မိုးစက်ငတ် မနွမ်းပန်းတစ်ပွင့်.....

တစ်ခုခုရေးချင်တယ်…. မင်းအကြောင်းတစ်ခုခုပေါ့…။

မိုးစက်တွေမရှိရင် ကိုယ့်အတွေးတွေမပွင့်လန်းတော့ဘူးလား…..

ပူပြင်းခြောက်သွေ့မှုတွေက အတွေးတွေအားလုံးကိုစုပ်ယူသွားလိုက်သလိုပဲ…..ပြီးတော့ ကိုယ့်အပျော်တွေကိုပါ ခိုးယူသွားကြသေးတယ်….

စိတ်ပင်ပန်းလိုက်တာ……. စိတ်ခံစားမှုနဲ့အရင်းတည်ပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ စကားလုံးတွေ မင်းအတွက်ဆုတ်ကိုင်မပြနိုင်တဲ့ ခံစားမှုတွေကို စကားလုံးအဖြစ်ပုံဖော်ပြရတာဟာ ကိုယ့်နှလုံးသားပေါ်ကိုယ်ပြန်နင်းလျှောက်နေရသလိုပါပဲ…..။

အိပ်ရေးတွေပျက်တယ်…ဇက်ကျောတွေတက်တယ်…အလင်းပြန်လို့ မျက်စိတွေပါကိုက်လာတယ်…။ ဒါလည်းပဲ တင်းခံပြီး မရရအောင်ရေးချင်သေးတယ်…..

နတ်ဆိုးရဲ့ဝိညာဉ်တွေဝင်ပူးနေတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်……

ကိုယ့်ကိုတိုက်တွန်းအားပေးကြတယ် သူတို့တွေကလေ…. ဒါကြောင့် ကိုယ်မင်းအကြောင်းစာတစ်ပုဒ် စမ်းရေးကြည့်မိတယ်…..။ ကိုယ့်နှလုံးသားက ကိုယ့်ကိုဘယ်လိုခိုင်းစေမလဲလို့ ကိုယ့်လက်ချောင်းတွေက အဆင်သင့်စောင့်နေကြတယ်…..။

ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့စာအုပ်တစ်အုပ်နဲ့စိတ်နှစ်နေတုန်း… ဖုန်းတစ်ခုဝင်လာတယ်…။ အင်း…ဟုတ်တယ်… အိန်ဂျယ်အကြောင်းဆက်ရေးပါ…လို့အားပေးသွားတဲ့ ကိုယ့်အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်ပါ…။

အမှန်တော့ တောင်းဆိုမှုထက် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကရေးချင်နေခဲ့တာပါ….။ ဒီစာက ရေထိမခံရတဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်နဲ့မတူဘူးလား….အိန်ဂျယ်…..။ ဟုတ်တယ်…..မိုးစက်အေးအေးတွေနဲ့ဝေးနေတဲ့ ပန်းနုရောင် ပန်းကလေးတစ်ပွင့်…..။

ပန်းဆိုမှတော့ တနေ့နေ့ကျရင် ခြောက်သွေ့ညိုးနွမ်းသွားမှာပဲလေ…။ အဲခါကျတော့ စာအုပ်တွေကြားထဲ အမှတ်တရသိမ်းဆည်းထားလို့ရတဲ့ ပန်းခြောက့်လေးတစ်ပွင့်ဖြစ်နိုင်ကောင်းပါရဲ့နော်…။

မိုးငွေ့