အိပ္မက္မိုင္...အေ၀း

အျမဲတေစ ၀မ္းနည္းတတ္တဲ႔ က်မအတြက္ ေမြးကတည္းကေန....ခုခ်ိန္ထိ သူမ်ားေတြထက္ မ်က္ရည္ပိုက်ခဲ႔ဖူးသူ ျဖစ္ေနသလား????

အနက္ေရာင္ဂ်က္ကက္ ၀တ္ထားတဲ႔ ေမာင့္ရဲ႔ ေက်ာျပင္ကို ျပည့္အိုင္ေနတဲ႔ မ်က္ရည္မ်ားေအာက္က ၀ိုးတ၀ါး ေငးၾကည့္ရင္း ေမာင့္ေနာက္ေက်ာကို ပါးအပ္ျပီး တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားခ်င္ေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြက ခဲဆြဲခံထားရသလို ေလးလံထံုထိုင္းေနၾကတယ္..။ ေမာင္ ကၽြန္မကို တခ်က္ငဲ႔ၾကည့္တဲ႔ အစိမ္းေရာင္ မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မျဖင့္ေၾကာက္လိုက္တာ...။ ဟင့္အင္း....အဲဒီလိုၾကီး ကၽြန္မကို မၾကည့္ပါနဲ႔ ကၽြန္မခံႏိုင္ရည္တကယ္ မရိွလို႔ပါ..။ ေနရာမွာတင္ ကၽြန္မအရည္ေပ်ာ္က်သြားလိမ္႔မယ္...။ ကၽြန္မရဲ႔ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံကို ေမာင္ၾကားရပါ့မလား? ကၽြန္မအက်ယ္ၾကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္ရမလား..။ စိတ္ထဲက ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵကို မ်က္ရည္ေတြက ဆြဲငင္ထားခံရလို႔လား ႏႈတ္ကစကားလံုးထြက္လာဖို႔မေျပာနဲ႔ လႈပ္ရြဖုိ႔ေတာင္ အားအင္ေတြရုတ္ေလ်ာ႔ေနခဲ့တယ္..။ ဘုရား...ဘုရား ...ကၽြန္မကို မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ႔ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္အျဖစ္ေတာ့ ေမာင္ က်ိန္စာမတုိက္ေလာက္ပါဘူးေနာ္...။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မကို အဲဒီေလာက္ စိမ္းကားရက္စက္တဲ႔ သတၱိမ်ိဳးရွိေနသလဲ...။ ဘယ္လို အင္အားနဲ႔မ်ား ေမာင္သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မကို အဲဒီလို မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနႏိုင္သလဲ...။

အရင္ခ်ိန္ေတြတုန္းက ႏူးညံ့ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကလဲ ေက်ာက္သားျပင္ေတြလို မာေက်ာလို႔...။ ထားမသြားပါနဲ႔ေမာင္.... ကၽြန္မကို...အဲဒီလို မထားခဲ႔ပါနဲ႔..........။ ေန၀င္ခ်ိန္ေလးမို႔... ေမာင့္ပံုရိပ္ေလးက... တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ အရိပ္သာသာပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္..။ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အေမြးပြပြ အျပာေရာင္ တဘက္ေစာင္ တစ္ထည္ကို ေပြ႔ထားေသးတယ္...။ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚမွာ အစက္မဲမဲေသးေသးကေလး... တေျဖးေျဖး ေ၀း....ေ၀း....ေ၀းသြားေနျပီ...။ က်မေျခလွမ္းေတြ ခုခ်ိန္ထိ ေနရာမွာရပ္တန္႔ေနၾကတုန္း...။ က်မကို အိပ္မက္ဆန္ဆန္ၾကီးမထားခဲ႔ပါနဲ႔...က်မေတာင္းပန္ပါတယ္...။ စိတ္ထဲက အသံေတြ က်ယ္ေလာင္သေလာက္ ခုေန ကၽြန္မအသံကုန္ ဟစ္ထြက္လာရင္ေတာင္.. ေမာင္မၾကားႏိုင္ေလာက္ေတာ့့ဘူး...။ ျပတ္သားစိမ္းကားတဲ႔ ေမာင့္ေျခလွမ္းေတြက ကၽြန္မရွိရာဆီကေန ဆန္႔က်င္ေနၾကတယ္....ဟုိ.... အေ၀းကို..။ တဘက္ေစာင္ကေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ရင္ခြင္မွာ အပ္ထားရင္း ကၽြန္မတစ္ခ်က္အသံထြက္ ရိႈက္ငင္လိုက္မိတယ္...။ မ်က္လံုးေတြပြင့္လာေတာ့ ပါးျပင္ေပၚမွာ ပူေႏြးေနတယ္...။ အုိ...ဒါ ...ကၽြန္မ...ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္ေနတာပဲ...။ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ နီညိဳေရာင္ တဘက္ေစာင္ကိုဖက္ထားလ်က္...။ ဒါဆို အိပ္မက္ထဲက အျပာေရာင္တဘက္ဟာ အိပ္မေပ်ာ္စဥ္က ကၽြန္မရင္ဘတ္ေပၚတင္ျပီးအိပ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မျခံဳေနက်ေစာင္ကေလးကိုး...။

ကၽြန္မဆီကို အိပ္မက္နတ္သမီးက ဒီလိုအိပ္မက္မ်ိဳး သယ္ေဆာင္လာေပးျပန္ျပီ...။ အထူးသျဖင့္ ေမာင္ အေ၀းေရာက္ေနခ်ိန္မွာ...ကၽြန္မမက္ေနက်အိပ္မက္မ်ိဳး...။ ကၽြန္မအရမ္းခ်စ္တဲ႔ ေမာင့္ကို စိတ္မခ်မႈေတြ... စုိးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အသည္းႏွလံုးကို မီးျမိွဳက္ခံရသလိုပဲ ပူေလာင္လွပါတယ္..။ ေမာင့္ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္...ပင္ပန္းေနခ်ိန္မွာ... ကၽြန္မရဲ႔သံသယေတြနဲ႔ ေမာင့္အခ်စ္ေတြ... သံေယာဇဥ္ေတြကို မျပစ္မွားသင့္ဘူး...။ ေခါင္းရင္းေဘး စာၾကည့္စားပြဲက ဓါတ္ပံုေဘာင္ကေလး... ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူေရွ႔က စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးျပံဳးေပ်ာ္စြာရိုက္ထားတဲ႔ပံု...။ အ၀ါေရာင္ ညမီးအိမ္ ေအာက္မွာ ေမာင့္အျပံဳးက ထင္းခနဲပဲ...။ ေစာေစာက အိပ္မက္ထဲကလို မ်က္ႏွာကတင္းမာမေနပါဘူး..။ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔လို႔ ခ်ိဳရႊင္လို႔ပါပဲ...။

အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာလို႔ ေရခ်ိဳင့္ထဲက ေရတစ္ဖန္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္တယ္... ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လွ်ာနဲ႔သပ္ရင္း ဆြဲအံထဲက ဓါတ္ပံုစာအုပ္ကို ဆြဲထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္..။ ကၽြန္မတို႔ကမ္းေျခမွာ အတူသြားလည္တုန္းကပံုေတြ..။ ဒီကမ္းေျခကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေရာက္ခဲ႔ဖူးလို႔ ေသာင္ျပင္မွာ ေျခရာေတြထပ္ေနပါျပီ..။ အေနာက္ဘက္.. မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း အစပ္ဆီက ၀င္လုဆဲဆဲ ေနလံုးၾကီးေနာက္ခံနဲ႔ အတူ ကၽြန္မကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ပံုေလး..။ မ်က္လံုးေတြက အခ်စ္ေတြျပည့္လွ်ံေနလို႔ လင္းလက္ေတာက္ပ ေနၾကတယ္...။ ခုေနမ်ား က်မမွန္တစ္ခ်ပ္ေရွ႔မွာ သြားရပ္မိရင္... ကၽြန္မမ်က္၀န္းေတြဟာ ေတာက္ပေနမယ္ မထင္ဘူး...။ ၀ိုးတိုး၀ါးတားနဲ႔ မွိန္ေဖ်ာ့ေနမွာေသခ်ာတယ္..။ အဲဒီမ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔အတူူ ပူပန္ေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဆံႏြယ္ေခြေတြပါ... အသပ္မရပ္ပြေယာင္းေနၾကမယ္...။ ေတာ္ပါျပီ... ဒီလိုအပူရုပ္မ်ိဳးကို ကၽြန္မ မၾကည့့္ခ်င္ဘူး..။

ဖုန္းတစ္ခ်က္ျမည္သံေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုစာအုပ္ေလး ကၽြန္မလက္ကလႊတ္ခနဲေလွ်ာက်သြားခဲ႔တယ္...။ ဖုန္းခြက္ကို ၾကည့္ရင္း မကိုင္ေသးဘဲ ကၽြန္မေငးစိုက္ေနမိတယ္...။ ဖုန္းသံ အဆက္မျပတ္ ထြက္လာေနေသးတယ္..။ တုန္ယင္ေနတဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြ ဖုန္းလက္ကိုင္ခြက္ေပၚ ေရာက္သြားတယ္..။ ကၽြန္မျပန္ထူးတဲ႔ “ဟဲလို” ဆိုတဲ႔ အသံလဲ တုန္ယင္ေနမွာမလြဲပဲ...။ တဘက္လိုင္းဆီက ၾကည္လင္၀ါညက္တဲ႔ အသံတစ္ခု နားစည္ကိုရုိက္ခတ္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ ၾကယ္ပြင့္ေတြလို ေတာက္ပသြားၾကတယ္...။ ေျခာက္ကပ္တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု တြန႔္ေကြးသြားၾကတယ္..။ ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတဲ႔ ခႏၶာကို္ယ္ေလး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေႏြးေထြး သြားတယ္...။ ေခတၱရပ္ဆိုင္းသြားခဲ႔တဲ႔ ႏွလံုးသားေလး ျပန္လည္ခုန္စျပဳလာခ်ိန္မွာ... အ၀ါေရာင္မီးေအာက္က အခန္းက်ဥ္းေလး ခ်က္ခ်င္း အသက္၀င္သြားတယ္။

အိပ္မက္နတ္သမီးရယ္... ဒီလိုအိပ္မက္မ်ိဳးကို ကၽြန္မဆီကေန...ဟိုး.... မိုင္အေ၀းကို အျပီးသယ္ေဆာင္ သြားပါေတာ့...။ ကၽြန္မကို အဲဒါေလးေတာ့ ကူညီေပးပါေနာ္..။


စာၾကြင္း ။ ။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ရက္ပိုင္းကေလးအတြင္းမွ အစ္မ မေနာ္ဟရီရဲ႔“ေႏြကိုဖြဲ႔တဲ႔တိမ္”၀တၳဳတိုကို print ထုတ္ျပီး အိမ္မွာဖတ္ေတာ့ ငါလဲ ဒီလို အိပ္မက္ဆန္ဆန္စာမ်ိဳး ေရးတတ္ခ်င္လိုက္တာလို႔ မခ်င့္မရဲေတြးမိခဲ႔တယ္...။ အစ္မ မေနာ္ရဲ႔ရိုးစင္းလွတဲ႔ အေရးအသားနဲ႔ လွပတဲ႔နာမ၀ိေသသနေတြကိုလဲ ေလးစားအားက်မိပါတယ္....။ တကယ္တမ္းေတာ့ စာေရးခ်င္တဲ႔ ပိုးပါလာျပီးသား ကၽြန္မတို႔ဟာ စာတစ္ပုဒ္ေရးခ်ဖို႔ ခံစားမႈေကာင္းေကာင္း တစ္ခုသာ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ဒီမနက္ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာေတာ့မွ ကၽြန္မပီပီျပင္ျပင္ သေဘာေပါက္လာတယ္..။ ငါဒီလိုေလးေရးရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူးမိတာထက္ ခံစားမႈေလးရိွေနတုန္း ေလာေလာလတ္လတ္အခ်ိန္ေလာက္ ေရးသားမႈေတြ စ်ာန္၀င္တာ မရွိပါဘူး...။ အဲဒီစ်ာန္ရဲ႔ဆြဲေဆာင္ရာေနာက္ အလိုက္သင့္ကေလး ကေလာင္ေတြလိုက္ပါ စီးေမ်ာတတ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းမြန္သပ္ရပ္တဲ႔ စာအစစ္အမွန္မ်ိဳး ဖတ္ရမွာပါ...။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္တစ္ခုရဲ႔ခံစားမႈကို ကၽြန္မ လက္မလြတ္ခင္ အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္ မသြားခင္ေလးမွာ မိမိရရေလး မ်က္ႏွာမသစ္ႏုိင္ေသးဘဲ အိပ္ယာထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း ပံုေဖာ္ေရးခ်ခဲ့ပါတယ္....။ အစ္မ မေနာ္နဲ႔ကၽြန္မ အိပ္မက္ကို အေျခခံျပီးေရးသားၾကတာခ်င္း တူေပမယ့္ အစ္မကအိပ္မက္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေလးကိုေရးတာျဖစ္ျပီး ကၽြန္မကေတာ့ အိပ္မက္ကို ျပန္လည္ပံုေဖာ္ျခင္း သာျဖစ္ပါတယ္....။ အစ္မ မေနာ္ကိုလဲ ေက်းွဇူးတင္ပါတယ္...။

သက္ရွိသတၱ၀ါေတြဟာ ေအာက္ဆီဂ်င္မရွိရင္ အသက္ဆံုးရံႈးသြားရသလို.... ခံစားမႈမပါတဲ႔ စာေတြဟာလဲ ေသဆံုးသြားၾကရမွာမလြဲမေသြပါပဲ...။

မိုးေငြ႔