သမာရိုးကျယူဆချက်
ဂီတပညာရှင် တွမ်ဝိတ်စ်ကို အရက်သောက်ခြင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး မေးကြည့်တော့ သူက ဒီလိုဖြေတယ်...။ "အရက်သောက်မလား Lobotomy လုပ်မလား(ဦးနှောက်ထဲက ခံစားချက်နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ အပိုင်းတစ်ခုကို ခွဲပြီးထုတ်ပစ်တာ) ဆိုပြီးရွေးရရင် ကျနော်ကတော့ အရက်ပဲဆက်သောက်မှာဗျ" တဲ့...။ အဲဒီမေးခွန်းကို ဖြေတုန်းက တွမ်ဝိတ်စ်က တော်တော်မူးနေပုံပဲ...။
Frontal Lobotomy လို့ခေါ်တဲ့ ဦးနှောက်ခွဲစိတ်မှု အကြောင်းနည်းနည်းပြောပြမယ် နှာခေါင်းထဲကနေ လျှိုပြီး ခေါင်းခွံထဲကို လွန်နဲ့ထိုး အပေါက်ဖောက်တယ် ပြီးရင် ဉီးနှောက်အရှေ့ပိုင်း အဖုတစ်ခုကို ပေါက်ဆူးသေးသေးလေးနဲ့ တူးထုတ်လိုက်တယ်.....။ အာရုံကြောပညာရှင် အန်တိုနီရို အီဂတ်စ်မိုနစ်ဇ် ဆိုတဲ့သူက ဒီခွဲစိတ်မှုကို ၁၉၃၅ လောက်မှာ တီထွင်ခဲ့တာ...။ စိတ်ညစ် စိတ်ဓါတ်ကျနေတဲ့သူတွေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်နေတဲ့သူတွေ (တကယ်ကတော့ မျှော်လင့်ချက် ငတ်နေတဲ့သူတွေပါ) ဒီလူတွေကို ဒီလိုခွဲစိတ်လိုက်ရင် ငြိမ်ကျသွားသတဲ့..။
Lobotomy ခွဲစိတ်မှု ပညာတိုးတက်လာတဲ့အခါကျရင် စိတ်ရောဂါမှန်သမျှကို ကုပေးနိုင်လာမယ်လို့ မိုနစ်ဇ်က ယုံကြည်တယ်...။ တခြားနိုင်ငံတွေက ဒီခွဲစိတ်မှုအကြောင်းကို သိလာအောင် သူက စကားဖောင်ဖောင်ပြောပြီးကြော်ငြာတယ်...။ ၁၉၄၀ လောက်ရောက်တော့ Lobotomy ခွဲစိတ်မှုကို တစ်ကမ္ဘာလုံးနီးနီးသုံးနေကြပြီ...။ လူနာ ထောင်သောင်းချီပြီး ဉီးနှောက်တွေ အဖဲ့ခံနေရပြီ...။ မိုနစ်ဇ်ကို နိုဘယ်လ်ဆုတောင် ပေးဖို့ စီစဉ်နေကြပြီ...။
ဒါပေမယ့် ၁၉၅၀ ဝန်းကျင်လောက်မှာ လူတွေ တဖြေးဖြေး ဇဝေဇဝါ ဖြစ်လာကြတယ်...။ ခေါင်းခွံကို ဖောက်ပြီး ဉီးနှောက်ကို ကော်ထုတ်တဲ့အခါ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးတွေ ရှိနေပါလား ဆိုတာကို အခုမှ သဘောပေါက်လာကြတာ...။ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးလို့ပြောတာ လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့ ပြောလိုက်တာ...။ တကယ်က လူနာတွေ အာလူးတစ်လုံးလောက်ပဲ အသိဉာဏ်ရှိတော့တာ အာရုံမစိုက်နိုင်ကြတော့ဘူး ဆုံးဖြတ်ချက်တွေလည်း မချတတ်တော့ဘူး အလုပ်လုပ်လို့လည်းမရ ရေရှည်တွေးခေါ်နိုင်စွမ်းတွေလည်း မရှိတော့ ဖုတ်ကောင်တွေလို ဖြစ်လာကြရော...။ အဲလိယက်တွေဖြစ်လာကြတယ်ဆိုပါတော့...။
Lobotomy ကို စပြီး ပိတ်ပင်တဲ့ နိုင်ငံက ထူးထူးခြားခြားပဲ ရုရှားနိုင်ငံဖြစ်နေတယ်...။ ဆိုဗီယက်ခေါင်းဆောင် စတာလင်က "Lobotomy ခွဲစိတ်မှုဟာ လူ့အခွင့်အရေးကိုချိုးဖောက်တယ် ရူးနေတဲ့သူကို နုံသွားအောင် လုပ်လိုက်တာပဲ" ဆိုပြီး ကြော်ငြာချက်ထုတ်တယ်...။ အဲဒီမှာ တစ်ကမ္ဘာလုံးလည်း လန့်သွားကြတယ်...။ လန့်လည်း လန့်စရာပဲလေ စတာလင် ကိုယ်တိုင် လူ့အခွင့်အရေးတွေ ဘာတွေ စကားထဲ ထည့်ပြောလာမှတော့ အခြေအနေတော်တော် ဆိုးနေလို့ပေါ့...။
မကြာခင်မှာပဲ တစ်ကမ္ဘာလုံးက Lobotomyကို ပိတ်ပင်လာကြတယ်...။ ၁၉၆၀ လောက်မှာ အဲဒီစကားလုံးကို ဘယ်သူမှ မကြားချင်တော့ဘူး...။ နောက်ဆုံးအကြိမ်ခွဲစိတ်မှုက ၁၉၆၇ ခုနှစ် အမေရိကားမှာ ခွဲစိတ်ခံရတဲ့ လူနာသေသွားတယ်...။ နောက်ထပ် ၁၀နှစ်လောက်ကြာသွားတော့ တွမ်ဝိတ်စ်က စောစောက စကားကို တီဗီအင်တာဗျူး တစ်ခုမှာ မူးမူးရူးရူးနဲ့ ပြောသွားတယ် ...။ အဲဒါပြီးတဲ့နောက်မှာ တွမ်ဝိတ်စ်နဲ့ Lobotomy ဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ သမိုင်းတွင်ကျန်ရစ်တော့တာပဲ...။
တွမ်ဝိတ်စ်က အရက်ကို အဆက်မပြတ်သောက်တဲ့သူ...။ ၁၉၇၀-၈၀ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုလုံး အရက်ခွက်ထဲ ခေါင်းစိုက်နေခဲ့တဲ့သူ...။ ဒါပေမယ့် ဒီလို မူးရူးနေတာတောင် သီချင်းခွေ ၇ ခွေ ထုတ်သွားနိုင်ခဲ့တယ်...။ သူ့ရဲ့ ထွက်သမျှသီချင်းတွေကလည်း ဂန္တဝင်တွင်အောင် ကောင်းတာချည်းပဲ...။ ရေးနိုင် ဆိုနိုင်သလို ရေးသမျှ ဆိုသမျှကလည်း အောင်မြင်တယ်...။ ဆုတွေတစ်ပုံကြီးရတယ်...။ တစ်ကမ္ဘာလုံးက သောင်းသောင်းဖြဖြ အားပေးကြတယ်...။ ဒါကြောင့်လည်း တွမ်ဝိတ်စ်ရဲ့ လူတွေအပေါ်မှာ မြင်တဲ့ သဘောထား အတွေးအခေါ်တွေကို လေ့လာရတာ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတာ...။
တွမ်ဝိတ်စ်ရဲ့ အဆိုအရ ဆိုရင် အရက်စွဲပြီး ခံစားချက်တွေ ပြင်းထန်ပြီး ပြဿနာတွေတက်နေတာက တော်သေးတယ်...။ ခံစားချက်တွေ မရှိတော့ဘဲ ငူငေါင်နေရတာက ပိုဆိုးတယ်တဲ့...။ မျှော်လင့်ချက်ကို အောက်ဆုံးထိဆင်းပြီး ကုန်းကောက်ရတာဟာ မျှော်လင့်ချက် မရှိတာထက်တော့ တော်ပေါသေးတယ်ဆိုတဲ့ သဘော...။ ခံစားချက်မရှိတော့ရင် ကျနော်တို့ဟာ အလကားပဲလို့ ဆိုလိုချင်တာ...။
ဆိုကရေးတီး လက်ထက်ကတည်းက ဆင်ခြင်နိုင်စွမ်းဆိုတာ အလိုအပ်ဆုံး အမွန်မြတ်ဆုံး အရည်အချင်းတစ်ခုဖြစ်တယ်လို့ သတ်မှတ်ခဲ့တယ်...။ ဒေကာတီကထပ်ပြောပြန်တယ်...။ ပြင်းထန်တဲ့ အရိုင်းဆန်တဲ့ တပ်မက်စိတ်တွေကို ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်မှုနဲ့ ထိန်းရမယ်တဲ့...။ ကန့်ကလည်း ဒီလိုပဲ ခပ်ဆင်ဆင်ပြောခဲ့တယ်...။ ဖရွိုဒ်လည်း အတူတူပဲ...။ မိုနစ်ဇ် Lobotomy ကိုတီထွင်တုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ ထင်ခဲ့မှာပဲ...။ နှစ်ပေါင်းထောင်နဲ့ချီအောင် အတွေးအခေါ်ရှင်ပေါင်းများစွာက ထပ်ကာထပ်ကာ အပြစ်တင်ခဲ့ကြတဲ့ "ခံစားချက်"ဆိုတဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးကြီးကို အသေသတ်လို့ရပြီဟေ့ဆိုပြီး မိုနစ်ဇ်က ထင်ခဲ့မှာပေါ့...။ ခံစားချက်ကိုဖယ် ဆင်ခြင်တုံတရားပဲ ချန်ခဲ့ အားလုံးကောင်းပါသည်ပေါ့လေ...။
ဒီအယူအဆဟာ ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာ အသက်ရှင်လာလိုက်တာ အခုခေတ် ယဉ်ကျေးမှုထဲမှာပါ စီးဝင်နေပြီ...။ ဒီယူဆချက်ကို သမာရိုးကျယူဆချက်လို့ ခေါ်ကြပါစို့...။ သမားရိုးကျ ယူဆချက်အရ ဆိုရင် စည်းကမ်းမရှိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တဲ့ အကျင့်မကောင်းတဲ့ သူတစ်ယောက်ဟာ ခံစားချက်ကို မထိန်းနိုင်တဲ့သူ စိတ်ပျော့တဲ့သူလို့ သတ်မှတ်လိုက်တယ်...။ ခံစားမှုတွေ တပ်မက်မှုတွေကိ မကောင်းဘူးလို့ သတ်မှတ်တယ်...။ လူ့စိတ်ထဲက အမှားတွေလို့ တံဆိပ်ခတ်မယ်...။
ဒီနေ့ခေတ်မှာလည်း လူတွေကို ဒီပေတံနဲ့ပဲ တိုင်းပြီး ကောင်းတယ်/ဆိုးတယ် သတ်မှတ်ကြတာပဲ...။ အဝလွန်တဲ့သူတွေကို အပြစ်တင် ကဲ့ရဲ့နေကြတာကိုပဲ ကြည့်ပါ....။ အဝလွန်တယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်လို့ပေါ့ဆိုပြီး ပြစ်တင်ကြတယ်...။ ပိန်ချင်ရင် ဘာဖြစ်လို့ ဆက်စားနေသလဲ...။ သူတို့ကိုယ်သူတို့ မသိကြဘူးလား...။ သူတို့ကိုက မှားနေတာ ဆိုပြီး ကောက်ချက်ချကြတယ်...။ ဆေးလိပ်စွဲနေတဲ့ သူတွေကိုလည်း ဒီလိုပဲမြင်တယ်...။ ဆေးစွဲတဲ့သူတွေကိုလည်း ဒီပုတ်ထဲကိုပဲ ပစ်ထည့်လိုက်ကြတာပဲ...။ ဆေးစွဲနေတဲ့ သူတွေကို ကျတော့ ဒုစရိုက်သမားလို့ပါ ထပ်ပေါင်းပြီး မြင်ကြတာပေါ့လေ....။
စိတ်ဓါတ်ကျနေတဲ့သူတွေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်နေတဲ့သူတွေလည်း ဒီပေတံအောက်က မလွတ်ဘူး ဒါပေမယ့် သူတို့ကို အပြစ်တင်တာ တခြားသူတွေကို အပြစ်တင်တာထက် ပိုအန္တရာယ်များတယ်...။ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့တာ ဘဝက အဓိပ္ပါယ်မဲ့နေတာ သူတို့ အပြစ်တွေသာဖြစ်တယ်လို့ လူတွေက သတ်မှတ်လာတဲ့အခါ အခြေအနေ ပိုဆိုးရုံပဲ ရှိတော့မပေါ့...။
ခံစားချက်နောက်ကို လိုက်တဲ့သူတွေကို သိက္ခာမဲ့တဲ့သူတွေလို့ မြင်လာကြတယ်...။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တဲ့သူတွေဟာ အားနွဲ့သူတွေဖြစ်တယ်လို့ သတ်မှတ်လာကြတယ်...။ ခံစားချက်ကို ထိန်းထားနိုင်တဲ့ သူတွေကိုကျတော့ သူရဲကောင်းတွေလို ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်လာကြတယ်...။ ခံစားချက်ကို ထိန်းနိုင်တဲ့ စက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို အလုပ်လုပ်နိုင်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေ အားကစားသမားတွေကိုများ တွေ့ပြီဆိုရင် အားကျတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်လာကြတယ်...။ "ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် သူဌေးကြီးကို ကြည့်စမ်း အလုပ်လုပ်လွန်းလို့ အိမ်တောင် မပြန်တော့ဘူး အလုပ်စားပွဲအောက်မှာပဲ အိပ်တော့တာ...။ အိမ်က ကလေးတွေကိုတောင် ပြန်မကြည့်တော့ဘူး....။ တွေ့လား အဲဒါ ဝီရိယလို့ခေါ်တာ...။ အဲဒါမှ စိတ်မာတယ်လို့ခေါ်တာ အဲဒီလို လိုက်လုပ်နိုင်ရင် ဘယ်သူမဆို အောင်မြင်မှာပဲ" ဆိုပြီး အားကျ အတုယူချင်လာတယ်...။
"ခံစားချက်ဟာ မကောင်းဘူး" ဆိုတဲ့ သမားရိုးကျယူဆချက်သာ မှန်မယ်ဆိုရင် ကျနော်တို့ရဲ့ ပြဿနာတော်တော်များများဟာ စိတ်ခိုင်ခိုင်ထားလိုက်ရုံနဲ့ အဆင်ပြေသွားမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား စိတ်မခိုင်ရင် ခံစားချက်တွေ ရှိနေသေးရင် အတွင်းစိတ်ကိုက တစ်ခုခုမှားနေတယ်လို့ ယူဆတော့မလား...။ သမာရိုးကျ ယူဆချက်သာ မှန်မယ်ဆိုရင် Lobotomy ခွဲစိတ်မှုကို တစ်ကမ္ဘာလုံး တွင်တွင်ကျယ်ကျယ်ဆက်သုံးနေကြမှာပေါ့...။ တင်တုထည့်မယ့်အစား နှားခေါင်းပြင်မယ့်အစား ဦးနှောက်ပဲခွဲနေကြမှာပေါ့...။ ဒါပေမယ့် Lobotomy လည်းအလုပ်မဖြစ်ခဲ့ဘူး...။ အဲလိယက်တစ်ယောက်လည်း ဘဝပျက်သွားတယ်...။ ခြုံပြီးပြောရရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းနိုင်ဖို့ဆိုတာ စိတ်ထိန်းရုံတစ်ခုတည်းနဲ့ မရဘူး...။ ကျနော်တို့ရဲ့ ဆုံးဖြတ်ခြင်းတွေ လုပ်ဆောင်မှုတွေ အပေါ်မှာ ခံစားချက်ဟာ အဓိကသက်ရောက်မှုတစ်ခုဖြစ်နေတယ်...။
တကယ့်အမှန်တရားက ဒီလို...။ ကျနော်တို့ရဲ့ သိစိတ်ကို မောင်းနှင်ပေးနေတာ စိတ်ခံစားချက်သာဖြစ်တယ်...။ ဒါကိုတော့ ငြင်းလို့မရဘူး...။ ခင်ဗျားနာမည်နောက်မှာ ဘွဲ့တွေ ဘယ်နှလုံးပါနေပါစေ သိပ္ပံပညာရှင်တွေ့ရှိချက်တွေ ဘယ်နှခု ချပြနိုင်သည်ဖြစ်စေ ခင်ဗျားဟာလည်း ကျနော့်လိုပဲ ခံစားချက်နဲ့ ခရီးနှင်နေသူတစ်ယောက်ပဲ...။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျနော်တို့ ပြုသမျှတွေရဲ့ အရင်းအမြစ်က ခံစားချက်ပေါ်မှာ အခြေခံတာ...။ ခံစားချက်ကြောင့် လုပ်ဆောင်မှုဆိုတာ ဖြစ်လာတယ်..။ ခံစားချက်ဆိုတဲ့အရာက ကျနော်တို့ ခန္ဓာကို မောင်းနှင်နေတဲ့ ယန္တရား...။ စဉ်းစားတဲဦးနှောက်က ခေါင်းထဲမှာရှိနေပေမယ့် ခံစားတဲ့ဦးနှောက်ကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးကိုလွှမ်းခြုံပစ်လိုက်တယ်...။ စိတ်ဆိုးတဲ့အခါ ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံး အရှိန်မြင့်လာတယ်...။ ပျော်တဲ့အခါ မျက်နှာကြွက်သားတွေ လှုပ်ရှားလာတယ်...။ ဝမ်းနည်းတဲ့အခါ တစ်ကိုယ်လုံးကျုံ့သွားပြီး ပျောက်ကွယ်သွားချင်လာတယ်...။ ခံစားချက်ကြောင့် လုပ်ဆောင်မှုတွေ ဖြစ်လာတယ် လုပ်ဆောင်မှုတွေကြောင့် ခံစားချက်တွေ အားပြင်းလာတယ်...။ ဒီနှစ်ခုက ခွဲမရဘူး...။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုထိန်းမရတဲ့ အခြေခံပြစ်ချက်က ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်ခြင်းမဟုတ်ဘူး....။ အချက်အလက်တွေ တွက်ချက်မှုတွေလည်း မဟုတ်ဘူး...။ တကယ့်တော့ ခံစားချက်ပေါ်မှာပဲမူတည်တယ်...။ ပျင်းရိခြင်းဆိုတာ ခံစားချက် ပြဿနာ...။ အချိန်ဆွဲတာ ခံစားချက်ပြဿနာ...။ မအောင်မြင်တာ ခံစားချက်ပြဿနာ...။ အသည်းအသန် ရူးတာ စွဲလန်းတာ ဒါတွေအကုန်လုံးကလည်း ခံစားချက်ကြောင့် ဖြစ်လာတာတွေ...။ ဒါကျနော်တို့အတွက် ကံဆိုးတာပဲ...။ ခံစားချက်ပြဿနာတွေက အကျိုးအကြောင်းကြောင့် ဖြစ်တဲ့ ပြဿနာတွေထက် ဖြေရှင်းရခက်နေတယ်...။ လကုန်ရင် ပေးရမယ့်ကြွေးကို တွက်ဖို့ ဖော်မြူလာတွေ တွက်ချက်နည်းတွေ ရှိပေမယ့် အဆင်မပြေတဲ့ချစ်သူနဲ့ လမ်းခွဲဖို့ ဖော်မြူလာ မရှိဘူး မဟုတ်လား...။
နောက်တစ်ခုရှိသေးတယ် ကိုယ့်အကျင့်ကို ဘယ်လိုပြင်ရမလဲဆိုတာကို သိနေရုံနဲ့ ပြင်လို့မရဘူး...။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကျန်းမာစွာ စားသောက်နည်း စာအုပ် တစ်ဒါဇင်လောက်ဖတ်ပြီးပေမယ့် အခု ဒီစာရေးနေရင်းတောင် ဟမ်းဘာဂါ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ဝါးနေတာကိုပဲကြည့်...။ ဆေးလိပ်မသောက်သင့်ဘူးဆိုတာ ကျနော်တို့သိတယ်...။ သကြားလျှော့စားသင့်မှန်းလည်းသိတယ်...။ သူငယ်ချင်းတွေအကြောင်း အတင်းမပြောသင့်မှန်းသိတယ်...။ ဒါပေမယ့်လည်း ဆက်လုပ်နေကြတာပဲ...။ ဘယ်လိုပြင်ရမလဲဆိုတာကို မသိလို့မဟုတ်ဘူး..။ ပြင်ဖို့အတွက် ခံစားချက် ဝင်မလာသေးတာ...။
ပြီးတော့ ခံစားချက်ပြဿနာတွေဟာ အဓိပ္ပါယ်ရှိချင်မှလည်း ရှိမယ်...။ အကျိုးအကြောင်းနဲ့ ရှင်းပြလို့ ရချင်မှလည်း ရမယ်...။ အဲဒီမှာ ပိုခက်လာတော့တာပဲ...။ ခံစားချက်ပြဿနာတွေကို ခံစားချက်နဲ့ပဲ ဖြေရှင်းလို့ရနိုင်တယ်...။ ခံစားချက်ဦးနှောက်ရဲ့ လက်ထဲကို ဝကွက် အပ်လိုက်ရမှာ...။ ခံစားချက်နောက် တကောက်ကောက် လိုက်ပြန်ရင်လည်း ဘာတွေဖြစ်လဲဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ သိမှာပဲလေ...။ အဲလိုဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ စဉ်းစားတဲ့ ဦးနှောက်က ဘေးခုံမှာ ထိုင်နေရင်း ဆရာကြီးလိုလို ဘာလိုလို သူ့ကိုယ်သူ ထင်နေတယ်...။ သူကိုယ်တိုင် မောင်းနေတယ်လို့ ထင်နေတာ...။
တကယ်တော့ ခံစားတဲ့ ဦးနှောက်က ကားမောင်းသူ ...။ စဉ်းစားတဲ့ဦးနှောက်က လမ်းပြတဲ့သူပဲ...။ စဉ်းစားတဲ့ ဦးနှောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ဘဝနဲ့ရင်းပြီး ရလာတဲ့ လမ်းပြမြေပုံတွေ အထပ်လိုက်ရှိနေတယ်...။ ဘယ်နေရာမှာ နောက်ပြတ်ဆုတ်မလဲ...။ ဘယ်အကွေ့ကို ရွေးရမလဲ ဖြတ်လမ်းတွေဘယ်နားမှာရှိသလဲ...။ ဒါတွေကို စဉ်းစားတဲ့ ဦးနှောက်က အကုန်သိတယ်...။ ဉာဏ်ပညာရှိတဲ့ ဆင်ခြင်နိုင်တဲ့သူလို့လည်း သူ့ကိုယ်သူယုံကြည်တယ်...။ ဒါပေမယ့် ကားမောင်းနေသူဟာ သူမဟုတ်တာကိုတော့ မရိပ်မိရှာဘူး...။ ဒန်နီယယ်ခါနီမန်းကပြောဖူးတယ်...စဉ်းစားတဲ့ဦးနှောက်ဟာ "သူ့ကိုယ့်သူ မင်းသားလို့ထင်နေတဲ့ ဇာတ်ပို့ပဲ.."တဲ့....။
ဦးနှောက်နှစ်ခုဟာ အချင်းချင်း မတည့်သော်ငြားလည်း တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အပြန်အလှန် လိုအပ်တယ်...။ လုပ်ဆောင်မှုတွေ ဖြစ်လာဖို့ ခံစားတဲ့ ဦးနှောက်က ခံစားချက်တွေ ထုတ်ပေးတယ် စဉ်းစားတဲ့ ဉီးနှောက်က အဲဒီလုပ်ဆောင်မှုတွေကို လမ်းမှန်ဆီရောက်အောင် တည့်ပေးတယ်..။ တည့်ပေးတယ်ဆိုတဲ့ စကားက အရေးကြီးတယ်...။ စဉ်းစားတဲ့ ဉီးနှောက်က ခံစားတဲ့ ဉီးနှောက်ကို တိုက်ရိုက်ကြီး ထိန်းချုပ်လို့မရဘူး...။ ပဲ့ပြင်ပေးလို့ပဲ ရနိုင်တယ်...။ ပိုအဆင်ပြေတဲ့ လမ်းကို ရွေးဖို့ ဂငယ်ကွေ့ ကွေ့သင့်ရင် ပြန်ကွေ့ဖို့ မသွားသင့်သောလမ်းတွေကို ရှောင်ဖို့ဘေးကနေ လမ်းပြပေးနိုင်တယ်...။ ဒါပေမယ့် ခံစားတဲ့ ဉီးနှောက်က အင်မတန် ခေါင်းမာတယ်...။ သူဒီလမ်းကို သွားချင်ပြီဆိုရင် မရမက ရောက်အောင်သွားတော့တာ...။ ဒီဉီးနှောက်နှစ်ခုကို စိတ်ပညာရှင် ဂျွန်နသန်ဟိဒ်က ဆင်နဲ့ဆင်ဦးစီးပမာ တင်စားပြီး ပြောဖူးတယ်...။ တစ်ခါတစ်လေ ဆင်ဦးစီးက သူသွားချင်တဲ့ နေရာကိုရောက်ဖို့ ဆင်ကို အသာချော့ခိုင်းလို့ရတယ်...။ ဒါပေမယ့် အချိန်တန်တော့လည်း ဆင်က သူသွားချင်သလိုသွားတော့တာပဲ...။
ခံစားချက်ကို ဦးစားပေးလိုက်ရင် မျှော်လင့်ချက် ပြဿနာတွေ ဖြစ်လာတယ်...။ ဒီလိုပဲ ခံစားချက်ကို အတင်းဖိနှိပ်ထားရင်လည်း အဆင်မပြေပြန်ဘူး...။ ခံစားချက်ကို ဖိနှိပ်ထားတဲ့သူတွေဟာ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ တဖြည်းဖြည်ဝေးလာတယ်....။ ခံစားချက်တွေကိုပါ ငြင်းမိလာတယ်...။ ဘဝကိုရော ဘဝနဲ့ချီတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေကိုပါ ဘာသိဘာသာနဲ့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်တတ်လာတယ်....။ တစ်ပါးသူနဲ့ ဆက်ဆံရတဲ့အခါမှာလည်း ခက်ခဲလာတယ်...။ အပေါင်းအသင်း မိသားစုတွေနဲ့ အဆင်မပြေတော့ဘူး...။ နောက်ဆုံးမှ ငူငူငေါင်ငေါင်တစ်ယောက်တည်းနေရင်း လူဖြစ်ရခြင်းဟာ အဓိပ္ပါယ်မရှိပါလား ဆိုပြီး ထင်လာရော...။ ဘယ်အရာမှ အရေးမကြီးဘူးလို့ ယူဆထားမှတော့ ဘာမှလည်းလုပ်စရာ မလိုတော့ဘူးလေ ဘာမှလုပ်စရာမလိုရင် ဘာလို့ အသက်ရှင်နေဦးမလဲ...။
တစ်ဖက်မှာကျတော့ ခံစားချက်ကို အလိုလိုက်ပြီး စဉ်းစားဆင်ခြင်ခြင်းကို ပိတ်ပစ်လိုက်တဲ့ သူတွေ သူတို့ကျတော့ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်လာတယ် စိတ်အလိုလိုက် ရမ်းကားလာတယ် တကယ်ဖြစ်နေတာတွေကို မသိချင်ယောင်ဆောင် ကိုယ်ဖြစ်ချင်တဲ့အမြင်ဆီ အတင်းဆွဲပြောင်းပစ်လိုက်တာပဲ...။ ဘယ်လောက်ပဲ စားသည် သောက်သည် သွားသည် လာသည် ပျော်သည်ဖြစ်စေ မလုံလောက်တော့ဘူး...။ သူ့ရဲ့မျှော်လင့်ချက်ကလည်း ဘယ်လိုဖြည့်ဖြည့် မပြည့်တဲ့အိုးလို ဖြစ်လာတယ်...။ အပြေးစက်ပေါ်မှာ ကမူးရူးထိုးပြေးနေရင်း ဘယ်မှမရောက်ဘူး...။ ပြေးနေတာကို ခဏလေး ရပ်လိုက်တာနဲ့ ငါဘာလို့ အသက်ရှင်နေပါလိမ့် ဆိုတဲ့ မေးခွန်း ခေါင်းထဲကို တန်းဝင်လာတော့တာပဲ....။
ကျနော် အခုပြောနေတာတွေ အရမ်းစကားကြီး စကားကျယ်လေသံပေါက်နေရင် ဆောရီးပါ...။ ဒါပေမယ့် ပြောမှဖြစ်မယ်...စဉ်းစားတဲ့ဦးနှောက်ကိုလည်းနေရာပေးမှဖြစ်မယ် မဟုတ်ရင် ကျနော့်ရဲ့ ခံစားတဲ့ဦးနှောက်က အနိုင်ယူသွားပြီး စာအုပ်တောင်ပြီးအောင်ဆက်ရေးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...။ ဖတ်လို့ကောင်းတဲ့ စာအုပ်တွေက ဘာဖြစ်လို့ ဆွဲဆောင်မှုရှိသလဲသိလား...။ အဲဒီစာမျက်နှာတွေကို လှန်နေတာ ခင်ဗျားရဲ့လက်တင်မဟုတ်ဘူး ခံစားတဲ့ဦးနှောက်က လှန်ပေးနေတာ...။ စိတ်ဝင်စားမှုတွေ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေ နားလည်ခြင်းရဲ့အရသာတွေကို ခံစားချင်တာ ...။ စာအုပ်ကောင်းဆိုတာ ဦးနှောက်နှစ်ခုစလုံးက တစ်ပြိုင်တည်းမှာ ပြိုင်တူသင်ကြားဖျော်ဖြေနိုင်တဲ့အရာပဲ မဟုတ်လား....။
မိမိကိုယ်ကိုယ် ထိန်းမရခြင်းရဲ့ အခြေခံပြဿနာက ဒါပါပဲ...။ မျှော်လင့်ခြင်းပြဿနာလို့လည်း ပြောလို့ရတယ်...။ စဉ်းစားတဲ့ဦးနှောက်က ပညာမတတ်လို့ ဒီပြဿနာဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး...။ ခံစားတဲ့ဦးနှောက်က နုံချာလို့ဖြစ်ရတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မြင်တဲ့အမြင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မြင်တဲ့အမြင်တွေက နုံချာစုတ်ပြတ်နေတဲ့အခါ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ အဆင့်အတန်းနိမ့်လာတယ်...။ စိတ်ကျန်းမာရေး ကောင်းချင်တယ်ဆိုရင် ပထမဆုံး စလုပ်ရမှာက ကိုယ့်ရဲ့ တန်ဖိုးထားမှုတွေ ခံယူချက်တွေ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ အရင်ဆုံး တည့်မတ်လာအောင်လုပ်ရမယ်,,၊ ပြီးတော့မှ ပတ်ဝန်းကျင်ပေါ်မှာထားတဲ့ တန်ဖိုးတွေနဲ့ အမြင်တွေကို မှန်ကန်အောင် ပြင်ဆင်ရမယ်...။
တနည်းပြောရရင် ကျနော်တို့အားလုံးဟာ ကိုယ့်မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့အထိုးမခံရအောင် ရှောင်တတ် နေတတ်ကြတဲ့ သူတွေချည်းပါပဲ...။ ဒါပေမယ့် အထိုးခံရတဲ့အခါ ပြန်ထိုးမယ့်အစား "ဝဋ်ရှိလို့ခံရတာပဲလေ.." ဆိုပြီး ငြိမ်ခံမိခဲ့ကြတယ်...။ အဲဒါကမှ တကယ့်ပြဿနာ....။
__________________
Revolution will prevail
မိုးငွေ့
