အလြမ္းသင့္ပန္းခ်ီ.....

ကိုယ့္ကိုေမာင္ထားသြားခဲ႔တဲ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလဟာ သိပ္ကိုျမန္ဆန္လြန္းပါတယ္ မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပတ္လိုပါပဲ...။

ကိုယ့္စကားအသံုးႏႈန္းကို ေမာင္ဖတ္မိရင္ေတာ့ ခါးသီးတဲ႔အျပံဳးနဲ႔ေျပာေလမလားပဲ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က က်န္ရစ္ခဲ႔သူမဟုတ္ဘဲ ထားရစ္ခဲ႔သူပါ .....။

“ကိုယ္တို႔ ဒီလိုေလးပဲဆက္ေနသြားလည္းျဖစ္တာပဲ”လို႔ ကိုယ္ေျပာတုန္းက ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြဆီက မ်က္ရည္တခ်ိဳ႔ စိမ့္အိုင္လာခဲ႔တာ အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ထားခဲ႔တဲ႔ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး...။ျပီးေတာ့ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုေက်ာခိုင္း လွည့္ထြက္ သြားခဲ႔တာ... ကိုယ္ဘယ္လိုတားတားမရေတာ့တာ...။

“ ေဇာ္...မိုးအရမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ မမ ကားငွားေပးမယ္ တက္စီနဲ႔ပဲအိမ္ျပန္ေနာ္..”

ေမာင့္လက္ေမာင္းကိုကိုင္ထားတဲ႔ ကိုယ့္လက္ေတြကို ေမာင္ကခါခ်ပစ္ခဲ႔လိုက္တယ္...။

“မလုိပါဘူး မလိုပါဘူးဗ်ာ...ခင္ဗ်ားကားငွားေပးမွ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္တတ္တာမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္အိ္မ္ကို ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္ ဘာကားမွငွားေပးစရာမလိုဘူး...”

ေမာင္ေနတဲ႔ျမိဳ႔နယ္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔နယ္က ဧရိယာျခင္းဆက္စပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတဲ႔အထိေတာ့မနီးပါဘူး...။ တက္စီငွားျပန္ရင္ေတာင္ ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္  ေပးရတဲ႔ေနရာပါ...။ 

အဲညတုန္းက ေမာင္ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္နဲ႔ စိတ္ညစ္ျပီး ကိုယ့္ဆီကို ညကိုးနာရီခြဲေက်ာ္ အခ်ိန္ၾကီးေရာက္လာခဲ႔တာ......။ အိမ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ျပီးစကားေျပာ ၾကရင္းကျဖစ္သြားတာ..။ ေမာင္ ကိုယ့္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားခဲ႔ေပမယ့္ အင္းအဲမလုပ္တဲ႔ ကိုယ့္ကို ေမာင္ကသူ႔ကို မယံုၾကည္လို႔ အားကိုးႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္လို႔ မမေလာက္မေတာ္လို႔လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြပ္စြဲခဲ႔တယ္။ 

ခုေတာ့လဲ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ဆံုလာခဲ႔တဲ႔ သံုးႏွစ္ေက်ာ္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ကေလးေခၚ တတ္တဲ႔“ေမာင္”ဆိုတဲ႔ အသံုးအႏႈန္းကိုေတာင္မွ ေမာင္က နားနဲ႔စပ္စပ္မၾကားခဲ႔လိုက္ရဘူး...။ ေမာင့္ကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္....။ ဒါကိုလည္းေမာင္အသိဆံုးပါ....။ ဒါေပမယ့္...ေမာင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ လက္ထပ္လိုက္ရတဲ႔အထိ အသက္အရြယ္ေတြက သိပ္ကိုကြာျခားလြန္းပါတယ္..။ ကိုယ့္ထက္အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္တဲ႔ ေမာင့္ကို ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေရာ ကိုယ့္အသိုင္း၀ိုင္းမွာေရာ ကိုယ္ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ......။ 

အခ်စ္မွာအေၾကာင္းျပခ်က္မလိုဘူးတဲ႔ ကိုယ္ၾကားဖူးတယ္ေမာင္……။ 

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူး…။

“မမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာမွမဟုတ္ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲဂရုစိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ မမခ်စ္တာ...”

@@@@@

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္လို႔ ႏႈတ္ကဖြင့္ မေျပာခဲ႔ဖူးဘူး....။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ေတြရစ္ပတ္ႏြယ္ငင္ေနၾကတာဟာ အခ်စ္တစ္ခုလို႔ အလိုလုိသိနားလည္ေနၾကတာပါ...။

ေမာင္နဲ႔ကမ္းေျခမွာ ဆံုျပီး လအေတာ္ၾကာကိုိယ္တို႔ရင္းႏွီးသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးတစ္ခုဖြင့္ခဲ႔ၾကတယ္...။ အဲဒီဘေလာ့ေလးဟာ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ သီီးသန္႔ဖတ္ခြင့္ရွိတဲ႔ ေနရာေလးေပါ့..။ တကယ္ဘေလာ့မွာ စာတိုစာစေလးေတြ ခံစားမႈေလးေတြ အက္ေဆးအပိုင္းစေလးေတြကိုေရးသူက ကိုယ္ေပါ့....။ ေမာင္ကစာဖတ္သူ သက္သက္...။ ေမာင္စာလာ၀င္ဖတ္ရင္ေတာ့ စီေဘာက္ေလးထဲမွာ တခုခုေရးသြားတတ္တယ္...။ ခုေတာ့ ကိုယ္တို႔ဘေလာ့မွာ ဖတ္သူေရးသူကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေပါ့...။ စီေဘာက္မွာ ေနာက္ဆံုး ေမာင္မွတ္ခ်က္ေရးခဲ႔တဲ႔ ေန႔စြဲက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ရွစ္လေလာက္ကေန႔စြဲ...။ အဲေနာက္ပိုင္း ေမာင္ေရာက္မလာခဲ႔ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား... ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ဆိုင္းလန္႔ရီတာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လာဖတ္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား...။

ေမာင္နဲ႔စဆံုခဲ႔တဲ႔ကမ္းေျခကို ႏွစ္တိုင္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ႔တယ္.....။ ခုတစ္ခါက ေလးၾကိမ္ေျမွာက္....။ ျမဴမႈန္၀ိုးတ၀ါး ေနျခည္ႏုႏု ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ေရလိုင္းျပာျပာတို႔က သူ႔တို႔တာ၀န္အတိုင္း အလို္က္သင့္ေလးစီးေမ်ာေနၾကေပမယ့္ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ ကိုယ္တို႔ေပါ့...ေမာင္...။ ေမာင္နဲ႔ပထမဆံုးဒီေနရာေလးမွာ ဆံုျဖစ္ခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီေနရာေလးဆီကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္စြာ ႏွစ္စဥ္ေရာက္လာခဲ႔ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေရာက္ရွိျခင္းကေတာ့ ပိုျပီး နာက်င္ခံခက္လြန္းပါတယ္...။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ေမာင္မပါေပမယ့္ ေမာင့္အလြမ္းေတြနဲ႔ ကိုုယ္ေႏြးေထြးခြင့္ရွိေသးတယ္... ေမာင္အသံေတြကို ဖုန္းကတဆင့္ၾကားခြင့္ရွိေသးတယ္...။ ခုေန ကိုယ္ဖုန္းေခၚလိုက္ရင္ ေမာင္ဘယ္လိုျပန္ဆက္ဆံမလဲ... ကိုယ့္ကို နာက်ည္းစြာေျပာဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္မလား..။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို သူစိမ္းဆန္ဆန္နဲ႔ စကားျပန္ေျပာေလမလား...။ ခုမွဘာလို႔ဖုန္းဆက္ရလဲလို႔ ကို္ယ့္ကို စိတ္ေကာက္ဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ျပီး အားမလိုအားမရ မေက်နပ္တဲ႔ေလသံနဲ႔ ေျပာမလား......။ 

အို...ေမာင့္ကို ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးလား...။

“ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တာ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔သက္သက္မဟုတ္ဘူး... မမနဲ႔အတူေနခ်င္တာ မမကို ဘ၀ေဖာ္အျဖစ္လက္ထပ္ခ်င္တာ..”...။ 

ဟုတ္တယ္ေမာင္...ေမာင္ေျပာတာမွန္တယ္ ကိုယ္ကသာ ေမာင့္ကို စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔ခ်စ္ခဲ႔တာ... တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ကိုယ္သတၱိေတြရွိမေနခဲ႔ဘူး...။ ဒါဟာ ေမာင့္အေပၚခ်စ္တဲ႔ ကုိယ့္အခ်စ္ေတြ အစစ္အမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေမာင္ယံုမွား သံသယျဖစ္စရာပဲေလ...။ ဒါေပမယ့္ေမာင္ရယ္... ထားလိုက္ပါေတာ့..။ ကိုယ့္ခံစားမႈကို ေမာင္ဒီတစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။ ေမာင္နားလည္ဖို႔လည္း ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ၾကိဳးစားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး.....။

ေမာင့္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင့္ဆီ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ၾကိမ္ေတာ့ ကိုယ္ဖုန္းမက္ေဆ့ ပို႔ျဖစ္ပါတယ္...။ ေမာင့္ေမြးေန႔နဲ႔ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔မွာေလ....။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာမယ့္ ေမာင့္ေမြးေန႔ေတြ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ေတြကို ကိုယ္မက္ေဆ့ဆက္ပို႔ေနလို႔ သင့္ေလ်ာ္ပါဦးမလား…။ ကိုယ္နဲ႔အခ်ိန္အၾကာၾကီးေ၀းကြာသြားျပီျဖစ္တဲ႔ ေမာင့္ေဘးမွာ ေမာင့္ကိုနားလည္ခြင့္လြတ္တဲ႔ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ႔

ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိမလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ…။ အဲဒီအခါ ကိုယ္ပို႔တဲ႔မက္ေဆ့ခ်္ေတြဟာ ေမာင့္အတြက္ ေမာင္တို႔အတြက္ အေႏွာက္ယွက္တစ္ခုျဖစ္သြားမွာ စိုးမိတယ္…။  ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကိုယ္အလြမ္းေျပလုပ္ႏိုင္မယ့္ အလုပ္တစ္ခု ထပ္ျပီးေလ်ာ့သြားပါလားလို႔ ေတြးမိတ႔ဲအခါ ရင္ထဲဆစ္ခနဲနာက်င္သြားရတယ္….။ ကိုယ့္အတြက္ ေမာင့္ကို အလြမ္းေျဖစရာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ခ်ေရးျဖစ္ေနတဲ႔ေနရာ ဘေလာ့တစ္ခုပဲ က်န္ခဲ႔ေတာ့တယ္…။ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ထာ၀ရတစ္သက္သာ လက္ေဆာင္တစ္ခုအျဖစ္ ထားခဲ႔ေပးပါေမာင္…။

ဒီႏွစ္ကစျပီး ကိုယ္ ….ေမာင့္ကို မက္ေဆ့ခ်္ေတြမပို႔ေတာ့ပါဘူး….။ ဒါေပမယ့္ေမာင္… ကိုယ္..ေမာင့္အေပၚဘယ္ေလာက္လြမ္းဆြတ္တသေနသလဲလို႔ သိခ်င္တဲ႔အခါ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးဆီကိုလာခဲ႔ပါ…..။ ကိုယ္မသိေအာင္ေမာင္တိတ္တဆိတ္လာလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို လာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္….။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔သီထားတဲ႔ စကားလံုးေတြ အလြမ္းကဗ်ာေတြ ညႊတ္ႏူးကၽြမ္းေျမ႔စရာအက္ေဆးေလးေတြကို ေမာင္လာဖတ္လွည့္ပါ…..။ သူတို႔ဟာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အတိတ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ပါ….။ 

အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အတြက္ အလြမ္းဒဏ္ေတြသင့္ေနတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ပါေမာင္…….။

မိုးေငြ႔