ကုိယ္ဆင္းရမယ့္ မွတ္တုိင္နားေရာက္ခါနီးမွ မိုးကတျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ရြာခ်လာတယ္...။ ခုမွသတိရသြားတယ္ ထီးကရံုးမွာက်န္ခဲ႔ျပီ....။ ရံုးဆင္းေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုေတာင္ေမာ့ၾကည့္မိေသး...။ အေနာက္စူးစူးမွာ တိမ္ေတြ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္ေနေသး...။ မိုးရိပ္မိုးေငြ႔နဲနဲမွမျပဘဲ ရုတ္တရက္ရြာခ်လိုက္တာ...။ ေတြ႔လား.... အဲဒါရန္ကုန္မိုးပဲ....။ မွတ္တိုင္မွာဆင္းဖို႔ အေပါက္၀ကို တိုးေ၀ွ႔ထြက္လို္က္တယ္...။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ..ဒီမိုးေလာက္နဲ႔ေတာ့ မွတ္တိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ခံခိုမေနေတာ့ဘူး မိုးစိုခံျပီးလမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..။အညိဳေရာင္သေရလြယ္အိတ္ေလးကို ေခါင္းေပၚမိုးျပီး မီးပိြဳင့္မိေနတဲ႔ ကားတန္းရွည္ၾကီးၾကားကေနတဖက္ကို ကူးလိုက္တယ္..။ ဟုိဖက္ပလက္ေဖာင္းက ဗာဒံပင္ေအာက္ကေနေလွ်ာက္ေတာ့ မိုးသိပ္မစိုေတာ့.....။ ကိုယ့္နားကို ကားတစ္စီး ဟြန္းသံေပးရင္း ရိပ္ခနဲထိုးရပ္လိုက္တယ္....။ ေခါင္းေပၚမိုးထားတဲ႔ အိတ္ကို ပခံုးေပၚျပင္လြယ္ရင္း အနက္ေရာင္ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ႔ ကားလံုးလံုးကေလးထဲဆီကို နဲနဲကိုင္းျပီးငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ့္အသိထဲမွာ ဒီလိုကားမ်ိဳးဘယ္သူရွိပါလိမ္႔...။ မွန္ကေလးေလွ်ာခနဲက်သြားတယ္...။
“ညီမေလး...ဘာလို႔ မိုးေရထဲေလွ်ာက္ေနတာလဲ လာကားေပၚတက္...”
“ဟင္.... ကိုကို....” ကိုယ္ခပ္တိုးတိုးရြတ္ဆိုမိျခင္းပါ....။
ေရွ႔ကားတံခါးေလး သူဖြင့္လိုက္တယ္....။ ရုတ္တရက္ မထင္မွတ္ဘဲေတြ႔လိုက္လို႔ ကိုယ္နဲနဲေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္...။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေမ့ေနတာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ေလ...။ ေမ့ေနတာမဟုတ္ပါဘူး ေမ့ထားတာဆိုရင္ပိုမွန္မယ္...။ ကားေပၚကိုယ္အလိုက္သင့္တက္ထိုင္လိုက္တယ္...။
“ကိုယ္တို႔ညေနစာအတူမစားရတာၾကာျပီ...ညီမေလးအခ်ိန္ရတယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္...ရပါတယ္... ကိုကိုကဘယ္တုန္းကေရာက္တာလဲ...”
“ကိုယ္လား...ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိျပီ အလုပ္ကိစၥေလးရွိတာနဲ႔ေလ...ခုေတာ့ျပတ္သြားပါျပီ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနျပီးျပန္ေတာ့မလို႔... ညီမေလးတို႔အိမ္ကိုနက္ျဖန္လာခဲ႔ဦးမလို႔ပဲ...”
သူ႔ကားေလးက ဓမၼေစတီလမ္းေပၚက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုရဲ႔ ျခံ၀င္းထဲကို၀င္သြားတယ္....။ ထုိင္းစားေသာက္ဆိုင္ေလးပါ...။ ကိုယ္ထိုင္းစာၾကိဳက္တတ္မွန္းသူမွတ္မိေနေသးတာပဲ...။ ကားပါကင္မွာေနရာယူျပီး ကိုယ္တို႔ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚက စားပြဲ၀ိုင္းကိုပဲေရြးလိုက္ၾကတယ္...။ ကိုယ္သိေနတယ္ေလ အျပင္ဖက္ကိုသူေရြးလိုက္တယ္ဆိုတာ သူစီးကရက္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္ခ်င္လို႔လို႔ ကိုယ္ခန႔္မွန္းၾကည့္လိုက္မိတယ္...။စားပြဲထိုးကို ဟင္းေတြမွာျပီး သူ႔အိ္တ္ထဲက စီးကရက္ဘူးေလးထုတ္လိုက္တယ္...။ ကိုယ့္မွာ သူ႔ကိုမီးညိွေပးဖို႔ မီးျခစ္မရွိေတာ့ဘူး...။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အဲဒီမီးျခစ္ဗူးေလးကို သူအပိုင္ေတာင္းယူသြားခဲ႔ဖူးတယ္ေလ....။ ျပီးေတာ့ သူက အဲဒီကိုယ္ေပးထားဖူးတဲ႔ မီးျခစ္ေလးကို ထုတ္လို္က္ျပန္တယ္...။
“ကိုယ္ စီးကရက္ေသာက္မယ္ေနာ္....” တဲ႔...။
သူတစ္ခါမွကိုယ့္ကို အဲလိုခြင့္မေတာင္းခဲ႔ဖူးပါဘူး...။ အဲလိုခြင့္ေတာင္းရမယ့္သူ သူ႔ဆီမွာရွိေနလို႔ျဖစ္မွာပါ....။
“ကိုကို စီးကရက္ေတြေသာက္ေနတုန္းပဲလား...”
အရင္လိုပဲ သူစီးကရက္ကိုမီးညိွျပီး ႏႈတ္ခမ္းမွာ လွလွပပေတ့ထားတတ္တုန္း....။ ကိုယ္စြဲလန္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမူအရာတစ္ခုမွန္းသိလ်က္နဲ႔ သူဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေရွ႔မွာလုပ္ျပရသလဲ...။ ႏွစ္ေတြၾကာသြားလို႔ ေမ့သြားတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး သူက ကိုယ့္အမူအက်င့္ေတြ ကိုယ့္အၾကိဳက္ေတြကို အျမဲတေစအလြတ္ရေနတတ္တဲ႔သူ...။ အို...ကိုယ္ဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနမိပါလိမ့္...။ ကိုယ့္မွာသူ႔ကို ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ တားျမစ္ပိုင္ခြင့္ ဘာဆိုဘာမွ် မရွိေတာ့တဲ႔သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတာ ၾကာခဲ႔ျပီမဟုတ္လား...။
“အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္မေသာက္ျဖစ္တာၾကာျပီ...ခုရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တုန္း ရက္ပိုင္းကေလးမွ ေသာက္ျဖစ္ေနတာပါ...”
“ေအာ္....”
မိုးကခတ္ဖြဲဖြဲရြာေနတုန္းပဲ....။ ကိုယ္တို႔ေနရာက ျခံျမက္ခင္းျပင္အလည္မွာ ကြန္ကရစ္ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလးေဆာက္ထားတဲ႔ အ၀ိုင္းပံုစံအမိုးေလးနဲ႔....။ စားပြဲထိုးေလးက ဘီယာတစ္ဂ်ားနဲ႔ခြက္ႏွစ္လံုးလာခ်ေပးတယ္.....။
“ညီမေလးမေသာက္ဘူးေနာ္ ကိုကိုပဲေသာက္ပါ...”
“ဘာလို႔လဲ လက္ကိုက္မွာစိုးလို႔လား....”
“မဟုတ္ပါဘူး မေသာက္ခ်င္ေတာ့လို႔..”
ကိုယ္လက္ကိုက္ေတာ့ေရာ သူကႏွိပ္ေပးဦးမွာပဲေလ...ဒါေပမယ့္ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲေနျပီ... ကိုယ္ဆင္ျခင္သင့္တာဆင္ျခင္ရမယ္ေလ...။
“ေမေမတို႔ေျပာတယ္ ကိုကို႔မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိေနျပီဆို”
“အင္း ဟုတ္တယ္...ေဒၚေဒၚတို႔မႏွစ္က ျပင္ဦးလြင္လာလည္ေတာ့ ေတြ႔တာျဖစ္မယ္...ေနဦး ကိုယ့္ဆီမွာ သမီးရဲ႔ဓါတ္ပံုေလးပါတယ္...”
သူက သူ႔ဟမ္းဖုန္းေလးရဲ႔ touch screen ကုိလက္နဲ႔ဟိုတို႔ဒီတို႔လုပ္ရင္း ဖိုတိုအမ္ဘမ္ထဲက ပံုေလးကိုရွာေနတယ္။
“ေရာ့....”သူ႔လွမ္းေပးတဲ႔ ဖုန္းေလးကို ကိုယ္ယူၾကည့္လိုက္တယ္....။ ရွပ္အက်ီၤပန္းေရာင္ေလးနဲ႔ ဘဲလ္ပံုဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ေလး၀တ္ျပီး ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္အညိဳေရာင္ေလး၀တ္ထားတဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္...။ ဆံပင္ႏုႏုေခြေခြေလးကို ညာဖက္ေလးခြဲျပီးသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးဖီးထားတဲ႔ နားရြက္ခပ္ကားကား မ်က္လံုး၀ိုင္းစက္စက္ ႏွာတံလံုးလံုးနဲ႔ မ်က္ေမွာင္ေလးကိုက်ံဳ႔ထားတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းထူထူကေလးမေလး...။ ကိုယ္ဒီပံုစံကေလးေလးကို ျမင္ဖူးေနသလိုလုိခံစားလိုက္မိတယ္...။ ကိုယ္စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္...။
“ဘယ္သူနဲ႔တူတယ္လို႔ထင္လဲ”
“ဟင့္အင္း ...မေျပာတတ္ဘူး ကိုကိုနဲ႔ေတာ့မတူဘူး ကိုကို႔အမ်ိဳးသမီးကို ညီမေလးမွေသခ်ာမျမင္ဖူးတာ...” “ဒါဆို ေနာက္တစ္ပံုကိုဆြဲၾကည့္ၾကည့္လိုက္...”
သူေျပာတဲ႔အတိုင္း ေနာက္တစ္ပံုကို ကိုယ္ဆြဲၾကည့္လို္က္ေတာ့ ...ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြေ၀၀ါးသြားတယ္....။ ဒီထဲက ကေလးမေလးပံုက ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကပံုေလးပါ...။ ဟုတ္တယ္ ေစာေစာကကေလးမေလးလိုပဲ ခရမ္းေရာင္ရွပ္အက်ီၤ နဲ႔ အနီေရာင္ဘဲလ္ေဘာင္းဘီ ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ကေလးစီးထားတဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလး...။ ဒီပံုကို သူဘယ္တုန္းက ယူသိမ္းထားခဲ႔သလဲ..။ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားမိတယ္....။
“ဘယ္လိုလဲ ကိုယ့္သမီးကခ်စ္စရာမေကာင္းဘူးလား”
“ညီမေလးငယ္ငယ္တုန္းကပံုနဲ႔တေထရာထဲမ်ားဘယ္လိုေမြးလိုက္သလဲကြယ္... ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ခုေန ညီမေလးသာအိမ္ေထာင္က်သြားလို႔ ကေလးေမြးရင္ေတာင္ ဒီေလာက္တူမွာမဟုတ္ဘူး...”
“အဲဒီပံုေလးကိုခ်စ္လို႔ ကိုယ္ယူသိမ္းထားတာၾကာလွေပါ့ မသိဘူးမဟုတ္လား...”
အဲဒီပံုေလးကိုခ်စ္လို႔ လို႔သူ႔ႏႈတ္ကၾကားလုိက္ရတာကို တစ္မ်ိဳးေလးပဲျဖစ္သြားမိတယ္....။ သူက ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္လို႔ အမႈမဲ႔ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္က သူ႔ဆီက ပထမဦးဆံုးၾကားဖူးတဲ႔ စကားလံုးေလးပါ...။
“အိမ္မွာလဲ တစ္ပံုရွိေသးတယ္ေလ ကိုကို့ဆီမွာတစ္ပံုရွိလိမ္႔မယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ေတြးမိမလဲ... ေမေမတို႔ျမင္ရင္အရမ္းအံ့ၾသမွာပဲ....”
“ေဒၚေဒၚက မႏွစ္ကတည္းကေတြ႔တယ္ေလ ညီမေလးရဲ႔ အဲဒီတုန္းက သမီးေလးက တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလးပဲရွိေသးတာ... ကိုယ္က ညီမေလးကို ျပန္မေျပာဖို႔ကတိေတာင္းထားတာ ဒါေၾကာင့္ သူေျပာမျပတာျဖစ္မယ္...”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေအာ္... ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္ ညီမေလးကို အံ့ၾသသြားေအာင္လုပ္ခ်င္လို႔ေပါ့”....တဲ႔
“ကိုကိုရယ္....ေနာက္တစ္ခါရန္ကုန္လာရင္ အဲဒီကေလးေလးကိုေခၚခဲ႔ေနာ္....သူ႔ကို ညီမေလးေတာ့ အရမ္းခ်စ္သြားျပီ...ခု အဲပံုေလးကိုညီမေလးဖုန္းထဲပို႔ေပးပါလား...”
ကို္ယ္တို႔ညစာအတူစားၾက ထံုးစံအတိုင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြျပန္ေျပာၾကနဲ႔ေပါ့....။ ကိုယ့္အေတြးထဲေတာ့ သူ႔သမီးေလးပံုရိပ္သာစိုးမိုးေနခဲ႔တယ္...။ ကိုယ့္ငယ္ရုပ္နဲ႔မ်ားတူေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားေမြးခဲ႔သလဲ ကိုယ္ျဖင့္ အံံံ့ၾသမဆံုးေတာ့....။
“ညီမေလးနဲ႔တူေအာင္ဘယ္လိုေမြးသလဲ မသိခ်င္ဘူးလား...”
“ဟုတ္ကဲ႔...သိခ်င္တာေပါ႔..”
“တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ကိစၥပါ.... ကိုယ့္အမ်ိဳးသမီးကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့ သူက သမီးေလးလိုခ်င္တယ္ဆိုျပီး ညီမေလးငယ္ငယ္ကပံုေလးကိုပဲ ေန႔တုိင္းလိုလုိသူၾကည့္ျဖစ္တယ္...”
“သူက ဓါတ္ပံုထဲက ကေလးေလးဘယ္သူလဲဆိုတာသိလား..”
“အင္း...သိတယ္ေလ...ကိုကို႔ညီမေလးငယ္ငယ္ကပံုလို႔.... ျပီးေတာ့သူကလဲ အဲဒီပံုထဲကလိုပဲခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ သမီးေလးလိုခ်င္တယ္တဲ႔ အနည္းဆံုးတစ္ေန႔တစ္ခါေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္တတ္တယ္...အဲဒီပံုကေလးကို အၾကီးခ်ဲ႔ျပီး မွန္ေဘာင္ေလးနဲ႔ ကိုယ္တို႔အခန္းထဲမွာထည့္ထားတာ”
“တကယ္...” ကိုယ္မ်က္ခံုးေလးပင့္ျပီးသူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့....
“ေဟာ...ေတြ႔လား အဲလိုမ်က္ခံုးေလးပင့္ျပီး မ်က္လံုး၀ိုင္းသြားတာ ငယ္တုန္းကရုပ္ျပန္ေပၚလာတယ္”
“ဟာ... ကိုကိုကလဲ......”
“ညီမေလးနဲနဲေတာ့ပိန္သြားတယ္ေနာ္ အလုပ္္ပင္ပန္းလို႔လား”
“ဒီလိုပါပဲ အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားလို႔ျဖစ္မွာပါ...”
အသက္ေလးဆယ္နားနီး သူကေတာ့ နဲနဲကေလးျပည့္လာတာကလြဲလို႔ သန္႔ျပန္႔ေခ်ာေမာဆဲ အသားေတြျဖဴ၀င္းဆဲ... ရိတ္ထားတဲ႔ပါးျမိဳင္းေမႊးေတြ စိမ္းျမဆဲ....။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးေလးက သူ႔ကို ဂရုတစိုက္ရွိလို႔သာ သူ႕ကိုဒီလိုစိတ္ေရာရုပ္ေရာ ၾကည္လင္ေနတာေတြ႔ရတာေပါ့....။ မိဘစကားကို နားေထာင္လိုက္တဲ႔ သူ႔ရလာဘ္ေကာင္းမွန္းမေျပာျပဘဲျမင္ေနရတယ္ေလ....။ကိုယ့္ကိုသူက ဟင္းေတြခ်ည္းအမ်ားၾကီးထည့္ေကၽြးေနေတာ့တယ္....။ အရင္တုန္းကသူနဲ႔ကိုယ္ေလွ်ာက္သြားရင္ ကိုယ္ကအစားပုတ္သူ...။ ခုေတာ့ ငယ္တုန္းကေလာက္ သိပ္အစားမမက္ေတာ့ဘူးေလ....။
မိုးကေစာေစာကထက္ ပိုသည္းလာလို႔ သူက ကိုယ့္ကို သူ႔ကားထဲက အေႏြးထည္တစ္ထည္ သြားယူလာေပးတယ္။ သူ၀တ္တတ္တဲ႔ ဂ်ာကင္ေလးျဖစ္မွာပါ။ ႏုိ႔႔ႏွစ္ေရာင္ဂ်ာကင္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ခပ္ပြပြေလး အုပ္မိုးထားလို႔ ခဏေလးမွာပဲေႏြးေထြးသြားတယ္....။ သူ႔ကိုယ္နံ႔ေတြကလဲ လတ္ဆတ္ေမႊးျမဆဲပဲ.....။ကိုယ္ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ေသာက္ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္....။
ညက မီးေရာင္စံုေတြၾကား မိုးစက္ေတြၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလို႔....။
မွတ္ခ်က္။ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို
ဒီပို႔စ္... ဒီပို႔စ္နဲ႔ ေဟာဒီပို႔စ္ ေတြမွာ ေရးဖူးခဲ႔ပါတယ္....။ “ခ်စ္သူရဲ႔သမီး”ဆိုတာ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႔ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္ ဘေလာ့ဂါအေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ေရးတတ္ၾကတာကိုေတြ႔ဖူးတယ္... အစကေတာ့တျခားနာမည္ေျပာင္းမလို႔ပဲ ဒါေပမယ့္ ဒီနာမည္ေလးနဲ႔ကပိုလိုက္ဖက္ေနလို႔....။
