လွန်ခဲ့သော နှစ်များစွာတုန်းကလဲ ဒီဇင်ဘာဟာ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကိုဝေးကွာဖို့ လမ်းစခဲ့တာပဲ....။ ခုတစ်ခေါက်ပြန်ဆုံကြတော့လဲ ဒီဇင်ဘာဟာ ဒုတိယအကြိမ် ခွဲခွာရဖို့ နိမိတ်ပုံပြခဲ့ပြန်ပြီ....။ ကျွန်မတို့အတွက် ဒီဇင်ဘာဆိုတာ ကျိန်စာတစ်ခုလေလား.....??
တကယ်တော့................ ကျွန်မတို့က သံယောဇဉ်အမျှင်တန်းတွေနဲ့ တွယ်တာကြရအောင်လည်း အချိန်ကာလရှည်လျားတဲ့အထိ ဆုံတွေ့ခဲ့ကြသူတွေ မဟုတ်ကြဘူး.....။ အချိန်တိုတိုတစ်ခုမှာ ကောင်းတဲ့အမှတ်တရတွေရော ဆိုးရွားတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေများစွာ ထင်ကျန်ရစ်စေခဲ့ကြတဲ့ သူတွေဆိုရင်တော့ ပိုမှန်မယ်....။ အဲဒီ အမှတ်တရတွေက အချိန်အကြာကြီးတစ်ခုအထိ အမျှင်တန်းစေခဲ့လိမ့်မယ်လို့လဲထင်မထားကြဘူး......။
ကျွန်မတို့ရဲ့ ပြန်တွေ့ဆုံမှုတွေဟာ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်တိုင်တောင် မရိပ်မိကြတဲ့ Loneliness ဆိုတဲ့ အထီးကျန်ခံစားမှုတစ်ခုကနေ အရင်းတည်အမြစ်တွယ်လာတာလို့ အဖြေရှာနိုင်ခဲ့တယ်....။ အထီးကျန်တာနဲ့ တစ်ကိုယ်တည်းနေရတာကြိုက်တယ်ဆိုတာ အဓိပ္ပါယ်ခြင်းကွာခြားပါတယ်....။ အထီးကျန်တာက ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ လူတွေဘယ်လောက်ပဲရှိနေပါစေ ကိုယ်က တစ်ယောက်ထဲလို့ ခံစားနေရတဲ့ ဝေဒနာ....။ အဖော်လိုတယ်လို့ အမြဲတွေးမိနေ ခံစားမိနေတဲ့ ဝေဒနာ....။ Privately တစ်သီးတစ်သန့် တစ်ယောက်တည်းနေတာကြိုက်တဲ့သူကျတော့ လွတ်လပ်မှုကို ခုံမင်တာ ဘေးမှာလာနှောက်ယှက်တာကိုမကြိုက်တာမျိုး...။ကျွန်မကတော့ တစ်ယောက်တည်းနေရတာ ကြိုက်တယ် ပျော်တယ် ဘယ်သူမှမလိုဘူးလို့ သိစိတ်ကသိနေပေမယ့် တစ်ဖက်ကလဲ အထီးကျန်ဝေဒနာကို တိတ်တဆိတ်ခံစားနေရသူတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာကို တုန်လှုပ်စွာ သိလိုက်ရတယ်....။
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ဟာ ကိုယ်စီခံစားနေရတဲ့ ဝေဒနာတွေတူညီနေတဲ့ အချိန်ကောင်းအခါကောင်းမှာပဲ ပြန်လည်ဆုံတွေ့ဖြစ်သွားကြတယ်....။ ဒီအခါမှာ အရင်ကထက် စကားတွေ အများကြီးပြောဖြစ်ကြတယ်....။ အတိတ်အကြောင်းတွေကို တက်တက်ကြွကြွ ပြန်ပြောရတာကို ပျော်ရွှင်ရသလို အပြစ်တချို့နေရာရောက်ရင်လဲ ရန်တွေဖြစ်ကြရသေးတယ်....။ သူပြောပြသုံးသပ်သလို ကျွန်မဟာ အာရုံခံစားမှုနောက်ကို တရှိုက်မက်မက်လိုက်ရင်း ဘဝတစ်ခုလုံးကို နစ်မြှုပ်ထားသူတစ်ယောက်ဆိုတာ သေချာတယ်...။ ကျွန်မတို့ဟာ ခံစားမှုကို အလိုလိုက်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်အထီးကျန်မှုကိုဖြေဖျောက်ဖို့ အချင်းချင်းအသုံးချနေကြတာလို့ မြင်တယ်....။ ပြောစရာ ရန်ဖြစ်စရာတွေ ကုန်ခမ်းလာတဲ့ တစ်နေ့မှာ ကျွန်မတို့ ထပ်ဝေးကြဦးမှာ အသေအချာပဲ.... ဒီတစ်ခါဝေးကွာခြင်းဟာ နောက်ထပ်ဘယ်တော့မှ ဆုံဖို့မရှိနိုင်တော့ဘူး.......။ သူလဲ သူရှိသင့်မယ့် တစ်နေရာရာမှာရှိနေလိမ့်မယ်...... ကျွန်မလဲ ကျွန်မ မသေခင် ကျန်ရှိနေသေးတဲ့ အသက်ရှင်နိုင်သေးမယ့် နှစ်လရက်တွေကို လုပ်ချင်တဲ့အရာတွေ လုပ်ချင်တဲ့အလုပ်တွေ Plan ချပြီး အကောင်အထည်ဖော်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားမယ် သွားချင်တဲ့ ခရီးတွေကိုသွားမယ် (သူ့ကိုလဲ သတိရရင်းနဲ့ပေါ့)....။
ဝေးသွားတဲ့အခါ..........
ကျွန်မကို သတိရနေပေးပါ..... ကျွန်မကိုယ်တိုင်လဲ သူ့ကိုသတိရတဲ့အခါ သူ့အကြောင်းစာတွေရေးမယ်....။ ညမအိပ်ခင် သီချင်းနားထောင်ပြီးတိုင်း အိပ်ခါနီး ဖုန်းကို Air plane mode လုပ်ပြီးတိုင်း သူကိုသတိရတဲ့စိတ်နဲ့ ကြိတ်ငိုချင်လဲငိုမယ်....။ မနက်အိပ်ရာနိုးတိုင်းလည်း အသက်ဆက်လက်ရှင်သန်ခွင့်ရနေသေးလို့ သူ့ကို သတိရခွင့်ရှိနေသေးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေးဇူးတင်မယ်....။ ကော်ဖီသောက်ရင်း သီချင်းနားထောင်ရင်းလဲ သတိရမိလို့ မျက်ရည်လည်ချင်လည်လိမ့်မယ်....။ အနားမှာ လိပ်ပြာလေးတွေဝဲတာမြင်တိုင်း သူ့ရဲ့ သတိရခြင်းတွေကို လက်ခံယူဖို့ အမြဲတမ်းသတိရနေလိမ့်မယ်.....။
နောက်ဆုံး.....ကျွန်မတို့ဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်တဲ့အတွေး လွတ်လပ်တဲ့ ရွေးချယ်မှုတွေ အပေါ်ကို စိတ်ပင်ပန်းမှုတွေ အခက်ခဲတွေကြားကနေ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း ရောက်သွားကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်........။
____________________
Revolution will prevail
မိုးငွေ့
No comments:
Post a Comment