ဆရာၾကီးလူထုစိန္၀င္းတစ္လျပည့္အမွတ္တရ.....

ဆရာၾကီးကို ေရေ၀းမွာ သျဂိဳဟ္မယ့္ေန႔တုန္းကကိုယ္တိုင္သြားရိုက္ထားတဲ႔ပံု

ဒီေန႔ ဆရာၾကီးလူထုစိန္၀င္းရဲ႔ တစ္လျပည့္အမွတ္တရအျဖစ္ ဆရာၾကီးရဲ႔ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းနဲ႔ သူေနာက္ဆံုးေရးသားခဲ႔တဲ႔ အဆံုးမသတ္လိုက္ရတဲ႔ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ကန္ေတာ့ခ်င္ပါတယ္...။ ဆရာၾကီးဆံုးတဲ႔ေန႔က အေဖမ်ားေန႔ ဇြန္လ(၁၇)ရက္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ျပီး ဆရာၾကီးသျဂိဳဟ္တဲ႔ေန႔က အန္တီစုရဲ႔ေမြးေန႔ (၁၉) ရက္ေန႔မွာမို႔ မွတ္မွတ္ရရေလးျဖစ္ေနပါတယ္..။ လာမယ့္ ၾသဂုတ္ ၁၃ ရက္ေန႔ ဆရာၾကီးေမြးေန႔က်ရင္ သြားကန္ေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔တိုင္ပင္ထားေသးတာ....ခုေတာ့....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာၾကီးရဲ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔က်မက တစ္လျပည့္အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကိုတင္ လိုက္ပါတယ္...။ ေရာက္ရာဘံုဘ၀ကေန သာဓုေခၚေပးပါေနာ္ ဆရာၾကီးေရ အမွ် အမွ် အမွ်...။ ဆရာၾကီးေကာင္းမြန္ေသာ ျမတ္ေသာေနရာကိုေရာက္ပါေစဟု ခ်စ္ေသာသမီးတပည့္မွ ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္....။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေအာက္ပါဆာင္းပါးႏွင့္ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ဆရာၾကီးအားလိုက္ပို႔သည့္ေန႔တြင္ေ၀ေသာ လက္ကမ္းစာေဆာင္မွျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္..။

အန္တီစုေပးတဲ႔ ပန္းျခင္း

အဲဒီေန႔က မျမေသြးနီနဲ႔အတူ လူအုပ္ၾကီးၾကားတိုးေ၀ွ႔ျပီးရိုက္လာတဲ႔ပန္းျခင္းေတြေပါ႕

လူထုစိန္၀င္း(၁၉၄၀-၂၀၁၂)

ဆရာလူထုစိန္၀င္းကို ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ မႏၱေလးျမိဳ႔၌ ေမြးဖြားခဲ႔ျပီး မႏၱေလး လဖုန္းအထိမ္းအမွတ္ေက်ာင္း(Lafon Memorial High School) မႏၱေလးတကၠသိုလ္ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ လူထုသတင္းစာ၌ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ဦးအျဖစ္ စတင္လုပ္ကုိင္ခဲ႔ျပီး ၁၉၆၇ခုႏွစ္တြင္ လူထုသတင္းစာပိတ္သိမ္းျခင္းခံရျပီး ဆရာလူထုစိန္၀င္းႏွင့္ အယ္ဒီတာ ၅ ဦး ဖမ္းဆီးခံခဲ႔ရသည္။ ေထာင္ဒဏ္ ၁၃ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံခဲ႔ရျပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားသာ ထားရွိေသာ ကုိကိုးကၽြန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ခံခဲ႔ရကာ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႔ခံခဲ႔ရသည္။ ၁၉၇၆ခုႏွစ္တြင္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ျပီး မၾကာမီမွာပင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေထာင္ဒဏ္ ၄ ႏွစ္ က်ခံခဲ႔ရျပန္သည္။ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၃ ႏွစ္ၾကာသီးျခားထားရွိျခင္းခံခဲ႔ရျပီးေနာက္ ေလျဖတ္ေရာဂါခံစားရျပီး ၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေထာင္မွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ႔သည္ ။ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခ်ိန္တြင္ ေလျဖတ္ျပီး ညာဘက္ကုိယ္တစ္ျခမ္း ေသာသြားရာမွ ဘယ္လက္ျဖင့္ စာေရးက်င့္ျပီး စာေပမ်ားကို ဆက္လက္ေရးသားခဲ႔သည္။ ထို႔ေနညက္ ေနအိမ္၌ပင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းဖြင္လွစ္ခဲ႔ျပီး စာေပေရးသားျခင္းႏွင့္ စာသင္ၾကားျခင္းတို႔ကို တြဲဖက္လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ မကြယ္လြန္မီအခ်ိန္အထိ ကေလာင္ခြဲ ၁၅ခုျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသားခဲ႔သည္။ အထင္ရွားဆံုး ကေလာင္ခြဲတစ္ခုမွာ ၀င္းေဇာ္ျဖစ္ပါသည္။

စာေပျဖတ္သန္းမႈအေနျဖင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ ေစာမိုခမ္း ပင္ကိုေရးအခ်စ္၀တၳဳ ထြက္ရွိခဲ႔ပါသည္။ အဆိုပါ ခုႏွစ္၌ပင္ “ေတာင္ဗီယက္နမ္မွ ငရဲခန္းမ်ား” စာအုပ္ကို ၀င္းေဇာ္ကေလာင္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆို ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ “အလံမလွဲစတမ္း” ဘာသာျပန္စာအုပ္ကို ၀င္းေဇာ္ကေလာင္ျဖင့္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ႔ျပီး ထုိစာအုပ္သည္ ဆရာလူထုစိန္၀င္း၏ အထင္ရွားဆုံစာအုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ “အလံမလွဲစတမ္း”စာအုပ္ကို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ တစ္ၾကိမ္၊ ၂၀၁၂ခုႏွစ္တြင္ တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံထုတ္ေ၀ခဲ႔ၾကပါသည္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ၀င္းေဇာ္အမည္ျဖင့္ပင္ “အျဖဴအ၀ါ” ဘာသာျပန္စာအုပ္ထြက္ရွိခဲ႔သည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္“ရွက္စိတ္” ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ထြက္ရွိခဲ႔ပါသည္။ ၁၉၉၉ ေနာက္ပိုင္းထြက္ရွိခဲ႔သည့္ စာအုပ္မ်ားမွာ လူထုစိန္၀င္း ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေရးသားေသာစာအုပ္မ်ားျဖစ္ခဲ႔ျပီး ေမာ္ဒန္လဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲမွ မုန္တိုင္းငယ္ႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား၊ လူငယ္နဲ႔အခ်စ္၊ အရွက္နဲ႔တန္ခိုး၊ စာနယ္ဇင္းအေရးအသားပံုစံသစ္” အစရွိေသာ္ိစာအုပ္မ်ား ထြက္ရွိခဲ႔ပါသည္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ “သတင္းစာပညာေသာင္းေျပာင္းေထြလာ” စာအုပ္ထြက္ရွိခဲ႔ပါသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ “အစိုးရကမိဘလား ျပည္သူက မိဘလား”စာအုပ္သည္ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။

ဆရာလူထုစိန္၀င္းသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ စာအေရးႏိုင္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးအျဖစ္ ထင္ရွားသူျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကို မဆိုႏိုင္ငံေရးအသိကို အေျခခံထားျပီး စဥ္းစာသံုးသပ္ရန္ တိုက္တြန္းေျပာဆုိေလ့ရွိသည့္ ဆရာလူထုစိန္၀င္း၏ စာမ်ားမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးအသိ အေျခခံျဖင့္ခ်ဥ္းကပ္ေရးသားခဲ႔ေသာစာေပမ်ားျဖစ္ခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သာမက လူမႈေရးနယ္ပယ္တြင္ မွားယြင္းလြဲေခ်ာ္ေနသည့္အခ်က္မ်ားကို စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ႏွင့္ အညီ အမွန္တရားဘက္မွ ရပ္တည္၍ အစဥ္တစိုက္ ေရးသားခဲ႔သူျဖစ္ပါသည္။

ဆရာလူထုစိန္၀င္းသည္ ပံုမွန္အားျဖင့္ တစ္ရက္လွ်င္ ေဆာင္းပါး ႏွစ္ပုဒ္ႏႈန္းျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေန႔စဥ္ေရးသားခဲ႔သည့္ ၀ါရင့္သတင္းစာဆရာၾကီးျဖစ္ပါသည္။ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ားပံုမွန္ေရးသားလ်က္ရွိေနေသာ ဆရာလူထုစိန္၀င္းသည္ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးေရးသားမ်ားကို ၂၀၁၂ခုႏွစ္ ဧျပီလအတြင္းမွ စတင္ရပ္နားထားခဲ႔ရပါသည္။

ဆရာလူထုစိန္၀င္း(အသက္၇၂ႏွစ္)သည္ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ေရႊဂံုတိုင္ အထူးကုေဆးရံုၾကီး သို႔ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ တက္ေရာက္ကုသမႈခံယူျပီး ည ၁၁ နာရီ မိနစ္ ၃၀ အခ်ိန္တြင္ နာတာရွည္ အဆုတ္ေရာဂါ ျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါသည္။

++++++++++++++++++++

ဆရာၾကီးလူထုစိန္၀င္း ေနာက္ဆံုးေရးသားခဲ႔ေသာေဆာင္းပါး ၆၊၆၊၂၀၁၂

ျပန္လာျပီဗ်ိဳ႔

ျမိဳ႔ၾကီးသားေတြ နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ ကိုရီးကားကားေတြထဲက တစ္ေန႔လံံုးအိမ္ျပင္ထြက္ျပီး အလုပ္သြား ေက်ာင္းသြားလုပ္ၾကတဲ႔သူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတဲ႔အခါ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ လူေတြ႔ေတြ႔၊ မေတြ႔ေတြ႔“ျပန္လာျပီ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီလိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ပါးစပ္က ရြတ္ၾကည့္တယ္..။ ပါးစပ္ဖ်ားက ၀တၱရားအရ ထြက္လာတဲ႔ အသံမို႔ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ အားမရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အညာသားပီပီအားရွိပါးရွိလိႈက္လိႈက္လွဲလဲွ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး“ျပန္လာျပီဗ်ိဳ႔”လို႔ပဲ ပြဲဦးထြက္ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါရေစ…။

ကိုကိုးကၽြန္းကျပန္ေရာက္စ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က “အလံမလွဲစတမ္း”ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရေတာ့ “၀င္းေဇာ္ ျပန္လာျပီ၊ ေခ်ာအိမာန္ ျပန္လာျပီ”လို႔ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာခဲ႔တယ္..။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုးထုတ္ေ၀ခြင့္မရခဲ႔တဲ႔ “အလံမလွဲစတမ္း” တတိယအၾကိမ္ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရတာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္း လူထုစိန္၀င္းလည္း နာလန္ထူစျပဳလာျပီမို႔ တိုက္ဆိုင္စြာ“ျပန္လာျပီဗ်ိဳ႔”လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္..။

ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပး ေမတၱာထားၾကတဲ႔စာဖတ္သူမ်ားအေပၚ တာ၀န္မေက် ျဖစ္ခဲ႔ရတာ ဒီတစ္ခါအၾကာဆံုးပါပဲ..။ မတ္လေနာက္ဆံုးပတ္ကစျပီး မိုးကမရြာ အပူက လြန္ကဲ၊ မီးက ျဖတ္ဆိုေတာ့ မရွဴသာမကယ္သာ အလူးအလဲခံရျပီး အိပ္ရာထဲ လဲပါေတာ့တယ္..။ အပတ္စဥ္လာၾကည့္ေပးေနက် ဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာစံဦးနဲ႔ ပဲ ခါတိုင္းလို ျပန္ေကာင္းသြားမယ္ထင္တာ။ ေကာင္းမလာဘူး ဧျပီ ၁ရက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ လူက တံုးပဲ။ ဘာမွမသိဘူး။ သၾကၤန္က်ေတာ့ ဆရာေလးက ႏွစ္စဥ္သြားေနက် ရွမ္းျပည္နယ္က ေက်းရြာေတြကို အခမဲ႔ ေဆးကုထြက္သြားတယ္။ ဒီမွာ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတာက “အလဲဗင္း မီဒီယာဂရု” (EMG)ရဲ႔ ေဒါက္တာသိန္းျမင့္ျဖစ္တယ္။ ဆရာက သၾကၤန္တြင္းၾကီးေတာင္ ေရာက္ေအာင္လာျပီး ေစာင့္ေရွာက္ကုသေပးရွာတယ္။ ေက်းဇဴး အင္မတန္ တင္မိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ သမီး သမားေတာ္ေလးက ထံုးစံအတုိင္း ဖုန္းဆက္ျပီး က်န္းမာေရးအေၾကာင္းေမးေတာ့ အိမ္က သမီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္တယ္..။ အေ၀းကလူ မျမင္ရေတာ့ ပိုစိတ္ပူျပီး ရန္ကုန္က သူ႔မိတ္ေဆြ သမားေတာ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးျပီး ၾကည့္ေစတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္တာ၊ ေသြးစစ္ သလိပ္စစ္တာ အားလံုးကို အီးေမးလ္နဲ႔ သူ႔ဆီပို႔ခိုင္းတယ္..။စစ္ခ်က္ေတြၾကည့္ျပီး ရန္ကုန္က သူ႔မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္နဲ႔ ညိွႏိႈင္းတိုင္ပင္ျပီး ေသာက္ေဆး၊ ထိုးေဆး၊ ရွဴေဆးေတြ ေပးၾကတယ္။ မနက္ ည ေဆးထိုးဖို႔လည္းပူစရာမလိုဘူး။ ရန္ကုန္က သမားေတာ္ရဲ႔ အဆက္နဲ႔ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္အဖြဲ႔(H.M.S)က ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က ေန႔စဥ္မပ်က္မကြက္ လာလုပ္ေပးၾကတယ္..။ ဒီၾကားထဲ အဖ်ားတက္လို႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း ၁၄၀ ေရာက္ေနလို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ရင္လည္း ဖုန္းထဲက ဘာေဆးဘာေဆးတိုက္ထားလိုက္ပါလို႔ ညႊန္ၾကားျပီး ခဏၾကာေတာ့ လူကိုယ္တုိင္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈေပးၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

အရင္ေႏြေတြလို ခဏပဲထင္ခဲ႔ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ သံုးလလံုးလံုး ဘုန္းဘုန္းလဲေနေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္အစာကိုယ္မစားႏိုင္လို႔ ခံြ႔ေကၽြးရတယ္။ အစာစားရတာလည္း ဒုကၡေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။ ေအာက္စီဂ်င္နဲ႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပ ကိရိယာကို လက္မွာ စြပ္ထားျပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ စားရတာ။ အစာကတစ္လုတ္ ၀ါးလိုက္မ်ိဳလိုက္တာနဲ႔ ႏွလံုးကဒုိင္းဒိုင္းနဲ႔ ခုန္တက္သြားတယ္။ အစာတစ္လုတ္ကို ႏွလံုးက ေျခာက္မွတ္၊ ခုႏွစ္မွတ္ တက္သြားတာ။ ေနက ျပင္းျပင္းမီးကမလာတဲ႔ အခ်ိန္မ်ိဳးဆုိရင္ စိုးရိမ္မွတ္ ၁၄၀ ေလာက္ထိေတာင္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ သိပ္သတိထားျပီး စားရေသာက္ရလို႔ ထမင္းျဖစ္ေစ၊ ဆန္ျပဳတ္ျဖစ္ေစ ၁၅ဇြန္း စားရင္ အခ်ိန္တစ္နာရီၾကာတယ္။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ သံုးေလးႏွစ္က အထူးကုေဆးရံုၾကီးတစ္ခုမွာ ေဆးစစ္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ အဆုတ္ထဲက ေလအိတ္ေပါက္သြားလို႔ အသက္ရွဴမရေတာ့ဘဲ ေသမလိုျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ေဆးရံုမွာ ျဖစ္တာမို႔ မေသတာ။ ဆရာ၀န္က ခ်က္ခ်င္းခြဲျပီး အဆုတ္ထဲက ေလေတြကို ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဆုတ္ထဲအထိ ပိုက္ထိုးထည့္ျပီး အထဲက အရိအရြဲေတြကုန္ေအာင္ ထုတ္ပစ္ဖို႔ ပုလင္းတန္းလန္းနဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေဆးရံုမွာေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေတာင္ စာေရးပ်က္တာ တစ္လေလာက္ပဲ။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ရာသီေျပငာ္းျဖစ္နက် အာဂႏၱဳဖ်ားပဲ၊ ခဏေနရင္ေကာင္းသြားမွာပဲထင္ခဲ႔ေပမယ့္ သံုးလေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္းခံလိုက္ရတယ္။

ဒီကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမတၱာ၊ ေစတနာထားၾကတဲ႔ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားက တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဆယ့္ေလးငါးဦးထက္ မနည္းဖုန္းဆက္ေမးၾက ေမတၱာပို႔ၾကတယ္။ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ မွန္မွန္ဆက္ျပီး အၾကိမ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ေမးသူလည္းရွိတယ္။ ဒီလိုေမတၱာေတြေၾကာင့္ အားတင္းျပီးနာလန္ျမန္ျမန္ထေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အေပၚ တာ၀န္မေက်ေသးဘူး။ သူတို႔ရင္ထဲက အသံေတြကို နားေထာင္ျပီးသူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြကို တိုင္းသိျပည္သိေျပာေပးရဦးမယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ “ကမၻာတုန္ေအာင္ ကုန္ေအာ္ရလြန္းလို႔ အေမာဆို႔ျပီး ဖ်ားတာ”လို႔ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔တဲ႔ မႏၱေလးက တူမေခ်ာက ဘာေျပာဦးမလဲမသိဘူး။ … … …

မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေဆာင္းပါးအား အဆံုးသတ္အထိ ေရးသားသြားႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ႔ပါ…။

ေမတၱာအားျဖင့္
မိုးေငြ႔