ပလပ်စတစ်ပန်းတွေဝတ်မှုန်ကူးတာစောင့်ကြည့်သူ.....

ကိုယ့္လက္ကို ရုတ္တရက္ဆြဲျပီး ကားလမ္းကူးလိုက္ေတာ့ မင္းဘယ္ကို ဦးတည္ေနမွန္းမသိ ကိုယ္အံ့အားသင့္ျပီး ဘာမွေတာင္ေမးလိုက္ခ်ိန္မရဘူး…။ မင္းတြဲထားတဲ႔လက္ကိုၾကည့္ျပီး ကိုယ္လက္ကို ဒီလိုပဲတစ္သက္လံုးတြဲထားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ တဒဂၤအတြင္း စိတ္ကူးယဥ္လိုက္မိေသးတယ္…။ မင္းကို ဘာေမးခြန္းမွမထုတ္ဘဲ မင္းလက္ဆြဲေခၚရာေနာက္ ကိုယ္ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး လိုက္ခဲ႔တယ္….။  မင္းစိတ္လႈပ္ရွားေနလို႔ိထင္တယ္ လက္ဖ်ားေတြေအးစက္ေနတာပဲ…။ မင္းကို ခ်စ္တတ္ဖုိ႔ကလြဲျပီး တျခားဘာမွမေပးႏိုင္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ မင္းခုလို စိတ္လႈပ္ရွားရတာ ထိုက္တန္ရဲ႔လား…။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စင္ၾကယ္စြာခ်စ္ျခင္းမွာ ထိုက္တန္မႈေတြဘာေတြ တြက္ခ်က္စရာ မလိုဘူးမဟုတ္လား…။

လူ…ေလးငါးေယာက္သာရွိေတာ့တဲ႔ ပိတ္ခါနီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ႔တဲ႔အထိ မင္းဘယ္ကိုသြားေနသလဲဆိုတာ ကိုယ္မသိေသးဘူး…။ ကိုယ္တို႔ ဒီမွာပဲထိုင္လိုက္မယ္ေလဆိုေတာ့ မင္းက ေခါင္းခါတယ္….။ လမ္းသြယ္ကေလးထိပ္ နီယြန္မီးတိုင္ေအာက္က ပလက္ေဖါင္းမွာ ကိုယ္တို႔ရပ္လိုက္တယ္…။ ျပီးေတာ့ မင္းက ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္နဲ႔…“မမ သနပ္ခါးလိမ္းတာ တခါမွ မျမင္ဖူးေသးဘူးလို႔”ေျပာတယ္…။ ကိုယ္တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔အျပိဳင္  မင္းအျပံဳးပြင့္ေလးေတြ လင္းခနဲျဖာက်လာခဲ႔တယ္…။ 

လမ္းသြယ္ကေလးအတိုင္း ကိုယ္တို႔ေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္တာ… သစ္ရြက္ေတြၾကားကေန အလင္းေတြ ကြက္တိကြက္က်ားျဖာေနတဲ႔ လေရာင္နဲ႔ ညကေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လို႔….။ သစ္ပင္ေလးကို ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ႔ အုတ္ခံုေပၚကိုယ္တို႔ထိုင္လိုက္ၾကတယ္…။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မင္းဆီက သက္ျပင္းခ်သံခပ္တိုးတိုးရယ္ ပုရစ္ေအာ္သံနဲ႔ လေရာင္တစ္ခ်ိဳ႔ပဲရွိတယ္…။ တခုခုကို စိတ္အလုိမက်မႈေတြ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မႈေတြနဲ႔ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနမွန္းသိသာေပမယ့္ မင္းကိုဘယ္လိုေမးေမး မင္းကဘာမွမျဖစ္ဘူးပဲျငင္းေနတာပဲေလ….။ မင္းကို… စာအုပ္တစ္အုပ္လို႔ မဖတ္တတ္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ့္ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္ ကိုယ္တကယ္ပဲအားမလိုအားမရျဖစ္ခဲ႔ရတယ္…။ မင္းကေတာ့ မင္းအေပၚခ်စ္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ အျမဲတမ္းအေကာင္းျမင္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ့္ကို ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ပဲ နားမလည္တတ္စြာ ေမးခြန္းေတြအတြင္တြင္ ထုတ္ေနခဲ႔တယ္…။ လူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ၾကားခံသြားတာနဲ႔တျပိဳင္ထဲ အျပစ္က သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္ကြယ္လြင့္ပါးသြားတတ္တာပဲေလ…။ ခ်စ္ႏိုင္ခဲ႔ျခင္း သီးခံႏိုင္ခဲ႔ျခင္း စိတ္ေစတနာ ထားႏိုင္ခဲ႔ျခင္းဆိုတာ အေၾကာင္းျပခ်က္မွမလိုပဲ…။

မင္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ…. ဘာအေရာင္အစြန္းအထင္းမွမွမပါဘဲ…။ မင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုးေပေတေနေန မင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး….။ မင္းဟာကိုယ့္ကို အျမဲတမ္းခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔အျပင္ အလြမ္းေတြနဲ႔ပါ ထံုမႊမ္းေနေစတဲ႔သူ…။ 

တခါတခါက် မင္းပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးေတြနဲ႔အုပ္ျပီး လင္းလက္ေနတဲ႔ မင္းမ်က္၀န္းတစ္စံုကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ျပီး မင္းကို…ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေျပာျပခ်င္တယ္ သိလား…..။ ျပီးေတာ့… သံစဥ္ခ်ိဳခ်ဳိေတြကို ဖြဲ႔သီတတ္တဲ႔ မင္းႏႈတ္ခမ္းထူထူတစ္စံုရဲ႔ ခ်ိဳျမမႈကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္…။

အိုကြယ္….. ကိုယ္ဟာ ေန႔အိပ္မက္မက္ေနတုန္းလား…။ တိမ္ေတြေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းပဲလား…။ ပလပ္စတစ္ပန္းေတြ၀တ္မႈန္ကူးတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ႔သူလား….ေျပာျပစမ္းပါကြယ္…..။ 

ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္ၾကပါေစေတာ့… ကိုယ့္ရဲ႔ ရူးသြပ္မႈေတြကေတာ့ ဖြဲမီးလိုပဲ တေျမ႔ေျမ႔နဲ႔ ဆက္လက္ေလာင္ကၽြမ္းေနမွာပါပဲ….။

မိုးေငြ႔