သနပ္ခါးပန္းေလး

မင္းဥာဏ…..

ေလေအးစက္က ေအးစိမ္႔မွႈနဲ႔ မီးမွိန္မွိန္ သီခ်င္းကေလးတျငိမ္႔ျငိမ္႔ရွိေနတဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြနည္းနည္းမ်ားပိုက်ယ္ေနမလားလို႔ကိုယ့္ဘာသာကို မလံုမလဲျဖစ္ေနရင္းနဲ႔ အေရွ႔တစ္၀ိုင္းေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အ၀င္၀ကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္...။  ကၽြန္ေတာ္  ေတြ႔ဆံုဖုိ႔ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္နဲ႔ပို႔ထားတဲ႔သူမ်ားလား...။

သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ျပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာပဲ သူလည္းေရာက္လာခဲ႔တာ...။ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔သူ႔ကို ဘာအေရာင္၀တ္လာသလဲေတာင္ မေမးမိဘူး...။ ဒီတိုင္း ထိုင္ေစာင့္ေနရမွာနဲ႔စာရင္ သြားေမးၾကည့္လိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ...။

အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ခ်ည္သားေပၚမွာ ဇာေပါက္ကေလးေတြပါတဲ႔ လက္စက ရင္ဖုံုးအက်ီၤရိုးရိုးကေလး ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးထိုင္တဲ႔ ၀ိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္လွႈပ္ရွားစြာေရာက္သြားခဲ႔တယ္...။

“စိတ္မရွိပါနဲ႔..... ကိုယ္မက္ေဆ့ခ်္နဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ႔သူမ်ားလား”

“ရွင္......”

တခုခုကို အၾကာၾကီး စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူ႔အေတြးပ်က္သြားပံုရတယ္... အရည္ရႊန္းေနတဲ႔ မ်က္ဆံနက္နက္ မ်က္လံုးေတြအ၀ိုင္းသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသျပန္ ၾကည့္ေနတယ္...။ ျဖဴ၀င္း၀ါႏွစ္ေနတဲ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္က သနပ္ခါးခပ္ပါးပါးေလးရဲ႔ ရနံ႔ကိုေတာင္ ခပ္သင္းသင္းေလးရလုိက္တယ္....။

“ကၽြန္မဆီမက္ေဆ့ခ်္ပို႔တာ ရွင္မွမဟုတ္တာ ရွင္လူမွားေနျပီထင္တယ္”

“ဒါဆို ဒီဆိုင္ကို ညေနငါးနာရီခြဲတိတိမွာဆံုဖို႔မက္ေဆ့ခ်္ဆိုရင္ေတာ့မမွားႏိုင္ဘူးထင္တယ္..”

အမွန္တိုင္း၀န္ခံရရင္ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္အေရးအသားကိုၾကည့္ရတာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သာသာ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္လို႔ခန္႔မွန္းထားေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္းထားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဟာ သူပဲဆိုတာ အလိုလုိေနရင္း ယံုၾကည္ေနခဲ႔မိလို႔ အထြန္႔ထပ္တက္ၾကည့္မိတာ...။

“ရွင္……”  အမ်ိဳးသမီးရဲ႔ အာေမဋိတ္သံနဲ႔အတူ မ်က္လံုးကေလး၀ိုင္းစက္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ဒုတိယအၾကိမ္ထပ္ျမင္လိုက္ရတယ္…။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာနဲ႔သူ႔ဆီက အေျဖတစ္ခုကိုေစာင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ေတာင္ ရပ္ေနတဲ႔ အေနအထားကနဲနဲ အေရွ႔ကိုကိုုင္းက်သြားသလားလို႔ သတိထားမိရင္ ကုိယ္ကို ျပန္မတ္လိုက္ရတယ္..။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ဖို႔ခြင့္မေတာင္းသလို သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ပါဦးလို႔မေျပာေသးဘူး…။

“မျဖစ္ႏိုင္တာ…. ရွင္က ထင္မင္းေဇာ္မွမဟုတ္ဘဲ… ကၽြန္မကို ဒီဆိုင္မွာေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာက ထင္မင္းေဇာ္ေလ…”

“ဟားးး ဒါဆို၀မ္းသာစရာပဲ…”  ဟုတ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမွန္းထားလ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲေလာက္ အိေျႏၵမဆယ္ႏိုင္သလိုျဖစ္သြားတယ္…။

“ရွင္ကဘာကို၀မ္းသာတာလဲ  ထင္မင္းေဇာ္ကိုရွင္သိလို႔လား…”

“အိုေခ…အိုေခ… မင္းကို ကိုယ္ရွင္းျပမွရမယ္ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ဒီမွာထုိင္ခြင့္ျပဳပါ…”

ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလည္းေျပာရင္း ထိုင္ခံုကိုဆြဲယူေနျပီ…။ သူကလည္းထိုင္ပါလို႔ လက္ဟန္နဲ႔ျပတယ္…။ စားပြဲထိုးကို ကၽြန္ေတာ္မွာထားတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ကို ဒီဖက္၀ိုင္းေျပာင္းေပးဖို႔ေျပာရင္း အာေခါင္ေျခာက္သလို ခံစားရလို႔ သူ႔ကိုခြင့္မေတာင္းေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔အေရွ႔မွာ အသင့္ရွိေနတဲ႔ ေရဖန္ခြက္ကို တက်ိဳက္ေမာ့ေသာက္လိုက္မိတယ္…။ သူကေတာ့ မွာထားတဲ႔ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ကို ခရင္းနဲ႔ဓါးနဲ႔ထိုးစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ့္စကားကိုနားေထာင္ဖို႔ အသင့္ရွိေနတယ္…။

“တကယ္ေတာ့ မင္းဆီကို မက္ေဆ့ခ်္ပို႔တာ ကိုယ္ပါ…. ထင္မင္းေဇာ္မဟုတ္ပါဘူး…. မယံုရင္ ဒီမွာ မင္းကို ကိုယ္ပို႔ထားတဲဲ႔ မက္ေဆ့ခ်္ျပန္ဖြင့္ျပမယ္…”

သူ႔ကို  ကၽြန္ေတာ္ဖုန္း မက္ေဆ့ခ်္ကိုဖြင့္ျပီးျပလိုက္ေတာ့ သူက ဖုန္းကိုေသခ်ာယူျပီး ၾကည့္ပါတယ္…။ ျပီးေတာ့ သူ႔ဖုန္းထဲကမက္ေဆ့ခ်္ကိုပါျပန္ဖြင့္ျပီးတိုက္စစ္တယ္… ဖုန္းကိုလည္း ဆက္ၾကည့္တယ္…။ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိသြားတယ္…။ ဒီအမ်ိဳးသမီးကေလးက ေစ့စပ္ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ စစ္ေဆးတတ္သားပဲ…။ သူကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ငယ္လွ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ထက္မပိုပါဘူး…။

“ဒီဖုန္းက ဘယ္လိုလုပ္ရွင့္လက္ထဲေရာက္ေနတာလဲ… ျပီးေတာ့ ကၽြန္မသိသေလာက္ ထင္မင္းေဇာ္ကိုင္တာက ဒီနံပါတ္ဟုတ္ေပမယ့္ ဟမ္းဆက္ေတာ့ black berry ပါ…”

“ေၾသာ္… ဒါက ကိုယ္ဆီေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဟမ္းဆက္ေျပာင္းလိုက္တာပါ… ဒီလုိေလ…ထင္မင္းေဇာ္ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းတက္ဖို႔မထြက္သြားခင္ ကိုယ့္ကို ဒီဖုန္းေရာင္းခဲ႔တာ…”

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းၾကီးညိွဳးက်သြားလိုက္တာ… ကၽြန္ေတာ္စျမင္ခါစကနဲ႔ တျခားဆီပဲ…။ သူ႔မ်က္လံုး၀ိုင္းေတြက အရည္ပိုလဲ႔လာသလို….။ 

ဘုရားေရ…. မ်က္မရည္ေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာျပီ….။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အရွင္လတ္လတ္အေရွ႔တည့္တည့္မွာ မ်က္ရည္က်တာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး တကယ္ပါဗ်ာ…။ သူ႔ပါးျပင္ေပၚက အသားထဲနစ္၀င္ေနတဲ႔ သနပ္ခါးေပၚ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြျဖတ္က်သြားတာ…။ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္ေတြလည္း စိုကပ္ကုန္ေတာ့တယ္…။ သူငိုေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိလက္လြတ္ေငးေမာမိေနလိုက္တာ သူ႔ကို မ်က္ရည္သုတ္ဖို႔ တစ္ခုခုေပးသင့္တယ္လို႔ သတိရေတာ့မွ အိတ္ထဲမွာေဆာင္ထားတတ္တဲ႔ ေမႊးပြလက္ကိုင္ပု၀ါ မီးခိုးျပာေရာင္ေလးကို ကမ္းေပးေတာ့ သူယူျပီး ပါးျပင္ေပၚက မ်က္္ရည္ေတြကို အသာအယာသုတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မရြံမရဲနဲ႔တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္..။

ငိုေနလို႔ ႏွာထိပ္ကေလးနီရဲေနတဲ႔သူ “ေဆာရီးေနာ္..”လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာရင္း ေရတစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္…။ တစ္ခ်က္ရိႈက္လိုက္ရင္း ထြက္သက္ရွည္ရွည္တစ္ခု ထုတ္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစကားစေျပာပါတယ္..။

“ရွင္… ဒီဖုန္းကို၀ယ္လိုက္တာၾကာျပီလားဟင္…”

“အင္း… ေျခာက္လေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီ…. မင္းမက္ေဆ့ခ်္ တစ္ပတ္ကိုတစ္ခု တစ္လကိုေလးခုနဲ႔ အခုဆို ေျခာက္လ ႏွစ္ဆယ့္ေလးခုကိုယ္ဖတ္ရျပီးျပီ….ထင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ဖုန္းေရာင္းသြားတုန္းက မွာခဲ႔ပါတယ္… သူ႔ဖုန္းေတြမက္ေဆ့ခ်္ေတြလာရင္ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါတဲ႔..” 

ေျပာျပီးမွပဲ ကၽြန္ေတာ္ဒီစကားကို မေျပာသင့္မွန္းသတိရသြားလို႔ စကားကို ဒီမွာတင္ရပ္လိုက္ေတာ့တယ္…။ ကၽြန္ေတာ့္ေျပာခဲ႔တဲ႔ ေနာက္ဆံုး၀ါက်တစ္ေၾကာင္းက သူ႔ကို ပိုနာက်င္ေစလိမ္႔မယ္လို႔ ရိပ္မိသြားလို႔ပါ..။

သူက တစ္ခ်က္မဲ႔ျပံဳးျပံဳးလိုက္ရင္း …(မဲ႔ျပံဳးတာေတာင္ သူ႔အျပံဳးေတြေတာ္ေတာ္လွမွန္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိတယ္..)

“ဒါျဖင့္…ရွင္က ကၽြန္မပို႔တဲ႔မက္ေဆ့ခ်္ကို သူေျပာတဲ႔အတိုင္း မဖ်က္ပစ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ဒီေန႔ထိသိမ္းထားေသးသလဲ… ျပီးေတာ့ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထင္မင္းေဇာ္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မကို မက္ေဆ႔ခ်္နဲ႔ခ်ိန္းလိုက္သလဲ” 

“ဗ်ာ…”  ထင္မွတ္ထားျပီးသားေမးခြန္းေပမယ့္ သူအဲလိုေမးလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တကယ္စြန္႔အသြားရပါတယ္…။

“ကိုယ္… မင္းမက္ေဆ့ခ်္ေတြဖတ္ရင္းနဲ႔… မင္းကို ျမင္ဖူးခ်င္သြားတာပါ… ဒီေလာက္ပါပဲ..ျပီးေတာ့ ကိုယ္သာ မင္းနဲ႔မဆံုျဖစ္ရင္ မင္းဒီလိုပဲ မက္ေဆ့ခ်္ေတြပို႔ေနရဦးမယ္ေလ… မင္းကိုတခါမွမျမင္ဖူးေပမယ့္ မင္းစာေတြကိုဖတ္ရင္း ရင္းႏွီးေနခဲ႔တာပါ..”

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္စူးစူးနစ္နစ္စိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္…။ သူ႔အၾကည့္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆက္တြဲေျပာမယ့္စကားကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ တခဏစဥ္းစားလိုက္တယ္…။

“ျပီးေတာ့ ကိုယ္…မင္းကို စိတ္မေမာေစခ်င္လို႔ပါ…” တိုးတိမ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးေတြကို သူကသြက္လက္စြာပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္တုန္႔ျပန္ပါတယ္…။

“ရွင္က ဘာဆိုင္လို႔ ကၽြန္မကို စိတ္မေမာေစခ်င္ရတာလဲ..”

သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေဒါသရိပ္ေတြရွိမေနပါဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ဆိုးသြားသလားလို႔ ၾကည့္လိုက္တာ..။ သူ႔ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ေျဖလိုက္ရမလဲလို႔ အသည္းအသန္စဥ္းစားရေသးတယ္..။

“ဟို..ဒီလိုပါ..ကိုယ္က မင္းမက္ေဆ့ခ်္ေတြဖတ္ရင္း မင္းကိုကိုယ္နဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးျပီးသားလူတစ္ေယာက္လို႔ ခံစားမိလို႔ အဲဒါ..ကိုယ္ကေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ စိတ္မပင္ပန္းေစခ်င္လို႔ပါ..”

“ဟဟဟ….ကၽြန္မက သိခ်င္ရံုသက္သက္ေမးၾကည့္တာပါ”

သူ…သြားစြယ္ေလးေတြေဖြးခနဲေပၚေအာင္ရယ္လိုက္တာ…။ မ်က္လံုးေလးေတြလဲ ၾကယ္ပြင့္ေတြလို လက္ခနဲျဖစ္သြားေသးတယ္…။

“အိုေခ… ကၽြန္မနာမည္ကိုေတာ့ ရွင္သိျပီးသားျဖစ္မွာပါ… ရွင့္နာမည္ကိုမိတ္ဆက္ဦးေလ…”

သူက ခုနက ငိုေနတာသူမဟုတ္ေတာ့သလို ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သလို အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ကိုေတာင္ ဟန္မပ်က္ဆက္စားေနတယ္…။

“ကိုယ့္နာမည္… မင္းဥာဏ… ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခုမွာ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ဒါက ကိုယ့္ကဒ္ျပားပါ..”

ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ႔ လိပ္စာကဒ္ျပားကို သူေသခ်ာၾကည့္ျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲထည့္လိုက္တယ္…။

“မင္းနာမည္ကေရာ…”

“ဟင္… ကၽြန္မနာမည္က ရွင့္ဖုန္းထဲမွာမေပၚဘူးလား…”

“ကိုယ္ ဟမ္းဆက္မေျပာင္းခင္ကေတာ့ “ပန္းပြင့္ေလး”ဆိုျပီးမွတ္ထားတာေတြ႔တယ္…ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ မင္းနာမည္အရင္းေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္…”

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ သူမ်က္လံုးနက္နက္ေတြထပ္ျပီး လင္းခနဲျဖစ္သြားျပန္တယ္…။

“သူက ကၽြန္မဖုန္းcontact ကိုတကယ္ပဲ ရွင္ေျပာသလို “ပန္းပြင့္ေလး”လို႔ မွတ္ထားခဲ႔သလား..”

သူက ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တဲ႔ သူ႔နာမည္ကို ခ်က္ခ်င္းမေျပာေသးဘဲ…  ခရင္းနဲ႔ဓါးကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးေဘးမွာ ခ်ရင္း စကၠဴလက္ကိုင္ပု၀ါနဲ႔ ပါးစပ္သုတ္လိုက္တယ္..။ ျပီးေတာ့မွ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ကဒ္ျပားတစ္ခုကမ္းေပးပါတယ္…။

“ေမလ၀န္းခ…” သူ႔နာမည္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္အသံထြက္ဖတ္လိုက္မိတယ္…။ နာမည္နဲ႔လိုက္ဖက္ေအာင္ သူ႔မ်က္လံုး၀ိုင္းစက္စက္ေတြက လ၀န္းလိုပါပဲ..။ သူက ေလာဂ်စ္စတစ္ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စာရင္းကိုင္တဲ႔..။

တစ္နာရီခြဲအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးသြားခဲ႔တယ္လို႔ ခံစားမိခဲ႔တယ္…။ သူႏႈတ္ဆက္ျပီးမျပန္ခင္… ကၽြန္ေတာ္အရဲစြန္႔ျပီး ေမးလိုက္မိေသး…။

“ကို္ယ္တို႔ ထပ္ဆံုဖို႔ရွိႏိုင္ဦးမလား…”

“ရွင္က ဘဏ္မန္ေနဂ်ာပဲ… ရွင့္ဘဏ္ကို တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မေရာက္လာဦးမွာပါ…” တဲ႔…။

သူျပန္သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ထဲမွာ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းထဲကို ၀င္ထားခဲ႔တဲ႔ သူ႔မက္ေဆ့ခ်္ေတြကို ျပန္ဖတ္ေနမိတယ္…။

~~~~good night… I love u baby…~~~~

~~~~you know how much I miss u~~~~

မက္ေဆ့ခ်္ေတြက ဘာမွေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ဘဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးပို႔တဲ႔ မက္ေဆ့ခ်္ေတြျဖစ္ျပီး ေကာင္းေသာညပါလို႔ႏႈတ္ဆက္ထားတာမ်ားပါတယ္…။ သူနဲ႔ ထင္မင္းေဇာ္္ အသက္ေတာ္ေတာ္ကြာပံုရပါတယ္..။ သူ႔အသံုးအႏႈန္းေတြက ေဘဘီတို႔ ဟန္နီတို႔ အဲလိုေတြသံုးထားတာ ေတြ႔ရတယ္…။ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာတဲ႔ မက္ေဆ့ခ်္ကေတာ့ အရင္ဟာေတြနဲ႔မတူဘူး…။ သူ႔ရဲ႔ သတိရလြမ္းဆြတ္မႈေတြက အစိုင္အခဲပိုၾကီးလာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္….။ မနက္မိုးမလင္းခင္ 4:52 မွာပို႔ထားခ႔ဲတဲ႔ အဲဒီမက္ေဆ့ခ်္…။

“ဟန္နီ…ေနေကာင္းရဲ႔လား…. ခုတေလာမင္းကို ခနခနအိပ္မက္မက္တယ္ ခုလဲကိုယ္မင္းကိုအိပ္မက္မက္ျပီး လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တာ.. ကိုယ္မင္းကို စိတ္ပူလိုက္တာ မင္းတကယ္ေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္ ကိုယ့္ကိုတစ္ခုခုေတာ့ျပန္ေျပာပါေနာ္…ပလိစ္….”

ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္ဒီဖုန္းကို စကိုင္ကတည္းက ဖုန္းတစ္ခါမွမေခၚခဲ႔ဘဲ.. မက္ေဆ့ခ်္ေတြကိုသာ ပံုမွန္ပို႔ေနခဲ႔တာပဲ….။ ပို႔တဲ႔မက္ေဆ့ခ်္တိုင္းလည္း ျမန္မာလို ျမန္ဂလိခ်္လိုမဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္လိုသာရိုက္ထားတာပါ…။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ခဲ႔ေပမယ့္ ခုမွပထမဦးဆံုးဆံုဖူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေျပာျပမွာမဟုတ္မွန္းသိေနလို႔ သူမေျပာခ်င္ဘဲ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို မစပ္စုသင့္ဘူးလို႔ထင္လို႔ေလ…။ ခုေတာင္ ဒီဆိုင္မွာ ဆံုဖို႔ခ်ိန္းလိုက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ သိခ်င္စိတ္ကို သူသိခ်င္သိေနေလာက္ေရာေပါ့…။ ျမန္မာဆန္ဆန္သိပ္လွတဲ႔ ခုေခတ္မွာ ျမင္ရခဲတဲ႔ ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးနံ႔ေတြသင္းေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကေလး…။ 

“ေမလ၀န္းခ… မင္းနဲ႔ ကိုယ္ထပ္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္….”

@@@@@@

ေမလ၀န္းခ.....

အေနာက္ဖက္က စက္ဘီးဘဲလ္သံတရစပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္တိုတုိနဲ႔ တိုက္ခ်င္လည္းတိုက္ေတာ့လို႔ ဒီေလာက္လမ္းဖယ္ေပးထားတာကို တီးပဲတီးႏိုင္လြန္းတယ္လို႔ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ပလိုက္တယ္….။

ကၽြန္မေဘးမွာ ကၽြိခနဲအုပ္လိုက္တဲ႔ဘရိတ္သံေၾကာင့့္လန္႔ျပီး ေျခလွမ္းေတြတုန္႔ခနဲ ရပ္သြားရတယ္…။ မေန႔ကမွ ကၽြန္မတက္တဲ႔ အတန္းမွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ ေကာင္ေလး….။ ကၽြန္မမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္တာကို သူကတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ေသးတယ္…။ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ခံုးနက္နက္နဲ႔ေကာင္ေလး… ရင္ဘတ္မွာ Levis စလံုးပါတဲ႔တီရွပ္အျဖဴေရာင္ကုိ ရိုက္တာဂ်င္းအနက္နဲ႔ တြဲ၀တ္ထားတယ္…။ ေက်ာမွာလည္း အနက္ေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုး…။

“မမဆီက ကၽြန္ေတာ္မမီလိုက္တဲ႔ ရက္ေတြတုန္းက စာေတြကူးခ်င္လို႔ အဲဒါစာအုပ္ငွားေပးလို႔ရမလား”

အမွန္ေတာ့ ဒီသံရံုးစာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေတြ လာငွားဖတ္ရင္း ဒီမွာဖြင့္တဲ႔ သံုးလျပတ္သင္တန္းတိုေလးကို ကၽြန္မတက္ေနခဲ႔တာ တစ္ပတ္ပဲရွိပါေသးတယ္…။

“ဘာကူးစရာလိုလို႔လဲ သင္တန္းအတြက္ အားလံုးကို notes စာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ထားျပီးသားပဲေလ….”

“ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္… သင္ျပီးသား chapter ေတြက ႏွစ္ခုပဲရွိေသးတယ္ ျပန္ဖတ္လို႔ရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ မမလက္ေရးေလးနဲ႔ ျမန္မာလိုမွတ္ထားတာေလးကူးခ်င္တာပါ…”

သူ ကၽြန္မကိုေနာက္ျပီးေျပာေနတာမဟုတ္မွန္း သူ႔မ်က္ႏွာမွာထင္ေပၚေနပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစာအုပ္မငွားေပးခင္ သူ႔ကို နဲနဲရစ္ခ်င္ေသးတယ္…။.

“ဒါမ်ား ကိုယ့္ဆီကေတာင္ငွားစရာမလိုဘူး..ဆရာမကို သြားေမးရင္ရတယ္ သူရွင္းျပရင္း မင္းကိုယ္တိုင္လိုက္မွတ္တာ ပိုေတာင္မွတ္မိလြယ္ေသးတယ္…”

ကၽြန္မအဲလိုေျပာေတာ့ သူအၾကံအိုက္သြားပံုနဲ႔ ဂုတ္ပိုးကိုပြတ္ျပီး အသားလြတ္အသံထြက္(ရီ)ရယ္ေနတယ္..။ 

“ဟာာ ဗ်ာ… ဆရာမက အားမွန္းမသိဘာမသိနဲ႔ ေၾကာက္ပါတယ္ သြားမေမးရဲဘူး.. မမစာအုပ္ပဲငွားလိုက္ပါေနာ္…အဲဒါပိုအဆင္ေျပလိမ္႔မယ္…”

“ကဲပါ.. ဟုတ္ပါျပီ.. ဟုတ္ပါျပီ… အခုတက္မယ့္အတန္းျပီးရင္ ငွားလိုက္မယ္… ဒီေန႔အျပီးကူးရမယ္ ကိုယ္အိမ္မွာ ျပန္ဖတ္ရဦးမွာ…”

“စိတ္ခ်… ဆိုင္မွာ မိတၱဴကူးလိုက္မွာပဲ ဘာၾကာတာမွတ္လို႔…”

“အတန္းခ်ိန္နီးေနျပီ သြားေတာ့မယ္…”

“ကၽြန္ေတာ္လည္းအတူသြားရမွာပဲေလ…”

“မင္းက စက္ဘီးစီးသြားေလ…”

“မစီးေတာ့ဘူး တြန္းပဲတြန္းေတာ့မယ္ မမနဲ႔စကားေျပာရေအာင္ေလ..”

အဲဒီေန႔ကစျပီး ရင္းႏွီးသြားခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မထက္အသက္ဆယ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ငယ္တဲ႔ အဲဒီခ်ာတိတ္ကေလးဟာ… ကၽြန္မရဲ႔ ႏွလံုးသားရပ္၀န္တစ္ေနရာကို ေနရာယူလာခဲ႔လိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ေတာင္မထားခဲ႔မိဘူး…။ သူက ကၽြန္မကို သူ႔ထက္သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ပဲ အသက္ၾကီးတယ္လို႔ထင္တာတဲ႔…။ ဟဟဟ… ကၽြန္မအဲသေလာက္ႏုေနပါလားလို႔ ကို္ယ့္ဘာသာ အထင္ၾကီးသြားခဲ႔ေသး…။

သူက ကြန္ျပဴတာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္…။ ညေနဖက္ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ရင္လည္း အိမ္နဲ႔သိပ္မေ၀းေပမယ့္ သူကေဘးနားကေန သူ႔စက္ဘီးေလးတြန္းျပီး အေဖာ္လိုက္ေပးတတ္တယ္…။ တခါတေလ.. အိမ္ေပၚမတက္ခင္ အိမ္ေဘးနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင္ျဖစ္တယ္…။

“မမကေလ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ေနက် ခုေခတ္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔မတူဘူး…”

“ဟင္…ကိုယ္ကဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ ဂ်ဳိေတြဘာေတြမ်ားထြက္ေနလို႔လား…”

ကၽြန္မက သူ႔ကိုေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ေခါင္းကိုစမ္းျပီး သူ႔ကိုလွည့္ေျပာေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းျပန္စြာပါတယ္…။

“ဟာ..မေနာက္နဲ႔မေျပာင္နဲ႔ ဒီက စကားအေကာင္းေျပာမွာ… ဟုတ္တယ္… မမလို ျမန္မာရင္ဖံုးအက်ီၤ၀တ္ သနပ္ခါးခပ္ပါးပါးေလး ပါးေပၚတင္တဲ႔ မိန္းကေလးက ဒီေခတ္မွာေတာ္ေတာ္ရွားေနျပီ အဲဒါသိလား…”

“အဲဒီေတာ့……”

“ကၽြန္ေတာ္က သနပ္ခါးနံ႔ကိုုသိပ္ၾကိဳက္တာ… အိမ္မွာဆို ေမေမတို႔ဖြားဖြားတို႔ သနပ္ခါးလိမ္းထားရင္ အနားမွာသြားျပီးဖက္နမ္းပစ္လိုက္တာ…”

“ဟာာာ……”

သူ႔စကားဘယ္ေရာက္သြားမွန္းသူမသိေသးဘူး…။

“ဟာ… မဟုတ္ဘူးေလ…ဟား ဟား ဟားး ကၽြန္ေတာ္ကအဲလိုမဆိုလုိပါဘူး သနပ္ခါးနံ႔ကိုၾကိဳက္တာကို ရိုးရိုးေျပာျပတာပါ… သင္တန္းတက္တုန္းက မမအေနာက္မွာထိုင္ေတာ့ ေလသင့္တိုင္း မမဆီကသနပ္ခါးနံ႔ေလးရရ ေနတာေလ အဲဒါေၾကာင့္ မမဆီက စာအုပ္ငွားရင္း ခင္ေအာင္လုပ္လိုက္တာ”

ကၽြန္မေလ သူ႔အျပံဳးျဖဴျဖဴေလးေတြကို သိပ္သေဘာက်တာပဲ…။ ျပီးေတာ့ သူက ကၽြန္မျမင္ဖူးေနက် ေယာက္်ားေလးေတြထက္ ႏႈတ္ခမ္းနဲနဲပိုထူျပီး… စီးကရက္မေသာက္လို႔ ခပ္ရဲရဲျဖစ္ေနတဲ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ မ်က္ခံုးထူထူနက္နက္ေတြက အသားျဖဴျဖဴမ်က္ႏွာေလးမွာ ထင္းထင္းေလးျဖစ္ေနတယ္။

“အိုးး သနပ္ခါးနံ႔ၾကိဳက္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လိမ္းေပ့ါ.. ဘယ့္ႏွယ့္သနပ္ခါးလိမ္းတဲ႔သူကို ခင္ေအာင္လုပ္ရတယ္လို႔… ပင္ပန္းခံျပီး…”

“ေၾသာ္ဗ်ာ… အပင္ပန္းခံတယ္ရယ္လို႔လည္းဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ…. ထားပါေတာ့…. မမကေလ ဘာနဲ႔တူလဲ သိလား…”

“အင္း…ဘာနဲ႔တူလို႔လဲ…”

“သနပ္ခါးပန္းကေလးနဲ႔တူတာဗ်….. ဟုတ္တယ္…ေလေျပမွာ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ႔ အနံသင္းသင္း သနပ္ခါးပန္းေလးနဲ႔တူတာ”

ကၽြန္မကို ဘယ္သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကမွ ခုလိုေျပာတာ မခံဖူးခဲ႔လို႔ ေယာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ေရွ႔မွာခ်ထားတဲ႔ အၾကမ္းရည္အိုးကိုပဲ ငွဲ႔ေသာက္ေနမိေတာ့တယ္…။ သူက ေရေႏြးအိုးကိုင္းကိုထပ္ကိုင္လိုက္တဲ႔ ကၽြန္မလက္ကို ဖ်တ္ခနဲ႔လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္….။

“ေတာ္ေလာက္ျပီ… မမရွက္တာက ေတာ္ေတာ္ၾကာ… ေရေႏြးအေသာက္မ်ားျပီး ရွဴရွဴးသြားခ်င္ေနမယ္”

“ဟာာ… မင္းကေတာ့…”

“ဟား ဟားး ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ မေနာက္ေတာ့ဘူးေနာ္..မေနာက္ေတာ့ဘူး မရွက္နဲ႔ေတာ့..”

သူက ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသားဆိုေပမယ့္ ၀ါသနာရင္းခံကေတာ့ အႏုပညာဖက္မွာရွိေနတယ္…။ သီခ်င္းဆို ဂီတာတီးတတ္တာ လူငယ္တိုင္းလိုလိုရတယ္ဆိုေပမယ့္… စာအုပ္စာေပ ကဗ်ာတိုစေတြကို ခံုမင္တတ္တာကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ေမြးရာပါ ပါရမီတစ္ခုလည္းျဖစ္မွာပါ….။

~~~~ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ သနပ္ခါးပန္းကေလး ဟိုးး အေ၀းကေနလႊင့္လာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းလိုက္တာ…… ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဖက္အိတ္ကပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေမႊးျမဖို႔ သနပ္ခါးပန္းေလးကိုေဆာင္ယူရပါ့မလဲ~~~~

ကၽြန္မနဲ႔အတူလက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ႔အခါ သူက အဲသလို စာရြက္ကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ေရးေရးေပးတတ္တယ္…။

ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အမ်ားအျမင္မွာ သမီးရည္းစားလို႔ထင္ျမင္ၾကမွာပါ…။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ… သူငယ္ခ်င္းမက ရည္းစားမက်ျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကဘာေတြလဲ….။ ကၽြန္မကို သူစိတ္ထဲရွိရင္ အဲလို ကဗ်ာတိုစေလးေတြေရးေပးတတ္ေပမယ့္ အဲဒါဟာ ကၽြန္မကိုသူေပးတဲ႔ ရည္းစားစာလား… ကၽြန္မမသိဘူး…။ သူနဲ႔ကၽြန္မရင္းႏွီးခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းမွာ ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္လို႔ သူတစ္ခါမွဖြင့္မေျပာခဲ႔သလို ကၽြန္မကလည္း သူ႔ကို (ဖုန္းဖက္ေဆ့ခ်္ထဲကလြဲလို႔) ခ်စ္တယ္လို႔ အျပင္မွာ တစ္ခါမွမေျပာဖူးခဲ႔ဘူး…။ ဖြင့္ေျပာဖို႔မလိုဘူးလို႔သူထင္ထားခဲ႔တာလား ဒါမွမဟုတ္… ကၽြန္မတို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ဖြင့္ေျပာျပစရာမလိုေတာ့တဲ႔ နားလည္ၾကတဲ႔ ႏွလံုးသားတသားထဲ တထပ္တည္းက်ေနၾကတဲ႔သူေတြလား…။

စေနတနဂၤေႏြဆို ကၽြန္မတို႔ရုပ္ရွင္အတူၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းဖက္ သြားတတ္ၾကတယ္…။ မဂိုလမ္းထဲမွာ သူၾကိဳက္တတ္တဲ႔ စမူဆာသုပ္သြားစားတတ္ၾကတယ္…။ ၾကားရက္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔သူ ေန႔ဖက္မွာ သံုးအြန္လိုင္းသံုးရင္ စကားေျပာျဖစ္သလို ညဖက္ေတြမွာေတာ့ ပိုျပီးေျပာျဖစ္တယ္…။ ဖုန္းကေတာ့ ကၽြန္မက စျပီးမဆက္တတ္ေပမယ့္ သူကၽြန္မဆီကို ႏွစ္ခါ သံုးခါေတာ့ ဆက္ဖူးပါတယ္…။ ဖုန္းအေျပာနည္းေပမယ့္ အြန္လိုင္းမွာေတာ့ စကားေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္…။

ဘာသာမတူေပမယ့္ ကၽြန္မေရႊတိဂံုဘုရားသြားရင္ သူလိုက္ေပးတတ္တယ္….။ ညဖက္ ဘုရားရင္ျပင္ရဲ႔ မီးေရာင္၀ါ၀ါေအာက္မွာ ကၽြန္မတို႔အတူ ေလညွင္းခံရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြ ေျပာတတ္ၾကတယ္…။ ဘုရားနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔ ကၽြန္မအိမ္အထိ သူနဲ႔ကၽြန္မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တတ္ၾကတယ္…။ အဲခါမ်ိဳးဆို သူက ကၽြန္မကုိေတာင္ခြင့္မေတာင္းဘဲ ကၽြန္မလက္ကို ပိုင္ဆိုးပုိင္နင္းတြဲေလွ်ာက္တတ္ေသးတယ္…။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သူလက္ဖ၀ါးေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ ကၽြန္မလက္ေတြကိုထည့္ထားခ်င္ခဲ႔တာပါ...။ ကၽြန္မအိမ္ေပၚျပန္ေရာက္လို႔ အိပ္ယာ၀င္သြားခဲ႔ခ်ိန္မွာ သူက ဖုန္းနဲ႔မက္ေဆ့ပို႔ျပီး ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသးတယ္…။

သူစာေမးပြဲေတြေျဖတဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မနဲ႔သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားခဲ႔တယ္…။ အြန္လိုင္းမွာလည္းသူ႔ကိုမေတြ႔ရေတာ့ဘူး…။ ဖုန္းေတာ့တစ္ေခါက္ဆက္လာခဲ႔ေသးတယ္….။

“မမတို႔က တကယ္ေနႏိုင္တယ္ ဖုန္းေလးဘာေလးေတာင္မဆက္ဘူး”တဲ႔…။ ကၽြန္မကစျပီး ဘယ္တုန္းကမွ ဖုန္းမဆက္တတ္ဘူးဆိုတာသူသိလ်က္နဲ႔…။ 

ကၽြန္မ၀န္ခံပါတယ္… သူနဲ႔အဆက္အသြယ္မရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ… ကၽြန္မသူ႔ကုိဘယ္ေလာက္ တြယ္တာေနမိျပီလဲဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္…။ ကၽြန္မသူ႔ကို လြမ္းတတ္ေနျပီ..။ သူေရာကၽြန္မ…လြမ္းသလို ကၽြန္မကိုလြမ္းရဲ႔လား ကၽြန္မသိခ်င္လိုက္တာ…။

“ခုဘယ္ခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ… မမကိုကၽြန္ေတာ္လာေတြ႔ခ်င္တယ္…….ေျပာစရာလဲရွိတယ္…” 

အဲဒီတုန္းက သူအဲလိုေျပာခဲ႔တာကို လာမေတြ႔နဲ႔လို႔ ကၽြန္မကို အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားတဲ႔သူ႔ကို စိတ္ဆိုးျပီး ျပန္ေျပာခဲ႔လိုက္တာ…။ 

တကယ္ဆို သူႏိုင္ငံျခားကိုေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ ကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္ခ်င္ရံုသက္သက္ပါလိ႔ုဘာလို႔ ဖုန္းထဲကမေျပာခဲ႔သလဲ…။

ခုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တကယ္ေ၀းသြားၾကျပီလား………???
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပန္ဆံုဖို႔ မၾကိဳးစားၾကေတာ့ဘူးလား.....???

ဆံုေတြ႔ဖို႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈမရွိဘဲနဲ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရစက္ကုန္ျပီလို႔ ကၽြန္မမမွတ္ထင္ခ်င္ေသးဘူး...။
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေ၀းကြာမႈမွာ သူ႔အျပစ္မပါသလို ကၽြန္မေၾကာင့္လို႔လည္း တရားေသေျပာလို႔မရပါဘူး..။  အခ်စ္မွန္ရင္ ျပန္ဆံုရမယ္ဆိုတဲ႔ ယုံၾကည္မႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကမလား...။

“စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈမ်ားစြာနဲ႔ မင္းျပန္လာမယ့္ေန႔ကို ကိုယ္ေစာင့္ေနပါတယ္ ထင္မင္းေဇာ္”


@@@@@@

ထင္မင္းေဇာ္.....

 ~~~~ ကၽြန္ေတာ့္ေႏြရာသီမွာ သူ၀င္ေရာက္လာကတည္းက သနပ္ခါးပန္းရနံ႔ေတြ ဖုံးလႊမ္းသြားကုန္တယ္ ~~~~

ကၽြန္ေတာ္ ရည္းစားအမ်ားၾကီးထားခဲ႔ဖူးတယ္....။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေလာက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္ခဲ႔ဖူးဘူး...။

အဲဒီေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးတက္တဲ႔ သင္တန္းမွာဆရာမကစာစသင္ေနျပီမို႔ အေျပးအလႊားလြတ္တဲ႔ ခံုမွာ၀င္ထိုင္ရင္း ေမာေမာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အသက္ရွဴလိုက္တုိင္း ၀င္သက္ထဲကို သနပ္ခါးနံ႔ေလးစတင္၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ခဲ႔ပါတယ္...။ ေမႊးပ်ံ႔လြန္းနဲ႔ သနပ္ခါးနံ႔ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႔တည့္တည့္မွာထိုင္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးဆီကပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုနဲနဲေစာင္းျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ ၀ါမႈန္မႈန္ကေလးတင္ေနတဲ႔ သနပ္ခါးေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္..။ ေက်ာလည္ေလာက္ရွည္တဲ႔ ဆံပင္နက္နက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာမျမင္ရေပမယ့္ ႏူးည့့ံသိမ္ေမြ႔မယ့္ အမ်ိဳးသမီးကေလးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မီအတန္းကို ေျပးတက္ရ အတန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ စာထဲစိတ္မေရာက္ဘဲ ရွိေနေတာ့တယ္...။ အတန္းျပီးေတာ့ သူက ေဘးဖက္လွည့္ျပီးလြယ္အိတ္ထဲစာအုပ္ေတြထည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးတေစာင္းေလး ေသေသခ်ာခ်ာ နီးကပ္ကပ္ကေလး ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွဴရပ္သြားမတပ္ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုလြန္တယ္ေျပာမွာပဲ...။ အျပန္ကို ကၽြန္ေတာ္သူ႔ေနာက္က တိတ္တိတ္ကေလး လိုက္ၾကည့္ခဲ႔လို႔ သူေနတဲ႔ေနရာကို သိသြားခဲ႔တယ္...။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ေနာက္ လိုက္လာခဲ႔တယ္လို႔ေတာင္ နည္းနည္းကေလးမွ ရိပ္မိပံုမေပၚပါဘူး...။ ပိုျပီးဆင္ေျပသြားတာ သူက အိမ္နားေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚမတက္ေသးဘဲ ေအာက္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ဇိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ေသာက္ တတ္ေသးတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔ခပ္လွန္းလွန္း၀ိုင္းမွာထုိင္ျပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို မွာေသာက္ရင္ သူနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ ဦးေႏွာက္ကို ဖ်စ္ညစ္ခိုင္းလိုက္တယ္..။

ေနာက္ေန႔မနက္ သူ႔ဆီက စာအုပ္ငွားဖို႔အၾကံနဲ႔ သူ႔မ်က္ေစာင္းလွလွကိုခံယူရင္း သူနဲ႔ရင္းႏွီးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ပထမေျခလွမ္း ေအာင္ျမင္ခဲ႔တယ္...။ ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားခဲ႔ၾကတယ္....။ တခါတေလ တစ္ေယာက္အလိုတစ္ေယာက္ ေျပာစရာမလိုေအာင္ကုိ နားလည္တတ္လာခဲ႔တဲ႔အထိပဲ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူလက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ႔အခါ သူ႔ကို ကဗ်ာတိုေလးေတြေရးေပးရင္ သူက စာရြက္ကေလးယူဖတ္ျပီး သေဘာက်မဆံုးေတာ့ ျပီးေတာ့ သူကအရွက္လည္းၾကီးေသးတယ္...။ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြထဲက သူ႔ကို တည့္တိုးၾကီးေျပာတဲ႔အခါမ်ိဳးဆို သူရွက္ျပီး ဘာလုပ္ရဘာကိုင္ရမွန္းမသိတ႔ဲ အမူအရာေလးက သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ...။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အရြယ္သိပ္ကိုကြာျခားပါတယ္...။ ဟုတ္ပါတယ္ ပတ္၀န္က်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းက စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နားပိတ္ထားၾကတယ္...။ အဲဒီတစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူတူတယ္...။ ေဘးစကားေတြကို သိပ္နားမေယာင္တတ္ၾကဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းပြင့္ေလးကို သိပ္ခ်စ္သလို ပန္းပြင့္ေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖြင့္ေျပာျပစရာမလိုေလာက္ေအာင္ နားလည္ၾကတာပါ...။

ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကဂနဏသူ႔ကိုေျပာထားခဲ႔ေပမယ့္... ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြား ဆက္တက္မွာကိုေတာ့ သူ႔ကိုအသိမေပးထားခဲ႔ဘူး...။ 

ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲေျဖေတာ့ သူနဲ႔အဆက္သြယ္ျပတ္သြားခဲ႔တယ္...။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ရဲ႔လား ဆုိျပီး ဖုန္းေလးတစ္ခါေလာက္ေတာင္ မဆက္ခဲ႔ဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္နားမလည္တာ အဲဒါပဲ...။ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာရတာအဆင္ေျပသေလာက္ ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းစဆက္ရမွာကို သူအဲသေလာက္၀န္ေလးေနခဲ႔သလဲ...။ ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲျပီးလို႔ ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတဲ ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အနားသူ႔ကိုရွိေနေစခ်င္ခဲ႔တာ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ဖို႔ ဘုရားအတူတက္ဖို႔ လမ္းအတူတြဲေလွ်ာက္ဖုိ႔အခ်ိန္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြားတက္မွာကို သူ႔အသိမေပးတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္းအျပစ္ရွိပါတယ္...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသူ႔ကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုတာကိုေျပာဖို႔လည္း ခြန္အားမရွိ သူကၽြန္ေတာ္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ႔မွာ သူ၀မ္းနည္းအားငယ္ျပီးက်န္ခဲ႔မွာကိုလည္း မၾကည့္ရက္ျပန္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ....။

ကၽြန္ေတာ္မသြားခင္တစ္လအလိုသူ႔ကိုဖုန္းဆက္ေသးတယ္...။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတ႔ြဖို႔ကို ျငင္းလိုက္တယ္....။

ပန္းပြင့္ေလးနဲ႔ျပန္ဆံုဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခုက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ႔မွာပါ.....။

“ပန္းပြင့္ေလး...ကၽြန္ေတာ့္ကိုစာင့္ေနမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခဏကေလး ထြက္သြားပါရေစ...”

မိုးေငြ႔