ေက်နပ္တယ္.....

       ေက်နပ္တယ္...ဆုိလို႔ ခုေခတ္အေျခာက္ေတြလက္သံုးစကားယူသံုးတာမဟုတ္ပါဘူး...။ ခုေရာက္ေနတဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀အေနအထားကို ေက်နပ္တယ္လို႔ေျပာတာပါ...။

    ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ အပူပင္ကငး္မဲ႔တလွည့္ မိသားစုက်ိဳးဒဏ္ကိုခံစားရတလွည့္နဲ႔ပဲ ဘ၀ဟာျပီးျပည့္စံုခဲ႔တယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ သင္ခန္းစာေလးေတြ လူတိုင္းမၾကံဳႏိုင္မယ့္ အေတြ႔အၾကံဳခံစားမႈေသးေသးေလးေတြရခဲ႔တယ္...။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူလတ္ပိုင္းရြယ္ေရာက္တဲ႔အထိ ဆိုပါေေတာ့...။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကို အေက်နပ္ဆံုးပဲ...။ အပူအပင္မရွိဘူးရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ လူသားတစ္ေယာက္ပဲ အပူေတာ့ရွိတာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းစာအတြက္ ခိုင္မာတဲ႔ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရယ္ ၀ါသနာအရ စာေရးေနရတာရယ္... အင္မတန္ခံုမင္ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ဟင္းခ်က္ျခင္းအႏုပညာအျပင္ မုန္႔ဖုတ္ျခင္းအႏုပညာနဲ႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ျခင္းအႏုပညာကိုပါ သင္ယူေလ့လာရတာ ေက်နပ္လို႔မဆံုးပါဘူး...။ ျပီးေတာ့ တစ္ခု အေရးအၾကီးဆံုးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို လြတ္လပ္စြာ“I Love You”လို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာေထာက္ထားေနစရာမလိုပဲ လြတ္လပ္စြာေျပာႏိုင္တဲ႔ အခြင့္ပါပဲ...။ ဟုတ္တယ္ေလ ...ခုေနကၽြန္မသာ အသက္ ၁၇ ၁၈ အရြယ္ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးဆို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို I Love You လို႔သြားေျပာၾကည့္ပါလား မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး သူကစရသလားလို႔ ေျပာခံရမယ္ မိဘေတြက မဆံုးမထားဘူးလားဆိုတဲ႔အထိ ကဲ႔ရဲ႔ခံရမယ္...။ ခုေနခါေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ဘယ္ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးကိုမဆို၊ ဘယ္အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးကိုမဆို၊ ဘယ္ဦးေလးၾကီး အေဒၚၾကီးေတြကိုမဆို “ခ်စ္လိုက္တာ”လို႔ ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ရွိေနျပီ...။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းသလဲ...။

           ကၽြန္မ စာေရးသက္လက္ရွိခ်ိန္မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္၀က္ခရီးေလာက္တုန္းက မသက္ေ၀ တဂ္ဖူးတဲ႔ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ကိုေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္...။ ေခါင္းစဥ္က “အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္”တဲ႔..။ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္ကို ကၽြန္မက အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းျပီး ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္..။ ခုလက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္က အေရာင္သံုးေရာင္ထဲက အျဖဴေရာင္ေပါ့။ အျဖဴေရာင္အခ်စ္မို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ေလ..။ ေန႔စဥ္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းၾကီးစြာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနထိုင္ၾကရတဲ႔ လူသားတိုင္းအတြက္ စိတ္၏ခြန္အား ၀ိညာဥ္၏အဟာရအတြက္ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အားေဆးလိုအပ္ပါတယ္...။ အခ်စ္ကို ပိုက္ဆံနဲ႔၀ယ္လို႔မရဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မက်ခင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို ခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္းေျပာေပးပါလို႔...း)

     ကၽြန္မကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားစကားေတြၾကံဳၾကိဳက္တိုင္းအျမဲေျပာတတ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔ကဗ်ာဆရာကေျပာတယ္ ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပါ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေန သြားခ်င္တဲ႔ေနရာသြား စားခ်င္တာစား ဘာမွေတြးေတာ ပူပင္ေၾကာင့္က်မေနနဲ႔တဲ႔...။ သူ႔စကားနားေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ အစားေတြစားမိတာ ၀ိတ္ကိုတက္လို႔ပါပဲ..။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာျမင္ေန ေတြ႔ေန ၾကားေနရတယ္ လူငယ္ေတြကို လူၾကီးေတြက ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီကိုမသြားနဲ႔ စသျဖင့္ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ၾကတယ္...။ ကၽြန္မကေတာ့ လူငယ္ေလးေတြကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေစခ်င္တယ္ မိဘက ၾကိဳးဆြဲကၾကရတဲ႔ အရုပ္တစ္ရုပ္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး...။ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိဘအရိပ္ကေန အသက္ၾကီး အိမ္ေထာင္က်တဲ႔အထိ မလြတ္ၾကဘူး...။ တကယ္ေတာ့ မိဘေတြဟာ အေနာက္ကေန ပဲ႔ကိုင္ေပးရံုဆို လံုေလာက္ပါျပီ ဒါမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြ အားကိုးမႈေတြ တိုးမွာေပါ့...။  ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာက အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္စရာရွိရင္ အခြင့္အေရးဆိုတာ အခ်ိန္တိုင္းမရွိေနပါဘူး..။ ကိုယ္လုပ္ကိုင္ရမယ့္ အရာဟာ အသက္အရြယ္ကန္႔သတ္မႈ ရွိေနတာမ်ိဳးဆို သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ သူ႔အခ်ိန္အခါမွာေပးလုပ္လိုက္ပါ...။ အရြယ္လြန္ေတာ့မွ ဟဲ႔ အဲလိုလုပ္လုိက္ေလ ဟိုကိုသြားလိုက္ေလလို႔ လြယ္လြယ္ကေလးေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး...။ သူတို႔လုပ္ခိုင္း သြားခိုင္းမယ့္ေနရာေတြဟာ သူ႔အရြယ္မွာ မသင့္ေတာ္ေတာ့တာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ လူၾကီးမ်ား မေတြးမိၾကဘူး ထင္ပါရဲ႔...။

         ဥပမာတစ္ခုေျပာျပမယ္ ကၽြန္မ ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္းအရြယ္တုန္းက ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြမိသားစုနဲ႔ မႏၱေလးသၾကၤန္သြားလည္ခဲ႔ဖူးတယ္...။ တည္းေတာ့ မႏၱေလးဟိုတယ္မွာ...။ အဲမွာ မင္းသားစိုးသူက မန္းသၾကၤန္သီခ်င္းဆိုဖို႔နဲ႔ ရုပ္ရွင္လာရိုက္တာ ကၽြန္မတို႔တည္းတဲ႔ ဟိုတည္မွာတည္းပါတယ္..။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြတအုပ္ စိုးသူ အခန္းကိုလိုက္ရွာျပီး ေအာ္တိုေရးခိုင္းမလို႔ တံခါးသြားေခါက္ၾကတယ္...။ ဘယ္သူမွလာမဖြင့္ဘူး ...။ ဒါနဲ႔ စိုးသူကုိ ေန႔လည္ေလာက္ေတာ့ ဟိုတယ္တစ္ေနရာမွာ ရိုက္ကြင္းရိုက္ေနေတာ့ သြားထုိင္ၾကည့္ၾကတယ္...။ အဲဒါ ဦးေလးက မိန္းကေလးေတြျဖစ္ျပီး အရွက္မရွိ မင္းသားကို လာထိုင္ၾကည့္ရသလားဆိုျပီး ရစရာမရွိေအာင္ဆူပါတယ္..။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ အဲမွာ မင္းသားရုပ္ရွင္ရိုက္တာငမ္းေနရာကေန ဖီးလ္ေအာက္သြားခဲ႔ၾကတာေပါ့...။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္မၾကာခင္က ကၽြန္မတို႔၀မ္းကြဲညီမေလးတစ္ေယာက္ သူ႔သမီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ကို မႏၱေလး Novotel မွာလုပ္ပါတယ္...။ စတိတ္ရိႈးစင္လည္းပါတယ္...။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ကို သီခ်င္းဆိုဖို႔ဖိတ္ထားတယ္..။ အဲခ်ိန္တုန္းက စိုင္းစိုင္းရဲ႔ ေတာေဂၚလီ အိုးေလးလႈပ္ပါဦး သီခ်င္း Hit ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ့...။ စိုင္းစိုင္းလည္းသီခ်င္းဆိုေရာ စင္ေပၚကို ဆုေငြေတြတက္ေပးသူေပး တက္ကသူက လုပ္ၾကတာေပါ့...။ အဲခ်ိန္မွာ အထက္မွာေျပာထားတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ စိုးသူကိုသြားေငးလို႔ အၾကီးက်ယ္ ဆူထားခဲ႔တဲ႔ ဦးေလးက လူၾကားသူၾကားထဲ ကၽြန္မနာမည္ကိုေခၚျပီး  စိုင္းစိုင္းနဲ႔စင္ေပၚမွာတက္က ခိုင္းပါတယ္...။ အဲဒါေျပာခ်င္တာပါ...အဲခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအသက္က သံုးဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနျပီ...။ ကေလးေတြအရြယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို ခုခ်ိန္က်မွ သူက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ  ခြင့္ျပဳပါတယ္...။ အခ်ိန္လြန္သြားပါျပီ...။ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမသိေတာ့ဘူး...။ တကယ္ေတာ့ စိုင္းစိုင္းက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ထဲငယ္တာပါ...။ ဒါေပမယ့္ ဒီအရြယ္ၾကီးမွာ ကလက္တက္တက္နဲ႔ ဆယ္လီေတြနဲ႔ စင္ေပၚတက္ကစရာလား...။ စိုင္းစိုင္းကို အရမ္း crush ေနတဲ႔ ကေလးမေလး အရြယ္လည္းမဟုတ္နဲ႔ ..။ ဟုတ္ကဲ႔ ...သူ႔အရြယ္သူ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ခြင့္ျပဳ ၾကပါလို႔..။

           တစ္ခုျဖတ္ေျပာရဦးမယ္  လသာ(၂)ေကာ်င္းသူေဟာင္းမ်ား ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ေတာ့ စိုင္းစိုင္းကို ဖိတ္ၾကသတဲ႔..။ ကၽြန္မလည္း ေက်ာင္းသူေဟာင္းေပမယ့္ တစ္ခါမွမသြားဖူးပါဘူး...။ စိုင္းစိုင္းက စင္ေပၚကေနေျပာသတဲ႔ “ခုဆိုမယ့္ သီခ်င္းက ေကာင္မေလးေတြကို ရည္ရြယ္ျပီး ေရးထားတာပါ ဒါေပမယ့္ အခုေရွ႕မွာက အန္တီၾကီးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့”လို႔ေျပာျပီး သီခ်င္းလဲဆိုေရာ သူ“အန္တီၾကီး”လို႔ ေျပာတာ ခံလိုက္ရတဲ႔ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြက တန္းစီျပီး စင္ေပၚတက္ စိုင္းစိုင္းကို နမ္းၾကေရာတဲ႔ (ခုလိုဆို သူကိုယ္တိုင္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနတဲ႔  SAI တံဆိပ္နဲ႔ sexy and intellegent ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးျပီး တက္နမ္းရမွာ) ..။ အဲဒါမွတ္ကေရာျဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္ ေနာင္ႏွစ္မ်ားၾကရင္ လသာ(၂)ဆိုဘယ္ေတာ့မွ လာမဆိုေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္တဲ႔ ...။ ရီစရာအျဖစ္ေျပာျပတာပါ...။ ကၽြန္မသာဆို အျမင္ကတ္လို႔ ရြဲ႔ျပီးလည္း စိုင္းစိုင္းကို မနမ္းပါဘူး...။ ကိုယ့္ရဲ႔ Crush ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားမယ္ေလ...:P

           ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ေတြ႔ဖူးတယ္ လူၾကီးမိဘေတြအသက္ရွင္ခ်ိန္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ထားေတာ့ ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္ သြားပိုင္ခြင့္ သိပိုင္ခြင့္မရွိခဲ႔ဘူး...။ လြတ္လပ္မႈအရသာကို မသိခဲ႔ၾကဘူး အသက္ငယ္ေနစဥ္အခါမွာေပါ့...။ အိမ္ထဲအိမ္ျပင္မထြက္ဘဲေနလာခဲ႔ရာက ခု မိဘမ်ားလည္း မရွိေရာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကိုလိုက္ျပီး အရင္မလုပ္ဖူးခဲ႔တာေတြ မသြားဖူးခဲ႔တာေတြ အကုန္လုပ္ အကုန္သြားေတာ့တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အသက္အရြယ္က သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ႔အရာေတြ သူတို႔သြားခ်င္တဲ႔ေနရာေတြနဲ႔ မအပ္စပ္ မသင့္ေလွ်ာ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ သူတို႔မေတြးမိၾကဘူး...။ ဥပမာ အ၀တ္အစားဆိုရင္လည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္အရြယ္ၾကီးမွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေနတာမ်ိဳးေတြေပါ့... အိေျႏၵရရ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး ၀တ္စားေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္နဲ႔လိုက္၏ မလိုက္၏မသိေတာ့ဘူး ကေလးေတြလို ေဘာင္းဘီေတြ စကပ္ေတြ ဂါ၀န္ၾကီးေတြ၀တ္လို၀တ္ အဲသလိုမ်ိဳးေပါ့...။ (ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေျပာပါတယ္ ...တျခားႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားလည္လို႔ ၀တ္စားရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့..။ ကာလံေဒသံဆိုတာရွိတယ္မဟုတ္လား..) ဒါလည္း လူၾကီးသူမမ်ားနဲ႔ အမ်ားၾကီးဆိုင္ခဲ႔တာပါ...။ သူ႔အသက္အရြယ္ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခ်ိန္အခါၾကည့္ျပီး လူငယ္မ်ားကို လြတ္လပ္ခြင္ေ့ပးခဲ႔ရမွာေလ...။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ခုေခတ္ လူငယ္ကေလးေတြ ကုိယ္ေတြ ကေလးဘ၀တုန္းကထက္ အဆတစ္ရာသာပါတယ္...။

   ေျပာခ်င္တာက ခုလက္ရွိဘ၀အေနအထားကို “ေက်နပ္တယ္” ဆိုတာပဲ က်န္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာရင္းေဘးေခ်ာ္သြားတယ္ မွတ္ေပးပါ...။

မိုးေငြ႔