မိုးစက္ငတ္ မႏြမ္းပန္းတစ္ပြင့္.....

တစ္ခုခုေရးခ်င္တယ္…. မင္းအေၾကာင္းတစ္ခုခုေပါ့…။

မိုးစက္ေတြမရွိရင္ ကိုယ့္အေတြးေတြမပြင့္လန္းေတာ့ဘူးလား…..

ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔မႈေတြက အေတြးေတြအားလံုးကိုစုပ္ယူသြားလိုက္သလုိပဲ…..ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အေပ်ာ္ေတြကိုပါ ခိုးယူသြားၾကေသးတယ္….

စိတ္ပင္ပန္းလိုက္တာ……. စိတ္ခံစားမႈနဲ႔အရင္းတည္ျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ စကားလံုးေတြ မင္းအတြက္ဆုတ္ကိုင္မျပႏိုင္တဲ႔ ခံစားမႈေတြကို စကားလံုးအျဖစ္ပံုေဖာ္ျပရတာဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေပၚကိုယ္ျပန္နင္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲ…..။

အိပ္ေရးေတြပ်က္တယ္…ဇက္ေက်ာေတြတက္တယ္…အလင္းျပန္လို႔ မ်က္စိေတြပါကိုက္လာတယ္…။ ဒါလည္းပဲ တင္းခံျပီး မရရေအာင္ေရးခ်င္ေသးတယ္…..

နတ္ဆိုးရဲ႔၀ိညာဥ္ေတြ၀င္ပူးေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္……

ကိုယ့္ကိုတိုက္တြန္းအားေပးၾကတယ္ သူတို႔ေတြကေလ…. ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မင္းအေၾကာင္းစာတစ္ပုဒ္ စမ္းေရးၾကည့္မိတယ္…..။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုခိုင္းေစမလဲလို႔ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေတြက အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္…..။

ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔စိတ္ႏွစ္္ေနတုန္း… ဖုန္းတစ္ခု၀င္လာတယ္…။ အင္း…ဟုတ္တယ္… အိန္ဂ်ယ္အေၾကာင္းဆက္ေရးပါ…လို႔အားေပးသြားတဲ႔ ကိုယ့္အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ပါ…။

အမွန္ေတာ့ ေတာင္းဆိုမႈထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေရးခ်င္ေနခဲ႔တာပါ….။ ဒီစာက ေရထိမခံရတဲ႔ ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔မတူဘူးလား….အိန္ဂ်ယ္…..။ ဟုတ္တယ္…..မိုးစက္ေအးေအးေတြနဲ႔ေ၀းေနတဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္…..။

ပန္းဆိုမွေတာ့ တေန႔ေန႔က်ရင္ ေျခာက္ေသြ႔ညိဳးႏြမ္းသြားမွာပဲေလ…။ အဲခါက်ေတာ့ စာအုပ္ေတြၾကားထဲ အမွတ္တရသိမ္းဆည္းထားလို႔ရတဲ႔ ပန္းေျခာက့္ေလးတစ္ပြင့္ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႔ေနာ္…။

မုိးေငြ႔