တိမ္မွ်င္တစ္စ.....

ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး၏ အျပင္ဖက္၀ိုင္းမွ မင္းကိုထိုင္ေစာင့္ရင္း ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္လင္းလင္းလက္လက္မီးေရာင္မ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ႔မိသည္...။ သည္ဆိုင္ကေလးအတြင္းဖက္မွာ ထြက္ေပၚလာေသာ သီခ်င္းသံျငိမ့္ျငိမ္႔ကေလးကို ကိုယ္အလြန္ႏွစ္သက္မိျခင္းမွာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေဟာင္းေလးမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္....။

ကားမီးေရာင္ခပ္စူးစူးေၾကာင့္ မင္းကား၀င္လာျပီဟု လွည့္မၾကည့္မိဘဲ အလိုလိုသိေနသည္.....။

ခဏအၾကာမွာ ကားတံခါးဖြင့္သံ ပိတ္သံ ျပီးေတာ့ မင္းေျခသံ မျမင္ရေပမယ္႔ မင္းလႈပ္ရွားမႈကို ကိုယ္အလြတ္ရေနတတ္ျပီ.....။
မင္းအနားနီးလာေလ... မင္းကိုယ္က ေရေမႊးနံ႔ေလး သင္းပ်႔ံေမႊးၾကိဳင္လာေလေလ...။

မင္းကိုလွည့္မၾကည့္ေသးဘဲ ကိုယ္တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္မိသည္...။
ခဏေနေတာ့ အျဖဴေရာင္ေလး လင္းခနဲ ကိုယ့္ေရွ႔က စားပြဲလြတ္ေနရာေလးကို လက္နဲ႔တစ္ခ်က္ပုတ္ျပီး...

“တစ္ေယာက္တည္းဘာေတြ က်ိတ္ျပံဳးေနလဲ...... ခင္ဗ်ားေနာက္ေက်ာကေန ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရတယ္ေနာ္”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ.... ပလပ္စ္၀မ္းအေၾကာင္းေတြးမိသြားလို႔”

ကိုယ္နဲ႔မင္းခ်ိန္းတိုင္း အျမဲတေစ တစ္နာရီေနာက္က်မွေရာက္လာတတ္လို႔ မင္းကို ပလပ္စ္၀မ္းလို႔ကိုယ္နာမည္ေပးထားခဲ႔ဖူးသည္။

“ဘာမွပလပ္စ္မ၀မ္းပါဘူးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာေတာ့ အတိအက်ပဲ လမ္းမွာ ဒီေလာက္ကားၾကပ္တာ”
“ေတာ္ပါ... ဆင္ေျခေတြကရိုးေနျပီ..... ဒီေလာက္ကားကို ဒံုးပ်ံလိုေမာင္းေနတာ ဘယ္လို ေနာက္က်မလဲ အတိက်ထြက္လာရင္....”
“ဟာဗ်ာ..ခင္ဗ်ားကလဲ အသက္ၾကီးလာလို႔လားမသိဘူး စကားသိပ္မ်ားလာတယ္.... ဗိုက္ဆာျပီ တစ္ခုခုမွာေပးဦး”

ကိုယ့္မ်က္ေစာင္းကို မင္းက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳျပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္ျပီး မီးညိွေနေသးသည္...။

ကိုယ့္ကိုစိတ္လိုလွ်င္ မမဟုေခၚတတ္ျပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရတာကို မင္းက ေတာ္ေတာ္အာခံတြင္းေတြ႔ပံုရသည္...။

တစ္လတစ္ၾကိမ္ မဟုတ္ရင္ ႏွစ္လသံုးလေနမွတစ္ၾကိမ္အျပင္မွာ ေတြ႔တတ္ေပမယ့္ မင္းနဲ႔ကိုယ္က အြန္လိုင္းမွာေတာ့ စကားအျမဲေျပာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ......။

မရိုးမအီႏိုင္စြာ ကိုယ္တို႔ဆံုတိုင္းမင္းစားတတ္ေနက် ယိုးဒယားၾကက္သားၾကာဇံသုပ္တစ္ပြဲနဲ႔ ၾကက္သားသီးစံုထမင္းတစ္ပြဲမွာေပးလိုက္သည္...။

“ဘာေသာက္မလဲ ထံုးစံအတိုင္းပဲလား”

စားပြဲထိုးေလးရပ္ေစာင့္ေနတုန္း မင္းက ကိုယ့္အေမးကို ေသာက္လက္စစီးကရက္ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္...။

“တိုင္းဂါးတစ္လံုးပါေပးေနာ္ ေမာင္ေလး... အိုေခ ရျပီ အဲဒါပဲ”

မင္း စီးကရက္ဖြာေနခ်ိန္ ကိုယ္ ေသာက္လက္စ ပဲၾကာဇံအသားလံုးဟင္းခ်ိဳကို ဆက္ေသာက္ေနလိုက္သည္...။

“မမ နဲနဲေကၽြးဦးေလဟာ....ဒီမွာ ဗိုက္ဆာတဲ႔သူကို အားမနာ”

ဒုတိယအၾကိမ္ ကိုယ့္မ်က္ေစာင္း မင္းဆီဒိုင္းခနဲေရာက္သြားသည္....။ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္ကို မင္းေရွ႔တိုးေပးမည္လုပ္ေတာ့...

“ခြံေကၽြး... ဒီမွာလက္မအားဘူးေလ”

လက္ၾကားထဲက စီးကရက္ကိုေထာင္ျပျပီး မင္းကိုယ့္ကို သက္သက္ရစ္မွန္းကိုယ္သိသည္...။ ေၾကြဇြန္းေလးထဲ အသားလံုးေရာ ၾကာဇံဖတ္ပါပါေအာင္ခပ္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ပါးစပ္ကေလးဟျပီးေစာင့္ေနသည့္မင္းကိုျမင္ေတာ့ ကိုယ္ရယ္ခ်င္မိသြားသည္....။

“ဟာ...ခြံေတာ့ေလ ဘာရယ္ေနတာလဲ ဒီမွာ ပါးစပ္ဟထားရတာ ေညာင္းေနျပီ”

“အဲလို ပါးစပ္ၾကီးဟျပီးေစာင့္ေနတာကို ရယ္ခ်င္သြားလို႔..... ခုနက ျဖတ္သြားတဲ႔ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ျပံဳးေစ့ေစ့လုပ္သြားတယ္ မင္းကို ၾကည့္ျပီး”

“ဟာဗ်ာ....ျပံဳးေစ့ေစ့ပဲလုပ္လုပ္ ျပံဳးျဖဲျဖဲပဲလုပ္လုပ္ ဗိုက္ဆာေနတာ ဟန္ေဆာင္မေနႏိုင္ပါဘူး”

ေတြ႔လား စားခါးနီး စြာေတးလုပ္လိုက္ေသးသည္ မင္းက...း)

ကိုယ္အဆင္သင့္ထည့္ေပးထားသည့္ ေရခြက္ကို တက်ိဳက္ေမာ့ေသာက္ျပီး...

“ဒါနဲ႔စကားမစပ္...... ခင္ဗ်ားေရးတ႔ဲ “အိန္ဂ်ယ္”ဇာတ္လမ္းက ဘယ္ေတာ့အဆံုးသတ္မွာလဲ...စီးရီးရွည္ၾကီးျဖစ္ေနျပီေနာ္....ျပီးေတာ့ ဖတ္တဲ႔သူေတြကလဲ ေကာ္မန္႔ေတြလိုက္ေပးႏိုင္ပါ့ဗ်ာ...”

အဲသည္ထဲတြင္ မင္းေကာ္မန္႔ေတြ လက္ခ်ိဳးေရ၍ရသည။္ အိန္ဂ်ယ္ဆိုသည့္ ဇာတ္ေကာင္ကို ရုပ္လံုးမေဖာ္မီအစပိုင္း ေရွ႔ေျပးအက္ေဆးေလး တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စမွာပဲေတြ႔လိုက္ရျပီး...ေနာက္ပိုင္း အိန္ဂ်ယ္ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္လာသည့္ေနာက္ မင္းသည္ တိတ္တဆိတ္စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္မွ်သာျဖစ္လာခဲ႔သည္...။

ထူးဆန္းသည္မွာ ကိုယ္တို႔ေတြ ညစဥ္တိုင္းလိုလုိ အြန္လိုင္းတြင္ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ေပမယ့္ အိန္ဂ်ယ္ ဟူသည့္ ဇာတ္ေကာင္ အေၾကာင္းမင္းတစ္ခြန္းတစ္ေလမွ် မစပ္စုခဲ႔ျခင္းပင္.....။ သည္တစ္ခါေတာ့ မင္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားသည္မသိ အိန္ဂ်ယ့္အေၾကာင္းစကားထဲထည့္ေျပာလာသည္...။

“ဟ ဟ..... အိန္ဂ်ယ္ ကိုယ္နဲ႔လိုက္ပါေနသေရြ႔ေပါ့”
“ဒါပဲေနာ္ ခင္ဗ်ားဘာသာ စိတ္ကူးေတြယဥ္ျပီး အြန္လိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားလာေျပာရင္ ေယာင္ျပီး အိန္ဂ်ယ္ အိန္ဂ်ယ္လို႔ ခန ခနလာမေခၚနဲ႔....” တဲ႔.....။

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မင္းအဲလိုေျပာေတာ့ ကိုယ့္ရင္ထဲ အမည္ေဖာ္မရသည့္ ေ၀ဒနာတစ္ခုစူးခနဲ နင့္ခနဲခံစားလိုက္ရသည္...။

ကိုယ္ေခါင္းငံု႔ျပီးေတာ့ပဲ ကုန္လုနီးၾကာဇံဖတ္ေတြကို ဇြန္းႏွင့္ေမႊေႏွာက္ဆယ္ယူေနမိသည္.....။
ကိုယ့္မ်က္ႏွာရိပ္ကို မင္း ခ်က္ခ်င္းဖမ္းမိသြားသည္ထင္ရဲ႔.....ခ်က္ခ်င္းစကားလမ္းေျပာင္းလိုက္သည္...။

“ခုမွသတိထားမိတယ္ ခင္ဗ်ားဒီညတယ္လွေနပါလား”

မင္းေျပာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ငု႔ံၾကည့္မိသည္.....။ ကိုယ္ဘာမ်ားထူးျပီး ျပင္ဆင္မိလို႔တုန္း....။ ပံုမွန္ခါးတိုင္း၀တ္ေနက်ေလးပါပဲ.......။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေကာင္မေလးပုံကာတြန္းရုပ္ကေလးရင္ဘတ္မွာပါသည့္ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တီရွပ္ကေလးႏွင့္ အနက္ခံ၌ ပန္းေရာင္အေပ်ာက္ကေလးေတြပါသည့္ ခ်ည္လံုခ်ည္ေလးနဲ႔ပါပဲ......။ ေအာ္...ပိုသြားသည္ဆိုလို႔ တေလာက ေရွ့ာပင္းေမာအသစ္ဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္ပြဲသြားရင္း ကိုယ့္ကို သတိရလို႔ မင္း၀ယ္လာေပးခဲ႔သည့္ အနက္ေရာက္ပုတီးလံုးေသးေသးေလးမ်ားသီထားသည့္ ဖန္စီဆြဲၾကိဳးရွည္ၾကီးပင္ျဖစ္သည္...။

“ၾကိဳက္လား”

မင္းက အဆက္စပ္မရွိေမးေတာ့ ကိုယ္ေၾကာင္နနျဖစ္သြားရသည္.....။

“ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ႔ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ၾကိဳက္လားလို႔ေမးတာ”
“ၾကိဳက္ပါတယ္....”

ထိုခ်ိန္ ဟင္းပြဲမ်ားလာခ်၍ စကားစျပတ္သြားေလသည္.....။

မင္းအနားက တစ္ခံုကိုတိုးထိုင္ျပီး မင္းထမင္းပန္းကန္ထဲမွ ၀ါးတံေလးႏွင့္သီထားသည္ ၾကက္သား ငရုတ္သီးပြ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင့္ မိႈတို႔ကို ကုိယ္စိတ္ရွည္စြာ တစ္ခုခ်င္း ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္သည္...။

“သိုင့္စ္....... မမက အဲလိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ”

ကိုယ္အသဲဲယားလို႔ မင္းဆံပင္ခပ္ထူထူကို လက္နဲ႔ဖြလိုက္သည္...။

“ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလဲ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာမမွတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုမကိုင္နဲ႔ မၾကိဳက္ဘူး”
“အိုေခ အိုေခ ကိုယ္ေမ့သြားလို႔ ဘြာေတး ဘြာေတး.... ကဲ စားေတာ့ ရျပီ.....”


ေကာင္းကင္ျပင္မွာ တိမ္မွွ်င္စေတြ ရႈပ္ေထြးေျပးလႊားေနၾကသည္။ ျမိဳ႔ျပ၏ လျပည့္လက တိမ္ေတြဖံုးလႊမ္းလို႔ ......ေလေျပးေသြးကေလးကေတာ့ ခပ္ေသာ့ေသာ့ျမဴးေနေတာ့သည္.......။

++++++++++++++++++++++++++

ထိုေန႔ေလးကို ကိုယ္အျမဲမွတ္မွတ္ရရရွိေနျခင္းမွာ.....အလုပ္မွာ ကိုယ့္စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ မင္းကားေလးႏွင့္ ျမိဳ႔ျပင္ဖက္သို႔ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းၾကေသာ..... ေန႔ကေလးတစ္ေန႔ျဖစ္သည္...။ ညေန ငါးနာရီခြဲ ေန၀င္ခ်ိန္ကေလး....။ မင္းက ေလွာ္ကားဖက္ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေဘးတြင္ ကားကိုထိုးရပ္လိုက္သည္..။ လမ္းသည္ အျမင့္တြင္တည္ရွိျပီး ေအာက္ဖက္တြင္ အပင္အုပ္အုပ္မ်ားျဖင့္ လွ်ိဳေျမာင္ကေလးျဖစ္ေနသည္.....။ လမး္တဖက္မွာေတာ့ ေျမကမ္းပါး မတ္မတ္တစ္ခု.....။ ညေနအေရာင္က ေကာင္းကင္တြင္ လိေမၼာ္ေရာင္ေတာက္လ်က္.....။

မင္းက ကိုယ္ေဘးမွာ ကားကိုမီွလ်က္ ၀င္လုလုေနလံုးၾကီးကို မမွိတ္မသုန္ရပ္ၾကည့္ေနသည္....။

ခဏကေလး ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပဲ ေနလံုးၾကီးကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့ ျမန္ဆန္လြန္းသည့္ အခ်ိန္အေၾကာင္းေတြးမိသြားသည္.....။ အခ်ိန္မ်ားသည္သာ ကုန္ဆံုးလြယ္သည္..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမလာဟုဆင္ျခင္လိုက္မိသည္...။

“ညကမလွဘူးလားဟင္...မမ ”

လိေမၼာ္ေရာင္ေတြ မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ ေကာင္းကင္က အေရာင္ေျပာင္းေနခ်ိန္.... တိမ္ေတြကေတာ့ ဟိုတစ ဒီတစ ေျပးလႊားေနဆဲ.....။ မင္းက ေကာင္းကင္ကို ေငးေမာရင္း ကိုယ့္ဖက္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲေမးသည္...။

“အင္း သိပ္လွတာပဲ....”
“ေက်းဇူး အိန္ဂ်ယ္”ဟု ကိုယ္...မင္းမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးရြတ္လိုက္မိသည္.....။

သည့္ေနာက္ မင္းလက္ဖ၀ါးခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ကိုယ့္ဘယ္ဖက္လက္ကိုခပ္ဖြဖြေလး လာဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္.....။

“ေနာက္ဆို စိတ္ညစ္စရာရွိရင္ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ေနမေနနဲ႔... ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္ ၾကားလား”

ခြန္အားတစ္ခု မင္းလက္မွတဆင့္ ကိုယ့္လက္ဆီ.... ကိုယ့္ႏွလံုးသားဆီသို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေတာ့သည္...။
ပီတိျဖစ္မႈ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔က သူ႔အလိုလို ပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းက်လာသည္....။ ခပ္ေပေပနဲ႔မသုပ္ပစ္ဘဲ ညအလွကိုသာဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္.....။

“ကဲ....ဗိုက္လဲဆာလာျပီ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ ညစာတစ္ခုခုလုပ္စားရေအာင္ဗ်ာ” ဟုေျပာရင္း ကိုယ့္ဖက္လွည့္လာေတာ့...။

“ေဟာဗ်ာ...... ဒီမ်က္ရည္ေတြကလဲ က်ျပန္ျပီ... စိတ္မညစ္နဲ႔ေတာ့ ကေလးေလး....” ဟုေျပာကာ ကိုယ့္ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္၀ါးနဲ႔အုပ္ျပီး လက္မႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာအယာသုတ္ေပးသည္....။
မင္းက စိတ္လုိလက္ရ တခါတေလ ကိုယ့္ကို အဲလို ကေလးေလးဟုလည္းေခၚတတ္ေသးသည္......။

အိပ္တန္းျပန္ငွက္အုပ္တခ်ိဳ႔ ေကာင္းကင္မွာဆူညံစြာ၀ဲပ်ံလ်က္ရွိ၏။ နက္ျပာေရာင္ဖက္သို႔ ေျပာင္းလဲလာေသာ ေကာင္းကင္ၾကီး၌ ေငြမွင္ေရာင္တဖိတ္ဖိတ္လက္သည့္ လျခမ္းကေလးခ်ိပ္ဆြဲခ်ိန္တြင္ ကိုယ္တို႔ ကားကေလးသည္ အေ၀းေျပးလမ္းမွ ျမိဳ႔တြင္းသို႔ ေမာင္းႏွင္ေနေလေတာ့သည္...။

+++++++++++++++++++++++++++

တခါတခါ ကိုယ္ေတြးၾကည့္ဖူးသည္...။ ကိုယ္နဲ႔မင္းဟာ သူငယ္ခ်င္းလား ခ်စ္သူရည္းစားေတြလား ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေတြလား.....။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သမီးရည္းစားဟုထင္ျမင္ယူဆၾကမွာ မလြဲေပမယ့္...ကိုယ္တို႔အတြက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ၾကိဳးမွ်င္ကေလးတစ္စနဲ႔သာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦးနားလည္ၾကသည့္ ရင္ဖြင့္အေဖာ္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ဆိုခ်င္ပါသည္...။ အဲသည္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ၾကိဳးမွ်င္တစ္စဟာ တိမ္မွ်င္စ တစ္စမွ်လို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည္... အခ်ိန္မေရြးလဲ လြင့္ျပယ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္ပါသည္....။ ေလာကမွာ မျမဲျခင္းသေဘာတရားကို အဘယ္ၾကာင့္ေဇာတကတက္၍ ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ထားမည္နည္း...။

မိုးေငြ႔