သၾကၤန္မတိုင္ခင္က စကာၤပူကေန မခ်စ္(ခ်စ္ၾကည္ေအး)တို႔လင္မယားအလည္ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္.....။ မခ်စ္က သူနဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ဆံုဖို႔ ေအးေဆးျပီး အစားအေသာက္ေကာင္းတဲ႔ ဆိုင္ေနရာေလးရွာေပးဖုိ႔ ေျပာလာတယ္...။ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ ဗဟန္း ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္းေပၚက “ေရႊေကာင္း ေဟာ့ေပါ့”ဆိုင္ေလးကို ေရြးလိုက္ၾကတယ္....။ မခ်စ္ျပန္မေရာက္ခင္ႏွစ္ရက္အလိုမွာ ကၽြန္မလွမ္းျပီး ရီဆာ့ဗ္လုပ္ထားလိုက္တယ္....။ မခ်စ္ဖိတ္ထားတဲ႔ လူဦးေရက ႏွစ္ဆယ္နီးပါးဆိုေတာ့ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္းမရွိဘူး ဆယ္ခန္းကို ကပ္ရပ္ႏွစ္ခန္းေပါင္းယူလိုက္ ကာထားတဲ႔ ပါေတးရွင္းျဖဳတ္ေပးမယ္။ အိုေခဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ရို႔စ္နဲ႔ခ်ယ္ရီ အခန္းႏွစ္ခန္းကိုတြဲယူလိုက္တယ္....။
တကယ့္ေန႔က်ေတာ့ ကိုယ္မွန္းထားတဲ႔ လူဦးေရထက္လာတဲ႔သူကနည္းေနတယ္....။ ဆယ့္ေလးေယာက္ပဲလားလို႔ ေနဦး ျပန္တြက္ၾကည့္ဦးမယ္...။ မခ်စ္တို႔လင္မယား၊ မျမေသြးနီလင္မယား၊ မျမေသြးနဲ႔လိုက္လာတဲ႔ The Lady ဂ်ာနယ္ရဲ႔ အယ္ဒီတာ မျမတ္စုလြင္၊ မ၀ါ၀ါခိုင္မင္းနဲ႔သမီးေလး၊ သက္တန္႔ခ်ိဳ ၊ ေမာင္ဘၾကိဳင္၊ ကိုၾကီး(save the age)၊ ညလင္းအိမ္၊ ၾကည္ၾကည္(ၾကည္ၾကည္၏ဒိုင္ယာရီ)နဲ႔ မိုးေငြ႔ အားလံုးမွ ဆယ့္သံုးေယာက္တည္း မလာၾကတာက ဏီဏီ(ဏီလင္းညိဳ)နဲ႔ သူရႆ၀ါ ....။ ထူးဆန္းဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္္ေနာ္ ကၽြန္မတို႔ဘေလာ့ေမာင္ႏွေတြက အျပင္မွတခါမွမျမင္ဖူးၾကလဲ ....တကယ္အျပင္မွာေတြ႔ေတာ့ ဟိုးးး အရင့္အရင္ကတည္းက ေပါင္းလာတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြလိုပဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုက္ၾကတာ...။ ဒါဟာ တစ္ဦးကေမတၱာ တစ္ဦးကေစတနာ ဆိုတာေလးပါမွာပါ..။ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္စကားေျပာမ၀လို႔ အစားေတာင္ သိပ္မစားခ်င္ေတာ့ဘူး... သဲၾကီးမဲၾကီးေျပာေနၾကတာေလ...။
အဲေန႔ညက မျမေသြးက သူ႔စာအုပ္ေလးကို လက္ေဆာင္တစ္ေယာက္တစ္အုပ္စီေ၀ေပးတယ္......။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ မျမေသြးနဲ႔ကၽြန္မက ဆရာၾကီးလူထုဦးစိန္၀င္းရဲ႔ တပည့္ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္....။ အစ္မရဲ႔ အဂၤလိပ္နာမည္က ယုိလန္ဒါတဲ႔... ။ အစ္မက ကၽြန္မထက္ အမ်ားၾကီးစီနီယာက်ပါတယ္..။ ကၽြန္မအဲဒီသင္တန္းေရာက္ေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္...။ အစ္မက ကၽြန္မထက္ငါးႏွစ္ေစာေရာက္တယ္.....။ အစ္မရဲ႔ အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္းစာအုပ္ထဲက ၀တၳဳတိုေတြအကုန္လံုးက ဘေလာ့မွာဖတ္ျပီးသားေတြပါ.....။ အဲ...မွာ ကၽြန္မစိတ္အ၀င္စားဆံုးက ဆရာၾကီးလူထုစိန္၀င္းကိုယ္တိုင္ အမွာစာေရးေပးထားတာကိုပဲ.......။ အဲဒီအမွာစာေလးကို ကၽြန္မျပန္မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္........။ဆရာၾကီးဆီကို မေရာက္ျဖစ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ ဆရာၾကီးေရးတဲ႔အမွာစာကိုဖတ္ျပီး ဆရာၾကီးကိုသြားကန္ေတာ့ဦးမွပါလို႔ စိတ္ကူးမိသြားတယ္ လာမယ့္ ၾသဂုတ္ ၁၃ ရက္ေန႔က ဆရာၾကီးေမြးေန႔ေလ .....။ ကၽြန္မတို႔ သင္တန္းတက္စဥ္တုန္းက ဆရာၾကီးကိုႏွစ္တိုင္းေမြးေန႔ လုပ္ေပးေလ့ရိွတယ္.....။ အဲတုန္းက ဆရာၾကီးအသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိေသးတာ..။ ခုဆို ခုႏွစ္ဆယ္နားေတာင္နီးေလာက္ေရာေပါ့....။ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးက အဆုတ္မကာင္းေတာ့လို႔ ေအာက္ဆီဂ်င္ဗူးနဲ႔ အသက္ရွဴေနရတဲ႔ဘ၀.....။ ဒီလိုက်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ႔ၾကားက စာေတြဆက္တုိက္ေရးေနတာ...။ လူထုစိန္၀င္း အမွာစာ
တစ္ရက္မွာ မိန္းကေလးတစ္ဦးေရာက္လာျပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း “ကၽြန္မကို မွတ္မိလား”လို႔ ေမးတယ္...။ ရုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ျပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။ မမွတ္မိလို႔ မဟုတ္ဘူး...။ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ျကီးေတြ႔လိုက္ရလို႔ ေငးၾကည့္ေနမိတာျဖစ္တယ္...။ခဏေနမွ “မွတ္မိတာေပါ့... မင္း... ရိုလန္ဒါပဲ”လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းျပံဳးသြားတယ္...။ ဒါေလာက္ ႏွစ္ေတြအၾကာၾကီး မေတြ႔ၾကေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ေပးထားတဲ႔ ေက်ာင္းနာမည္နဲ႔ ေခၚလိုက္တာ ၾကားရေတာ့ သူသိပ္ကို ၀မ္းသာသြားပံုရတယ္...။ သူ႔နာမည္က “၀ိုင္”နဲ႔စတာေၾကာင့္ ရိုလန္ဒါ(Yolanda)လုိ႔ မွည့္ေပးခဲ႔တာပါ...။
“ႏွစ္ေတြဒါေလာက္ၾကာတာေတာင္ ဒီနာမည္ကို ဆရာမွတ္မိေနေသးတယ္ေနာ္” မရွိဘူးဆိုေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေတာ့ရွိျပီ။ အရင္က ပိန္ပါးပါး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေလးေတာင္ အခုေတာ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ပံုေပါက္ေနျပီ အိမ္ေထာင္က်ျပီးလို႔ သားေတာင္ အတန္းေတာ္ေတာ္ရေနျပီတဲ႔...။
“ရန္ကုန္မွာပဲ ေနေပမယ့္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး စာေတြအျမဲဖတ္ေနလို႔ ဆရာ့က်န္းမာေရးသတင္းေတြေတာ့ ၾကားနရပါတယ္ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဆရာ့ကို သိပ္သတိရတာနဲ႔ ၀င္လာလိုက္တာ၊ ဒီနားမွာ ရံုးကိစၥတစ္ခုလည္းရွိလို႔ လာရင္းနဲ႔ေလ” လို႔ သူက တစ္ဆက္တည္းေျပာျပတယ္...။
စကားေတြေျပာရင္း ျပံဳးလိုက္ေတာ့ ငယ္ရုပ္က ပိုေပၚလာတယ္..။ လူေၾကာက္တတ္တဲ႔ ျမန္မာမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ သ႑န္ကို မ်က္စိထဲျမင္လာတယ္...။ လူေၾကာက္တတ္ျပီၤး လူေတာမတိုးရဲလို႔ လူေတြဲၾကားေနတတ္ေအာင္ဆိုျပီး သူ႔ဦးေလးက ေခၚလာတာ...။ ေက်ာင္းေရာက္ျပီး သံုးေလးလၾကာလို႔ ပဲခူးတို႔ ေခ်ာင္းသာတို႔ သြားၾကေတာ့ေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း မလိုက္ရဲလို႔ သူ႔ေမာင္ေလးကို လက္ဆြဲေခၚလာခဲ႔တာ...။ “မင္း အဖိုးအဖြားေတြက တကယ့္ သတၱိခဲေတြ မင္းက်မွ ေၾကာက္ေနရလား”ဆိုျပီး သူ႔ကို လူမေၾကာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလ့က်င့္ေပးရတယ္...။
သူ႔အဖိုးအဖြားေတြက ရန္ကုန္ဘေဆြနဲ႔ ေဒၚျမေသြးေလ...။ သူ႔ဦးေလးက ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႔သား... သူ႔အေမက သမီး သူ႔ဦးေလးက ပန္းခ်ီဆရာ လူေအး စကားနည္းတယ္။ အခုစာထိုင္ေရးေနတဲ႔ စားပြဲထိပ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ စိတ္ပန္းျပာေတြေ၀ေနတဲ႔ ပန္းခ်ီးကားက သူ႔ဦးေလးရဲ႔ လက္ရာေပါ့...။ ဇနီးနဲ႔ သားသမီးေတြရိွတဲ႔ ေတာင္ၾကီးအိမ္ကို အလြမ္းေျပၾကည့္ရေအာင္ဆိုျပီး ဆြဲေပးထားတာ...။ ဧည့္ခန္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ေခ်ာင္းသာေနာက္ခံ ပံုတူပန္းခ်ီကလည္း သူ႔လက္ရာပဲ...။ ေခ်ာင္းသာကို အတူသြားၾကတာကို အမွတ္တရဆြဲထားတာ...။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ဟိုလူဒီလူေမးၾကတိုင္း သူ႔ဦးေလးလက္ရာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေနက်ဆိုေတာ့ မၾကာခဏ သတိရတယ္...။ အခုေတာ့ အဆက္ျပတ္ေနတာၾကာျပီ။ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းေတာင္မသိရေတာ့ဘူး...။ ရိုလန္ဒါနဲ႔ ျပန္ဆံုမွာပဲ သူႏိုင္ငံျခားမွာရွိေၾကာင္းသိရတယ္..။
ပထမတစ္ေခါက္လမ္းေပါက္ျပီးတဲ႔ေနာက္ေတာ့ ဒီမိန္းကေလးက မၾကာမၾကာေရာက္လာတယ္...။ အဂၤလိပ္စာ၀ါသနာပါတဲ႔ သားေလးကိုလည္းေခၚလာတတ္တယ္...။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြေရာက္သြားေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ သူ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္..။ သူ႔စာဖတ္တဲ႔ အြန္လိုင္းပရိတ္သတ္လည္း အေတာ္အသင့္ရေနျပီတဲ႔..။ “ေကာင္းတယ္၊ ဒါမွ စာေပမ်ိဳးဆက္ျပတ္မသြားမွာေပါ့”လို႔ အားေပးရင္း ျမန္မာျပည္ထဲက စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြပါ ဖတ္ရေအာင္ ဒီမွာထုတ္တဲ႔ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြမွာပါ ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းျဖစ္တယ္...။
ေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား သိပ္ျမန္တယ္..။ သူတို႔စိတ္ပါျပီဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္တာ...။ သိပ္မၾကာဘူး ကြန္ပ်ဴတာစာစီျပီးသား စာမူတစ္အုပ္ယူလာျပီး သူေရးခဲ႔တဲ႔ အြန္လိုင္းစာေတြကို စုျပီး စာအုပ္ထုတ္မလို႔ အမွာစာေရးေပးပါလို႔ ေျပာလာတယ္...။ သူ႔ကေလာင္နာမည္က “ျမေသြးနီ”တဲ႔...။ ရဲရဲေတာက္သတၱိခဲ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီး ေဒၚျမေသြးကို အမွတ္တရဂုဏ္ျပဳထားတာလို႔ ယူဆမိတယ္..။အမွာစာေရးဖို႔ သူ႔စာေလးေတြကို ႏွစ္ေခါက္ဖတ္ရတယ္...။ ျမန္မာစာအေရးအသားေကာင္းလွတဲ႔ စာေရးဆရာၾကီး ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႔ ေျမးပီသပါေပတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္...။ အေရးအသားေျပျပစ္ညက္ေညာျပီး ျမန္မာစာပီသတယ္...။
ဒီေခတ္မွာ ျမန္မာစာကို ပီပီသသေရးႏိုင္သူ ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္..။ အြန္လိုင္းစာေရးဆရာျဖစ္တဲ႔ “ျမေသြးနီ” ရဲ႔ အေရးအသားဟာ ေရာေတာေသာေကာ အေရာစာမဟုတ္ဘူး..။ ကျပားကကတစ္စာ မဟုတ္ဘူး...။ ျမန္မာစာပီသတယ္...။ သူ႔စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာပီပီသသ ေရးတတ္ရံုတင္မဟုတ္ဘူး...။ စာေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ ဆက္ဖတ္ရင္း သင္းျပန္႔ထံုမႊန္းလာတဲ႔ ျမန္မာရနံ႔ေလးေတြကိုပါ ရွဴရိႈက္မိလာတယ္...။ ဖတ္ျပီး စိတ္တုိရတဲ႔ စာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ အာမခံရဲတယ္...။
သူ႔စာေလးေတြကို “ျမေသြးနီ” က “ရသ၀တၳဳတိုမ်ားစုစည္းမႈ”လို႔ ဆိုထားတယ္...။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ၀တၳဳတိုဆိုတာထက္ အင္မတန္လွပတဲ႔ အက္ေဆးေလးေတြကို ဖတ္္ရသလိုခံစားမိတယ္...။ ၀တၳဳတိုဆိုတာက ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႔ စရိုက္သဘာ၀ကို ကြင္းခနဲကြက္ခနဲျမင္ရေအာင္ မီးေမာင္းထုိးျပသလို ေရးဖြဲ႔တဲ႔စာလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတယ္...။ ျမေသြးနီရဲ႔ စာေလးေတြက ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ရွိခ်င္မွရွိတယ္...။ စာေရးသူကလြဲျပီး ဇာတ္ေကာင္ပါခ်င္မွပါတယ္...။ အပိုဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးမွမပါဘဲ စာေရးသူရဲ႔ အျမင္အေတြးေတြကိုပဲ ေရးျပသြားတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္...။ အက္ေဆးဆိုတာ ေလာကသဘာ၀၊ လူ႔သဘာ၀ကို စာေရးသူရဲ႔ ရႈျမင္ခံစားမႈနဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈကို ေရးဖြဲ႔တဲ႔စာလို႔ စာေပပညာရွင္မ်ားက ဖြင့္ဆိုၾကတယ္...။
ျမေသြးနီရဲ႔ စာေလးေတြက ခပ္တိုတုိအပုဒ္ကေလးေတြမွာေတာင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈသေဘာပါတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ အက္ေဆးဖတ္ရသလို ခံစားရတယ္လို႔ ဆိုခဲ႔တာျဖစ္တယ္...။ အက္ေဆးဆိုတာ အဆင့္ျမင့္စာေပအမ်ိဳးအစားတစ္ခုျဖစ္တယ္...။ အြန္လိုင္းစာေတြထဲမွာလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြထက္ မညံ့တဲ႔စာေတြရွိေနပါလားဆိုတာ သိရလို႔ အမ်ားၾကီး၀မ္းသာရတယ္...။ ျမေသြးနီရဲ႔စာအုပ္ဟာ အင္တာနက္မီဒီယမ္ကေန ပံုႏွိပ္မီဒီယမ္ထဲ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာမယ့္ စာေရးသူေတြအတြက္ လမ္းစတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္...။ အလားတူ ဆက္လက္၀င္ေရာက္လာၾကဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္...။ နက္တီဇင္ေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႔ အင္အားျဖည့္တင္းမႈ မပါ၀င္ဘဲနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထဲကို တိုး၀င္ဖို႔ ဘယ္နည္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တဲ႔အတြက္ လူငယ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာျဖစ္ပါတယ္....။
တကယ့္ေန႔က်ေတာ့ ကိုယ္မွန္းထားတဲ႔ လူဦးေရထက္လာတဲ႔သူကနည္းေနတယ္....။ ဆယ့္ေလးေယာက္ပဲလားလို႔ ေနဦး ျပန္တြက္ၾကည့္ဦးမယ္...။ မခ်စ္တို႔လင္မယား၊ မျမေသြးနီလင္မယား၊ မျမေသြးနဲ႔လိုက္လာတဲ႔ The Lady ဂ်ာနယ္ရဲ႔ အယ္ဒီတာ မျမတ္စုလြင္၊ မ၀ါ၀ါခိုင္မင္းနဲ႔သမီးေလး၊ သက္တန္႔ခ်ိဳ ၊ ေမာင္ဘၾကိဳင္၊ ကိုၾကီး(save the age)၊ ညလင္းအိမ္၊ ၾကည္ၾကည္(ၾကည္ၾကည္၏ဒိုင္ယာရီ)နဲ႔ မိုးေငြ႔ အားလံုးမွ ဆယ့္သံုးေယာက္တည္း မလာၾကတာက ဏီဏီ(ဏီလင္းညိဳ)နဲ႔ သူရႆ၀ါ ....။ ထူးဆန္းဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္္ေနာ္ ကၽြန္မတို႔ဘေလာ့ေမာင္ႏွေတြက အျပင္မွတခါမွမျမင္ဖူးၾကလဲ ....တကယ္အျပင္မွာေတြ႔ေတာ့ ဟိုးးး အရင့္အရင္ကတည္းက ေပါင္းလာတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြလိုပဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုက္ၾကတာ...။ ဒါဟာ တစ္ဦးကေမတၱာ တစ္ဦးကေစတနာ ဆိုတာေလးပါမွာပါ..။ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္စကားေျပာမ၀လို႔ အစားေတာင္ သိပ္မစားခ်င္ေတာ့ဘူး... သဲၾကီးမဲၾကီးေျပာေနၾကတာေလ...။
အဲေန႔ညက မျမေသြးက သူ႔စာအုပ္ေလးကို လက္ေဆာင္တစ္ေယာက္တစ္အုပ္စီေ၀ေပးတယ္......။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ မျမေသြးနဲ႔ကၽြန္မက ဆရာၾကီးလူထုဦးစိန္၀င္းရဲ႔ တပည့္ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္....။ အစ္မရဲ႔ အဂၤလိပ္နာမည္က ယုိလန္ဒါတဲ႔... ။ အစ္မက ကၽြန္မထက္ အမ်ားၾကီးစီနီယာက်ပါတယ္..။ ကၽြန္မအဲဒီသင္တန္းေရာက္ေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္...။ အစ္မက ကၽြန္မထက္ငါးႏွစ္ေစာေရာက္တယ္.....။ အစ္မရဲ႔ အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္းစာအုပ္ထဲက ၀တၳဳတိုေတြအကုန္လံုးက ဘေလာ့မွာဖတ္ျပီးသားေတြပါ.....။ အဲ...မွာ ကၽြန္မစိတ္အ၀င္စားဆံုးက ဆရာၾကီးလူထုစိန္၀င္းကိုယ္တိုင္ အမွာစာေရးေပးထားတာကိုပဲ.......။ အဲဒီအမွာစာေလးကို ကၽြန္မျပန္မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္........။ဆရာၾကီးဆီကို မေရာက္ျဖစ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ ဆရာၾကီးေရးတဲ႔အမွာစာကိုဖတ္ျပီး ဆရာၾကီးကိုသြားကန္ေတာ့ဦးမွပါလို႔ စိတ္ကူးမိသြားတယ္ လာမယ့္ ၾသဂုတ္ ၁၃ ရက္ေန႔က ဆရာၾကီးေမြးေန႔ေလ .....။ ကၽြန္မတို႔ သင္တန္းတက္စဥ္တုန္းက ဆရာၾကီးကိုႏွစ္တိုင္းေမြးေန႔ လုပ္ေပးေလ့ရိွတယ္.....။ အဲတုန္းက ဆရာၾကီးအသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိေသးတာ..။ ခုဆို ခုႏွစ္ဆယ္နားေတာင္နီးေလာက္ေရာေပါ့....။ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးက အဆုတ္မကာင္းေတာ့လို႔ ေအာက္ဆီဂ်င္ဗူးနဲ႔ အသက္ရွဴေနရတဲ႔ဘ၀.....။ ဒီလိုက်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ႔ၾကားက စာေတြဆက္တုိက္ေရးေနတာ...။ လူထုစိန္၀င္း အမွာစာ
တစ္ရက္မွာ မိန္းကေလးတစ္ဦးေရာက္လာျပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း “ကၽြန္မကို မွတ္မိလား”လို႔ ေမးတယ္...။ ရုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ျပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။ မမွတ္မိလို႔ မဟုတ္ဘူး...။ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ျကီးေတြ႔လိုက္ရလို႔ ေငးၾကည့္ေနမိတာျဖစ္တယ္...။ခဏေနမွ “မွတ္မိတာေပါ့... မင္း... ရိုလန္ဒါပဲ”လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းျပံဳးသြားတယ္...။ ဒါေလာက္ ႏွစ္ေတြအၾကာၾကီး မေတြ႔ၾကေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ေပးထားတဲ႔ ေက်ာင္းနာမည္နဲ႔ ေခၚလိုက္တာ ၾကားရေတာ့ သူသိပ္ကို ၀မ္းသာသြားပံုရတယ္...။ သူ႔နာမည္က “၀ိုင္”နဲ႔စတာေၾကာင့္ ရိုလန္ဒါ(Yolanda)လုိ႔ မွည့္ေပးခဲ႔တာပါ...။
“ႏွစ္ေတြဒါေလာက္ၾကာတာေတာင္ ဒီနာမည္ကို ဆရာမွတ္မိေနေသးတယ္ေနာ္” မရွိဘူးဆိုေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေတာ့ရွိျပီ။ အရင္က ပိန္ပါးပါး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေလးေတာင္ အခုေတာ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ပံုေပါက္ေနျပီ အိမ္ေထာင္က်ျပီးလို႔ သားေတာင္ အတန္းေတာ္ေတာ္ရေနျပီတဲ႔...။
“ရန္ကုန္မွာပဲ ေနေပမယ့္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး စာေတြအျမဲဖတ္ေနလို႔ ဆရာ့က်န္းမာေရးသတင္းေတြေတာ့ ၾကားနရပါတယ္ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဆရာ့ကို သိပ္သတိရတာနဲ႔ ၀င္လာလိုက္တာ၊ ဒီနားမွာ ရံုးကိစၥတစ္ခုလည္းရွိလို႔ လာရင္းနဲ႔ေလ” လို႔ သူက တစ္ဆက္တည္းေျပာျပတယ္...။
စကားေတြေျပာရင္း ျပံဳးလိုက္ေတာ့ ငယ္ရုပ္က ပိုေပၚလာတယ္..။ လူေၾကာက္တတ္တဲ႔ ျမန္မာမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ သ႑န္ကို မ်က္စိထဲျမင္လာတယ္...။ လူေၾကာက္တတ္ျပီၤး လူေတာမတိုးရဲလို႔ လူေတြဲၾကားေနတတ္ေအာင္ဆိုျပီး သူ႔ဦးေလးက ေခၚလာတာ...။ ေက်ာင္းေရာက္ျပီး သံုးေလးလၾကာလို႔ ပဲခူးတို႔ ေခ်ာင္းသာတို႔ သြားၾကေတာ့ေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း မလိုက္ရဲလို႔ သူ႔ေမာင္ေလးကို လက္ဆြဲေခၚလာခဲ႔တာ...။ “မင္း အဖိုးအဖြားေတြက တကယ့္ သတၱိခဲေတြ မင္းက်မွ ေၾကာက္ေနရလား”ဆိုျပီး သူ႔ကို လူမေၾကာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလ့က်င့္ေပးရတယ္...။
သူ႔အဖိုးအဖြားေတြက ရန္ကုန္ဘေဆြနဲ႔ ေဒၚျမေသြးေလ...။ သူ႔ဦးေလးက ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႔သား... သူ႔အေမက သမီး သူ႔ဦးေလးက ပန္းခ်ီဆရာ လူေအး စကားနည္းတယ္။ အခုစာထိုင္ေရးေနတဲ႔ စားပြဲထိပ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ စိတ္ပန္းျပာေတြေ၀ေနတဲ႔ ပန္းခ်ီးကားက သူ႔ဦးေလးရဲ႔ လက္ရာေပါ့...။ ဇနီးနဲ႔ သားသမီးေတြရိွတဲ႔ ေတာင္ၾကီးအိမ္ကို အလြမ္းေျပၾကည့္ရေအာင္ဆိုျပီး ဆြဲေပးထားတာ...။ ဧည့္ခန္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ေခ်ာင္းသာေနာက္ခံ ပံုတူပန္းခ်ီကလည္း သူ႔လက္ရာပဲ...။ ေခ်ာင္းသာကို အတူသြားၾကတာကို အမွတ္တရဆြဲထားတာ...။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ဟိုလူဒီလူေမးၾကတိုင္း သူ႔ဦးေလးလက္ရာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေနက်ဆိုေတာ့ မၾကာခဏ သတိရတယ္...။ အခုေတာ့ အဆက္ျပတ္ေနတာၾကာျပီ။ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းေတာင္မသိရေတာ့ဘူး...။ ရိုလန္ဒါနဲ႔ ျပန္ဆံုမွာပဲ သူႏိုင္ငံျခားမွာရွိေၾကာင္းသိရတယ္..။
ပထမတစ္ေခါက္လမ္းေပါက္ျပီးတဲ႔ေနာက္ေတာ့ ဒီမိန္းကေလးက မၾကာမၾကာေရာက္လာတယ္...။ အဂၤလိပ္စာ၀ါသနာပါတဲ႔ သားေလးကိုလည္းေခၚလာတတ္တယ္...။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြေရာက္သြားေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ သူ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္..။ သူ႔စာဖတ္တဲ႔ အြန္လိုင္းပရိတ္သတ္လည္း အေတာ္အသင့္ရေနျပီတဲ႔..။ “ေကာင္းတယ္၊ ဒါမွ စာေပမ်ိဳးဆက္ျပတ္မသြားမွာေပါ့”လို႔ အားေပးရင္း ျမန္မာျပည္ထဲက စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြပါ ဖတ္ရေအာင္ ဒီမွာထုတ္တဲ႔ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြမွာပါ ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းျဖစ္တယ္...။
ေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား သိပ္ျမန္တယ္..။ သူတို႔စိတ္ပါျပီဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္တာ...။ သိပ္မၾကာဘူး ကြန္ပ်ဴတာစာစီျပီးသား စာမူတစ္အုပ္ယူလာျပီး သူေရးခဲ႔တဲ႔ အြန္လိုင္းစာေတြကို စုျပီး စာအုပ္ထုတ္မလို႔ အမွာစာေရးေပးပါလို႔ ေျပာလာတယ္...။ သူ႔ကေလာင္နာမည္က “ျမေသြးနီ”တဲ႔...။ ရဲရဲေတာက္သတၱိခဲ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီး ေဒၚျမေသြးကို အမွတ္တရဂုဏ္ျပဳထားတာလို႔ ယူဆမိတယ္..။အမွာစာေရးဖို႔ သူ႔စာေလးေတြကို ႏွစ္ေခါက္ဖတ္ရတယ္...။ ျမန္မာစာအေရးအသားေကာင္းလွတဲ႔ စာေရးဆရာၾကီး ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႔ ေျမးပီသပါေပတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္...။ အေရးအသားေျပျပစ္ညက္ေညာျပီး ျမန္မာစာပီသတယ္...။
ဒီေခတ္မွာ ျမန္မာစာကို ပီပီသသေရးႏိုင္သူ ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္..။ အြန္လိုင္းစာေရးဆရာျဖစ္တဲ႔ “ျမေသြးနီ” ရဲ႔ အေရးအသားဟာ ေရာေတာေသာေကာ အေရာစာမဟုတ္ဘူး..။ ကျပားကကတစ္စာ မဟုတ္ဘူး...။ ျမန္မာစာပီသတယ္...။ သူ႔စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာပီပီသသ ေရးတတ္ရံုတင္မဟုတ္ဘူး...။ စာေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ ဆက္ဖတ္ရင္း သင္းျပန္႔ထံုမႊန္းလာတဲ႔ ျမန္မာရနံ႔ေလးေတြကိုပါ ရွဴရိႈက္မိလာတယ္...။ ဖတ္ျပီး စိတ္တုိရတဲ႔ စာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ အာမခံရဲတယ္...။
သူ႔စာေလးေတြကို “ျမေသြးနီ” က “ရသ၀တၳဳတိုမ်ားစုစည္းမႈ”လို႔ ဆိုထားတယ္...။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ၀တၳဳတိုဆိုတာထက္ အင္မတန္လွပတဲ႔ အက္ေဆးေလးေတြကို ဖတ္္ရသလိုခံစားမိတယ္...။ ၀တၳဳတိုဆိုတာက ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႔ စရိုက္သဘာ၀ကို ကြင္းခနဲကြက္ခနဲျမင္ရေအာင္ မီးေမာင္းထုိးျပသလို ေရးဖြဲ႔တဲ႔စာလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတယ္...။ ျမေသြးနီရဲ႔ စာေလးေတြက ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ရွိခ်င္မွရွိတယ္...။ စာေရးသူကလြဲျပီး ဇာတ္ေကာင္ပါခ်င္မွပါတယ္...။ အပိုဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးမွမပါဘဲ စာေရးသူရဲ႔ အျမင္အေတြးေတြကိုပဲ ေရးျပသြားတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္...။ အက္ေဆးဆိုတာ ေလာကသဘာ၀၊ လူ႔သဘာ၀ကို စာေရးသူရဲ႔ ရႈျမင္ခံစားမႈနဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈကို ေရးဖြဲ႔တဲ႔စာလို႔ စာေပပညာရွင္မ်ားက ဖြင့္ဆိုၾကတယ္...။
ျမေသြးနီရဲ႔ စာေလးေတြက ခပ္တိုတုိအပုဒ္ကေလးေတြမွာေတာင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈသေဘာပါတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ အက္ေဆးဖတ္ရသလို ခံစားရတယ္လို႔ ဆိုခဲ႔တာျဖစ္တယ္...။ အက္ေဆးဆိုတာ အဆင့္ျမင့္စာေပအမ်ိဳးအစားတစ္ခုျဖစ္တယ္...။ အြန္လိုင္းစာေတြထဲမွာလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြထက္ မညံ့တဲ႔စာေတြရွိေနပါလားဆိုတာ သိရလို႔ အမ်ားၾကီး၀မ္းသာရတယ္...။ ျမေသြးနီရဲ႔စာအုပ္ဟာ အင္တာနက္မီဒီယမ္ကေန ပံုႏွိပ္မီဒီယမ္ထဲ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာမယ့္ စာေရးသူေတြအတြက္ လမ္းစတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္...။ အလားတူ ဆက္လက္၀င္ေရာက္လာၾကဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္...။ နက္တီဇင္ေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႔ အင္အားျဖည့္တင္းမႈ မပါ၀င္ဘဲနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထဲကို တိုး၀င္ဖို႔ ဘယ္နည္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တဲ႔အတြက္ လူငယ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာျဖစ္ပါတယ္....။
လူထုစိန္၀င္း၁၂-၂-၂၀၁၁
ေမတၱာအားျဖင့္
မိုးေငြ႔
မိုးေငြ႔
10 comments:
မျမေသြးနီရဲ႕ လက္ေဆာင္စာအုပ္ေလးကုိ အျပန္ကားေပၚမွာ အစဆုံးဖတ္ျဖစ္တယ္ ေနျပည္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကားေပၚမွာေမ႔က်န္ခဲ႔ေရာ
သတိရတဲ႔အခါ အသည္းသန္ဖုန္းဆက္ေမးေတာ႔ ကားဂိတ္က သိမ္းထားေပးေၾကာင္းသိရတယ္
လက္ထဲကုိစာအုပ္ေလးျပန္ေရာက္မွပဲ စိတ္ေအးေတာ႔တယ္ ၿပီးေတာ႔ သူမ်ားေတြကုိ ေပးဖတ္ျဖစ္တယ္
ကုိယ္႔မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာကုိ ဖတ္ၾကည္႔ခုိင္းျဖစ္တယ္
ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လင္း ကိုလက္ေဆာင္၀ယ္ေပးရမယ္ေနာ္ ဒါဘဲ ဟြန္း
ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ဆံုဆည္းရေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔အရမ္းေကာင္းမွာေပါ့။
ေတြ႔နိုင္သူေတြ ေတြ႔ၾကပါေစ.. :D
နက္တီဇင္ေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႔ အင္အားျဖည့္တင္းမႈ မပါ၀င္ဘဲနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထဲကို တိုး၀င္ဖို႔ ဘယ္နည္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တဲ႔အတြက္ လူငယ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာျဖစ္ပါတယ္...
ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္..
ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာေတာ႔အမွန္တကယ္ပါပဲ
ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္
ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းလိုက္တာ .. :)
ဒီလိုမ်ိဳး ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း ဆံုရတဲ့ ပြဲမ်ိဳးကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရ ေနမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ပါ လက္ေဆာင္ရေသးတာ ဆိုေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ေပါ့..။ း)
ေအးကြယ္ မိုုးေငြ႔ရယ္.. ဖတ္ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ေပ်ာ္စရာၾကီး..
ဆရာၾကီးရဲ ့ အမွာစာကို ဖတ္ခြင့္ရလို ့ ေက်းဇူး မမိုးေငြ ့...
Post a Comment