ဆံုႏိုင္ခြင့္

ၾကယ္ေရာင္ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္လက္တဲ႔ အဲဒီညက ကိုယ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္ေနမိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုးေတြကို ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲက ပ်ံသန္းခြင့္မျပဳႏုိင္ေသးဘူး..။ ေလဟာနယ္ေသးေသးထဲမွာ ကိုယ္လႊင့္ေမ်ာျပီး မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ထားတယ္...။ ဂီတာသံသဲ႔သဲ႔ေလးကိုေတာ့ ၾကားခြင့္ရေနတယ္...။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးထြက္ေပၚလာခဲ႔တယ္...။ တုိးတိုးေလးမွ တကယ့္တိုးတိုးေလး....။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနလို႔ သီခ်င္းရဲ႔ သံစဥ္ကိုေရာ...စကားလံုးေတြကိုပါ ပီပီျပင္ျပင္ျမင္ေနရတယ္...။ ေနာက္..... လြတ္လပ္ေပ်ာ္ျမဴးတဲ႔ စရိုက္နဲ႔ သက္ရွိလူသားကေလး တစ္ေယာက္....။ သူ႔အျပံဳးေတြက ၾကည္လင္လို႔ ကိုယ့္ဆီကို ဦးတည္လာေနတယ္...။ သူ႕မ်က္လံုးေတြက ၾကယ္ပြင့္ေတြလို လင္းလက္လို႔ ကိုယ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္...။ သူ႕အသံေတြက ခ်ိဳျမ၀ါညက္လို႔ ကိုယ့္အာရံုကို ဆြဲယူငင္ေနတယ္...။ သူ႔လက္ဖ်ားေလး ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေတြဆီ လာတို႔ထိေနတယ္...။ ေစာေစာက စာေတြေရးရလြန္းလို႔ ေညာင္းကိုက္ေနတဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ခုေတာ့ တမဟုတ္ခ်င္း ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသလိုပါပဲ...။ ဒါဆို သူဟာ... စြမ္းအားတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ႔ သာမန္မဟုတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မယ္....။ ေဟာ.......သူ႔လက္ေတြ ကိုယ့္ဆီကေန ရုတ္သိမ္းသြားၾကျပီ.... သူ႔အရိပ္ေတြ တေျဖးေျဖး ေ၀း...ေ၀း....ေ၀းသြားျပီ...။ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြလဲ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ဆံုးသြားကုန္ျပီ.......။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွာ အေမွာင္အတိျပီးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး...။ ေလာကၾကီးမတရားဘူးးး..။ ဘာေၾကာင့္.....ကိုယ့္အခြင့္အေရးေတြကို အေမွာင္ခ်ပစ္သလဲ...။ ဒီေလာက္ေလးေတာ့ ကိုယ့္မွာခံစားခြင္ ့ရွိပါတယ္...။

ဟူးးးး........ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေရးဆြဲခဲ႔စိတၱဇပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွာ....စုတ္ခ်က္ၾကမ္းလဲ ဒီလက္နဲ႔ပဲ...။ ညင္ညင္သာသာ ေဆးစက္ခ်လဲ ဒီလက္နဲ႔ပါပဲေလ......။ ဘာေၾကာင့္ ေလာကၾကီးကို အျပစ္တင္ေနမလဲ......။


မိုးေငြ႔