ကုမၼာရီဂိုဏ္းအတြက္ လွ်ိဳ႔၀ွက္စာတစ္ေစာင္.....

 

နင့္အသက္ငါ့ေပးဆရာၾကီးရဲ႔ အစြမ္းေၾကာင့္ လြန္ခဲ႔တဲ႔အႏွစ္ငါးဆယ္ကလူေတြက 

အခ်ိန္ေတြေရြ႕လ်ားလို႔ ၂၀၁၂ကိုေရာက္လာခဲ႔ၾကတယ္….။

နပ္စ္မေလးမိုးငြပ္ အလုပ္ကအျပန္ေရမိုးခ်ိဳးေနတုန္း…အျပင္ဖက္က သီခ်င္းသံေလးၾကားလို႔…ခပ္တိုးတိုးလိုက္ညည္းမိပါေသးတယ္….။ ဘာတဲ႔ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္အဆိုေတာ္မေလး စႏၵီျမင့္လြင္ရဲ႔ သီခ်င္းပါတဲ႔….။ အဲအဲ…ဒါ ဖုန္းလာေနတာကလား…။ လာေပ့ေစေတာ့ ေရခ်ိဳးျပီးမွပဲကိုင္ေတာ့မယ္…။ မဟုတ္မွလြဲေရာ… ဟုိကၽြန္းႏိုင္ငံကခဏအလည္ျပန္လာတယ္ဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မယ္…။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူကို မိုးငြပ္လည္း အျပင္မွာတစ္ခါမွမျမင္ဖူး…။ သို႔ေပမယ့္ ဒီေခတ္မွာ မသံုးတတ္ရင္ပဲ ဘာမွ မသိနားမလည္ လူရာမ၀င္သလိုျဖစ္ေနတဲ႔ ဖြဘုတ္ဆိုလား ေဖ့ဘုတ္ဆိုလား အဲဒါၾကီးထဲကေတာ့ ဒီလူ႔ပံုေတြကို ျမင္ဖူးထားပါရဲ႔…။

ေရခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲျပီး ဟမ္းဖုန္းကိုေကာက္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တာပါ့ သူပါပဲ…။ ျပန္ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ေျမနီကုန္းမွာပါတဲ႔…ဘယ္နားလဲေမးေတာ့ ဟို အယ္လ္စီတီၾကီးေထာင္ထားတဲ႔နားမွာတဲ႔…။ ေအာ္သိလိုက္ျပီ ဒဂံုစင္တာအေဟာင္းေရွ႔က…။ ဒီတိုင္းေတာ့ရပ္မေနနဲ႔ေလ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာထိုင္မွေပါ့…။ ထိုင္ျပီးျပီတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္ကိုလာရမလဲတဲ႔…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုေတာ့ ဒီလူတစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး…။ အင္းေလ….ျမန္မာျပည္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြန္႔ခြာသြားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမသြားတတ္ မလာတတ္ျဖစ္ေနေရာေပါ့…။ ဒါနဲ႔ စီးတီးမတ္ထဲေစာင့္ေနပါ… အဲမွာထိုင္စရာခံုလည္းရွိတယ္ ေအးလဲေအးတယ္ေပါ့…။ ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔တဲ႔…။ 

မိုးငြပ္လဲ အျမန္ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ တက္စ္ဆီေလးငွားသြားလိုက္တယ္…။ အိမ္နဲ႔သိပ္မေ၀းဘူးဆိုေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးတာမို႔ သူတို႔ေစာင့္ေနတာလည္းၾကာေနျပီဆုိေတာ့ အားနာျပီးကားငွားလိုက္တာ…။

စီးတီးမတ္ေရာက္ပါျပီတဲ႔….။ သူ႔ကိုအရိပ္ေယာင္ေတာင္မေတြ႔ရဘူး…။ ဟမ္းဖုန္းနဲ႔လွမ္းေခၚၾကည့္တယ္ ...။ ဒဂံုစင္တာအေပၚထပ္မွာတဲ႔...။ ကဲခုနက...အဲဒီလာရမလားဆိုေတာ့ ရတယ္ စီးတီးမတ္ပဲလာမယ္ဆိုျပီး...။ ခု စတားမတ္ေရွ႔မွာ အ၀င္ေပါက္မွာတဲ႔ ...။ ေနေပ့ေစေတာ့ မိုးငြပ္ပဲလာေခၚပါေတာ့မယ္...။ စီးတီးမတ္ကေန ျပည္လမ္းဟိုဖက္ကိုကူး.... တျပန္ ဗားကရာလမ္းကိုထပ္ကူး...ေရာက္ပါျပီ...။ ေရာက္ပါျပီဆိုတာ မိုးငြပ္ေရာက္တာက ဒဂံုစင္တာအသစ္ဖက္က စတားမတ္ကို ...ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ဟိုရွာဒီရွာ ေကာ္ဖီအမိုရာထဲေခ်ာင္းၾကည့္...။ 

ကၽြတ္....လုပ္ျပီ ဒီလူဘယ္ေရာက္သြားျပန္ျပီလဲ...။ ေတြ႔လား လူကိုမေတြ႔သာမေတြ႔ေသးတာ အရင္အေမာင္းခံေနရတယ္....း)

ဟမ္းဖုန္းကုိထပ္ဆက္...။ ဒဂံုစင္တာအေဟာင္းဖက္မွာလားဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ႔...။ 

ဒီတစ္ခါေတာ့ေတြ႔ပါျပီ။ ေလွကားထစ္နားက ကြန္ကရစ္တိုင္ကိုမီွထားတဲ႔ ဆံပင္ေရႊ၀ါေရာင္ေၾကာင္ေၾကာင္္နဲ႔လူ...။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူနဲ႔လူၾကံဳပါးလိုက္တဲ႔ စာတစ္ေစာင္လာယူတာပါ..။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ ဓါတ္လိုင္းေတြနဲ႔စာအသြားအျပန္ စကၠန္႔နဲ႔အမွ် အလ်င္အျမန္ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ႔ ေခတ္ၾကီးမွာ...လက္ေရးမူစာတစ္ေစာင္ဆိုတာကေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကမွာပါ...။

ဒီလူကေျပာေသးတယ္....။ စာအိတ္ထဲမွာဘာမွပါပံုမရဘူးတဲ႔...။ သူက စာအိတ္ကို အေသအခ်ာစစ္ေဆးၾကည့္ျပီးပံုရတယ္...။ မိုးငြပ္လည္း တႏိုင္ငံကလာတဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ကိုေရႊဧည့္သည္ကို တဖန္ စီးတီးမတ္ကိုျပန္ေခၚသြားလိုက္တယ္...။ ဟက္ပီးေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ...ေခါက္ဆြဲေကၽြးမလို႔ပါ...။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား မိုးငြပ္ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္တယ္...။ ကားေတြတစ္သီတစ္တန္းၾကီးၾကားထဲ ရႊတ္ခနဲ အလ်င္အျမန္ကူးလူးသြားလိုက္တာ... ျပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္သတိထားမိျပီး သူတို႔ကိုေစာင့္ေခၚလိုက္တယ္...။

ေခါက္ဆြဲမွာရင္းနဲ႔ စာအိတ္ကိုသူ႔တို႔ေရွ႔မွာပဲေဖါက္လိုက္တယ္...။ ေအာ္..သူတို႔ဆိုတာ သူနဲ႔ပါလာတာက သူ႔တူေလး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ပါ...။ စာအိတ္ျဖဴျဖဴထဲကထြက္လာတာက... စာရြက္ျဖဴျဖဴတစ္ရြက္...။ ဟင္....ဘာမွလည္းမေရးထားပါလား...။ မိုးငြပ္ကိုေနာက္ေနတာလား...။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး....ဒီလိုပလိန္းစာရြက္တစ္ရြက္ကို တကူးတကန္႔ေတာ့ ပို႔မေပးေလာက္ဘူး...။ ဒါ Magic ink နဲ႔ေရးထားတဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္စာတစ္ေစာင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္....။ ဒါေပမယ့္ဒီစာကိုေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ေရစိမ္ျပီးဖတ္ရတဲ႔နည္းေတာ့ၾကားဖူးတယ္....။ စားေသာက္ျပီး ဟိုလူေတြကို ႏႈတ္ဆက္အိမ္မျပန္ေသးဘဲ...။ ဆိုင္၀င္လိုက္တယ္...။ ဒီစာကိုရျပီဆိုတဲ႔အေၾကာင္းဘယ္လိုဖတ္ရမလဲဆိုတာကို သိဖို႔ ဓါတ္လိုင္းကတဆင့္ေမးရဦးမယ္ေလ...။

ေဟာာ...သူ႔ကိုျမင္ရပါျပီ....။ ေတာ္ေသးတာေပါ့...မီးေလးစိမ္းေနေပလို႔...။ စကားေျပာလို႔ရလားလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့...ဘာမွျပန္မေျပာဘူး........။

တေအာင့္မွ ေရာက္လာတယ္...။ စာရျပီ ဘာမွမပါဘူး...။ သိပ္အားေနတယ္ထင္ျပီး ေနာက္လိုက္တာလားကြယ္...။

မေနာက္ရပါတဲ႔.... အိမ္ေရာက္ရင္ မီးပူတိုက္ဖတ္ရမယ္တဲ႔ကြယ္...။ ဟဟ...မၾကားဖူေပါင္...။

မီးပူကိုတအားမပူေစနဲ႔ေလာင္သြားလိမ္႔မယ္ဆိုလို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မီးပူကိုမီးေလွ်ာ့ျပီးတိုက္တယ္...။ ဘာမွမထူးျခားဘူး...ဘာစာမွမေပၚလာဘူး...။ စာရြက္ေအာက္ေျခမွာေတာ့ အျဖဴေရာင္ခပ္ေရးေရး သေကၤတတစ္ခုေပၚလာတယ္.....။ ဒါက သူ႔သေကၤတေလးပါ....။ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါေသး... အဲဒါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါတဲ႔....။ မီးပူကို ထပ္တလဲလဲတိုက္တယ္...။ စာလံုးနဲ႔တူတာဆိုလို႔ဘာမွေပၚမလာတာနဲ႔ မိုးငြပ္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ စာရြက္ကိုေခါက္ျပီး စာအိတ္ထဲျပန္ထည့္သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္...။

ေနာက္တစ္ေန႔ သူနဲ႔ဓါတ္လိုင္းေပၚထပ္ေတြ႔ေတာ့ အဲဒါဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔အပူေပးျပီးဖတ္ရမယ္တဲ႔ေလ...။ အဲလိုဆို မီးေလာင္သြားမွာစိုးလို႔ မီးပူတိုက္ခိုင္းၾကည့္လိုက္တာပါတဲ႔...။ လုပ္ျပီ...။ ေအာ္....လွ်ိဳ႔၀ွက္စာဆိုေတာ့လည္း တကယ္လွ်ိဳ႔၀ွက္တာပါပဲ...ခက္ခက္ခဲခဲဖတ္ရတယ္...။

ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ထြန္း...စာရြက္ကိုျဖန္႔ မီးမေလာင္ေအာင္ မထိတထိလုပ္ၾကည့္ေတာ့ စာလံုးေတြက မီးခိုးဟတ္ျပီး အညိဳေရာင္ေတြထင္းခနဲေပၚေပၚလာတယ္...။ ဟယ္....ထူးဆန္းပါေပ့....။ ဒါမ်ိဳးေရးတတ္ဖို႔..မီးလွ်ံေျမေခြးက ဓါတ္လိုင္းဆရာၾကီး ဦးဦး ဂူဂယ္လ္ဆီကေမးထားရတာပါတဲ႔။ ေအာ္ကြယ္ ငါ့မလဲ ဒီဆရာၾကီး ဦးဦးဂူဂယ္လ္ကိုေက်းဇဴးပဲတင္ရမလား စိတ္ပဲဆိုးရမလားျဖစ္ရတယ္...။

ကဗ်ာဆရာေျပာတဲ႔ကဗ်ာဆိုတာ ဆိုလိုတာပါ....။ တကယ္ေပၚလာတာက နင့္အသက္ငါ့ေပးဆရာၾကီးရဲ႔ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားေအာင္ ရြတ္ဖတ္သရစယ္ရတဲ႔ ဂါထာတစ္ပုဒ္ပါ....။ ဘာေၾကာင့္သိရသလဲဆို ဒီစာမဖတ္ခင္...ဆရာၾကီးကိုယ္တိုင္ နပ္စ္မေလးမိုးငြပ္ကို အခက္အခဲေတြ႔ေနျပီလို႔ အာရံုရျပီး မိုးေငြ႔ရဲ႔ ဟမ္းဖုန္းကိုဆက္ျပီး အရင္ေျပာျပထားတာကိုးး...။ ကုမၼာရီဂိုဏ္း၀င္အားလံုး မ၀ါဒီလက္ကိုင္မစြဲဘဲ...သဘာ၀နဲ႔နီးစပ္ေစဖို႔....အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ အပ်ိဳၾကီးဘ၀က ကၽြတ္လြတ္ေစၾကဖို႔ ရည္ရြယ္ျပီး ရြတ္ဖတ္ရတဲ႔ ဂါထာပါတဲ႔ရွင္....။

မိုးေငြ႔