မိုးရေထဲက အဝါရောင်ထီးကလေး.....

ဒီေန႔လဲ ကိုယ္ထီးမပါလာခဲ႔ျပန္ဘူး….။ မလံု႔တလံုကားဂိတ္အမိုးေလးကေန တစက္စက္က်ေနတဲ႔ မိုးေရေတြကို ထုိင္ၾကည့္ရင္း စီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနခဲ႔တာ…။ မိုးရာသီစိုစြတ္စြတ္ၾကီးကို သြားရလာရခက္လို႔ သူမ်ားေတြ ျငီးျငဴေနၾကေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ မိုးထဲလမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုေပ်ာ္တာ…။ ထီးမပါလဲဲ… မိုးေရထဲသြားရတာ မိုးေရစက္ေတြက်ေနတာကိုျမင္ရတာကို ေပ်ာ္တာပါပဲ…။ နဲနဲမိုးခ်ဳပ္ေနျပီမို႔… ကားေစာင့္မယ့္သူေတြ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး…။ က်န္တဲ႔ ကားေစာင့္ေနသူေတြက ထီးေတြကိုယ္စီနဲ႔မို႔ ကိုယ့္လို ကားဂိတ္အမိုးေအာက္မွာ လာမခိုၾကဘူး…။ ထိုင္ခံုရွိေပမယ့္ ခံုေတြကစိုေနျပီ ျပီးေတာ့ ထုိင္ေနလည္း မိုးကမွမလံုတာေလ…။ ကိုယ္ကေတာ့မသိဘူး မိုးစိုလဲထိုင္တာပဲ…။ ခနေနေတာ့ ကိုုယ့္ေဘးကို ထီးအ၀ါေရာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္…။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ငု၀ါလိုအ၀ါမ်ိဳးနဲ႔ ထီးကိုကိုင္လို႔ ကိုယ္နဲနဲအံ့အားသင့္သြားခဲ႔တယ္…။ တေလာက ကိုယ္ၾကည့္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ “အခ်စ္မိုး”ဆိုတဲ႔ ဒရမ္မာအခ်စ္ကားေလးထဲက မင္းသားေလးကိုင္တဲ႔ ထီးနဲ႔တေရာင္ထဲပဲ…။ ဟုတ္တယ္ ဂ်န္ဂန္ေဆာ့ ကိုင္တဲ႔ထီးမ်ိဳးေလးပါပဲ…။ ကိုယ္ေတာ္ရံု ကိုရီးကားေတြကို သိပ္မၾကည့္တတ္ဘူး…။ ယူက်ဳမွာ သီခ်င္းေတြေလွ်ာက္ရွာရင္းနဲ႔ ေတြ႔မိသြားလို႔ အဲဇာတ္လမ္းတြဲေလးကို ၀ယ္ၾကည့္လိုက္မိတာ…။ ဇာတ္ကားထဲက အေဆြးသီခ်င္းေတြကလဲ သိပ္ေကာင္းတာပဲ…။ အဲမင္းသားမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိျပီး… ေဘးနားက ေကာင္ေလးကို မသိမသာေလးေစာင္းငဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နားသယ္စပ္မွာ ေဒါက္ရွည္ရွည္ထားျပီး တျခမ္းကိုခပ္ပါးပါးညွပ္ က်န္ဆံပင္ေတြကို ထိပ္မွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္စုခ်ည္ထားတယ္… ။ ဟုတ္ပါတယ္ Love Rain ထဲက ဂ်န္ဂန္ေဆာ့ပံုစံပဲ တေထရာထဲကို…။  ဧကႏၱ သူလည္း အဲကားေလးကိုၾကည့္ျပီး မင္းသားစတိုင္လ္ကိုၾကိဳက္လို႔ အတုခိုးထားပံုရတယ္…။ မ်က္ႏွာက်ကလည္း သြယ္ရွည္ရွည္နဲ႔ မ်က္ခံုးနက္နက္ထူထူေလး… ႏွာတံေျဖာင့္ေျဖာင့္… ရွပ္ခါးရွည္ကို ၾကိဳးခ်ည္ျပီး ေဘာင္းဘီကို အက်ပ္၀တ္တာလည္း တူတယ္…။ ကိုယ္သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ျပီး ဒီဖက္လွည့္ျပီးတစ္ခ်က္ျပံဳး လိုက္မိသြားတယ္…။ မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ဆူပုပ္ပုပ္နဲ႔…။ တစ္ခုခုကိုစိတ္တိုေနပံုရပါတယ္…။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ႔ ထီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့…ဟား..ဟား… သူ႔ထီးက က်ိဳးေနတာကိုး…။ သူက ထီးကိုဖြင့္ၾကည့္ျပီး ျပန္ပိတ္ ကၽြတ္ခနဲစုတ္သတ္လိုက္ျပန္တယ္…။ (တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ သူ႔ထီးက အခ်စ္မိုးဇာတ္ကားထဲက မင္းသားကိုင္တဲ႔ ထီးလိုပဲ အရိုးက်ိဳးျပီး တစ္ဖက္ကို အိက်ေနတာ… အဲကားထဲကအတိုင္းမ်ား စတိုင္လ္ထြင္လာသလားမေျပာတတ္ပါဘူး..) ေအးေလ မိုးထဲေလထဲ ထီးကပ်က္ စတိုင္လ္ပဲ႔ေနတာေပါ့…။ ေယာက်္ားေလးပဲ ထီးပ်က္လဲဘာအေရးလဲ မိုးေရထဲေလွ်ာက္လိုက္ ေပ်ာ္စရာၾကီး…။ ကိုယ့္လိုမိုးခ်စ္တဲ႔သူလို႔ လူတိုင္းကိုဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ႏႈိင္းလို႔ရမလဲေလ…။ သူ႔ထီးကို ျပန္ပိတ္ျပီး အလည္ေနရာကေနကိုင္ျပီး ေဒါသမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကားအလာကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကို သူလွမ္းၾကည့္မိသြားတယ္…။ 

ကိုယ္ကလည္းသူ႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ သူလွမ္းအၾကည့္မွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက ျပံဳးလက္စျဖစ္ေနခဲ႔တယ္…။ သူက သူ႔အျဖစ္ကို အစအဆံုးထိုင္ၾကည့္ျပီး ရယ္ေနတဲ႔ ကိုယ့္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကီးက်ဳတ္ၾကည့္ျပီး လမ္းမဘက္ကို အၾကည့္လႊဲပစ္လိုက္တယ္..။ ဟဟဟ…တကယ္ဆို ကိုယ္က ဂ်န္ဂန္ေဆာ့ပံုစံတေထရာထဲကို ေကာ္ပီယူထားတဲ႔သူနဲ႔ ထီးအေရာင္ေကာ အျဖစ္ပါတူေနလို႔ ရယ္ခ်င္မိသြားခဲ႔တာပါ…။ ကိုးရီးယားလိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ရမလား…“အညာေဇယိုိဂ်န္ဂန္ေဆာ့” ဆိုျပီးေတာ့ေလ…။ ေဟာ…ဘတ္စ္ေရာက္လာျပီ …။ မိုးကေတာ့ သိပ္မသည္းေပမယ့္ ရြာေနတုန္းပဲ…။ ကိုယ္လြယ္အိတ္ကို ျပန္ျပင္လြယ္ျပီး ကားေပၚေျပးတက္လိုက္တယ္…။ ကားေပၚမွာ ထိုင္စရာေတြအမ်ားၾကီး…။ အေရွ႔ဖက္ ဒရိုင္ဘာေနာက္ေက်ာ တစ္ခံုေက်ာ္မွာ ကိုယ္၀င္ထိုင္လိုက္တယ္…။ ကိုယ့္ဘယ္ဖက္မ်က္လံုးေဒါင့္မွာ အ၀ါေရာင္၀င္လာခဲ႔တယ္…။ ခုနက ေကာင္ေလးပါ သူက ကိုယ့္ထုိင္ခံုအေရွ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာမွာ ေနရာယူလိုက္တယ္…။ ကားစထြက္ေတာ့ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက နားက်ပ္ေလးထုတ္ျပီး နားထဲထည့္လိုက္တယ္…။ ခုက ေနရာတိုင္းကားက်ပ္ေတာ့ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကားေပၚမွာ အပ်င္းေျပ နားက်ပ္တပ္ျပီး သီခ်င္းနားေထာင္ေလ့ရွိတာကိုး…။ ကိုယ္ကေတာ့ စီးရမယ့္မွတ္တိုင္က ငါးမွတ္တိုင္ထဲရယ္ ကားမက်ပ္ရင္ ငါးမိနစ္နဲ႔ေရာက္ျပီ… ။ ကားက ဂိတ္တိုင္းလူသိပ္မတင္ေတာ့ဘဲ ဆက္တုိက္ေမာင္းလိုက္တာ… ကိုယ္ဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္ေရာက္ခါနီး မီးပြိဳင့္မွာပဲ နဲနဲၾကာသြားခဲ႔တာ…။ မီးပိြဳင့္ေက်ာ္တာနဲ႔ ဆင္းရေတာ့မွာမို႔ အေပါက္၀မွာ အဆင္သင့္ေနရာယူရပ္ေနလိုက္တယ္…။ ကိုယ့္မ်က္လံုးညာဖက္ေဒါင့္ကို အ၀ါေရာင္ေလး ထပ္ေရာက္လာျပန္တယ္…။ ဟင္… သူလည္းကိုယ္ဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမွာပဲလား…။ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္အရင္ဆင္းလာခဲ႔တယ္…။ 

လမ္းကူးဖို႔မ်ဥ္းက်ားမွာ ရပ္ေစာင့္ေတာ့လဲ အ၀ါေရာင္ေလးက ထပ္ေရာက္လာျပန္တယ္…။ မဟုတ္ပါဘူး…သူျပန္မယ့္လမ္းနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္တူရလား…။ ကားမီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ မိုးကေတာ့ သူ႔အရွိန္ေလးအတိုင္း ရြာျမဲရြာဆဲ…။ ေတာ္ေသးတယ္ လြယ္အိတ္က သေရအိတ္မို႔ မိုးစုိလည္း အထဲထိမစိုႏိုင္…။ အ၀ါေရာင္ကေလးကေတာ့ သူ႔ထီးအက်ိဳးကိုဖြင့္ျပီး အိက်ေနတဲ႔ထီးရြက္ကို ထိန္းတဲ႔အေနနဲ႔ ထီးရိုးကို အလည္ကေနကိုင္ျပီး ေစာင္းတာေတြ႔လိုက္တယ္…။ ထီးကျပန္႔ကားမေနဘဲ ခပ္အုပ္အုပ္ေလး က်ေနတယ္…။ ကားလမ္းကူးျပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းမတစ္ခုကိုျဖတ္၀င္ျပန္ေတာ့လဲ သူနဲ႔လမ္းထပ္တူျပန္တယ္…။ ေရာ္..မခက္လား…။ မိုးစိုမခံခ်င္လို႔ သူကေတာ့ ထီးအက်ိဳးကို ရေအာင္ေစာင္းရွာတယ္…။ သူ႔ေကေလးပ်က္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္..။ ကုိယ္ကေတာ့ မိန္းမတန္မဲ႔ မိုးေရစိုခံျပီး ဒီတိုင္းေလွ်ာက္တယ္…။ ကိုယ္သူ႔ကို ေက်ာ္တက္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္…။ ဆိုက္ကားဂိတ္ေက်ာ္ေတာ့…ေျခသံၾကားလို႔ ကိုယ္လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္…။ အ၀ါေရာင္ေကာင္ေလးပဲ…။ ဒီလမ္းက မီးနဲနဲေမွာင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရင္ ကိုယ့္ေရွ႔ေနာက္လူေတြကို သတိနဲ႔ၾကည့္ထားရေသးတယ္…။ ရုတ္တရက္ သူက ေျခလွမ္းက်ဲၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္ေဘးကို လႊားခနဲေရာက္လာခဲ႔တယ္…။ ကိုယ္လန္႔ဖ်တ္ျပီး သူ႔ကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္လိုက္မိတယ္…။ တခ်ိန္ထဲမွာ ကုိယ္က သူ႔ထီးက်ိဳးအမိုးေအာက္ထဲေရာက္ေနခဲ႔ျပီ…။

“ဒီမွာ… ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အိမ္ျပန္လမ္း တူတူေလာက္က်မယ္ထင္တယ္… မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္ေနတာ မေကာင္းပါဘူး ကၽြန္ေတာ့္ထီးနဲ႔ အတူလိုက္ျပန္ပါ…လာပါ..” သူက လာပါေတြဘာေတြေျပာေပမယ့္ သူ႔ထီးက ကိုယ့္ကုိမိုးျပီးသားျဖစ္ေနျပီ…။ က်ိဳးေနတဲ႔ထီးေအာက္မွာ မိုးလည္းလံုမွာမဟုတ္ဘဲနဲ႔မ်ား အပိုေတြလုပ္ျပီလို႔ ကိုယ္ေတြးျပီး ရယ္ခ်င္မိသြားျပန္တယ္…။ တကယ္ပါပဲ အခ်စ္မိုးၾကည့္ျပီး ဒီေကာင္ေလး စိတ္ကူးယဥ္လြန္ေနတာ…အသိသာၾကီး…။ ကိုယ္သူ႔ကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ျပီး “ေနပါေစ တို႔ဒီတိုင္းပဲျပန္ပါ့မယ္ မိုးစိုခံခ်င္လို႔ကို သက္သက္ထီး မေစာင္းဘဲျပန္တာ… ဒီမွာေတြ႔လား တို႔မွာထီးပါတယ္… မင္းထီးအက်ိဳးကိုပိတ္လိုက္ပါ ၾကည့္မေကာင္းဘူး… ေရာ့... ဒီထီးငွားေပးလိုက္မယ္…” တကယ္ေတာ့ ကိုယ္အိတ္ထဲကေန စြဲထုတ္ျပလိုက္တာက ေႏြရာသီေစာင္း ထီးအေသးေလး… မိုးလဲမလံုဘူး… ျပီးေတာ့ ဇာအနားတြန္႔ေတြနဲ႔ ဂ်န္ပန္ေခါက္ထီး….။

“မယူေတာ့ပါဘူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ” တဲ႔…။ က်ိဳးေနတဲ႔သူ႔ထီးအ၀ါေရာင္ အမိုးေအာက္မွာ အတူတူဆိုေတာ့ သူမ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက တစ္ေပခြဲေလာက္ပဲေ၀းတာ…။ ခပ္ေ၀းေ၀းက လမ္းမီးေရာင္ေၾကာင့္ ဗာဒံေစ့ပံု ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မ်က္အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲက ရွက္ရိပ္ေလးျဖတ္ေျပးသြားတာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးတယ္…။ သူ႔ထီးအက်ိဳးနဲ႔ သူဇာတ္လမ္း လာလုပ္တာကို ျပန္ရွက္သြားတာ မတတ္ႏိုင္ဘူး..။ ကိုယ္…သူ႔မ်က္လံုးတည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ ျပံဳးျပျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ႔ေတာ့…….

“ခင္ဗ်ားက ရုပ္ေလးေခ်ာလ်က္နဲ႔ ယြန္ဟီးလိုမ်ိဳး မိန္းမ..မဆန္လိုက္တာ”တဲ႔…။ သူေျပာတာကို ၾကားလိုက္ေသးတယ္…။ ေနာက္ဆို သြယ္သြယ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ယြန္ဟီးလို ဂါ၀န္တိုေလးေတြ ၀တ္တတ္တဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကိုပဲ ထီးလိုက္မိုးေပးေနာ္လို႔ ကိုယ္မေျပာလိုက္ေတာ့ပါဘူး…။ အျပာစင္းရွပ္လက္ရွည္ကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲ ထည့္၀တ္ျပီး အျဖဴေရာင္သေရခါးပတ္ခပ္ၾကီးၾကီး ၀တ္ထားတဲ႔ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ခပ္ျမင့္ျမင့္စုထံုးထားတဲ႔ ကိုယ့္ကို သူက မိန္းမမဆန္ဘူးေျပာတာ မဆန္းပါဘူးေလ…။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ရုပ္ေခ်ာတယ္လို႔ အမွန္တိုင္း၀န္ခံသြားတာေလးကိုေတာ့ သေဘာအက်ၾကီး က်လိုက္ပါတယ္… အ၀ါေရာင္ေလးရယ္…း) ။

မိုးေငြ႔

ငွက္ေပ်ာသီးေရႊ႔ၾကည္.....

မုန္႔ေတြတစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး စမ္းလုပ္ေနတာ...။ အိမ္နားက အစ္မတစ္ေယာက္ေပးလိုက္တဲ႔ ရခိုင္တစ္ဖီးကို ငွက္ေပ်ာသီးေရႊၾကည္(ဆႏြင္းမကင္း)စမ္းလုပ္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ အဲအစ္မက လုပ္နည္းေတြဘာေတြ အကုန္ေျပာျပလိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္..။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔လုပ္တဲ႔ မုန္႔မွန္သမွ်အကုန္ၾကိဳက္တယ္..။ ဘိန္းေစ့နဲ႔အုန္ႏို႔ဗူးကလည္းအဆင္သင့္ရွိေနေတာ့ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မွာ တစ္ခါတည္းလုပ္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ ငွက္ေပ်ာသီးရတုန္းတဲ႔ ေသာၾကာေန႔ မမွည့္ေသးဘူး..။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကဆယ္လံုးေက်ာ္ေလာက္ပါတယ္...။ ဒီမုန္႔ကို လူတိုင္းလုိလုိလုပ္ဖူး လုပ္တတ္ၾကပါလိမ႔္မယ္... ဒါကေတာ့ ကိုယ့္လုပ္တဲ႔နည္းကိုမွ်ေ၀တာပါ...။ ငွက္ေပ်ာသီးေတြအားလံုးကို ဇလံုတစ္ခုထဲမွာ အခြံခြာထည့္ျပီး ေက်ေနေအာင္ေခ်ထားလိုက္ပါ...။ လက္နဲ႔မေခ်ခ်င္လည္း ပိုျပီးမြတ္သြားေအာင္ စက္နဲ႔ေခ်လဲရပါတယ္..။ ျပီးတာနဲ႔ သၾကား ရွစ္ဇြန္း အုန္ႏို႔ 500 ml (မုန္႔မဖုတ္ခင္အေပၚမွာထပ္ထည့္ဖို႔ အုန္းႏို႔ကိုနဲနဲခ်န္ထားပါ)၊ ဆားလက္ဖက္ရည္ဇြန္းဖ်ား မုန္႔ဖုတ္ဆိုဒါ လက္ဖက္ရည္ဇြန္းဖ်ား ေထာပတ္ေပ်ာျပီးသား ေျခာက္ဇြန္း အနီေရာင္တစ္စက္ထည့္ျပီး ေသခ်ာႏွံ႔စပ္ေအာင္ေမႊေပးျပီးတာနဲ႔ ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ႔ ဗန္းထဲကိုထည့္လုိက္ပါ..။

ဒီလိုဗန္းထဲထည့္ျပီးတာနဲ႔ အုန္ႏို႔နဲ႔ ေထာပတ္အေပၚကေနထပ္ထည့္ျပီး ဘိန္းေစ့ျဖဴးလိုက္ပါ...။ 160 ဒီဂရီၾကိဳျပီးအပူေပးထားတဲ႔ အာဗင္ထဲကို အေပၚမီးေအာက္မီးနဲ႔ အလည္ကန္႔မွာထည့္ျပီး 45မိနစ္ဖုတ္ပါ...။ မုန္႔က်က္မက်က္ကို ၀ါးေခ်ာင္းေလးနဲ႔ထိုးၾကည့္ျပီး မုန္႔ကပ္မပါလာရင္ ရပါျပီ...။

ေတြ႔လား မီးအခ်ိန္အဆလိုေသးတယ္ ...။ ေနာက္ထပ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ရဦးမယ္...။ မ်က္ႏွာျပင္ေလးနဲနဲမဲသြားေပမယ့္ အဲဒီတူးတာေလးကိုကေကာင္းတယ္လို႔ အားေပးၾကတယ္..း)

 မိုးေအးေအးမွာ လက္ဖက္ရည္ေလးနဲ႔တြဲဖက္စားလိုက္ရေအာင္ေလ

မိုးေငြ႔

မႏၱေလးည.....

ပံုကို google မွယူသည္

ညေနခင္းဆည္းဆာအလွကို မျမင္ရတာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ…..။ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေက်ာ္သြားတဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ကားေတြ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ႔တိမ္ေတြ… အိပ္တန္းျပန္ဖို႔ အုပ္စုလိုက္ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္အုပ္ေတြ…။ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ၾကည့္ခ်င္လို႔လက္မွတ္၀ယ္ကတည္းက ျပဴတင္းေပါက္ေနရာကို တမင္ေရြး၀ယ္ခိုင္းထားတာ….။ သူေဌးက ေလယာဥ္နဲ႔သြားဖို႔စီစဥ္ေပးတာကိုေတာင္ ျငင္းပယ္ခဲ႔တာ ခုလိုရႈခင္းမ်ိဳး…အေရာင္မ်ိဳးကိုခံစားခ်င္လို႔…ျပီးေတာ့ ျဖတ္သြားမယ့္ျမိဳ႔တိုင္းရဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လည္းၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ေလ…။ အမွန္ေတာ့ ဒီခရီးက အလုပ္မအားတဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္အတြက္ အစားသြားေပးတဲ႔ခရီးပါ…။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္က ရံုးထိုင္သက္သက္ပဲေလ…။ ဒီလုပ္ငန္းကိုစေျပာင္းကိုင္လုိက္တုန္းကတစ္ၾကိမ္ပဲ စာရင္းဇယား သြင္းပံုသြင္းနည္းကို ထရိန္နင္သေဘာမ်ိဳးတစ္ခါေတာ့ သြားျပဖူးခဲ႔တဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေလးရွိထားလို႔ ကိုယ္သာ အစားထိုးလုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ အဆင္ေျပဆံုးလူဆိုျပီး သေဌးကဆံုးျဖတ္လိုက္တာတဲ႔…။ ျပီးေတာ့ အဲဒီျမိဳ႔က ၀န္ထမ္းလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကလဲ ကိုယ္နဲ႔ဖုန္းဆက္သြယ္ေနက်သူေတြ စာရင္းေတြဆက္ႏြယ္ေနတဲ႔ သူေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုပဲလာေစခ်င္ၾကတယ္….။

အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးက ဟိုအရင္လို ၾကမ္းတမ္းက်ဥ္းေျမာင္းမေနေတာ့ပါ….။ လမ္းေကာင္းလို႔ထင္တယ္ ဘာမွသိပ္မၾကာလုိက္ဘူး ညေနစာစားဖို႔ ၁၁၅မိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ညရနာရီပဲရွိေသးတယ္……။ ကိုယ္ထိုင္တဲ႔ေနရာက ဒရိုင္ဘာေနာက္ဖက္ တစ္ခံုေက်ာ္ေလးမွာမို႔… ေအာက္ဆင္းဖို႔က အဆင္ေျပေနတယ္…။ ထံုးစံအတိုင္း ခရီးသြားေတြလုပ္ေနက် ထမင္းမစားခင္ သန္႔စင္ခန္းအေပါ့အပါးသြား ေျခလက္သန္႔စင္တယ္…။  ျမန္မာဟင္းက feel မွာပဲအဆင္ေျပဆံုးမို႔ အဲဒီဆိုင္ကိုပဲေရြးလိုက္တယ္…။ ဒီလိုပူပူအိုက္အိုက္ရာသီမွာ ဆီျပန္ဟင္းေတြထက္ အရည္ေသာက္နဲ႔အေၾကာ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးပဲ စားဖို႔ေကာင္းတာေလ….။ ထမင္းဆီဆမ္းကို ေျမပဲဆန္ေလွာ္ျဖဴးျပီး ၾကက္ေၾကာ္မွာလိုက္တယ္ အခ်ဥ္ရည္ဟင္းတစ္ခြက္ပါလာခ်ေပးတယ္…။ ရန္ကုန္မွာသာ ပူအိုက္ေနတာပါေလ… တကယ္ဆို ဒီရာသီက ေဆာင္ဦးေပါက္ ရာသီ… ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ မနက္ေစာေစာျမဴေတြႏွင္းေတြက်လို႔ အေႏြးထည္ေတာင္၀တ္ေနရျပီလို႔ ဆိုတယ္…။ ေမေမက အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးေတြ  ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္…။ ဟိုေရာက္ရင္ေအးလိမ္႔မယ္သမီးတဲ႔… ေမေမ့ဘယ္သူေျပာလဲဆိုေတာ့… ကိုကို႔ေမေမနဲ႔ဖုန္းေျပာထားလို႔ ဟိုေရာက္ရင္ေတာင္ ကိုကိုတို႔အိမ္မွာပဲတည္းရမယ္လို႔ စီစဥ္ထားၾကလို႔ ကိုယ့္မွာ ရံုးကလုပ္ေပးထားတဲ႔ ေနရာမွာမတည္းျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ဖ်က္ခိုင္းရေသးတယ္…။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရံုးကစီစဥ္ေပးတဲ႔ေနရာကိုပဲ ကိုယ္တည္းခ်င္တဲ႔ဆႏၵရွိတာ…။ ဒါေပမယ့္ လူၾကီးေတြေျပာထားျပီးသားမို႔ မျငင္းသာေတာ့ဘူးေလ…။ ျပီးေတာ့…ကားဂိတ္ကို ကိုကို ကိုယ္တုိင္လာၾကိဳဦးမယ္တဲ႔….။ ေမေမကေျပာေသးတယ္ ညည္းပဲ ညည္းငယ္ငယ္ကနဲ႔တူတဲ႔ ကေလးမေလးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔…။ ဟုတ္တယ္ ကိုကို႔သမီးေလး မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္မိျပီး အသည္းယားယားနဲ႔ အဲဒီကေလးမေလးပါးကိုဆြဲလိမ္ခ်င္ေတာ့တာ ..။ 

အျပင္မွာပူေပမယ့္…ကားထဲမွာေတာ့ ေလေအးစက္က ေအာ္တိုတင္ထားလို႔ ေလွ်ာ့မရျပဳမရနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ကိုေအးစိမ္႔တာ…။အေတြ႔အၾကံဳရွိထားလို႔ ခရီးသြားဂြမ္းေဆာင္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္ကို ယူထားလို႔သာ အေအးဒဏ္ကုိ  ခံႏိုင္ေတာ့တယ္…။ ကားထဲကျပတဲ႔ ဗီဒီယိုကို စိတ္၀င္စားသူကနဲနဲရယ္… တခ်ိဳ႔က ထမင္းစားျပီးေတာ့ မိွန္းေနၾကျပီ….။ ကိုယ္ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဘယ္ျမိဳ႔ကိုေရာက္ေနျပီလဲ ျမိဳ႔ရဲ႔ အလင္းမီးပြင့္မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ေတြကိုသာ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေတာ့တယ္….။ ေကာင္းကင္က ၾကည္စင္ျပီး ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားေတြ ကလည္း ျမိဳ႔ျပမဟုတ္လို႔ထင္ရဲ႔ ခါတိုင္းျမင္ေနက်ထက္ပိုမ်ားေန တယ္လို႔ထင္တယ္…။ သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ လျခမ္းက ေကာင္းကင္မွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ရွိလွတယ္….။ ကားသြားရာေနာက္ကို လိုက္လိုက္လာေနတ႔ဲ လကိုေငးေမာလိုက္ အေရွ႔ရိုးမေတာင္စြယ္တခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔…. ညသန္းေခါင္းေတာ္ေတာ္ေက်ာ္မွ ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္…..။ မနက္ငါးနာရီပဲရွိေသးတယ္ မိတၳီလာမွာ မနက္စာစားဖို႔ရပ္နားတယ္…။ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ႏြားႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ေသာက္တယ္….။ အျပင္မွာေဆာင္းေလေအးေတြတိုက္လို႔ ခပ္ပါးပါးဂ်ာကင္ေလး ထပ္ထားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္….။ ကားျပန္ထြက္ေတာ့ အိပ္လို႔မရေတာ့ဘူးေလ….။ ေျခာက္နာရီမထိုးမခ်င္း မိုးမလင္းေသးဘူး…။ ရန္ကုန္မွာငါးခြဲေလာက္ဆို အလင္းေရာင္ကလာခ်င္ေနျပီ…။ ဒီမွာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ျမဴေတြမႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔…..။ ျမစ္ငယ္ျမစ္သား ပလိတ္ျမိဳ႔ေတာက္ေလွ်ာက္က လမ္းမၾကီးအသစ္ဖက္ကသြားလို႔ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲေနျပီ….။ လမ္းအသစ္မို႔လို႔ အရင္ထက္လဲပိုနီးျပီးျမန္လာတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္…။

ကၽြဲဆည္ကန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ေျခာက္ခြဲပဲရွိေသးတယ္……။ ကားၾကီး၀င္းကေတာ့ အရင္လိုမေျပာင္းလဲေသးဘူး…. ကားေတြၾကပ္တတ္ေနတုန္း ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႔စည္ကား ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတုန္း ကား၀င္းအ၀င္လမ္းေတြ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြျဖစ္ေနတုန္းပဲ…။

ကိုယ္စီးလာတဲ႔ ကားဂိတ္တည့္တည့္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုတခါတည္းတန္းျမင္လုိက္တယ္…။ သူ႔ရဲ႔ CRV ခဲေရာင္ကားေရွ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္လို႔….။ ကိုယ္ကပါလာတဲ႔ ေသတၱာခပ္ေသးေသးမို႔ ကားဗိုက္ထဲမထည့္ေတာ့ ပစၥည္းေရြးစရာလဲမရွိဘူးေလ…။ တခါတည္းဆင္းရံုပဲ…။ ကုိယ္ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ သူခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတယ္…။

“အားနာလိုက္တာ ကိုကို ကိုယ္တိုင္ဘာလို႔လာၾကိဳရတာလဲ ရံုးကလဲ စီစဥ္ေပးထားတာကို”

“ကိုယ့္ညီမေလးတခါတေလမွလာတာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လာၾကိဳရမွွာေပါ့…ဘယ္လိုလဲ ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား နဲနဲေတာ့ပင္ပန္းမွာ…”

“ဟုတ္…ေျပပါတယ္…ညီမေလးက ကားစီးရတာပိုၾကိဳက္တယ္…”

“ညီမေလးပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ အျပန္လက္မွတ္ကိုေတာင္ ကိုယ္ေလယာဥ္နဲ႔ၾကိဳလုပ္ထားေပးတယ္”

“ဟာာ… ကိုကိုကလဲရပါတယ္ ကားနဲ႔ပဲျပန္မယ္…”

“ရတယ္လုပ္မေနနဲ႔ေလ ခုပဲတညလံုးကားစီးလာတာပင္ပန္းေနျပီး ျပီးရင္ကိုးနာရီက် ရံုးတက္ရမယ္မဟုတ္လား… ဒီေတာ့ အျပန္ကိုေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ျပန္ေစခ်င္တယ္…”

ကားေမာင္းရင္း ကိုယ့္ကိုကေလးတစ္ေယာက္လိုစိတ္တိုင္းက်စီစဥ္ေပးေနတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ႔ ၾကည့္လိုက္မိတယ္….။ သူအျမဲတေစကိုယ့္ကို ဟိုးး ငယ္ငယ္တုန္းကလိုမ်ိဳး စိုးရိမ္တၾကီးရွိတတ္ေနတုန္းပဲ…. ဂရုတစုိက္ရွိတတ္ေနတုန္းပဲ….။ ကိုယ္ကသာ သူ႔ရဲ႔ ယုယၾကင္နာမႈေတြကို အခြင့္ျပည့္ယူလို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့တာ…။ ကိုကို႔တို႔ေနတဲ႔ သိပၸံလမ္းကအိမ္နဲ႔ ကၽြဲဆည္ကန္ကားၾကီး၀င္းနဲ႔က သိပ္မေမာင္းရဘူး… ဆယ့္ငါးမိနစ္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုေရာက္ျပီ…..။ ကိုကိုတို႔အိမ္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ဖူးတာ….။ သိပၸံလမ္းမၾကီးေပၚမွာပဲ ျခံအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ တိုက္ၾကီးကဟီးေနေရာပဲ….။ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ကားထိုးရပ္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္ထဲကေန အ၀ါေဖ်ာ့ေရာင္ခ်ည္ဘေလာက္စ္နဲ႔ ခ်ည္အခ်ိတ္လိုင္းေလးေတြပါတဲ႔လံုခ်ည္ကို၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အသားျဖဴ၀င္း၀င္းအမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာတယ္…။ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ႔ ကိုယ့္လက္ထဲကေသတၱာကို အတင္းလာကူဆြဲေနတယ္…။

“ရတယ္အစ္မ…ေနပါေစ ညီမကိုယ့္ဘာသာသယ္ပါ့မယ္… ကိုကိုအမ်ိဳးသမီးလာဟင္..”

“ဟုတ္တယ္ေလ…ညီမကိုေတာ့ ကိုၾကီးေျပာေျပာေနလို႔သိေနတာ လူကိုေတာ့ ခုမွပဲျမင္ဖူးေတာ့တာ..”

“ဟုတ္ကဲ႔…ကိုကို႔အမ်ိဳးသမီးက တကယ္ေခ်ာလွတဲ႔သူပဲ….ကိုကိုကံေကာင္းတယ္သိလား…”

“ကဲ…နန္းေရ ကိုယ့္ညီမကိုေတာ့ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးေတာ့…”

မိတၳီလာမွာ မနက္စာကိုစားလာျပီးသားမို႔မစားေတာ့ဘူးလို႔ျငင္းတာဘယ္လိုမွမရ… မနက္ေစာေစာ ကတည္းက ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တယ္ဆိုလို႔ မန္းမုန္႔တီသုပ္ကိုလုပ္ထားျပီးသားတဲ႔….။ အဲဒါနဲ႔ ကိုကို႔အမ်ိဳးသမီးလက္ရာ မုန္႔တီသုပ္တစ္ပြဲကိုစားလိုက္ရေသးတယ္..။ အမယ္ …သူက ကိုယ္တိုင္ကိုယ့္ကို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တယ္…။ ရွမ္းျပည္မွာစိုက္တဲ႔ သူ႔ေကာ္ဖီစုိက္ခင္း ထဲက ေကာ္ဖီေစ့ေတြကို ကိုယ့္ဘာသာေလွာ္ျပီးၾကိတ္ထားတဲ႔ ေကာ္ဖီစစ္စစ္ပါတဲ႔…။
ႏြားႏို႔စစ္စစ္နဲ႔ေဖ်ာ္လို႔ ေကာ္ဖီေလးကအရသာေကာင္းမွေကာင္းပဲ…။ 

“ကိုကို႔သမီးေလးေရာဟင္… သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္…မႏိုးေသးဘူးလား…”

“မနက္က အစ္မႏိုးေတာ့ မ်က္လံုးေလးဖြင့္ျပီး ေမေမဘာလု႔ိအေစာၾကီးႏိုးသလဲတဲ႔ေမးေသးတယ္…ျပီးေတာ့ မီးအိပ္ဦးမယ္ေနာ္တဲ႔ ျပန္အိပ္သြားတယ္…”

“သူ႔ကိုခဏၾကည့္ခ်င္တယ္အစ္မရလား…”

“ရတာေပါ့..လာညီမ အခန္းထဲလိုက္ျပမယ္…”

သူတို႔မိသားစုအိပ္ခန္းရွိတဲ႔ အေပၚထပ္ကိုလိုက္သြားလိုက္တယ္…။ ေလွကားၾကီးက အေကြ႔အလိမ္ပံုေဖာ္ထားတာ အိမ္ရဲ႔ဧည့္ခန္းကၾိကည့္ရင္ လွပက်က္သေရရိွလွတဲ႔ ေလွကားၾကီး…။ ဘုရားခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္အခန္းက်ယ္ၾကီးကို တံခါးဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ၾကီးရဲ႔ေဘးက နံရံၾကီးမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ဓါတ္ပံုကိုယွဥ္လ်က္ေလးခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္…။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ တစ္ေယာက္က ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကပံုေလးပါ…။ ဟုတ္ပါ့…ကိုယ့္ငယ္ရုပ္နဲ႔ ဒီကေလးမကေတာ္ေတာ္ကိုတူတာ..။ ရပ္ေနတဲ႔ အေနအထားေတာင္တူေအာင္ပို႔စ္လုပ္ခိုင္းျပီး ရိုက္ထားတာ…။ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ကေလးမေလးက ပါးေလးေဖါင္းျပည့္လို႔ ဆံႏြယ္ေခြေခြေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက နဖူးမွာကပိုကရိုေလးက်လို႔…။ မ်က္ေတာင္ေလးေတြလည္းေကာ့စင္းလို႔…။ ကိုယ္သူ႔ပါးေဖါင္းေဖါင္းေလးကိုတစ္ခ်က္ငံု႔နမ္းလိုက္တယ္….။ အအိပ္ဆတ္ပံုရတယ္ အီခနဲသူလူးလြန္႔ျပီး မ်က္လံုးေလးကိုေမွးေမွးကေလးဖြင့္ျပီးေခ်ာင္းၾကည့္တယ္…။

“မီးေလး ခ်စ္သည္း…ဘယ္သူလဲသိလား..ဒီတီတီ႔ကိုသိလား…”

“သိတယ္..” အသံေသးေသးေလးနဲ႔ သိတယ္တဲ႔သူကကိုယ့္ကို… ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ…။ ကိုယ္အံ့အားသင့္စြာနဲ႔ သူ႔အေမကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့…။ ကေလးမေလးဆီကိုေမးဆတ္ျပလို႔ ကေလးေလးကိုကိုယ္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့….။ နံရံေပၚကပံုေလးကိုလက္ညိဳးထိုးျပတယ္…။

“ဟဟ…တကယ္..အဲဒီပံုေလးထဲက ကေလးေလးက တီတီပဲဆိုတာ သမီးသိတယ္…ေတာ္လိုက္တာ…”

“ဟုတ္တယ္ ခုေခတ္ကေလးေတြ အတတ္သိပ္ျမန္တာ မွတ္ဥာဏ္လဲေကာင္းသလားမေမးနဲ႔ ခဏေလးသင္ေပးတာနဲ႔ အကုန္မွတ္မိတယ္.. အဲဒါ မေန႔ညတုန္းကပဲေျပာထားတာ အဲဒီဓါတ္ပံုထဲက တီတီလာမွာလို႔… သူက မီးလိုမ်ိဳးပဲလားတဲ႔ ေမးေသးတယ္ သူနဲ႔ရြယ္တူလို႔ထင္ေနတာေလ…”

“ခ်စ္လိုက္တာ… လာပါဦး တီတီ႔ကို အာဘြားလာေပးပါဦး…”

“ဟင့္အင္း…မီးသြားတုိက္လိုက္ဦးမယ္…”တဲ႔…ၾကည့္ဦး… ကိုယ္ျဖင့္ အဲဒီကေလးမေလးနားကကို မခြာခ်င္ေတာ့တာ…ကဲ…။

“အေစာၾကီးရွိေသးတယ္ မီးအိပ္ဦးေနာ္…တီတီေရသြားခ်ိဳးဦးမယ္ ျပီးမွျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္ ဟုတ္ျပီလား..”
  

ကိုယ္သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးျပည့္ျပည့္ေလးကို တစ္ခ်က္ေထြးပိုက္လိုက္ျပီး ဆံပင္ေလးကိုသပ္ေပးေတာ့ ကိုယ့္ပါးျပင္ကို သူ႔လက္ေသးေသးေလးနဲ႔လာပြတ္သပ္ေနတယ္…။

“မီးေစာင့္ေနမယ္ေနာ္…”တဲ႔…။ 


ကိုယ္ေလ အဲဒီကေလးေလးကိုယ္ကိုေထြးပိုက္ေနရင္းနဲ႔ကို ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်ရတယ္…။ ေတာ္ေသးတယ္ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက ေအာက္ဆင္းသြားျပီ..အခန္းထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ခ်စ္သည္းေလးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း….။ 

“တီတီေရခ်ိဳးျပီးရင္ မီးေလးကိုမနက္စာခြံေကၽြးမယ္ေနာ္…”

“ကဲ…အလြမ္းသည္ေနၾကတယ္ဟုတ္လား ခုမွေတြ႔ဖူးတာကို…” ဘယ္ခ်ိန္တုန္းကေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ႔ သူ႔အသံထြက္လာေတာ့မွလွည့္ၾကည့္မိတယ္…။

“ေဟာဗ်ာ…ဘာေၾကာင့္မ်က္ရည္ေတြကစို႔ေနရတာတုန္းဗ်”

“ကိုကို႔သမီးေလးေပါ့ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာကို စကားကလည္းတတ္တယ္…သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ပီတိမ်က္ရည္က်တာ..”

“ျဖစ္ရမယ္…အလုပ္သြားရဦးမယ္မဟုတ္လား ကိုယ္လဲ ေရမိုးခ်ိဳးျပင္ဆင္ေတာ့မယ္ ျပီးရင္တစ္ခါတည္း အလုပ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္”

“ရပါတယ္ ညီမေလးရံုးကကားကိုလာၾကိဳခိုင္းလိုက္မယ္”

“ကိုယ္ရံုးကိုဖုန္းဆက္ထားျပီးသား လာၾကဳိစရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔ ျပီးေတာ့ ညီမေလးရံုးနဲ႔ ကိုယ့္အလုပ္က နီးနီးေလးကို…”

“ ဟုတ္…”

ကေလးမေလးေခါင္းကိုတခ်က္ဖြျပီး ေရမိုးခ်ိဳးဖုိ႔ေအာက္ဆင္းသြားလိုက္ေတာ့တယ္….။

***************************

မႏၱေလးျမိဳ႕က အရင္ကထက္ ကားေတြပိုမ်ားလာတယ္ ဆိုင္ကယ္ေတြနဂိုတည္းကမ်ားရတဲ႔ၾကား ကားအေကာင္းစားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ကိုခတ္လို႔ေပါ့….။ လမ္းမၾကီးေတြက အမိႈက္သရိုက္ကင္းစင္ သန္႔ရွင္းလို႔…။ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္လဲ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ၾကီးေတြပိုမ်ားလာသလိုပဲ….။ အမ်ားၾကီးတိုးတက္လွပလာတဲ႔ ျမိဳ႔ေပါ့…။ ကိုယ္တို႔ငယ္စဥ္တုန္းကလို စက္ဘီးေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ သံုးဘီးကားေတြခ်ည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေစ်းခ်ိဳနာရီစဥ္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔ ကိုယ္တို႔ရံုးခန္းေရွ႔ထိ သူပို႔ေပးခဲ႔တယ္…။ ရံုးခန္းထဲက ကိုယ္နဲ႔သိတဲ႔ စာရင္းကိုင္ညီမတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာၾကိဳတယ္…။

“ညေနက် ကုိယ္လာၾကိဳမယ္ေနာ္ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနလိုက္…” ကိုယ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူက တစ္ခ်က္ျပံဳးျပရင္း ေနကာမ်က္မွန္ျပန္တပ္ကာ…ကားမွန္တင္ျပီး ေမာင္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့တယ္…။

၀န္ထမ္းအသစ္ငါးေယာက္ကို အေပၚထပ္အခန္းမွာစုျပီး သူတို႔စာရင္းသြင္းရမယ့္ ပံုစံေတြကို အေသးစိပ္ေျပာျပ ရွင္းျပျပီး… ဒီေန႔လုပ္ရမယ့္ အေရာင္းေဘာက္ခ်ာေတြကို တစ္ခါတည္းလက္ေတြ႔လုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္….။ သံုးေလးရက္ေလာက္ တစ္ခါထဲ လက္ေတြ႔လုပ္ျပလိုက္ရင္ သူတို႔ကၽြမ္းက်င္သြားမွာပါ အားလံုးရဲ႔ ပညာအရည္ခ်င္းကိုေမးလိုက္ေတာ့ LCCI Level 2 က အနိမ္႔ဆံုးဆိုေတာ့ သူတို႔အတြက္ သိပ္မခက္ခဲေလာက္ဘူးလို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္လိုက္တယ္…။ ျပီးေတာ့ အားလံုးက သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေနေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္းသင္ေပးရတာ ေျပာဆိုရတာ သိပ္ျပီးမခက္ခဲလွေတာ့…။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္တဲ႔အေရာင္း၀န္ထမ္းကေလးေတြနဲ႔ အေရာင္းကားေတြကို အျပီးေစာင့္ရေတာ့ သူတို႔အလုပ္က ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းမွျပီးတယ္။ ည(၇)နာရီအထိ ကေတာ့ ေငြစာရင္းကိုင္ေတြကမျပန္ရေသးဘူးေပါ့…။ 

သူက ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ဗထူးကြင္းနားကမန္းျမီးရွည္ကိုေန႔လည္ တစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ လာပို႔ရင္း  ညေနငါးနာရီခြဲလာေခၚမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္…။ သူ႔ကိုလာမေခၚနဲ႔လို႔ေျပာလဲ လာမွာမို႔မေျပာသာေတာ့…။ တကယ္ဆို ကေလးမေလးေတြကို လက္ေတြ႔စာရင္းသြင္းရမယ့္အခ်ိန္က ခုလိုညေန အေရာင္းကားေတြ ၀င္လာခ်ိန္မွာပါလာမယ့္ အေရာင္းစာရင္းပဲေလ…။ သူေရာက္လာရင္ အနည္းဆံုးကိုယ့္ကုိ တစ္နာရီေတာ့ေစာင့္ရလိမ္႔မယ္… မတတ္ႏိုင္ဘူး…။ 

တကယ္လည္း ညေနငါးနာရီခြဲမွာ သူေရာက္လာခဲ႔တယ္….။ မန္ေနဂ်ာက ကိုယ့္ကို အားနာျပီး အတင္းျပန္ခိုင္းပါတယ္…။ ကိုယ္လည္း ကေလးမေလးေတြကို ျပရမယ့္စာရင္းေတြ လုပ္ေနရင္းတန္းလန္းေလ…။ သူကေတာ့ကားေပၚကေစာင့္ပါမယ္ ေအးေဆးလုပ္ပါတဲ႔…။ သူစိတ္ရွည္တတ္မွန္းကိုယ္သိေပမယ့္ ခုလို ကိုယ့္အတြက္နဲ႔တကူးတကန္႔အခ်ိန္ကုန္ခံရတာေတာ့ ကိုယ္လည္းအားနာတယ္ေလ…ျပီးေတာ့ သူ႔မိသားစုရွိေသးတယ္ေလ…။ သူတို႔မိသားစု စံုလင္ ညေနစာကိုဘယ္လိုခ်ိန္မ်ိဳးမွာစားတတ္ၾကသလဲ အဲဒါလဲရွိေသးတယ္ေလ…။ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ကိုထားခဲ႔ပါ သူတို႔စာရင္းကိုသြင္းထားပါ့မယ့္ မနက္ဖန္က်မွျပန္စစ္ေပးပါ… အစ္မျပန္သြားလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လုပ္ရမွာပဲေလတဲ႔ ကိုယ့္ကိုအားနာလို႔ထင္ပါ့ အတင္းကာေရာျပန္ခိုင္းၾကတာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးညေနေျခာက္နာရီကို ကိုယ္သူနဲ႔ျပန္ခဲ႔ လိုက္ေတာ့တယ္…။ ေနာက္ေန႔ေတြက် သူ႔ကိုလာမေခၚဖို႔ေျပာထားရင္ေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားထားလိုက္တယ္…။ ရံုးက အသြားအျပန္ကားကို အစကတည္းက စဥ္စီထားျပီးသားပါ…။

“ကိုကို႔ကိုအားနာတယ္ နက္ဖန္က်ရင္ေတာ့ ညီမေလးအျပန္ကို ရံုးကားနဲ႔ပဲျပန္ပို႔ခိုင္းမယ္ လာမေခၚေတာ့နဲ႔ေနာ္”

“ညီမေလး ဒီေန႔ကိုယ့္ကို အားနာတယ္လို႔ေျပာတာ ႏွစ္ခါရွိျပီေနာ္ ေမာင္ႏွမခ်င္းကို ဘာေတြအားနာေနသလဲ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က အေ၀းၾကီးတကူးတကန္႔ လာေခၚရတာလဲမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ရံုးခန္းနဲ႔လဲနီးနီးေလး ညေနအိမ္ျပန္လမ္းလဲၾကံဳေနတာေလ … ကိုယ့္ညီမတစ္ခါတစ္ေလလာတာကို ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးရမွာေပါ့”

“ကိုကို႔ကိုေတာ့မႏိုင္ဘူး သေဘာပဲဗ်ာ..ဒါဆိုလဲ…”

ေျပာမရမွန္းသိလ်က္နဲ႔ ေျပာၾကည့္တာပါ တကယ္လဲမရပါဘူး …။ ခါးပါတ္ကိုဆြဲပတ္ရင္း ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို အေနာက္ဖက္နဲနဲခ်လိုက္တယ္…။

“တေနကုန္ စားရင္းျပရလို႔ ေတာ္ေတာ္အေညာင္းမိသြားျပီလား”

“မေညာင္းပါဘူး အက်င့္ရျပီးသားပဲေလ… ကိုကိုေမာင္းတဲ႔ကားကိုဇိမ္ခံစီးခ်င္လို႔…” ကိုယ္အဲလိုေျပာေတာ့ သူက ကိုယ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ျပီး ကိုယ့္ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြထုလိုက္ေသးတယ္…။ သူ႔ကားက ၇၃လမ္းဖက္ကိုမခ်ိဳးဘဲ ၂၆ဘီလမ္းတည့္တည့္အေရွ႔ဖက္ကိုဆက္ေမာင္းေနတယ္….။

“ကိုကို အိမ္မျပန္ဘဲဘယ္သြားမလို႔လဲ ”

“မန္းေတာင္ေပၚတက္မယ္ေလ… ညီမေလးနဲ႔ဘုရားဖူးရင္း ညေနခင္းဆည္းဆာ မၾကည့္ရတာၾကာျပီ… ျပီးရင္ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲရွိတယ္ အဲဒီမွာ ညီမေလးၾကိဳက္တဲ႔ မုန္႔ပစ္သလက္၀ယ္ေကၽြးမယ္…”

“ေဟးးး တကယ္…. အားးးး ေပ်ာ္လိုက္တာ… ဒီေန႔မစားရတာၾကာတဲ႔မုန္႔ေတြကို ကိုကို႔ေက်းဇူးေၾကာင့္နဲ႔ စားရျပီ ေက်းဇူးအၾကီးၾကီးပါ….”

“ငါ့ညီမေလး အဲလိုေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ ကိုယ္မျမင္ရတာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ….”

ဟုတ္တယ္ သူေျပာမွလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိထားမိသြားတယ္။ ဒီလို ေလွ်ာက္မသြားရတာ မုန္႔ေတြေလွ်ာက္မစားရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ… တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားလိုက္ျပန္လိုက္နဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြဘယ္ေလာက္ရွည္လ်ားေနခဲ႔ျပီလဲ…။ အထူးသျဖင့္ သူနဲ႔ဒီလိုေလွ်ာက္မသြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ…..။ ေက်းဇဴးပါ… ကိုယ့္ကိုဒီလိုအခြင့္ေရးေပးလို႔….။ ခုခ်ိန္မွာ သူဟာ ကိုယ့္ရဲ႔အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ကိုယ္ဟာလဲ သူ႔ရဲ႔ညီမေလးတစ္ေယာက္…။ ဒီထက္ဘာမွမပိုဘူး….။ စည္းတစ္ဖက္ျခားျပီးသား ဘ၀မွာ ကိုယ္ေနသားက်ေနခဲ႔တာၾကာပါျပီ…ေနတတ္ေနခဲ႔ပါျပီေလ…။

“ဒါနဲ႔ ညီမေလးတို႔ ခုလိုေလွ်ာက္သြားေနေတာ့ ကိုကို႔အမ်ိဳးသမီးေလး ထမင္းစားေစာင့္ေနဦးမယ္… အားနာစရာ”

“လာျပန္ျပီ ဒီအားနာတယ္ဆိုတဲ႔စကား… နန္းကို ကိုယ္ဖုန္းဆက္ေျပာထားျပီးသား ကိုယ္တို႔ေတာင္ေပၚတက္မယ္ ဘုရားပြဲလဲ၀င္ဦးမယ္လို႔ ”

“ေအာ္…….”

သူ႔ကားက ေတာင္ေျခမွာရွိတဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲေစ်းကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ေတာင္ပတ္လမ္းအတိုင္းတက္လာခဲ႔ေတာ့တယ္…။ ေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရတယ္….။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္…။ လိေမၼာ္ေရာင္ရင့္ရင့္ တိမ္တိုက္ေတြ ၾကားမွာ တအိအိ၀င္ေနတဲ႔ ေနလံုးၾကီးေဘးမွာ အိပ္တန္းငွက္ေတြက ပ်ံသန္းရစ္၀ဲလို႔ ….။ ဘုရားရင္ျပင္မွာတိုက္ခတ္လာတဲ႔ ေလတျဖဴးျဖဴးကို တ၀ၾကီးရွဴလိုက္တယ္…။  လတ္ဆတ္တဲ႔ေဆာင္းေလေျပ ညေနဆည္းဆာလွလွကို ခံစားရတာ…ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္လို႔ တေလာကလံုး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေတာင္ မွတ္ယူလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္…။ ေျခာက္နာရီေလးဆယ့္ငါး ထိေတာင္ေပၚမွာ ေနလံုး၀၀င္ျပီး ၾကယ္ကေလးေတြတလက္လက္ ထြက္လာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ျပီးမွ ကိုယ္တို႔ေတာင္ေပၚက ဆင္းခဲ႔ေတာ့တယ္…။

ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲေစ်းမွာ မုန္႔ပစ္သလက္အသည္ေတြ မုန္႔လုပ္တာကိုေစာင့္ရင္း အခ်ဥ္ေပါင္းစားခ်င္လို႔ ကိုကိုက ၀မ္းပ်က္မွာစိုးတာနဲ႔ ေပးမ၀ယ္လို႔မစားလိုက္ရဘူး…။ အျပန္လည္း နန္းေရွ႔က်ံဳးပတ္လမ္း အတိုင္းျပန္ေမာင္းခဲ႔တယ္….။ အရင္လို ကံ်ဳးေဘးမွာ လွည္းေလးေတြနဲ႔ အေအးေရာင္းတဲ႔သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး…။ အဲဒီအသည္ေတြဆီက ပင္မွည့္သီးေဖ်ာ္ရည္ကိုအၾကိဳက္ဆံုး ျပီးေတာ့ အုန္းသီးဖတ္ႏုႏုကေလးေတြ ထည့္ထားတဲ႔ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ စေတာ္ဗယ္ရီေဖ်ာ္ရည္ေတြ သိပ္ေကာင္းတာ။ သူ႔႔ကို မပူဆာခ်င္ေတာ့ မဟုတ္ရင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လိမ္႔မယ္ေလ….။ ညအေအးကနဲနဲကဲရတဲ႔အထဲ သူ႔ကားေလေအးစက္က လည္းေတာ္ေတာ္ေအးတာ….။ ကိုယ့္ကိုသူတခ်က္ၾကည့္ျပီး ကားေမာင္ေနရင္း အေနာက္ဖက္ကို တခုခုလွမ္းယူလိုက္တယ္…။

“ေရာ့… အဲဒါေလးျခံဳထားလိုက္…ေအးေနျပီမဟုတ္လား…” 

ကိုယ့္ေပၚကိုအညိဳေဖ်ာ့ေရာင္ပု၀ါတစ္ထည္ တင္ေပးလိုက္တာပါ….။

“ေက်းဇဴးကိုကို…”

အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ကိုယ္တို႔စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး….။ ကိုယ္လည္း မျမင္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ဟိုဒီေလွ်ာက္ေငး သူကလည္း သူ႔ကားကိုသူအာရံုစိုက္ေမာင္းရင္း အလုပ္ကိစၥတခ်ိဳ႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနလိမ္႔မေပါ့…။ ေလေအးစက္နဲ႔အတူ သူသံုးေနက်ေရေမႊးန႔ံေလးကို တခ်က္တခ်က္ရေနခဲ႔တယ္…။ ဒီေရေမႊးေတြေခၚေဆာင္ရာဆီကို အေတြးေတြလိုက္မသြားမိဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္သတိေပးရင္း သူ႔ကားကိုလိုက္စီးလာလိုက္တာ သူ႔အိမ္ေရာက္တဲ႔အထိပဲ….။ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာဆီကို အေတြးကအစ ျပန္မသြားသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ္ထင္တယ္ေလ….။ ေမ႔လိုက္စို႔ရဲ႔ေနာ္….။ 

မွန္းထားတာထက္ေစာျပီး ကိုယ့္အလုပ္ေတြကျပီးသြားခဲ႔တာ… ဥာဏ္ေကာင္းတဲ႔ ကေလးမေတြကို ေက်းဇဴးတင္ရမွာပါပဲ… ကိုယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္စာရင္းကို လက္ေတြ႔ျပတာနဲ႔သူတို႔ေတာ္ေတာ္ရသြားတယ္…။ ရန္ကုန္မွာလဲ ေဘာ့စ္ကႏိုင္ငံျခားခရီး ရုတ္တရက္ ထြက္ရမယ္ဆိုလို႔ ကိုယ့္မျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့…။ ဒါနဲ႔မန္းမွာ သံုးရက္ပဲေနလိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့…။ ေဘာ့စ္ကအစကေတာ့ တပတ္ေလာက္ေနခဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ေတြ ဘာေတြလဲ ေလွ်ာက္လည္ခဲ႔ဖို႔ခြင့္ေပးလိုက္ေသးတာ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔…. ခုေတာ့…။ အျပန္ကို သူကေျပာထားတဲ႔အတိုင္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို အားခ်င္းစီစဥ္ေပးခဲ႔တယ္….။ မနက္ေစာေစာ ကြင္းဆင္းေတာ့ သူပဲ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းလိုက္ပို႔ေပးခဲ႔တယ္….။

“ေလယာဥ္စီးရင္မူးတတ္လား… ပရုတ္ဆီတို႔ ရွဴေဆးဗူးတို႔ေဆာင္ထားတတ္လား မရွိရင္ ကိုယ္၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္မယ္…”

ကိုယ္ကေတာ့ ေဘးနားကေနကိုယ့္ကုိ ကေလးတစ္ေယာက္လိုလိုက္ျပီးစိတ္ပူေနတဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ျပံဳးပဲေနလိုက္ေတာ့တယ္…။

“ကိုကိုကလဲ ညီမေလးမမူးတတ္ဘူးေအးေဆး ဘာမွစိတ္ပူမေနနဲ႔…. ကိုကိုက ကေလးအေဖလဲျဖစ္ေရာ ညီမေလးကိုလဲ သူ႔သမီးေအာက္ေမ့ေနလားမသိဘူး လိုက္ပူေနတယ္”

“ေအးပါ… ညည္းက အိမ္မွာ  စိတ္ပူရမယ့္အငယ္မရွိေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ”

*******************************

တိမ္တိုက္ထဲပ်ံ၀ဲခရီးႏွင္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ျပီး ကိုယ္လိုက္လာခဲ႔တယ္… အေတြးစေတြကေတာ့…. ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ႔ မႏၱေလးညဆီကို ရစ္၀ဲလို႔….။ ကိုုယ္႔ငယ္ရုပ္နဲ႔တူတဲ႔ ကေလးမေလးကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ကိုယ္ႏႈတ္ခမ္းေတြတြန္႔ေကြးသြားခဲ႔မိမယ္ထင္တယ္….။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေအာက္ကပို႔စ္ေတြမွာေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္...။
1.မကုန္ဆံုးခ်င္ေသာ...ညေန
2.တိမ္ေတြငိုတဲ႔ေန႔
3. ေမျမိဳ႔ည
4.ခ်စ္သူရဲ႔သမီး
5.ဟိုးတုန္းက ေႏြရက္ေလးဆီ


မိုးေငြ႔

တခါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕.....

သူ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ အသက္ၾကီးတယ္လ့ို ဘယ္သူယံုမွာလဲ….။ သူ႔ပံုစံုကိုၾကည့္ဦးေလ….။ ဘာမွလိမ္းမထားသည့္ ပ်ားရည္ေရာင္ၾကည္စင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ မဲနက္ေနေသာမ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ႏွင့္ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္တစ္စံုတို႔မွာ ဆြဲေဆာင္အား အေကာင္းဆံုးလည္းျဖစ္ေနသည္…။

သူစိမ္းေယာက္်ားေရွ႔မွာထိုင္ေနသည္ဆိုေပမယ့္ အမူအရာေတြက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို ရွက္ရြံ မူႏြဲ႔မေနဘဲ မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံု   ေနပံုေတာင္ ေပါက္ေနေသးသည္…။ ျပီးေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြ အထိုင္မ်ားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကိုလည္း သူကထိုင္ေနက်ျဖစ္ပံုရသည္ ၾကည့္ရသည္မွာ ေအးေဆးပင္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးတစ္ခုမွာ ဆံုၾကရင္းကခင္ခဲ႔သည္ ဆုိေပမယ့္လည္း ယခုဆံုေတြ႔ျခင္းမွာ ဒုတိယအၾကိမ္သာျဖစ္သည္။

ေပါ့ဆိမ့္လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို တစ္ငံုေသာက္ျပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာတတ္သည့္ သူ႔အၾကည့္ေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကင္မရာမီးႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲလာလာရိုက္သလို ထင္ဟတ္သြားေစသည္…။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွဴ ဖို႔ ေမ့ေမ့သြားတတ္သည္…။

ေန႔လယ္တုန္းက ဖဘမွာေတြ႔ရင္း ညေန မုန္႔လိုက္ေကၽြးခ်င္သည္ဟု သူေျပာလာ၍ ကၽြန္ေတာ္သ႔ူဆီကို ေရာက္လာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္….။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီဗာဒံပင္အုပ္အုပ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို မေရာက္လာခင္ ဘိတ္ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲဆိုင္တြင္ထိုင္ခဲ႔ၾကေသးသည္…။

“မင္း..ဘာစားမလဲ… ဒီဆိုင္က ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲက နာမည္ၾကီးပဲ ကပ္ေၾကးကိုက္ေၾကာ္လည္း ေကာင္းတယ္…”  သူက မီႏူးစာရြက္ကိုၾကည့္ကာ ဆိုင္၏အေကာင္းဆံုး အစားစာမ်ားကို ညႊန္းေနေသးသည္…။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲ သူကပင္လယ္စာကပ္ေၾကးကိုက္ မွာသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာထားသည္မ်ား ေရာက္မလာခင္ သူက ကၽြန္ေတာ္..ဘာေမဂ်ာႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနသလဲ အလုပ္အေၾကာင္းစသျဖင့္ စကားေဖါင္ဖဲြ႔ေျပာေနခဲ႔သည္…။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္လို႔မထင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ရြယ္တူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို႔သာျမင္သည္။ တခါတခါ စကားစျပတ္သြားခဲ႔လွ်င္ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အၾကည့္ခ်င္း ဆံုသြားသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျပံဳးျပေသာ အျပံဳးေတြဟာ မရြံ႕႔မရဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားလိမ့္မည္…။ သို႔ေသာ္ သူ႔အျပံဳးေတြကေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခုလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေတြကိုက်ိန္းစပ္ေစခဲ႔သည္..။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲစားျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေျပာင္းထိုင္ၾကမည္ဆိုျပီး သူဦးေဆာင္ရာေနာက္ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားခဲ႔သည္…။ ေႏြရာသီစီး ရာဘာေျခညွပ္အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ႏွင့္ ဖိုးကြာတားခ်ည္သား အညိဳရင့္ေရာင္ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားေသာသူက ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္ရင္း လွည့္လွည့္စကားေျပာေနဟန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ထက္အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကီးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္ခဲ႔ပါ…။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ သူ႔မွတ္ပံုတင္ကို ထုတ္ျပခဲ႔သည္…။ တကယ္… သူကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ႏွစ္လၾကီးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသြားေတာ့မွ သူေျပာျပလို႔သိလိုက္ရသည္…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုိညက ဗာဒံပင္ေအာက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ခဲ႔စဥ္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပါ့ဆိမ္႔ၾကိဳက္မည္အထင္ႏွင့္ မွာေသာက္ခဲ့သည္တဲ႔...။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေကာ္ဖီခါးခါးကို ႏွစ္သက္စြဲလန္းသူျဖစ္သည္…။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဂီတကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတာျခင္းတူသည္…။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္သည္…။ သို႔ေသာ္ သူ႔လိုေတာ့ ကဗ်ာမေရးတတ္ပါ…။ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အြန္လိုင္းေပၚဆံုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူလက္တန္းေရးစပ္ေပးတတ္ေသာ သူ႔ကဗ်ာတိုေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးမိသည္…။ ကၽြန္ေတာ့္ေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲမွာ သူေရးေပးတတ္သည့္ ကဗ်ာတိုကေလးမ်ားကို သိမ္းဆည္းထားဖို႔ သူ႔နာမည္ေလးႏွင့္ သီးသန္႔ေလးလုပ္ထားခဲ႔သည္…။

တခါက ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုင္းေပၚမွာ ဆံုၾကရင္းတစ္ေန႔ေလာက္ သီခ်င္းသြားဆိုရေအာင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔ဖူးျပီး အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ လေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္အထိ အေကာင္ထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ႔..။ သူက ကၽြန္ေတာ့္စကားကိုမွတ္ထားခဲ႔ျပီး တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူသီခ်င္းသြားဆိုခဲ႔ပါသည္…။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ကာ ညေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ကာ သီခ်င္းသြားဆိုဖို႔ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွမျငင္းဘဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အေဖာ္လိုက္ေပးခဲ႔သည္…။

သီခ်င္းဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ဘီယာမွာေသာက္ေတာ့လဲ သူဘာမွမျငိဳျငင္ခဲ႔ပါ…။ ကၽြန္ေတာ္ေပါက္ကြဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ တိတ္တဆိတ္ႏွင့္ပင္ သီခ်င္းနားေထာင္ေနခဲ႔သည္…။ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဖက္ ေတာင့္ေနရာမွာ ေျခေထာက္ေလးပိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆိုသမွ် သီခ်င္းကို ျငိမ္နားေထာင္ေနခဲ႔ေသာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားလည္း နာေနခဲ႔သည္…။ ျပီးေတာ့ မီးေရာက္မွိန္မွိန္ေအာက္က သူ႔ပါးျပင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္နမ္းေမႊးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားခဲ႔သည္…။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္လို႔လိုက္လာသည့္ သူ႔ကို အိေျႏၵ သိကၡာမဲ႔ေစမည့္လုပ္ရပ္မ်ိဳး မလုပ္မည့္ဖို႔ ဘီယာေသာက္ထားေပမယ့္ အသိတရားေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္မိ၏…။

“မမ ပ်င္းေနျပီလား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ဆိုဗ်ာ…လာပါ…”

ေတာင့္မွာထိုင္ေနသည့္သူက ကၽြန္ေတာ့္နားကိုတိုးလာခဲ႔သည္…။

“မင္းဆိုတာပဲနားေထာင္မယ္ေနာ္… ကိုယ္မွမဆိုတတ္တာ…”

သီခ်င္းသံေတြပဲ က်ယ္ေနလို႔လား သူ႔အသံေတြကခါတိုင္းထက္ပိုျပီး တိုးညက္ေနသည္လို႔ ထင္သည္ ျပီးေတာ့ သူ႔အမူအရာေတြက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လို မခို႔တရို႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနသည္…။ အခါတိုင္းလို သြက္လက္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ အမူအရာေတြ ဒီညသူ႔ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ခဲ႔ရ…။

“ဒါဆို မမဘာသီခ်င္းနားေထာင္မလဲ ေရြးေလ ေရာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုျပမယ္…”

ကၽြန္ေတာ္သူ႔လက္ထဲ သီခ်င္းစာအုပ္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူသီခ်င္းေတြေရြးေနသည္…။ အာဇာနည္ အဲလက္စ္ သူနားေထာင္ခ်င္သည့္ သီခ်င္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္မပိတ္မခ်င္း ဆိုျပဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူသီခ်င္းေရြးေတာ့ သူ႔လက္ဖ်ံေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို သူ႔လက္ေမာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို လာထိမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူသြားၾကသည္…။ ၾကည္စင္သည့္ပါးျပင္ စိုေတာက္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္တို႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔နီးနီးကေလးမွာ…။ အာရံုေတြကို သီခ်င္းေတြဆီမနည္းပို႔လႊတ္ထားခဲ႔ရသည္…..။ ဘီယာေသာက္ထားသည့္ အရွိန္ရိုးတိုးရိတ္တိတ္တို႔က ဘယ္လိုလြင့္ျပယ္သြားၾကမွန္းမသိ…။

ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ့္ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ သီခ်င္းဆိုရင္း သူ႔ညာဖက္လက္ကေလးကို မသိမသာဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္မိသည္…။ သူလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ခပ္တင္းတင္း ျပန္လည္ဆုတ္ကိုင္ ထားခဲ႔သည္…။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေၾကာထဲ အားအင္တစ္ခု လတ္ဆတ္စြာ စီးေမ်ာစိမ့္၀င္သြားခဲ႔သလို ခံစားလိုက္မိသည္…။ စိတ္ထဲက အဆင္မေျပသည့္အက်ိတ္အခဲေတြ ေျပေပ်ာက္ သြားခဲ႔ၾကသည္….။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တာက သူကၽြန္ေတာ္နေဘးမွာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏူးရသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္…..။ သူ႔ဆီက ျဖားေယာင္ေသြးေဆာင္မႈ တစ္စံုတစ္ရာမပါဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ေဘးနားမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ထုိင္ေပးေနရံုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ သူေပးေနခဲ႔တယ္..။ ဒါဟာ ဘာလို႔ေခၚႏိုင္သလဲ…. တဆိတ္ေလာက္ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပႏိုင္မလား…။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေတာ့ ညေတာ္ေတာ္နက္ေနျပီ…..။ သူတိုက္ခန္းေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက ကားျပန္ငွားေပးခဲ႔သည္…။

“ဂရုစိုက္ျပန္ေနာ္… ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္္ဆီဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္ဦး …”

“ဂြတ္ႏိုက္ မမ…အေပၚတက္ေတာ့…”

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုလက္ျပျပီး သူေလွကားထဲ၀င္သြားသည့္အထိေစာင့္ျပီးမွ ထြက္ခဲ႔လိုက္သည္…။

အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္၀က္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီမက္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္သည္..။

“ အိပ္ေတာ့ မမ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မပူနဲ႔… ဂြတ္ႏိုက္ fly kiss…”

ကၽြန္ေတာ့္မက္ေဆ့ခ်္ထြက္သြားျပီး ႏွစ္မိႏွစ္အတြင္းပဲ သူျပန္ပို႔လာသည္။

“ ဟင္… အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီလား ျမန္လိုက္တာ….ဂြတ္ႏိုက္ တိတ္ခဲေနာ္…” တဲ႔။

အိပ္ယာေပၚမွာ နဖူးေပၚလက္တင္ရင္း တခ်ိန္က သူနဲ႔ပတ္သက္ခဲ႔ဖူးတာကို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားခန္းျပန္၀င္ေနမိသည္...။ ခုခ်ိန္ဆိုသူဘာလုပ္ေနမလဲ.. တစ္ေယာက္ထဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ရင္း စာေတြေရးေနမလား...။ အြန္လိုင္းဖြင့္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွမီးမလင္းသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်က္ေဘာက္စ္ေလးမွာ “ေနေကာင္းလား အိန္ဂ်ယ္..” လို႔ လာႏႈတ္ဆက္ေနမလား...။

မိုးေငြ႔

သေရစာ

အျပင္ထြက္မစားတာၾကာေပါ့...။ ဘတ္ဂ်က္ေတြထိခို္္က္လို႔...။ ကိုယ့္ဘာသာကို အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ရေအာင္လုပ္စားတယ္ စားခ်င္တာေတြကို...။ ခုပံုေလးေတြက နဲနဲၾကာျပီ စုေဆာင္းထားတာ ျပန္ထုတ္ျပတာပါ...။ အသက္ရလာျပီေလ အိုစာမင္းစာေတြစုေဆာင္းဖို႔အခ်ိန္တန္ျပီ...။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အရင္လို အခ်ိန္ေရာ ေငြေရာ မသံုး/ျဖဳန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး...။ ျငီးျပတာမဟုတ္ရပါ...။ ဒါတကယ့္အျဖစ္ပ်က္...း)

မုန္႔လက္ေဆာင္း ထန္းလ်က္နဲ႔တစ္ခြက္ အုန္းႏို႔နဲ႔တစ္ခြက္ ၾကိဳက္ရာေသာက္ပါ

သၾကၤန္ရံုးပိတ္ခါနီးေနာက္ဆံုးရက္က ရံုးမွာ၀ယ္စားျဖစ္ၾကတဲ႔ မာလာဟင္း  မာလာငါး ဂဏန္းခ်က္ 

ေျမနီကုန္းစီးတီးမတ္က Happy မွာပါ....ပင္စိမ္း၀က္သားၾကြပ္ေၾကာ္

မုိင္ေဖးဘရိတ္ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္ပ်ားရည္ဆမ္း

Oishii ဂ်ပန္ဆိုင္က သီးရြက္စံုသုပ္ တန္ပူရာေၾကာ္ မိုင္ေရာနစ္ဂဏန္းသားဆူရွီ ေရေမွာ္သုပ္ဆူရွီ

ဒါက ျပီးခဲ႔တဲ႔ေမြးေန႔တုန္းက အေဒၚအိမ္မွာ လုပ္စားျဖစ္တဲ႔ ယူနန္ေဟာ့ေပါ့

ထမင္းခ်ိဳင့္မပါတဲ႔ေန႔က ၀ယ္စားျဖစ္တ႔ဲ American Roll နဲ႔ ေဆာ္မြန္ဆူရွီ

46လမ္း Chewing Junior ဆိုင္က ပ်ားသံပရာ

46လမ္း Chewing Junior ဆိုင္က penne စပါဂတီေၾကာ္

မိုးေအးေအးမွာ ေကြးႏိုင္ၾကသူမ်ားကိုအားက်ပါ၏...

မိုးေငြ႔

တစ်ရံတစ်ခါဆီက အလွမ်းများ....

 

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမဆံုးတစ္ၾကိမ္ဆံုခဲ႔ဖူးျပီး…. ကိုယ္ေရးတဲ႔ကိုယ့္အက္ေဆးေတြကို မင္းကရင္ဘတ္နဲ႔ စကားလံုးတိုင္းကို ခံစားဖမ္းဆုပ္ယူႏိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခံစားမႈေတြဟာ မျမင္ႏိုင္တဲ႔အရာေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနတာပဲ….။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ပတ္သက္မႈက သက္တမ္းတိုတိုေလးနဲ႔ ျပီးဆံုးရတယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ေတြးေတြးျပီး ႏွေျမာတသရတာပါပဲ အိန္ဂ်ယ္…။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မင္းေျပာတဲ႔ မင္းအတြက္ ဘာသာျပန္ရခက္ခဲတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ မဟုတ္ခဲ႔ဘဲ…။ ကိုယ့္စာအုပ္ထဲက စကားလံုးတိုင္းကို မင္း ခံစားသိရွိေနႏိုင္ေနမွေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အားလံုးကို မင္းက အတိုင္းသားထြင္းေဖာက္ျမင္တတ္ေနျပီးသားပဲေလ…။ ကံၾကမၼာကပဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ဆံုႏိုင္ခြင့္ကို ဒီေလာက္ပဲကန္႔သတ္ထားခဲ႔ျပီးသားလား…။ တကယ္ဆို ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အိန္ဂ်ယ္ အက္ေဆးထဲကလုိပဲ မင္းဟာ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေတြ ပြင့္ေနတဲ႔ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားထဲကို ၀င္ေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ဆိုတဲ႔ နိမိတ္ပံုကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္မရိပ္မိခဲ႔တာပဲ…။ ကိုယ္တို႔ အတူပ်ံသန္းခ်ိန္ တခဏေလးဟာ တစ္သက္မေမ႔ရက္စရာျဖစ္ခဲ႔ပါျပီ အိန္ဂ်ယ္…။ ခုေတာ့ ကိုယ္မင္းကို အေ၀းကပဲဆက္ခ်စ္သြားမယ္…။  မင္း မရွိတဲ႔အခ်ိန္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ ေခါင္းစဥ္မပါတဲ႔ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ အသက္ဆက္ရွင္ေနရသလိုပါပဲ… ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးနဲ႔႔ဲ…။ မင္းေျပာခဲ႔ဖူးတာကို မွတ္မိေနတုန္းပဲ ကိုယ္ေရးတဲ႔ ကဗ်ာထဲမွာ “ကဗ်ာလူ”ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲတဲ႔…။ ဟုတ္တယ္ အိန္ဂ်ယ္ ကိုယ္ကဗ်ာေတြမေရးျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲ….။ မင္းက ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကိုျမတ္ႏိုးတယ္ ကိုယ္ေရးတဲ႔ အက္ေဆးေတြကို ခ်စ္တဲ႔သူ…။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းက ထြက္က်လာတဲ႔ သံစဥ္လွလွေလးေတြကို သိမ္းဆည္းေပြ႔ပိုက္တတ္သူ…။ 

မင္းမရွိတဲ႔ေနာက္

ခ်ိဳျမိန္အလြမ္းေတြဟာလဲ

အလြမ္းခါးခါးေတြအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း...

ဒီတေႏြလံုး ကၽြမ္းေလာင္သြားခဲ႔တဲ႔

ကိုယ့္အလြမ္းျပာေတြ ျပန္ေကာက္ၾကည့္မိတယ္…

မျမင္ရတဲ႔ မ်က္ရည္စက္တခ်ိဳ႔

ကၽြမ္းေျမ႔ေနတဲ႔အလြမ္းေပၚတစ္စက္က်တုိင္း

အလြမ္းေငြ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ…

ငု၀ါပန္းခိုင္ေတြ ကိုယ့္ကို ငံ႔ုၾကည့္ၾကလို႔…

မငိုပါနဲ႔မိန္းကေလးရယ္လို႔…ေခ်ာ့သိပ္ရွာတယ္..

စိန္ပန္းေတြ ထင္တိုင္းေရာင္စံုပြင့္လည္း

ကိုယ့္အျမင္မွာေတာ့ အျဖဴ နဲ႔အမဲ...။

ကိုယ္ငိုေနတာသိလား….

ဟိုး.. အေနာက္ယြန္းဆီက မိုးတိမ္ေတြ

ညိဳမဲေမွာင္မိုက္ေနၾကျပီ….

မိုးစက္ေတြခုန္ဆင္းလာမွာလား

မိုးခ်ိန္းသံေတြကေတာ့ ပဲ႔တင္ထပ္

မိုးစက္ေတြ တစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ ပက္ဖ်န္းလိုက္တာနဲ႔

ပန္းပိေတာက္ေတြပြင့္လန္းၾကေတာ့မွာတဲ႔..

ကိုယ့္မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔  ပက္ဖ်န္းလိုက္ရင္ေရာ

မင္းအလြမ္းပြင့္ေတြ ပြင့္လန္းၾကမလား အိန္ဂ်ယ္.....။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ကုိယ္ေလ စက္၀ိုင္းသီအိုရီကို လိုက္နာက်င့္သံုးေနတုန္းပဲသိလား…။ ကိုယ္ခုခ်ိန္ထိ စက္၀ုိင္းေပၚဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပဲ…။ ေက်ာခိုင္းသြားၾကတဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စက္၀ိုင္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္ တစ္ေန႔ဆံုေတြ႔ႏိုင္လိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္မႈက ကိုယ့္ႏွလံုးသား ဟိုးအတြင္းထဲကို စူးႏွစ္၀င္ေနခဲ႔ျပီ…။ ၾကယ္ေတြ၀ွက္ထားတဲ႔ညတုန္းက ကိုယ္ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္… အိန္ဂ်ယ့္ကိုလြမ္းရင္းနဲ႔ ရင္ကြဲနာက်သြားတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုလဲ ၀ွက္ထားေပးပါလို႔ေလ…။

အိန္ဂ်ယ္ေသသြားျပီေနာ္...ဆိုတဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႔....ကိုယ့္ရဲ႔၀ိညာဥ္ေတြ
ဟိုးးး အေ၀းကို လႊင့္စင္သြားခဲ႔ဖူးတာ မင္းသိလား...။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဖန္ဆင္းထားတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကို ကိုယ့္လက္နဲ႔သတ္ပစ္ပါ့မလား။
အိန္ဂ်ယ္တကယ္ေသသြားရင္ေတာင္ ကိုယ္က ကိုယ့္အသက္နဲ႔ဆက္ေပးမယ့္သူပါ.... ယံုတမ္းစကားမဟုတ္ပါဘူး.....
ဒါေပမယ့္လည္း မင္းကို ယံုေပးပါလို႔ ကိုယ္မေတာင္းဆိုခ်င္ဘူူး...။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္...ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ဆံုဆည္းမႈဟာ မွားယြင္းမႈတစ္ခုမဟုတ္ပါဘူး။

မိုးေငြ႔