“အလြမ္းဇာတ္”ဆိုတာ မင္းအတြက္(၃) Pop အယ္လ္ဘမ္မွာပါတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ…..။ သီခ်င္းေလးကပီယာႏိုတစ္မ်ိဳးတည္းတီးျပီး
ခပ္လြမ္းလြမ္းၾကီးကို Moodပါပါနဲ႔ အာတီခ်ဳပ္အဖြဲ႔က သားေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ေရးဆိုထားတဲ႔
သီခ်င္းပါ….။ မိုးေငြ႔နဲ႔အတူမွာ မိုးေငြ႔ရဲ႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ “အိန္ဂ်ယ္”
ကိုစတင္ဖန္တီးစက ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာအိန္ဂ်ယ္”ဆိုတဲ႔ စာစုေလးကိုေရးျဖစ္သြားေစခဲ႔တဲ႔
သီခ်င္းေလးပါပဲ….။ အိန္ဂ်ယ္စာစုေတြကို အစဆံုးေတာက္ေလွ်ာက္ဖတ္လာဖူးခဲ႔သူေတြ
ဒီအက္ေဆးေလးကိုေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္….။ ခုတခါ ဒီအက္ေဆးေလးကို စတင္ျဖစ္ေပၚေစခဲ႔တဲ ႔“အလြမ္းဇာတ္”ဆိုတဲ႔
သီခ်င္းေလးကိုနားဆင္ရင္း တစ္ေခါက္ျပန္ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္….။ ကိုယ့္ရဲ႔
အက္ေဆးဆိုတာထက္ ရင္ထဲက စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ေရးျခယ္ထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆို
ပိုမွန္ပါလိမ္႔မယ္…။
ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အိန္ဂ်ယ္.....
ရာသီဥတုက
မႈန္မိႈင္းေအးစက္လို႔..... ေနရာတိုင္း မီးခိုးေရာင္
ႏွင္းျမဴခိုးေတြထေနတယ္...။ ကိုယ့္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့
တံျမက္စည္းပင္ရွည္ေတြက ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ရြယ္တူ... တခ်ိဳ႔အပင္ေတြက
ကိုယ္ထက္ေတာင္ရွည္ေနပါေသးတယ္...။ ေလေအး
တစ္ခ်က္ေ၀့လိုက္တိုင္း...ႏွင္းစက္မႈန္ေလးေတြက ကုိယ့္ပါးျပင္ကို
စူးခနဲလာထိမွန္ၾကတယ္...။ ဒီလိုအေရာင္...ဒီလိုေအးစိမ္႔မႈ... ဒီလိုေနရာေလးကို
ေရာက္လာတာ...ဟိုးးး ငယ္စဥ္တုန္းက အခ်ိန္ကို ျပန္ျပီး အမွတ္ရေစတယ္..။
အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းေတြပိန္းပိတ္ေနေအာင္က်တုန္းက...
ဒီလိုမီးခိုးေရာင္မွိန္မိွန္ေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူလွတယ္...။
ဂါ၀န္ဖါးဖါးနဲ႔ အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္တည္း... ေခါင္းကိုေတာ့ ပု၀ါျခံဳထားရင္း... ေျခလွမ္းေတြ ေရွ႔ဆက္သြား ေနၾကတယ္..။ လမ္းတေလွ်ာက္ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြနဲ႔ တံျမက္စည္းပင္အဖ်ားေတြက ေလတိုက္တိုင္း ကိုယ့္ကိုလာျပီး ကလူက်ီစယ္ေနၾကတယ္...။ တံျမက္စည္းပြင့္ေတြမွာ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ပန္းေသြးေရာင္ေလးပါေနသလိုပဲ...။ ဒါေပမယ့္လည္း ပန္းေရာင္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ေငြမွင္ေရာင္ေလးမွာ ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္ေလးေရာစပ္ထားတဲ႔ အေရာင္မ်ိဳး...။ ကိုယ္အဲဒီအေရာင္မ်ိဳးကို သိပ္ၾကိဳက္တာ...။ ခု...ကိုယ္၀တ္ထားတဲ႔ ခ်ည္ဂါ၀န္အေရာင္ေလးနဲ႔ မသိမ္းမယိမ္းပဲ...။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းေတြအရမ္းက်ေနလို႔လား တိမ္ေတြကိုလည္း မျမင္ရပါဘူး...။ တခါတခါ... ႏွင္းပြင့္ကေလးေတြ လင္းခနဲ လက္ခနဲ အေရာင္ေတြကိုေတာ့ ျမင္ေနရသလိုလို...။ ကိုယ္စီးထားတဲ႔ ပိတ္ဖိနပ္ေလးန႔ဲ ဂါ၀န္အနားစေတြက ႏွင္းေတြနဲ႔စိုထိုင္းစျပဳေနျပီ...။ အင္းေလ.... ဒီေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ကိုယ္ဘယ္တုန္းကတည္းက ခရီးႏွင္ခဲ႔သလဲ??? ဟင့္အင္း.... ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး....။ ျပီးေတာ့ ... ကိုယ္အခု...ဘယ္ကိုသြားေနသလဲ????
ေဟာ....ေရွ႔နားမွာေရစီးသံေတြ တေ၀ါေ၀ါၾကားေနရတယ္...။ ဂါ၀န္ေလးမျပီး အေျပးတစ္ပိုင္း ကိုယ္သြားလိုက္တယ္...။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးရဲ႔ ဟိုးးး ေအာက္ဘက္မွာ ေရေတြစီးေနလိုက္တာ ေဖြးလက္လို႔...။ ေစာေစာကအသံၾကားရံုနဲ႔တင္ ေရစီး ဘယ္ေလာက္သန္မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိတယ္...။ ခု...တကယ္ျမင္ရခ်ိန္မွာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ေသခ်ာသြားတယ္...။ ဒါေခ်ာင္းတစ္ခုလား....။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး....။ ေပသံုးဆယ္ အက်ယ္ေလာက္သာ ရွိေပမယ့္ ဒီလိုေရစီးမ်ိဳးနဲ႔ ျမစ္တစ္ဆင္းပဲျဖစ္မွာပါ...။ တစ္ဘက္ကမ္းကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လူတစ္ရပ္စာနီးပါး ျမင့္ေနတဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ေတြက စိမ္းစိုလို႔....။ အဲဒီၾကားထဲ ဘာပန္းမွန္းမသိတဲ႔ အ၀ါေရာင္အပြင့္ေသးေသးေတြ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ပြင့္ေနၾကတယ္...။ ခုမွ...ကိုယ္သတိထားၾကည့္မိတယ္...။ ေရခဲျမစ္ရဲ႔ ဟိုမွာဘက္ကမ္း မ်က္စိတဆံုးက ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေတြခ်ည္းပဲ...။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ႔ ဒီဘက္ကမ္းမွာေတာ့ ေငြမွင္ေရာင္ေဖ်ာ့ေလးေတြ လႈပ္ရမ္းေနတဲ႔ တံျမက္စည္းပင္ေတြခ်ည္းရယ္.....။ အစိမ္းေရာင္မ်ဥ္းနဲ႔ ေငြမွင္ေရာင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားမွာ စီးဆင္းေနတဲ႔ ေရေဖြးေဖြးေတြ.....။
ေလၾကမ္း တစ္ခ်က္တိုးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက...ျခံဳပု၀ါ အျဖဴေရာင္ေလး.... ေလနဲ႔အတူ လြင့္သြားတယ္....။ ကိုယ္လိုက္ဖမ္းဖို႔မမီွေတာ့ဘူး....။ သူက ေလအရွိန္နဲ႔ တစ္ဘက္ကမ္းက ျမက္ပင္ရွည္ေတြဆီ လြင့္သြားေနတယ္....။ ပု၀ါေလးကို ကိုယ္မမွိတ္မတုန္ လိုက္ၾကည့္တဲ႔ခ်ိန္မွာပဲ... ပု၀ါအျဖဴေလးက .... ျမက္ပင္စိမ္းေတြၾကားထဲက ဘယ္ခ်ိန္ကထြက္ေပၚလာမွန္းမသိတဲ႔ အျဖဴေရာင္အရာ၀တၳဳ တစ္ခုေပၚကို အုပ္မိုးက်သြားတယ္....။ မဟုတ္ဘူး.... ပု၀ါေလးက ဖမ္းဆုပ္ခံလိုက္ရတာပါ...။ လွႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ဟာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုမဟုတ္ဘဲ ... သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာပါ....။ ကိုယ္က လိုက္ၾကည့္လိုက္ ျမဴခိုးတိုက္ေတြက ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ကြယ္သြားလိုက္နဲ႔....။ အျဖဴေရာင္ကေတာ့ ကိုယ့္ပု၀ါေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ခပ္စိမ္းစိမ္းျပန္လွမ္းၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေသခ်ာမျမင္ရေပမယ့္ ကိုယ္ခံစားမိေနတယ္....။ ခဏၾကာေတာ့.... ျမင္ကြင္းေတြျပန္လည္ ၾကည္လင္လာတယ္...။ အိုးးး သူ.... သူက ကိုယ့္ရဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ေလးပဲ....။ ဟုတ္ျပီ.... ကို္ုယ္မွတ္မိျပီ...။ ဒီခရီးကိုထြက္လာခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကို ရွာပံုေတာ္ထြက္လာခဲ႔တာပဲ...။ ကုိယ္တစ္ခ်က္ျပံဳးျပျပီး.... သူ႔ကို လက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပလိုက္တယ္.....။ ကိုယ့္အျပံဳးေတြေဖ်ာ့ေတာ့ေနမလားပဲ...။ ဒါေပမယ့္ သူခံစားသိရွိႏိုင္မွာပါ....။
သူကေတာ့ ကိုယ့္ကိုမသိတဲ႔ သူတစ္ေယာက္လို ခပ္စိမ္းစိမ္း ၾကည့္ျမဲၾကည့္ေနဆဲပါပဲ....။ ကိုယ္....လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို အုပ္ျပီး... “အိန္ဂ်ယ္....ေရ”လို႔ ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္...။ ကိုယ့္အသံေတြလည္ေခ်ာင္းထဲကေနေတာင္ ထြက္မလာၾကဘူး...။ ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ အုပ္မိတယ္...။ ဘုရားေရ.... ကိုယ့္အသံေတြဘယ္ေပ်ာက္ ကုန္ျပီလဲ...။ ကိုယ္ထပ္ျပီး ၾကိဳးစားေခၚၾကည့္တယ္....။ ႏိုးးး.. အသံေတြက ထြက္မလာျပန္ဘူး...။ ပါးျပင္ေပၚမွာ ေႏြးခနဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ ကိုယ္လွမ္းၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ အိန္ဂ်ယ္က ကိုယ့္ပု၀ါအျဖဴေလးနဲ႔အတူ ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားထဲကေနကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္...။ ဟုိဘက္ကမ္းကို ကိုယ္ဘယ္လိုကူးသြားရမလဲ တံတားမ်ားရွိမလားလို႔ အေမာတေကာနဲ႔ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္...။ ဟင့္အင္းး...ဘာတံတားမွမရွိဘူး... ဘာႏြယ္ၾကိဳးမွ်င္မွလဲ မေတြ႔ရဘူး...။ အသက္ရွဴလဲ ၾကပ္လာျပီ...။ အာေခါင္ေတြလဲေျခာက္လာျပီး....။ ျပီးေနာက္ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္ထုေတြဖံုးလႊမ္းသြားခဲ႔ျပီ...။
ဂါ၀န္ဖါးဖါးနဲ႔ အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္တည္း... ေခါင္းကိုေတာ့ ပု၀ါျခံဳထားရင္း... ေျခလွမ္းေတြ ေရွ႔ဆက္သြား ေနၾကတယ္..။ လမ္းတေလွ်ာက္ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြနဲ႔ တံျမက္စည္းပင္အဖ်ားေတြက ေလတိုက္တိုင္း ကိုယ့္ကိုလာျပီး ကလူက်ီစယ္ေနၾကတယ္...။ တံျမက္စည္းပြင့္ေတြမွာ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ပန္းေသြးေရာင္ေလးပါေနသလိုပဲ...။ ဒါေပမယ့္လည္း ပန္းေရာင္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ေငြမွင္ေရာင္ေလးမွာ ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္ေလးေရာစပ္ထားတဲ႔ အေရာင္မ်ိဳး...။ ကိုယ္အဲဒီအေရာင္မ်ိဳးကို သိပ္ၾကိဳက္တာ...။ ခု...ကိုယ္၀တ္ထားတဲ႔ ခ်ည္ဂါ၀န္အေရာင္ေလးနဲ႔ မသိမ္းမယိမ္းပဲ...။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းေတြအရမ္းက်ေနလို႔လား တိမ္ေတြကိုလည္း မျမင္ရပါဘူး...။ တခါတခါ... ႏွင္းပြင့္ကေလးေတြ လင္းခနဲ လက္ခနဲ အေရာင္ေတြကိုေတာ့ ျမင္ေနရသလိုလို...။ ကိုယ္စီးထားတဲ႔ ပိတ္ဖိနပ္ေလးန႔ဲ ဂါ၀န္အနားစေတြက ႏွင္းေတြနဲ႔စိုထိုင္းစျပဳေနျပီ...။ အင္းေလ.... ဒီေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ကိုယ္ဘယ္တုန္းကတည္းက ခရီးႏွင္ခဲ႔သလဲ??? ဟင့္အင္း.... ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး....။ ျပီးေတာ့ ... ကိုယ္အခု...ဘယ္ကိုသြားေနသလဲ????
ေဟာ....ေရွ႔နားမွာေရစီးသံေတြ တေ၀ါေ၀ါၾကားေနရတယ္...။ ဂါ၀န္ေလးမျပီး အေျပးတစ္ပိုင္း ကိုယ္သြားလိုက္တယ္...။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးရဲ႔ ဟိုးးး ေအာက္ဘက္မွာ ေရေတြစီးေနလိုက္တာ ေဖြးလက္လို႔...။ ေစာေစာကအသံၾကားရံုနဲ႔တင္ ေရစီး ဘယ္ေလာက္သန္မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိတယ္...။ ခု...တကယ္ျမင္ရခ်ိန္မွာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ေသခ်ာသြားတယ္...။ ဒါေခ်ာင္းတစ္ခုလား....။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး....။ ေပသံုးဆယ္ အက်ယ္ေလာက္သာ ရွိေပမယ့္ ဒီလိုေရစီးမ်ိဳးနဲ႔ ျမစ္တစ္ဆင္းပဲျဖစ္မွာပါ...။ တစ္ဘက္ကမ္းကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လူတစ္ရပ္စာနီးပါး ျမင့္ေနတဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ေတြက စိမ္းစိုလို႔....။ အဲဒီၾကားထဲ ဘာပန္းမွန္းမသိတဲ႔ အ၀ါေရာင္အပြင့္ေသးေသးေတြ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ပြင့္ေနၾကတယ္...။ ခုမွ...ကိုယ္သတိထားၾကည့္မိတယ္...။ ေရခဲျမစ္ရဲ႔ ဟိုမွာဘက္ကမ္း မ်က္စိတဆံုးက ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေတြခ်ည္းပဲ...။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ႔ ဒီဘက္ကမ္းမွာေတာ့ ေငြမွင္ေရာင္ေဖ်ာ့ေလးေတြ လႈပ္ရမ္းေနတဲ႔ တံျမက္စည္းပင္ေတြခ်ည္းရယ္.....။ အစိမ္းေရာင္မ်ဥ္းနဲ႔ ေငြမွင္ေရာင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားမွာ စီးဆင္းေနတဲ႔ ေရေဖြးေဖြးေတြ.....။
ေလၾကမ္း တစ္ခ်က္တိုးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက...ျခံဳပု၀ါ အျဖဴေရာင္ေလး.... ေလနဲ႔အတူ လြင့္သြားတယ္....။ ကိုယ္လိုက္ဖမ္းဖို႔မမီွေတာ့ဘူး....။ သူက ေလအရွိန္နဲ႔ တစ္ဘက္ကမ္းက ျမက္ပင္ရွည္ေတြဆီ လြင့္သြားေနတယ္....။ ပု၀ါေလးကို ကိုယ္မမွိတ္မတုန္ လိုက္ၾကည့္တဲ႔ခ်ိန္မွာပဲ... ပု၀ါအျဖဴေလးက .... ျမက္ပင္စိမ္းေတြၾကားထဲက ဘယ္ခ်ိန္ကထြက္ေပၚလာမွန္းမသိတဲ႔ အျဖဴေရာင္အရာ၀တၳဳ တစ္ခုေပၚကို အုပ္မိုးက်သြားတယ္....။ မဟုတ္ဘူး.... ပု၀ါေလးက ဖမ္းဆုပ္ခံလိုက္ရတာပါ...။ လွႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ဟာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုမဟုတ္ဘဲ ... သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာပါ....။ ကိုယ္က လိုက္ၾကည့္လိုက္ ျမဴခိုးတိုက္ေတြက ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ကြယ္သြားလိုက္နဲ႔....။ အျဖဴေရာင္ကေတာ့ ကိုယ့္ပု၀ါေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ခပ္စိမ္းစိမ္းျပန္လွမ္းၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေသခ်ာမျမင္ရေပမယ့္ ကိုယ္ခံစားမိေနတယ္....။ ခဏၾကာေတာ့.... ျမင္ကြင္းေတြျပန္လည္ ၾကည္လင္လာတယ္...။ အိုးးး သူ.... သူက ကိုယ့္ရဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ေလးပဲ....။ ဟုတ္ျပီ.... ကို္ုယ္မွတ္မိျပီ...။ ဒီခရီးကိုထြက္လာခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကို ရွာပံုေတာ္ထြက္လာခဲ႔တာပဲ...။ ကုိယ္တစ္ခ်က္ျပံဳးျပျပီး.... သူ႔ကို လက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပလိုက္တယ္.....။ ကိုယ့္အျပံဳးေတြေဖ်ာ့ေတာ့ေနမလားပဲ...။ ဒါေပမယ့္ သူခံစားသိရွိႏိုင္မွာပါ....။
သူကေတာ့ ကိုယ့္ကိုမသိတဲ႔ သူတစ္ေယာက္လို ခပ္စိမ္းစိမ္း ၾကည့္ျမဲၾကည့္ေနဆဲပါပဲ....။ ကိုယ္....လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို အုပ္ျပီး... “အိန္ဂ်ယ္....ေရ”လို႔ ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္...။ ကိုယ့္အသံေတြလည္ေခ်ာင္းထဲကေနေတာင္ ထြက္မလာၾကဘူး...။ ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ အုပ္မိတယ္...။ ဘုရားေရ.... ကိုယ့္အသံေတြဘယ္ေပ်ာက္ ကုန္ျပီလဲ...။ ကိုယ္ထပ္ျပီး ၾကိဳးစားေခၚၾကည့္တယ္....။ ႏိုးးး.. အသံေတြက ထြက္မလာျပန္ဘူး...။ ပါးျပင္ေပၚမွာ ေႏြးခနဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ ကိုယ္လွမ္းၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ အိန္ဂ်ယ္က ကိုယ့္ပု၀ါအျဖဴေလးနဲ႔အတူ ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားထဲကေနကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္...။ ဟုိဘက္ကမ္းကို ကိုယ္ဘယ္လိုကူးသြားရမလဲ တံတားမ်ားရွိမလားလို႔ အေမာတေကာနဲ႔ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္...။ ဟင့္အင္းး...ဘာတံတားမွမရွိဘူး... ဘာႏြယ္ၾကိဳးမွ်င္မွလဲ မေတြ႔ရဘူး...။ အသက္ရွဴလဲ ၾကပ္လာျပီ...။ အာေခါင္ေတြလဲေျခာက္လာျပီး....။ ျပီးေနာက္ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္ထုေတြဖံုးလႊမ္းသြားခဲ႔ျပီ...။
မိုးေငြ႔
6 comments:
မမိုးရဲ႕ အိန္ဂ်ယ္ ကို ဆြဲလမ္းေစတဲ့ အက္ေဆးေလး ေလ...
ခုေနျပန္ဖတ္လည္း ဖတ္ေကာင္းေနတယ္...၊
မႀကီးမိုးေငြ႕
အိန္ဂ်ယ္ဆိုတာ တကယ္ဇတ္ေကာင္တေယာက္ဆိုရင္
အိန္ဂ်ယ္ကိုအျမန္ဆံုးျပန္လည္ ရွာေတြ႕ပါေစလို႕
ပစ္ပစ္ဆုေတာင္းေပးတယ္အမ..
ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အိန္ဂ်ယ္ကို ဘယ္လိုေတြ႕ေအာင္ မမရွာမလဲ အေနာ္သိခ်င္ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႕အိ္န္ဂ်ယ္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းေလးေတြစခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။လြမ္းဖို႕ေကာင္းေအာင္ေရးတတ္ပါတယ္။ သီခ်င္းက်ေတာ့တစ္ခါတစ္ခါဆိုတာမပီမသဆိုကၽြန္ေတာ္ကေတာ့သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။
ေက်းဇဴးပါ ဆူးသစ္ေရ... လြမ္းဖို႔ေကာင္းေအာင္ေရးတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး...ဒီလုိပါပဲ...
အလြမ္းရဲ႔အရသာကိုၾကိဳက္လို႔ ခံစားၾကည့္ရင္း သူ႔အလိုလိုျဖစ္သြားတာ း)
အြန္လိုင္း မသံုးျဖစ္တာ ႏွစ္လနီးပါးရွိသြားေပမယ့္ အိန္ဂ်ယ္ကေတာ့ ရွင္သန္ဆဲပါကလား မိုးေငြ႕ေရ...အိန္ဂ်ယ္ေဖာ္အဲဗား ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕...ဟုတ္စ...
Post a Comment