ကော်ဖီဆိုင်လေး၏ အပြင်ဖက်ဝိုင်းမှ မင်းကိုထိုင်စောင့်ရင်း ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်လင်းလင်းလက်လက်မီးရောင်များကို ငေးမောကြည့်နေခဲ့မိသည်...။ သည်ဆိုင်ကလေးအတွင်းဖက်မှာ ထွက်ပေါ်လာသော သီချင်းသံငြိမ့်ငြိမ့်ကလေးကို ကိုယ်အလွန်နှစ်သက်မိခြင်းမှာ အင်္ဂလိပ်သီချင်းဟောင်းလေးများဖြစ်သောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်....။
ကားမီးရောင်ခပ်စူးစူးကြောင့် မင်းကားဝင်လာပြီဟု လှည့်မကြည့်မိဘဲ အလိုလိုသိနေသည်.....။
ခဏအကြာမှာ ကားတံခါးဖွင့်သံ ပိတ်သံ ပြီးတော့ မင်းခြေသံ မမြင်ရပေမယ့် မင်းလှုပ်ရှားမှုကို ကိုယ်အလွတ်ရနေတတ်ပြီ.....။ မင်းအနားနီးလာလေ... မင်းကိုယ်က ရေမွှေးနံ့လေး သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်လာလေလေ...။
မင်းကိုလှည့်မကြည့်သေးဘဲ ကိုယ်တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်...။
ခဏနေတော့ အဖြူရောင်လေး လင်းခနဲ ကိုယ့်ရှေ့က စားပွဲလွတ်နေရာလေးကို လက်နဲ့တစ်ချက်ပုတ်ပြီး...
“တစ်ယောက်တည်းဘာတွေ ကျိတ်ပြုံးနေလဲ...... ခင်ဗျားနောက်ကျောကနေ ကျွန်တော်မြင်နေရတယ်နော်”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ.... ပလပ်စ်ဝမ်းအကြောင်းတွေးမိသွားလို့”
ကိုယ်နဲ့မင်းချိန်းတိုင်း အမြဲတစေ တစ်နာရီနောက်ကျမှရောက်လာတတ်လို့ မင်းကို ပလပ်စ်ဝမ်းလို့ကိုယ်နာမည်ပေးထားခဲ့ဖူးသည်။
“ဘာမှပလပ်စ်မဝမ်းပါဘူးဗျာ... ကျွန်တော်အိမ်ကထွက်လာတော့ အတိအကျပဲ လမ်းမှာ ဒီလောက်ကားကြပ်တာ”
“တော်ပါ... ဆင်ခြေတွေကရိုးနေပြီ..... ဒီလောက်ကားကို ဒုံးပျံလိုမောင်းနေတာ ဘယ်လို နောက်ကျမလဲ အတိကျထွက်လာရင်....”
“ဟာဗျာ..ခင်ဗျားကလဲ အသက်ကြီးလာလို့လားမသိဘူး စကားသိပ်များလာတယ်.... ဗိုက်ဆာပြီ တစ်ခုခုမှာပေးဦး”
ကိုယ့်မျက်စောင်းကို မင်းက မသိကျိုးကျွန်ပြုပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုထုတ်ပြီး မီးညှိနေသေးသည်...။
ကိုယ့်ကိုစိတ်လိုလျှင် မမဟုခေါ်တတ်ပြီး ခင်ဗျားနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့သုံးနှုန်းပြောဆိုရတာကို မင်းက တော်တော်အာခံတွင်းတွေ့ပုံရသည်...။
တစ်လတစ်ကြိမ် မဟုတ်ရင် နှစ်လသုံးလနေမှတစ်ကြိမ်အပြင်မှာ တွေ့တတ်ပေမယ့် မင်းနဲ့ကိုယ်က အွန်လိုင်းမှာတော့ စကားအမြဲပြောတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ......။
မရိုးမအီနိုင်စွာ ကိုယ်တို့ဆုံတိုင်းမင်းစားတတ်နေကျ ယိုးဒယားကြက်သားကြာဇံသုပ်တစ်ပွဲနဲ့ ကြက်သားသီးစုံထမင်းတစ်ပွဲမှာပေးလိုက်သည်...။
“ဘာသောက်မလဲ ထုံးစံအတိုင်းပဲလား”
စားပွဲထိုးလေးရပ်စောင့်နေတုန်း မင်းက ကိုယ့်အမေးကို သောက်လက်စစီးကရက် နှုတ်ခမ်းမှာတေ့ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်...။
“တိုင်းဂါးတစ်လုံးပါပေးနော် မောင်လေး... အိုခေ ရပြီ အဲဒါပဲ”
မင်း စီးကရက်ဖွာနေချိန် ကိုယ် သောက်လက်စ ပဲကြာဇံအသားလုံးဟင်းချိုကို ဆက်သောက်နေလိုက်သည်...။
“မမ နဲနဲကျွေးဦးလေဟာ....ဒီမှာ ဗိုက်ဆာတဲ့သူကို အားမနာ”
ဒုတိယအကြိမ် ကိုယ့်မျက်စောင်း မင်းဆီဒိုင်းခနဲရောက်သွားသည်....။ ဟင်းချိုပန်းကန်ကို မင်းရှေ့တိုးပေးမည်လုပ်တော့...
“ခွံကျွေး... ဒီမှာလက်မအားဘူးလေ”
လက်ကြားထဲက စီးကရက်ကိုထောင်ပြပြီး မင်းကိုယ့်ကို သက်သက်ရစ်မှန်းကိုယ်သိသည်...။ ကြွေဇွန်းလေးထဲ အသားလုံးရော ကြာဇံဖတ်ပါပါအောင်ခပ်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်လို ပါးစပ်ကလေးဟပြီးစောင့်နေသည့်မင်းကိုမြင်တော့ ကိုယ်ရယ်ချင်မိသွားသည်....။
“ဟာ...ခွံတော့လေ ဘာရယ်နေတာလဲ ဒီမှာ ပါးစပ်ဟထားရတာ ညောင်းနေပြီ”
“အဲလို ပါးစပ်ကြီးဟပြီးစောင့်နေတာကို ရယ်ချင်သွားလို့..... ခုနက ဖြတ်သွားတဲ့ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်ပြုံးစေ့စေ့လုပ်သွားတယ် မင်းကို ကြည့်ပြီး”
“ဟာဗျာ....ပြုံးစေ့စေ့ပဲလုပ်လုပ် ပြုံးဖြဲဖြဲပဲလုပ်လုပ် ဗိုက်ဆာနေတာ ဟန်ဆောင်မနေနိုင်ပါဘူး”
တွေ့လား စားခါးနီး စွာတေးလုပ်လိုက်သေးသည် မင်းက....
ကိုယ်အဆင်သင့်ထည့်ပေးထားသည့် ရေခွက်ကို တကျိုက်မော့သောက်ပြီး...
“ဒါနဲ့စကားမစပ်...... ခင်ဗျားရေးတဲ့ “အိန်ဂျယ်”ဇာတ်လမ်းက ဘယ်တော့အဆုံးသတ်မှာလဲ...စီးရီးရှည်ကြီးဖြစ်နေပြီနော်....ပြီးတော့ ဖတ်တဲ့သူတွေကလဲ ကော်မန့်တွေလိုက်ပေးနိုင်ပါ့ဗျာ...”
အဲသည်ထဲတွင် မင်းကော်မန့်တွေ လက်ချိုးရေ၍ရသည။် အိန်ဂျယ်ဆိုသည့် ဇာတ်ကောင်ကို ရုပ်လုံးမဖော်မီအစပိုင်း ရှေ့ပြေးအက်ဆေးလေး တစ်ပုဒ်စ နှစ်ပုဒ်စမှာပဲတွေ့လိုက်ရပြီး...နောက်ပိုင်း အိန်ဂျယ်ပီပီပြင်ပြင်ဖြစ်လာသည့်နောက် မင်းသည် တိတ်တဆိတ်စာဖတ်သူ တစ်ယောက်မျှသာဖြစ်လာခဲ့သည်...။
ထူးဆန်းသည်မှာ ကိုယ်တို့တွေ ညစဉ်တိုင်းလိုလို အွန်လိုင်းတွင် တွေ့ဆုံဖြစ်ပေမယ့် အိန်ဂျယ် ဟူသည့် ဇာတ်ကောင် အကြောင်းမင်းတစ်ခွန်းတစ်လေမျှ မစပ်စုခဲ့ခြင်းပင်.....။ သည်တစ်ခါတော့ မင်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားသည်မသိ အိန်ဂျယ့်အကြောင်းစကားထဲထည့်ပြောလာသည်...။
“ဟ ဟ..... အိန်ဂျယ် ကိုယ်နဲ့လိုက်ပါနေသရွေ့ပေါ့”
“ဒါပဲနော် ခင်ဗျားဘာသာ စိတ်ကူးတွေယဉ်ပြီး အွန်လိုင်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့စကားလာပြောရင် ယောင်ပြီး အိန်ဂျယ် အိန်ဂျယ်လို့ ခန ခနလာမခေါ်နဲ့....” တဲ့.....။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မင်းအဲလိုပြောတော့ ကိုယ့်ရင်ထဲ အမည်ဖော်မရသည့် ဝေဒနာတစ်ခုစူးခနဲ နင့်ခနဲခံစားလိုက်ရသည်...။
ကိုယ်ခေါင်းငုံ့ပြီးတော့ပဲ ကုန်လုနီးကြာဇံဖတ်တွေကို ဇွန်းနှင့်မွှေနှောက်ဆယ်ယူနေမိသည်.....။
ကိုယ့်မျက်နှာရိပ်ကို မင်း ချက်ချင်းဖမ်းမိသွားသည်ထင်ရဲ့.....ချက်ချင်းစကားလမ်းပြောင်းလိုက်သည်...။
“ခုမှသတိထားမိတယ် ခင်ဗျားဒီညတယ်လှနေပါလား”
မင်းပြောမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်မိသည်.....။ ကိုယ်ဘာများထူးပြီး ပြင်ဆင်မိလို့တုန်း....။ ပုံမှန်ခါးတိုင်းဝတ်နေကျလေးပါပဲ.......။ ချစ်စရာကောင်းသော ကောင်မလေးပုံကာတွန်းရုပ်ကလေးရင်ဘတ်မှာပါသည့် ပန်းနုရောင်ဖျော့ဖျော့တီရှပ်ကလေးနှင့် အနက်ခံ၌ ပန်းရောင်အပျောက်ကလေးတွေပါသည့် ချည်လုံချည်လေးနဲ့ပါပဲ......။ အော်...ပိုသွားသည်ဆိုလို့ တလောက ရှေ့ာပင်းမောအသစ်ဖွင့်တော့ ဖွင့်ပွဲသွားရင်း ကိုယ့်ကို သတိရလို့ မင်းဝယ်လာပေးခဲ့သည့် အနက်ရောက်ပုတီးလုံးသေးသေးလေးများသီထားသည့် ဖန်စီဆွဲကြိုးရှည်ကြီးပင်ဖြစ်သည်...။
“ကြိုက်လား”
မင်းက အဆက်စပ်မရှိမေးတော့ ကိုယ်ကြောင်နနဖြစ်သွားရသည်.....။
“ကျွန်တော်ပေးတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးကို ကြိုက်လားလို့မေးတာ”
“ကြိုက်ပါတယ်....”
ထိုချိန် ဟင်းပွဲများလာချ၍ စကားစပြတ်သွားလေသည်.....။
မင်းအနားက တစ်ခုံကိုတိုးထိုင်ပြီး မင်းထမင်းပန်းကန်ထဲမှ ဝါးတံလေးနှင့်သီထားသည် ကြက်သား ငရုတ်သီးပွ ခရမ်းချဉ်သီးနှင့် မှိုတို့ကို ကိုယ်စိတ်ရှည်စွာ တစ်ခုချင်း ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်သည်...။
“သိုင့်စ်....... မမက အဲလိုချစ်ဖို့ကောင်းတာ”
ကိုယ်အသဲယားလို့ မင်းဆံပင်ခပ်ထူထူကို လက်နဲ့ဖွလိုက်သည်...။
“ဟာဗျာ ခင်ဗျားကလဲ ဘယ်လောက်ပြောပြောမမှတ်ဘူး ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုမကိုင်နဲ့ မကြိုက်ဘူး”
“အိုခေ အိုခေ ကိုယ်မေ့သွားလို့ ဘွာတေး ဘွာတေး.... ကဲ စားတော့ ရပြီ.....”
ကောင်းကင်ပြင်မှာ တိမ်မျှင်စတွေ ရှုပ်ထွေးပြေးလွှားနေကြသည်။ မြို့ပြ၏ လပြည့်လက တိမ်တွေဖုံးလွှမ်းလို့ ......လေပြေးသွေးကလေးကတော့ ခပ်သော့သော့မြူးနေတော့သည်.......။
++++++++++++++++++++++++++
ထိုနေ့လေးကို ကိုယ်အမြဲမှတ်မှတ်ရရရှိနေခြင်းမှာ.....အလုပ်မှာ ကိုယ့်စိတ်ညစ်နေချိန် ထွက်ပေါက်အဖြစ် မင်းကားလေးနှင့် မြို့ပြင်ဖက်သို့ ကားလျှောက်မောင်းကြသော..... နေ့ကလေးတစ်နေ့ဖြစ်သည်...။ ညနေ ငါးနာရီခွဲ နေဝင်ချိန်ကလေး....။ မင်းက လှော်ကားဖက် အဝေးပြေးလမ်းမကြီးဘေးတွင် ကားကိုထိုးရပ်လိုက်သည်..။ လမ်းသည် အမြင့်တွင်တည်ရှိပြီး အောက်ဖက်တွင် အပင်အုပ်အုပ်များဖြင့် လျှိုမြောင်ကလေးဖြစ်နေသည်.....။ လမ်းတဖက်မှာတော့ မြေကမ်းပါး မတ်မတ်တစ်ခု.....။ ညနေအရောင်က ကောင်းကင်တွင် လိမ္မော်ရောင်တောက်လျက်.....။
မင်းက ကိုယ်ဘေးမှာ ကားကိုမှီလျက် ဝင်လုလုနေလုံးကြီးကို မမှိတ်မသုန်ရပ်ကြည့်နေသည်....။
ခဏကလေး ကိုယ့်မျက်စေ့အောက်မှာပဲ နေလုံးကြီးကွယ်ပျောက်သွားတော့ မြန်ဆန်လွန်းသည့် အချိန်အကြောင်းတွေးမိသွားသည်.....။ အချိန်များသည်သာ ကုန်ဆုံးလွယ်သည်..ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ ထူးထူးခြားခြား ပြောင်းလဲမလာဟုဆင်ခြင်လိုက်မိသည်...။
“ညကမလှဘူးလားဟင်...မမ ”
လိမ္မော်ရောင်တွေ မှိန်ဖျော့လို့ ကောင်းကင်က အရောင်ပြောင်းနေချိန်.... တိမ်တွေကတော့ ဟိုတစ ဒီတစ ပြေးလွှားနေဆဲ.....။ မင်းက ကောင်းကင်ကို ငေးမောရင်း ကိုယ့်ဖက်ကို လှည့်မကြည့်ဘဲမေးသည်...။
“အင်း သိပ်လှတာပဲ....”
“ကျေးဇူး အိန်ဂျယ်”ဟု ကိုယ်...မင်းမကြားအောင် ခပ်တိုးတိုးရွတ်လိုက်မိသည်.....။
သည့်နောက် မင်းလက်ဖဝါးခပ်နွေးနွေးနဲ့ ကိုယ့်ဘယ်ဖက်လက်ကိုခပ်ဖွဖွလေး လာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်.....။
“နောက်ဆို စိတ်ညစ်စရာရှိရင် တစ်ယောက်တည်း ကျိတ်နေမနေနဲ့... ကျွန်တော့်ဆီဖုန်းဆက် ကြားလား”
ခွန်အားတစ်ခု မင်းလက်မှတဆင့် ကိုယ့်လက်ဆီ.... ကိုယ့်နှလုံးသားဆီသို့ တမဟုတ်ချင်း ပျံ့နှံ့သွားတော့သည်...။
ပီတိဖြစ်မှု မျက်ရည်ကြည်တို့က သူ့အလိုလို ပါးပြင်ပေါ်လိမ့်ဆင်းကျလာသည်....။ ခပ်ပေပေနဲ့မသုပ်ပစ်ဘဲ ညအလှကိုသာဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်.....။
“ကဲ....ဗိုက်လဲဆာလာပြီ ကျွန်တော့်အိမ်မှာ ဒါမှမဟုတ် ခင်ဗျားအိမ်မှာ ညစာတစ်ခုခုလုပ်စားရအောင်ဗျာ” ဟုပြောရင်း ကိုယ့်ဖက်လှည့်လာတော့...။
“ဟောဗျာ...... ဒီမျက်ရည်တွေကလဲ ကျပြန်ပြီ... စိတ်မညစ်နဲ့တော့ ကလေးလေး....” ဟုပြောကာ ကိုယ့်ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ပြီး လက်မနှစ်ဖက်နဲ့ အသာအယာသုတ်ပေးသည်....။
မင်းက စိတ်လိုလက်ရ တခါတလေ ကိုယ့်ကို အဲလို ကလေးလေးဟုလည်းခေါ်တတ်သေးသည်......။
အိပ်တန်းပြန်ငှက်အုပ်တချို့ ကောင်းကင်မှာဆူညံစွာဝဲပျံလျက်ရှိ၏။ နက်ပြာရောင်ဖက်သို့ ပြောင်းလဲလာသော ကောင်းကင်ကြီး၌ ငွေမှင်ရောင်တဖိတ်ဖိတ်လက်သည့် လခြမ်းကလေးချိပ်ဆွဲချိန်တွင် ကိုယ်တို့ ကားကလေးသည် အဝေးပြေးလမ်းမှ မြို့တွင်းသို့ မောင်းနှင်နေလေတော့သည်...။
+++++++++++++++++++++++++++
တခါတခါ ကိုယ်တွေးကြည့်ဖူးသည်...။ ကိုယ်နဲ့မင်းဟာ သူငယ်ချင်းလား ချစ်သူရည်းစားတွေလား ရင်ဖွင့်ဖော်တွေလား.....။ အများအမြင်မှာတော့ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ကို သမီးရည်းစားဟုထင်မြင်ယူဆကြမှာ မလွဲပေမယ့်...ကိုယ်တို့အတွက်တော့ အဖြူရောင်ကြိုးမျှင်ကလေးတစ်စနဲ့သာ ချည်နှောင်ထားသည့် တစ်ဦးကို တစ်ဦးနားလည်ကြသည့် ရင်ဖွင့်အဖော် မိတ်ဆွေကောင်းများသာဖြစ်သည်ဟု ဖွင့်ဆိုချင်ပါသည်...။ အဲသည် ချည်နှောင်ထားသည့် ကြိုးမျှင်တစ်စဟာ တိမ်မျှင်စ တစ်စမျှလို လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသည်... အချိန်မရွေးလဲ လွင့်ပြယ်ပျောက်ဆုံးသွားနိုင်ပါသည်....။ လောကမှာ မမြဲခြင်းသဘောတရားကို အဘယ်ကြာင့်ဇောတကတက်၍ ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ထားမည်နည်း...။
မိုးငွေ့
