နေရာ.....

ဒီေနရာကို ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ကိုယ္ေရာက္ေနခဲ႔မိသလဲ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါ….။

ဘယ္ခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ…..။ လမ္းမေပၚမွာ ကားအသြားအလာေတြသိပ္မရွိေတာ့….။ လမ္းမီးတိုင္ဆီက အေရာင္၀ါက်င့္က်င့္က ကတၱရာလမ္းဆီ မပီ၀ို္းတ၀ါးျဖာက်လို႔…….။ ေဆာင္းေလေအး တခ်က္တခ်က္ေ၀ွ႔တိုက္လာတာကိုမမႈေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းပိုက္ျပီး လမ္းမရဲ႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္ဆီကိုသာၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္……။

ခု…ကိုယ္ရပ္ေနတဲ႔ေနရာေလးမွာေပါ့….ညမီးေရာင္ေအာက္မွာ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ျပီး “မမသနပ္ခါးလိမ္းတာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး”လို႔ေျပာျပီးမင္းရဲ႔ အျပံဳးကိုေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတဲ႔ေနရာ….။

ကိုယ့္ရဲ႔ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ ပလက္ေဖာင္းေဘး အမိုးေလးနဲ႔အုတ္ခံုေလးကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက အလုိလို ေ၀့၀ဲတက္လာျပန္တယ္….။ 

“ကၽြန္ေတာ္တို႔… အဲဒီမွာထိုင္ၾကမယ္ေလ….” လို႔  မင္းေျပာခဲ႔တာကို ျပန္ျမန္ေယာင္မိျပီး…. အဲဒီညက မင္းနဲ႔ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ဆံုမႈဟာ အိပ္မက္တစ္ခုသာဆို ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ……။

ကိုယ္သာမင္းနဲ႔အတူ အဲဒီမွာထုိင္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ မင္းရင္ဖြင့္မယ့္စကားေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ခုလိုကိုယ္တို႔ေစာေစာစီးစီး ေ၀းၾကရမွာမဟုတ္ဘူး…..။

က်င့္၀တ္ေတြ…. သိကၡာေတြ…မာနေတြ… တန္ဖိုးေတြ…..ေစာင့္စည္းမႈေတြ…. အဲဒါေတြက အခ်စ္မွာလိုအပ္သလား ကိုယ္ေသခ်ာမသိဘူး…။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္အဲဒါေတြနဲ႔ မင္းကိုလဲလွယ္ခဲ႔လိုက္တယ္….။ 

ျပီးေတာ့ ကိုယ္ဟာ…မင္းအရြယ္နဲ႔လိုက္ျပီး မိုက္မဲ႔ဖုိ႔မသင့္တဲ႔ အရြယ္….။ အို…မင္းကို မိုက္မဲတယ္လို႔ကိုယ္သံုးႏႈန္းလိုက္တာဟာ မင္းကိုေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး….။ မင္းရဲ႔ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္မႈကိုေျပာတာပါ…..။ ကိုယ္တို႔မွာ တူညီၾကတာဆိုလို႔ ဂီတကိုခ်စ္ျမတ္ႏုိးတာတခုပဲရွိတယ္….။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မင္းကို ကိုယ္နဲ႔အဆင္ေျပတာမေျပတာထက္ အားလံုးနဲ႔အဆင္ေျပေစခ်င္တာပါပဲ….။  ေလာကၾကီးကို အျမဲမထီမဲ႔ျမင္ေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး….။ ခုေတာ့လဲ….ျပီးသြားပါျပီ…။ ကိုယ္ဘာေျပာေျပာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန… မင္းကိုယ့္ဆီျပန္လာမွာမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ…။

အဲဒီညက မင္းကိုယ့္ကုိေျပာခ်င္တဲ႔ စကားေတြဆိုတာဘာေတြလဲ…ကိုယ္ခုခ်ိန္မွာသိခ်င္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေတြခ်က္က ေရစုန္ေမ်ာသြားခဲ႔ျပီ…။

ဟိုအရင္ခ်ိန္ေတြတုန္းကလို…..“မင္းဘယ္ဆီမွာလဲ”…..“ကိုယ္ဆီျပန္လာခဲ႔ပါ”…..

“သတိရေသးရင္ ႏႈတ္ဆက္ပါ” လိုင္းေပၚေရာက္တိုင္း နစ္မွာတင္ထားလဲ… … ကိုယ့္ကို ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ျပီး ရုတ္တရက္လာႏႈတ္ဆက္မယ့္သူမရွိေတာ့ဘူး…။ မင္းဆီမွာကိုယ့္အတြက္ ေနရာ ဆိုတာမရွိေတာ့ဘူးတဲ႔လား….။

မိုးေငြ႔