နှင်းစိုမှာစိုးတယ်......

                            

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားမေတြ႔ခဲ႔ရသူေတြလို တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မ်က္ေတာင္

မခတ္တမ္း စုိက္ၾကည့္ေနၾကတာ မိနစ္ၾကာေနျပီ…။

တကယ္လည္း မေတြ႔ျဖစ္ၾကတာ နည္းနည္းေတာ့ၾကာခဲ႔ပါျပီေလ…..။

ကိုယ့္ကို မင္း ေဆာင္းအိပ္မက္တစ္ခုလာေပးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ အိန္ဂ်ယ္….။

မင္းဆံပင္ေတြက အရင္လိုပဲ ခပ္တိုတိုၾကမ္းၾကမ္း… မင္းမ်က္ခံုးေတြထူထဲမဲနက္ေနၾကလို႔ မင္းမ်က္၀န္းေတြ အေရာင္ေတာက္ပဆဲ… မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြစိုရဲဆဲပါပဲ…။ ႏွင္းပြင့္ေတြလို ၾကည္လင္ေတာက္ပျဖဴစင္ေနဆဲ မင္းအသားအေရေတြ… မင္းေမးရိုးအထက္္မွာ ခရမ္းေရာင္နဲ႔အစိမ္းေရာင္ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးေတြက အသည္းယားစြာ ယွက္သန္းေနၾကဆဲ….။ ကိုယ့္လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ႔ မင္းလက္ဖ၀ါးေတြလည္း ေႏြးေထြးဆဲ….။

အိန္ဂ်ယ္… မင္းကုိယ့္ဆီကုိ ဒီတစ္ခါ အျပီးျပန္လာခဲ႔တာလားလို႔ ကိုယ္ႏႈတ္ကေမးဖို႔ သတၱိမရွိခဲ႔ဘူး…။

ျဖစ္ေနက်အတိုင္း မင္းနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာပီတိမ်က္ရည္ၾကည္ေတြက မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္ကေန စိမ္႔အိုင္က်လာတယ္…။ မင္းက ကိုယ့္လက္ဖ်ားကိုမလြတ္ဘဲ ဆုတ္ကိုင္ထားလ်က္နဲ႔ မင္းလက္ဖမိုးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးေနတယ္…။ 

မင္း၀တ္ထားတဲ႔ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ရွပ္အက်ီၤဆီက မီးပူတိုက္ထားခါစ အနံ႔တခ်ိဳ႕ကိုရေနတယ္….။ ျပီးေတာ့ ေရခိ်ဳးဆပ္ျပာနံ႔လား ေဘာ္ဒီစပေရးနံ႔လား ကိုယ္ခြဲျခားမသိႏိုင္တဲ႔ လတ္ဆတ္ေမႊးပ်ံ႕တဲ႔ အနံ႔တစ္ခုပါေရာပါရလိုက္တယ္….။ ကိုယ္သိပ္သေဘာက်တာပဲသိလား…။ မင္းကေလ အျမဲတမ္းေတြ႔လိုက္ရရင္ အျဖဴေရာင္ရွပ္ သို႔မဟုတ္ လည္ကတံုးနဲ႔ ကြက္စိပ္ပုဆိုးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ထားေလ့ရွိတယ္….။

ဗာဒံပင္ခပ္အုပ္အုပ္ေအာက္က စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ကိုယ္တို႔ ေပါ့ဆိမ့္ႏွစ္ခြက္မွာလိုက္ၾကတယ္….။ မင္းေျပာျပတဲ႔ ကိုယ္နဲ႔မေတြ႔ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ မင္းရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ိဳ႔ မင္းရဲ႔ဘ၀ျဖတ္သန္းခ်ိန္ခရီးတခ်ိဳ႔ကို ကိုယ္နားေထာင္ေနလိုက္တယ္…။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းနဲ႔မေတြ႔ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ မင္းကိုေျပာျပဖို႔ ဘာမွေထြေထြထူးထူးမရွိခဲ႔ဘူး…။

ကိုယ္တို႔လက္ဖက္ရည္အတူေသာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္ ည၈နာရီခြဲေလာက္မွာပဲ… ကိုယ္တို႔ထိုင္ေနတဲ႔၀ိုင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း နီယြန္မီးတိုင္ရဲ႔အလင္းျဖာျဖာေအာက္မွာ ရုတ္တရက္ မႈန္ရီေ၀သီကုန္လို႔… တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေအးစိမ္႔လာလိုက္တာ…။ အိုးးး… ႏွင္းေတြေ၀ေနတာပဲ…..။ အ၀ါေရာင္အလင္းတန္းထဲမွာ ဒီဇင္ဘာရဲ႔ အျဖဴေရာင္ႏွင္းပြင့္ေတြက သိပ္လွတာပဲ…။ ေလေအးေတြကလည္း ေ၀့၀ိုက္ တိုက္ခတ္လိုက္ေသးတယ္..။ လမ္းမီးေရာင္ေၾကာင့္ မင္းဆံပင္မွာ ကပ္ညိွေနတဲ႔ ႏွင္းစက္မႈန္ေတြက လင္းလင္းလက္လက္ျဖစ္ေနၾကတယ္….။ မင္းေပးထားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေမႊးပြပ၀ါေလးထုတ္ျပီး ကိုယ္..မင္းေခါင္းကို အုပ္ထားေပးလိုက္တယ္…။ 

မင္းနဲ႔ကိုယ္ အထဲမ၀င္ဘဲ ႏွင္းေတြက်ေနတာကို တိတ္တဆိတ္ေငးေမာၾကည့္ေနျဖစ္ၾကတယ္…။

ကိုယ္မ်က္စိမွိတ္ျပီး မိုးေပၚမ်က္ႏွာေမာ့ထားၾကည့္တယ္…။ ေအးစိမ္႔စိမ္႔ ႏွင္းမႈန္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚကို ႏူးညံ့စြာလာထိတာကုိ ခံစားေနရတယ္…..။ မင္းက ကုိယ့္မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္ေပၚမွာ တင္ေနတဲ႔ ႏွင္းပြင့္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ခါထုတ္ေပးေနတယ္…။ ျပီးေတာ ့မင္းလက္ေခ်ာင္းေတြက ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုေပၚမွာ ေႏြးေထြစြာက်ေရာက္လာတယ္…။ ႏွင္းရည္ဆြတ္ျပီးေအးစက္တဲ႔ ကိုယ့္အနမ္းေတြ မင္းလက္ေခ်ာင္းေတြေပၚ ကပ္ပါသြားၾကျပီ အိန္ဂ်ယ္….။

ၾကည့္စမ္း အိန္ဂ်ယ္… ခုလိုေအးစိမ့္တဲ႔ ရာသီမွာ မင္းေဖ်ာ္တိုက္မယ့္ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္နဲ႔သာဆို ဘယ္ေလာက္ျပည့္စံုလိုက္မလဲ…..။

ကိုယ္မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္……။ မင္း … မင္းမရွိေတာ့ဘူး……။ ကိုယ့္စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မင္းကဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ အိန္ဂ်ယ္…..။ လက္ဖက္ရည္ခြက္က ကိုယ့္ေရွ႔မွာတစ္ခြက္ မင္းထိုင္တဲ႔အေရွ႔မွာလဲတစ္ခြက္ရွိေနတယ္… မင္းကေရာဘယ္ေရာက္္သြားလဲ….။ အိန္ဂ်ယ္… မင္း..ကိုယ့္ကိုထားသြားခဲ႔ျပန္ျပီလား……..။

ကိုယ္ေလ... ႏွင္းေတြကို မင္းေလာက္မခ်စ္တတ္ေပမယ့္ မင္းခ်စ္တဲ႔ ႏွင္းေတြကို မင္းေလာက္နီးပါး ခ်စ္တတ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္….။ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြႏွင္းစိုမွာ ကိုယ္မေၾကာက္ပါဘူး…..။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေတာထဲမွာထိုင္ရင္း မင္းဆံပင္ေတြႏွင္းစိုလို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္မွာေတာ့စိုးတယ္ကြယ္….။

မိုးေငြ႔