ကျမက နှင်းဆီနက်.....

 

ကျွန်မစောင့်နေခဲ့သေးတယ်....... အကြာကြီးပါပဲ....။

ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က သူရောက်မလာခဲ့ဘူး...။

ဆောင်းပျောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဆောင်းအဝင်မနက်ခင်း နေခြည်ပူနွေးနွေးမှာ... ကျွန်မ သူ့ကို သတိရနေခဲ့မိတယ်...။

နှင်းဆီပန်းခိုင်လေးကိုကိုက်လို့ အနက်ရောင်ကော်ဖီခါးခါးတစ်ခွက်နဲ့ သူရောက်လာခဲ့မလားလို့ ကျွန်မမျှော်နေခဲ့သေးတယ်......။

ဘာလို့လဲ...?? ဘာကြောင့်လဲ...??

သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး သံသယအငွေ့သက်လေးတစ်ခုကို ရနေခဲ့တယ်...။ မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ ကျွန်မကြိတ်ပြီး ဆုတောင်းနေမိတယ်...။ ကျွန်မက သူနဲ့ မိတ်ဆွေကောင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့အမြဲရှိချင်နေသူပါ...။

လှည့်ဖြားမှုတွေ မာယာတွေနဲ့ သူ ကျွန်မရဲ့ ခင်မင်မှုတွေကိုတန်ဖိုးမဲ့စွာ ယူငင်သွားမှာကို ကျွန်မစိုးရိမ်နေမိတယ်..။

သူဟာ... ပုံပြောကောင်းသူတစ်ယောက်တော့မဟုတ်ပေမယ့်... ကျွန်မနဲ့ စကားပြောတဲ့အခါ ပုံပြင်အတိုအစလေးတွေလို တစ်ကြောင်းစ နှစ်ကြောင်းစ ပြောသွားတတ်တာလေးရှိခဲ့ဖူးတယ်...။

ကန်စပ်ကနေ ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်မိတော့ ခပ်မှိန်မှိန် ကြယ်မှုန်ကလေးတစ်ပွင့်ရဲ့အလင်း မရဲတရဲမှိတ်တုတ်လင်းလက်ပြနေတယ်...။ ကန်ရေပြင်အလယ်က ကျွန်းစုတွေ မှောင်မိုက်မိုက်ထဲမှာ...။ သူတို့ရဲ့ အထက်ကောင်းကင်မှာတော့ ကြယ်တွေပျောက်နေကြတယ်...။ ပုန်းနေကြတယ်ဆိုမှန်မလားဘဲ..။

ကျွန်မခုနက မြင်လိုက်တဲ့ ကြယ်ပွင့်လေးက သူနဲ့တူတယ်....။ ကျွန်မဆီကို သူရောက်လာခဲ့တုန်းကလဲ သူဟာ အလင်းမှိန်ပြပြနဲ့ ကြယ်မှုန်ကလေးတစ်ပွင့်လိုပါပဲ...။

သူက ကျွန်မကို ဆူးတွေခြံရံထားတဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်လို့တင်စားတယ်.....။ အနက်ရောင်ကြိုက်နှစ်သက်တဲ့ ကျွန်မဟာ သူ့အတွက် သူနှစ်သက်လွန်းလို့ ပန်းဆိုင်တွေမှာ သွားသွားငေးကြည့်ခဲ့ရတဲ့ နှင်းဆီနက်တစ်ပွင့်တဲ့...။

သူပြောသလို ကျွန်မသာနှင်းဆီနက်တစ်ပွင့်ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ကြမ်းရှနွေးထွေးတဲ့ သူ့ရဲ့လက်တွေနဲ့ဆူးစူးခံပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ နှင်းဆီနက်တစ်ပွင့်သာဖြစ်ချင်ပါတယ်...။

မိုးငွေ့