မိုးညေဆာင္းေလေျပ.....

စာအုပ္တိုက္က သူမအတြက္ ေပးတဲ႔ စာအုပ္ အုပ္ႏွစ္ဆယ္တစ္ထုပ္ကို ေန႔လည္ အခ်ိန္ေလးရတုန္း သြားယူထားလိုက္တယ္…။ အျမဲတေစ စလင္းဘက္တစ္လံုးနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွမလံုေလာက္ အထုပ္တစ္ထုပ္ လက္ဆြဲအပိုကပါျမဲပဲ…။ တစ္ခါတစ္ေလေလာက္မ်ား အိတ္ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ ပဲေလးနဲ႔ျပန္ရတယ္ကိုမရွိပါဘူး..။ အရင္ဘ၀က ဘယ္လိုဆုေတာင္းခဲ႔လို႔မ်ားပါလိမ္႔လို႔ သူမဘာသာ ေတြးရင္း တစ္ေယာက္တည္း သေဘာက်စြာျပံဳးမိတတ္ေသး…။ 

အစကေတာ့ ဒီအထုပ္ရဲ႔အေလးခ်ိန္နဲ႔ဆို အငွားကားေလးနဲ႔ျပန္မွ အဆင္ေျပလိမ္႔မယ္လို႔ေတြးထားခဲ႔ေပမယ့္ တက္စီဂိတ္မွာ သူမစီးေနက်ကားကိုမေတြ႔တာနဲ႔ အထုပ္ေလးကုိ ခပ္ဆဆမၾကည့္ရင္း ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘတ္စ္စီးျပန္လည္းျဖစ္ပါတယ္ေလ…ေနရာေလးဘာေလးရမွာပါေလလို႔ေတြးရင္း အခ်ိန္တစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ရွိတဲ႔ ေသခ်ာခ်ည္ထားတဲ႔ ပိတ္လက္ဆြဲအိတ္ေလးဆြဲရင္း အနည္းငယ္လွမ္းတဲ႔ ကားဂိတ္ေလးဆီကို သူမေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္တယ္…။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ကားေစာင့္ရေသးတယ္…။ ကားေရာက္လာေတာ့ ကားေခ်ာင္ပါတယ္ဆိုျပီး တက္စီးလိုက္ပါတယ္…။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ခံုေနရာေတြက ႏွစ္ေယာက္ခြဲခံုမွာ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္ သူမ၀င္ထုိင္မယ္ဆို တျခမ္းေတာ့ ထိုင္ရမယ္…။ သူေဘးလြယ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ စာအုပ္ထုပ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ ထိန္းျပီးတျခမ္းထုိင္ဖို႔ကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါေတာ့တယ္..။ မတ္တပ္ရပ္ေနတာကမွဟုတ္ဦးမယ္ေလ…။ အထုပ္ကိုေအာက္ခ်လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ ၾကမ္းျပင္ကိုၾကည့္ေတာ့ သူမ အထုပ္ကို အေလးခံျပီးဆက္ဆြဲထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္…။ ကားက စီးရမွာ ငါးမွတ္တိုင္ထဲရယ္…။ မီးပြိဳင့္ေတြအၾကာၾကီးမိရင္ေတာ့ ေသျပီပဲ…။

သူမဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္တစ္ခုမွာ ေနရာရသြားတယ္…။ ေစာေစာက တတိယမွတ္တိုင္ကေနတက္လာတဲ႔ အသားခပ္ျဖဴျဖဴ ေကာင္ေလးက ၀င္ထိုင္ပါတယ္..။ သူက အထဲကိုတိုးထိုင္ရင္းသူမကိုလွမ္းၾကည့္တယ္…။ ဒါကို သူမက မ်က္လံုးေဒါင့္ကေနျမင္လိုက္တာပါ…။ ေရွ႔မီးပိြဳင့္က်ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာဦးမွာပဲဆိုျပီး သူမ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္…။ သူမေသခ်ာလွည့္မၾကည့္မိေပမယ့္ ေရာင္စံုကန္႔လန္႔စင္းေလးေတြပါတဲ႔ အျဖဴေရာင္ေအာက္ခံ စပို႔ရွပ္ေလး၀တ္ထားတ႔ဲ ေကာင္ေလးက ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ႔ သူ႔လြယ္အိတ္ေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ထားျပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ အေရွ႔ထိုင္ခံလက္တန္းကို ေခါက္ေနပါတယ္…။ စပယ္ယာက ဆင္းမယ့္သူေတြ အေပါက္၀နားထြက္ေတာ့ဆိုေတာ့ သူမအေပါက္၀နားက လက္ကိုင္တန္းကို ကိုင္ျပီးရပ္ေနလိုက္တယ္…။ သူမေဘးနားက ေကာင္ေလးကလည္းထလာျပီး သူမေဘးမွာပဲရပ္တယ္…။ စပယ္ယာပိုက္ဆံေကာက္တုန္းက သူဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္နာမည္ေျပာေတာ့ သူမနဲ႔အတူတူပဲဆိုတာကို မွတ္မိလိုက္တယ္…။ မီးပြြိဳင့္မိပါတယ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲေတာ့မသိ စိတ္ထဲမေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကာေနတာပါပဲ…။ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္က ေတာ္ေတာ္ေညာင္းကိုက္ျပီးနာေနျပီ…။ မွတ္တိုင္ေရာက္လို႔ ဆင္းျပီး ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္းပဲရွိေသးတယ္.. သူမလက္ထဲက အထုပ္ကို ဆတ္ခနဲဆြဲယူသြားတာခံလိုက္ရတယ္…။ သူမလန္႔ဖ်တ္ျပီးလွည့္ၾကည့္ေတာ့…ေစာေစာက ကားေပၚကေကာင္ေလး…။ 

“ မ ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္မမွတ္မိဘူးလား…”

လမ္းမီးတိုင္အေရာင္၀ါ၀ါေအာက္မွာ သူမသူ႔ကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္…။ ျပီးေတာ့ သူက စပို႔ရွပ္အက်ီၤထဲက တစ္စံုတစ္ခုကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္…။ ဆြဲၾကိဳးေလးနဲ႔ပါလာတဲ႔ တစ္ခုခုကိုသူကလက္နဲ႔ဆုတ္ကိုင္ထားလို႔ ဘာလဲဆိုတာ သူမ မျမင္ရပါဘူး…။ လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ႔ ေဘာ္ေငြေရာင္ၾကိဳးေလးေတြနဲ႔ ယွက္ထားတဲ႔  အေခါင္းပြ ၾကယ္ပံုစံ ေလာ့ကက္ေလးပါ…..။

“ေမာင္ေမာင္….”

“မွတ္မိျပီလား…. ခုအိမ္ျပန္မွာမဟုတ္လား…ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔မယ္…မ”အထုပ္က ေလးလိုက္တာ ဘာေတြလဲ ဒီေလာက္ေလးတဲ႔အထုပ္နဲ႔မ်ား ကားငွားစီးလိုက္ပါေတာ့လားဗ်ာ…”

“အင္း အစကေတာ့ ကားငွားျပန္မလို႔စိတ္ကူးရွိတာပါပဲ… ကဲထားပါေတာ့ မင္းက ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္ေနတာလဲ… ဟို ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလား..”

ကားဂိတ္နဲ႔ သူမတိုက္ခန္းက အေတာ္ေလးကိုလွမ္းပါေသးတယ္….။ လူျပတ္တဲ႔ကားဂိတ္ခံုတန္းမွာ ေမွာင္ရိပ္ခိုတဲ႔ စံုတြဲေတြလည္းရွိေသးတယ္…။ လမ္းမဟိုဖက္ကူးဖို႔ လူကူးမ်ဥ္းရွိရာဆီကိုေတာင္မွ အေတာ္ေလးေလွ်ာက္ရပါတယ္…။

“ဒီမနက္ပဲ ကိုႏိုင္နဲ႔ ဖုန္းစကားေျပာျဖစ္ေသးတာ… ရဲရဲျပန္ေရာက္ေနတယ္တဲ႔… အဲဒါေမာင္ေမာင္လဲလိုက္ျပန္လာတယ္လို႔ သူၾကားတယ္တဲ႔ အစ္မနဲ႔အဆက္သြယ္မလုပ္ဘူးလားလို႔ သူေမးေသးတယ္… ကိုယ္လည္း မင္းတကယ္မွမဆက္သြယ္တာ မသိဘူးပဲေျပာလိုက္တာေပါ့ အဆက္အသြယ္လည္း မလုပ္ပါဘူး… ဖုန္းနံပါတ္ေတြဘာေတြမ်ားေပ်ာက္သြားလားမေျပာတတ္ဘူးကို ေျပာေတာ့ ကိုႏိုင္က… ဖုန္းနံပါတ္ေပ်ာက္လည္း အစ္မရယ္ ဖဘမွာ လာေမးလို႔ရသားပဲတဲ႔… အင္းအဲဒါလည္းဟုတ္တာပဲလို႔ေတာ့ ကိုယ္လည္းေတြးမိလိုက္သားပဲ… ဒါနဲ႔ ကိုႏိုင့္ကိုျပန္ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. ေျပးတဲ႔သူေျပးတာ ေျပးပါေစေလလို႔….”

“ဟား ဟား… မဟုတ္ပါဘူး မ”ရယ္… ျပန္ေရာက္ကတည္းက ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္ရႈပ္ေနတာ…အားလံုးျပတ္မွပဲ ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔သူေတြလိုက္ေတြ႔မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာပဲ… မ”ကို ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚတက္လာ ကတည္းက ေတြ႔သားပဲ မ”မ်ားမွတ္မိမလားလို႔ၾကည့္ေနေသးတယ္..။ ဘယ္သူ႔မွမၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာၾကီးတည္ျပီး တင္းေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မႏႈတ္ဆက္ရဲတာ…ခံုေနရာဖယ္ေပးေတာ့လည္း္ မ”လွည့္ၾကည့္လာရင္ ႏႈတ္ဆက္မလို႔ပဲ မ”ကနဲနဲကေလးေတာင္လွည့္မၾကည့္ဘ ူးေလ…”

“ကိုယ့္အေၾကာင္းကို မင္းသိလ်က္သားနဲ႔…”

“ဟုတ္တယ္  မ”က အရင္ပံုစံအတိုင္းပဲ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး… ျမန္မာ၀တ္စံုေလးကို ခ်စ္မက္ခံုမင္စြာ ၀တ္ေနတာကအစေလ….”

လူကူးမ်ဥ္းက်ားနားေရာက္ေတာ့ ကားတစ္စီးမေရာက္လာခင္ သူက သူမလက္ကိုဆြဲျပီး ကူးလိုက္တယ္….။ ေႏြးေထြးၾကမ္းရွတဲ႔ သူ႔လက္ဖ၀ါးေတြက ဟိုအရင္ကလိုပဲ သူမကို လိႈက္ခနဲေႏြေထြးရင္ခုန္မႈကို ေပးတုန္းပဲ…။

“မင္းဘာစားျပီးျပီလဲ… ကိုယ္ေတာ့ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနျပီ ကိုယ္တို႔အိမ္နားက ေတာင္ၾကီးဖက္ထုပ္ေၾကာ္ စားရေအာင္ေလ… အဲဒီမွာ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္လည္းရတယ္…”

တကယ္ေတာ့ သူတည္းတဲ႔ေနရာကို မျပန္ခင္ သူမနဲ႔သူ တစ္ခါတုန္းက အတူထိုင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးဆီကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ကားမွတ္တိုင္နားကအျဖတ္ သူမကို လွမ္းျမင္လိုက္လို႔ ကားေပၚတက္လိုက္တာပါ…။ သူမဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကို သူအလြတ္ရေနလို႔ေတာ္ေသးတယ္ ကားစပယ္ယာေမးေတာ့ သူေရွာေရွာရွဴရွဴပဲေျဖႏိုင္လိုက္တယ္..။ 

“ မ” ေန႔တိုင္းပဲ ဒီလမ္းေမွာင္ေမွာင္ၾကီးကိုျဖတ္ျပီး အိမ္ျပန္တာပဲလား… အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္… ရံုးကဖယ္ရီမလုပ္ေပးဘူးလား…”

“မင္းက ကိုယ့္ကို စိတ္ပူလို႔လား…  ဒီလမ္းက ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနက် ဘာမွမျဖစ္ဘူး မပူနဲ႔…ဒီညက လူနဲနဲျပတ္လို႔ ခါတိုင္းဆုိ လူသြားလာေတြအမ်ားၾကီး..”

သူမတို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေလွ်ာက္လာရင္း သူမေျပာတဲ႔ အေအးဆိုင္ေလးနားကိုေရာက္လာပါတယ္…။

အျပင္ဖက္က ခံုေလးမွာပဲ သူမတို႔ထုိင္လိုက္ၾကတယ္…။ ေတာင္ၾကီးဖက္ထုပ္ေၾကာ္တစ္ပြဲ သံပုရာရည္ခ်ဥ္ခ်ဥ္တစ္ခြက္နဲ႔ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေထာပတ္သီးလက္ေဖ်ာ္တစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္…။ သူမမွာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက အိတ္ထဲက စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းထုတ္ျပီး စားပြဲေပၚမွာ သူမမျမင္ေအာင္ တစ္ခုခုေရးေနတယ္…။ ျပီးေတာ့ စကၠဴရြက္ေလးကိုေခါက္ျပီး သူမကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္…။

“အိမ္ေရာက္မွဖတ္ၾကည့္…ေရာ့”

“ဘာလဲ အရင္တစ္ခါလိုပဲ magic ink နဲ႔ေရးထားတာပဲလား…. ဒီတစ္ခါလည္း မီးမိႈင္းတိုက္ျပီးဖတ္ရမွာပဲလား..”

“ႏိုးး… ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီထဲကေနဖတ္ၾကည့္မွျမင္ရမွာ” တဲ႔…။ သူက သူ႔ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္ကို လက္ညိဳးထိုးျပတယ္…။ သူ႔ပံုစံေလးကို သေဘာက်လို႔ သူမ သြားစြယ္ေလးေတြေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္မိတယ္…။

“မင္းက ဆံပင္ပံုေျပာင္းသြားလို႔ထင္တယ္ ကိုယ္မင္းကို ကားေပၚမွာ တကယ္မမွတ္မိဘူးသိလား…”

သူမက ဖုန္းထဲကပံုေလးတစ္ပံုကိုရွာျပီး သူ႔ကိုျပလိုက္တယ္……။

သူေပးထားတဲ႔ အရုပ္ကေလးပံုကိုၾကည့္ျပီး “ေက်းဇဴး” လို႔ သူခပ္တိုးတိုးဆိုလိုက္တယ္..။

“ဘာအတြက္လဲ….”

စားပြဲထိုးေကာင္ေလးလာခ်ေပးတဲ႔ သူ႔အတြက္ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို သူမယူျပီးေမႊေပးရင္း ေမးလိုက္တာ…။

“ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ႔အရုပ္ကိုခုထိသိမ္းထားေသးလို႔ေလ…”

“ဒါဆို မင္းကိုလဲ ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္….”

 “ဘာလို႔လဲ..”

သူက သူမကို မ်က္ခံုေလးပင့္ၾကည့္ရင္းေမးလိုက္တယ္…။

“ကိုယ္ေပးတဲ႔ ၾကယ္ကေလးကို ဆြဲထားတုန္းမို႔ေပါ့…”

မိုးညေတြ ကုန္ဆံုးခါနီး ေဆာင္းေလေအးက မသိမသာခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး သူနဲ႔ သူမၾကားတိုးေ၀ွ႔လိုက္တယ္…။

တခါဖူးမွ်… “ခ်စ္တယ္”ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို အျပင္မွာေတြ႔ဆံုတုိင္းမသံုးႏႈန္း မေဖာ္ျပခဲ႔ဖူးတဲ႔ သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပံုေလးက အင္မတန္ရိုးစင္းညွင္းသြဲ႔လြန္းတယ္လို႔ ထင္မွတ္စရာ မေကာင္းဘူးလား…..:)

မိုးေင႔ြ