ေခါင္းစီးကိုဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကိုညႊန္းတာလည္းဆိုတာ သိေနေလာက္ပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ႔ ကၽြန္မ ဦးသာဓုနဲ႔သားမ်ားေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြဖတ္လာရာမွာ အၾကီးဆံုးသား စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰေရးခဲ႔တဲ႔ စာေတြကို တခါဖူးမွ်မဖတ္ခဲ႔ဖူးပါဘူး...။ ကံအားေလ်ာ္စြာ စာအုပ္ျပပြဲတစ္ခုကေန “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀” လံုးခ်င္းစာအုပ္ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔စာဖတ္သူမဟုတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဒီကေနေက်းဇူးတင္ပါရေစ..။
ဆရာေမာင္၀ဏၰဟာ ဖခင္ၾကီးဆီမွာ အနီးကပ္ရုပ္ရွင္ပညာေတြကို အေသးစိပ္ေလ့လာသင္ယူျပီး စာေပေလာကထဲကို ၁၉၇၄ မွာ ပထမဆံုးေရးသားခဲ႔တဲ႔ “ေလထဲကအိမ္ကေလး”ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္နဲ႔ ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခံခဲ႔ရပါတယ္...။ ၀တၳဳကိုအေနနဲ႔ပဲထားပါ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ျပန္သရုပ္မေဖာ္ပါနဲ႔လို႔ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ႔တဲ႔ ဆရာေမာင္သာရ ရဲ႔ နာမည္ၾကီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔ “ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း”(မင္းသားျမတ္ေလး၊ မင္းသမီးျမတ္မြန္တို႔အဓိကပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထား) ကို ျပန္လည္ရိုက္ကူးျပီး ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ပထမဆံုးကားမွာပဲ ဒါရိုက္တာဆုရရွိခဲ႔ပါတယ္...။ အဲဒီေနာက္ ဇာခန္းဆီးေနာက္ကြယ္မွာ၊ ေျခဖဝါးေတာ္ႏုႏု၊ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့၊ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ၊ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ ၊
ခုနစ္စဥ္အလြမ္း၊ ရယ္စရာ ေမာစရာ၊ ရင္ထဲက ေဆာင္းရာသီ စတဲ႔ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ကားမ်ားကုိ
ဆက္လက္ ႐ုိက္ကူး ခဲ့တယ္။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာ ခုနစ္စဥ္အလြမ္း ဇာတ္ကားနဲ႔ ဒုတိယ အႀကိမ္
အေကာင္းဆုံး ဒါ႐ိုက္တာ အကယ္ဒမီဆုကို ရခဲ့တယ္ ။ ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏုႏုမွာ စာေရးဆရာ ေအာင္လင္းရဲ႔ ၀တၱဳတပုဒ္ျဖစ္ၿပီး အရင္က ရႈမ၀ ဦးေက်ာ္ကေန ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ႔ ဇာတ္ကား
တကားျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္...။ ဆရာကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ ဇာတ္ကားဟာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္
ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ၀တၱဳတပုဒ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီေခတ္က လူငယ္ထု အေပၚၾသဇာေတာ္ေတာ္ သက္ေရာက္ခဲ့တဲ႔ဇတ္ကား တစ္ကားျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္ ။ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀က အခ်စ္ကုိ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဖြဲ႕ၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ အေငြ႔အသက္ကုိ
အမ်ားႀကီးခံစားရေစတဲ့ ရုပ္ရွင္တကားပါ။ အႏုပညာအေပၚ ရုိးသားၿပီး သဘာ၀နဲ႔
ပတ္သက္တဲ႔ ရသေျမာက္စြာ ထိထိမိမိ သရုပ္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာ တေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္ ။
ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ သီခ်င္းကုိ နာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္ စႏၵာရားလွထြဋ္က ဇာတ္၀င္သီခ်င္းအျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ရာမွာ
လူအမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ ခဲ့ရပါတယ္ ။ စာေရးဆရာဒါ႐ိုက္တာေမာင္၀ဏၰဟာ ေမာင္စိန္ေသာင္းႏွင့္
မႏွင္းရည္ ၀တၱဳတုိမ်ား၊ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ၊ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ၊ အိပ္မက္စိမ္း၊ အ႐ြယ္လြန္၊ ေတြေ၀ေနသည္၊ ခ်စ္စခင္စေမွာ္႐ုံမွာေလ၊ ေမာင့္အျပင္ေမာင့္ညီကုိေတြ႔ ေမ့အလြမ္းေျပ
အစ ရွိတဲ႔ လုံးခ်င္း ဝတၳဳေပါင္း မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသား ခဲ့ပါတယ္...။ ဆရာေမာင္၀ဏၰဟာ မကြယ္လြန္မီ ၆လခန္႔အထိ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းမွာ “သူလုိ ကုိယ္လုိ” အခန္းဆက္
ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ေရးသားခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးမွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ျပည္သူပုိင္မသိမ္းခင္
စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ပညာေရးစနစ္ အေၾကာင္း၊ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္
ေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေခတၱ အထိန္းသိမ္းခံရပုံ၊ အဲဒီေနာက္
ဖခင္ ဦးသာဓု ဆီမွာ ရုပ္ရွင္ပညာကုိ သင္ၾကားရင္း စာေပႏွင့္ရုပ္ရွင္ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ခဲ့ပုံမ်ားကုိ ေရးသားထားခဲ႔ပါတယ္...။
ဆရာေရးခဲ႔တဲ႔စာအုပ္ေတြထဲက “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀” တစ္အုပ္ပဲဖတ္ဖူးေသးတယ္ က်န္စာအုပ္မ်ားကို လိုက္ရွာဖတ္လိုက္ပါဦးမယ္..။ “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀”မွာ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ရုိမန္႔ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ..။ ဆရာ့အေရးသားေတြက ရွင္းလင္းတယ္ အဲဒီ၀တၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္မင္းသမီးကို ဖြဲ႔ႏြ႔ဲေရးသားရာမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာရွိတဲ႔ ခႏၶာဖြဲ႔စည္းပံု ရႈိက္ဖိုၾကီးငယ္ အမို႔အေမာက္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ရတာ မရိုင္းဘဲ သဘာ၀က်က် ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႔ အျမင္နဲ႔မကြယ္မ၀ွက္ေရးထားတာကိုေတြ႔ရတယ္...။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ကၽြန္မ စာေရးဆရာရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး ဦး၀င္းဦးရဲ႔ ရွားရွားပါးပါးစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္...။ ဇာတ္လမ္းေနာက္ခံက ၾသစေတးရီးယားေနာက္ခံေရးထားတာပါ ကၽြန္မတို႔မေမြးခင္ကတည္းက ထြက္ခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ဆိုေပမယ့္ အေရးအသား အသံုးအႏႈန္း ပတ္၀န္က်င္ အေနအထားေတြက ေတာ္ေတာ္ေခတ္မီပါတယ္..။ ဆရာဦး၀င္းဦးလည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အလွကိုေဖာ္က်ဴးရာမွာ အလြန္အႏုစိပ္ျပီး နာမ၀ိေသသနအသံုးေတြသိပ္ကိုလွပပါတယ္...။ ဖတ္ဖူးသူမ်ားသိမွာပါ...။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေမာင္၀ဏၰ ရဲ႔ “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀” အေရးအသားေတြကို ကၽြန္မ သိပ္ျပီး မွင္သက္မႈမရွိခဲ႔တာပါ..။ အဲဒီဖက္ေခတ္က စာေပစီစစ္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ဘယ္လို စီစစ္မႈေတြရွိခဲ႔သလဲ ကၽြန္မမသိပါဘူး...။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္က်မွ “အမွတ္တရ”မွာ ဆရာမဂ်ဴးတစ္ေယာက္ ပုရိသစာေရးဆရာမ်ားရဲ႔ အေ၀ဖန္ကို ေတာ္ေတာ္ခံခဲ႔ရရွာတာပါ...။ “အမွတ္တရ”မွာ အရွင္းဆံုးနဲ႔ အဆံုးစြန္ထိေျပာရမယ္ဆိုရင္ ညစ္ညမ္းစကားလံုးတစ္လံုးမွ မပါပါဘူး...။ စာဖတ္သူကို ျမဴဆြယ္စိတ္ၾကြေစမယ့္ စကားလံုးလည္းတစ္လံုးမွ မပါခဲ႔ပါဘူး...။ “living together”ဆိုတဲ႔ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနတဲ႔ ပံုစံကို ဂ်ဴးက စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔သလိုလို အဲလိုေတြေျပာခံခဲ႔ရတာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္တုန္းက အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းခဲ႔ၾကလို႔လား..။ ေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ ခုေခတ္ထိလည္း မ်က္စိေတြ နားေတြ စိတ္ေတြ မက်ယ္ၾကေသးဘူးလို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးၾကမလားဘဲ...။ တခါက အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအး သူ႔၀တၳဳတိုေလးေတြ စုစည္းထားတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါတယ္...။ စာအုပ္နာမည္က “ခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေအး” အဲဒီစာအုပ္ထဲက ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္(ေခါင္းစဥ္မမွတ္မိေတာ့ပါ)မွာ အစ္မက ၾကယ္သီးေတြကို တစ္လံုး ႏွစ္လံုး သံုးလံုးဆိုျပီး ေရတြက္ျပတဲ႔ အခန္းေလးတစ္ခန္း ထည့္ေရးထားပါတယ္...။ ဇာတ္လမ္းအစေလးမွာ ဗူးကေလးတစ္ခုထဲက ၾကယ္သီးေလးကိုျပန္ထုတ္ၾကည့္ရင္း အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းေလးကို ျပန္ေတြးတာနဲ႔ စပါတယ္...။ အစ္မခ်စ္ၾကည္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာ စာေရးဆရာ ဆရာမေတြ စင္ေပၚတက္ျပီး အားေပးစကား အမွတ္တရစကားေျပာၾကားရာမွာ.. ဆရာမ မိခ်မ္းေ၀က ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္လမ္းနဲ႔အေရးအသားေကာင္းေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ ေနာင္မ်ားမွာ စာေရးရင္ ညစ္ညမ္းစကားလံုးေတြကို ေရွာင္ေရးေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္တဲ႔ စကားမ်ိဳးေျပာသြားခဲ႔ပါတယ္...။ သူ အဲဒီတစ္ပုဒ္ကို ရည္စူးျပီးေျပာသြားတာ အစ္မခ်စ္ၾကည္ရဲ႔ စာကိုအကုန္ဖတ္ဖူးထားေတာ့ ဒက္ခနဲသိလိုက္ပါတယ္...။ ဆိုလိုတာက ဒီဖက္ေခတ္မွာ ၾကယ္သီး တစ္လံုး ႏွစ္လံုး သံုးလံုး ျဖဳတ္တာကို လွလွပပနဲ႔ (မရိုင္းဘဲ)ရိုမန္႔ဆန္ဆန္ေရးသားထားတာကို ခြင့္လြတ္သင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္..။ စာဖတ္သူမ်ားေရာ ေ၀ဖန္သူမ်ားပါ သေဘာထားက်ယ္ျပန္႔သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္...။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက ဟိုဖက္ေခတ္တုန္းက စာေရးဆရာမ်ားရဲ႔ စာအေရးအသားေပၚမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႔သေဘာထားအျမင္ေလးကို နည္းနည္းေလး ဥပမာရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေရးလိုက္ရတာပါ။
ဆရာေမာင္၀ဏၰဟာ ၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလ (၁၁)ရက္ေန႔၊ အသက္(၆၄) ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါတယ္...။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဇနီး ေဒၚခ်ိဳရီနဲ႔ သမီးၾကီးစာေရးဆရာမ ၀ါႏု၊ သား သရုပ္ေဆာင္ေျပဇင္၊ ဥကၠာနဲ႔ ေျမးျဖစ္သူ ပန္းႏုတို႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ပါတယ္..။ ေျပဇင္ရိုက္တဲ႔ ဇာတ္ကားေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့္ဖူးပါတယ္..။ ဆရာ့သားေတြထဲက သားအငယ္ ဥကၠာ(ဓါတ္ခဲ)ေတာ့ ဆရာ့ေျခရာလိုက္မယ္ထင္ပါရဲ႔ သူက ဂ်ပန္မွာ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ဒါရိုက္တာသင္တန္းတက္ရင္း ဖခင္ျဖစ္သူပထမဆုံး ရိုက္ကူးျပီး ဒါရိုက္တာဆုရခဲ႔ဖူးတဲ႔ “ကတၱီပါဖိနပ္စီးေရႊထီးေဆာင္း”ဇာတ္ကားကို ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ပဲြေတာ္မွာ ျပသခဲ႔ပါတယ္...။ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ...။
စာေရးဆရာဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰရဲ႔ အလြမ္းေျဖအေၾကာင္းကို အေရးအသားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ “လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ” ဆိုတဲ႔ ဒီလင့္မွာ သြားဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္...။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဧရာ၀တီကိုမွီးပါသည္။
မိုးေငြ႔
1 comment:
ဆရာေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ ကုိစဖတ္ျဖစ္ေတာ႔ ၁၆ႏွစ္မျပည္႕တျပည္႔ရယ္
ဇတ္ေဆာင္ရဲ႕ ထီးေကာက္နဲ႔သြားလာလႈပ္ရွားဟန္ေတြ သူခ်စ္တဲ႔ ေဝ ကုိကုိယ္ေတာင္ ခ်စ္သြားတယ္ ၿပီးေတာ႔ဗ်ာ ခံစားလုိက္ရတာာာာ မ်က္ရည္ေတာင္လည္တယ္ဗ်ာ
ၿပီးေတာ႔ ေလးခါေလာက္ ႏွစ္ေတြျခားၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္ ၂၉ေလာက္မွစၿပီး အခ်စ္စာေပေတြမဖတ္ျဖစ္ေတာ႔တာ
Post a Comment