တပို႔တြဲလဆုတ္မတိုင္ခင္ ညတစ္ညရဲ႔သယ္ေဆာင္လာတဲ႔ေလေျပဟာ တိုးတိတ္ေအးခ်မ္းေနတယ္....။ ရင္ျပင္ေပၚက ေရာင္စံုမီးအလင္းေရာင္နဲ႔ မီးေမာင္ထုိးခံထားရတဲ႔ေစတီကိုယ္ထည္ေပၚက ေရႊေရာင္ေတြေၾကာင့္
ေကာင္းကင္ကနက္ျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနခဲ႔တယ္...။ မႈန္ျပျပၾကယ္ကေလးေတြကိုလဲ ဟိုတစဒီတစပဲေတြ႔ရတယ္....။
ဘုရားဖူးလာသူေတြ လူးလားေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း အရံေစတီေတြေစာင္းတန္းေတြေပၚက ေရာင္စံုမီးျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ေတြကို ေငးရင္း ေစာင့္ဆိုင္းရျခင္းဆိုတဲ႔ အာရံုကိုလြဲေျပာင္းၾကည့္တယ္.....။ ေလေျပေတြက ဆံႏြယ္ၾကားတိုးေ၀ွ႔ေနလည္း နဖူးကေခၽြးေတြစို႔ေနခဲ႔တယ္....။ ေသာ့တြဲေလးကို ကိုင္ေဆာ့ရင္း လက္ပတ္နာရီကို မသိမသာၾကည့္မိတယ္..... တစ္နာရီတိတိအထိေစာင့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္....။ ၾကာသပေတးေဒါင့္မွာရွိတဲ႔ ကိုယ္တက္လာတဲ႔အေနာက္မုတ္ စက္ေလွကားထိပ္ဆီကို ခဏျပန္သြားၾကည့္လိုက္ေသးတယ္....။ ဘာအရိပ္ေယာင္မွမေတြ႔ရ....။
(ကိုယ္တက္လာတုန္းကေတာ့ အေဒၚၾကီးေတြတဖြ႔ဲစက္ေလွကားကိုတက္မယ္ မတက္ဘူးနဲ႔အလုအယက္အေၾကာက္အကန္ျဖစ္ေနၾကလို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ေလွကားကေနပဲလမ္းေလွ်ာက္တက္ခဲ႔တာ...)
ခုႏွစ္နာရီထုိးေနျပီ..... နာရီ၀က္ရွိျပီ...ေစာင္းတန္းအုတ္ေဘာင္ေပၚမွာမထိုင္ေတာ့ဘဲ အလွဴခံမ႑တ္ေရွ႔မွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္....။ တခုခုေတာ့လြဲေနပါျပီ....။
ကိုယ္တို႔က အလြဲအေခ်ာ္ကေလးနဲနဲရိွလိုက္ရမွ ေတြ႔ဆံုမႈက ျပည့္စံုတာေလ...။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကိုယ့္မွာ ဟိုဒီေငးလိုက္ ဘုရားမီးေတြကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔မူးလာလို႔ ေက်ာက္ျပားေတြကိုပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတုန္း ဘယ္ဖက္မ်က္လံုးေဒါင့္က အရိပ္တစ္ခုကိုဖမ္းလိုက္မိတယ္.....။ သူပဲဆိုတာကို အလိုလိုသိေနတဲ႔ စြမ္းအားကလဲ အံ့ဖြယ္ပါပဲ...။ ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ႔ေငးေမာခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပ်ိဳမွ်စ္တဲ႔ အျပံဳးနဲ႔အတူ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္တယ္....။
ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲကအတိုင္းပဲ ခပ္ၾကီးၾကီးေဘးလြယ္အိတ္တစ္လံုးကိုသူလြယ္ထားတယ္....။ ေကြးေကာက္ေနတဲ႔ ဆံပင္ေတြကိုေလတိုးေ၀ွ႔ျခင္း ခံေနရတယ္...။ “ေစာင့္ေနတာၾကာျပီလား”တဲ႔ ။
သူက ကိုယ့္ကို ေျမာက္ဘက္မုတ္မွာသြားေစာင့္ေနတယ္.....။ အဲလိုလြဲၾကတာ....။ ေနာက္ေတာ့မွ ၾကာသပေတးေဒါင့္ကိုသတိရျပီး ျပန္လာရွာတာတဲ႔...။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔......။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို ကိုယ္ကထျပန္ေတာ့မွာ.....။ “ေစာင့္ရလို႔ စိတ္တုိေနတာမဟုတ္လား ဟိုးးးကတည္းကလွမ္းျမင္ေနရတာ ႏႈတ္ခမ္းစူေနတယ္”တဲ႔သူက အေ၀းကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ကို လွမ္းဖတ္တတ္ေနတာ.....။
သူက သူ႔ေမြးနံေဒါင့္မွာ ဘုရားကန္ေတာ့ ကိုယ္လဲကိုယ့္ေမြးနံေဒါင့္မွာကန္ေတာ့ျပီး..... ကိုယ္တို႔ညေနစာ အတူစားဖို႔သြားလိုက္ေတာ့တယ္...။ ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနၾကျပီေလ....။ ပန္းအိုးေတြျခံရံထားတဲ႔ ဆိုင္အျပင္ဖက္ေလးကိုပဲ ေနရာေရြးထိုင္လိုက္တယ္...။ စားစရာေတြမွာျပီးေတာ့ သူ႔ေဘးလြယ္အိတ္ၾကီးၾကီးထဲက လက္ေဆာင္ထုပ္တစ္ခု ကိုထုတ္လိုက္တယ္....။
ကိုယ့္အတြက္လက္ေဆာင္ဗူးေလးကို သူေဖာက္ေပးေနတုန္း သူ႔ရဲ႔ လက္စြဲေတာ္ကင္မရာေလးကို သူရိုက္ထားသမွ်ပံုေတြကို ဇိမ္ေျပနေျပၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။ ကိုယ့္ရဲ႔ ကဗ်ာဆရာက ဓါတ္ပုံဆရာလဲဟုတ္ေသးတယ္.....။ ရႈခင္းပံုေလးေတြရိုက္ထားတာသိပ္လွတာပဲ.....။ သူ႔ရိုက္ထားတဲ႔ ေန၀င္ပံုေတြကိုၾကည့္ရတာ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းလိုက္တာ.....။ သူေဖာက္ေနတဲ႔ ဗူးေသးေသးေလးထဲကေန အရုပ္ေသာ့တြဲကေလးႏွစ္ခုထြက္လာတယ္.....။ သူပံုေလးရိုက္ျပထားဖူးလို႔ အဲဒီေသာ့ခ်ိပ္ေလးကိုျမင္ဖူးထားေပမယ့္ ခုမွသာအေကာင္ထည္လိုက္ျမင္ရကိုင္ၾကည့္ရတာ....။ အရုပ္ေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္....။ သူ႔ကုိေပးဖို႔ကိုယ္ဘာလက္ေဆာင္မွမပါခဲ႔ဘူး.....။ ျမင္ရတဲ႔ ကိုင္တြယ္လို႔ရတဲ႔ အရာ၀တၳဳမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ႔၀ိညာဥ္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆရာအတြက္ သိပ္လွတဲ႔ ကဗ်ာေတြဖန္းဆင္းဖို႔ ရာသက္ပန္ကုန္ၾကမ္းကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ကိုယ္ေပးထားျပီးသားပဲေလ..။
ညရဲ႔အလွကို ကိုယ္တို႔ေကာ္ဖီနဲ႔အတူထိုင္ျမည္းၾကေသးတယ္.....။ ၾကယ္ေရာင္နည္းတဲ႔ညနဲ႔ ခါးသက္သက္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ခ်ိဳျမတဲ႔သူ႔အျပံဳးတို႔ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာေတြက ကိုယ့္ရဲ႔ဘယ္ဖက္အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုပိုမ်ားလာတယ္......။ အေရာင္ရင့္တဲ႔ညရဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလို႔.... စြမ္းအားေတြရဲ႔ တန္ခိုးကို မယံုၾကည္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ......။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ....အရာအားလံုးအတြက္ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္..။
မိုးေငြ႔
ဘုရားဖူးလာသူေတြ လူးလားေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း အရံေစတီေတြေစာင္းတန္းေတြေပၚက ေရာင္စံုမီးျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ေတြကို ေငးရင္း ေစာင့္ဆိုင္းရျခင္းဆိုတဲ႔ အာရံုကိုလြဲေျပာင္းၾကည့္တယ္.....။ ေလေျပေတြက ဆံႏြယ္ၾကားတိုးေ၀ွ႔ေနလည္း နဖူးကေခၽြးေတြစို႔ေနခဲ႔တယ္....။ ေသာ့တြဲေလးကို ကိုင္ေဆာ့ရင္း လက္ပတ္နာရီကို မသိမသာၾကည့္မိတယ္..... တစ္နာရီတိတိအထိေစာင့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္....။ ၾကာသပေတးေဒါင့္မွာရွိတဲ႔ ကိုယ္တက္လာတဲ႔အေနာက္မုတ္ စက္ေလွကားထိပ္ဆီကို ခဏျပန္သြားၾကည့္လိုက္ေသးတယ္....။ ဘာအရိပ္ေယာင္မွမေတြ႔ရ....။
(ကိုယ္တက္လာတုန္းကေတာ့ အေဒၚၾကီးေတြတဖြ႔ဲစက္ေလွကားကိုတက္မယ္ မတက္ဘူးနဲ႔အလုအယက္အေၾကာက္အကန္ျဖစ္ေနၾကလို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ေလွကားကေနပဲလမ္းေလွ်ာက္တက္ခဲ႔တာ...)
ခုႏွစ္နာရီထုိးေနျပီ..... နာရီ၀က္ရွိျပီ...ေစာင္းတန္းအုတ္ေဘာင္ေပၚမွာမထိုင္ေတာ့ဘဲ အလွဴခံမ႑တ္ေရွ႔မွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္....။ တခုခုေတာ့လြဲေနပါျပီ....။
ကိုယ္တို႔က အလြဲအေခ်ာ္ကေလးနဲနဲရိွလိုက္ရမွ ေတြ႔ဆံုမႈက ျပည့္စံုတာေလ...။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကိုယ့္မွာ ဟိုဒီေငးလိုက္ ဘုရားမီးေတြကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔မူးလာလို႔ ေက်ာက္ျပားေတြကိုပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတုန္း ဘယ္ဖက္မ်က္လံုးေဒါင့္က အရိပ္တစ္ခုကိုဖမ္းလိုက္မိတယ္.....။ သူပဲဆိုတာကို အလိုလိုသိေနတဲ႔ စြမ္းအားကလဲ အံ့ဖြယ္ပါပဲ...။ ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ႔ေငးေမာခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပ်ိဳမွ်စ္တဲ႔ အျပံဳးနဲ႔အတူ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္တယ္....။
ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲကအတိုင္းပဲ ခပ္ၾကီးၾကီးေဘးလြယ္အိတ္တစ္လံုးကိုသူလြယ္ထားတယ္....။ ေကြးေကာက္ေနတဲ႔ ဆံပင္ေတြကိုေလတိုးေ၀ွ႔ျခင္း ခံေနရတယ္...။ “ေစာင့္ေနတာၾကာျပီလား”တဲ႔ ။
သူက ကိုယ့္ကို ေျမာက္ဘက္မုတ္မွာသြားေစာင့္ေနတယ္.....။ အဲလိုလြဲၾကတာ....။ ေနာက္ေတာ့မွ ၾကာသပေတးေဒါင့္ကိုသတိရျပီး ျပန္လာရွာတာတဲ႔...။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔......။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို ကိုယ္ကထျပန္ေတာ့မွာ.....။ “ေစာင့္ရလို႔ စိတ္တုိေနတာမဟုတ္လား ဟိုးးးကတည္းကလွမ္းျမင္ေနရတာ ႏႈတ္ခမ္းစူေနတယ္”တဲ႔သူက အေ၀းကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ကို လွမ္းဖတ္တတ္ေနတာ.....။
သူက သူ႔ေမြးနံေဒါင့္မွာ ဘုရားကန္ေတာ့ ကိုယ္လဲကိုယ့္ေမြးနံေဒါင့္မွာကန္ေတာ့ျပီး..... ကိုယ္တို႔ညေနစာ အတူစားဖို႔သြားလိုက္ေတာ့တယ္...။ ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနၾကျပီေလ....။ ပန္းအိုးေတြျခံရံထားတဲ႔ ဆိုင္အျပင္ဖက္ေလးကိုပဲ ေနရာေရြးထိုင္လိုက္တယ္...။ စားစရာေတြမွာျပီးေတာ့ သူ႔ေဘးလြယ္အိတ္ၾကီးၾကီးထဲက လက္ေဆာင္ထုပ္တစ္ခု ကိုထုတ္လိုက္တယ္....။
ကိုယ့္အတြက္လက္ေဆာင္ဗူးေလးကို သူေဖာက္ေပးေနတုန္း သူ႔ရဲ႔ လက္စြဲေတာ္ကင္မရာေလးကို သူရိုက္ထားသမွ်ပံုေတြကို ဇိမ္ေျပနေျပၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။ ကိုယ့္ရဲ႔ ကဗ်ာဆရာက ဓါတ္ပုံဆရာလဲဟုတ္ေသးတယ္.....။ ရႈခင္းပံုေလးေတြရိုက္ထားတာသိပ္လွတာပဲ.....။ သူ႔ရိုက္ထားတဲ႔ ေန၀င္ပံုေတြကိုၾကည့္ရတာ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းလိုက္တာ.....။ သူေဖာက္ေနတဲ႔ ဗူးေသးေသးေလးထဲကေန အရုပ္ေသာ့တြဲကေလးႏွစ္ခုထြက္လာတယ္.....။ သူပံုေလးရိုက္ျပထားဖူးလို႔ အဲဒီေသာ့ခ်ိပ္ေလးကိုျမင္ဖူးထားေပမယ့္ ခုမွသာအေကာင္ထည္လိုက္ျမင္ရကိုင္ၾကည့္ရတာ....။ အရုပ္ေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္....။ သူ႔ကုိေပးဖို႔ကိုယ္ဘာလက္ေဆာင္မွမပါခဲ႔ဘူး.....။ ျမင္ရတဲ႔ ကိုင္တြယ္လို႔ရတဲ႔ အရာ၀တၳဳမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ႔၀ိညာဥ္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆရာအတြက္ သိပ္လွတဲ႔ ကဗ်ာေတြဖန္းဆင္းဖို႔ ရာသက္ပန္ကုန္ၾကမ္းကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ကိုယ္ေပးထားျပီးသားပဲေလ..။
ညရဲ႔အလွကို ကိုယ္တို႔ေကာ္ဖီနဲ႔အတူထိုင္ျမည္းၾကေသးတယ္.....။ ၾကယ္ေရာင္နည္းတဲ႔ညနဲ႔ ခါးသက္သက္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ခ်ိဳျမတဲ႔သူ႔အျပံဳးတို႔ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာေတြက ကိုယ့္ရဲ႔ဘယ္ဖက္အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုပိုမ်ားလာတယ္......။ အေရာင္ရင့္တဲ႔ညရဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလို႔.... စြမ္းအားေတြရဲ႔ တန္ခိုးကို မယံုၾကည္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ......။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ....အရာအားလံုးအတြက္ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္..။
မိုးေငြ႔
12 comments:
ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ဆုံေတြ႔ျခင္းဆိုေတာ့ မမေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေနာ္
စာေရးေကာင္းလုိ႔လားမသိဘူး မမေရးသမွ်က ကဗ်ာဆန္ၿပီး အရမ္းလွတယ္။ မ်က္လုံးထဲလည္း စီစီရီရီေလး ေပၚလာတယ္ :D
အဆင္ေျပပါေစ မႀကီးမိုးေငြ႕
အခ်စ္နဲ ့ ထံုမႊမ္းေနတယ္။ ဖတ္ရတာ မဂၤလာရွိလိုက္တာ။
အခ်စ္ရဲ့ စြမ္းအားနဲ႔ တန္ခိုးေတြကို
ျမင္ေတြ႔လုိက္ရတယ္
ခ်စ္တဲ႔ jasmine
ဦးဟန္ၾကည္က်ေတာ့ ညရဲ႕အလွကို ေကာ္ဖီနဲ႔ မျမည္းရဲဘူး မိုးေငြ႕ေရ...ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ ရင္တုန္လို႔ အိုဗာတင္းနဲ႔ပဲ ျမည္းရတယ္ း)
အေရးေလးညက္ပါ့ဗ်ား...
မိုးေငြ႔ေရ..
ႏွစ္သက္စြာ၊ ၾကည္ႏူးမႈေလးတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဖတ္သြား၊ ခံစား သြားခဲ႔တယ္ ေနာ္ ။
ခင္တဲ႔
ျမတ္
ညနဲ႔ေကာ္ဖီနဲ႕ခ်စ္တဲ့သူ .....
ကံေကာင္းလိုုက္တဲ့ မယ္မိုုးေငြ႕...
ကဗ်ာဆရာကုိ ေပးထားတဲ့လက္ေဆာင္ေလး သေဘာက်တယ္..မ း)) မမုိးထုံးစံအတုိင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ း)
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေတြ႔ဆံုမႈေလး..။
ႏုည့ံသိမ္ေမြ႔တဲ့ အေရးအသားေလး..။
ၾကည္ႏူးစရာေလး
ဒီလိုညေနခင္းမ်ိဳး ေကာ္ဖီနဲ႕ျမည္းခ်င္စမ္းပါဘိ
အားေတြေတာင္က်သြားရတယ္
တစ္ပုဒ္လံုး ဖတ္ရတာ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးစိတ္ေလး ခံစားရတယ္ မမိုးေရ..
ပို ့စ္ေလးကလည္း ကဗ်ာရနံ ့ေတြ ရတယ္..ခ်စ္သူနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
ဆံုေတြ ့မႈ ့ေလးကို ေရးဖြဲ ့ထားတာ .... အရမ္း လွတယ္ေရာ ... အရာရာ အဆင္ေၿပပါေစ ဗ်ာ ...
Post a Comment