ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့်ရဲ့ရင်ဖွင့်သံ....

ျမဴႏွင္းေတြစဲျပီ အိန္ဂ်ယ္……။

သည့္တိုင္…မင္းေရာက္မလာခဲ႔ပါဘူး……။ ကိုယ့္ဆီကို ဘယ္ေတာ့မွျပန္ေရာက္မလာေတာ့တဲ႔ မင္းကို ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္နဲ႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနရေသးသလဲလို႔ သူတို႔ေတာ့ေမးၾကေတာ့မွာပဲ…။ ကိုယ္ဘယ္လိုေျဖလိုက္ရမလဲ…..??

ဘာလိုလိုနဲ႔ မင္းနဲ႔ကိုယ္စဆံုခဲ႔တာ သံုးႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေတာ့မယ္ … ဒါေပမယ့္ မင္းကိုယ့္အနားကေန အျပီးပိုင္ခြဲခြာသြားခဲ႔တာေတာ့ ဒီေန႔ဆိုဆယ့္ေလးလတိတိရွိခဲ႔ျပီ…။ ဘာေၾကာင့္ (၁၄)ရက္ေန႔ဆိုတဲ႔ ေန႔စြဲဟာ… ကိုယ့္အတြက္ မင္းထားရစ္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔စြဲျဖစ္ေနရတာလဲ….။ 

ကိုယ္ဟာ မင္းအတြက္ ခ်စ္စရာမိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူး….. ကိုယ္ဟာ မင္းအတြက္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူး…. ကိုယ္ဟာ မင္းအတြက္ ဘာမွအသံုးမက်တဲ႔ မိန္းမပဲျဖစ္ခဲ႔တယ္….။

မိန္းမ မဆန္တဲ႔ကိုယ္…. မင္းခ်စ္လာေအာင္ မူႏြဲ႔မျပတတ္တဲ႔ကိုယ္… ေအးစက္စက္ထံုေပေပရွိလွတဲ႔ကိုယ္ အဲဒီကိုယ့္ရဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွျပဳျပင္လို႔မရတဲ႔ ရွိရင္းစြဲအမူအက်င့္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ဟာ သိပ္ခ်စ္တဲ႔မင္းရဲ႔ ထားရစ္ခဲ႔ျခင္းကိုခံခဲ႔ရတာပါ……။ 

မင္းကေတာ့ ဒီေဆာင္းတတြင္းလံုး ဘုရားေက်ာင္းရဲ႔ေ၀ယ်ာ၀ိစၥေတြကို ကူလုပ္ရင္း မင္းတို႔ဘုရားသခင္ရဲ႔အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းေနေရာေပါ့….။ 

၀မ္းသာပါတယ္ အိန္ဂ်ယ္..။

ကိုယ့္စာေတြကို မင္းလာဖတ္ေသးလား… ကိုယ္သိခ်င္လိုက္တာ….။

နာက်င္ခံစားမႈေတြကို ပိုက္ေထြးရင္း မိန္းမတစ္ေယာက္ ယေန႔ထိတိုင္ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္ေနဆဲ ဆိုတာ မင္းသိႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႔….။

နာက်င္မႈေတြဆိုတာ မင္းေပးခဲ႔တဲ႔လက္ေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး…။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပြင့္ရိုက္စကၠဴလွလွေလးနဲ႔ အဲဒီနာက်င္မႈေတြကိုထုပ္ပိုး ဖဲၾကိဳးလွလွေလးနဲ႔ခ်ည္ခဲ႔တာပါ….။

ယုဇနပန္းေတြေဖြးခနဲ ခ်ံဳလိုက္ပြင့္ေနၾကျပီ အိန္ဂ်ယ္….။

ကိုယ္ဟာ ပန္းမခ်စ္တတ္တဲ႔ မိန္းမမဆန္တဲ႔မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ….။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပန္းပြင့္ျဖဳဴျဖဴေသးေသးေမႊးေမႊးေလးေတြကိုျမင္တုိင္း မင္းကိုျမင္ေယာင္မိတယ္ နင့္နဲစြာသတိရမိတယ္…။

မိိုးေငြ႔