ေက်နပ္တယ္.....

       ေက်နပ္တယ္...ဆုိလို႔ ခုေခတ္အေျခာက္ေတြလက္သံုးစကားယူသံုးတာမဟုတ္ပါဘူး...။ ခုေရာက္ေနတဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀အေနအထားကို ေက်နပ္တယ္လို႔ေျပာတာပါ...။

    ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ အပူပင္ကငး္မဲ႔တလွည့္ မိသားစုက်ိဳးဒဏ္ကိုခံစားရတလွည့္နဲ႔ပဲ ဘ၀ဟာျပီးျပည့္စံုခဲ႔တယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ သင္ခန္းစာေလးေတြ လူတိုင္းမၾကံဳႏိုင္မယ့္ အေတြ႔အၾကံဳခံစားမႈေသးေသးေလးေတြရခဲ႔တယ္...။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူလတ္ပိုင္းရြယ္ေရာက္တဲ႔အထိ ဆိုပါေေတာ့...။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကို အေက်နပ္ဆံုးပဲ...။ အပူအပင္မရွိဘူးရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ လူသားတစ္ေယာက္ပဲ အပူေတာ့ရွိတာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းစာအတြက္ ခိုင္မာတဲ႔ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရယ္ ၀ါသနာအရ စာေရးေနရတာရယ္... အင္မတန္ခံုမင္ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ဟင္းခ်က္ျခင္းအႏုပညာအျပင္ မုန္႔ဖုတ္ျခင္းအႏုပညာနဲ႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ျခင္းအႏုပညာကိုပါ သင္ယူေလ့လာရတာ ေက်နပ္လို႔မဆံုးပါဘူး...။ ျပီးေတာ့ တစ္ခု အေရးအၾကီးဆံုးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို လြတ္လပ္စြာ“I Love You”လို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာေထာက္ထားေနစရာမလိုပဲ လြတ္လပ္စြာေျပာႏိုင္တဲ႔ အခြင့္ပါပဲ...။ ဟုတ္တယ္ေလ ...ခုေနကၽြန္မသာ အသက္ ၁၇ ၁၈ အရြယ္ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးဆို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို I Love You လို႔သြားေျပာၾကည့္ပါလား မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး သူကစရသလားလို႔ ေျပာခံရမယ္ မိဘေတြက မဆံုးမထားဘူးလားဆိုတဲ႔အထိ ကဲ႔ရဲ႔ခံရမယ္...။ ခုေနခါေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ဘယ္ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးကိုမဆို၊ ဘယ္အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးကိုမဆို၊ ဘယ္ဦးေလးၾကီး အေဒၚၾကီးေတြကိုမဆို “ခ်စ္လိုက္တာ”လို႔ ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ရွိေနျပီ...။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းသလဲ...။

           ကၽြန္မ စာေရးသက္လက္ရွိခ်ိန္မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္၀က္ခရီးေလာက္တုန္းက မသက္ေ၀ တဂ္ဖူးတဲ႔ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ကိုေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္...။ ေခါင္းစဥ္က “အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္”တဲ႔..။ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္ကို ကၽြန္မက အေရာင္ေလးေတြနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းျပီး ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္..။ ခုလက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္က အေရာင္သံုးေရာင္ထဲက အျဖဴေရာင္ေပါ့။ အျဖဴေရာင္အခ်စ္မို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ေလ..။ ေန႔စဥ္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းၾကီးစြာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနထိုင္ၾကရတဲ႔ လူသားတိုင္းအတြက္ စိတ္၏ခြန္အား ၀ိညာဥ္၏အဟာရအတြက္ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အားေဆးလိုအပ္ပါတယ္...။ အခ်စ္ကို ပိုက္ဆံနဲ႔၀ယ္လို႔မရဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မက်ခင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို ခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္းေျပာေပးပါလို႔...း)

     ကၽြန္မကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားစကားေတြၾကံဳၾကိဳက္တိုင္းအျမဲေျပာတတ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔ကဗ်ာဆရာကေျပာတယ္ ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပါ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေန သြားခ်င္တဲ႔ေနရာသြား စားခ်င္တာစား ဘာမွေတြးေတာ ပူပင္ေၾကာင့္က်မေနနဲ႔တဲ႔...။ သူ႔စကားနားေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ အစားေတြစားမိတာ ၀ိတ္ကိုတက္လို႔ပါပဲ..။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာျမင္ေန ေတြ႔ေန ၾကားေနရတယ္ လူငယ္ေတြကို လူၾကီးေတြက ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီကိုမသြားနဲ႔ စသျဖင့္ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ၾကတယ္...။ ကၽြန္မကေတာ့ လူငယ္ေလးေတြကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေစခ်င္တယ္ မိဘက ၾကိဳးဆြဲကၾကရတဲ႔ အရုပ္တစ္ရုပ္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး...။ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိဘအရိပ္ကေန အသက္ၾကီး အိမ္ေထာင္က်တဲ႔အထိ မလြတ္ၾကဘူး...။ တကယ္ေတာ့ မိဘေတြဟာ အေနာက္ကေန ပဲ႔ကိုင္ေပးရံုဆို လံုေလာက္ပါျပီ ဒါမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြ အားကိုးမႈေတြ တိုးမွာေပါ့...။  ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာက အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္စရာရွိရင္ အခြင့္အေရးဆိုတာ အခ်ိန္တိုင္းမရွိေနပါဘူး..။ ကိုယ္လုပ္ကိုင္ရမယ့္ အရာဟာ အသက္အရြယ္ကန္႔သတ္မႈ ရွိေနတာမ်ိဳးဆို သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ သူ႔အခ်ိန္အခါမွာေပးလုပ္လိုက္ပါ...။ အရြယ္လြန္ေတာ့မွ ဟဲ႔ အဲလိုလုပ္လုိက္ေလ ဟိုကိုသြားလိုက္ေလလို႔ လြယ္လြယ္ကေလးေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး...။ သူတို႔လုပ္ခိုင္း သြားခိုင္းမယ့္ေနရာေတြဟာ သူ႔အရြယ္မွာ မသင့္ေတာ္ေတာ့တာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ လူၾကီးမ်ား မေတြးမိၾကဘူး ထင္ပါရဲ႔...။

         ဥပမာတစ္ခုေျပာျပမယ္ ကၽြန္မ ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္းအရြယ္တုန္းက ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြမိသားစုနဲ႔ မႏၱေလးသၾကၤန္သြားလည္ခဲ႔ဖူးတယ္...။ တည္းေတာ့ မႏၱေလးဟိုတယ္မွာ...။ အဲမွာ မင္းသားစိုးသူက မန္းသၾကၤန္သီခ်င္းဆိုဖို႔နဲ႔ ရုပ္ရွင္လာရိုက္တာ ကၽြန္မတို႔တည္းတဲ႔ ဟိုတည္မွာတည္းပါတယ္..။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြတအုပ္ စိုးသူ အခန္းကိုလိုက္ရွာျပီး ေအာ္တိုေရးခိုင္းမလို႔ တံခါးသြားေခါက္ၾကတယ္...။ ဘယ္သူမွလာမဖြင့္ဘူး ...။ ဒါနဲ႔ စိုးသူကုိ ေန႔လည္ေလာက္ေတာ့ ဟိုတယ္တစ္ေနရာမွာ ရိုက္ကြင္းရိုက္ေနေတာ့ သြားထုိင္ၾကည့္ၾကတယ္...။ အဲဒါ ဦးေလးက မိန္းကေလးေတြျဖစ္ျပီး အရွက္မရွိ မင္းသားကို လာထိုင္ၾကည့္ရသလားဆိုျပီး ရစရာမရွိေအာင္ဆူပါတယ္..။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ အဲမွာ မင္းသားရုပ္ရွင္ရိုက္တာငမ္းေနရာကေန ဖီးလ္ေအာက္သြားခဲ႔ၾကတာေပါ့...။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္မၾကာခင္က ကၽြန္မတို႔၀မ္းကြဲညီမေလးတစ္ေယာက္ သူ႔သမီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ကို မႏၱေလး Novotel မွာလုပ္ပါတယ္...။ စတိတ္ရိႈးစင္လည္းပါတယ္...။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ကို သီခ်င္းဆိုဖို႔ဖိတ္ထားတယ္..။ အဲခ်ိန္တုန္းက စိုင္းစိုင္းရဲ႔ ေတာေဂၚလီ အိုးေလးလႈပ္ပါဦး သီခ်င္း Hit ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ့...။ စိုင္းစိုင္းလည္းသီခ်င္းဆိုေရာ စင္ေပၚကို ဆုေငြေတြတက္ေပးသူေပး တက္ကသူက လုပ္ၾကတာေပါ့...။ အဲခ်ိန္မွာ အထက္မွာေျပာထားတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ စိုးသူကိုသြားေငးလို႔ အၾကီးက်ယ္ ဆူထားခဲ႔တဲ႔ ဦးေလးက လူၾကားသူၾကားထဲ ကၽြန္မနာမည္ကိုေခၚျပီး  စိုင္းစိုင္းနဲ႔စင္ေပၚမွာတက္က ခိုင္းပါတယ္...။ အဲဒါေျပာခ်င္တာပါ...အဲခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအသက္က သံုးဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနျပီ...။ ကေလးေတြအရြယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို ခုခ်ိန္က်မွ သူက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ  ခြင့္ျပဳပါတယ္...။ အခ်ိန္လြန္သြားပါျပီ...။ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမသိေတာ့ဘူး...။ တကယ္ေတာ့ စိုင္းစိုင္းက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ထဲငယ္တာပါ...။ ဒါေပမယ့္ ဒီအရြယ္ၾကီးမွာ ကလက္တက္တက္နဲ႔ ဆယ္လီေတြနဲ႔ စင္ေပၚတက္ကစရာလား...။ စိုင္းစိုင္းကို အရမ္း crush ေနတဲ႔ ကေလးမေလး အရြယ္လည္းမဟုတ္နဲ႔ ..။ ဟုတ္ကဲ႔ ...သူ႔အရြယ္သူ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ခြင့္ျပဳ ၾကပါလို႔..။

           တစ္ခုျဖတ္ေျပာရဦးမယ္  လသာ(၂)ေကာ်င္းသူေဟာင္းမ်ား ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ေတာ့ စိုင္းစိုင္းကို ဖိတ္ၾကသတဲ႔..။ ကၽြန္မလည္း ေက်ာင္းသူေဟာင္းေပမယ့္ တစ္ခါမွမသြားဖူးပါဘူး...။ စိုင္းစိုင္းက စင္ေပၚကေနေျပာသတဲ႔ “ခုဆိုမယ့္ သီခ်င္းက ေကာင္မေလးေတြကို ရည္ရြယ္ျပီး ေရးထားတာပါ ဒါေပမယ့္ အခုေရွ႕မွာက အန္တီၾကီးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့”လို႔ေျပာျပီး သီခ်င္းလဲဆိုေရာ သူ“အန္တီၾကီး”လို႔ ေျပာတာ ခံလိုက္ရတဲ႔ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြက တန္းစီျပီး စင္ေပၚတက္ စိုင္းစိုင္းကို နမ္းၾကေရာတဲ႔ (ခုလိုဆို သူကိုယ္တိုင္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနတဲ႔  SAI တံဆိပ္နဲ႔ sexy and intellegent ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးျပီး တက္နမ္းရမွာ) ..။ အဲဒါမွတ္ကေရာျဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္ ေနာင္ႏွစ္မ်ားၾကရင္ လသာ(၂)ဆိုဘယ္ေတာ့မွ လာမဆိုေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္တဲ႔ ...။ ရီစရာအျဖစ္ေျပာျပတာပါ...။ ကၽြန္မသာဆို အျမင္ကတ္လို႔ ရြဲ႔ျပီးလည္း စိုင္းစိုင္းကို မနမ္းပါဘူး...။ ကိုယ့္ရဲ႔ Crush ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားမယ္ေလ...:P

           ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ေတြ႔ဖူးတယ္ လူၾကီးမိဘေတြအသက္ရွင္ခ်ိန္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ထားေတာ့ ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္ သြားပိုင္ခြင့္ သိပိုင္ခြင့္မရွိခဲ႔ဘူး...။ လြတ္လပ္မႈအရသာကို မသိခဲ႔ၾကဘူး အသက္ငယ္ေနစဥ္အခါမွာေပါ့...။ အိမ္ထဲအိမ္ျပင္မထြက္ဘဲေနလာခဲ႔ရာက ခု မိဘမ်ားလည္း မရွိေရာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကိုလိုက္ျပီး အရင္မလုပ္ဖူးခဲ႔တာေတြ မသြားဖူးခဲ႔တာေတြ အကုန္လုပ္ အကုန္သြားေတာ့တာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အသက္အရြယ္က သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ႔အရာေတြ သူတို႔သြားခ်င္တဲ႔ေနရာေတြနဲ႔ မအပ္စပ္ မသင့္ေလွ်ာ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ သူတို႔မေတြးမိၾကဘူး...။ ဥပမာ အ၀တ္အစားဆိုရင္လည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္အရြယ္ၾကီးမွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေနတာမ်ိဳးေတြေပါ့... အိေျႏၵရရ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး ၀တ္စားေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္နဲ႔လိုက္၏ မလိုက္၏မသိေတာ့ဘူး ကေလးေတြလို ေဘာင္းဘီေတြ စကပ္ေတြ ဂါ၀န္ၾကီးေတြ၀တ္လို၀တ္ အဲသလိုမ်ိဳးေပါ့...။ (ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေျပာပါတယ္ ...တျခားႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားလည္လို႔ ၀တ္စားရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့..။ ကာလံေဒသံဆိုတာရွိတယ္မဟုတ္လား..) ဒါလည္း လူၾကီးသူမမ်ားနဲ႔ အမ်ားၾကီးဆိုင္ခဲ႔တာပါ...။ သူ႔အသက္အရြယ္ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခ်ိန္အခါၾကည့္ျပီး လူငယ္မ်ားကို လြတ္လပ္ခြင္ေ့ပးခဲ႔ရမွာေလ...။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ခုေခတ္ လူငယ္ကေလးေတြ ကုိယ္ေတြ ကေလးဘ၀တုန္းကထက္ အဆတစ္ရာသာပါတယ္...။

   ေျပာခ်င္တာက ခုလက္ရွိဘ၀အေနအထားကို “ေက်နပ္တယ္” ဆိုတာပဲ က်န္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာရင္းေဘးေခ်ာ္သြားတယ္ မွတ္ေပးပါ...။

မိုးေငြ႔

ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႔ေသာ စာေရးဆရာ....

       ေခါင္းစီးကိုဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကိုညႊန္းတာလည္းဆိုတာ သိေနေလာက္ပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ႔ ကၽြန္မ ဦးသာဓုနဲ႔သားမ်ားေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြဖတ္လာရာမွာ အၾကီးဆံုးသား စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰေရးခဲ႔တဲ႔ စာေတြကို တခါဖူးမွ်မဖတ္ခဲ႔ဖူးပါဘူး...။ ကံအားေလ်ာ္စြာ စာအုပ္ျပပြဲတစ္ခုကေန “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀” လံုးခ်င္းစာအုပ္ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔စာဖတ္သူမဟုတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဒီကေနေက်းဇူးတင္ပါရေစ..။ 

         ဆရာေမာင္၀ဏၰဟာ ဖခင္ၾကီးဆီမွာ အနီးကပ္ရုပ္ရွင္ပညာေတြကို အေသးစိပ္ေလ့လာသင္ယူျပီး စာေပေလာကထဲကို ၁၉၇၄ မွာ ပထမဆံုးေရးသားခဲ႔တဲ႔ “ေလထဲကအိမ္ကေလး”ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္နဲ႔ ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခံခဲ႔ရပါတယ္...။ ၀တၳဳကိုအေနနဲ႔ပဲထားပါ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ျပန္သရုပ္မေဖာ္ပါနဲ႔လို႔ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ႔တဲ႔ ဆရာေမာင္သာရ ရဲ႔ နာမည္ၾကီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔ “ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း”(မင္းသားျမတ္ေလး၊ မင္းသမီးျမတ္မြန္တို႔အဓိကပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထား) ကို ျပန္လည္ရိုက္ကူးျပီး ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ပထမဆံုးကားမွာပဲ ဒါရိုက္တာဆုရရွိခဲ႔ပါတယ္...။ အဲဒီေနာက္ ဇာခန္းဆီးေနာက္ကြယ္မွာ၊ ေျခဖဝါးေတာ္ႏုႏု၊ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့၊ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ၊ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ ၊ ခုနစ္စဥ္အလြမ္း၊ ရယ္စရာ ေမာစရာ၊ ရင္ထဲက ေဆာင္းရာသီ စတဲ႔ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ကားမ်ားကုိ ဆက္လက္ ႐ုိက္ကူး ခဲ့တယ္။  

             ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာ ခုနစ္စဥ္အလြမ္း ဇာတ္ကားနဲ႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ အေကာင္းဆုံး ဒါ႐ိုက္တာ အကယ္ဒမီဆုကို ရခဲ့တယ္ ။ ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏုႏုမွာ စာေရးဆရာ ေအာင္လင္းရဲ႔ ၀တၱဳတပုဒ္ျဖစ္ၿပီး အရင္က ရႈမ၀ ဦးေက်ာ္ကေန ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ႔ ဇာတ္ကား တကားျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္...။ ဆရာကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀ ဇာတ္ကားဟာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ၀တၱဳတပုဒ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီေခတ္က လူငယ္ထု အေပၚၾသဇာေတာ္ေတာ္ သက္ေရာက္ခဲ့တဲ႔ဇတ္ကား တစ္ကားျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္ ။ ပန္းေတြနဲ႔ေ၀က အခ်စ္ကုိ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဖြဲ႕ၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ အေငြ႔အသက္ကုိ အမ်ားႀကီးခံစားရေစတဲ့ ရုပ္ရွင္တကားပါ။ အႏုပညာအေပၚ ရုိးသားၿပီး သဘာ၀နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ရသေျမာက္စြာ ထိထိမိမိ သရုပ္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာ တေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္ ။ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ သီခ်င္းကုိ နာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္ စႏၵာရားလွထြဋ္က ဇာတ္၀င္သီခ်င္းအျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ရာမွာ လူအမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ ခဲ့ရပါတယ္ ။ စာေရးဆရာဒါ႐ိုက္တာေမာင္၀ဏၰဟာ ေမာင္စိန္ေသာင္းႏွင့္ မႏွင္းရည္ ၀တၱဳတုိမ်ား၊ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ၊ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ၊ အိပ္မက္စိမ္း၊ အ႐ြယ္လြန္၊ ေတြေ၀ေနသည္၊ ခ်စ္စခင္စေမွာ္႐ုံမွာေလ၊ ေမာင့္အျပင္ေမာင့္ညီကုိေတြ႔ ေမ့အလြမ္းေျပ အစ ရွိတဲ႔ လုံးခ်င္း ဝတၳဳေပါင္း မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသား ခဲ့ပါတယ္...။ ဆရာေမာင္၀ဏၰဟာ မကြယ္လြန္မီ ၆လခန္႔အထိ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းမွာ “သူလုိ ကုိယ္လုိ” အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ေရးသားခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးမွာ   ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ျပည္သူပုိင္မသိမ္းခင္ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ပညာေရးစနစ္ အေၾကာင္း၊ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေခတၱ အထိန္းသိမ္းခံရပုံ၊ အဲဒီေနာက္ ဖခင္ ဦးသာဓု ဆီမွာ ရုပ္ရွင္ပညာကုိ သင္ၾကားရင္း စာေပႏွင့္ရုပ္ရွင္ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ခဲ့ပုံမ်ားကုိ ေရးသားထားခဲ႔ပါတယ္...။

              ဆရာေရးခဲ႔တဲ႔စာအုပ္ေတြထဲက “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀” တစ္အုပ္ပဲဖတ္ဖူးေသးတယ္ က်န္စာအုပ္မ်ားကို လိုက္ရွာဖတ္လိုက္ပါဦးမယ္..။  “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀”မွာ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ရုိမန္႔ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ..။ ဆရာ့အေရးသားေတြက ရွင္းလင္းတယ္ အဲဒီ၀တၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္မင္းသမီးကို ဖြဲ႔ႏြ႔ဲေရးသားရာမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာရွိတဲ႔ ခႏၶာဖြဲ႔စည္းပံု ရႈိက္ဖိုၾကီးငယ္ အမို႔အေမာက္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ရတာ မရိုင္းဘဲ သဘာ၀က်က် ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႔ အျမင္နဲ႔မကြယ္မ၀ွက္ေရးထားတာကိုေတြ႔ရတယ္...။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ကၽြန္မ စာေရးဆရာရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး ဦး၀င္းဦးရဲ႔ ရွားရွားပါးပါးစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္...။ ဇာတ္လမ္းေနာက္ခံက ၾသစေတးရီးယားေနာက္ခံေရးထားတာပါ ကၽြန္မတို႔မေမြးခင္ကတည္းက ထြက္ခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ဆိုေပမယ့္ အေရးအသား အသံုးအႏႈန္း ပတ္၀န္က်င္ အေနအထားေတြက ေတာ္ေတာ္ေခတ္မီပါတယ္..။ ဆရာဦး၀င္းဦးလည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အလွကိုေဖာ္က်ဴးရာမွာ အလြန္အႏုစိပ္ျပီး နာမ၀ိေသသနအသံုးေတြသိပ္ကိုလွပပါတယ္...။ ဖတ္ဖူးသူမ်ားသိမွာပါ...။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေမာင္၀ဏၰ ရဲ႔ “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀” အေရးအသားေတြကို ကၽြန္မ သိပ္ျပီး မွင္သက္မႈမရွိခဲ႔တာပါ..။ အဲဒီဖက္ေခတ္က စာေပစီစစ္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ဘယ္လို စီစစ္မႈေတြရွိခဲ႔သလဲ ကၽြန္မမသိပါဘူး...။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္က်မွ “အမွတ္တရ”မွာ ဆရာမဂ်ဴးတစ္ေယာက္ ပုရိသစာေရးဆရာမ်ားရဲ႔ အေ၀ဖန္ကို ေတာ္ေတာ္ခံခဲ႔ရရွာတာပါ...။ “အမွတ္တရ”မွာ အရွင္းဆံုးနဲ႔ အဆံုးစြန္ထိေျပာရမယ္ဆိုရင္ ညစ္ညမ္းစကားလံုးတစ္လံုးမွ မပါပါဘူး...။ စာဖတ္သူကို ျမဴဆြယ္စိတ္ၾကြေစမယ့္ စကားလံုးလည္းတစ္လံုးမွ မပါခဲ႔ပါဘူး...။ “living together”ဆိုတဲ႔ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနတဲ႔ ပံုစံကို ဂ်ဴးက စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔သလိုလို အဲလိုေတြေျပာခံခဲ႔ရတာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္တုန္းက အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းခဲ႔ၾကလို႔လား..။ ေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ ခုေခတ္ထိလည္း မ်က္စိေတြ နားေတြ စိတ္ေတြ မက်ယ္ၾကေသးဘူးလို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးၾကမလားဘဲ...။ တခါက အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအး သူ႔၀တၳဳတိုေလးေတြ စုစည္းထားတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါတယ္...။ စာအုပ္နာမည္က “ခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေအး” အဲဒီစာအုပ္ထဲက ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္(ေခါင္းစဥ္မမွတ္မိေတာ့ပါ)မွာ အစ္မက ၾကယ္သီးေတြကို တစ္လံုး ႏွစ္လံုး သံုးလံုးဆိုျပီး ေရတြက္ျပတဲ႔ အခန္းေလးတစ္ခန္း ထည့္ေရးထားပါတယ္...။ ဇာတ္လမ္းအစေလးမွာ ဗူးကေလးတစ္ခုထဲက ၾကယ္သီးေလးကိုျပန္ထုတ္ၾကည့္ရင္း အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းေလးကို ျပန္ေတြးတာနဲ႔ စပါတယ္...။ အစ္မခ်စ္ၾကည္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာ စာေရးဆရာ ဆရာမေတြ စင္ေပၚတက္ျပီး အားေပးစကား အမွတ္တရစကားေျပာၾကားရာမွာ.. ဆရာမ မိခ်မ္းေ၀က  ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္လမ္းနဲ႔အေရးအသားေကာင္းေၾကာင္း  ဒါေပမယ့္ ေနာင္မ်ားမွာ စာေရးရင္ ညစ္ညမ္းစကားလံုးေတြကို ေရွာင္ေရးေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္တဲ႔ စကားမ်ိဳးေျပာသြားခဲ႔ပါတယ္...။ သူ အဲဒီတစ္ပုဒ္ကို ရည္စူးျပီးေျပာသြားတာ အစ္မခ်စ္ၾကည္ရဲ႔ စာကိုအကုန္ဖတ္ဖူးထားေတာ့ ဒက္ခနဲသိလိုက္ပါတယ္...။ ဆိုလိုတာက ဒီဖက္ေခတ္မွာ ၾကယ္သီး တစ္လံုး ႏွစ္လံုး သံုးလံုး ျဖဳတ္တာကို လွလွပပနဲ႔ (မရိုင္းဘဲ)ရိုမန္႔ဆန္ဆန္ေရးသားထားတာကို ခြင့္လြတ္သင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္..။ စာဖတ္သူမ်ားေရာ ေ၀ဖန္သူမ်ားပါ သေဘာထားက်ယ္ျပန္႔သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္...။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက ဟိုဖက္ေခတ္တုန္းက စာေရးဆရာမ်ားရဲ႔ စာအေရးအသားေပၚမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႔သေဘာထားအျမင္ေလးကို နည္းနည္းေလး ဥပမာရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေရးလိုက္ရတာပါ။

 

        ဆရာေမာင္၀ဏၰဟာ ၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလ (၁၁)ရက္ေန႔၊ အသက္(၆၄) ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါတယ္...။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဇနီး ေဒၚခ်ိဳရီနဲ႔ သမီးၾကီးစာေရးဆရာမ ၀ါႏု၊ သား သရုပ္ေဆာင္ေျပဇင္၊ ဥကၠာနဲ႔ ေျမးျဖစ္သူ ပန္းႏုတို႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ပါတယ္..။ ေျပဇင္ရိုက္တဲ႔ ဇာတ္ကားေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့္ဖူးပါတယ္..။ ဆရာ့သားေတြထဲက သားအငယ္ ဥကၠာ(ဓါတ္ခဲ)ေတာ့ ဆရာ့ေျခရာလိုက္မယ္ထင္ပါရဲ႔ သူက ဂ်ပန္မွာ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ဒါရိုက္တာသင္တန္းတက္ရင္း ဖခင္ျဖစ္သူပထမဆုံး ရိုက္ကူးျပီး ဒါရိုက္တာဆုရခဲ႔ဖူးတဲ႔ “ကတၱီပါဖိနပ္စီးေရႊထီးေဆာင္း”ဇာတ္ကားကို ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ပဲြေတာ္မွာ ျပသခဲ႔ပါတယ္...။ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ...။

     စာေရးဆရာဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰရဲ႔ အလြမ္းေျဖအေၾကာင္းကို အေရးအသားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ “လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ” ဆိုတဲ႔ ဒီလင့္မွာ သြားဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္...။

မွတ္ခ်က္။    ။ ဧရာ၀တီကိုမွီးပါသည္။

မိုးေငြ႔

တစ်ယောက်တည်း..... မိုးထဲ

ကိုညီထွဋ်ရဲ့ 2010တုန်းကထွက်ခဲ့တဲ့ Emperor Unplugged ထဲက ပထမဆုံးတပုဒ် “တစ်ယောက်တည်း” သူ့သမီးလေး ချံချံ Featuring ဆိုထားတယ်...။ 2013မှာ  နောက်ဆုံး ထွက်သွားခဲ့တဲ့ “လူ” Album ရဲ့ အရှေ့ကပါ ..။ 2009တုန်းက ထွက်ခဲ့တဲ့ “မိုးထဲ” စီရီးကိုတော့ လူသိပ်မသိဘူးထင်ပါတယ်.. ကိုညီထွဋ် ခရေဇီတွေကလွဲလို့ပေါ့...။ ကျွန်မခုတလော “မိုးထဲ” နဲ့ “တစ်ယောက်တည်း”ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးတွေကို နားထောင်ဖြစ်နေတယ်...။

ဆရာကြီး ရွှေတိုင်ညွန့်ကနေဆင်းသက်လာလိုက်တာ မြန်မာသံအဆိုတော် “ထား”(ဇော်ဝင်းထွဋ်မိခင်) ကနေ ကိုဇော်မျိုးထွဋ်တို့ ကိုဇော်ဝင်းထွဋ်တို့ညီအစ်ကိုတွေအထိ ဂီတအမွေကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်း လာခဲ့ကြတာ...သူတို့သားသမီးတွေကိုလည်း ဂီတမျိုးဆက် လက်ဆင့်အမွေဆက်ခံစေချင်တယ်...။ ရှားရှားပါးပါး ကိုညီထွဋ်သမီးလေး ချံချံ Featuring လေးဝင်ဆိုထားခဲ့ဖူးတဲ့ တစ်ပုဒ်တည်းသော သီချင်းကို ခဏ ခဏနားထောင်နေဖြစ်လို့ ကျွန်မဘလော့ကိုလာလည်တဲ့ စာဖတ်သူများကိုလည်း နားထောင်စေချင်တာနဲ့ တင်ပေးလိုက်တာပါ...။ ဒီသီချင်းဟာ စာသားလေးလည်းကောင်းသလို မယ်လိုဒီ အလိုက်လေးလည်းကောင်းတယ်...။

နားထောင်ပြီးသားလည်းဖြစ်ချင်ဖြစ်နေပေမယ့်... သီချင်းဟောင်းလေးတွေကို မွှေနှောက်နားထောင်တတ် သူများရော နားမထောင်ရသေးတဲ့ လူငယ် လုံမငယ်များအတွက်ပါ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်...:)

မိုးငွေ့

သုံးသပ်ခြင်း.....

 

         

အသက်ကြီးလာလို့လားမသိ စိတ်ကူးယဉ်တဲ့ဖက် အားနည်းနည်းလာတယ်...။ ဆိုလိုချင်တာက အက်ဆေးလေးတွေ စာစုလေးတွေကို ကလေးအကြိုက်(လူငယ်ကြိုက်) စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ရေးလို့ မရနိုင်တော့တာကိုပြောတာပါ...။ ဟိုကလေးမလေးတော့ သဘောကျနေဦးမယ်...။ ကျွန်မဘလော့ကို လာဖတ်နေကျ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပါ။ တခါကသူအကြံပေးဖူးခဲ့တယ် (ဝေဖန်ဖူးတယ်ဆိုပါတော့) ။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်မက အိန်ဂျယ်စာစုတွေကို  လက်သွက်သွက်နဲ့ရေး ဆက်တိုက်တင်နေတဲ့ အချိန်ပေါ့...။ ကျွန်မကို သူက အိန်ဂျယ်စာစုတွေရေးတာ မပြီးသေးဘူးလား  အန်တီတဲ့(သူ့အဒေါ်အရွယ်မို့)။ တခြားစာတွေပြောင်းမရေးတော့ဘူးလား အိန်ဂျယ်စာစုတွေ ဖတ်ရတာ အီလာပြီ အဲသလို လာဂျီကျသွားခဲ့ဖူးပါတယ်..။ ခုတော့ အဲဒီ ကလေးမလေး ဆုတောင်းပြည့်ပြီပေါ့..။ ကျွန်မ အိန်ဂျယ်စာစုကို ဆက်မရေးတော့ဘူးလို့ မဆိုလိုပါဘူး...။ စိတ်ကူးထွက်ရင်ထွက်လာသလို ခံစားမှုရှိရင် ရှိသလို ပြောက်ကျား(ဦးသုမောင်ရဲ့စကားလုံးကိုအငှားသုံးထား)တော့ ရေးဖြစ်နေဦးမှာပါ...။ ခုတော့ အချစ်အကြောင်း စိတ်ကူးယဉ်စာတွေအကြောင်းတော့ ဦးနှောက်ထဲ ဗလာနတ္ထိဖြစ်နေတယ်...။ ရေးဖော်ရေးဖက် ဘလော့ဂါတစ်ယောက်တော့ လာပြောဖူးပါတယ် စာအနုအရွလေးတွေ ရေးတာ အသက်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး...။ ဆရာမောင်သာရတို့ဆို  ခြောက်ဆယ်ကေ်ျာ အရွယ်ရောက်တဲ့ထိ အနုလေးတွေရေးတုန်းတဲ့... အားပေးရှာပါတယ်...(ဆရာကြီးတွေကို ကိုယ်နဲ့မနှိုင်းယဉ်သာပါဘူး.. ကိုယ်တွေက စာရူးပေရူး ဝါသနာရှင်အဆင့်သာသာရယ်)...။ ဒါပေမယ့် အချိန်တန်တော့လည်း ဦးနှောက်က သူဘာသာသူ အလိုလိုကန့်သတ် လိုက်တယ်ထင်ပါတယ်...။ ‌ရေးချင်စိတ်ရှိနေရင်တောင် စကားလုံးတွေက ထွက်ကျမလာတော့ဘူး....။ 

‌ရေးပြီးသား စာအဟောင်းတွေ ပြန်သွားဖတ်တဲ့အခါ တချို့စာတွေ သိပ်ကလေးဆန်တာပဲလို့  မြင်တတ်လာတယ်..။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ရေးတဲ့စာနဲ့အရွယ်နဲ့ မလိုက်ဖက်ဘူးလို့ ထင်လာတယ်...။ တကယ်တမ်းကျတော့ အနုပညာဆိုတာ ဘယ်အရွယ်က ဘာစာရေးဆိုပြီး ကန့်သတ်ထားတာမှ မဟုတ်ဘဲ...။ ဒါပေမယ့် စာရေးသူတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ဟာ သူရေးတဲ့စကားလုံးတွေပေါ်မှာ တစိတ်တဒေသ ထင်ဟပ်လေ့ရှိတတ်တယ်လေ..။ Project တစ်ခုအတွက် ကျွန်မ အလုပ်တွေပိနေလို့ စာရေးတာကို လတော်တော်ကြာရပ်ထားခဲ့ဖူးတယ်...။ အချိန်ပြန်ရလို့  စာပြန်ရေးမယ်လုပ်တော့ လက်ရည်ကျနေသလိုလို စိတ်ကသာ စာတွေ အမျိုးစုံရေးချင်နေပေမယ့် စိတ်ကူးကထွက်မလာဘူူး...။ အဲလိုချိန်မှာ နေမထိထိုင်မသာနဲ့ စိတ်ကျသလိုလို ခံစားခဲ့ရဖူးသေးတယ်...။ စာရေးချင်တဲ့ရောဂါက သေးတော့မသေးဘူးဘဲ...ကုစရာဆေးမရှိ...။ ဒါနဲ့ စာရေးလို့မရတော့ စာဖတ်မယ်ကွယ်ဆိုပြီး တစ်လတစ်လ စာအုပ်တွေ တော်တော်များများ ဝယ်ဝယ်ဖတ်ဖြစ်ခဲ့တယ်...။ စာရေးခြင်း အကျင့်ကို (စိတ်ကူးပြန်ရစေတာ) စာဖတ်ခြင်းပါပဲ...။ စာတွေဖတ်ရင်းနဲ့ပဲ ကိုယ်ရေးချင် ပြောချင်တာတွေ စိတ်ကူးပြန်ရလာခဲ့တယ်...။ တချို့စာရေးသူတွေကတော့ စာမရေးနိုင်ရင် သီချင်းပါနားထောင်တတ်ကြပါသေးတယ်..။ ကျွန်မက စိတ်နုတယ် စာရေးဆရာတစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ စာအုပ်ဖတ်ဖန်များလာရင် သူ့အရိပ်ငွေ့တွေ ကိုယ်ရေးတဲ့စာထဲပါပါလာတတ်တယ်..။ ဒါကြောင့် အဲဒီလို မဖြစ်အောင် သတိထားပြီးရေးပါတယ်...။

ကျွန်မစာဖတ်တဲ့ ပုံစံလေးကို ပြောပြဖူးလား‌တော့မသိဘူး...။ ကျွန်မက စာအုပ်တစ်အုပ်ဖတ်ရင် ကြာတတ်တယ် တစ်လုံးချင်းစီဖတ်တယ်...။ ပြီးရင် စာရေးဆရာတစ်ယောက်ရဲ့စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုဖတ်မိရင် သူရေးတဲ့ စာအုပ်တွေချည်းပဲ ရသမျှ အကုန်ရှာဖွေ ဝယ်ဖတ်တယ်...။ သူ့စာအုပ်တွေကုန်တော့မှသာ တခြားစာအုပ်ပြောင်းဖတ်တတ်ပါတယ်...။ ဟိုအရင်တစ်ချိန်တုန်းကတော့ ဆရာမဂျူးတို့ စာအုပ်ကို စွဲစွဲမြဲမြဲဖတ်ဖြစ်ခဲ့တယ် သူ့စာအုပ်တွေအစအဆုံး အကုန်ဝယ်တယ်...။ ကျန်စာရေးဆရာများရဲ့ ရသစာပေနဲ့ ဘလော့ဂါမောင်နှမတွေ စုပေါင်း ထုတ်ဖြစ်ကြတဲ့ ရသစာများကိုလည်း ကြိုကြားဖတ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်...။ ဒီမှာလည်း အသက်ကစကားပြောပြန်ပါတယ် စာအုပ်အဟောင်းတွေကိုပဲဖတ်ချင်ပါတယ်တဲ့..။ ခုတလော ဆရာ့ဆရာကြီးများစာအုပ်တွေကို ဝယ်ဝယ်ဖတ်ဖြစ်နေပါတယ်..။

2013 တုန်းက ခင်ခင်ထူးဖတ်တယ်...။ 2014 မှာ ခင်နှင်းယုဖတ်တယ်...။ 2015 ကတော့ ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် အလုပ်များသယောင် (တကယ်လည်းအလုပ်များနေခဲ့ပါတယ်)နဲ့ စာအုပ်တွေ သိပ်မဖတ်ဖြစ်ခဲ့ဘူး...။ အဲဒါပေမယ့် ဆရာဦးသာဓုတို့ မိသားစုအကြောင်းကိုတော့ 2015 အဆုံးပိုင်းလောက်မှာ စဖတ်နေခဲ့ပြီ...။ အခု..2016 သည် ဦးသာဓု Family အလှည့်ကျတယ်ဆိုပါတော့...။ စာရေးဆရာဒါရိုက်တာမောင်ဝဏ္ဏရေးခဲ့တဲ့စာအုပ် စာအုပ်ပြပွဲတစ်ခုကနေ ကျွန်မမဖတ်ရသေးဘူးဆိုလို့ တစ်ယောက်သောသူက (ကျွန်မ ဦးသုမောင်တို့ ညီအစ်ကိုရေးတဲ့ စာအုပ်တွေကို ဖတ်နေတာ ဘယ်လိုသိသွားတယ်မသိ၊ သူက ကျွန်မစာဖတ်ပရိတ်သတ် မဟုတ်ပါဘူး) လက်ဆောင် ဝယ်ပေးခဲ့ပါတယ်...။ ဝမ်းသာလို့မဆုံးပါဘူး...။ အဲလိုစာအုပ်မျိုးက အဟောင်းတန်းမှာပဲသွားရှာရမယ့် စာအုပ်တွေမဟုတ်လား...။ မောင်ဝဏ္ဏရေးတဲ့ သူကိုယ်တိုင်လည်းဒါရိုက်တာလုပ်ပြီး ရုပ်ရှင်ရိုက်ခဲ့ဖူးတဲ့ “ပန်းတွေနဲ့ဝေ”ဆိုတဲ့ တက္ကသိုလ်နောက်ခံ ဝတ္ထုစာအုပ်လေးပါ...။

လက်ရှိ ဆရာဦးသုမောင်ရဲ့ (မူလစာအုပ်(၉)တွဲရှိတာကို နှစ်ပိုင်းခွဲပြီး အတွဲ(၁) ၊(၂) ပြန်ထုတ်ထားတာ) စာမျိုးစုံလင်စာသဘင် အတွဲ(၂)ကိုဖတ်နေပါတယ်...။ အတွဲ(၁)က ဝယ်မရသေးလို့...။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မကတော့ ကျွန်မနည်းနည်းသိထားတာလေးတွေ များများသိထားတာလေးတွေကို  မသိသေးတဲ့စာလာဖတ်သူတွေကိုရော သိပြီးသား စာလာဖတ်သူတွေကိုပါ မျှဝေပေးချင်တာ သက်သက်ပါပဲ..။   စာဖတ်သူနည်းနည်း များများမဆိုပါဘူး ကျွန်မစာကိုတစ်ယောက်တည်း လာဖတ်သွားလည်း ကျွန်မအတွက်တော့ စာထပ်ရေးဖို့ ခွန်အားရနေပါပြီ...။ အစဉ်အဆက်မပျက် ကျွန်မစာတွေကို လာဖတ်တဲ့ စာဖတ်သူအားလုံးကို ကျေးဇူးအကြီးကြီးပါလို့....:)

 မိုးငွေ့

My Crush.....

 

 ကမၻာကိုကိုင္လႈပ္ႏိုင္မယ့္လက္

ခုတေလာ ေခတ္လူငယ္ေတြဟာ Crush ဆိုတဲ႔ စကားလံုးသိပ္သံုးေနၾကတာေတြ႔ရတယ္…။ အဘိဓာန္အရေတာ့ ပိေခ်သည္ ၾကိတ္ေခ်သည္ ေခ်မႈန္းသည္လို႔ အဓိပၸါယ္ရေပမယ့္ ဘမ္းစကားအရေတာ့ ရူးသြပ္စြဲလန္းျခင္းလို႔ယူမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္စဥ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြကို crush သိပ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာေပါ့…။အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ Crush တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိခဲ႔ဖူးၾကမွာပဲ(ရိွေနဦးမွာပဲ)…။ ကၽြန္မ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းက ကၽြန္မရဲ႔ Crush က ဇင္မာဦး...ရွင့္..။ အိမ္မွာ ဗီဒီယိုရံုျပေတာ့ အဲေခတ္က ျမန္မာဗီဒီယိုေခတ္ဦး မင္းသမီး ဇင္မာဦးကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႔တာ..။ ေက်ာင္းသြားရင္လည္း ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ခင္းေရာင္းတဲ႔ ဇင္မာဦးရဲ႔ ပို႔စ္စကဒ္ေတြ ပိုစတာေတြ ၀ယ္စု၀ယ္သိမ္းရတာ အေမာေပါ့...။ ဇင္မာဦးဖက္ရွင္ေတြလဲလိုက္၀တ္ အဲလိုေတြ ရူးခဲ႔ဖူးတာ..။ လက္ရွိကေတာ့ Riri (Rihhana)ကို Crush တယ္...။ ကၽြန္မက R&B ဂီတကို ႏွစ္သက္စြဲလန္းသူ...။ 

ျမန္မာျပည္မွာ ခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မရဲ႔ Crush ကေတာ႔ Graffiti ပန္းခ်ီဆရာ အာကာေက်ာ္ပါပဲ…။ ပန္းခ်ီေတြကို သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ကၽြန္မသူ႔အႏုပညာကိုေလးစားတယ္။ သူ႔ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို အသိမွတ္ျပဳတယ္။ သူ႔ရဲ႔ပညာပါရမီကို ခ်ီးေျမွာက္ဂုဏ္ျပဳမိတယ္…။ သူ႔ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေလးကို ကၽြန္မသိသေလာက္ေလး မွ်ေ၀ေပးခ်င္ပါတယ္…ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုမရယူဘဲ သူ႔ Instagram ကေနပံုေတြကိုယူထားပါတယ္..။ ဖဘသံုးစဥ္ကာလက သူ႔စာမ်က္ႏွာကို liked လုပ္ထားခဲ႔ေပမယ့္ မသံုးျဖစ္ေတာ့လို႔  အာကာေက်ာ္႔စာမ်ာက္ႏွာမွာ ဘာေတြ up date တက္တယ္မသိေတာ့ဘူး...။  လူတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္အပန္းေျဖစရာ ေနရာဆိုတာထက္ မနာလို၀န္တိုမႈေတြ၊ အမုန္းပြားမႈေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ ေသြးသံရဲရဲေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ သားေကာင္ရွာသူေတြ၊ မုဒိတာမပြားႏိုင္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ဖဘကို ကၽြန္မက “I don’t find facebook useful” လို႔ ျမင္ပါတယ္…(မည္သူမဆိုသေဘာထားျခင္းကြဲလြဲႏိုင္ပါသည္)။ ဖဘေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး စာမေရးျဖစ္ၾကတဲ႔ စီနီယာ ဂ်ဴနီယာ အစ္မ အစ္ကို ညီမေလး ေမာင္ေလးေတြလည္း စာေရးၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္...(စကားခ်ပ္)..။

 ဒါ Performance Art ျပပြဲတစ္ခုမွ

ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ႔ရင္ အာကာေက်ာ္ရဲ႔ အမွတ္တရလက္မွတ္တစ္ခုေတာ့လိုခ်င္သားပဲ

 ဦးေက်ာ္သူရဲ႔ ပံုတူဆြဲေနပံု

 ကမၻာကိုကိုင္လႈပ္မယ့္ အႏုပညာလက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြ

 အိုဘာမား ျမန္မာျပည္လာတုန္း ဂုဏ္ျပဳထားခဲ႔တဲ႔ အာကာေက်ာ့္လက္ရာတစ္ခု

ဒီပံုေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အေဆာက္အအံုမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့
အိုဘားမား မိန္႔ခြန္းေျပာပြဲကို ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့

 နံရံေတြေပၚမွာ ပံုဆြဲဖို႔ ေဆးဗူးဖိုးေတာင္မတတ္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ဘ၀ကေန ခုေတာ့ တစ္လကို ေဒၚလာေသာင္းခ်ီ၀င္ေငြရေနျပီလို႔ၾကားရတယ္ ၀မ္းသာပါတယ္ အာကာေက်ာ္.. ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုလူငယ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြန္းလာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္

တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီျပပြဲက ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ႔ကားတစ္ကား၀ယ္ျပီး အိမ့္ဧည့္ခန္းမွာ ခန္႔ခန္႔ညားညားၾကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္ပါေသးတယ္

 အေမစုပံုကိုျခယ္မႈန္းေနပံု

 မိဘမဲ႔ကေလးေတြကို ပန္းခ်ီပညာမွ်ေ၀... သာဓု သာဓု သာဓုပါ

 မႏၱေလး FM မွာ ညီတစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အသံသြင္းစဥ္က

 ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔ အခန္းဆိုတာ...
မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႔ ပထ၀ီ၀င္သင္ခန္းစာအတြက္ သက္ေထာက္ကူပစၥည္းလုပ္ေပးေနတာပါ



 

 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဂုဏ္ျပဳထားတဲ႔ပံု

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္ အာကာေက်ာ္... 

Instagram မွာပံုေတြတင္ရင္ caption ေလးေရးေစခ်င္ ပါတယ္...ဟုတ္ကဲ႔..

အာကာေက်ာ္ဟာ G-Shock ရဲ႔ ခုေနာက္ပိုင္း brand ambassador ေလးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္.. ကနဦးအစကေတာ့ G-shock brand ambassador ေတြက ဦးေအာင္ကုိလတ္နဲ႔ သူ႔သား ေဂ်မီပါ

ဇာတိျမိဳ႔ ထား၀ယ္ကိုျပန္တုန္း ကၽြန္းစုေတြဆီကိုသြားခဲ႔ျပီး ရလာတဲ႔ အိုင္ဒီယာနဲ႔ အမွတ္တရဆြဲျဖစ္တဲ႔ အာကာေက်ာ္ရဲ႔ ေရေအာက္ပံုလက္ရာတစ္ခု

Two Iron Man...

စာသားေလးၾကိဳက္တယ္

 woody wears hoodie

ႏိုင္ငံတကာက ခ်ီးေျမွာက္တာခံရေပမယ့္ ကိုယ္ႏိုင္ငံက လူတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ အာကာေက်ာ္ဟာ ပန္းခ်ီဆရာသက္သက္ပဲျဖစ္တယ္ Street Artist တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာမ်ဳိးေတြ

ေျပာၾကတာတဲ႔ ။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံကလူအမ်ားစုဟာ မုဒိတာပြားဖို႔ခဲရင္းၾကတာပဲ လူသစ္တစ္ေယာက္ကို လက္တြဲေခၚဖို႔ ေတာ္ေတာ္တြန္႔ဆုတ္ၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္ျပီး မတည္ျမဲျခင္းတရားကို နားမလည္ၾကတာ ေနရာဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ဖယ္ေပးၾကရမွာပဲ....။ လူၾကီးေတြ ေက်းဇူးျပဳျပီး လူငယ္ေတြကို လက္ကမ္းပါ ၾကိဳဆိုပါ ေဖးမပါ အားေပးခ်ီးေျမွာက္ပါ ဆံုးမပါ သြန္သင္ပါ မွ်ေ၀ပါ ပညာအေမြအႏွစ္ဆက္ခံေစပါလို႔ပဲ ရိုးရိုးေလးေျပာခ်င္ပါတယ္...။

 " Education Is Powerful Weapon.. 
It Can Change The World "

- Nelson Mandela

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပါရမီပါျပီးသား ၀ါသနာအရင္းခံနဲ႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဇြဲမာန္ၾကီးမႈတို႔ေၾကာင့္ အာကာေက်ာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံတင္မကဘဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ဖိတ္ေခၚမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သြားေရာက္ေနရပါျပီ...။

“ဂုဏ္ယူပါတယ္ အာကာေက်ာ္”

မိုးေငြ႔

ယမကာလုလင္.....

ဆရာဦးသုေမာင္ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး သူ႔စာေတြအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း ကၽြန္မ ခံစားမိတာေလးေရးခ်င္ပါတယ္..။ ေခါင္းစဥ္ကိုခုလိုတပ္ရတာ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္စရာရွိေပမယ့္ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔က ဆရာနဲ႔ပိုလိုက္ဖက္ေနတာရယ္...  ဆရာ့ကို ေလးစားတာေရာ ခ်စ္ခင္မိတာေရာေၾကာင့္ (အသက္ရွင္လ်က္မရွိေတာ့ေပမယ့္)ခ်စ္စႏိုးက်ီစယ္လိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ယမကာလုလင္လို႔ေပးလိုက္မိတာပါ..။ ဒီလိုေရးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာ့ကို ဂုဏ္ေဖာ္လိုက္တယ္လို႔ မယူဆေစခ်င္ပါဘူး..။ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း ဒါကို ဂုဏ္ေဖာ္တယ္လို႔ ျမင္မယ့္သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဆရာ့စာစုမ်ားကို ဖတ္ဖူးသူတိုင္းသိလိမ္႔မွာပါ..။ အကယ္၍မ်ား ခုေနခါ ဆရာ အသက္ရွင္လ်က္ရွိခဲ႔ရင္ေတာင္ သူ႔အေၾကာင္း သူ႔စာေတြကိုဖတ္ျပီး မတတ္တေခါက္နဲ႔ ေသးေသးကေလးေ၀ဖန္ခ်င္ေနတဲ႔ ကၽြန္မဘေလာ့ကိုလာဖတ္ျပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ သေဘာက်ေနလိမ္႔မွာပါ...။ 

 

ကၽြန္မ ခုေလာေလာဆယ္ ဖတ္ေနသမွ် ဆရာ့စာအုပ္ေတြထဲက အႏွစ္သက္သေဘာက်ဆံုးကေတာ့ “ျပည္ပသြားလြမ္းစကား”ဆိုတဲ႔ ခရီးသြားအမွတ္တရစာေတြပါ..။ ဆရာက တျခားစာေရးဆရာေတြ ေရးေလ့ရွိတဲ႔ ခရီးသြားစာမ်ိဳးေတြေရးတာမဟုတ္ဘူး...။ ဆိုလိုတာက ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ အက္ေဆးေတြဆိုတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနရာေဒသ လူေနမႈအဆင့္ တိုက္တာအေဆာက္အအံု ထူးဆန္းေထြလာ တိုးတက္မႈေတြကို အဓိကားထားေဖာ္က်ဴးတတ္ၾကတာ  ေနရာ အခ်ိန္ စကားအေျပာအဆို အတိအက်ကို စာအုပ္နဲ႔မွတ္သားထားျပီးမွသာ စာတစ္ပုဒ္ျပန္စီတတ္ၾကတာ မဟုတ္လား...။ ဆရာကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘဲ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူ႔ေရးခ်င္တဲ႔ အပိုင္းကိုသာျဖတ္ေရးပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူၾကံဳေတြ႔တာေလးေတြကိုပဲ ဘြင္းဘြင္းၾကီး အားမနာတမ္းေရးျပပါတယ္...။ တခါတခါ ဆရာ့စာေတြဖတ္ရတာ ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ကိုေတာ့ ျပန္ျပီး စုစည္းမိေအာင္ ဆြဲယူ အဆံုးသတ္ တတ္ပါတယ္..။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဆရာမင္းလူ သူ႔အစ္ကို ကို ေ၀ဖန္ဖူးတာကို ေထာက္ခံမိတယ္...။ “အစ္ကို႔စာေတြဖတ္ရတာ အရက္မူးျပီးေရးေနသလိုပဲ ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ ေရးရာက အဆံုးသတ္ကိုေတာ့ လွတပတနဲ႔ ျပန္ျပီး ျခံဳငံု သံုးသပ္ ထားတတ္ျပန္တယ္တဲ႔..” စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဆရာ... ။  “သာဓု....သာဓု...သာဓု”ဆိုတဲ႔ စာစုမွာပိုျပီး ထင္သာတယ္...။ စာပိုဒ္ေတြ ခနခနထပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္..။ ပထမေတာ့ စာစီစာရိုက္ပဲမွားရိုက္တာလို႔ ထင္ေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုနည္းနည္းဆီကြဲတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုတည္းကို ထပ္ခါထပ္ခါေရးမိတာပါ..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေတာ့ ဆရာ့အျပစ္လို႔ မျမင္မိပါဘူး..။ ဖခင္ၾကီး ဦးသာဓုရဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္မွီးထားတာမွာ ဖခင္ရဲ႔ ငယ္စဥ္က ဒုကၡေရာက္ခ႔ဲရတဲ႔အေၾကာင္း ဆင္းရဲ႔မြဲေတခဲ႔ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ႔အထိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္းကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ေလ့လာသိျမင္ေစဖို႔ ဆရာက ေစတနာ ဂရုဏာနဲ႔ေရးသားထားတယ္ဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္ရံုနဲ႔ သိသာေစပါတယ္...။ ဖခင္ၾကီးကိုေလးစား အားက်ေနတဲ႔ ဂုဏ္ယူေနတဲ႔ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မခံစားမိေနတယ္...။ တခါတခါ ဆရာ့စာေတြဖတ္ရင္း ခပ္ဆိုးဆိုးသြမ္းသြမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရးထားသလိုလည္း ခံစားမိပါေသးတယ္..။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဦးသုေမာင္ ၀န္ခံထားတာကို သူ႔စာစုေတြမွာ ဖတ္ဖူးခဲ႔ပါတယ္ ဆရာတစ္ေန႔တာ စာဘယ္လိုေရးလည္းဆိုတာ...။ မနက္လင္းတာနဲ႔ စားပြဲမွာ စာထုိင္ေရးႏိုင္ေအာင္ အေလ့အက်င့္လုပ္ပါလို႔ ဆရာဦးေသာ္တာေဆြရဲ႔နည္းကို ဆရာက လိုက္နာခဲ႔ပါတယ္..။ မနက္ေစာေစာ စိတ္ၾကည္လင္ေနတဲ႔အခ်ိန္ စာသန္႔ေတြရႏိုင္ပါတယ္တဲ႔...။ ေသာက္ျပီးမွစာေရးရင္ ေဒါသေတြပါတတ္တာမို႔ ဆရာက စာေရးျပီးမွသာ ေသာက္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ၀န္ခံထားပါတယ္..။

ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေရာ ကမၻာမွာေရာ စာေရးဆရာအမ်ားစုဟာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔ ရသ သုတ ဇ၀န လွ်ိဳ႔၀ွက္သဲဖို ဘာသာေရး ဘာသာျပန္ စသျဖင့္သာေရးသား ထုတ္ေ၀တတ္ၾကေပမယ့္ ဆရာဦးသုေမာင္ကေတာ့ မိသားစုအေၾကာင္းကိုသာ အဓိက ဖြဲ႔တယ္...။ သူ႔မိသားစုအသိုင္း၀ိုင္းအားလံုးရဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို မကြယ္၀ွက္ပဲ အရွိတိုင္းေရးျပပါတယ္... “ေဆြမ်ိဳးထဲက ဆိုးေပၾကီးမ်ား”ဆိုတဲ႔ စာအုပ္မွာျမင္သာပါတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ တခါက ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ဒီလိုေျပာဖူးသတဲ႔..။ “ ေမာင္သုလိုေရးပံုမ်ိဳးက Family Saga လို႔ေခၚတယ္ မိသားစုအေၾကာင္းပင္တိုင္ေရးတာ ကမၻာမွာေတာင္ရွားတယ္ကြယ့္” တဲ႔...။  ဆရာ့အတြက္ ကုန္ၾကမ္းကဘယ္ရွားမလည္း ဖခင္ၾကီးဦးသာဓုအေၾကာင္း ညီအစ္ကိုေတြအေၾကာင္း အေဖ့ဖက္ကအမိ်ဳး အေမ့ဖက္ကအမ်ိဳးနဲ႔တင္မကဘဲ သူ႔ဇနီးေဒၚေအးဘံုကိုပါမခ်န္ “ေအးဘံုကေျပာပါသည္” ဆိုျပီး မဂၢဇင္းမွာ ေရးေသးတာ မဟုတ္လား...။ ေရးစရာကုန္ၾကမ္းရွိတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ဒီလို ေရးတတ္ဖို႔ဆိုတာ ပါရမီပါမွျဖစ္တာေလ..။

ဆရာဦးသုေမာင္ရဲ႔ ေရးဟန္ကိုၾကိဳက္တယ္ စကားလံုးေတြကရိုးသားမႈအျပည့္အ၀ရွိတယ္ အႏုအရြ အလွအပစကားလံုးေတြအစား သဘာ၀က်က်ေရးသားတတ္တယ္...။ ဒါေပမယ့္ ဆရာငယ္ရြယ္စဥ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုန္းက ေရးထားခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြကို ကၽြန္မေသခ်ာ မဖတ္ဖူးေသးဘူး...။ ဆရာ အသက္(၅၀)ျပည့္တဲ႔ ၂၀၀၁ခုႏွစ္မွာပဲ အေမရိကားကို စာတမ္းဖတ္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခံရပါတယ္...။ ဆရာဖတ္ခဲ႔တဲ႔ “THU MAUNG NIGHT”ဆိုတဲ႔ စာတမ္းေလးကိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလး ျပန္ေရးျပခ်င္ပါတယ္..။

“ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္ေတာ့ လက္ေရးေသးတဲ႔ ဆရာေတြရဲ႔ စာလံုးအေရအတြက္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚေနရာပိုဆံ႔တယ္..။ လက္ေရးၾကီးတဲ႔ ဆရာေတြရဲ႔ စာလံုးအေရအတြက္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေနရာနည္းနည္းပဲ ဆံ႔တယ္..။ ဒါကိုၾကည့္ျပီး ေသးေလေသးေလ ေနရာမ်ားမ်ားယူေလ၊ ၾကီးေလ ၾကီးေလ ေနရာနည္းနည္းပဲယူေလ ဆိုတဲ႔ အေတြးေလး ေခါင္းထဲ ၀င္လာတယ္...။ ေလာကၾကီးမွာ အေသးငယ္ဆံုးရာေတြကို ရွာေဖြတင္ျပတာဟာ ၀တၳဳပဲလို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ထုတ္ျပမယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ဟာ အိမ္ေထာင္ ႏွစ္ဆက္က်ခဲ႔တယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အိမ္ေထာင္ေရး ျပဳျပင္ေရး စာေပေရးတယ္..။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လို႔ အေဖ့ဆီသြားတယ္..။ ဒီေမးခြန္းကို ေမးဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖမရွိဘူး..။ ဆံပင္သြားညွပ္ေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္..။ အေဖျပန္လာေတာ့ ဆံပင္ညွပ္မလာရဘူး..။

“အေဖဆံပင္သြားညွပ္တယ္ဆို”
“ေအးကြ၊ ဆံပင္ညွပ္ဆရာ ဆံပင္သြားညွပ္ေနလို႔ ငါ့ဆံပင္ မညွပ္ခဲ႔ရဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ေမးစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး..။ ဆံပင္ညွပ္ဆရာဟာ သူ႔ဆံပင္သူညွပ္လို႔ မရပါဘူး..။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တဲ႔ အေျဖပါပဲ။  ဒါေလး ဥပမာျပျပီး ဆရာက စာတမ္းဖတ္ေတာ့ သူတို႔ေတြသိပ္သေဘာက်သြားၾကတယ္..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆရာ့စာတမ္းကို ျဂိဳဟ္တုေပၚတင္လိုက္တယ္..။  အဲမွာ ထူးျခားတာက ဆရာက စာတမ္းဖတ္ဖို႔လာၾကတဲ႔ ႏိုင္ငံစံုက စာေရးဆရာေတြကို ဘာေမးခြန္းမ်ားေမးစရာရွိပါသလဲလို႔ေမးတဲ႔အခါ အားလံုးက တျပိဳင္နက္ပဲထြက္လာတာက “သီခ်င္းဆိုျပပါ”တဲ႔.။ ဆရာက ျမန္မာသီခ်င္း ျမနႏၵာကို ဆိုျပေတာ့ ဆရာမျမေႏွာင္းညိဳက ကတယ္...။ စာေရးဆရာေတြက လက္ခုပ္တီးတယ္...။ စာေရးဆရာမေတြက ဂါ၀န္ၾကီးေတြနဲ႔ ကၾကတယ္တဲ႔...။

ဆရာက ျမန္မာသံအဆိုရွင္...။ ျမန္မာသံကို နားေထာင္ခဲတာမို႔... ဆရာ့သီခ်င္းဆို “ခ်စ္မိုးေစြ”တုိ႔ “ဂုဏ္ၾကီးရွင္”တို႔ “နဂါးနီ”တို႔ေလာက္ပဲသိတယ္...။ ဆရာမင္းသားလုပ္တဲ႔ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာေတာ့ ဒါရိုက္တာၾကီးဦးသာဓု ကိုယ္တိုင္သူ႔သားကို မင္းသားစတင္တဲ႔ကား “အၾကင္တို႔လင္မယား”၊ ဗိုလ္မွဴးေဟာင္းစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ဆရာျမတ္ထန္ရဲ႔ ၀တၳဳကို ဆရာဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰ ရိုက္ကူးခဲ႔တဲ႔ စစ္တပ္အေျခခံသံုးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္လမ္းေလး “ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့” ဆိုတဲ႔ အျဖဴအမဲကားေတြၾကိဳက္တယ္...။ ၁၉၈၉ “ခုႏွစ္စဥ္အလြမ္း” မွာ ၀တၳဳမင္းလူ၊ ဒါရိုက္တာေမာင္၀ဏၰ၊ မင္းသားသုေမာင္၊ ဇာတ္ပို႔  ေမာင္ရူပ ၊ ဇာတ္လမ္းမွတ္တမ္း အာယု (ေမာင္)တို႔ ရွားပါးစြာ တစ္ကားတည္းမွာပဲ ညီအစ္ကို ငါးေယာက္ဆံုျဖစ္ၾကဖူးသလို  ေမာင္၀ဏၰ၊ သုေမာင္ နဲ႔ ခင္သန္းႏုတို႔ အကယ္ဒမီ ရၾကတယ္...။

ကၽြန္မဖတ္ျပီးခဲ႔သမွ် ဆရာ့စာအုပ္ေတြထဲက  က်န္ရွိေသးတဲ႔ စာစုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မ်ားကိုလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ကၽြန္မခံစားမိတာမ်ားကို ေရးပါဦးမယ္။

မိုးေငြ႔