အိန္ဂ်ယ္....သို႔

အေ၀းတိမ္မွာ......မင္းငိုေနတာ ငါၾကားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လာမေခ်ာ့တာလဲလို႕ေမးလာမယ့္ ေမးခြန္းကို ငါမေျဖပါရေစနဲ႕။ နန္းေတာ္ရဲ႕ တံခါး၀မွာ

ဒဏ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔ ငါ၀င္မလာရဲဘူးေလ။ မာသာထရီစာလို ခမ္းနားတဲ့ေမတၱာရိပ္ေအာက္မွာ ငါဆိုတာ ေသမိန္႔က်ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားပဲ

ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ မင္းေရးထိုးခဲ့မယ့္ကမၺည္းအတြက္ "ငါေပးဆပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ " သမိုင္းစာတစ္ေၾကာင္းမွမရွိေလေတာ့ အရိပ္ေတြ မဲ့ေနတဲ့ သစ္တစ္ပင္

လို ငါ့ကိုယ္ငါ ထုဆစ္မိတယ္။တိမ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း မြန္းက်ပ္လာတယ္။ မၾကာခင္ ျပိဳေတာ့မယ့္ မိုးသားေတြထဲမွာ အနာဂတ္ တစ္ခုခုမ်ား လြင့္ပါသြားဦးမွာလား ။ တစ္ကယ္ေတာ့

ေကာင္းကင္ဟာ ေကာင္းကင္ပဲဆိုတာ သိေတာ့သိေနခဲ့ပါတယ္။ငွက္တစ္ေကာင္ စြန္တစ္စြန္ရဲ႕ဘ၀ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ငါရခဲ့ခ်င္ရဲ႕။

အိုင္စတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငိုသံေတြ ေခၚေဆာင္လာမယ့္ အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြသာ ငါေန႕စဥ္ရက္ဆက္ မက္ေနတဲ့

အိမ္မက္ေတြျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ေသခ်ာတယ္လို႕ထင္ရတဲ့ အနာဂတ္ေတြ အတြက္ ကႏာၱရ ႏွလံုးသားရဲ႕ျမတ္ႏိုးခ်င္စရာ ေဆာင္းဥတု ေသးေသးေလး အတြက္ .. ငါ ရူးမိတယ္

အိန္ဂ်ယ္.....ငါရူးမိပါတယ္။ ငါဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ရွင္သန္ခဲ့သူျဖစ္လို႕ အလင္းေတြကို မင္းနားလည္ေပးလိုက္ပါ ..။အိန္ဂ်ယ္ေရ...... ဒါေတြတစ္ကယ္

ျပီးဆံုးခဲ့ျပီလား..။အေျခအေနအားလုံးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပန္းတိုင္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ .. အလံမ်ားစြာကိုင္ေဆာင္ထားမယ့္ မင္းရဲ႕လက္ေတြဟာ

အရမ္းခမ္းနားေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ... ခၽြင္းခ်က္မရွိပါဘူး..။မင္းရဲ႕လက္တစ္ဘက္မွာ အသြားထက္ထက္ ဓါးတစ္လက္ ကိုင္စြဲထားပါ။

က်န္တဲ့လက္တစ္ဘက္စာ အတြက္ေတာ့ ငါပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ဥယ်ာဥ္ထဲက ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ေပးလိုက္ပါရေစ။

အိန္ဂ်ယ္ေရ......ညမ်ားစြာရဲ႕ အရွင္သခင္အျဖစ္ မင္းကို ေလာကၾကီးက ေကာင္းခ်ီးေပးၾကမွာပါ ။ ငါတိတ္တဆိတ္ ျပံဳးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္...

(ေက်နပ္စြာနဲ႔ပါ )


ေခါင္ေခါင့္ဘေလာ့မွ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္...။