က်မတို႔ငယ္ငယ္က ေနခဲ႔တဲ႔ အိမ္ကို ခုေတာ့လည္း မ်က္စိထဲက ျပန္ျမင္ေယာင္ရံုပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္....။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ေျခာက္လက ငလ်င္ဒဏ္နဲ႔ တစ္ျမိဳ႔လံုးျပိဳလဲ ပိျပားသြားကတည္းက အိမ့္အေနာက္ျခမ္း အုတ္ခ်ပ္ၾကီးတျပင္စာပဲ မားမားမတ္မတ္က်န္ခဲ႔ေတာ့တယ္.....။
အဲဒီအိမ္ေဆာက္တုန္းက က်မေတာင္မေမြးေသးပါဘူး.....။ အဖုိးေဆာက္ခဲ႔တဲ႔အိမ္ပါ...။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရြာမွာ(ခုေတာ့ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔ျဖစ္ေနပါျပီ)တိုက္အိမ္ဆိုလို႔ က်မတို႔အိမ္တစ္အိမ္ပဲရွိတာ.....။ ရြာလယ္ေခါင္ တည့္တည့္က ဗီယက္နမ္ၾကီးတို႔တိုက္အိမ္ဆို လူတိုင္းသိတယ္.......။ က်မတို႔အိမ္၀ိုင္းက မ်က္ႏွာစာေပသံုးေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္....အေနာက္ဖက္ကိုေတာ့ ေပတစ္ရာေက်ာ္မယ္ထင္တယ္....။ အဖိုးက တိုက္အိမ္ၾကီးကို ေျမကြက္ရဲ႔ အေရွ႔ပိုင္း သံုးပံုတစ္ပံုစာေလာက္ပဲေဆာက္ျပီး တိုက္အိမ္ေနာက္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္အဖီေလးနဲ႔ ေျမကြက္လပ္ရွိတယ္...ျပီးေတာ့မွ ႏွစ္ထပ္သစ္သားအိမ္ေလးတစ္လံုးရွိတယ္...။ အဲဒီသစ္သားအိမ္ေနာက္ဖက္မွာ စပါးက်ီတစ္ခုရွိတယ္.......။ က်မတို႔ငယ္တုန္းက အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္မွာ အိပ္ၾကတယ္...။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တူတူပုန္းတန္းကစားၾကတယ္...။ စပါးက်ီထဲထိပုန္းတာ...။ အဲဒီအိမ္ရဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ထဲထိလဲ ပုန္းၾကေသး... ေၾကာင္ေတြေခ်းပါထားတာ နံေစာ္ေနတာေတာင္ ရေအာင္ပုန္းတယ္.....။ အဖြားကေၾကာင္ေတြအမ်ားၾကီးေမြးထားတယ္ေလ......။ အိမ္မွာေၾကာင္ရွိတယ္...။ ၀က္လည္းေမြးတယ္.... ၾကက္လဲေမြးတယ္....ဘဲလဲေမြးတယ္....။ အေကာင္ပေလာင္ေတြစံုေပမယ့္ က်မကေတာ့ အေကာင္ေတြကို အဲကတည္းက မခ်စ္တတ္ပါဘူး...။ ညေနညေနဆို အေဒၚအမႊာႏွစ္ေယာက္က က်မကိုစက္ဘီးနဲ႔တင္ျပီး ရြာထိပ္ ေျမနီကုန္းျမင့္မွာရွိတဲ႔ အဖိုးရဲ႔ ဆန္စက္မွာ ၀က္ေတြ ဘဲေတြေၾကြးဖို႔ ဆန္ကြဲတို႔ ဖြဲတို႔သြားယူတတ္ၾကတယ္....။
က်မက ငယ္ေသးေတာ့ ၀က္စာေကၽြးတာေတာ့မလုပ္လုိက္ရဘူး....။ နဲနဲၾကီးလာေတာ့ အဖြားတို႔က ၀က္မေမြးေတာ့ဘူး....။ ၾကက္ကေလးေတြ တစ္ေကာင္စနွစ္ေကာင္စပဲရွိေတာ့တယ္.......။ အဲ...ေနာက္ေဖးျခံထဲမွာ သရက္ပင္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစိုက္ထားတယ္ ဘယ္ႏွစ္ပင္လဲေတာ့ မေရထားမိဘူး... ျခံေျမကြက္လပ္အျပည့္ပဲ သရက္ပင္ေတြျပီးရင္ ေနာက္မွာ အိမ္သာႏွစ္လံုးတြဲနဲ႔ ေနာက္ေဖးေဆးရံု၀င္းထဲကို ေဖါက္ထြက္တဲ႔ သြပ္တံခါးၾကီး(ျခံတံခါး)ပဲရွိေတာ့တယ္....။ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႔ “ေႏြသီး”၀တၳဳတိုကိုဖတ္ရင္း ဆရာမငယ္ငယ္တုန္းက သူတို႔ျခံထဲက မာလကာသီး၄၃ပင္ရွိတဲ႔အေၾကာင္း အပင္ေပၚတက္ကစားၾက စာက်က္ၾကတဲ႔အေၾကာင္းေလးဖတ္မိေတာ့... က်မလည္း အဖြားရဲ႔သရက္ပင္ေတြကို သတိရသြားတယ္...။ အပင္ေပၚလည္းတက္ျဖစ္ၾကတယ္...။ အသီးေတြအလံုးမၾကီးခင္ အေၾကြေလးေတြ လုိက္ေကာက္ အပင္ေအာက္မွာဖ်ာခင္းျပီး စင္းတံုးနဲ႔ အသီးကိုခြဲအေစ့ထုတ္ျပီး ဆားရည္အုိးထဲစိမ္တယ္...။ ေနာက္ေန႔ ဗီဒီယိုျပရင္လာၾကည့္တဲ႔သူေတြ အိပ္ငိုက္ေျပ ဆားငရုတ္သီးမႈန္႔နဲ႔တို႔စားဖို႔ေရာင္းရတယ္...။ အဲတုန္းက ခူေကာင္ေတြကို သိပ္သတိမထားမိလို႔ ေနာက္ပိုင္းခူေကာင္ေတြကိုေၾကာက္တာနဲ႔ အပင္ေပၚသိပ္မတက္ ေတာ့ဘူး...။ အပင္ေတြက မခ်စ္စုပင္ေတြမ်ားတယ္ အသီးေတြတစ္လံုးတစ္လံုးက အယ္စတုန္ၾကီးေတြ...။ အသီးေတြၾကီးလာျပီး မမွည့္ခင္ေတာင္းထဲခူးထည့္တယ္...။ တာခ်ီလိတ္သြားတဲ႔ကားနဲ႔ ဟိုေရာက္ရင္ ယိုးဒယာတစ္ဘက္ကမ္း မယ္ဆိုင္မွာသြားသြင္းတယ္ ...။ ကီလိုနဲ႔ခ်ိန္ျပီးေစ်းျဖတ္တယ္...။ အလံုးကၾကီးေတာ့ ႏွစ္လံုးဆိုပဲ တစ္ကီလိုေက်ာ္ေနျပီ.....။
အေရွ႔အိမ္မၾကီးရဲ႔ အေနာက္ဖက္အဖီေလးမွာ (မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႔ေနာက္တစ္ဘက္ျခမ္း) အေမတို႔ညီအစ္မေတြ သိုးေမႊးထိုးစက္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ တဂ်ံဳးဂ်ံဳးစက္ထုိးၾကတယ္....။ အဲဒီခ်ိန္က ရွမ္းျပည္ကခုလုိမွမဟုတ္ဘဲ အေအးဓါတ္ကကဲေတာ့ ေဆာင္းတြင္းအတြက္ သိုးေမႊးထည္ေအာ္ဒါေတြက မနည္းဘဲ...။ အိမ္ေရွ႔မွာက ကုန္ဆံုဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္....။ ေဆးေတြလည္းေရာင္းတယ္.... စက္နဲ႔မရစ္ရေသးတဲ႔ သိုးေမႊးခ်ည္ခင္ေတြေရာင္စံု ေရာင္းတယ္...။ ခ်ည္ခင္ႏွစ္ခင္ဆုိ တစ္ေပါင္ရွိတယ္...။ လာ၀ယ္သူေတြက သူတို႔ထိုးရတာလြယ္ေအာင္ တစ္ခါတည္းအလံုးရစ္ခိုင္းတယ္...။ အဲဒီခါမ်ိဳးဆို က်မက သိပ္စိတ္၀င္စားတာ ခ်ည္ရစ္ခ်င္တယ္...။ ၀ယ္သူက ခ်ည္လံုးေပးဆိုတာနဲ႔ ခ်ည္ခင္ပတ္မယ့္ ရဟတ္ေလးကို သစ္သားစားပြဲမွာဆင္လိုက္တယ္...။ ေနာက္ခ်ည္ရစ္မယ့္ စက္ကိုပါတစ္ပါးတည္း ရဟတ္နဲ႔သပ္မနီးမေ၀းမွာဆင္တယ္....။ ခ်ည္ခင္ကို ရဟတ္မွာပတ္ထည့္ျပီး ခ်ည္စကိုျဖဳတ္ယူ ရစ္စက္မွာညွပ္အစကိုလိုက္တယ္ ရစ္စက္ေလးကို လက္နဲ႔လွည့္လိုက္ရင္ ခ်ည္ခင္ကခ်ည္ေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်ည္လံုးအျဖစ္ေျပာင္းသြားေရာ....။ အဲလိုေလး...။ အက်ီၤၾကယ္သီး အပ္ခ်ည္ အပ္ စတာေတြလဲ ေရာင္းတယ္...။ အခါ လားဟူလူမိ်ဳးေတြရဲ႔ အက်ီၤမွာတပ္တဲ႔ ေဘာ္ၾကယ္ေလးေတြ ေငြေမာင္းေလးေတြလည္းေရာင္းရတယ္...။
ေန႕လည္ထမင္းစားျပီးရင္ လူၾကီးေတြက ကိုယ္ထြက္မလည္ခင္ တစ္ခါတည္းေျပာထားတာ...။ ျပီးရင္ ဆားထုပ္ရမယ္ေနာ္ အခ်ိဳမႈန္႔ထုတ္ရမယ္ေနာ္ တဲဲ႔...။ အိမ္ကဆိုင္မွာ ဆားကို တစ္ဆယ္တန္ ႏွစ္ဆယ္တန္ စသျဖင့္ သူ႔ပလတ္စတစ္အရြယ္အစားနဲ႔သူ အေမကခ်ိန္ထည့္ျပီးရင္ ကုိယ္ေတြကအိတ္ေလးကို ဖေယာင္းတိုင္မီးတို႔ေပးရတာကိုး...။ အဲလုိပဲ အခိ်ဳမႈန္႔ သၾကား လဖက္ေျခာက္ အကုန္လုပ္ရတယ္....။ ေျမပဲေပၚခ်ိန္တို ေျမပဲဆံေတြကို အခြံထဲကထုတ္ဖို႔ တူေလးနဲ႔ထုရတယ္... အဆံေတြကိုေတာင္းထဲထည့္ ျပီးမွ တစ္ဆယ္သားထုပ္ ႏွစ္ဆယ္သားထုပ္ ထုပ္ေရာင္းတယ္..။ ပဲဆီဆိုရင္ ပုလင္းျပားေလးေတြနဲ႔ ျဖည့္ရတယ္...။ အဲတုန္းက ယိုးဒယားကလာတဲ႔ ဆီေတြဆိုတာ ေဆာင္းဆိုခဲလို႔ ေနထုတ္ထုတ္လွန္းရတယ္...။ ဆားအုန္းဆီျဖစ္မွန္းခုမွသာေတြးမိတယ္...။ အဲဒီဆီေတြကိုပဲစားေနၾကတာေလ...။
မနက္ဆို အေမေစ်းထဲ ေစ်းသြားေရာင္းတာလိုက္ရတယ္ ...။ မနက္မုိးမလင္းခင္ ေလးနာရီကတည္းက အိပ္ယာထရတယ္ ေဆာင္းတြင္းဆို ေအးလြန္းလို႔မထခ်င္ဘူး...။ ႏွင္းေတြဘယ္ေလာက္ထူပိန္းေအာင္က်သလဲဆို
ကိုယ့္ေရွ႔ သံုးကိုက္ေလာက္ဆို ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး...။ ေစ်းထဲခင္းဖို႔ပစၥည္းေတြကို သံုးဘီးတပ္ လက္တြန္းလွည္းထဲထည့္ရတယ္...။ အဲဒီလွည္းတြန္းျပီး တစ္ဘက္ကမ္းကေစ်းမွာ သြားခင္းေရာင္းရတာ...။ ေစ်းနဲ႔ရြာက ေခ်ာင္းျခားထားတာကိုး...။ ေစ်းဆိုင္ေလးက ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ပစၥည္းေတြခင္း ဆိုင္ေဘးေျမကြက္လပ္ေသးေသးမွာေတာ့ က်မကပလပ္စတစ္ေလးခင္းျပီး ရန္ကုန္ကအေဒၚပို႔ေပးတဲ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးပံု ျပကၡဒိန္ေတြကို ခင္းေရာင္းတယ္...။ ေရာင္းေကာင္းမွေကာင္းပဲ...။ နယ္ကလူေတြက အဲဒါမ်ိဳး သိပ္ၾကိဳက္တာ...။ တခါတေလ ကလစ္တို႔ ဆံညွပ္တို႔ ဒုတ္ထုိးခ်ိဳခ်ဥ္တို႔ကုိ သိမ္ၾကီးေစ်းကေန၀ယ္၀ယ္ပို႔ေပးတယ္...။ ေက်ာင္းမွာထိ အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြကို အဲဒီစားစရာေတြ ယူသြားေရာင္းတယ္...။ ဆရာမခင္ခင္ထူးကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ မာလကာသီးယူသြားေရာင္းလို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာရံုးခန္းထဲ ေခၚဆူတာခံခဲ႔ရတယ္တဲ႔.......။ က်မကေတာ့ ရံုးခန္းမေရာက္လိုက္ပါဘူး....။ ဆရာ ဆရာမေတြက ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးလို႔ထင္ပါတယ္......။
အိမ္ၾကီးရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက သြပ္မိုးအဖီထုတ္ျပီး ဗီဒီယိုရံုဖြင့္ထားေသးတယ္...။ အဲဒီေခတ္က အိမ္တိုင္း တီဗီေတြ ဒက္ေတြမွမရွိဘဲ....။ စေန တနဂၤေႏြေန႔ဆို ေတာင္ေပၚသားေတြ အခါ လားဟူေတြက ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းတက္ျပီး က်မတို႔ရံုမွာ ဗီဒီယိုလာၾကည့္ၾကတာ....။ ျမန္မာကားဆို ရဲကိုကိုနဲ႔ လင္းဇာနည္ေဇာ္ကို သိပ္ၾကိဳက္ၾကတယ္...။ ဒီေန႔ျပမယ့္ကားကို white board မွာ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ပံုေတြဆြဲ ဘာဇာတ္ကားဆိုျပီးေရးတယ္...။ ရံုအ၀င္၀မွာ ခ်ိဳခ်ဥ္ ဇီးထုပ္ သရက္သီးဆားဆိမ္ ေနၾကာေစ့ ကြာေစ့ စသျဖင့္ ဗီဒီယိုလာၾကည့္သူေတြကို ေရာင္းရတယ္...။ ရံုမွာ ကုလားကား အက္ရွင္ကား သရဲကားအကုန္ျပရတယ္...။ တရုတ္သိုင္းကားဆိုလည္း ၾကိဳက္ၾကတာပဲ...။ ငယ္ကတည္းက ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြနဲ႔မစိမ္းသူေပါ့ကြယ္...။
အဲတုန္းက ေႏြးေထြးတဲ႔ အိမ္ၾကီး မိသားစုအ၀ိုင္းအ၀န္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔အိမ္ၾကီး.....။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေလးေရာက္ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ေဆာ့ကစားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေနရာ...။ က်မရဲ႔ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္ရာ ေနရာ....။ အေမက က်မကို အဲဒီအိမ္ရဲ႔ ေအာက္ထပ္အခန္းထဲမွာပဲေမြးခဲ႔တာ.... ၀မ္းဆြဲဆရာမနဲ႔ေပါ့...။ က်မအသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္မွာပဲ ဇာတိကိုစြန္႔ခြာခဲ႔ရတယ္....။ ျမိဳ႔မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္တဲ႔...။ ခုႏွစ္တန္းကိုေတာင္မေျဖဘဲ တစ္ႏွစ္ေအာက္ခံျပီး ျမိဳ႔မွာ ျပန္သြားတက္တယ္.....။ ျမိဳ႔သြားဖို႔ကလည္း ေလယာဥ္နဲ႔မွေရာက္တာကိုး... ကားလမ္းကၾကမ္းတယ္... ရန္ကုန္ေရာက္ဖို႔ဆို ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာမယ္ထင္တယ္...။ ဒါနဲ႔ ေလယာဥ္လူၾကံဳရွိတုန္း အေမက အထည့္လႊတ္လိုက္တယ္...။ မသြားလို႔မရဘူးလား အေမလို႔ ႏႈတ္ကဖြင့္ဟမေမးရဲေပမယ့္ စိတ္ထဲေတာ့ ၾကိတ္၀မ္းနည္းေနတာေပါ့......။
အဲက်မွ မႏွစ္တုန္းက ငွက္ဖ်ားေရာဂါအျပင္းအထန္ခံစားျပီး ဆံုးပါးသြားခဲ႔တဲ႔ အေဖကိုသတိရလြမ္းဆြတ္မိတယ္...။ အေဖဆံုးတုန္းက မက်ခဲ႔ဖူးတဲ႔ မ်က္ရည္က အဲက်မွက်ေတာ့တယ္.......။ က်မရဲ႔ ငယ္ေဖာ္လို႔ေျပာလို႔ရမယ့္ အိမ္ၾကီးရယ္ ျခံထဲက အပင္ေတြရယ္ကိုခြဲခြာျပီး ျမိဳ႔မွာ က်မေတာ္ေတာ္နဲ႔ေနသားမက်ပါဘူး.......။ ၀မ္းနည္းစိတ္ အားငယ္စိတ္ကလည္း အစဥ္ကိန္းေအာင္းေနတတ္ေသးတယ္....။ အဲဒီကစျပီး ကိုယ့္ခံစားမႈတိုင္းကို စာအုပ္ထဲခ်ခ်ေရးတတ္လာတာဟာ... ဒီေန႔ဘေလာ့ဂါ မိုးေငြ႔ျဖစ္လာဖို႔ အေျခခံအရင္းျမစ္ထင္ပါရဲ႔.....။ စာအုပ္ေတြန႔ဲ အေဖာ္လုပ္ရတာ သီခ်င္းေတြနဲ႔အေဖာ္လုပ္ရတာ တကယ္ေတာ့ လူေတြနဲ႔အေဖာ္လုပ္ရတာထက္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေကာင္းတယ္........။
ခုေတာ့လည္း က်မတို႔ရဲ႔အိမ္ၾကီးက သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ရဲ႔ သားေကာင္ျဖစ္သြားရရွာျပီ......။ က်မစိတ္ကူးထဲ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ က်မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရြာ ေနခဲ႔ဖူးတဲ႔အိမ္က ဒီတုိင္းပဲ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူး.... ။ သူမ်ားေတြတိုက္တာေျပာင္းေဆာက္ေပမယ့္ လမ္းေတြ ပလက္ေဖာင္းေတြျပင္ေပမယ့္ တာေလရြာကေန တာေလျမိဳ႔လို႔ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ႔ေပမယ့္ က်မတို႔ရဲ႔အိမ္ကိုေတာ့ က်မတို႔ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပံုစံေလးအတိုင္းကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနတတ္မိတယ္....။ တကယ့္အျပင္မွာ ေျမကြက္လပ္ေလးပဲ က်န္ရစ္ေတာ့တဲ႔ ေနရာေလး....။ အဲဒီေနရာ အဲဒီေျမၾကီးေပၚမွာ က်မေလာကၾကီးထဲကိုစေရာက္ခဲ႔ရတာပါ.........။
14 comments:
မမိုးေငြ႔က သ႐ုပ္ေဖာ္ေကာင္းလို႔ အိမ္ႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္လာမိတယ္၊ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားဖို႔ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေနရာလဲ၊ သရက္သီးေတြကိုလည္း အဝစားခဲ့ရမွာပဲ၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေစ်းကြက္၊ ေရာင္းလိုအား၊ ဝယ္လိုအား စတာေတြနဲ႔ မစိမ္းခဲ့တာကိုလည္း တအံ့တၾသ ဖတ္ရတယ္၊ မိုင္းေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေဝးေပမယ့္ မမိုးေငြ႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝေတြ စီးဆင္းခဲ့ဖူးရာ ၿခံႀကီးဆီကို အလည္ေခၚသြားလို႔ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ..။
ငယ္ငယ္က ရြာမွာ အဲလိုေနခဲ့တာ အေပ်ာ္ဆံုးပဲ။ ေစ်ေရာင္းတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူလို႔ အံ့ၾသရတယ္။ ဆီထုတ္လွမ္းရတာက အစဗ်ာ..
မမိုးေငြ႕ပိုစ့္ေလး ဖတ္ရတာ အင္မတန္ၾကည္ႏူးရတယ္။
အိမ္နဲ႔ကုန္စုံဆုိင္ေလးကုိ မ်က္စိထဲျမင္ေနရပါတယ္
မုိးေတြရြာတဲ႔အခါဆုိသရက္သီးေတြေၾကြတဲ႔
အင္းေလးက အဖြားအိမ္ကုိေတာင္သတိရမိတယ္
ငယ္ဘ၀ေတြကုိျပန္သတိရေအာင္လုပ္ေပးလုိ႔
မုိးေငြ႔ကုိခ်စ္တာ
jasmine
မ်က္စိ ထဲ ျမင္လာသလို လြမ္းစရာေတြ အျဖစ္ ခံစားရတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ညီမ ေရ
ခ်စ္တဲ႕
ေရႊစင္ဦး
အစ္မတုိ ့အိမ္ၾကီးက ဖတ္ၾကည့္ရံုနဲ ့တင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းမယ္ဆိုတာ သိသာတယ္... ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ အိမ္ကို သတိရတယ္။ မိုးေတြ သဲသဲမည္းမည္းရြာတဲ့ ေန ့ေတြဆိုရင္ ဝတၳဳေတြ အမ်ားၾကီး ငွားျပီး စာဖတ္ရင္း ညိမ့္ေနတတ္တာေလး ေတြကိုပါ သတိရသြားျပီ....
အမေရ
တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသက
အမတို႕ရဲ႕အိမ္ႀကီးကိုမ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ျပီး
အမရဲ႕ငယ္ဘဝေလးေတြကိုပါ
ပံုေဖၚၾကည့္သြားတယ္ေနာ္..
အို... အိမ္ႀကီး ျပိဳတာ အုတ္ပဲ က်န္ခ့ဲတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ။ သရက္သီးေတြ တက္ခူးေနတ့ဲ မမိုးေငြ႔ပုံကို မွန္းႀကည္႔ေနမိတယ္။ အပင္ျမင့္ေပၚ တက္ရတာ မေႀကာက္ဘူးလားဟင္။ ကုန္စုံဆိုင္ ဖြင့္ထားတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္။ ရို႕စ္လည္း ဆိုင္ထိုင္ ေရာင္းခ်င္တယ္ း)ဗီဒီယိုရုံလည္း ရွိတယ္။ မုိက္တယ္။ အေမကို ခြဲခြာျပီး တစ္ေယာက္တည္း သြားရေတာ့ မမိုးေငြ႔ အားငယ္ခ့ဲမွာပဲေနာ္။ အဲဒီေနရာ "အဲဒီေျမၾကီးေပၚမွာ က်မေလာကၾကီးထဲကိုစေရာက္ခဲ႔ရတာပါ.........။"
မီးမီးမိုးေငြ ့ေလးေရ..
အေဖက မႏွစ္ကဆံုးတာလား၊
စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
က်မ သိုးေမႊးထိုးသင္ရေသးတယ္။
အေမအတင္းသင္ခိုင္းလို ့ပါ။
ဆရာမက ဗီယက္နမ္ေလ။
က်ဳိင္းတုံမွာသူနာမည္ႀကီးတယ္။
နန္းေကာင္းခမ္း..တဲ့။
အိမ္ႀကီးကိုျမင္ေယာင္မိတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာဘဲေနာ္။
က်မေယာင္းမက(၂၀မ္းကဲြအကိုရဲ ့မိန္းမေလ)၊ တာေလတံတားထိပ္ဖက္မွာေနတာ၊
ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ရွိတယ္လို ့ေျပာတယ္။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ ့ေတာ့ေရာက္ဖူးတယ္။
ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့၊
အဲဒီေနရာကစၿပီး ထိုင္းဘတ္ေငြသုံးလို ့ရတာေလ။
ခုေတာ့ က်ဳိင္းတုံမွာ လည္းသုံးလို ့ရတယ္။
ခုတာေလမွာ အိမ္ေတြျပန္ေဆာက္ေနၾကၿပီးေရာေပါ့။
မိုးေငြ ့ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္၊
က်မလည္းငယ္ဘ၀ကိုခဏခဏ
သတိရမိေနတတ္တယ္။
ႏွစ္သက္စရာပို႕စ္ေလးပါ မိုးေငြ႕ေရ... ။ မ်က္လံုးထဲမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ အေဒၚႀကီး မိုးေငြ႔ကို ျမင္လိုက္မိတယ္...။ ဒီပို႔စ္ေလးက ျမေသြးနီကို ဟိုး.... ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ျမေသြးနီလည္း ရန္ကုန္သူေပမယ့္ ေစ်းေရာင္းခဲ့ဘူးတယ္...။ ဘာေတြ ေရာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာကို တစ္ေန႔မွ စာေရးတင္ဦးမယ္...။
ဟင္...ဒါျဖင့္ မမိုးအဖိုးက ဗီယက္နမ္ႀကီးလားဗ်...။
အင္း.....အိမ္အႀကီးႀကီးမွာ ေမာင္ႏွမေတြအားႀကီးနဲ႔ေပ်ာ္
စရာႀကီးေနာ္....။ၾကည့္စမ္း....မမိုးတို႔က ခုမွစီးပြားေရး
ေသာင္းက်န္းတာမဟုတ္ ငယ္ကတည္းကကိုး....:P
မမိုးအိမ္အေၾကာင္းဖတ္ရင္း
ငယ္တုန္းက ေနခဲ႔တဲ႔ အဖြြားရဲ႕႕ အိမ္ကေလးကို သတိရသြားတယ္
အဖြားအိမ္က အုတ္တံတိုင္းပတ္ပတ္လည္မွာ သရက္ပင္ေတြခ်ည္းဘဲ။ ဆားငပိထုတ္ျပီး
အုတ္တံတိုင္းကေနတဆင္႔ သရက္ပင္ေပၚတက္ျပီး သရက္သီးခူး၊ အပင္ေပၚမွာတင္ ထိုင္စားျပီးမွ အပင္ေအာက္ဆင္းလာတာ မွတ္မိေနတယ္.. သရက္ပြင္႕ခ်ိန္ဆို ေမႊးေနတာဘဲ.. ငယ္တုန္းက ေနခဲ႔တဲ႔ အိမ္ေတြက အမွတ္ရစရာေတြဘဲေနာ္
မုိးေငြေရ သခၤါရတရားေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ေနေနၾကရတာဆုိေတာ့လဲ သခၤါရရဲ႕သေဘာတရားကို ဘယ္လြန္ဆန္ႏုိင္မွာလဲေလ။ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ့သေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မပ်က္ပဲရင္ထဲမွာက်န္ေနတာကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ အမွတ္တရေလးေတြပဲေပါ့..
ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ခ်ယ္ရီေျမ
မျမဲဲျခင္းတရားေတြေပါ့ အစ္မရယ္
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ရြာေဟာင္းေလးကိုဆို အျမဲ သတိရေနတတ္တာ အမွတ္တရေတြက အမ်ားၾကီးမွတ္လား ကံကိုပဲ ရိုးမယ္ဖြဲ႕ရေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာာ။
အဲဒီအိမ္ၾကီးကို ေရာက္သြားေတာ့
စာေရးဆရာမ ေလာင္းေလးကို ေတြ႕ခဲ့တယ္
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ဖမ္းဆုပ္ ခဲ့တယ္
ေၾကကြဲ တသ ျခင္းကိုလည္း ခံစားခဲ့တယ္ ။
Post a Comment