ညေနေရာင္ဖဲၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္တဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္……

 

ကားႏွစ္စီးစာသြားလို႔ရတဲ႔ လမ္းကေလးရဲ႔ ကုန္းအဆင္းမွာ ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတုန္း အေနာက္ဖက္က ဘဲလ္ကို အသည္းအသန္တီးျပီး အရွိန္နဲ႔ဆင္းလာတဲ႔စက္ဘီးေၾကာင့္ ေဘးဖက္ အုတ္ျခံစည္းရိုးဖက္ကို ကပ္လိုက္တယ္...။... စက္ဘီးေလးက ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ဘရိတ္ေစာင့္အုတ္ျပီး ရပ္လိုက္တယ္...။ ဖ်င္ၾကမ္းလြယ္အိတ္ကေလးကို ရင္မွာပိုက္ရင္း ခပ္ရြံရံြျဖစ္ေနတဲ႔ကိုယ္... ဒီေလာက္စက္ဘီးအစီး ၾကမ္းရသလားလို႔ ေဒါသလဲထြက္သြားတယ္….။ တီရွပ္အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ကာကီေရာင္ကြာတားေဘာင္းဘီနဲ႔ နက္ျပာေရာင္လွ်ာထိုးဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားတဲ႔ စက္ဘီးပိုင္ရွင္ေလးက သူ႔စက္ဘီးကိုေဒါင့္ေထာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္….။ အိုးး…. မင္းကို ကိုယ္ရုတ္တရက္ မမွတ္မိလုိက္ဘူး…။ ေနစမ္းပါဦး မင္းက ဒီရပ္ကြက္ကမွမဟုတ္ဘဲ ဘာကိစၥဒီလမ္းထဲေရာက္ေနရတာလဲ….။

“မမ… ဒီလမ္းထဲေျပာင္းလာေနတာလား…” မင္းက ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ျပီး ကိုယ့္ကိုအရင္ေမးလာတယ္..။ မျမင္တာ လနဲ႔ခ်ီေနျပီျဖစ္တဲ႔ မင္းက ကိုယ္ေနာက္ဆံုးျမင္ဖူးထားတဲ႔ ဂ်စ္တူးတူး ရုပ္မဟုတ္ေတာ့ … အသားေတြပိုျဖဴလာတယ္..။ မ်က္ႏွာေတြက ရွင္းသန္႔ျပီး ပိုၾကည္လင္လာတယ္…။ မင္းေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာေနပံုရပါတယ္…။ ဟင့္အင္း ကိုယ္ဒီလမ္းထဲမွာရွိတဲ႔ ကိုယ့္အေဒၚကိုခဏေလး အေဖာ္လာလုပ္ေပးတာပါ…။ ဒီလမ္းကေလးက ကားဂိတ္ႏွစ္ဂိတ္ရဲ႔ အလည္တည့္တည့္မွာမို႔ ကိုယ္အိမ္ျပန္ရင္ ဒီလမ္းကေလးထဲကို၀င္ဖို႔ ကိုက္ႏွစ္ရာနီးပါးေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္…။ ျပီးေတာ့ အေဒၚ့အိမ္ေရာက္ဖုိ႔ လမ္းကေလးထဲကို ေနာက္ထပ္ ကိုက္သံုးရာေလာက္ထပ္ေလွ်ာက္ရေသးတယ္…။ လမ္းက ကုန္းေလွ်ာမို႔ ဘယ္ဆိုက္ကားမွ မေမာင္းဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြပဲရွိတာ…။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မင္းကလည္း မင္းဦးေလးအိမ္ကို ခဏလာေစာင့္ေပးေနတာတဲ႔…။ မင္းေနတဲ႔ ျခံ၀င္းက ကိုယ္ေနတဲ႔အိမ္ထက္ အတြင္းပိုင္းပိုက်တယ္…။ စက္ဘီးနဲ႔ဆိုေတာ့အျပင္ထြက္ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့…။ 

“မမ နက္ဖန္ဘယ္ခ်ိန္အလုပ္သြားမလဲ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမယ္ေလ…”

“ဘာအတြက္လဲ…” ကိုယ့္ရဲ႔ေလသံမာေက်ာေက်ာ ဂၽြတ္ဆတ္ဆတ္ကို မင္း မေမ့ေလာက္ေသးပါဘူး…။

“ဟာဗ်ာ…လာေခၚမယ္ဆိုေခၚမယ္ေပါ့ အေၾကာင္းျပခ်က္လိုေသးလား… တစ္ေယာက္တည္း လမ္းအရွည္ၾကီး ေလွ်ာက္ရတာ အေဖာ္ရေအာင္လို႔ေပါ့” တဲ႔ ။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ဒီလမ္းေလးထဲ ေနျဖစ္ခဲ႔တဲ႔တစ္ပတ္လံုး မင္းက ကိုယ္အလုပ္အသြားအျပန္ကို အၾကိဳအပို႔လုပ္ရတဲ႔အလုပ္ပိုတစ္ခုကို ေက်ေက်နပ္နပ္လုပ္ေပးခဲ႔တယ္….။ ကိုယ္က မင္းကို ေက်းဇူးတင္တဲ႔အေနနဲ႔ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ မင္းကို ပူရွိန္း Mint Chewing Gum တစ္ခု တစ္ခုေပးေနက်…။ မင္းက ျခံထဲကပြင့္တဲ႔ စကားပန္းပြင့္ကေလးကို တစ္ေန႔တစ္ပြင့္ယူလာေပးတယ္…။ ကိုယ္နဲ႔မေတြ႔ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ မင္းက သင္တန္းေတြတက္ေနခဲ႔တာတဲ႔….။ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ မင္းဒီေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာေနမွာ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား…။ ကိုယ္က မင္းအတြက္ evil ပဲေလ…။ မင္းက ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ဆိုသလိုပဲ ၾကည္စင္၀င္းပတဲ႔ မ်က္ႏွာကိုျမင္ရရံုနဲ႔တင္ လူကို စိတ္ခ်မ္းသာသြားေစတယ္….။ အျပံဳးျဖဴျဖဴ အသံခ်ိဳခ်ိဳေတြကိုပါ အပိုဆုေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ ျပီးေတာ့ ဒီလမ္းကေလးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္… မင္းနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ေပးခဲ႔လို႔ေလ….။

တစ္ပတ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္က မ်က္စိတမွိတ္လိုပဲ ျမန္ဆန္လိုက္တာ…။

မနက္ဖန္ဆို ကိုယ္အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာ….။ မင္းနဲ႔ထပ္ဆုံဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ခ်ိန္က်မွျပန္ေရာက္လာခဲ႔မလဲ ေတြးေတာင္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး..။ အင္းေလ… အစကတည္းက ဒီလုိပဲေနသားတက်ရွိေနျပီးသားကို ကိုယ္ဘာေၾကာင့္မ်ား အပိုလုပ္ျပီး အထြန္႔တက္ခ်င္ေနေသးသလဲ…။ တကယ္ေတာ့ ျပန္ဆံုဖို႔မဆံုဖို႔ဆိုတာ ကံၾကမၼာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္မႈရွိမရွိ ကိုယ္မေသခ်ာေပမယ့္… ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးကသာ အဓိကလို႔ေတာ့ သိေနခဲ႔ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ………..

ကိုယ္ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ကားဂိတ္ခံုကေလးမွာ မင္းကို မေတြ႔ဘူး…။ ေဘးဘီကို ေ၀့ရွာၾကည့္ေပမယ့္လည္း မေတြ႔ရဘူး….။ မင္း အလုပ္မအားလို႔မလာတာပဲေနမွာပါေလလို႔ …။ ကိုယ္လမ္းကေလးရွိရာကို ကိုယ့္ဘာသာေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္တယ္…………။ ညေနအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြထဲမွာ မင္းပါ၀င္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္တိုတိုကေလးအတြင္းမွာပဲ မင္းရဲ႔လႊမ္းမိုးမႈေတြက အင္အားျပင္းခဲ႔ျပန္ပါလားကြယ္….။

လမ္းေလးထဲကိုကိုယ္ခ်ိဳး၀င္လိုက္ေတာ့မွ မင္းရဲ႔စက္ဘီးဘဲလ္သံေလးၾကားလိုက္တယ္….။ 

“မမကို ေကာ္ဖီတိုက္မလို႔ Surprise လုပ္ခ်င္လို႔ ဒီနားကေစာင့္ေနတာ…”

ခုနက လမ္းတေလွ်ာက္ေလးပင္ခဲ႔တဲ႔စိတ္ေတြ ခုမွေပါ့ပါးသြားခဲ႔တယ္… မင္းကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနသားပဲ…။ ေက်းဇဴးပါ…။ ကိုယ္တို႔လမ္းထဲမ၀င္ဘဲ လမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတဲ႔ ကိုယ္ဆင္းရတဲ႔ ကားဂိတ္ရဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာရွိတဲ႔ စူပါမားကတ္တစ္ခုက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားလိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မင္းဆံုဖူးခဲ႔သမွ် မင္းကိုယ့္ကို ပထမဦးဆံုးတိုက္တဲ႔ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္….။ ခါတိုင္းကိုယ္တို႔က လိုင္းေပၚမွာပဲ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ခဲ႔ဖူးတာ မဟုတ္လား…။ ကိုယ့္ကို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ… ရူးသြပ္တယ္ပဲေျပာေျပာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီဆိုင္က မင္းတိုက္ခဲ႔တဲ႔ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကိုေတာင္…ကိုယ္က သိမ္းထားခ်င္ခဲ႔တာ….။ ေအာ္…မင္းေကာ္ဖီဖိုး ရွင္းခါနီးေတာ့…မင္းပိုက္ဆံထုတ္ရင္း ပိုက္ဆံေတြၾကားထဲက ေငြမွင္ေရာင္စိမ္းျပာျပာ ပီေကခြံြေလးေတြကို အစီအရီကေလးထပ္ျပီး ထည့္ထားတာ ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႔လိုက္ေသးတယ္…။

 

ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ………………………………………………                      ကုိယ့္ရဲ႔အိမ္ျပန္ခ်ိန္တခဏေလးကို ညေနေရာင္ဖဲၾကိဳးေတြနဲ႔ 
လွလွပပခ်ည္ေႏွာင္ရစ္ပတ္ေပးခဲ႔လို႔…........................................
ကမၻာေပၚမွာ ေမႊးပံ်႔လတ္ဆတ္ဆံုး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ႔လို႔………………...............

ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္မယ့္ အမွတ္တရေတြကို ပန္းစည္းေတြလို တေပြ႔တပိုက္ယူေဆာင္ လာေပးတတ္တဲ႔မင္းဟာ…….. ကိုယ့္ရဲ႔ေကာင္းကင္မွာ အျမဲတမ္းသာမယ့္ လျပည့္လတစ္စင္းပါပဲ……..။

မိုးေင႔ြ