ေသာကရုပ္ၾကြင္း

ဥၾသငွက္သံကို နားဆင္ဖို႔ ရြက္သစ္ေတြ တဖ်စ္ဖ်စ္ ေဖာက္ထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ သူမ....အိပ္မက္ခဲ႔တယ္...။ ဥၾသငွက္သံမပါ ရြက္သစ္ေတြမပါ ဗန္းဂိုး....မပါ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေျခလက္တစ္စံုဆီနဲ႔ လမင္းလိုလို မ်က္လံုးေတြပါတယ္...။ တခါတေလ ျမက္ခင္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္တယ္္ တခါတေလ ပန္းေတြခူးတယ္ ၾကယ္ေတြကိုလည္းေမာ့ၾကည့္တတ္တယ္...။ ဒါေပမယ့္....ေဖေဖ ေမတၱာတရားကိုေတာ့ လက္လွမ္းမမီိွခဲ႔ဘူး ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္... ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ လမင္းကိုမိႈင္းတိုက္သလိုမ်ိဳးေပါ့...။ သံုးရာသီေလာက္ ေနာက္က်မွေရာက္လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေမတၱာတရားကို ေျခြခ်ေပးခဲ႔တယ္... အလဲလဲ အျပိဳျပိဳနဲ႔ ဖမ္းယူလိုက္ေတာ့ အန႔ံက ခပ္အဲ႔အဲ႔...။ ဒါဆို...သမီးက်င္းပမယ့္ စားေတာ္ပြဲ အေၾကာင္း ေဖေဖ ၾကားႏိုင္ပါ့မလား ... ဒီပြဲမွာ Air Hostess တစ္ေယာက္ International TV presenter တစ္ေယာက္ရယ္... ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ရွိတယ္...။ ေ၀လြင္လတ္ဆတ္တဲ႔ စားေတာ္ပြဲကို ေသာကအေရာင္ မစပ္တတ္ဘဲ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ ပန္းခ်ီသမားလို႔ေျပာမလား ပလပ္စတစ္ပန္းေတြ ၀တ္မႈံကူးတာကို ေစာင့္ေနသူလို႔ ေျပာမလား လိပ္ျပာေတြ ေသြးဆာတာကို ၾကည့္ခ်င္သူလို႔ေျပာမလား...။ အေတာင္မစံုဆႏၵေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို ပ်ံသန္းခ်င္သူလို႔ ေျပာမလား သမီး...မသိခ်င္ဘူး.. ေဖေဖၾကားႏုိင္မလား သမီးရင္ဘတ္ထဲ ေယာနသံစင္ေရာ္ေတြ ေတာင္ပံ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းခတ္ေနၾကျပီ....။ GD(TG)

ဒီတစ္ပုဒ္လဲပဲ က်မေမြးေန႔အတြက္ ေတာင္ၾကီးက သူငယ္ခ်င္းေရးေပးတာပါပဲ...။ သူကေတာ့ သူေရးေနက် ထံုးစံအတိုင္း က်မရဲ႔ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကေန ခုခ်ိန္ထိကို ေမာ္ဒန္ဆန္ဆန္ေလးနဲ႔ လွပေသသပ္စြာ ပံုေဖာ္ေပးသြားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္...။