တစ္ခါက ကၽြန္မ၏…….

တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မ၏ကဗ်ာဆရာ ကၽြန္မ၏ဓါတ္ပံုဆရာ ကၽြန္မ၏ေဒါက္တာဆိုျပီး သူ႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးတင္စား စေနာက္ခဲ႔ဖူးတယ္….။ 

တကယ္ေတာ့ သူဟာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္သလို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဓါတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး……။ ဒါေပမယ့္ ၀ါသနာအရ သူ… ကဗ်ာလွလွ ႏုႏုရြရြေလးေတြကိုသီကံုးတတ္တယ္…. အဓိပၸါယ္မ်ားစြာကို ေဖာ္ေဆာင္ေသာ ဒႆနဆန္ဆန္ ဓါတ္ပံုေတြကို ဖန္တီးတတ္တယ္… ကၽြန္မရဲ႔ ေ၀ဒနာေရာဂါေတြကို စိတ္နဲ႔ေပ်ာက္ကင္း သက္သာေအာင္ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္လိုလည္း ကုသေပးတတ္တယ္…။

မ်က္မွန္ေဘာင္ခပ္ၾကီးၾကီးတပ္ျပီး ဆံပင္ေတြဖြာလန္ေကာက္ေကြးေနတဲ႔ စတိုင္လ္ထူးျခားတဲ႔ လူငယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မစျပီးသတိထားမိခဲ႔တာၾကာပါျပီ…။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္ၾကေသးပါဘူး…။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းတမ္းမိၾက ရံုေလးပါ…။ ကၽြန္မတို႔စသိခ်ိန္မွာ… ကၽြန္မက အသည္းကြဲေနတဲ႔အခ်ိန္ေပါ့…။ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႔ အသည္းကြဲေ၀ဒနာကို တခဏအတြင္းေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆရာ၀န္ေလး အေနနဲ႔ သူကၽြန္မဘ၀ထဲကို တိုးတိတ္စြာခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ႔တာပါ….။ 

ကၽြန္မဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္တင္ရံႈ႔ခ်ျခင္းမျပဳဘဲ… ကၽြန္မ၀မ္းနည္းတတ္တဲ႔ အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မကို မသိမသာကေလးႏွစ္သိမ္႔ေပးေလ့ရွိသလို တခါတေလ ကၽြန္မအတည္ေပါက္နဲ႔ စေနာက္တတ္တဲ႔အခါ ကၽြန္မရဲ႔ စေနာက္ျခင္းကို သူခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ေလ့မရွိဘူး…။ “အစ္မက စာေရးတဲ႔သူလို႔မေျပာရဘူး စကားေျပာသိပ္ၾကြယ္တာပဲ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းေ၀းတယ္ဗ်… ေနာက္ဆို ေျပာခ်င္တာရွိရင္ တည့္ေျပာဗ်ာ”လို႔ သူကကုိယ့္ရဲ႔ စကား၀ကၤပါထဲကေန အျမဲလမ္းေပ်ာက္ေနတတ္တဲ႔သူေလ…။

ကၽြန္မတို႔ရင္းႏွီးျပီး အခ်ိန္တုိတစ္ခုအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္မကို ႏူးညံ့ေသာပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔အတူ သူ႔ကဗ်ာေလးထဲေခၚေဆာင္ အသက္သြင္းခဲ႔ပါတယ္….။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ေပမယ့္လည္း သူ႔ေရးဖြဲ႔သီကံုးတတ္တဲ႔ ပန္းကေလးအေၾကာင္း အပိုင္းဆက္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာရွည္ၾကီးကို သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား လာအားေပးျပီးဖတ္ၾကတယ္ ျပီးေတာ့ … အရမ္းလည္းၾကိဳက္ၾကတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကဗ်ာေလးထဲက ဇာတ္ေကာင္နာမည္နဲ႔ပဲ သူ႔ကိုေခၚတတ္ၾကေတာ့တယ္…။ ထိုနည္းတူစြာပဲ ကၽြန္မေရးသားေသာ စာေတြထဲမွာ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေနရာကို ေနရာယူလာခဲ႔တယ္…။ 

သူေရးတဲ႔ သူ႔ကဗ်ာေလးထဲက ပန္းပြင့္ကေလးဟာ ကၽြန္မဆိုတာ ရင္းႏွီးသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရိပ္မိသလိုလိုရွိၾကေပမယ့္ ဘယ္သူမွေသခ်ာေရရာ မေျပာႏိုင္ခဲ႔ၾကသလို ကၽြန္မစာထဲက ကၽြန္မ၏  ကဗ်ာဆရာဟာ သူပဲဆိုတာ ေသခ်ာမသိၾကပါဘူး…..။ ကၽြန္မေရးတဲ႔စာေတြကို သူက တိတ္တဆိတ္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြရဲ႔ ပရိတ္သတ္စစ္စစ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔အေလ်ာက္…. သူသြားရာေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္ပါတတ္တဲ႔ သူ႔ရဲ႔ D 1100 ကင္ႏြန္ကင္မရာၾကီးရဲ႔ ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္…။

တစ္ခါက ကၽြန္မေနထုိင္တဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးဆီကို သူအလည္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ႔တုန္းက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေစ်းတန္းဖက္အတူသြားရင္း ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ သစ္သီးတန္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မေစ်း၀ယ္ေနတုန္း ကတီၱပါဖိနပ္စီးထားတဲ႔ ကၽြန္မေျခဖမိုးတစ္ဖက္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန Zoom ဆြဲျပီး သူရိုက္ထားခဲ႔ဖူးတယ္…။ ပန္းခက္ေတြအနားသတ္ထားတဲ႔ နက္ျပာေရာင္ခ်ည္သား လံုခ်ည္အနားနဲ႔ ကၽြန္မေျခဖမိုးက ေသြးေၾကာစိမ္းေတြေတာင္ေပၚေနသးတယ္..။ အဲဒီလို ကၽြန္မရဲ႔ ဓါတ္ပံုဆရာက ကၽြန္မ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ႔ပံု ဆီမီးထြန္းေနတဲ႔ပံုေလးေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုက္ရင္းနဲ႔လည္း ကၽြန္မကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားတတ္ေသးတယ္…။

သူမျပန္ခင္ညအထိ ကၽြန္မတို႔ ဘုရားအတူသြားခဲ႔ၾကတယ္ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ခဲ႔ၾကတယ္…..။ ကၽြန္မကို အျမဲတေစ ကၽြန္မစကားအတိုင္းအလိုလိုက္ေပးတတ္တဲ႔ အဲဒီေကာင္ကေလးနဲ႔ ခုဆို ကၽြန္မ စကားမေျပာျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနခဲ႔ျပီလည္း…။ သူ႔အလုပ္က အရင္လို ညပိုင္းအခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့လို႔ ကၽြန္မအြန္လိုင္းတက္တတ္တဲ႔ေန႔အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကိုမေတြ႔ရ တတ္ေတာ့ဘူး ေတြ႔ခဲ႔ရင္ေတာင္ သူအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ ႏႈတ္ဆက္ရံု စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းစေလာက္ပဲ ေနေကာင္းလား အဆင္ေျပလား သတိရတယ္ ဒီေလာက္ပဲေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္..။ အရင္သူ႔အလုပ္ ညပိုင္း လူပါးခ်ိန္ဆို ကိုယ့္ကိုသူအျမဲ စကားလာေျပာေလ့ရွိသလို ကိုယ္သူ႔ကို ဦးေႏွာက္စားတာကို သေဘာက်တတ္ေသးတာ…။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သိပ္မရင္းႏွီးခင္ အစပိုင္းတုန္းက ကၽြန္မေရးတဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္ရွိသူလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ကၽြန္မဆီက သူေျဖေဆးလာယူခဲ႔တာပါပဲ…။ ကၽြန္မဆီက ေျဖေဆးရလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႔အသည္းတစ္ျခမ္း အဆိပ္သင့္ေနခဲ႔ျပီဆိုတာ သူသတိမထားလိုက္မိတာပါ…။ ကၽြန္မတကယ္မရည္ရြယ္ပါဘူး….။ သူကို႔ ကၽြန္မစိတ္ညစ္တုန္း တစ္ခဏ ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ သက္သက္ အသံုးခ်တာလည္းမဟုတ္ခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ…။

ေဘးက ၾကည့္သူ ျမင္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္သူဟာ ကၽြန္မစာေတြအတြက္ ကုန္ၾကမ္းတစ္ေယာက္…။ ထားပါ… ဟုတ္တယ္ ကုန္ၾကမ္းဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စိတ္နဲ႔ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားမႈနဲ႔ အရင္းတည္ခဲ႔တဲ႔အတြက္…ေသြးနဲ႔လူ သားနဲ႔လူျဖစ္တာျခင္း တူညီတဲ႔အတြက္… တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ႔ အမွ်င္တန္း သံေယာဇဥ္ေတြကေတာ့ရွိေနၾကတာပဲမဟုတ္လား…။

@@@@@

ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ႔ျပီလည္း………..
ကၽြန္မ၏ကဗ်ာဆရာေရးတဲ႔ ကဗ်ာႏုႏုေတြကို မဖတ္ရတာ………. 
ကၽြန္မ၏ဓါတ္ပံုဆရာကိုယ္တိုင္ ရိုက္တဲ႔ စကားေျပာတဲ႔ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကို မၾကည့္ရတာ……. ကၽြန္မ၏ေဒါက္တာ ကၽြန္မရဲ႔ အသည္းကြဲေ၀ဒနာကို အနာက်က္တဲ႔ အထိ မကုစားခဲ႔တာ………

စိတ္ကူးေတြမယဥ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာျပီး ကၽြန္မေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္တဲ႔ အေငြ႔ဆန္တဲ႔ေလာကထဲကေန သူတကယ္ပဲ အျပီးတိုင္ ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ႔ျပီ…..။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျပတ္သားစြာနဲ႔ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀ၾကီး ထဲမွာ သူရွင္သန္ ေနသားက်ေနခဲ႔ျပီ…..။ 

ကၽြန္မကသာ… ကၽြန္မရဲ႔စိတ္ကူးကမၻာမွာ ပလပ္စတစ္ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကား ေမြ႔ေလ်ာ္ေနတတ္တုန္း…..။

ခုေတာ့.... သူ႔ကဗ်ာပန္းမ်ားရွိတဲ႔ ဥယ်ာဥ္ဆီ သူ႔ဓါတ္ပံုမ်ားရွိရာ ျပခန္းဆီကို မၾကာခဏ အလည္အပတ္သြားရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ အလြမ္းေျဖ ရေတာ့မွာေပါ့ေလ….။

 သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေအာက္ကပို႔စ္ေတြမွာ ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္...။

၁) ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေကာက္ရတဲ႔ေကာင္ေလး

၂) ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေကာက္ရတဲ႔ေကာင္ေလး(၂)

၃) ကၽြန္မ၏ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း

၄) လသာည၏ ေလေျပညင္းတို႔ေဆာင္ယူရာ

၅) ပန္းကေလးရဲ႔ ဥယ်ာဥ္မွဴး

၆) ကဗ်ာမဆန္တဲ႔ ကဗ်ာဆရာ

မိုးေငြ႔