လမ္းကေလးက ခုလိုေဆာင္းရာသီမွာ သစ္ရြက္ေၾကြေတြျပန္႔က်ဲလို႔...... ။ မနက္ခင္းပိုင္းမွာဆို သစ္ရြက္မီးရိႈ႔နံ႔နဲ႔အတူ ေစ်းသည္ေတြ အလုပ္သြားလာသူေတြ လူးလားေခါက္ျပန္ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္.....။ လမ္းကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပမယ့္ ေအးခ်မ္းတယ္ ျမက္ရိုင္းပင္တခ်ိဳ႔နဲ႔ လူေတြနင္းေျချခင္းကို စိတ္ရွည္စြာ သစၥာရွိစြာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခံယူဆဲ ခံယူျမဲပါပဲ.....။
ဒီလမ္းေလးမွာ ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔သူတိုင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မသိၾကေပမယ့္ မ်က္မွန္းတန္းမိေတာ့ရွိၾကတယ္........။ တစ္ရက္ေတာ့ လမ္းမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က က်မေနာက္ကိုအေျပးလိုက္လာျပီး ......။
“ဒီေသာ့တံေခ်ာင္းေလးက အစ္မေသာ့လားဗ်” တဲ႔......
ဒီလမ္းေလးမွာ ဒီရပ္ကြက္ကလူေတြအမ်ားၾကီးထဲကမွ ေသာ့ပိုင္ရွင္ဟာ က်မျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သူဘာေၾကာင့္မ်ားေသခ်ာေနပါလိမ္႔....။ နည္းနည္းေတာ့ထူးဆန္းေနတယ္...။ က်မက သူ႔ကိုျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ေနေတာ့.....။
“ ေအာ္ ဒီလုိပါ တေလာက ဟိုစိန္ပန္းပင္ေလးမွာ အစ္မေသာ့ေပ်ာက္ေၾကျငာစာရြက္ေလး လက္ေရးေလးနဲ႔ ကပ္ထားတာတစ္ရက္ေတြ႔လိုက္လို႔ အဲဒီစာရြက္ကို က်ေနာ္ပဲခြာယူထားလိုက္တယ္”
“ဟင္....”
ဟုတ္သားပဲ .....က်မစကၠဴတစ္ခုမွာ ေရးျခစ္ျပီး ကပ္ထားမိတာ.....။ ဒါေပမယ့္ ဆက္သြယ္ရမယ့္ လိပ္စာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြထည့္မထားပါဘူး....။ ေအာ္.... က်မကပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ကို သူေတြ႔သြားတာျဖစ္လိမ္႔မယ္....။
“ ဒီလိုပါ အစ္မစာရြက္ကပ္ျပီးထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္သြားဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ အဲဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက က်ေနာ့္လက္ထဲကို ေသာ့ေလးက ေရာက္ႏွင့္ေနတာဗ်..... က်ေေနာ္ေကာက္ရထားတာ နဲနဲေတာ့ၾကာျပီ ဘယ္သူ႔ေသာ့ေခ်ာင္းမွန္းမသိလို႔ သိမ္းထားတာ”
ဒီေတာ့မွ ေကာင္ေလးက သူ႔အိတ္ထဲက ေသာ့ေခ်ာင္းေလးကို ထုတ္လာတယ္.....။ ေၾကးေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ ေသာ့တံရွည္ရွည္ေလး........။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ေသတၱာေလးတစ္ခု......။ ေသာ့ေလးေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ဖြင့္မၾကည့္တာၾကာျပီ။ အမွန္ေတာ့ ေသာ့စပိတ္လိုက္တဲ႔ေန႔ကတည္းက တခါမွဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တာပါ...။
“ေက်းဇူးေနာ္....တို႔ဘယ္လုိေက်းဇူးဆပ္ရမလဲ..... အမွန္းတိုင္း၀န္ခံရရင္ တို႔အတြက္ အေရးၾကီးတဲ႔ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းပါ....ခုလိုေကာက္သိမ္းထားေပးတဲ႔သူရွိမွန္းေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး.... ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ထင္ထားခဲ႔တာ”
“ရပါတယ္ဗ် ေက်းဇူးဆပ္စရာမလိုပါဘူး က်ေနာ္တို႔က တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြပဲ”
အဲဒီဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး လြယ္အိတ္အမဲအၾကီးၾကီးတကားကားနဲ႔ေကာင္ေလးကို က်မေန႔တုိင္း အလုပ္သြားျပန္ေတြ႔ေနက်ပါ.......။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဆံပင္ရွည္ဖါးဖါးပြေယာင္းေယာင္း မ်က္မွန္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်မကိုလည္း သူသတိထားမိမွာပါ......။ သူဘာအလုပ္လုပ္လည္းက်မ မသိသလို က်မအလုပ္ကိုလည္းသူသိမယ္မထင္ဘူး...........။
“ဒီလ မဂၢဇင္းမွာပါလာတဲ႔ အစ္မအက္ေဆးေလး က်ေနာ္ဖတ္ရတယ္... ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ရင္ အဲဒီစာအုပ္ေလးလက္ေဆာင္ေပးရင္ရပါျပီ”
“ဟမ္........” က်မတအံ့တၾသနဲ႔ မ်က္မွန္ေလးပင့္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္ေလး ေခါင္းေလးလွန္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္တယ္......။ သူ႔အျပံဳးေလးေတြက ပ်ိဳမွ်စ္လိုက္တာ.....။
“အံ့ၾသသြားလား......အစ္မ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္တယ္ စာလဲေရးတယ္ အဲဒါက်ေနာ္သိေနတယ္ေလ”
ေကာင္ေလးက သူ႔လြယ္အိတ္သိုင္းၾကိဳးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ဆြဲျပီး ပခံုးေပၚျပင္လြယ္ရင္းေျပာတယ္....။
ေသာ့ေခ်ာင္းေလးကို အိတ္ထဲထည့္သိမ္းရင္း....
“အိုေက... မင္းကို တို႔ေနာက္ေန႔စာအုပ္ယူခဲ႔ေပးမယ္... ျပီးေတာ့တစ္ခုခုလိုက္ေကၽြးမယ္....”
“အျပင္မွာေတာ့ မစားခ်င္ဘူး အစ္မလက္ရာတစ္ခုခုခ်က္ေကၽြးမလား”
“ဟမ္...”
ဒုတိယအၾကိမ္ က်မရဲ႔ အံ့အားသင့္မႈ...။ က်မ ပါးစပ္အေဟာင္းသားမ်ားျဖစ္သြားမလားပဲ...။
“မအံ့ၾသပါနဲ႔ အမကိုယ္တိုင္ အခ်က္အျပဳတ္ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ အမ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဖတ္ဖူးထားတယ္ေလ”
က်မ မ်က္မွန္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ပင့္တင္ရင္း ျပံဳးစစေလးျဖစ္သြားမိတယ္....။ က်မကို လူသိမ်ားေနျပီလား....။
“အိုေက အိုေက ဒီပိတ္ရက္ကို တို႔တစ္ခုခုခ်က္ေကၽြးပါ့မယ္....”
ေကာင္ေလးပခံုးေပၚက လြယ္အိတ္က ေလးလံေနပံု....။ ဘာေတြမ်ားထည့္ထားလို႔ ေလးလံျပီးၾကီးေနပါလိမ္႔...။ က်မနဲနဲစပ္စုခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္.....။
“မင္းကဘာအလုပ္လုပ္လဲ... အျမဲတမ္းအဲဒီအိတ္ၾကီးၾကီးလြယ္တာေတြ႔လို႔”
က်မေျပာမွ သူက သူ႔လြယ္ထားတဲ႔ အိတ္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္တယ္...။
“က်ေနာ္က အေပ်ာ္တမ္းဓါတ္ပံုရိုက္တယ္.... ပံုမွန္အလုပ္မယ္မယ္ရရမရွိပါဘူး....အခ်ိန္ပိုင္းအေနနဲ႔ သတင္းဓါတ္ပံုေတြရိုက္ေပးပါတယ္ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြကုိ”
“ေအာ္...ေအာ္.. အိုေက ေနာက္မွဆံုၾကတာေပါ့... တို႔အိမ္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ႔ ဧည့္သည္ရွိလို႔”
“ဟုတ္...အမ... တာ့တာ”
က်မတို႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္....။
ဒီလမ္းေလးမွာ ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔သူတိုင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မသိၾကေပမယ့္ မ်က္မွန္းတန္းမိေတာ့ရွိၾကတယ္........။ တစ္ရက္ေတာ့ လမ္းမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က က်မေနာက္ကိုအေျပးလိုက္လာျပီး ......။
“ဒီေသာ့တံေခ်ာင္းေလးက အစ္မေသာ့လားဗ်” တဲ႔......
ဒီလမ္းေလးမွာ ဒီရပ္ကြက္ကလူေတြအမ်ားၾကီးထဲကမွ ေသာ့ပိုင္ရွင္ဟာ က်မျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သူဘာေၾကာင့္မ်ားေသခ်ာေနပါလိမ္႔....။ နည္းနည္းေတာ့ထူးဆန္းေနတယ္...။ က်မက သူ႔ကိုျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ေနေတာ့.....။
“ ေအာ္ ဒီလုိပါ တေလာက ဟိုစိန္ပန္းပင္ေလးမွာ အစ္မေသာ့ေပ်ာက္ေၾကျငာစာရြက္ေလး လက္ေရးေလးနဲ႔ ကပ္ထားတာတစ္ရက္ေတြ႔လိုက္လို႔ အဲဒီစာရြက္ကို က်ေနာ္ပဲခြာယူထားလိုက္တယ္”
“ဟင္....”
ဟုတ္သားပဲ .....က်မစကၠဴတစ္ခုမွာ ေရးျခစ္ျပီး ကပ္ထားမိတာ.....။ ဒါေပမယ့္ ဆက္သြယ္ရမယ့္ လိပ္စာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြထည့္မထားပါဘူး....။ ေအာ္.... က်မကပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ကို သူေတြ႔သြားတာျဖစ္လိမ္႔မယ္....။
“ ဒီလိုပါ အစ္မစာရြက္ကပ္ျပီးထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္သြားဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ အဲဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက က်ေနာ့္လက္ထဲကို ေသာ့ေလးက ေရာက္ႏွင့္ေနတာဗ်..... က်ေေနာ္ေကာက္ရထားတာ နဲနဲေတာ့ၾကာျပီ ဘယ္သူ႔ေသာ့ေခ်ာင္းမွန္းမသိလို႔ သိမ္းထားတာ”
ဒီေတာ့မွ ေကာင္ေလးက သူ႔အိတ္ထဲက ေသာ့ေခ်ာင္းေလးကို ထုတ္လာတယ္.....။ ေၾကးေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ ေသာ့တံရွည္ရွည္ေလး........။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ေသတၱာေလးတစ္ခု......။ ေသာ့ေလးေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ဖြင့္မၾကည့္တာၾကာျပီ။ အမွန္ေတာ့ ေသာ့စပိတ္လိုက္တဲ႔ေန႔ကတည္းက တခါမွဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တာပါ...။
“ေက်းဇူးေနာ္....တို႔ဘယ္လုိေက်းဇူးဆပ္ရမလဲ..... အမွန္းတိုင္း၀န္ခံရရင္ တို႔အတြက္ အေရးၾကီးတဲ႔ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းပါ....ခုလိုေကာက္သိမ္းထားေပးတဲ႔သူရွိမွန္းေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး.... ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ထင္ထားခဲ႔တာ”
“ရပါတယ္ဗ် ေက်းဇူးဆပ္စရာမလိုပါဘူး က်ေနာ္တို႔က တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြပဲ”
အဲဒီဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး လြယ္အိတ္အမဲအၾကီးၾကီးတကားကားနဲ႔ေကာင္ေလးကို က်မေန႔တုိင္း အလုပ္သြားျပန္ေတြ႔ေနက်ပါ.......။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဆံပင္ရွည္ဖါးဖါးပြေယာင္းေယာင္း မ်က္မွန္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်မကိုလည္း သူသတိထားမိမွာပါ......။ သူဘာအလုပ္လုပ္လည္းက်မ မသိသလို က်မအလုပ္ကိုလည္းသူသိမယ္မထင္ဘူး...........။
“ဒီလ မဂၢဇင္းမွာပါလာတဲ႔ အစ္မအက္ေဆးေလး က်ေနာ္ဖတ္ရတယ္... ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ရင္ အဲဒီစာအုပ္ေလးလက္ေဆာင္ေပးရင္ရပါျပီ”
“ဟမ္........” က်မတအံ့တၾသနဲ႔ မ်က္မွန္ေလးပင့္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္ေလး ေခါင္းေလးလွန္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္တယ္......။ သူ႔အျပံဳးေလးေတြက ပ်ိဳမွ်စ္လိုက္တာ.....။
“အံ့ၾသသြားလား......အစ္မ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္တယ္ စာလဲေရးတယ္ အဲဒါက်ေနာ္သိေနတယ္ေလ”
ေကာင္ေလးက သူ႔လြယ္အိတ္သိုင္းၾကိဳးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ဆြဲျပီး ပခံုးေပၚျပင္လြယ္ရင္းေျပာတယ္....။
ေသာ့ေခ်ာင္းေလးကို အိတ္ထဲထည့္သိမ္းရင္း....
“အိုေက... မင္းကို တို႔ေနာက္ေန႔စာအုပ္ယူခဲ႔ေပးမယ္... ျပီးေတာ့တစ္ခုခုလိုက္ေကၽြးမယ္....”
“အျပင္မွာေတာ့ မစားခ်င္ဘူး အစ္မလက္ရာတစ္ခုခုခ်က္ေကၽြးမလား”
“ဟမ္...”
ဒုတိယအၾကိမ္ က်မရဲ႔ အံ့အားသင့္မႈ...။ က်မ ပါးစပ္အေဟာင္းသားမ်ားျဖစ္သြားမလားပဲ...။
“မအံ့ၾသပါနဲ႔ အမကိုယ္တိုင္ အခ်က္အျပဳတ္ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ အမ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဖတ္ဖူးထားတယ္ေလ”
က်မ မ်က္မွန္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ပင့္တင္ရင္း ျပံဳးစစေလးျဖစ္သြားမိတယ္....။ က်မကို လူသိမ်ားေနျပီလား....။
“အိုေက အိုေက ဒီပိတ္ရက္ကို တို႔တစ္ခုခုခ်က္ေကၽြးပါ့မယ္....”
ေကာင္ေလးပခံုးေပၚက လြယ္အိတ္က ေလးလံေနပံု....။ ဘာေတြမ်ားထည့္ထားလို႔ ေလးလံျပီးၾကီးေနပါလိမ္႔...။ က်မနဲနဲစပ္စုခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္.....။
“မင္းကဘာအလုပ္လုပ္လဲ... အျမဲတမ္းအဲဒီအိတ္ၾကီးၾကီးလြယ္တာေတြ႔လို႔”
က်မေျပာမွ သူက သူ႔လြယ္ထားတဲ႔ အိတ္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္တယ္...။
“က်ေနာ္က အေပ်ာ္တမ္းဓါတ္ပံုရိုက္တယ္.... ပံုမွန္အလုပ္မယ္မယ္ရရမရွိပါဘူး....အခ်ိန္ပိုင္းအေနနဲ႔ သတင္းဓါတ္ပံုေတြရိုက္ေပးပါတယ္ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြကုိ”
“ေအာ္...ေအာ္.. အိုေက ေနာက္မွဆံုၾကတာေပါ့... တို႔အိမ္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ႔ ဧည့္သည္ရွိလို႔”
“ဟုတ္...အမ... တာ့တာ”
က်မတို႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္....။
****************************
အခန္းမီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ယြန္းေသတၱာေလးက ႏြမ္းလ်လ်.....။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းခံထားရတဲ႔ အတိတ္ေဟာင္းေတြကို က်မျပန္ဖြင့္ၾကည့္သင့္သလား.......။ အဲဒီေသာ့ေပ်ာက္ကတည္းက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေသာ့ေကာက္ရသူဟာ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်ာၤေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔ တစ္သက္လံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္....။ က်မဆီကို အဲဒီေသာ့ျပန္ေရာက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူး....။ အဲဒီေန႔ကစိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စာရြက္လြတ္မွာ ေကာက္ျခစ္ေရးျပီး ကပ္ထားမိတာ....။ ေသာ့တံေလးကို ေကာက္ရထားရင္ေတာင္ က်မဆီကို ျပန္လာေပးႏိုင္ဖို႔ က်မဘာအဆက္အသြယ္မွ မထားခဲ႔ဘူး....။ ခုလို က်မဆီဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ က်မရဲ႔ ဆုေတာင္းေတြကဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ.....။ အိုကြယ္...ထားလိုက္ပါ...က်မအေတြးမမ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး...။ ယြန္းေသတၱာေလးကို က်မမဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး.....။ ခုေတာ့သူ႔ေသတၱာ သူ႔ေသာ့ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ အျပည့္အစံုျဖစ္ေနျပီပဲ...။ ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္စရာေကာင္းပါျပီ...။ လူတိုင္း လူတိုင္းအတိတ္ဆိုတာရွိၾကေပမယ့္ က်မတို႔သြားရမွာက ေကာင္းမြန္မယ့္ အနာဂတ္ဆီကိုေလ....။
စာၾကည့္စားပြဲေပၚက လက္ေတာ့ေလးကိုဖြင့္ရင္း.. ေနာက္ေန႔လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို ေသခ်ာတန္းစီမွတ္လိုက္တယ္.......။ စိတ္ကူးနဲနဲရသြားတာနဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ခ်ေရးျဖစ္တယ္.......။ က်မရဲ႔ အိပ္ခ်ိန္က ၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲတမ္းနာရီလက္တံေတြက ဆယ့္ႏွစ္နားနီးရင္နီး မဟုတ္ရင္ ေက်ာ္ေနတတ္တယ္....။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ က်မအိပ္ယာမ၀င္တတ္ေတာ့ဘူး... အက်င့္ျဖစ္သြားျပီ....။ တိတ္ဆိတ္တဲ႔ညအခ်ိန္က ပိုျပီးစာေရးလို႔ေကာင္းတယ္ေလ...။ စာေရးရင္း အေတြးထဲ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးနဲ႔ ေကာင္ေလး၀င္လာတယ္.....။ ကိုယ္သိပ္မသိေသးေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေလးနဲနဲ စာထဲထည့္ေရးမိတယ္.....။ ေဆာရီးပါ...ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က အရာ၀တၳဳ လူသူအားလံုးကို ကိုယ္ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္အသံုးျပဳတာဟာ.... ကိုယ့္စာရသေျမာက္ဖို႔သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး.....။ ကိုယ့္စကားလံုးေတြလွပဖို႔ အကာအရံထည့္တာ မဟုတ္ပါဘူး...။ တကယ့္အျပင္ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္တခိ်ဳ႔နဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကူးတို႔ေပါင္းစပ္ထားတဲ႔...... အဟာရတစ္ခြက္သာျဖစ္ပါတယ္...။
************************
ဒီေန႔.... ဟိုေကာင္ေလး ထမင္းလာစားမယ္ဆိုလို႔.... မနက္ကတည္းက ေစ်းေစာေစာသြားျပီး ဟင္းေလးသံုးေလးခြက္ေလာက္ခ်က္လိုက္တယ္......။ သူဘာအသားေတြေရွာင္လဲ မေမးမိလိုက္ဘူး....။ ၾကက္ ပုဇြန္ ငါး ေတာ့ေရွာင္မယ္မထင္လို႔ အဲဒါေတြေရြးခ်က္လိုက္တယ္......။ ၾကက္သားကို တစ္ေကာင္လံုးခါတိုင္းဆီျပန္ခ်က္တဲ႔ အႏွစ္ထဲ စပါးလင္ေလးပါေထာင္းထည့္တယ္.......။ ကင္မြန္ခ်ဥ္ဟင္းကုိ ပုဇြန္ေျခာက္ေလးနဲနဲခတ္တယ္......။ ကကတစ္ေပါက္ေလးေတြကို ေၾကာ္ျပီးၾကက္သြန္နီကြင္းေလးနဲ႔ပဲငါးပိနဲ႔ ျပန္ႏွပ္တယ္....။ ပန္းမုန္လာကို ဘဲဥနဲ႔ေၾကာ္.....။ ငါးပိေထာင္းတို႔စရာ.....။ ဒါေလာက္ဆို သူထမင္းျမိန္ေလာက္ပါျပီ....။
က်မထမင္းဟင္းအဆင္သင့္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ သူေရာက္လာတယ္.....။ အခ်ိန္အဆေတာ္ပါ့... စားလို႔ရမယ့္ခ်ိန္ကြက္တိကို ေရာက္လာတာ....။
“အစ္မေရ.... က်ေနာ္ေရာက္ျပီဗ်...”
အိမ္အ၀င္၀ကေနသူကစီးေျပာပါတယ္....။
“ထမင္းဟင္းေတြအဆင္သင့္ပါပဲရွင္.....”
“က်ေနာ္အတြက္နဲ႔ အစ္မေတာ့ပင္ပန္းသြားျပီ....... အားလဲနာတယ္ ဒါေပမယ့္ အားလဲမနာဘူး.... က်ေနာ္က အစ္မလက္ရာကို အင္တာဗ်ဴးမွာဖတ္ရကတည္းက စားခ်င္ေနတာ အမွန္ေျပာတာ”....
သူ႔စကားေၾကာင့္ က်မေရာသူေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾကတယ္....။
“ကဲပါ.....ခုပဲစားရေတာ့မွာပါ....လာတစ္ခါတည္း ထမင္းစာပြဲမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ တို႔..အေမာေျပေရခပ္ေပးမယ္”
“ဟုတ္အစ္မ..ရပါတယ္ အလုပ္ရႈပ္ကုန္ျပီ”
“ရတယ္ ရတယ္...ေမာင္ေလးလက္ေလးေဆးလိုက္မလား ဇြန္းခရင္းနဲ႔စားမယ္ဆိုလဲ ရတယ္...”
“အစ္မဟင္းေတြက လက္နဲေလြးမွ ပိုျမိန္မွာဗ် ”
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလးက ပါးစပ္ကလဲေျပာရင္း လက္ေဆးေဘစင္ဆီေရာက္သြားျပီ....သြက္ပံု...။
က်မတို႔ထမင္းလက္ဆံုအတူစားရင္း သူ႔အလုပ္ကိုယ့္အလုပ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္.....။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အခ်ိဳတည္းဖို႔ ဇီးထန္းညက္နဲ႔ေရေႏြးၾကမ္း....။ က်မကို ျမန္မာဆန္ဆန္စားေသာက္လို႔ သူကသေဘာက်ေနေလရဲ႔...။ တကယ္ေတာ့ က်မကအစားစာေတြကို အစံုၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူပါ...။ တျခားတုိင္းျပည္က ေဒသအစားစာေတြကိုလည္း စားဖူးသည္ရွိေအာင္ ဆိုင္ေတြမွာ အကုန္လိုက္စားတယ္...။ ေပ့ါရႊတ္ရႊတ္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္အစားစာကလြဲလို႔ အကုန္ၾကိဳက္တယ္...အစားမေရြးဘူး....။ ျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာဟင္းခ်က္နည္းေတြကိုလဲ ေလ့လာဖတ္ရႈတယ္ ...အခ်ိန္ရွိရင္ ရွိသလိုလက္ေတြ႔စမ္းသပ္တယ္....။
က်မ ပန္းကန္ေဆးေနတုန္း သူက က်မစာအုပ္စင္ကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္ရႈေနပါတယ္....။ က်မရဲ႔ ဓါတ္ပံုအမ္ဘမ္ေတြၾကည့္ျပီး တျပံဳးျပံဳးနဲ႔လည္းရွိေသး...။
“အစ္မက ေမာ္ဒယ္လုပ္ရမွာဗ်...”
“ေနာက္ေနလား..ဟင္... ဒီလုိပုလင္းဖင္မ်က္မွန္နဲ႔ ဆံပင္္ဖြာလန္က်ဲနဲ႔”
“ဟ ဟ အစ္မကလဲကိုယ့္ကိုယ္အားေပးလိုက္တာ.... အဲေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး အစ္မက ကိုယ့္အလွကိုဖြက္ထားတာကိုးး... က်ေနာ္ အစ္မဓါတ္ပံုေတြကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီးျပီ မ်က္ကပ္မွန္ေလးတပ္လုိက္ ဆံပင္နဲနဲပါးပါးပံုသြင္းလိုက္ မိတ္ကပ္ေတြခ်ယ္လိုက္ဗ်ာ....မီလန္ကေမာ္ဒယ္လ္ေတြကိုလံုး၀မီတယ္...”
“ဘုရားေရ.... ရွင္က က်ဳပ္ကိုအဲေလာက္ေတာင္မွန္းလိုက္တယ္....မလုပ္ပါနဲ႔ စူပါေမာ္ဒယ္ေတြထမင္းငတ္ ကုန္မယ္”
က်မစကားေၾကာင့္ သူအားပါတရရယ္ေမာလိုက္တယ္....။ ဒုတိယအၾကိမ္ ပ်ိဳမွ်စ္တဲ႔ အျပံဳးေတြကို က်မေငးေမာမိသြားတယ္...။
“က်ေနာ္တကယ္ေျပာတာအစ္မ .... အစ္မအားရင္ က်ေနာ္ေအာက္ဒိုး အစမ္းလိုက္ရိုက္ေပးၾကည့္မယ္...”
“မလုပ္ပါနဲ႔... တို႔က အိုက္တင္မလုပ္တတ္ဘူး...ျပီးေတာ့လူျမင္ကြင္းမွာ တို႔အဲလိုမေနတတ္ပါဘူးး ”
က်မနဲ႔ ဒုတိယၾကိမ္သာဆံုဖူးေပမယ့္သူ႔ၾကည့္ရတာ က်မကိုမစိမ္းဘဲ သူနဲ႔အရင္တုန္းကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးလာတဲ႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလိုပဲ....။ လာမယ့္လက်ရင္ သူ႔ဓါတ္ပံုျပပြဲရွိလို႔ က်မကိုဖိတ္တဲ႔အေၾကာင္းေျပာရင္း သူႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားပါတယ္......။ က်မ သူ႔လက္ရာေလးကို သြားၾကည့္ျဖစ္မွာပါ.....။ အနည္းဆံုးကုန္ၾကမ္းေတာ့ရတာေပါ့လို႔ ေတြးရင္းျပံဳးမိသြားတယ္...။ က်မတို႔လို႔စာေရးသူေတြ ျမင္ျမင္သမွ်စာထဲထည့္ထည့္ေရးေနတာ အန္မတန္မွ စြန္႔စားရာေရာက္ပါတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔စာအုပ္ေတြမွာဆို စာေရးသူနဲ႔စာကိုမေရာေထြးေစဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံရေသးတယ္....။
*******************************
ရံုးလြယ္အိတ္ကတစ္ဖက္... စာအုပ္အိတ္ကတစ္ဖက္နဲ႔ ...ေနပူက်ဲေတာက္ထဲကေန သူဓါတ္ပံုျပပြဲရွိတဲ႔ ဟိုတယ္ဆီလမ္းေလွ်ာက္သြားရတာ......။ ရံုးနဲ႔ကသိပ္မေ၀းလို႔ လမ္းပဲေလွ်ာက္လိုက္တာ...။ ထီးကိုင္ရမွာပ်င္းတဲ႔ သူမို႔လဲ ေနပူလဲ ပူပူေပါ့...အဲလိုေပတာေလ...။ ဒီေန႔က ရံုးေန႔တစ္၀က္မို႔ အဆင္လဲေျပသြားတယ္....။ သူ႔ျပပြဲက မနက္ဆယ့္တစ္ကေန ညေနသံုးနာရီထိဆိုေတာ့...။ ဟိုတယ္ထဲေရာက္ေတာ့ rest room ကိုအရင္ေျပးလိုက္တယ္...။ လူက ရုပ္မေပါက္ေတာ့ဘူး...ေခၽြးေတြသန္ေတြန႔ဲ နဲနဲပါးပါးေတာ့ရႊိဳင္းရမယ္ေလ....။ အနက္ေရာင္ေဘာင္ၾကီးၾကီး မ်က္မွန္ကို ခဏခၽြတ္ျပီး အိတ္ထဲက wet tissue တစ္ရြက္ကိုထုတ္ျပီး မ်က္ႏွာကိုရွင္းသြားေအာင္သုတ္ပစ္လိုက္တယ္....။ ပြေယာင္းေယာင္းဆံပင္ေတြကို သိမ္းျပီး ခပ္ရွင္းရွင္းရိုးရိုးေလးပဲထံုးလိုက္တယ္...။ ဒီေန႔ စေနမို႔ယူနီေဖါင္းမ၀တ္ရေတာ့ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အစ အနက္ခံ ပြင့္ရိုက္ ပန္းခရမ္းေရာင္အဆင္ေလးကို ၀မ္းဆက္၀တ္ထားတယ္...။ က်မဒီေန႔နဲနဲပဲမ်ားလာတယ္...။ အဲ...မ်က္မွန္ကေတာ့ အလွပ်က္မစိုးလို႔ဆိုျပီး ခၽြတ္ထားလို႔မျဖစ္...။ သူမပါရင္ က်မဘာမွမျမင္လို႔ အရွက္ကြဲလိမ့္မယ္...။ ဖိနပ္ကေတာ့ အပါးေလးပဲစီးျဖစ္တယ္ အရပ္ကရွည္ျပီးသား ေဒါက္ထပ္စီးရင္ ကလန္ကလားျဖစ္ေနသလားလို႔ ခံစားမိတယ္ ျပီးေတာ့ အလုပ္ဆင္းရင္း ကားဂိတ္နဲ႔ကနဲနဲလွမး္တာမို႔ ေဒါက္ဖိနပ္စီးျပီး ရိႈးထုတ္ရဖုိ႔က ပိုပိုေ၀းသြားေတာ့တယ္...။
rest room ကထြက္လာျပီး reception မွာ ျခင္းေတာင္းကိုအပ္ထားလိုက္တယ္....။ ျပခန္းမရွိရာဆီကို စက္ေလွကားစီးတက္ရေသးတယ္...။ အေပၚေရာက္ေတာ့ လူနဲနဲစီေနျပီ...။ အျပင္ခန္းမအ၀မွာ ေကာ္ဖီနဲ႔ ဆမ္း၀ွစ္ခ်္ ေကာက္ခ္ေတးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္....။ တခ်ိဳ႔ေတြ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ျပီး ခန္းမထဲ၀င္သြားတာေတြ႔ရတယ္...။ ေလာေလာဆယ္ ဗိုက္ဆာေပမယ့္ ဓါတ္ပံုေတြကို အရင္ၾကည့္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...။ ခန္းမထဲကက်ယ္ေတာ့ လူမ်ားေပမယ့္ နံရံေလးဖက္ေလးလံမွာခ်ိပ္ဆြဲထားတဲ႔ ပံုေတြဆီျပန္႔က်ဲေနလို႔ သိပ္ျပီး က်ပ္တယ္မထင္ရပါဘူး...။ သူ႔ကို ေ၀့၀ဲရွာၾကည့္လိုက္တယ္... မေတြ႔ဘူး...။ သူ႔ပံုစံကရွာရလြယ္ပါတယ္...ဒီအခန္းထဲမရွိလို႔ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္...။ ပံုေတြကိုညာဘက္ကေနစျပီး ၾကည့္လိုက္တယ္...။ အညိဳေရာင္သစ္သားေဘာင္ေတြခတ္ထားတ႔ဲ ဓါတ္ပံုေတြက ဆိုဒ္စံု အေရာင္စံု....။ က်မစၾကည့္တဲ႔ပံုက ပထမဆံုးပံုပါပဲ...နံပါတ္ေတြအစဥ္လိုက္တပ္ထားတာကိုးး...။ အဲဒီပထမဆံုးပံုနံပါတ္တစ္ေလးကို က်မျမင္ဖူးေနပါတယ္....။ ဓါတ္ပံုေဘာင္ေအာက္မွာ “ခ်စ္သူလမ္းၾကား”လို႔ ေရးထားတယ္...။ ဒါ... က်မတို႔ရပ္ကြက္ထဲကေန လမ္းမၾကီးဆီကို ျဖတ္လမ္းသြားရတဲ႔ လမ္းကေလး......။ သူနဲ႔က်မဆံုျဖစ္ခဲ႔တဲ႔လမ္းကေလးေပါ့ ဟုတ္တယ္....။ အလဲ႔....ဓါတ္ပံုကိုနာမည္ေလးေပးထားတာေလးကို က်မသေဘာက်သြားလို႔ ျပံဳးမိသြားတယ္...။
“အစ္မေရာက္ေနျပီလားးး”
က်မေနာက္ေက်ာဆီက အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ သူ....။ အနက္ေရာင္ရွပ္အက်ီၤနဲ႔အနက္ေရာင္ဘက္ကီေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတယ္...။ ဆံပင္ေတြကို စုစည္းခ်ည္ထားတယ္။ က်မကိုသူက ေတာက္ပတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ အံ့အားသင့္သလိုပံုမ်ိဳးၾကည့္တယ္...။ က်မပံုစံေျပာင္းေနလို႔လား...။
“အစ္မ ဒီေန႔သိပ္လွတယ္.... အဲလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး”
“ ဟ ဟ... အိုေက အိုေက ဒီပြဲျပီးရင္ တို႔ေကာ္ဖီလိုက္တိုက္မယ္”
“ဟုတ္ ေအးေဆးၾကည့္ပါဦး က်ေနာ္ တျခားဧည့္သည္ေတြသြား ဧည့္ခံလိုက္ပါဦးမယ္”
က်မသူ႔ကိုေခါင္းညိတ္ျပရင္း ပံုေတြကိုဆက္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္...။ သူရိုက္တဲ႔ ပံုေတြက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ပံုေတြမ်ားတယ္...။ လူပံုေတြ တိရိစာၧန္ပံုေတြသိပ္မပါဘူး....။ ပန္းပံုေတြ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ တိုက္တာအေဆာက္အဦေတြ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြ ေမာေတြထဲက အလွေတြ ဓါတ္ေလွကားေတြ တိမ္ပံုေတြ ။ က်မကိုပိုျပီးစိတ္၀င္စားေစတာက ပံုေတြတိုင္းရဲ႔ေအာက္မွာ စာတန္းေလးေတြပါပဲ စာသားေလးေတြက အဓိပၸါယ္ရွိရွိေလးေတြ..။ ဒီတိုင္းပံုခ်ည္းအလြတ္ျပထားတာထက္ပိုျပီး ေလးနက္အသက္၀င္သြားတယ္..။ ပံုတိုင္းမွာ ခံစားမႈေတြေပ်ာ္၀င္ေနတယ္ ပံုတစ္ပံုကိုၾကည့္ရတာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္လိုက္ရသလို ရသမ်ိဳးရတယ္...။ သူ႔ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘ၀ကိုရိုးစင္းစြာျဖတ္သန္းေနတဲ႔ အူတူတူလူငယ္ေလးဆီမွာ ဒီလို အိုင္ဒီယာေကာင္းေလးေတြရွိေနတာ မယံုႏိုင္စရာပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္....။ အႏုပညာေမွာ္၀င္သြားရင္ မထင္မွတ္ထားတဲ႔သူ မထင္မွတ္ထားတဲ႔အရာေတြဟာလဲ လူေတြသတိျပဳ အသိမွတ္ျပဳသြားတဲ႔အထိ ထင္ထင္ရွားရွား ထြက္ေပၚလာရတာပဲလို႔ ေလးေလးနက္နက္ေတြးမိသြားတယ္...။ တဆက္တည္း ဒီလူငယ္ေလးကို က်မစိတ္ထဲ ခ်ီးက်ဴးမိသြားတယ္....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူ႔ပြဲေလးေအာင္ျမင္မွာပါ..။ ပံုေတြအားလံုးၾကည့္ျပီးေတာ့ က်မအျပင္ဖက္က ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္သြားေသာက္လိုက္တယ္...။ သူကေတာ့ ဂ်ယ္နယ္ဇင္းသမားေတြ ဗ်ဴးခံေနတာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္...။ က်မျပန္ေတာ့မယ္....။ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ကလည္း လူေတြကရႈပ္ေနတယ္...။ က်မဒီတုိင္းပဲ ျပန္သြားလိုက္တာေကာင္းပါတယ္....။ ညေနသံုးနာရီမွာ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူဆဲ....။ နဲနဲလည္းေစာေနေသးလို႔ က်မ လမ္းသံုးဆယ္ထဲ စာအုပ္ေတြ၀င္ေမႊလိုက္တယ္.....။ က်မသိပ္မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ႔ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႔ ၀တၳဳတုိေတြ ဆရာၾကီးနႏၵာသိန္းဇံရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ႏိုင္ငံျခားမဂၢဇင္းစာအုပ္တခ်ိဳ႔ေတြ၀ယ္ျဖစ္တယ္......။ ျပီးေတာ့ လမ္းသံုးဆယ္ဂိတ္ကေနကားစီး တရုတ္တန္းဖက္ခဏ၀င္ျပီး ဟင္းသီးဟင္းရြတ္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြေရြး၀ယ္တယ္... ဒီညေနေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ႔ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ေလးကို သီးရြက္စံုဆလပ္လုပ္စားမယ္...။ ကားစီးတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနျပီ လမ္းကေလးကုိေရာက္ေတာ့ သူပြဲမွာျပသြားတဲ႔ “ခ်စ္သူလမ္းၾကား”ကို ျပန္ျမင္မိတယ္...။ ဘာေၾကာင့္ သူအဲလို နာမည္ေပးျဖစ္သြားသလဲလို႔ သိခ်င္သြားမိတယ္။ ညေန ေနညိဳညိဳအေရာင္နဲ႔ ဒီလမ္းကေလးက အျမဲၾကည့္လု႔ိလွေနတာ က်မ အျမင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွရိုးမသြားတာ။ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီျမက္ရိုင္းပင္ေတြကိုသာ လူေတြသန္႔ရွင္း ခုတ္လဲလိုက္ၾကရင္ လမ္းကေလးဟာ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း ပီျပင္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး..။ ေသခ်ာတယ္...။ ဘာမွမဟုတ္ လမ္းကေလးကုိျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း က်မအေတြးေတြက ဟိုးး အေ၀းထိေရာက္ကုန္တယ္...။ ျဖစ္မလာေသးတဲ႔ လမ္းကေလးရဲ႔ အနာဂတ္ကို ၾကိဳတင္ႏွေျမာတသလို႔ ရင္ထဲ အလြမ္းေတြတရိပ္ရိပ္တက္လာရတယ္....။
rest room ကထြက္လာျပီး reception မွာ ျခင္းေတာင္းကိုအပ္ထားလိုက္တယ္....။ ျပခန္းမရွိရာဆီကို စက္ေလွကားစီးတက္ရေသးတယ္...။ အေပၚေရာက္ေတာ့ လူနဲနဲစီေနျပီ...။ အျပင္ခန္းမအ၀မွာ ေကာ္ဖီနဲ႔ ဆမ္း၀ွစ္ခ်္ ေကာက္ခ္ေတးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္....။ တခ်ိဳ႔ေတြ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ျပီး ခန္းမထဲ၀င္သြားတာေတြ႔ရတယ္...။ ေလာေလာဆယ္ ဗိုက္ဆာေပမယ့္ ဓါတ္ပံုေတြကို အရင္ၾကည့္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...။ ခန္းမထဲကက်ယ္ေတာ့ လူမ်ားေပမယ့္ နံရံေလးဖက္ေလးလံမွာခ်ိပ္ဆြဲထားတဲ႔ ပံုေတြဆီျပန္႔က်ဲေနလို႔ သိပ္ျပီး က်ပ္တယ္မထင္ရပါဘူး...။ သူ႔ကို ေ၀့၀ဲရွာၾကည့္လိုက္တယ္... မေတြ႔ဘူး...။ သူ႔ပံုစံကရွာရလြယ္ပါတယ္...ဒီအခန္းထဲမရွိလို႔ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္...။ ပံုေတြကိုညာဘက္ကေနစျပီး ၾကည့္လိုက္တယ္...။ အညိဳေရာင္သစ္သားေဘာင္ေတြခတ္ထားတ႔ဲ ဓါတ္ပံုေတြက ဆိုဒ္စံု အေရာင္စံု....။ က်မစၾကည့္တဲ႔ပံုက ပထမဆံုးပံုပါပဲ...နံပါတ္ေတြအစဥ္လိုက္တပ္ထားတာကိုးး...။ အဲဒီပထမဆံုးပံုနံပါတ္တစ္ေလးကို က်မျမင္ဖူးေနပါတယ္....။ ဓါတ္ပံုေဘာင္ေအာက္မွာ “ခ်စ္သူလမ္းၾကား”လို႔ ေရးထားတယ္...။ ဒါ... က်မတို႔ရပ္ကြက္ထဲကေန လမ္းမၾကီးဆီကို ျဖတ္လမ္းသြားရတဲ႔ လမ္းကေလး......။ သူနဲ႔က်မဆံုျဖစ္ခဲ႔တဲ႔လမ္းကေလးေပါ့ ဟုတ္တယ္....။ အလဲ႔....ဓါတ္ပံုကိုနာမည္ေလးေပးထားတာေလးကို က်မသေဘာက်သြားလို႔ ျပံဳးမိသြားတယ္...။
“အစ္မေရာက္ေနျပီလားးး”
က်မေနာက္ေက်ာဆီက အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ သူ....။ အနက္ေရာင္ရွပ္အက်ီၤနဲ႔အနက္ေရာင္ဘက္ကီေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတယ္...။ ဆံပင္ေတြကို စုစည္းခ်ည္ထားတယ္။ က်မကိုသူက ေတာက္ပတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ အံ့အားသင့္သလိုပံုမ်ိဳးၾကည့္တယ္...။ က်မပံုစံေျပာင္းေနလို႔လား...။
“အစ္မ ဒီေန႔သိပ္လွတယ္.... အဲလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး”
“ ဟ ဟ... အိုေက အိုေက ဒီပြဲျပီးရင္ တို႔ေကာ္ဖီလိုက္တိုက္မယ္”
“ဟုတ္ ေအးေဆးၾကည့္ပါဦး က်ေနာ္ တျခားဧည့္သည္ေတြသြား ဧည့္ခံလိုက္ပါဦးမယ္”
က်မသူ႔ကိုေခါင္းညိတ္ျပရင္း ပံုေတြကိုဆက္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္...။ သူရိုက္တဲ႔ ပံုေတြက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ပံုေတြမ်ားတယ္...။ လူပံုေတြ တိရိစာၧန္ပံုေတြသိပ္မပါဘူး....။ ပန္းပံုေတြ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ တိုက္တာအေဆာက္အဦေတြ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြ ေမာေတြထဲက အလွေတြ ဓါတ္ေလွကားေတြ တိမ္ပံုေတြ ။ က်မကိုပိုျပီးစိတ္၀င္စားေစတာက ပံုေတြတိုင္းရဲ႔ေအာက္မွာ စာတန္းေလးေတြပါပဲ စာသားေလးေတြက အဓိပၸါယ္ရွိရွိေလးေတြ..။ ဒီတိုင္းပံုခ်ည္းအလြတ္ျပထားတာထက္ပိုျပီး ေလးနက္အသက္၀င္သြားတယ္..။ ပံုတိုင္းမွာ ခံစားမႈေတြေပ်ာ္၀င္ေနတယ္ ပံုတစ္ပံုကိုၾကည့္ရတာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္လိုက္ရသလို ရသမ်ိဳးရတယ္...။ သူ႔ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘ၀ကိုရိုးစင္းစြာျဖတ္သန္းေနတဲ႔ အူတူတူလူငယ္ေလးဆီမွာ ဒီလို အိုင္ဒီယာေကာင္းေလးေတြရွိေနတာ မယံုႏိုင္စရာပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္....။ အႏုပညာေမွာ္၀င္သြားရင္ မထင္မွတ္ထားတဲ႔သူ မထင္မွတ္ထားတဲ႔အရာေတြဟာလဲ လူေတြသတိျပဳ အသိမွတ္ျပဳသြားတဲ႔အထိ ထင္ထင္ရွားရွား ထြက္ေပၚလာရတာပဲလို႔ ေလးေလးနက္နက္ေတြးမိသြားတယ္...။ တဆက္တည္း ဒီလူငယ္ေလးကို က်မစိတ္ထဲ ခ်ီးက်ဴးမိသြားတယ္....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူ႔ပြဲေလးေအာင္ျမင္မွာပါ..။ ပံုေတြအားလံုးၾကည့္ျပီးေတာ့ က်မအျပင္ဖက္က ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္သြားေသာက္လိုက္တယ္...။ သူကေတာ့ ဂ်ယ္နယ္ဇင္းသမားေတြ ဗ်ဴးခံေနတာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္...။ က်မျပန္ေတာ့မယ္....။ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ကလည္း လူေတြကရႈပ္ေနတယ္...။ က်မဒီတုိင္းပဲ ျပန္သြားလိုက္တာေကာင္းပါတယ္....။ ညေနသံုးနာရီမွာ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူဆဲ....။ နဲနဲလည္းေစာေနေသးလို႔ က်မ လမ္းသံုးဆယ္ထဲ စာအုပ္ေတြ၀င္ေမႊလိုက္တယ္.....။ က်မသိပ္မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ႔ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႔ ၀တၳဳတုိေတြ ဆရာၾကီးနႏၵာသိန္းဇံရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ႏိုင္ငံျခားမဂၢဇင္းစာအုပ္တခ်ိဳ႔ေတြ၀ယ္ျဖစ္တယ္......။ ျပီးေတာ့ လမ္းသံုးဆယ္ဂိတ္ကေနကားစီး တရုတ္တန္းဖက္ခဏ၀င္ျပီး ဟင္းသီးဟင္းရြတ္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြေရြး၀ယ္တယ္... ဒီညေနေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ႔ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ေလးကို သီးရြက္စံုဆလပ္လုပ္စားမယ္...။ ကားစီးတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနျပီ လမ္းကေလးကုိေရာက္ေတာ့ သူပြဲမွာျပသြားတဲ႔ “ခ်စ္သူလမ္းၾကား”ကို ျပန္ျမင္မိတယ္...။ ဘာေၾကာင့္ သူအဲလို နာမည္ေပးျဖစ္သြားသလဲလို႔ သိခ်င္သြားမိတယ္။ ညေန ေနညိဳညိဳအေရာင္နဲ႔ ဒီလမ္းကေလးက အျမဲၾကည့္လု႔ိလွေနတာ က်မ အျမင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွရိုးမသြားတာ။ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီျမက္ရိုင္းပင္ေတြကိုသာ လူေတြသန္႔ရွင္း ခုတ္လဲလိုက္ၾကရင္ လမ္းကေလးဟာ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း ပီျပင္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး..။ ေသခ်ာတယ္...။ ဘာမွမဟုတ္ လမ္းကေလးကုိျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း က်မအေတြးေတြက ဟိုးး အေ၀းထိေရာက္ကုန္တယ္...။ ျဖစ္မလာေသးတဲ႔ လမ္းကေလးရဲ႔ အနာဂတ္ကို ၾကိဳတင္ႏွေျမာတသလို႔ ရင္ထဲ အလြမ္းေတြတရိပ္ရိပ္တက္လာရတယ္....။
********************************
သူ႔ဓါတ္ပံုျပပြဲေလးျပီးသြားကတည္းက က်မနဲ႔သူ မဆံုျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္...။ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္လည္း မေတြ႔ျဖစ္ဘူး.....။ ဒီလိုပါပဲ စိတ္ထဲရွိတယ္ရယ္လုိ႔မဟုတ္....။ အလုပ္သြားျပန္ ေတြ႔ေနက်မေတြ႔ရေတာ့ တမ်ိဳးေလးျဖစ္ေနမိတယ္...။ အရင္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မသိလို႔ထားေတာ့...။ ခုေတာ့ က်မတို႔က ခင္မင္တဲ႔မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားျပီ...။ ဒီေတာ့ က်မပုိျပီး သတိထားမိတာ သတိရမိတာပါ.....။ သူအလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ ဒါမွမဟုတ္ ခရီးသြားေနလို႔ျဖစ္မွာပါ....။ တေလာက က်မအိမ္နားမွာ အင္တာနက္ဆိုင္အသစ္တဆိုင္လာဖြင့္ပါတယ္......။ ဒါနဲ႔လိုင္း၀ယ္လို႔ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ က်မေတာ္ေတာ္အားတက္သြားတာ... အခါတိုင္းလို အိမ္မွာ ကိုယ့္လက္ေတာ့နဲ႔ကိုယ္ရိုက္ျပီးသိမ္း ရံုးေရာက္မွတင္ခ်င္တာတင္စရာမလိုေတာ့....။ တခါတည္း အိမ္မွာလိုင္းရထားေတာ့ တစ္ညလံုးဖြင့္ျပီး ေရးပါေလ့ပဲ.....။ လိုင္းရကတည္းက က်မမွာ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုျဖစ္ေတာ့တယ္...။ ခါတိုင္းညထက္ အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္ကပိုေနာက္က်လာတယ္....။ စာလည္းေရး သူမ်ားဆီလည္း စာလိုက္လည္ဖတ္နဲ႔ေပါ့...။ တခါတေလ ေရးစရာအာရံုမရရင္ ပန္းခ်ီေလးေတြေလွ်ာက္ဆြဲ ဟုတ္ေနေတာ့တာ.....။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အြန္လိုင္းမွာ စကားေလးဘာေလး ေျပာေပါ့....။
တစ္ည.... က်မဆီကိုစာတစ္ေစာင္၀င္လာတယ္....။ သိပ္ေတာ့မအံ့ၾသမိပါဘူး....။ လိပ္စာက သူ႔နာမည္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူပဲဆိုတာတန္းသိလိုက္တယ္...။ က်မေမးလ္လိပ္စာကိုဘယ္လိုရလဲဆိုတာလဲေမးၾကည့္စရာမွမလိုတာ....။ သူေပ်ာက္သြားတာ သူက်မနဲ႔မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ရွိသြားျပီ......။ သူ ခရီးသြားေနရလို႔ပါတဲ႔.....။ သူ႔ကုမၸဏီတစ္ခုက စပြန္ဆာေပးျပီး ခ်င္းမိုင္ဘက္မွာျပပြဲသြားလုပ္ရတာတဲ႔.....။ က်မမွန္းတာမွန္သြားျပီေပါ့...။ သူ႔ျပပြဲေလးရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ သူခုလိုထိခရီးေရာက္သြားတာ....။ ျပပြဲျပီးကတည္းက အဲဒီကိစၥေတြနဲ႔ရႈပ္ေနလို႔ က်မနဲ႔မဆံုျဖစ္တာပါတဲ႔......။ ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႔က ပန္းေတြကိုျမင္ေတာ့ က်မကိုသတိရသြားေသးတယ္ဆိုပဲ.....။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္မိသြားတယ္ က်မလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးက သိပ္လွတဲ႔ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ဖုိ႔ရာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္မ၀့ံပါဘူး.....။ ပန္းေလးေတြက အဆင္းလွတယ္ ရနံ႔ေမႊးပ်ံ႔တယ္ ဆြဲေဆာင္မႈရိွတယ္...။ က်မရဲ႔ physical ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ဆို ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔က ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ထင္တယ္....။ ျပီးေတာ့ သိပ္လွတဲ႔ ပန္းခင္းပံုေတြကို အမ်ားၾကီးပဲ ပို႔ေပးထားတယ္.....။ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္......။ က်မလိုအရုပ္ဆိုးဆိုး ေပေတေတ စာေရးသူတစ္ေယာက္ကိုမ်ား အလွအပေတြကိုခံစားရိုက္ယူတဲ႔ ဓါတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ေတာင္ခင္ခင္မင္မင္ရွိရသလားလို႔...။
က်မ ဂ်ီေတာ့ကို သူ invited လုပ္လာလို႔ က်မလက္ခံလိုက္ကတည္းက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းမွာ စကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာျဖစ္ၾကတယ္....။ ညတိုင္းလိုလိုပဲ.... က်မစာေရးရင္း သူနဲ႔လည္းစကားေျပာရင္း အလုပ္ႏွစ္ခုကိုျပိဳင္တူလုပ္တတ္လာတယ္....။ တခါတခါသူက အားနာလို႔ စာေရးျပီးမွလာေျပာပါဆိုေပမယ့္ က်မစာေရးအျပီးကိုသာသူေစာင့္မယ္ဆို မိုးစင္စင္လင္းသြားလိမ္႔မယ္....။ သူနဲ႔စကားေျပာရင္း စာေရးရတာ အိုင္ဒီယာအသစ္ေတြေတာ့တုိးတယ္.....။ အဟဲ...ကုန္ၾကမ္းယူျပန္ျပီလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔.... အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔ပါ...။ က်မတို႔အျပင္မွာ အလုပ္ကိုယ္စီမို႔ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ၾကပါဘူး.... အြန္လိုင္းမွာသာ ေန႔တိုင္းဆံုျဖစ္ေပမယ့္လည္း။ သူကခုဆို နာမည္ရစ ဓါတ္ပံုဆရာေပါက္စနျဖစ္ေနျပီ....။
တစ္ေန႔က်မကို ေအာက္ဒိုးဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္တယ္ခ်ည္း ဇြတ္ေျပာေနလို႔ က်မလည္းအေတြ႔အၾကံဳသစ္ရတယ္ဆုိျပီး လက္ခံလိုက္တယ္....။ သူက မိတ္ကပ္ဆရာဘာညာေတြနဲ႔တခါတည္းခ်ိတ္ထားျပီးက်မကို စိတ္ၾကိဳက္ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္...။ တခါမွဒီလုိမျပင္ဆင္ဖူးေတာ့ ေနရထုိင္ရခက္ေနတယ္...။ မ်က္ႏွာကိုသဘာ၀က်က် ခပ္ပါးပါးေလးပဲ လိမ္းေပးေပမို႔ေတာ္ေတာ့တယ္...။ အျဖဴေရာင္ခ်ည္ဂါ၀န္ လြင့္လြင့္ကေလးကို၀တ္ရတာ.......။ အင္းယားကန္စပ္က ျမက္ရိုင္းပင္ရွည္ေတြနားသြားရိုက္တာ...။ လူသိပ္မရွိေတာ့ သူေျပာတဲ႔ အိုက္တင္ေတြကိုလုပ္ရတာ သိပ္ျပီးစိတ္မအိုက္ေတာ့ဘူး....။ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ကို အရိပ္ပံုရိုက္တာ သိပ္လွတယ္..။ ကိုယ့္ရုပ္လည္းေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတယ္...။ က်မကအဲလို သဘာ၀က်က်ပံုေတြကို ၾကိဳက္တာ....။
ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး သူက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ တစ္ခုခုသြားစားမယ္ဆိုတာနဲ႔ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ.... ညေနသူနဲ႔ပဲ ဒင္နာလိုက္တယ္....။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးက အသစ္ကေလးပါ...လာဖြင့္တာသိပ္မၾကာေသးဘူး....။ အိမ္ကေလးကအျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္း အတြင္းအျပင္ဆင္ကအစ စားပြဲထုိင္ခံုေတြအဆံုးအျဖဴေရာင္ေတြ သံုးထားတယ္.....။ အေနာက္တိုင္းက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းမ်ိဳးစံုရတယ္ ကိတ္ေတြရတယ္....။ ဒီဆိုင္ကေၾကာ္ျငာျမင္ကတည္းကလာစားဦးမွလို႔စိတ္ကူးထားတာ....။ ေဒါင့္ အခန္းက်ဥ္းေလးေနရာကို က်မတို႔ေရြးထုိင္လိုက္တယ္......။ က်မက ႏွင္းဆီဖူးလက္ဖက္ေျခာက္ခတ္တဲ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတစ္အိုး မွာတယ္.... ဘလူးဗယ္ရီတာ့တစ္ခုမွာတယ္...။ သူကေကာ္ဖီနဲ႔ ေခ်ာကလက္ကိတ္ မွာတယ္......။ ေတးဂီတသံစဥ္ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္းနဲ႔ အေျခေနေလးက ရိုမန္တစ္သိပ္ျဖစ္တာပဲ.....။ က်မကေတာ့ က်မေရးတဲ႔စာထဲက ဇာတ္ေကာင္တခ်ိဳ႔ကိုေတာင္ေျပးသတိရလိုက္မိေသး.....။
“မ ကခုလိုေလးျပင္ဆင္တာ သိပ္လွတာပဲ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရုပ္ဆိုးေအာင္လုပ္ထားသလဲ”
ဘုရားေရ.....က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရုပ္ဆိုးေအာင္လုပ္တယ္ သူေျပာမွသာသတိထားမိတာပါ...။ တစ္သက္လံုးမွ ဒီလိုေနလာတာၾကာေပါ့...။
“တို႔ဒီလိုပဲ ေနတတ္ ၀တ္တတ္စားတတ္တာေလ” “မရဘူး ဒီေန႔ကစျပီး မ ရဲ႔ ဒီဇုိင္နာ က်ေနာ္ျဖစ္သြားျပီ က်ေနာ္ေျပာတဲ႔အတိုင္းပဲ ၀တ္စားရမယ္”
က်မသူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးမိသြားတယ္......။
“ေတြ႔လား အဲလိုခ်စ္စရာအမူအရာေတြရွိရက္နဲ႔ ဖံုးဖိထားတယ္”
“ေဟာေတာ္.....ဘာမွမလုပ္ရဲသေလာက္ပါပဲ ကဲပါ ဒီ၀ိုင္းကိုတို႔ရွင္းပါ့မယ္ သိပ္မေျမွာက္ေတာ့နဲ႔ ထိုင္ခံုနဲ႔လူနဲ႔ခပ္လြတ္လြတ္ျဖစ္ေနျပီ” “ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ မ ကို အေရးၾကီးေျပာစရာစကားရွိတယ္”
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ႔စကားအဆံုးမွာ ဘယ္ဘက္ရင္အံုက ဒိန္းခနဲခုန္သြားတယ္....။ ေမြးရာပါ က်မတို႔ မိန္းမသဘာ၀ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကခ်စ္ခြင့္ပန္ေတာ့မွာကို ၾကိဳတင္သိတဲ႔လကၡဏာေပါ့....။ က်မ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းခြက္ကိုေကာက္ကိုင္ျပီး တက်ိဳက္ေသာက္လိုက္တယ္....။ အေႏြးဓါတ္ေတြ၀င္သြားေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ ခုန္ျမဲခုန္ဆဲ...။
“မ........”
ဟာ.....ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ က်မ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့လို႔ပါ....။ ႏႈတ္ကထြက္မလာတဲ႔ ရင္ထဲကစကား...။
“က်ေနာ္ .... မ ကိုခ်စ္တယ္....... က်ေနာ့္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါ”
ဘုရား....သူ႔ရည္းစားစကားက တူးအင္၀မ္းၾကီးပါလား.....။ တခါတည္း လက္ထပ္ခြင့္ပါေတာင္းတယ္.......။ က်မဘ၀မွာ ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို နားေထာင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္....ရင္ခုန္ခဲ႔ဖူးပါတယ္.......။ ဒါေပမယ့္....ခုလိုမ်ိဳးလက္ထပ္ခြင့္ေတာ့ ခုမွေတာင္းခံရဖူးတာပါ....။ ခုလို ရည္းစားစကားေျပာခံရရင္ က်မ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြဘယ္လိုေနၾကလဲ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ၾကလဲဆိုျပီး ေခါင္းပူပူနဲ႔အေျပးအလႊားစဥ္းစားေနမိေသးတယ္....(ရွင္တို႔မရယ္ၾကပါနဲ႔ေလ)...။ အရုပ္ဆိုး ေဂၚမစံြ မွန္ေၾကာင္စာေရးဆရာမကို ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ဒီလုိစကားလာေျပာတာလိမ့္လို႔လည္း ေတြးမိျပီး ရယ္ခ်င္မိေသးတယ္.....။
“မ...တစ္ခုခုျပန္ေျပာေလဗ်ာ.. စာအုပ္ထဲကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးစဥ္းစားမယ္လို႔ေတာ့မေျပာနဲ႔ေနာ္”
က်မဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကိုခ်ည္း လိမ့္ေသာက္ေနမိတာ...။ ေျပာမွျပီးမယ့္စကားမို႔ ၾကိဳးစားျပီးေျပာခ်ပစ္လိုက္တယ္....။
“မင္းနဲ႔တို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္....... တို႔ကတစ္ေကာင္ၾကြက္ အရုပ္ဆိုးဆိုး တခ်ိန္လံုးစိတ္ကူးယဥ္ျပီး စာေရးေနတတ္တဲ႔သူ...ျပီးေတာ့အဓိကအခ်က္က မင္းနဲ႔တို႔ အသက္သိပ္ကြာတယ္.......အဲဒါနဲ႔တင္ မင္းတို႔ကို ရည္းစားစကားေတာင္မေျပာသင့္ဘူး.....”
“ဗ်ာ......”
က်မရဲ႔တုန္႔ျပန္စကားေတြက သူေမွ်ာ္လင့္မထားဘူးထင္ရဲ႔ ဗ်ာခနဲျဖစ္သြားတယ္....။
“တို႔ေျပာတာနည္းလမ္းက်ပါတယ္...... မင္းနဲ႔တို႔က အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကြာေနတာ ဘယ္လိုမွေတာင္ စဥ္းစားလို႔မရဘူး..... ႏွစ္ဦးသေဘာနဲ႔ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆိုဦး...တကယ္လက္ေတြ႔မွာ ဘ၀ႏွစ္ခုအတူေပါင္းဖို႔ဆိုတာ ဒီလူႏွစ္ေယာက္တည္းေပါင္းရတာမဟုတ္ဘူး ဟုိဖက္ဒီဖက္အသိုင္း၀ိုင္းႏွစ္ခုေပါင္းၾကရမွာ.....”
“ဟာာ မ ကလဲ.... အဲလိုအေတြးမ်ားခဲ႔လို႔ထင္တယ္ ခုထိအိမ္ေထာင္မျပဳတာ....”
ၾကည့္စမ္း သူကပဲ က်မကို အဲလိုေျပာရတယ္လို႔......။ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အားနည္းခ်က္မဟုတ္ဘူး....။ က်မရဲ႔ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဘ၀ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းခ်င္လို႔ အဲဒီတစ္ခုပဲ....။ ျပီးေတာ့က်မျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာကို စိတ္ၾကိဳက္လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခြင့္ရွိခ်င္တယ္....။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သြားရင္ ဒါေတြအားလံုးကိုက်မစြန္႔လြတ္လိုက္ရမွာ....တမဟုန္ခ်င္းပဲ....။
တစ္ည.... က်မဆီကိုစာတစ္ေစာင္၀င္လာတယ္....။ သိပ္ေတာ့မအံ့ၾသမိပါဘူး....။ လိပ္စာက သူ႔နာမည္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူပဲဆိုတာတန္းသိလိုက္တယ္...။ က်မေမးလ္လိပ္စာကိုဘယ္လိုရလဲဆိုတာလဲေမးၾကည့္စရာမွမလိုတာ....။ သူေပ်ာက္သြားတာ သူက်မနဲ႔မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ရွိသြားျပီ......။ သူ ခရီးသြားေနရလို႔ပါတဲ႔.....။ သူ႔ကုမၸဏီတစ္ခုက စပြန္ဆာေပးျပီး ခ်င္းမိုင္ဘက္မွာျပပြဲသြားလုပ္ရတာတဲ႔.....။ က်မမွန္းတာမွန္သြားျပီေပါ့...။ သူ႔ျပပြဲေလးရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ သူခုလိုထိခရီးေရာက္သြားတာ....။ ျပပြဲျပီးကတည္းက အဲဒီကိစၥေတြနဲ႔ရႈပ္ေနလို႔ က်မနဲ႔မဆံုျဖစ္တာပါတဲ႔......။ ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႔က ပန္းေတြကိုျမင္ေတာ့ က်မကိုသတိရသြားေသးတယ္ဆိုပဲ.....။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္မိသြားတယ္ က်မလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးက သိပ္လွတဲ႔ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ဖုိ႔ရာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္မ၀့ံပါဘူး.....။ ပန္းေလးေတြက အဆင္းလွတယ္ ရနံ႔ေမႊးပ်ံ႔တယ္ ဆြဲေဆာင္မႈရိွတယ္...။ က်မရဲ႔ physical ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ဆို ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔က ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ထင္တယ္....။ ျပီးေတာ့ သိပ္လွတဲ႔ ပန္းခင္းပံုေတြကို အမ်ားၾကီးပဲ ပို႔ေပးထားတယ္.....။ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္......။ က်မလိုအရုပ္ဆိုးဆိုး ေပေတေတ စာေရးသူတစ္ေယာက္ကိုမ်ား အလွအပေတြကိုခံစားရိုက္ယူတဲ႔ ဓါတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ေတာင္ခင္ခင္မင္မင္ရွိရသလားလို႔...။
က်မ ဂ်ီေတာ့ကို သူ invited လုပ္လာလို႔ က်မလက္ခံလိုက္ကတည္းက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းမွာ စကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာျဖစ္ၾကတယ္....။ ညတိုင္းလိုလိုပဲ.... က်မစာေရးရင္း သူနဲ႔လည္းစကားေျပာရင္း အလုပ္ႏွစ္ခုကိုျပိဳင္တူလုပ္တတ္လာတယ္....။ တခါတခါသူက အားနာလို႔ စာေရးျပီးမွလာေျပာပါဆိုေပမယ့္ က်မစာေရးအျပီးကိုသာသူေစာင့္မယ္ဆို မိုးစင္စင္လင္းသြားလိမ္႔မယ္....။ သူနဲ႔စကားေျပာရင္း စာေရးရတာ အိုင္ဒီယာအသစ္ေတြေတာ့တုိးတယ္.....။ အဟဲ...ကုန္ၾကမ္းယူျပန္ျပီလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔.... အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔ပါ...။ က်မတို႔အျပင္မွာ အလုပ္ကိုယ္စီမို႔ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ၾကပါဘူး.... အြန္လိုင္းမွာသာ ေန႔တိုင္းဆံုျဖစ္ေပမယ့္လည္း။ သူကခုဆို နာမည္ရစ ဓါတ္ပံုဆရာေပါက္စနျဖစ္ေနျပီ....။
တစ္ေန႔က်မကို ေအာက္ဒိုးဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္တယ္ခ်ည္း ဇြတ္ေျပာေနလို႔ က်မလည္းအေတြ႔အၾကံဳသစ္ရတယ္ဆုိျပီး လက္ခံလိုက္တယ္....။ သူက မိတ္ကပ္ဆရာဘာညာေတြနဲ႔တခါတည္းခ်ိတ္ထားျပီးက်မကို စိတ္ၾကိဳက္ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္...။ တခါမွဒီလုိမျပင္ဆင္ဖူးေတာ့ ေနရထုိင္ရခက္ေနတယ္...။ မ်က္ႏွာကိုသဘာ၀က်က် ခပ္ပါးပါးေလးပဲ လိမ္းေပးေပမို႔ေတာ္ေတာ့တယ္...။ အျဖဴေရာင္ခ်ည္ဂါ၀န္ လြင့္လြင့္ကေလးကို၀တ္ရတာ.......။ အင္းယားကန္စပ္က ျမက္ရိုင္းပင္ရွည္ေတြနားသြားရိုက္တာ...။ လူသိပ္မရွိေတာ့ သူေျပာတဲ႔ အိုက္တင္ေတြကိုလုပ္ရတာ သိပ္ျပီးစိတ္မအိုက္ေတာ့ဘူး....။ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ကို အရိပ္ပံုရိုက္တာ သိပ္လွတယ္..။ ကိုယ့္ရုပ္လည္းေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတယ္...။ က်မကအဲလို သဘာ၀က်က်ပံုေတြကို ၾကိဳက္တာ....။
ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး သူက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ တစ္ခုခုသြားစားမယ္ဆိုတာနဲ႔ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ.... ညေနသူနဲ႔ပဲ ဒင္နာလိုက္တယ္....။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးက အသစ္ကေလးပါ...လာဖြင့္တာသိပ္မၾကာေသးဘူး....။ အိမ္ကေလးကအျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္း အတြင္းအျပင္ဆင္ကအစ စားပြဲထုိင္ခံုေတြအဆံုးအျဖဴေရာင္ေတြ သံုးထားတယ္.....။ အေနာက္တိုင္းက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းမ်ိဳးစံုရတယ္ ကိတ္ေတြရတယ္....။ ဒီဆိုင္ကေၾကာ္ျငာျမင္ကတည္းကလာစားဦးမွလို႔စိတ္ကူးထားတာ....။ ေဒါင့္ အခန္းက်ဥ္းေလးေနရာကို က်မတို႔ေရြးထုိင္လိုက္တယ္......။ က်မက ႏွင္းဆီဖူးလက္ဖက္ေျခာက္ခတ္တဲ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတစ္အိုး မွာတယ္.... ဘလူးဗယ္ရီတာ့တစ္ခုမွာတယ္...။ သူကေကာ္ဖီနဲ႔ ေခ်ာကလက္ကိတ္ မွာတယ္......။ ေတးဂီတသံစဥ္ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္းနဲ႔ အေျခေနေလးက ရိုမန္တစ္သိပ္ျဖစ္တာပဲ.....။ က်မကေတာ့ က်မေရးတဲ႔စာထဲက ဇာတ္ေကာင္တခ်ိဳ႔ကိုေတာင္ေျပးသတိရလိုက္မိေသး.....။
“မ ကခုလိုေလးျပင္ဆင္တာ သိပ္လွတာပဲ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရုပ္ဆိုးေအာင္လုပ္ထားသလဲ”
ဘုရားေရ.....က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရုပ္ဆိုးေအာင္လုပ္တယ္ သူေျပာမွသာသတိထားမိတာပါ...။ တစ္သက္လံုးမွ ဒီလိုေနလာတာၾကာေပါ့...။
“တို႔ဒီလိုပဲ ေနတတ္ ၀တ္တတ္စားတတ္တာေလ” “မရဘူး ဒီေန႔ကစျပီး မ ရဲ႔ ဒီဇုိင္နာ က်ေနာ္ျဖစ္သြားျပီ က်ေနာ္ေျပာတဲ႔အတိုင္းပဲ ၀တ္စားရမယ္”
က်မသူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးမိသြားတယ္......။
“ေတြ႔လား အဲလိုခ်စ္စရာအမူအရာေတြရွိရက္နဲ႔ ဖံုးဖိထားတယ္”
“ေဟာေတာ္.....ဘာမွမလုပ္ရဲသေလာက္ပါပဲ ကဲပါ ဒီ၀ိုင္းကိုတို႔ရွင္းပါ့မယ္ သိပ္မေျမွာက္ေတာ့နဲ႔ ထိုင္ခံုနဲ႔လူနဲ႔ခပ္လြတ္လြတ္ျဖစ္ေနျပီ” “ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ မ ကို အေရးၾကီးေျပာစရာစကားရွိတယ္”
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ႔စကားအဆံုးမွာ ဘယ္ဘက္ရင္အံုက ဒိန္းခနဲခုန္သြားတယ္....။ ေမြးရာပါ က်မတို႔ မိန္းမသဘာ၀ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကခ်စ္ခြင့္ပန္ေတာ့မွာကို ၾကိဳတင္သိတဲ႔လကၡဏာေပါ့....။ က်မ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းခြက္ကိုေကာက္ကိုင္ျပီး တက်ိဳက္ေသာက္လိုက္တယ္....။ အေႏြးဓါတ္ေတြ၀င္သြားေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ ခုန္ျမဲခုန္ဆဲ...။
“မ........”
ဟာ.....ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ က်မ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့လို႔ပါ....။ ႏႈတ္ကထြက္မလာတဲ႔ ရင္ထဲကစကား...။
“က်ေနာ္ .... မ ကိုခ်စ္တယ္....... က်ေနာ့္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါ”
ဘုရား....သူ႔ရည္းစားစကားက တူးအင္၀မ္းၾကီးပါလား.....။ တခါတည္း လက္ထပ္ခြင့္ပါေတာင္းတယ္.......။ က်မဘ၀မွာ ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို နားေထာင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္....ရင္ခုန္ခဲ႔ဖူးပါတယ္.......။ ဒါေပမယ့္....ခုလိုမ်ိဳးလက္ထပ္ခြင့္ေတာ့ ခုမွေတာင္းခံရဖူးတာပါ....။ ခုလို ရည္းစားစကားေျပာခံရရင္ က်မ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြဘယ္လိုေနၾကလဲ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ၾကလဲဆိုျပီး ေခါင္းပူပူနဲ႔အေျပးအလႊားစဥ္းစားေနမိေသးတယ္....(ရွင္တို႔မရယ္ၾကပါနဲ႔ေလ)...။ အရုပ္ဆိုး ေဂၚမစံြ မွန္ေၾကာင္စာေရးဆရာမကို ဘယ္လိုစိတ္ကူးမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ဒီလုိစကားလာေျပာတာလိမ့္လို႔လည္း ေတြးမိျပီး ရယ္ခ်င္မိေသးတယ္.....။
“မ...တစ္ခုခုျပန္ေျပာေလဗ်ာ.. စာအုပ္ထဲကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးစဥ္းစားမယ္လို႔ေတာ့မေျပာနဲ႔ေနာ္”
က်မဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကိုခ်ည္း လိမ့္ေသာက္ေနမိတာ...။ ေျပာမွျပီးမယ့္စကားမို႔ ၾကိဳးစားျပီးေျပာခ်ပစ္လိုက္တယ္....။
“မင္းနဲ႔တို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္....... တို႔ကတစ္ေကာင္ၾကြက္ အရုပ္ဆိုးဆိုး တခ်ိန္လံုးစိတ္ကူးယဥ္ျပီး စာေရးေနတတ္တဲ႔သူ...ျပီးေတာ့အဓိကအခ်က္က မင္းနဲ႔တို႔ အသက္သိပ္ကြာတယ္.......အဲဒါနဲ႔တင္ မင္းတို႔ကို ရည္းစားစကားေတာင္မေျပာသင့္ဘူး.....”
“ဗ်ာ......”
က်မရဲ႔တုန္႔ျပန္စကားေတြက သူေမွ်ာ္လင့္မထားဘူးထင္ရဲ႔ ဗ်ာခနဲျဖစ္သြားတယ္....။
“တို႔ေျပာတာနည္းလမ္းက်ပါတယ္...... မင္းနဲ႔တို႔က အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကြာေနတာ ဘယ္လိုမွေတာင္ စဥ္းစားလို႔မရဘူး..... ႏွစ္ဦးသေဘာနဲ႔ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆိုဦး...တကယ္လက္ေတြ႔မွာ ဘ၀ႏွစ္ခုအတူေပါင္းဖို႔ဆိုတာ ဒီလူႏွစ္ေယာက္တည္းေပါင္းရတာမဟုတ္ဘူး ဟုိဖက္ဒီဖက္အသိုင္း၀ိုင္းႏွစ္ခုေပါင္းၾကရမွာ.....”
“ဟာာ မ ကလဲ.... အဲလိုအေတြးမ်ားခဲ႔လို႔ထင္တယ္ ခုထိအိမ္ေထာင္မျပဳတာ....”
ၾကည့္စမ္း သူကပဲ က်မကို အဲလိုေျပာရတယ္လို႔......။ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အားနည္းခ်က္မဟုတ္ဘူး....။ က်မရဲ႔ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဘ၀ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းခ်င္လို႔ အဲဒီတစ္ခုပဲ....။ ျပီးေတာ့က်မျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာကို စိတ္ၾကိဳက္လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခြင့္ရွိခ်င္တယ္....။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သြားရင္ ဒါေတြအားလံုးကိုက်မစြန္႔လြတ္လိုက္ရမွာ....တမဟုန္ခ်င္းပဲ....။
“မင္း...တို႔ကို ၾကိဳက္သလိုေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္..... အခ်စ္ကိုတို႔ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆံုဖူးတယ္.......ဒါေပမယ့္တို႔ကအခ်စ္နဲ႔လက္ေတြ႔ဘ၀ကို မတည္ေဆာက္ခဲ႔ဘူး....။ အခ်စ္ကိုခံစားဖူးသြားျပီဆို ဘ၀ကျပီးျပည့္စံုေနပါျပီ... အဲဒါတို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္လို႔ အတၱၾကီးလို႔ပဲ....တို႔လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔မင္းနဲ႔က ဘယ္လိုမွမျဖစ္ပါဘူး.... စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါ....မင္း...တို႔အတြက္နဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲရလိမ္႔မယ္.....”
“ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး....”
သူကေခါင္းကုတ္ရင္းေတာ္ေတာ္ေလးအၾကံအိုက္သြားပံုရပါတယ္။
“ဘာမွ စိတ္ဓါတ္က်မေနနဲ႔ တို႔မဟုတ္လည္း ခုဆို မင္းက ဓါတ္ပံုဆရာေပါက္စနျဖစ္ေနျပီ တေန႔ေန႔ေတာ့ မင္းစိတ္ၾကိဳက္မင္းရဲ႔ ဘ၀အေဖာ္ ေမာ္ဒယ္လွလွေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ အသာေလးရမွာပါ..”
“ဒုကၡပါပဲ.... က်ေနာ္က တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲခ်စ္ခ်င္တာ”
“မင္းဘ၀မွာ ရည္းစားမထားခဲ႔ဖူးဘူးလား ဒီအသက္ရြယ္ထိ......” “ထားဖူးပါတယ္....အားလံုးက က်ေနာ့္ကို ထားသြားတာခ်ည္းပဲ”
သူ႔အေျဖေၾကာင့္ က်မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာမိသြားတယ္.......။ က်မရယ္တာကိုၾကည့္ျပီး သူကရွက္သြားေသးတယ္....။
“မင္းက အဲဒီအထားခံရတဲ႔ကံပါလာပံုရတယ္.....တို႔ကိုလဲ တို႔မထားသြားခင္ မင္းေစာေစာကေျပာတဲ႔ ရည္းစားစကားကို ယုတ္သိမ္းသြားလိုက္ေတာ့ ဟုတ္ျပီလား...”
က်မအဲလိုလဲေျပာျပီးေရာ သူေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားေတာ့တာ....။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေကာင္ေလးရယ္........။ က်မသူ႔ကိုအျပီးအျပတ္ျငင္းလိုက္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္စိတ္ကိုသိေနလို႔.......ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုနားလည္ေနလို႔ပါ...။ အဲေန႔ကစျပီးသူနဲ႔က်မ အြန္လိုင္းမွာေတာင္ သိပ္မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့တာပါ....။ သူမီးလင္းေနရင္ေတာင္ က်မကို အရင္ကလိုစကားလာမေျပာေတာ့.....။ အဲလိုက်ေတာ့လည္း လြမ္းမိသားပဲ အရင္အခ်ိန္ေတြကို...။ တကယ္တမ္း အမွန္ကို၀န္ခံရရင္ သူဟာ က်မရဲ႔ပိတ္ေနတဲ႔ ႏွလံုးသားတံခါးကိုဖြင့္ဖို႔ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ကံအားေလ်ာ္စြာ ေကာက္ရတဲ႔သူပါ......။ ဒါေပမယ့္လည္း က်မဖြင့္ခြင့္မျပဳလိုက္ပါဘူး......။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔အသက္အရြယ္ကြာဟမႈကစကားေျပာေနလို႔ပါ.......။ အျဖစ္သင့္ဆံုးကိုပဲ က်မဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ.... ။ ရည္ရွည္မွာ တစ္ေယာက္မွမနာက်င္ရေအာင္ပါ......။ က်မတို႔က ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာကိုပဲ ေရြးခ်ယ္လုပ္ရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ပါလား....။ ဒီအတြက္ က်မႏွလံုးသားေတြမနာက်င္ပါဘူး......။ လုပ္သင့္လိုက္ထုိက္တာကိုေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတာဟာ အနာဂတ္မွာ စိတ္ခ်မး္သာရမွာပါ.....။ ေက်းဇဴးျပဳျပီးေတာ့ ဒီလိုေလးေတြးေပးပါ.......ေလာကမွာ က်မတစ္ေယာက္တည္း သူခ်စ္ရမယ့္မိန္းမ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေလ...။ အခ်ိန္တစ္ခုပဲလိုတာပါ.....။ အခ်ိန္ကပဲအရာရာကိုကုစားသြားလိမ့္မယ္......။ ျပီးေတာ့ အဲဒီခ်ိန္မွာ သူ သိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ မိန္းကေလးေပၚမလာေတာ့ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ.......။
မုိးေငြ႔
26 comments:
မျဖစ္နိုုင္မွန္းသိရင္ နွစ္နွစ္ကာကာမတြယ္ျငိခင္မွာ ေ၀းေ၀းေနၾကတာအေကာင္းဆံုုးပဲ... အသက္ကြာဟတာဟာခဏတာအတြက္ျပႆနာမဟုုတ္ေပမယ့္ၾကာလာရင္မိန္းကေလးက ပိုုနာက်င္ရမွာေလ... စာေရးဆရာမေလး မွန္ပါတယ္ ...
အဲဒီလမ္းၾကားကေနျပန္ရင္လဲ သတိထားျပန္ေပါ့။
ေကာင္ေလးအေၾကာင္း ေတြးရင္း ေခါင္းေပၚခူေကာင္ျပဳတ္က်ေနအုံးမယ္ :P
ဖီးေလးနဲ႕ဖတ္လာတာ အႏိႈင္းမဲ႕ေရးတာဖတ္ျပီးမွဘဲရီမိေတာ႕တယ္ း))
အေဒၚနဲ႕ဦးေလးဆို ၁၅ ႏွစ္ကြာတယ္ေနာ္ အေဒၚကၾကီးတာ ခ်စ္သလားမေမးနဲ႕ း))))
ေနာက္ အမတစ္ေယာက္က ၁၀ ႏွစ္ကြာတယ္ း)))
ေျပာျပတာပါ ဆရာမရယ္ အဲလိုသာေတြ႕ခဲ႕ရင္ ခ်စ္ခ်င္ရင္ခ်စ္လုိက္စမ္းပါေလ႕ အခ်စ္စစ္ေတြရွိပါတယ္
ခ်စ္တဲ႕
မဒိုးကန္
အခ်စ္မွာ အသက္အရြယ္က အေရးမၾကီးပါဘူးဗ်ာ
အခ်စ္မွာ အခ်စ္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္
မရဲ့ ေမာင္ ဇတ္လမ္းေလးေပါ႔ေနာ္
ဂ်က္လဲ လြင္ျပင္ထက္ၾကီးတယ္(အသက္ေျပာတာေနာ္)
ခ်စ္တဲ႔ jasmine
း))
(အႏုပညာေမွာ္၀င္သြားရင္ မထင္မွတ္ထားတဲ႔သူ မထင္မွတ္ထားတဲ႔အရာေတြဟာလဲ လူေတြသတိျပဳ အသိမွတ္ျပဳသြားတဲ႔အထိ ထင္ထင္ရွားရွား ထြက္ေပၚလာရတာပဲ။)ေရးတာ ေမွာ္၀င္သြားတာလား၊ မု၀င္သြားတာလားမသိ....။
ခ်မ္းေျမ့ပါေစေၾကာင္း
ခ်ယ္ရီေျမ
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ခ်စ္မိေနတဲ႔ပုံပါပဲ
အသက္အရြယ္က အေရးမၾကီးပါဘူး နားလည္မႈကသာအဓိကပါဗ်ာ
ဟြင္း......မမိုး လူဇိုး......ေသာ့ေကာက္ရထားတဲ့ ဒါ့ပံုၾဆာ
ေလး သနားပါဒယ္.......:)
စာေရးဆရာမ ႏွလုံးသားတံခါးကုိဖြင့္ေပးတဲ့ ေသာ့တံလည္းျပန္ေပးရေသး...ဆရာမကေတာ့ မခ်စ္ဘူးတဲ့..ဟြန္႔ မမုိးကလဲ...း))
မၿဖစ္နိုင္မွန္းသိလို႕ ၿပတ္ၿပတ္သားသား ေၿပာလိုက္တာ ရက္စက္ရာ က်ေပမယ့္ မွန္တယ္လို႕ ယူဆရမလိုပါပဲ..မမေရ..
အခ်စ္မွာအသက္ရြယ္ဆိုတာ
မလိုအပ္ပါဘူးအမရယ္
10 နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာတာမဟုတ္၇င္
ရပါတယ္
မႀကီးမိုးေငြ႕ကလည္းေလ
စာေရးဆရာမေလးနဲ႕ ဒါ့ပံုဆာေလး
ေပးခ်စ္လိုက္ပါလို႕
ဟီးဟီး.. ဖီးလ္တက္ၿပီး ေကာမန္႔ေရးမလို႕ဟာ..
မယ္ႏႈိင္းလုပ္တာနဲ႔ ရီခ်င္သြားလို႕...ေရးလို႔ရေတာ့ဘူး ဖီးလ္ပ်က္သြားၿပီ
ေသာ့ေကာက္ရသူဟာ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်ာၤေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔ တစ္သက္လံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္....ဆုေတာင္းၿပည့္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး မမိုးရယ္...
ၾကီးတာ ငယ္တာ ပဓါန မက်ပါဘူးေလ..
ဘာလို႕မ်ား ေသာ့ကိုဖြင့္ခြင့္မေပးရတာလဲ မရယ္... တစ္ေယာက္္ကိုတစ္ေယာက္က နားလည္ျပီးခ်စ္ၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ကူကူေလာကမွာ ရွိတာမွ မဟုတ္ပဲေလ... ဖတ္ရင္းနဲ႕ မခ်ိမခ်ိနဲ႕ ရင္ထဲ ကလိကလိျဖစ္တယ္ဗ်ာ.. စာေရးတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္.. း).. မအႏိႈ္င္းမဲ့ေျပာသလို ခူယားေတာ့သတိထား.. :D
ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
အခ်စ္ကို မလာနဲ ့လုိ ့တားလုိ ့ေတာ့ မရဘူး... ခုလို ေရွာင္ေျပးလုိ ့ေတာ့ ရတယ္... ဒါေပမယ့္ တကယ္ခ်စ္မိခဲ့ရင္ ေရွာင္ခ်ိန္ရပါ့မလားလုိ ့ေတြးမိတယ္...
မိန္းကေလးကအသက္ႀကီးေနရင္ပဲအျပစ္တစ္ခုလို
ျဖစ္ေနတာသဘာဝပါ မိုးေငြ႔ေရ။ တကယ္ေတာ့
ကိုယ့္ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ကိုယ္ကအမွန္ေပါ့ေနာ္။
တီတင့္တို႔အိမ္ေထာက္သက္ လာမည့္ဒီဇင္ဘာမွာ
အႏွစ္ ၃၀ျပည့္ၿပီ တီတင့္ကအိမ္ဦးသခင္ထက္
အသက္ပိုႀကီးတယ္ ဒါေပမယ့္အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
ဘာျပႆနာမွမရွိခဲ့ပဲသာယာတယ္။ အဓိကအခ်င္းခ်င္း
နားလည္မႈပဲအေရးႀကီးတယ္လို႔ထင္ျမင္သံုးသပ္မိတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ေကာင္းတယ္.. မခ်စ္တာကို မခ်စ္ဘူးလို႕ ေျပာရဲတာဟာ သစၥာပဲ... မျဖစ္ႏိုင္တာကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ေျပာတာဟာလဲ သစၥာပဲ.. အဲလိုသစၥာရွိတဲ့သူေတြကိုေလးစားတယ္အမေရ.. :)
အဲဒီေကာင္ေလးကို ႐ိုက္ခ်င္တယ္.. တစ္ခါတည္း ျငင္း႐ံုနဲ႕ ေရွာင္သြားရသလား.. :P
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္ေနဖို႔က အဓိကပဲ မဟုတ္လား မမရယ္..
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ခ်ီးမြမ္း၇ရက္ ကဲ့ရဲ႔ ၇ရက္ပါ.. ဘ၀တသက္လုံးေပါင္းသင္းသြားရမွာက သူနဲ႔ကိုယ္ေလ..
ညီမအျမင္ေလး ေျပာၾကည့္တာပါ ဟီးဟီး
ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားနဲ႔ အၾကံေပးခ်က္မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။ အလြမး္ကို ႏွစ္သက္သူမို႔ အလြမ္းဇာတ္နဲ႔သိမ္းေပးလိုက္တာပါ...။
ကဲ.. ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ နဖူးစာပဲပံုခ်လိုက္တာေပါ့။ နဖူးစာမပါလို႔ မညားၾကတာလို႔ပဲ... း))
(၀တၳဳေလး အရမ္းေကာင္းတယ္။)
အစ္မမိုးေငြ႕၀တၳဳေလးဖတ္ၿပီး ကင္မရာကိုင္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာၿပီ။ ခ်စ္သူလမ္းႀကားတဲ့ ႏူးညံ့လိုက္တာ။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးကဘယ္လိုေလးလဲလို႕ပံုေဖာ္ေနမိတယ္။
အမကလဲကုန္ၾကမ္းေလးေတာ့တစ္ခါထဲယူေတာ့မသြားဝူး
အားေပးလ်ွက္
Post a Comment