ၾကယ္ေတြစံုတဲ႔ည.....

ဒီေနရာ ဒီလမ္းေတြက တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ့္နယ္ေျမ မဟုတ္ေပမယ့္ ခဏခဏ အလည္ေရာက္ဖူးတဲ႔ ေနရာ တကၠသိုလ္တက္သူတိုင္းမေရာက္ဖူးဘဲမေနတဲ႔ ေနရာေလးေပါ့....။ ခုေတာ့လဲ သူ႔အတိတ္ဘ၀ေလးကို ဇာတ္ျမွဳပ္လို႔.... အထက္တန္းေက်ာင္းေလးဘ၀မွာ ကုပ္ကုပ္ကေလးရပ္တည္ေနေလရဲ႔......။ အင္းလ်ားေလးကန္ကလည္း အရင္လို မစိုေျပေတာ႔သလိုလုိ....။ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာမိတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အခ်ိန္ေတြကို လြမ္းတမိပါရဲ႔......။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႔ အေနာက္ေက်ာဖက္က ဆရာမ်ားအေဆာင္မွာ လြန္ခ႔ဲတဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က အလွဓါတ္ပံုေလးလာရိုက္ဖူးတာ အမွတ္ရမိေသးတယ္.....။ အခုအဲဒီအေဆာင္ရဲ႔ အေရွွ႔ဖက္ျခမ္းက ၀င္းအက်ယ္ၾကီးကေတာ့ ယေန႔ျမန္မာဗီဒီယိုေတြမွာ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသားမင္းသမီးေတြ သင္တန္းေက်ာင္းလုပ္လိုက္ တကၠသိုလ္လုပ္လိုက္နဲ႔ မၾကာခဏ ရိုက္ကြင္းျဖစ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးပါ......။

တကယ္ဆို ကိုယ္ဒီေနရာေလးကို မလာမျဖစ္ေရာက္လာခဲ႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး....။ ကိုယ္မလာလဲျဖစ္တယ္... ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုေရာက္လာျဖစ္ေအာင္တြန္းအားေပးေနတာလဲ ကိုယ့္ရဲ႔စိတ္ပါပဲ....။ ကိုယ္တို႔ရံုးက IT ကိစၥေလးတစ္ခုအတြက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္... အဲဒီအတြက္ သက္တမ္းလာတိုးတာဆိုပါစို႔...။ အဲဒီ၀င္းထဲမွာ အိုင္တီနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြက အခန္းအသီးသီးမွာ ရံုးခန္းငွားဖြင့္ထားၾကတာပါ.......။

ကိုယ္နဲ႔ပါလာတဲ႔ ရံုးကညီမက အဲရံုးခန္းမွာ လုပ္စရာရွိတာ၀င္လုပ္ျပီး.....(ကိုယ္က ကားေမာင္းေပးရံုသက္သက္ လိုက္ပါလာသူေလ)...။ ကိုယ္ဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္မေစာင့္ဘဲ... အျပင္ဖက္က အခန္းေတြကို နဲနဲစပ္စုျပီးလိုက္ၾကည့္မိတယ္....။ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲလို႔ မေမးေၾကးေနာ္.......။ အခန္း၀နားကို ကိုယ္မခ်င့္မရဲေရာက္သြားခဲ႔တယ္....။ ခုခ်ိန္မွာ အထဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုယ့္ကိုျမင္သြားျပီး ဘာကိစၥလဲလို႔လာေမးရင္ ကိုယ္ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ...။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ အဲအခန္းထဲကို ကိုယ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...ကြန္ေရွ႔မွာ ကိုယ့္ရဲ႔ အျဖဴေရာင္ေလး တကုတ္ကုတ္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္....။ မွန္တံခါးေလးေပၚလက္ေထာက္ရင္း မင္းကို ကိုယ္ေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္.....။ ကိုယ္ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္.....။ ကိုယ္လာခဲ႔မယ္ေနာ္လို႔ ေျပာတိုင္း မင္းဘယ္တုန္းကမွ မဖိတ္ေခၚခဲ႔ဘူးေလ...။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုမင္း ရုတ္တရက္ေတြ႔သြားရင္ မင္းကိုဆန္႔က်င္ျပီး ဒီေနရာထိေရာက္ေအာင္လာခဲ႔ရသလားလို႔ မင္းစိတ္ကြက္သြားမွာလဲ စိုးသကြယ္....။

ဂြတ္ဘိုင္!!! အိန္ဂ်ယ္.....
ေယာင္ယမ္းျပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္... အဲဒီအခန္းေရွ႔က ကိုယ္ထြက္ခဲ႔တယ္....။

ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြက တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္း.... ရုပ္ရွင္ထဲက အေႏွးျပကြက္ေလး တစ္ကြက္လုိပါပဲ...။ ကိုယ့္ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းေလာက္မျပည့္ခင္မွာပဲ အေနာက္ဆီက တံခါးဖြင့္သံနဲ႔ ေျခသံသဲ႔သဲ႔ကို ၾကားလိုက္ရတယ္...။

“မၾကီး......ဘယ္ကိုလာတာလဲ”..တဲ႔

ေျခလွမ္းေတြကို ခဲဆြဲခံထားရသလို..... ရင္ဘတ္ထဲမွာလဲ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ကုလားဘုရားလွည့္ေနတယ္......။ ရွင္တို႔စဥ္းစားၾကည့္ ဒီလိုခန္းဆို ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသမီးက ေျခစံုရပ္ျပီး ေနာက္လဲလွည့္မၾကည့္ရဲ လက္ထဲပါလာတဲ႔ လက္ကိုင္ပု၀ါကိုပဲ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေခ်မြေနမိမွာေသခ်ာေပမယ့္ ... ကိုယ့္လက္ထဲမေတာ့ ဘာမွေခ်စရာပါမလာဘူး...။ ဇာတ္၀င္ခန္းထဲကလို ေနာက္ေက်ာမလံုစြာနဲ႔ ေျခစံုရပ္မေနေတာ့ဘူး...။ အသံလာရာကို ကိုယ္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ အစိမ္းေရာင္ပုဆိုးကြက္စိပ္ေလးနဲ႔ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီၤေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး၀တ္ထားတဲ႔ ျမန္မာဆန္ေသာ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္....။ ကိုယ္သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အသြင္ျပင္ကေလးနဲ႔ အျမဲၾကည္စင္ေနတတ္ေသာ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္.....။

မင္းကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္မႈအရည္ၾကည္တခ်ိဳ႔ မ်က္၀န္းအိမ္ကစီးက်လာၾကတယ္....။ ဒုကၡပါပဲ ကိုယ့္မွာ စကၠဴလက္ကိုင္ပု၀ါေလးတစ္စေတာင္ လက္ထဲပါမလာခဲ႔ဘူး....။ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ကားေသာ့တြဲေလးပဲရွိတယ္....။ ကိုယ္လက္ဖေနာင့္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး သုတ္မပစ္ခင္ကေလးမွာပဲ မင္းက ကိုယ့္ေရွ႔ကို ခပ္သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္လာျပီး မင္းအိတ္ထဲက ျဖဴလြလြ စကၠဴလက္ကိုင္ပု၀ါေလးတစ္ခု ထုတ္ေပးတယ္..။

“မၾကီးကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔တိုင္း အဲလိုမ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔...”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အိန္ဂ်ယ္ရယ္.....မ်က္လံုးထဲဖုန္၀င္သြားလို႔ပါ.... ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္...”

မင္းမတားလိုက္ခင္မွာ ကိုယ္ေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္နဲ႔ ထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္.....။ ကိုယ္မင္းေရွ႔မွာ ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါ...။

“ကၽြန္ေတာ္ညက်ရင္ အြန္လိုင္းလာခဲ႔မယ္ေနာ္ ေစာင့္ေနပါ”...တဲ႔..။

ေသခ်ာပါတယ္....ကိုုယ္ဒီည အြန္လိုင္းေပၚလာခ်င္တဲ႔စိတ္ကို ခ်ိဳးႏိွမ္ထားရလိမ့္မယ္.......။ ကိုယ္...မင္းနဲ႔စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခ်င္တယ္....အိန္ဂ်ယ္..။ ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႔ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္ေျဖရမွာ ေၾကာက္ေနမိတယ္.....။

တကယ္တမ္း အခ်ိန္က်လာေတာ့လဲ လူက ကြန္ေရွ႔ကို မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေရာက္ရတာပါပဲ......။ ယူဆာနိမ္းရိုက္ထည့္ ပစ၀ရိုက္ထည့္ျပီး တန္းစီျပီးတက္လာမယ့္ မီးနီ မီးစိမ္းေတြကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္.....။ ဒီညေတာ့လြယ္လင့္တကူပဲ လိုင္းကခ်က္ခ်င္းတက္လာတယ္... မီးနီတဲ႔သူ စိမ္းတဲ႔သူ ၀ါတဲ႔သူေတြၾကားမွာ....မင္းရွိမေနပါဘူး.....။ အင္းေလ....မင္းက အျမဲကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနတတ္သူဆိုတာ ကိုယ္မေမ႔ပါဘူး.....။ ထံုးစံအတိုင္း နစ္မွာ ကိုယ္တစ္ခုခုေရးတင္ထားရမယ္ေလ....။ “သတိရေသးရင္ ႏႈတ္ဆက္ပါ” တို႔......“ဂီတာတစ္လက္ယူခဲ႔ပါ ကိုယ္တို႔သီခ်င္းအတူဆိုရေအာင္”တို႔လုိ စာသားမ်ိဳးေပါ့......။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္က အဲလိုစာသားမိ်ဳးေတြမတင္ေတာ့ဘူး...။ “ကိုယ့္ကို အျပစ္ေပးပါ အိန္ဂ်ယ္...” ဆိုတဲ႔စာသားေလးနဲ႔ပါ.....။ ကိုယ္တင္ျပီး စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာပဲ....မီးမလင္းတဲ႔ မင္းနာမည္ေလး တံုခနဲျမည္ျပီး တက္လာတယ္...။

“မၾကီးမွာဘာအျပစ္ရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္ေပးရမွာလဲ” တဲ႔.....။

ဟင့္အင္းး..... မင္းက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို အျပစ္ၾကီးၾကီးနဲ႔လူလို႔ပဲ အျမဲသတ္မွတ္ထားတာ.....။ မင္းအဲလိုၾကီးေျပာလာေတာ့ ကိုယ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ တနင့္နင့္နဲ႔ ၀မ္းနည္းေနတာပဲသိတယ္......။

“မငိုပါနဲ႔ မၾကီးရယ္..... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီည စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာရေအာင္ေနာ္”

မင္းကို ျပန္ေျပာဖို႔ ကီးဘုတ္ေပၚက အျမဲသြက္လက္ေနက် လက္ေခ်ာင္းေတြက တုန္ရင္ေႏွးေကြးေနၾကတယ္...။ မင္းက မငိုပါနဲ႔ေျပာခါမွ မ်က္ရည္ေတြက ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လို႔ ကိုယ့္ရိႈက္သံေတာင္မင္းၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္မိတယ္...။

“မၾကီး ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္လက္ကိုင္ပု၀ါေလးနဲ႔သုတ္ေပးလိုက္ျပီေနာ္... မငိုနဲ႔ေတာ႔”

ကိုယ္တို႔ ဆင္တူ၀ယ္ထားဖူးတဲ႔ အျဖဴေရာင္ဆြတ္ဆြတ္ ေမြးပြလက္ကိုင္ပု၀ါေလးကို ကိုယ္ခ်က္ခ်င္းျမင္ေယာင္္ မိသြားတယ္...။

“ေက်းဇူး အိန္ဂ်ယ္....း) ”
“အဲလိုေလး ျပံဳးပါ......”
“ကိုယ့္ကို စိတ္မဆိုးဘူးလား.....ကိုယ့္ကိုတစ္ခုခုေျပာပါလား အျပစ္တင္စကားတစ္ခုခုေလ” “ဘာလို႔ေျပာရမလဲ.....မၾကီးမွာဘာအျပစ္မွမရွိတာကုိ....ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထင္ရာေလွ်ာက္ေရးထားတဲ႔ စာတစ္ေၾကာင္းအတြက္ မၾကီးဆီက ေျဖရွင္းခ်က္ရထားျပီးျပီပဲ...”
“ဒါေပမယ့္....ဒါ.....” ကိုယ့္ေျပာလို႔မဆံုးခင္မွာပဲ မင္းက ခ်က္ခ်င္းျဖတ္ေျပာတယ္...။ “ႏိုးး...မၾကီးဘာမွမေျပာေတာ့နဲ႔... အမွန္ေတာ့ မၾကီးကို အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ အၾကာၾကီးပစ္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္လဲ မကင္းပါဘူး.....။ ကၽြန္ေတာ္အေျခအေနအားလံုးကို နားလည္သေဘာေပါက္ပါတယ္... အဲဒါေတြထားလိုက္ပါ...... ဒီည ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္မတိုက္ခ်င္ဘူးလား.... မၾကီးလက္ရာ မေသာက္ရတာေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီေနာ္...”
“ကိုယ္က အျမဲေဖ်ာ္တုိက္ခ်င္တာပါ မင္းက ကိုယ့္ကို အျမဲပုန္းေနတာကုိးး”
“မၾကီးက နတ္သမီးပဲေလ... ကၽြန္ေတာ္ပုန္းေနတာကို ရွာေတြ႔ရမွာေပါ့”
“ ဟ ဟ မင္းက စကားကို ကပ္ေျပာတယ္ေပါ့.... ေမ့ေနျပီလား အိန္ဂ်ယ္... ကိုယ္က ေသမင္းရဲ႔တမန္ေတာ္ေလ မင္းနဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္ မင္းက ဘုရားသခင္ရဲ႔ တမန္ေတာ္”
“ဒါဆို မၾကီးကအခု ေငြေရာင္ဆံပင္ဖားဖား မ်က္လံုးအစိမ္းေရာင္နဲ႔ ေၾကာက္စရာအရုပ္နဲ႔ေပါ့ ဟုတ္လား.... မၾကီးကသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဲလိုသတ္မွတ္ထားတာ.....ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မၾကီးက နတ္သမီးတစ္ပါးပါ...”

ဘုရားေရ..... ကိုယ့္ကို အိန္ဂ်ယ္...ဒါမ်ိဳးႏူးည့ံတဲ႔စကား တစ္ခါမွမေျပာဖူးပါဘူး.......။ ခုကိုယ္နဲ႔ေျပာေနတာ အိန္ဂ်ယ္မွဟုတ္ရဲ႔လား......။

“ဘာလို႔ ျငိမ္သြားတာလဲ.......ကၽြန္ေတာ္က မၾကီးရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္အစစ္ပါဗ်....”
“မဟုတ္ပါဘူး စကားလံုးအထူးအဆန္းေတြမို႔ နဲနဲေတြေ၀သြားတာပါ.....”
“မေတြေ၀နဲ႔....အိန္ဂ်ယ္....အိန္ဂ်ယ္မွ အိန္ဂ်ယ္စစ္စစ္.... ခုခ်က္ခ်င္းကိုယ္ေယာင္ထင္ျပရမလား...ဟဲ ဟဲ.... အစကေတာ့ မၾကီး အဲလိုေခၚတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္မလိုက္ဖက္ဘူးလို႔ပဲထင္ေနမိတာ..... ေနာက္ေတာ့ မၾကီးအျမဲေခၚေခၚေနတဲ႔ အဲဒီနာမ္စားေလးကို ကၽြန္ေတာ့္မသိစိတ္နဲ႔ စြဲလန္းေနခဲ႔မိတာေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိလိုက္ရတယ္....။ တခါက ဖဘမွာ မၾကီး ကၽြန္ေတာ့္နာမည္အျပည့္အစံုနဲ႔လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္သြားတယ္.... ကိုယ့္နာမည္အရင္းနဲ႔ အေခၚခံရတာေတာင္ မၾကီးေခၚလို႔လားမသိဘူး စိတ္ထဲ စိမ္းေနသလိုလိုပဲ.....အျမဲတမ္း အိန္ဂ်ယ္လို႔ေခၚခံလာရျပီး ခုမွအဲလိုေျပာင္းေခၚေတာ့ မၾကီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚေျပာင္းလဲသြားျပီလို႔ ထင္ျပီး ၀မ္းနည္းသြားမိေသးတယ္”

ျဖစ္ရေလ... အိန္ဂ်ယ္ရယ္........။ အဲဒါေတြဟာ ပြင့္လင္းမႈမရွိၾကတဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႔ အျပစ္ေတြပါ.....။ ဒီညေလးဟာ ၾကယ္ေတြစံုလင္လို႔ ေလေျပေအးေတြတိုက္ခတ္လို႔ မၾကားရေပမယ့္ သံစဥ္ေတးသြားေလးေတြ ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္းရွိေနမယ့္ သိပ္ကို သာယာလွပတဲ႔ ညကေလးတစ္ညေပါ့..။

ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ အရာကို အိပ္မက္ထဲထည့္မက္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကေလးနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာမယ့္ အိပ္မက္တစ္ခု။ ျမန္မာဗီဒီယိုေတြထဲကလို ဇာတ္ကိုေရွာခ်လိုက္တာမ်ိဳး ပရိတ္သတ္ဆီက ဟင္ခနဲ ဟာခနဲ အျပစ္တင္သံေတြနဲ႔ ညံစီေနမယ့္ စာတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္ဖန္တီးလိုက္မိျပန္ျပီ... အိန္ဂ်ယ္....။

ံHappy Birthday အိန္ဂ်ယ္... ဒါကုိယ့္ရဲ႔ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပို႔စ္ေလးေပါ့.....း))

မိုးေငြ႔