တစ်ရံတစ်ခါဆီက အလွမ်းများ....

 

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမဆံုးတစ္ၾကိမ္ဆံုခဲ႔ဖူးျပီး…. ကိုယ္ေရးတဲ႔ကိုယ့္အက္ေဆးေတြကို မင္းကရင္ဘတ္နဲ႔ စကားလံုးတိုင္းကို ခံစားဖမ္းဆုပ္ယူႏိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခံစားမႈေတြဟာ မျမင္ႏိုင္တဲ႔အရာေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနတာပဲ….။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ပတ္သက္မႈက သက္တမ္းတိုတိုေလးနဲ႔ ျပီးဆံုးရတယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ေတြးေတြးျပီး ႏွေျမာတသရတာပါပဲ အိန္ဂ်ယ္…။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မင္းေျပာတဲ႔ မင္းအတြက္ ဘာသာျပန္ရခက္ခဲတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ မဟုတ္ခဲ႔ဘဲ…။ ကိုယ့္စာအုပ္ထဲက စကားလံုးတိုင္းကို မင္း ခံစားသိရွိေနႏိုင္ေနမွေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အားလံုးကို မင္းက အတိုင္းသားထြင္းေဖာက္ျမင္တတ္ေနျပီးသားပဲေလ…။ ကံၾကမၼာကပဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ဆံုႏိုင္ခြင့္ကို ဒီေလာက္ပဲကန္႔သတ္ထားခဲ႔ျပီးသားလား…။ တကယ္ဆို ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အိန္ဂ်ယ္ အက္ေဆးထဲကလုိပဲ မင္းဟာ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေတြ ပြင့္ေနတဲ႔ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားထဲကို ၀င္ေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ဆိုတဲ႔ နိမိတ္ပံုကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္မရိပ္မိခဲ႔တာပဲ…။ ကိုယ္တို႔ အတူပ်ံသန္းခ်ိန္ တခဏေလးဟာ တစ္သက္မေမ႔ရက္စရာျဖစ္ခဲ႔ပါျပီ အိန္ဂ်ယ္…။ ခုေတာ့ ကိုယ္မင္းကို အေ၀းကပဲဆက္ခ်စ္သြားမယ္…။  မင္း မရွိတဲ႔အခ်ိန္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ ေခါင္းစဥ္မပါတဲ႔ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ အသက္ဆက္ရွင္ေနရသလိုပါပဲ… ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးနဲ႔႔ဲ…။ မင္းေျပာခဲ႔ဖူးတာကို မွတ္မိေနတုန္းပဲ ကိုယ္ေရးတဲ႔ ကဗ်ာထဲမွာ “ကဗ်ာလူ”ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲတဲ႔…။ ဟုတ္တယ္ အိန္ဂ်ယ္ ကိုယ္ကဗ်ာေတြမေရးျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲ….။ မင္းက ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကိုျမတ္ႏိုးတယ္ ကိုယ္ေရးတဲ႔ အက္ေဆးေတြကို ခ်စ္တဲ႔သူ…။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းက ထြက္က်လာတဲ႔ သံစဥ္လွလွေလးေတြကို သိမ္းဆည္းေပြ႔ပိုက္တတ္သူ…။ 

မင္းမရွိတဲ႔ေနာက္

ခ်ိဳျမိန္အလြမ္းေတြဟာလဲ

အလြမ္းခါးခါးေတြအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း...

ဒီတေႏြလံုး ကၽြမ္းေလာင္သြားခဲ႔တဲ႔

ကိုယ့္အလြမ္းျပာေတြ ျပန္ေကာက္ၾကည့္မိတယ္…

မျမင္ရတဲ႔ မ်က္ရည္စက္တခ်ိဳ႔

ကၽြမ္းေျမ႔ေနတဲ႔အလြမ္းေပၚတစ္စက္က်တုိင္း

အလြမ္းေငြ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ…

ငု၀ါပန္းခိုင္ေတြ ကိုယ့္ကို ငံ႔ုၾကည့္ၾကလို႔…

မငိုပါနဲ႔မိန္းကေလးရယ္လို႔…ေခ်ာ့သိပ္ရွာတယ္..

စိန္ပန္းေတြ ထင္တိုင္းေရာင္စံုပြင့္လည္း

ကိုယ့္အျမင္မွာေတာ့ အျဖဴ နဲ႔အမဲ...။

ကိုယ္ငိုေနတာသိလား….

ဟိုး.. အေနာက္ယြန္းဆီက မိုးတိမ္ေတြ

ညိဳမဲေမွာင္မိုက္ေနၾကျပီ….

မိုးစက္ေတြခုန္ဆင္းလာမွာလား

မိုးခ်ိန္းသံေတြကေတာ့ ပဲ႔တင္ထပ္

မိုးစက္ေတြ တစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ ပက္ဖ်န္းလိုက္တာနဲ႔

ပန္းပိေတာက္ေတြပြင့္လန္းၾကေတာ့မွာတဲ႔..

ကိုယ့္မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔  ပက္ဖ်န္းလိုက္ရင္ေရာ

မင္းအလြမ္းပြင့္ေတြ ပြင့္လန္းၾကမလား အိန္ဂ်ယ္.....။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ကုိယ္ေလ စက္၀ိုင္းသီအိုရီကို လိုက္နာက်င့္သံုးေနတုန္းပဲသိလား…။ ကိုယ္ခုခ်ိန္ထိ စက္၀ုိင္းေပၚဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပဲ…။ ေက်ာခိုင္းသြားၾကတဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စက္၀ိုင္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္ တစ္ေန႔ဆံုေတြ႔ႏိုင္လိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္မႈက ကိုယ့္ႏွလံုးသား ဟိုးအတြင္းထဲကို စူးႏွစ္၀င္ေနခဲ႔ျပီ…။ ၾကယ္ေတြ၀ွက္ထားတဲ႔ညတုန္းက ကိုယ္ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္… အိန္ဂ်ယ့္ကိုလြမ္းရင္းနဲ႔ ရင္ကြဲနာက်သြားတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုလဲ ၀ွက္ထားေပးပါလို႔ေလ…။

အိန္ဂ်ယ္ေသသြားျပီေနာ္...ဆိုတဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႔....ကိုယ့္ရဲ႔၀ိညာဥ္ေတြ
ဟိုးးး အေ၀းကို လႊင့္စင္သြားခဲ႔ဖူးတာ မင္းသိလား...။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဖန္ဆင္းထားတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကို ကိုယ့္လက္နဲ႔သတ္ပစ္ပါ့မလား။
အိန္ဂ်ယ္တကယ္ေသသြားရင္ေတာင္ ကိုယ္က ကိုယ့္အသက္နဲ႔ဆက္ေပးမယ့္သူပါ.... ယံုတမ္းစကားမဟုတ္ပါဘူး.....
ဒါေပမယ့္လည္း မင္းကို ယံုေပးပါလို႔ ကိုယ္မေတာင္းဆိုခ်င္ဘူူး...။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္...ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ဆံုဆည္းမႈဟာ မွားယြင္းမႈတစ္ခုမဟုတ္ပါဘူး။

မိုးေငြ႔