ႏွင္းဖြဲဖြဲေအာက္တြင္ ရွင္ႏွင့္က်မ ျမစ္ကူးေပါင္းမိုးတံတားၾကီးေပၚမွာ အတူလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ ဇန္န၀ါရီနံနက္ခင္းတစ္ခုကို သတိရမိသည္..။ အေပၚယံမွာ ေရခဲေနတသာျမစ္ကို တံတားအုတ္ လက္ရန္းေဘာင္မွာ ငံု႔ၾကည့္ရင္း အဲသည္ ေရခဲလႊာေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ အသည္းယား ေနေသာ က်မကို ရွင္ရယ္ေမာခဲ့ပါသည္..။
“အဲဒီေရခဲလႊာက ပါးပါးေလးကြ၊ မင္းကိုယ္အေလးခ်ိန္ကိုမခံ ႏိုင္ေသးဘူး၊ အဲဒီေပၚမင္းမတ္တတ္ရပ္လိုက္တာနဲ႔ ေရခဲလႊာေလးကြဲအက္ျပီး မင္းတစ္ကုိယ္လံုးေရခဲေရထဲ နစ္သြားမွာေပါ့”
“နစ္ခ်င္မွလဲ နစ္မွာေပါ့”
ဘာေၾကာင့္မ်ား က်မရွင္ႏွင့္ အတိုက္အခံလုပ္ခဲ့မွန္းမသိပါ။ အဲသည္စကားကုိေျပာခဲ့တုန္းက က်မျပံဳးစစမ်က္ႏွာေပး ရွိေနခဲ့လိမ္႔မည္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရွင္ကေတာ့ က်မစ ေနာက္လိုက္သည္ဟု ခံစားမိပံုမေပၚခဲ႔ပါ။
“စမ္းၾကည့္ခ်င္သလား...ဟုတ္လား”
ရွင္၏ ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာထားက က်မ၏ မခံခ်င္စိတ္ကိုဆြေပးလိုက္သလိုရွိသည္။
တကယ္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးက ထိုင္ခံုတန္းလ်ားေလးမွာပဲ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူထုိင္ခဲ႔ၾကဖို႔ေကာင္းသည္။ ထုိင္ခံပ်ဥ္ခင္းေပၚမွာ ႏွင္းေရျဖင့္ စုိရႊဲေနေစဦးေတာ့၊ က်မကသာထုိင္ခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ ရွင္က အေပၚ၀တ္ႏွင္းကာအက်ၤီကိုခၽြတ္ျပီး ခံုေပၚမွာျဖန္႔ခင္းထားေပးေကာင္းေပးလိမ္႔မည္။ ျပီးဆံုးသြားခဲ႔ေသာ ကာလမ်ား၏ တကယ္မျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင့္အရာကို “အကယ္၍”ဆိုေသာစကားလံုးျဖင့္္ ျပန္လည္ မွန္းဆၾကည့္ရတာ ရင္နာစရာေကာင္းပါသည္။
ျမစ္ကမ္းေဘး ျမက္ေျခာက္အစပ္မွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း က်မ၏ ေျခတစ္ဖက္ကို ျမစ္အေပၚယံ ေရခဲလႊာျပင္ေပၚသို႔မရဲတရဲခ်ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ရွင္သည္ လက္ႏွစ္ဘက္တင္းတင္းပိုက္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ရွင့္မ်က္ႏွာထားကို က်မ မၾကိဳက္ပါ။ ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္ကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ဒုကၡေတြ႔စမ္းပါေစ...ဟူေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အလုိလိုက္ေသာ ေမာင္တစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ေသာ၊ ဒုကၡျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ကယ္တင္ႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ အျပံဳးမ်ိဳးရွင္ဘာေၾကာင့္ မျပံဳးႏိုင္ခဲ႔ရတာလဲ။ က်မေရမကူးတတ္မွန္းလည္း ရွင္ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့သည္။ ဤျမစ္သည္ လူ႔အရပ္သံုးျပန္စာေလာက နက္ရိႈင္းသည္ဟုလည္း မၾကာမီကပဲ ရွင္ေျပာထားခဲ့သည္..။ က်မေရနစ္မသြားႏုိင္ေပဘူးလား..။ က်မေရနစ္သြားခဲ႔လွ်င္ ရွင္ဆယ္မည္မဆယ္မည္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ရွင္ မဆယ္ႏိုင္မီမွာပင္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ က်မေသသြားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
တံတားေအာက္ေျခ အုတ္တုိင္ၾကီးကို အားျပဳဖက္တြယ္လ်က္ ေရခဲလႊာေပၚသို႔ခ်ထားေသာ ေျခတစ္ဘက္ကို ဖိနင္းလိုက္သည္။ ေျခတစ္ဘက္၏ ခပ္ဖိဖိအေလးခ်ိန္ကို ေရခဲလႊာက ေကာင္းေကာင္းခံႏိုင္သားပဲ..။ သို႔ေသာေျခနွစ္ဖက္လံုး စံုရပ္ၾကည့္ဖို႔ျဖင့္ က်မမ၀ံ့ရဲပါ..။ တနည္းအားျဖင့္ ရွင့္ေရွ႔ေမွာက္မွာ က်မအရွက္ကြဲမခံသင့္ပါ..။
ေရွ႔ဆက္လည္းမနင္းရဲ။ လက္ေလွ်ာ့ကာေနာက္သို႔လည္း ျပန္မဆုတ္ခ်င္။ အုတ္တိုင္ၾကီးကိုဖက္လ်က္ ၾကာျမင့္စြားေတြေတြၾကီး မီွရပ္ေနခဲ႔သည့္ က်မပံုစံကို က်မျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္..။ ဒဏ္ေပးခံရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနခဲ့ပါလိမ္႔မည္..။ ေနာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွင္က လက္ပိုက္မတ္တတ္ရပ္လ်က္ က်မက အုတ္တုိင္ကို မီွကပ္ျပီး ျမစ္ကမ္းေပၚမွာ ေျခတစ္ဖက္၊ ေရခဲျပင္ေပၚမွာေျခတစ္ဖက္ေထာက္ကာ မတ္တတ္ရပ္လ်က္။ အဲဒီပံုစံသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရူးမူးခ်စ္ေနခဲ့ၾကသည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးပံုစံေတာ့ျဖင့္မဟုတ္ႏိုင္ပါ..။
အဲသည္အတိုင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဆက္လက္ေပကပ္ေနႏိုင္ၾကပါ့မလဲဟု က်မစိတ္ပူမိခဲ့သည္..။ ရွင့္ဆီက က်မကိုလွည့္ျပန္ရလွ်င္ေကာင္းမလား၊ က်မဆီသို႔ရွင္တိုးကပ္လာကာ လက္တြဲေလမလား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ စတင္လႈပ္ရွားဖို႔လိုလိမ္႔မည္..။ က်မကပဲ အရံႈးေပးလိုက္ပါေတာ့မည္ ...ဟူသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေျခလွမ္းျပန္ဆုတ္္ဖို႔ အားယူဆဲမွာ ရွင့္အသံကိုက်မၾကားရသည္..။
“ကဲ...ကဲ...ေတာ္ေလာက္ျပီ”
စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေသာ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏အသံမ်ိဳးျဖင့္ ရွင့္ေျပာခဲ့တာ သည္စကားတစ္ခြန္းပါပဲ..။
က်မကပ်ာကယာ ျပန္လွည့္လာရေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေျမျပင္ရွိရာသို႔ ငံု႔ေနေစခဲ႔သည္..။ ရွင္က က်မကိုလက္မကမ္းေပးခဲ့ပါ..။ ထို႔ေၾကာင့္ က်မရွင့္ကိုမမီွတြယ္ခဲ႔ရပါ..။
အကယ္၍သာ...“မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ရူးရတာလဲ”ဟု တစ္ခြန္းေလာက္ ရွင္ဘက္က အျပစ္ဆိုခဲ့လွ်င္က်မတို႔သည့္ထက္ပို၍ အသက္၀င္လႈပ္ရွားသြားခဲ့မည္ထင္သည္..။
“က်မ အခုလို ေရခဲေနတဲ႔ ျမစ္တစ္ခုေပၚမွာ တစ္ခါမွ ေျခမခ်ၾကည့္ဖူးလို႔ပါ” ဟုက်မဘက္က္ ေျဖရွင္းႏွစ္သိမ္႔ခြင့္ ရသြားခဲ႔ႏိုင္ပါသည္..။ ထုိစကားေၾကာင့္ ရွင္ရယ္ေမာေကာင္း ရယ္ေမာလိမ္႔မည္..။ ႏွာေခါင္းရံႈ႔ေကာင္းရႈံ႔ ခဲ့လိမ္႔မည္..။ ထိုသို႔ဆုိလွ်င္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားမေျပာဘဲ အၾကာၾကီးတိတ္ဆိတ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ရသည့္ အျဖစ္လည္း ျဖစ္လာခဲ႔မွာမဟုတ္ပါ..။
ယခုေတာ့ ရွင္က ေအးေအးေဆးေဆးေရွ႔မွလမ္းေလွ်ာက္သြားေနခဲ့သည္..။ က်မက ေဘးမက်တက် ေနာက္မက်တက် ေနရာမွ ခပ္ခြာခြာလိုက္၍လမ္းေလွ်ာက္သြားေနခဲ့သည္..။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကလည္း က်မတို႔အေျခအေနႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာပင္ ေအးစက္ထုိင္းမိႈင္းေနခဲ့သည္။
က်မတို႔အနီးမွာ ျမင္ေနရသည္က အနက္ေရာင္ကဲေနသည့္ (သစ္ရြက္သစ္ခက္ရွားပါးေသာ) သစ္ကိုင္းသက္သက္သစ္ပင္မ်ား၊ ထိုအနက္ေရာင္ေပၚမွာတစ္ပိုင္းတစ္စ ဖံုးအုပ္လ်က္၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ တြဲလဲက်ေနေသာ ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဆုပ္ျဖဴလြလြမ်ား၊ အပင္ႏွင့္ အေဆာက္အအံုတို႔၏ ေအာက္ေျခမွာ ပံုက်ေနသည့္ ထူထပ္ေသာ ႏွင္းထုလြင္ျပင္မ်ား၊ က်မတို႔လိုပင္ စုိက္စိုက္ စိုက္စိုက္ႏွွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူတခ်ိဳ႔၏ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းဟန္ရွိေသာ ခပ္မည္းမည္းအေပၚ၀တ္အက်ီၤ ထူထူပြပြၾကီးမ်ား။ အားလံုးသည္ အျဖဴအမည္းနီးပါးအေရာင္ေလွ်ာ့ခ်ထားသည့္ ဗီဒီယိုျပကြက္ျမင္ကြင္းတစ္ခုႏွင့္ တူေနခဲ့သည္..။ ၾကည့္ေလရာမွာေတာ့ ႏူးညံ့ပြေရာင္းေသာ ၀ါဂြမ္းစိုင္ေတြလို ျဖဴေဖြးေနသည့္ႏွင္းေတြ။ မိုးေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြ ေျမျပင္ေပၚ အကုန္ဆင္းလာၾကသလို ခမ္းနားလွပေသာ ႏွင္းေတြ...။
ႏွင္းကို က်မခ်စ္သည္...။
ႏွင္းျမဴေတြဆိုင္းေနသည့္ အပူပိုင္းေဒသက ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြကိုလည္း က်မခ်စ္သည္..။ ေကာင္းကင္ဆီမွ တဖြဲဖြဲလြင့္က်လာတတ္ေသာႏွင္းပြင့္ ႏွွင္းဖတ္ကေလးမ်ားကိုလည္း က်မခ်စ္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ျမာေသးေသးေလးေတြလို မ်က္ႏွာဆီသို႔ စူးခနဲ လာ၍ထိမွန္ေသာ ေအးစက္တုန္ခိုက္ေစသည့္ မိုးႏွင္းစိုစိုမ်ားကိုပင္လွ်င္ က်မခ်စ္ပါသည္..။
ႏွင္းကိုက်မခ်စ္မွန္း ရွင္ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့သည္..။ အဲဒါေၾကာင့္အေရွ႔ေျမာက္ပိုင္းေဒသရွိ တကၠသိုလ္ျမိဳ႔ကေလးသို႔ က်မေရာက္ဖူးေအာင္ ရွင္လိုက္ပို႔ခဲ့သည္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား...။
ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ ႏွင္းေတြကို လက္ခုပ္ျဖင့္ ဆုပ္ယူ၍ ႏွင္းေဘာလံုးလုပ္ၾကည့္ရစဥ္က ဆုိလွ်င္ ေဟာဒီကမၻာၾကီးမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ရတာ အင္မတန္ထုိက္တန္တာပဲဟု က်မၾကည္ႏူးစြာပင္ ေက်နပ္သြားခဲ့ရပါသည္..။
ငယ္စဥ္က ကေလးဘ၀တုန္းက ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ သို႔မဟုတ္ ေရာင္စံု ဓါတ္ပံုစာအုပ္ၾကီးထဲမွာ ႏွင္းေတြျဖဴေဖြးကာ အဆုပ္လိုက္ အပံုလိုက္ျဖစ္ေနသည္ကို ၾကည့္ရတုိင္း အသည္းတယားယားႏွင့္ေပ်ာ္မိသည္..။ ၾကည့္စမ္း...။ ဘယ္ေလာက္အဖိုးတန္လုိက္မယ့္ ႏွင္းေတြလဲ..။ တုတ္ေခ်ာင္းကေလးရဲ႔ ထိပ္ဖ်ားမွာႏွင္းေတြကိုလက္ခုပ္ျဖင့္ ဆုပ္ညွစ္ျပီး ေရခဲေပါက္စီမ်ားလုပ္လိုက္ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း လိုက္ေလမလဲ။ က်မတို႔ျမိဳ႔ကေလးမွာ ေရခဲပလုတ္တုတ္ကို ေရခဲေပါက္စီဟု ေခၚပါသည္..။ တုတ္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားထိပ္ဖ်ားတြင္ ေရခဲျခစ္မြမြကေလးမ်ားကိုအလံုးလိုက္စုယူဆုပ္ညွစ္၊ ထုိေရခဲေပၚသို႔ အစိမ္းေရာင္၊ အနီးေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာက္ အေရာင္းဆိုးထားသည့္ သၾကားခ်ိဳရည္မ်ားကို စိုရႊဲေနေအာင္ ဆမ္းေပးလုိက္ေသာအခါ ကေလးေတြ အလြန္ၾကိဳက္သည့္ ေရခဲေပါက္စီျဖစ္သြားပါသည္..။ ေရခဲေပါက္စီသည္ၾကီးသည္္ အဲသည္ႏွင္းေတြကိုမ်ား ေတြ႔လိုက္ရလွ်င္..ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားလိုက္ေလမလဲ..။
တကယ္တမ္း ႏွင္းေတြကို လက္ျဖင့္စုယူဆုပ္ကုိင္ၾကည့္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မသည္ ေရခဲေပါက္စီကို မက္ေမာေသာ ကေလးအရြယ္မွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြန္ခဲ့ျပီးျပီမို႔ ႏွင္းဆုပ္ကေလးကို က်မ၏ပါးျပင္ႏွင့္သာ ခပ္ဖြဖြထိထားလိုက္မိသည္..။ ေအးခဲထံက်င္ခဲ့ျပီးေသာပါးျပင္သည္ ႏွင္းဆုပ္ကေလး၏ အေတြ႔ေၾကာင့္ ပို၍ေအးစက္စူးရွသြားခဲ့ေသးလား၊ က်မမမွတ္မိေတာ့ပါ..။ က်မမွတ္မိသည္က ရွင့္အျပံဳးသာျဖစ္သည္..။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ က်မကို ၾကည့္၍သေဘာက်စြာျပံဳးလိုက္ေသာ ရွင့္အျပံဳးကို က်မခ်စ္ပါသည္..။ အဲသည္အျပံဳးကို ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး က်မရခဲ့လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ..ေနာ္..။
တကယ္ေတာ့ ရွင္သည္ ႏွင္းကိုမႏွစ္ျမိဳ႔သူျဖစ္သည္..။ အင္းေလ မႏွစ္ျမိဳ႔ဘူးဟု မေျပာသာလွ်င္ေတာင္မွ ႏွင္းကို မခ်စ္တာေတာ့အမွန္ပါပဲ..။ႏွင္းကို စိတ္မရွည္ႏိုင္တာလား၊ ႏွင္းကိုခ်စ္သည့္ က်မအေပၚစိတ္မရွည္ႏိုင္တာလား..။
ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနသူခ်င္းအတူတူ က်မ၏ အေတြးႏွင့္ရွင့္အေတြးတို႔က ဘယ္တုန္းကမွတူညီခဲ့သည္မဟုတ္..။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညေနခင္းတုန္းက တစ္ထပ္ခ်င္းတစ္လႊာခ်င္း လ်င္ျမန္စြာ က်ဆင္းလာေနေသာ ပထမဆံုးႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားကို မွန္ျပဴတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ကာ က်မမွာေတာ့ အဲသည္ႏွင္းကေလးေတြကိုမ်က္ႏွာေမာ့လ်က္ ခံယူခ်င္စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္ေနခဲ့သည္၊။ ရွင္ကေတာ့ ညစာကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္လာပို႔ေပးဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုသို႔ တယ္လီဖုန္းလွမ္းဆက္ေနခဲ့သည္..။ သေဘာက ညစာ စားဖုိ႔ထြက္ရင္းႏွင္းေတြကို က်မ မထိမကိုင္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။
အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ ညစာ စားအျပီးမွာ အျပင္သို႔ ခဏထြက္ျပီးလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သားပဲ..။
အဲသည္ညက ေဆာင္းရာသီ၏ ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္မ်ားေအာက္သို႔ အေျပးထြက္သြားၾကိဳဆိုသူမွာ က်မတစ္ေယာက္တည္း ရိွခဲ႔ဟန္တူပါသည္..။
တဖြဲဖြဲက်လာေနေသာ ျဖဴလြလြ ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားကို မ်က္ႏွာေမာ့လ်က္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ေဘးသို႔ ဆန္႔တန္းလ်က္ က်မၾကိဳဆိုခဲ့ေတာ့သည္..။ မ်က္ႏွာကို ေဒါင္လိုက္မ်ဥ္း အေနအထားမွ ေဘးတိုက္ေရျပင္ညီမ်ဥ္ႏွင့္ တတန္းတည္းျဖစ္သြားေအာင္ ေမာ့ပစ္လိုက္ေသာအခါ ျမင္ရေသာ ေကာင္းကင္နက္ျပာေရာင္သည္ ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္မ်ား ေဖာက္ရက္ထားေသာ ဇာပ၀ါတစ္ခုျဖင့္ ၀ိုးတ၀ါး ကာဆီးလ်က္ရွိသည္..။ လွပေသာ ေဆာင္းညပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္မွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြေတာင္ပါေန ေသးေတာ့သည္..။
မ်က္ႏွာေပၚမွာ လက္ဖ၀ါးအစံုေပၚမွာ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြ တင္လာသည္ကို ေအးစက္စြာခံစားရင္း ပါးျပင္ဆီမွာ စူးရွထံုက်င္မႈကိုခံစားရင္ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာျဖင့္ ေႏြးေထြးလ်က္ရိွခဲ့သည္..။
“ဒီေလာက္ေအးခဲလွတဲ႔ အျပင္ဘက္မွာ မင္းဘာလုပ္ေနတယ္လို႔ မင္းထင္လဲ”
ရွင့္စကားသံက က်မေနာက္မွာေပၚလာေသာအခါ က်မလွည့္မၾကည့္ဘဲ ရွင္ျပံဳးေနသည္ကို ခံစားလုိက္ရသည္..။
ေနာက္တာ့ က်မမ်က္ႏွာႏွင့္ ေကာင္းကင္ၾကားမွာ ရွင့္မ်က္ႏွာက ပိတ္ဆီးကာလိုက္ပါသည္..။ နက္ျပာေရာက္ေကာင္းကင္ကိုမျမင္ရ၊ ႏွင္းဇာပ၀ါကို မျမင္ရ၊ ၾကယ္ေတြကိုမျမင္ရ။ ခဏကေလး။ က်မၾကယ္ႏွစ္ပြင့္ကိုေတာ့ျမင္ေနခဲ့ရ၏..။ စူးရွစြာ လင္းလက္သည့္ ၾကယ္ကေလးႏွစ္ပြင့္ေပါ့..။ တကယ္ပဲ ထုိၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ ျပံဳးေနခဲ႔ပါသည္..။
“အထဲကို၀င္ေတာ့”
ေႏြးေထြးေသာ ရွင့္လက္မ်ား၏ ႏူးညံ့စြာေထြးဆုပ္မႈကို လုိက္ေလ်ာရင္း ထိုၾကယ္ပြင့္ကေလးတစ္စံု၏ေနာက္သို႔ လိုက္သြားခဲ့ေသာ က်မ၏ေျခလွမ္းမ်ားေျမႏွင့္ မထိခဲ့ပါ...။ ေႏြးေထြးေသာအေပၚ၀တ္အက်ီၤပြပြၾကီးထဲ့သို႔ က်မကိုယ္ခႏၶာေလးလွစ္ခနဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ..က်မ၏ အာရံုထဲသို႔ အေ၀းဆီမွ
တကယ္မၾကားႏိုင္ေသာ ဂီတတစ္ခု တျဖည္းျဖည္း၀င္ေရာက္လႊမ္းျခံဳလိုက္ေတာ့သည္..။
ေျခလွမ္းလွမ္းဖုိ႔လည္းေမ႔၊ စကားေျပာဖို႔လည္းေမ့၊ အသက္ရွႈဖို႔ပင္ေမ႔ေအာင္ က်မကိုစိုးမိုးလုိက္သည္က အာရံုထဲက သီခ်င္းသံစဥ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္..။
“မင္း ဘာေတြေတြးေနတာလဲ”
“သီခ်င္းတစ္ပုဒ္”
က်မသီခ်င္းႏွင့္ ဂီတကိုႏွစ္သက္မွန္းလည္း ရွင္သိခဲ့ပါသည္..။
“ဘာသီခ်င္းလဲ”
အဲသည္လို ရွင္ေမးလိုက္ေတာ့မွပဲ က်မ မေျဖတတ္သည့္ အေျဖတစ္ခုကို စခဲ့မိျပီဟု ေနာက္က်စြာ သိလုိက္ရေတာ့သည္..။
ဘာသီခ်င္း...ဟုေျဖေတာ့ေရာ ရွင္သိမွာတဲ့လား...။ ကိုေစာညိန္းကို ရွင္မွမသိႏိုင္ဘဲ..။ “ခ်စ္ႏွင္းမႈန္”ဆိုတာကို ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ျပီးသိႏိုင္မွာလဲ..။ ရွင္မ်ား နားလည္ခံစားႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ အဲသည္သီခ်င္းကို က်မဆိုညည္းျပလိုက္ခ်င္ပါသည္..။
ေရႊရင္အံု......လိႈင္းခုန္ၾကြလို႔ရယ္...ႏွင္းမႈန္ေၾကြေလတိုင္း၀ယ္...သြယ္...မ်က္ရည္၀ိုင္းခဲ႔ညတိုင္းမယ္... ေမာင့္မွာသာကြယ္၊ တစ္ရံေရာအခါက....ေမာင္နဲ႔မယ္ ခ်စ္ၾကိဳးေႏွာင္ကာသြယ္.... ေငြဇာရံု...ျခံဳလႊာပုံသို႔ႏွယ္... ခ်စ္ႏွင္းမႈန္ တဖြဲဖြဲၾကဲကာ မစဲေတာ့တယ္.....
“ႏွင္းေတြက်တဲ႔ ညတိုင္း မ်က္ရည္လည္ရတဲ႔ လြမ္းတတ္တဲ႔ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ရဲ႔ သီခ်င္းေပါ့”
ဘာသာစကားမကၽြမ္းက်င္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ အေျဖသည္ သီခ်င္း၏ နက္နဲမႈႏွင့္ ဘာမွမယွဥ္သာေအာင္
ေပါ့ပ်က္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ကိုေစာညိန္းေရာက္ရာဘ၀မွ ခြင့္လြတ္ႏိုင္ပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရပါေတာ့မည္..။
“ဘာေၾကာင့္ သူကလြမ္းရတာတဲ႔လဲ”
“ေၾသာ္ကြယ္....သိပ္ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အျပီးအပိုင္ေ၀းကြာသြားခဲ႔ရတဲ႔အခါ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကံဳၾကိဳက္တိုက္ဆုိင္မႈေတြရွိလာရင္ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္တဲ႔လူက လြမ္းရတတ္တာပဲ မဟုတ္လား”
က်မအေျဖေၾကာင့္ ရွင္ပုခံုးတြန္႔သြားခဲ႔သည္ဆိုေတာ့ သူ႔ခံစားမႈကို ရွင္အသိအမွတ္မျပဳခ်င္သည့္ သေဘာေပါ့ ေနာ္..။ အဲသည္အေတြးေၾကာင့္ က်မ၀မ္းနည္းသြားခဲ့မိပါသည္...။
ရွင္စိတ္မရွည္စြာေရရြတ္သတိေပးလိုက္ေသာ တစ္...ႏွစ္...သံုး ...ဂဏန္းစဥ္ေတြကို က်မခ်စ္သည္..။
ရွင္ေဖ်ာ္ျပီးသားေကာဖီကိုေသာက္ဖို႔ က်မအျပင္သို႔ မထြက္လာေသးဘူးဆိုလွ်င္ ရွင့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ တစ္ႏွစ္သံုးေရရြတ္သံကို က်မၾကားရတတ္သည္။
“ကိုယ္ တစ္ ႏွစ္ သံုး တစ္ဆယ္ထိေရျပီးလို႔မွ မင္းေကာ္ဖီမေသာက္ေသးဘူးဆိုရင္ အဲဒီေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုယ္သြန္ပစ္လုိက္ေတာ့မွာေနာ္၊ တစ္ ႏွစ္ သံုး....ေလး ”
က်မသည္ စိတ္ေကာက္တတ္္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေကာက္တတ္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံခံရေသာအခါ ပထမပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေအာင့္သက္သက္ခံစားခဲ႔ရ၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီလို ဆက္ဆံခံရတာကို ေက်နပ္သလိုရွိလာသည္။ ထိုအခါ မၾကာခဏပင္ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိခဲ့ေတာ့သည္။ ရွင္ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္ျပီး က်မကို သတိေပးျခိမ္းေျခာက္ရေသာအၾကိမ္တုိင္းသည္ က်မတကယ္ စိတ္ေကာက္ေနခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ရွင့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္သံကို ၾကားခ်င္စိတ္တို႔ျဖင့္လည္း က်မစိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္၊ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုခုျပဳလုပ္ဖုိ႔ေမ႔ေလ်ာ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိတတ္ပါသည္။
“စာၾကည့္စားပြဲေပၚက စာအုပ္ပံုၾကီးကို ရွင္းပစ္ပါလို႔ ကိုယ္ေျပာေနတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္ရွိျပီလဲ၊ အခုသြားရွင္းခ်ည္ေတာ့”
ရွင့္စကားသံကို မၾကားသလိုေရဒီယိုကို သဲၾကီးမဲၾကီး နားေထာင္ရင္း တကယ္ပ်င္းရိေနခဲ့တာလည္းရွိဖူးပါသည္..။ ထုိစဥ္က ရွင္သည္ က်မနားေထာင္ေနေသာ ေရဒီယိုလိုင္းအစား တျခားလိုင္းတစ္ခုခုကို ေျပာင္းပစ္ခဲ့သည္။ အသံကိုလည္း တိုးသြားေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခဲ့သည္။
“ကိုယ္ တစ္ ႏွစ္ သံုး တစ္ဆယ္ထိ ေရျပီးလို႔မွာ မင္း အလုပ္မစေသးဘူးဆိုရင္ မင္းကို အကီ်ၤေကာ္လာကေန ဆြဲယူျပီး အဲဒီစားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္မယ္ေနာ္...တစ္ ..ႏွစ္....သံုး ”
က်မသည္ ရွင္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ေရရြတ္ေသာ ဂဏန္းစဥ္တို႔ကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ အျမဲပင္ေပကတ္ကာ နားေထာင္ေနခဲ့မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္သည္ တစ္ ႏွစ္ သံုး ကို ကိုးအထိ အျမဲေရရြတ္ရေလ့ရွိသည္။ “ကိုး”ကို ေရရြတ္ျပီးေသာအခါမ်ာေတာ့ က်မကမန္းကတန္းထျပီး အလုပ္စရေတာ့သည္..။ အဲဒီဂဏန္းေရရြတ္သံတို႔ကို က်မခ်စ္သည္ဆိုတာ ရွင့္ကို တစ္ခါမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဖူးပါ..။ ထို႕ေၾကာင့္ အဲသည္ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္သံတို႔သည္ စိတ္မရွည္ေသာ ေဒါသအရိပ္အေငြ႔တို႔ဖံုးလႊမ္းလ်က္ အျမဲမာမာထန္ထန္ရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ပါလ်က္ အဲသည္ မာေရေက်ာေရ(စိတ္ရွည္ေအာင္ မနည္းအားတင္းထားရမွန္းသိသာေသာ) တစ္ ႏွစ္ သံုး ေတြကို က်မခ်စ္ခဲ့ပါသည္။
ရွင့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္မသလဲဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ရွင့္ကို တိတ္တဆိတ္ေငးေမာၾကည့္ရင္းမ်က္ရည္က်မိသည္အထိပင္ ျဖစ္သည္..။
ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္စိတ္သက္သက္ျဖင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ မ်က္ရည္က်တတ္ပါသလား။ ခ်စ္သူခ်င္း သို႔မဟုတ္ ဇနီးေမာင္ႏွံခ်င္း ရန္ျဖစ္လို႔၊ စိတ္ေကာက္လို႔၊ ေစတနာကိုေစာ္ကားခံရလို႔၊ အထင္လြဲခံရလို႔ စသည္ျဖင့္ မိန္းမေတြ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္ရည္က်တတ္ၾကသည္ဟု က်မသိပါသည္။ ထိုမ်က္ရည္မ်ား ပူေလာင္ေနပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္သက္သက္ျဖင့္ ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ထိုခိုက္ကာ မ်က္ရည္က်ရသည့္အျဖစ္ေတာ့ က်မတစ္ခါမွ် မၾကားဖူးခဲ့ပါ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ က်ရသည့္ မ်က္ရည္သည္လည္း ပူေႏြးလွပါသည္။ က်မမ်က္လံုးအစံုမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ လိမ႔ဆင္းလာခဲ့ဖူးေသာ ထိုမ်က္ရည္တို႕၏ပူေႏြးမႈကို မၾကာခဏျပန္လည္သတိရစြာျဖင့္ က်မပါးျပင္မွာ မၾကာခဏေႏြးေထြးလာခဲ့တတ္ပါသည္။
က်မ၏ မွတ္ဥာဏ္သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ မွတ္ဥာဏ္ႏွင့္ေတာ့ တူခ်င္မွတူမွာပါ။
က်မက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီးေသာ အတိတ္ကာလမွ ၾကီးမားေသာအျဖစ္ပ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမ႔ေလ်ာ့ပစ္တတ္ျပီး ေသးဖြဲေသာဘာမဟုတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားကိုသတိရမွတ္မိေနတတ္ပါသည္။
က်မတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ပတ္ၾကာမွ် သြားေရာက္လည္ပတ္ဖူးေသာ ထိုတကၠသိုလ္ျမိဳ႔ကေလးကို က်မ မၾကာခဏျမင္ေယာင္ပံုေဖာ္ၾကည့္မိေသာအခါ ရွင္ သတိရေစခ်င္ေသာ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္သည့္ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တုိက္ၾကီးကို သဲကြဲစြာ မျမင္ေယာင္မိပါ။ ရွင္ေျပာျပခဲ့ေသာ ထိုစာၾကည့္တိုက္၏ ေနာက္ခံသမိုင္းမျဖစ္အပ်က္ကို စဥ္းစားပံုေဖာ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေရးေရးသာ မွတ္မိခဲ့ပါသည္။ က်မမွတ္မိသည္က စာၾကည့္တိုက္ေရွ႔က လူသြားစၾကၤံ အက်ယ္ၾကီးေဘးမွာ က်မ ျမင္ခဲ့ရေသာ ျဖဴေဖြးသည့္ ႏွင္းအပံုလိုက္ၾကီးသာျဖစ္သည္။ ထုိႏွင္းအပံုလိုက္သည္ က်မ၏ ဒူးအျမင့္ေလာက္ရွိပါသည္။ ႏွင္းတို႔သည္ အေပၚပိုင္းႏွင့္အလယ္ပိုင္းတြင္ ၀ါဂြမ္းစိုင္ အပံုၾကီးကဲ႔သို႔ ႏူးညံ့ပြေရာင္းကာ ျဖဴေဖြးလ်က္ ရွိေသာ္လည္း ေဘးနားတစ္၀ိုက္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေျမ၏ ဖုန္မႈန္႔ေျမမႈန္႔မ်ားေရာေထြးကပ္ျငိလ်က္ ညိဳညစ္ညစ္အေရာင္ရွိေနသည္။ ႏွင္းေတြကို ညိဳညစ္ညစ္ အေရာင္အျဖစ္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစာခဲ့ဖူးေသာ က်မအတြက္ ဤျမင္ကြင္းသည္ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ထက္ ပို၍ထူးဆန္းေနခဲ့ပါသည္။ ဒါထက္ထူးဆန္းေနသည္က အဲသည္ ႏွင္းအပံုၾကီး၏ ပတ္လည္မွာ စိုက္ထားေသာ ျခံစည္းရိုးတုိင္သဖြယ္ က်ဲပါးေသာ တုိင္မည္းမည္းမ်ားအနက္ တိုင္တစ္ခု၏ထိပ္ဖ်ားတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ နားေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုငွက္ကေလးသည္ အညိဳေရာင္လည္ရစ္ႏွင့္ အမည္းေရာင္ အေတာင္ပံမ်ားရွိပါသည္။ သူ႔အေတာင္ပံမ်ားသည္ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ စိုစြတ္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ တိုင္ထိပ္ဖ်ားကို ေျခကုပ္ယူလ်က္အေတာင္ပံကိုမၾကာခဏျဖန္႔ခါလ်က္ရွိပါသည္..။ အဲသည္ျမိဳ႔မွာ က်မေနခဲသမွ်ရက္ေတြအတြင္း အဲသည္ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုသာ က်မေတြ႔ခဲ႔ရသည္ဟုမွတ္မိသည္။ တျခားငွက္ေတြ ဘယ္မွသြား၍ ေဆာင္းခုိေနၾကပါလိမ္႔။ သည္ငွက္ကေရာ ဘာလို႔တျခားငွက္ေတြႏွင့္ အတူေရာမေနဘဲ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တုိက္ေရွ႔သို႔ လာ၍ နားေနခဲ့ပါလိမ္႔။
က်မတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက သြားရင္းလာရင္းလမ္းမွာ ငွက္ကေလးေတြကို ေတြ႔လွ်င္ တစ္ေကာင္တည္းေတြ႔တာလား၊ ႏွစ္ေကာင္လား အေျပးအလႊားသတိထား၍ ေရတြက္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ႏွစ္ေကာင္ေတြ႔လွ်င္ လာဘ္ေကာင္းသည္၊ သံုးေကာင္ေတြ႔လွ်င္ေပ်ာ္ရႊင္စရာၾကံဳလိမ္႔မည္...စသျဖင့္ သူ႔အဓိပၸာယ္နွင့္သူ ေဖာ္ျပီး နိမိတ္ေကာက္ယူေလ႔ရိွၾကသည္။ အေကာင္အေရအတြက္ႏွင့္ နိမိတ္အေၾကာင္းကို က်မေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိပါ..။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ တစ္ေကာင္တည္းေတြ႔ရျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ နိမိတ္ျဖစ္သည္။ တစ္ေကာင္တည္း ေတြ႔ရျခင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာ အထီးက်န္ျဖစ္ရတတ္ျခင္း၊ ကံဆိုးရတတ္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းရတတ္ျခင္း...တဲ႔..။
အဲသည္ အယူအဆ၊ အဓိပၸာယ္ေတြကို ေကာက္ယူပံုေဖာ္တမ္း ကစားသည့္အရြယ္မွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ျပီးျဖစ္ပါလ်က္ ထိုတစ္ေကာင္တည္းေသာ ငွက္ကေလး၏ ျမင္ကြင္းကို က်မမၾကာခဏ ျမင္ေယာင္လာေလ့ ရွိပါသည္..။ ဒါက က်မ၏ အားနည္းခ်က္တစ္ခုပဲလားမသိပါ။
ထိုတကၠသိုလ္ျမိဳ႔ကေလးတြင္ ရွင္သတိရမွတ္မိေနမည့္ အေဆာက္အအံု အေၾကာင္းအရာမ်ားကေတာ့ က်မမွတ္မိေသာ အရာတို႔ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကြားျခားလိမ္႔မည္။ က်မသိပါသည္။
ထိုကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္၏ သူမ်ားႏွင့္မတူထူးျခားစြာဘ၀င္ျမင့္ေသာ စည္းကမ္းခ်က္ၾကီးမ်ားကို ရွင္သတိရလိမ္႔မည္..။ ၾကီးမားခမ္းနားေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ၾကီးသ္ည ရွင္ငယ္စဥ္က တက္ေရာက္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည့္အတုိင္း တစ္ပံုစံတည္းၾကီးက်ယ္ေနခဲ့သလားဟု ရွင္တအ႔ံတၾသျဖင္ေတြ႔ခဲ႔ရျခင္းကို သတိရေနလိမ႔္မည္..။ ထိုစက္မႈတကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းမ်ား၏ စၾကၤံတြင္ က်မတို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္ကို ရွင္ခဏသတိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ရွင္သည္ နံရံကပ္ေၾကာ္ျငာဘုတ္ျပားေပၚမွ သခ်ာၤပုစာၦတစ္ပုဒ္၏ ေျဖရွင္းခ်က္စာရြက္ကို ကူးေျပာင္းသတိရလိမ္႔မည္။
ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ျပတိုက္ၾကီးကို ျပန္လည္စဥ္းစားပံုေဖာ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ရွင္သည္ ျပတိုက္သို႔အ၀င္မွာ ေတြ႔ရေသာကမၻာေက်ာ္ပန္းပုဆရာၾကီး၏ လူတစ္ရပ္ျမင့္သည့္ ပန္းပုလက္ရာၾကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေငးေမာၾကည့္မိသည့္အျဖစ္ကို သတိရမိပါလိမ္႔မည္။ က်မ သတိရေသာ ျပတိုက္အ၀င္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ရွင္ သတိရမွာမဟုတ္ပါ။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲသည္ျပတိုက္အ၀င္မွာ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ကေလး ႏွစ္ခုထူးထူးျခားျခားရွိခဲ႔၏။ တစ္ခုက ရွင္သည္ ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသူျဖစ္သျဖင့္ ျပတိုက္၀င္ေၾကးကို တစ္၀က္ခသာေပးရျပီး က်မက ၀င္ေၾကးအျပည့္ေပးရသည့္အျဖစ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ၀င္ေၾကးေကာက္ခံသူ အမ်ိဳးသမီးေမးလိုက္ေသာ က်မ၏ေနရပ္လိပ္စာ၊ ျပည္နယ္ကုတ္နံပါတ္ဂဏန္းမ်ားကို က်မကိုယ္စား(က်မကထိုအမ်ိဳးသမီး၏ စကားသံ၀ဲ၀ဲကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔သျဖင့္) ရွင္က ရြတ္ျပေျဖဆိုေပးခဲ့ရသည့္အျဖစ္။ ကဲ...အဲသည္ က်မ သတိရေနသည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ ဘယ္ေလာက္ေသးႏုတ္ပါသလဲ။ ရွင္သတိရစြာ ျပန္လည္မွန္းဆမည့္ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ရုပ္တုေတြ ၊ ေဆးစိမ္မံမီရုပ္အေလာင္းေတြႏွင့္ က်မ သတိရေနသည့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကြာျခားလိုက္မလဲ...ေနာ္။ ဒါကေတာ့ ပညာဆက္လက္သင္ယူေနဆဲ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခပ္တံုးတံုး ခပ္အအ မိန္းမ တစ္ေယာက္ အတူေပါင္းဖက္မိလွ်င္ ျဖစ္ေပၚေလ႔ရွိသည့္ သမားရိုးက်ကြာျခားမႈတစ္ခုျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။
ႏွင္းႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ရွင္က အနိဌာရံုေတြကိုသာ အမ်ားၾကီးျမင္ေယာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရွင္ ေျပာျပေသာႏွင္းေတာင္ျပိဳကြဲျခင္း၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ ကားေတြလမ္းေပ်ာက္ကာ တိုးတိုက္မိျခင္း၊ ေရခဲျပင္လမ္းေပၚမွာ ကားဘီးေတြေခ်ာ္ကာ ဟိုးေတာင္ေစာင္းေအာက္ေျခသို႔ ကားေမွာက္က်ျခင္း စသည့္တို႕ကို က်မထိတ္လန္႔စြာပင္လက္ခံရပါသည္။
သို႔ေသာ္ ႏွင္း၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာသ႑ာန္ႏွင့္ ႏူးညံ့ေအးစက္ေသာ ထိေတြ႔မႈကို က်မရင္ခုန္မိဆဲျဖစ္သည့္အတြက္ေတာ့ ရွင္ခြင့္ျပဳေစခ်င္သည္။
၁၉၉၆ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၀ရက္ေန႕တုန္းက ႏွင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔ရေသာ ေၾကကြဲဖြယ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္မွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွင္ေလာေလာလတ္လတ္ဖတ္ျပီးသြားေသာ ဂၽြန္ခရာကို၀ါး
Jon Krakauer ၏
Into Thin Air အတၳဳပၸတၱိမွန္စာအုပ္ကို က်မကိုေပးဖတ္လ်က္ ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္မွာ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲ၌ အသက္ေပ်ာက္သြားၾကေသာ ေတာင္တက္သမားမ်ားအေၾကာင္း က်မကိုရွင္အေသးစိတ္ေျပာျပခဲ့တာ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေၾကာင့္သူတို႔အားလံုးေသရသည္ဟုေတာ့ က်မလက္မခံခဲ႔ပါ။ ေမလ ၁၀ရက္ညေနပိုင္းမွာ ျပိဳဆင္းက်လာေသာႏွင္းမုန္တုိင္းသည္ ေတာင္တက္သမားမ်ားကို အသက္ေသသည္အထိ ဒုကၡေပးခဲ႔တာ က်မလက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ တခ်ိဳ႔လူေတြက ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္လပ္မႈေၾကာင့္ အဓိက ျဖစ္ရသည္ဟု ရွင့္ကို က်မဆင္ေျခတက္မိသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္ ေပေပါင္း ၂၉၀၂၈ေပမွာရွိေသာ ေလထုသည္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေအာက္ဆီဂ်င္နည္းေနျပီလဲ၊ မေတြးရဲစရာပဲျဖစ္သည္။ ဤကဲ႔သို႔ ေသမင္းတမန္ဧ၀ရက္ေတာင္ကိုမွ ေျခခ်ခ်င္ေသာ ေတာင္တက္သမားမ်ားသည္ ႏွင္းမုန္တိုင္းႏွင့္ေတြ႔သည့္အခါ ဘာျဖစ္လို႔ ေအာက္ဘက္သို႔ ျပန္မဆင္းသလဲ၊ ေတာင္တက္ေခါင္းေဆာင္က ကန္႔သတ္ထားေသာ နာရီးအပိုင္းအျခားတြင္ ေရာက္ရာေနရာမွ လွည့္ျပန္ခဲ႔ပါေတာ့လား။ ဘာျဖစ္လို႔ ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္ကို ဆက္လက္တက္ေနသလဲ။ ကမၻာၾကီး၏ အျမင့္ဆံုးအပိုင္း(သို႔မဟုတ္) ေခါင္မိုးထိပ္စြန္း၊ အဲဒါကေရာလာမ်ားထူးျခားႏိုင္မွာမို႔လဲ..။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ကိုသတ္ခဲ႔တာႏွင္းမုန္တိုင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ အတၱနဲ႔ေလာဘက သတ္ခဲ႔တာ..။
အဲသည္လို က်မ ရွင့္ကို ႏိုင္ေအာင္ေျပာရင္း စိတ္ထဲကေတာ့ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ စြန္႔စားရင္း အသက္ေပးသြားၾကေသာ
Rob Hall, Scott Fischer ႏွင့္တကြ ေတာင္တက္သမားမ်ားအား အံ႔ၾသဂုဏ္ယူစိတ္ျဖင့္ အထပ္ထပ္အခါခါ ဦးညႊတ္လ်က္ရွိခဲ႔ပါသည္။
ွရွင္ကေတာ့ က်မစိတ္ကို ထြင္းေဖာက္မျမင္ႏိုင္သူမို႔ က်မစကားကိုပဲ တအ႔ံတၾသတုန္လႈပ္စြာ နားေထာင္ေနခဲ႔သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာမွ“မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္အဆိုးျမင္တတ္တဲ႔ မိန္းမပါလား” ဟု တိုးတိတ္စြာ ေရရြတ္ခဲ႔သည္။
“ဟင့္အင္း ... က်မက အေကာင္းျမင္တာပါ၊ ႏွင္းဆိုတာက သူ႔ကိုသြားမပတ္သက္ရင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတာ”
“မဟုတ္ဘူး၊ မင္းစကားကို ကတ္မေျပာနဲ႔ေလ၊ ႏွင္းဆိုတာ အျမင္အားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္စရာလွပသလိုရွိေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူသတ္ေနတဲ႔ လူသတ္သမားပဲ”
ိထို႔ေနာက္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္ေဒါသအတြက္ ကိုယ္ရွက္ကာ ျပံဳးရယ္မိခဲ့ၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ ႏွင္းေၾကာင့္ က်မတို႔လည္းဘာမွမျဖစ္ခဲ႔။ က်မတို႔ပတ္၀န္းက်င္လည္းဘာမွမျဖစ္ခဲ႔။ ႏွင္းသည္ က်မတို႔အတြက္ အျမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္စရာ အသြင္သ႑ာန္ခ်ည္းပဲ တည္ရွိခဲ႔သည္။ ႏွင္းေၾကာင့္ က်မတို႔စကားမ်ား ခဲ့ၾကသည္ဆိုလွ်င္ အဲဒါက မိနစ္ပိုင္းေလာက္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ က်မတို႔သည္ ႏွင္းမပါ၀င္ေသာ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားထဲတြင္ စိတ္အာရံု နစ္၀င္သြားတတ္ျမဲျဖစ္သည္။
တစ္ခုပဲ က်မေနာင္တ ရမိပါသည္။
အဲသည္ ႏွင္းေတြႏွင့္အတူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရခဲေနေသာျမစ္ျပင္၏ ေရခဲလႊာႏွင့္အတူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရွးဆန္ဆန္ ခံ့ညားစြာကၠေျႏၵရေသာ အေဆာက္အအံုေတြႏွင့္ အတူပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုတစ္ခုခုရိုက္ခဲ႔ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ သည္သို႔သာဆုိလွ်င္ ရွင္အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးခဲ႔ဖူးသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို က်မအာရံုမွာ အတိအက် ျပန္လည္ပံုေဖာ္ႏိုင္ခဲ႔ပါလိမ႔္မည္။
ယခုေတာ့ က်မသည္ ရွင္ႏွင့္အတူတူသြားခဲ႔ေသာ ထိုတကၠသိုလ္ျမိဳ႔ေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ က်မအာရံုထဲမွာ ရွင့္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ရွင့္စကားသံမ်ား၊ ရွင့္ေဒါသေငြ႔ေငြ႔ျဖင့္အျပံဳးမ်ားစသည္တို႔ႏွင့္အတူ ပတ္၀န္းက်င္က ျဖဴေဖြးေသာ ႏွင္းမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္တမ္းတမိေတာ့သည္။
ႏွစ္အခ်ိဳ႔ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီးသည့္ေနာက္ အဲသည္ျမိဳ႔သို႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ရွင္ျပန္သြားခဲ့ေသးသလား။ သြားခဲ႔ေသးသည္ဆိုလွ်င္ က်မႏွင့္အတူ သြားတုန္းကလို ေဆာင္းရာသီမွာသြားခဲ႔တာလား။ ေဆာင္းရာသီမွာ သြားခဲ႔သည္ဆိုလွ်င္ ေရခဲေနေသာျမစ္၏ ျမစ္ကူးတံတားေပၚ ရွင္ေျခခ်မိခဲ႔ေသးသလား။ အဲသည္ေပၚမွာ ရွင္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ႔သည္ဆိုလွ်င္ ေရခဲျမစ္ျပင္အေပၚလႊာေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္သည္ဆိုေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရွင္ သတိရသြားခဲ႔ေသးလား။
အဲသည္ျမိဳ႔ကို ထပ္သြားသည္ျဖစ္ေစ၊ အျခား အလားတူ ေျမာက္ပိုင္းျမိဳ႔မ်ားသို႔ သြားျဖစ္သည္ ျဖစ္ေစ ေဆာင္းရာသီ မွာေတာ့ ႏွင္းေတြ....ႏွင္းေတြ...ၾကည့္ေလရာမွာ ႏွင္းေတြကို ရွင္ မၾကာခဏသတိထား မိမွာေပါ့ေနာ္။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ႏွင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ရွင္ မ်က္ရည္၀ဲဖူးခဲ႔ျပီလား။ က်မသိခ်င္လွပါသည္။
ဆရာမဂ်ဴးအား ေလးစားဂါရ၀ျပဳေသာအားျဖင့္ ဒီဇင္ဘာအမွတ္တရအတြက္
အေရာင္မ်ားႏွင့္ကစားျခင္း ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ားမွ “ႏွင္း” ကိုထုတ္ႏုတ္ျပသပါသည္။
