ဘ၀ထဲက...လူေတြ

ဒီခ်ိဳင့္ေတြခြက္ေတြထဲက ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ႔ မဲညစ္ညစ္ရႊံ႕ေတြက ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ရိုးေနပါျပီေလ...။ စေနေန႔တိုင္း ေဘာ့စ္က သူ႔အိမ္အတြက္ တစ္ပတ္စာဟင္းစားေတြ၀ယ္ေပးဖို႔ ကိုယ့္ကုိတာ၀န္ေပးထားတာမို႔... ဒီေစ်းထဲက ေစ်းသည္ေတြနဲ႔လဲကိုယ္က ရင္းနီးေနပါျပီ..။ အသားရံုထဲမွာ ၾကက္ ၀က္ ဆိတ္ ဘဲ ငါး ပုဇြန္ စတဲ႔ အသားေတြကို ပိႆာလိုက္၀ယ္ေပးရတယ္...တခ်ိဳ႔ဆို ကိုယ္႔ကို ဟိုတယ္က အ၀ယ္ေတာ္လိို႔ထင္ေသး...။ ျပီးရင္ ေစ်းအျပင္ဘက္က ဟင္းရြက္သည္ မသန္းေဌးဆိုင္မွာထုိင္တယ္...။ လုိအပ္တဲ႔ အသီးအရြက္မ်ိဳးစံုကိုသာ ရြတ္လို္က္ သူက ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ျပီး အားလံုးထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ေပးျပီးသား...။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာခံုပုေလးနဲ႔ သူမွာေပးတဲ႔ အစံုသုပ္ကိုစားေနရံုပဲ...။ အသုပ္စားရင္းမသန္းေဌးဆိုင္ေဘးက မုန္ညင္းေရာင္းတဲ႔ အုပ္စိုးဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးက “အစ္မ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဒီေန႔မ်က္လံုးေတြလဲ မို႔အစ္လို႔ပါလား”တဲ႔..။ “ဟုတ္တယ္ ညီမေရ... ညက ကိုးရီးယားကားၾကည့္ျပီး နဲနဲ ဇာတ္ထဲေမ်ာသြားတယ္ကြယ္”လို႔ ရယ္သြမ္းေသြးလိုက္မိတယ္...။ တျပိဳင္တည္းလဲ အလိုက္မသိတဲ႔ မ်က္ရည္က ၀ဲတက္လာေသး...။ ကိုယ္ဟာ...သူ႔အတြက္ “အမွား”တစ္ခုျဖစ္ေနတယ္တဲ႔...။ အဲဒီအတြက္ ညကေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ဘူး..။ အိပ္မက္ထဲလဲ ကိုးရီးယား drama ကားေတြဘာေတြရိုက္ျဖစ္သြားတာေပါ့...။ အဲဒါေၾကာင့္မ်က္လံုးေတြနဲနဲေယာင္သြားတယ္...။ မသန္းေဌးကလဲ “ငါ့ညီမတို႔မွာလဲ စိတ္ညစ္စရာဆိုတာရွိေသးလား”တဲ႔..။ မသန္းေဌးဆိုတာ အပ်ိဳၾကီး... သတိလြတ္သူငယ္ျပန္ေနတဲ႔ အေမအိုၾကီးရယ္.... အိမ္ေထာင္ကြဲျပီး သားႏွစ္ေယာက္အေဖျဖစ္တဲ႔ အစ္ကိုရွိပါတယ္...။ အစ္ကိုျဖစ္သူကလဲ အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ ေလာက္ေလာက္ငငမရွိဘူုး...။ သားႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေက်ာင္းျပီးသူျပီးေနၾကေပမယ့္... ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ... ဒီအေဒၚအပ်ိဳၾကီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာေဖြတာကို အခန္႔သားထုိင္စားၾကသတဲ႔...။ ေစ်းထဲအကူေခၚေတာ့လဲ မလာခ်င္ၾကဘူး...။ ရွက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ...။ သနားပါတယ္ အစ္မခင္ဗ်ာ အပ်ိဳၾကီးတန္မဲ့ တစ္အိမ္လံုုးကိုလုပ္ေကၽြးရတယ္...။ ေဟာ...အုပ္စိုးဆိုတဲ႔ေကာင္မေလးကေရာ ဘာထူးေသးလဲ... အသက္ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳ...ခုေတာ့လဲ... ေလးႏွစ္သမီးေလးတစ္ေယာက္သာ အဖတ္တင္လိုက္တယ္... ေယာက်ားၤက ရွာမေကၽြးခ်င္ေတာ့ ကြာလိုက္တယ္...ေကာင္းေရာ...။ တကယ္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားျပီး တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္.. ရွာေဖြစားေသာက္ေနၾကသူေတြပါ..။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ကုမၸဏီမွာအလုပ္လုပ္ေတာ့ လစာေကာင္းတယ္ဆိုျပီး မပင္ပန္းဘူး အဲလိုျမင္ၾကမွာေပါ့...။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အားလံုးဟာ ဘ၀ထဲကလူေတြျခင္းအတူတူပါပဲ...။ ရုန္းကန္ရတာျခင္းလဲအတူတူပါပဲ...။ ရုန္းကန္ရတဲ႔ ပံုစံေလးကြာျခားသြားတာပဲရွိတာပါ...။ “အစ္မရယ္... လူဆိုတာ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္မႈမရွိဘဲ ေပါ့ေပါ့ေလးျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုရင္ လူု႔ဘ၀ရဲ႔ အႏွစ္သာရဆိုတာ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ...” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့... “င့ါညီမေလးေျပာပံုကလဲ စာေရးဆရာမက်ေနတာပဲတဲ႔ေလ..။ ကို္ယ္ကေတာ့ျဖင့္ ေစ်းသည္ေတြေစ်ဗန္းရြက္ျပီး ေအာ္ေရာင္းသလို ဟစ္ေၾကြးပစ္လိုက္ခ်င္ေသး... “ေဟာဒီက...ေလဒီ..အသဲကြဲေနသည္”လို႔ေလ...။ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ေတြးရင္း ျပံဳးမိလိုက္ေသး...း) အေရးထဲ သူက အသဲကြဲေတာင္ကဗ်ာဆန္ခ်င္ေသးတယ္..။ ေငြစာရင္းကိုင္ပီပီ...တစ္ခါတစ္ေလ သူတို႔ိကိုစပ္စုေမးျဖစ္တယ္...။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးရသလဲ... ဘယ္ေလာက္ျမတ္လဲ... ကုန္က်စရိတ္ဘယ္ေလာက္ရိွသလဲ စသျဖင့္ေပါ့...။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႔ Balance Sheet ဆြဲျပီး အရံႈးအျမတ္တြက္ေနတဲ႔သူေတြခ်ည္းပါပဲ...။ ခုေခတ္ခါမ်ိဳးမွာ သာလို႔ဆုိးပါေသး..။ ေၾသာ္...ေျပာျပရဦးမယ္ ဒီေစ်းထဲမွာ စိတ္မႏွ႔ံတဲ႔ အရူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္...။ တစ္ကုိယ္လံုး ညစ္ပတ္ေပေရျပီး ေစ်း၀ယ္သူေတြကို ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းလိုေတာင္းပါးစပ္ကလဲ ရြတ္ခ်င္တာရြတ္ေနတတ္တာ...။ တစ္ခါက ဟင္းရြက္ထုိင္ေရြးေနတဲ႔အေဒၚၾကီးရဲ႔ အေနာက္ကေန ဘရာဇီယာၾကိဳးေထာက္ခနဲ ေစာင့္ဆြဲလိုက္တာ... အေဒၚၾကီးခင္ဗ်ာ လန္႔ျပီးလိုက္ရို္က္ပါေရာလား...။ ခုလဲ...မသန္းေဌးဆိုင္ေရွ့မွာ ေျခေထာက္ကိုဘယ္ယိမ္းလိုက္ ညာယိမ္းလိုက္နဲ႔ ပစ္တိုင္းေထာင္က်ေနတာပဲ...။ ေစ်း၀ယ္လာတဲ႔ တရုတ္မတစ္ေယာက္ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ သူ႔ကိုပတ္ေရွာင္ေနတာၾကည့္ျပီး ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ရီခ်င္ သြားတယ္...။ အုပ္စိုးက “အစ္မကလဲ အဲလိုေလးရယ္ဦးမွေပါ့ အစ္မၾကည့္ရတာ ဒီေန႔မလန္းလိုက္တာ”...။ ဟုတ္လား ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ ရုပ္ပ်က္စင္းပ်က္ ျဖစ္ေနျပီလား..။ ဒါနဲ႔ ဟင္းစားေတြကို ေဘာ့စ္အိမ္ကားေမာင္းပို႔... အိမ္ျပန္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳးလုိက္တယ္..။ မွန္ေရွ႔မွာ ကိုယ့္ရုပ္ကို တယ္ျပီးမၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္လဲ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္...(ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ရုပ္ကို...ေနာ္) း)...။ နဂိုထဲကမွ မ်က္ရစ္ၾကီးပါတယ္ဆို ခုလို႔ေယာင္ျပီးမို႔ေနေတာ့ သိသိသာသာၾကီးျဖစ္ေနတာေပါ့..။ ဒါနဲ႔ ခရမ္းရင့္ရင့္ မ်က္လံုးျခယ္တဲ႔ဟာနဲ႔ ျခယ္လိုက္တယ္(မမခင္ဦးေမေျပာတဲ႔ ကာခ်ယ္နဲ႔ေပါ့) ..။ မက္စ္ကာရာနဲ႔ မ်က္ေတာင္ေကာ့လိုက္တယ္...ပါးျပင္ေပၚ Blush နဲနဲတို႔ျပီး ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေလးတင္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာကအပူရုပ္ကေပ်ာက္ျပီး လန္းသြားျပီေပါ့...။ စေနဆိုေတာ့ ရံုးမွာ အလန္းေတြ၀တ္လို႔ရတယ္...။ ပန္းဆီေရာင္ ေကာ္လံေထာင္တရုတ္မအက်ီၤနဲ႔ နက္ျပာေရာင္ ဒရီးကြာတား လီနင္ခ်ည္ေဘာင္းဘီကို ဘရာဇီးစလစ္ပါေလးနဲ႔ တြဲဖက္လိုက္ေတာ့...ဟုတ္သြားျပီ။ ေၾကာင္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္လို႔ရသြားျပီ... အဲေလ Cat Walk ကိုေျပာပါတယ္..။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ရံုးကလုပ္ေဖာ္ကိုက္ဖက္ ဦးေလးၾကီးက “ညည္းကို ငါၾကည့္ၾကည့္ေနတာ ခုတေလာ ဘယ္သူနဲ႔တူေနသလဲလို႔ MRTV 4ကလႊင့္ေနတဲ႔ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲထဲက မင္းသမီးနဲ႔ တူေနတာကိုး”တဲ႔...။ အဟဲ...ဆံပင္ကို ေနာက္ဘက္မွာ ခပ္တြဲတြဲေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလး ထံုးထားျပီးအေရွ့ေဘးခြဲထားတဲ႔ ဆံပင္ကို နဲနဲ ကပိုကရိုေလး ခ်ထားတာနဲ႔ အဲဒီမင္းသမီးေလးနဲ႔ သြားတူတာေနမယ္လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္သြားေသးတယ္..။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႔ေနာက္ဆက္စကားက “ဟုတ္တယ္ဟ.. အဲဒီမင္းသမီးမ်က္လံုးေတြကိုၾကည့္ၾကည့္အျမဲ မ်က္ရည္ေတြလဲ့ျပီး ေဆြးရိပ္သန္းေနတာ ညည္းလဲ အဲလိုျဖစ္ေနတယ္... မွန္မွန္ေျပာစမ္း ဒီေကာင္မေလး ရည္းစားပူမိေနသလား” တဲ႔...။ အဲဗ်ာ...ကိုယ့္အရြယ္နဲ႔ ရည္းစားပူမိစရာလားေနာ္... ရွက္စရာေကာင္းပါေသး...။ မမခင္ဦးေမရဲ႔ ကာခ်ယ္ကလဲ မကယ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...။ Accounting term တစ္ခုရွိတယ္ Window Dressing တဲ႔... သိပ္လွတဲ႔စကားလံုးေလး..။ ကိုယ္ဆြဲျပီးတဲ႔ စာရင္းကို လူၾကီးေတြၾကည့္ရအဆင္ေျပေအာင္ လြယ္ကူေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးရတာကိုဆိုလိုတာပါ...။ ကိုယ္လဲအဲလိုပဲေပါ့...ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လို႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို Window Dressing လုပ္လာခဲ႔တာ...။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒါေတြဟာ... အတြင္းစိတ္က အပူေတြကို တခဏတာ ဖံုးလႊမ္းေပးတဲ႔ အေပၚယံအရာ၀တၳဳေတြပါ...။ ဘ၀ထဲက လူေတြပီသတယ္ဆိုရင္... ဘယ္အလႊာ... ဘယ္အတန္းထဲက လူျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ရဲ႔ ဒုကၡဆင္းရဲကိုေတာ့ မလြဲေရွာင္ႏိုင္ၾကပါဘူးေလ.....။

မိုးေငြ႔