စက္တင္ဘာ၀တ္ရံု.....

စက္တင္ဘာရဲ႔ သတိုးသမီးဟာ
အနက္ေရာင္ပိုးဂါ၀န္ဖါးဖါးၾကီးကို ၀တ္ဆင္လို႔...
ေငြမွင္ေရာင္ဆံခ်ည္မွ်င္တခ်ိဳ႔ဖိတ္ဖိတ္လက္...
စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္၀န္းေတြက မင္းဆီက ႏူးညံ့တဲ႔ အၾကည့္ေတြကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ရွိေနေလရဲ႔...။
ျပာႏွမ္းေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုမွာ စကားလံုးမဲ႔ေတြခ်ိတ္ဆြဲခံလိုက္ရေပမယ့္...
သြယ္ေျပာင္းရွည္လ်ားတဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြကေတာ့
လွပသက္၀င္တဲ႔ စကားလံုးေတြကို ပံုေဖာ္ႏိုင္ၾကတုန္းပဲ....။

အိန္ဂ်ယ္ေရ... ....
အနက္ေရာင္မ်က္ရည္စက္ကို
ေကာ္ဖီခါးခါးအမွတ္နဲ႔ ကိုယ္ေသာက္မိခဲ႔...
အျဖဴေရာင္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ကေတာ့ မင္းအတြက္ေပါ့...
ဒါမွမဟုတ္...ေရႊပယင္းေရာင္တို႔က(ကိုယ့္ထက္)
မင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ယစ္မူးေစခဲ႔သလား....
ေလာကၾကီးကို တခါတခါ စိတ္တိုင္းမက်
အလုိမက်မႈေတြနဲ႔ မင္းေရာက္ေရာက္လာတဲ႔အခါ
ကိုယ္မင္းကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ္႔ရမွန္းမသိတဲ႔အခါ...
ကိုယ့္ရဲ႔ ေမွာ္အတတ္ေတြကို ကုိယ္အသံုးမခ်တတ္တဲ႔အခါ...
ကိုယ့္ရဲ႔ ႏွလံုးသားေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ႔အခါ....
စက္တင္ဘာ၀တ္ရံုကို ျခံဳလို႔ အသံုးမက်တဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္လို႔သြားတယ္...။

ၾကယ္စင္ေတြလမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႔ ရာသီ
လမင္းၾကီးသာခြင့္မရတဲ႔ ရာသီ
မုိးစက္ေလေျပတို႔ ျမဴးတူးတဲ႔ ရာသီ
ေလၾကမ္းတို႔ေ၀့ရမ္း ပင္ျမင့္ထက္က သစ္ရြက္ေတြ လူးလြန္႔တဲ႔ရာသီ
တိမ္စိုင္ျမဴခုိးေတြ ေရြ႔လ်ားေျပာင္းေျပးရတဲ႔ ရာသီမွာ...
စက္တင္ဘာ၀တ္ရံုကိုျခံဳလို႔ ကမၻာဆံုးထိတိုင္ မင္းကိုလြမ္းတတ္တဲ႔
ေမွာ္ဆရာမတစ္ေယာက္ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ သတိရေပးပါ.....။
မိုးေငြ႔