အဲဒီေန႔က က်မတို႔ရြာကတိုက္နယ္ေဆးရံု၀င္းထဲမွာ ေနတဲ႔ ေဆးရံုအကူ ေဒၚခမ္းအင္အိမ္မွာ ၀ိန္းလန္းရြာက စိတ္ေ၀ဒနာရွင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေဆးကုဖို႔ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ က်မတို႔ကေလးေတြတစ္သိုက္ စပ္စုျပီး သြားၾကည့္ၾကတယ္...။ ၀ိန္းလန္းရြာကဆိုေတာ့ လိရွမ္းလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ႔အေလွ်ာက္ ရွမ္းမေလးေတြက သိပ္လွၾကတယ္လို႔ လူၾကီးေတြေျပာတာၾကားဖူးတယ္...။ အဲဒီရြာက လမုန္းမယ္ေတြမ်ားတယ္တဲ႔...။ ျပီးေတာ့ သူတို႔အသားအေရက တျခားရွမ္းမေလးေတြလို ျဖဴျပီးပန္းေသြးေရာင္ သမ္းေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ...။ အသားက ၀င္းမြတ္ျပီး ၀ါ၀ါကေလးနဲ႔ ျဖဴၾကတယ္...။ အဲဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြဆို မၾကိဳက္ဘဲ မရွိၾကဘူးတဲ႔....။
ေဆးလာကုတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲရွိဦးမယ္....။ ေဒၚခမ္းအင္ဆိုတာ ေဆးရံုအကူလဲလုပ္သလို သူ႔အိမ္မွာ နတ္ရုပ္ေပါင္းစံုလဲ ကိုးကြယ္ထားတဲ႔ နတ္၀င္သည္လဲျဖစ္တယ္...။ ဒီေတာ့ သူဆီဘယ္သူ ညႊန္းလိုက္တယ္မသိဘူး...စိတ္ေ၀ဒနာရွင္အမ်ိဳးသမီးေလးကို သူတို႔က အပမွီတယ္လို႔ ယူဆျပီး လာကုပံုရပါတယ္...။ က်မတို႔ကေလးေတြ သြားၾကည့္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေဒၚခမ္းအင္က ပဲေတာင့္ရွည္ေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းခြံေကၽြးေနတယ္...။ အမ်ိိဳးသမီးကလဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ စားေနပါတယ္...။ စိတ္ေ၀ဒနာသည္ တစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ မသိသာဘူူး သာမန္လူပံုအတိုင္းပါပဲ...။
အဲလိုဘာမွမဟုတ္ သြားစပ္စုျပီးၾကည့္လိုက္တာ ညေနေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္လာလို႔ ေဖေဖၾကက္ေမြးနဲ႔ရိုက္တာခံခဲ႔ရတယ္ေလ...။ ေဖေဖက က်မကိုဆိုသိပ္ခ်စ္တာ... ။ ခုလိုတစ္ခါမွေတာင္ ရိုက္ဖူးတာမဟုတ္ဖူး...။ ဆူတာေလာက္ပဲရွိခဲ႔တာ...။ အဲဒီေန႔က ေဖေဖ ေမေမနဲ႔စကားမ်ားထားလို႔ က်မကို မဲလိုက္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္...။ ခုခ်ိန္မွာသာ ေဖေဖအသက္ရွင္ေနေသးရင္ က်မေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္...။ ေမေမက က်မကိုေမြးျပီး ေျခာက္ႏွစ္ေနမွ ေမာင္ေလးကိုေမြးတာဆိုေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး က်မက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးနဲ႔ တစ္အိမ္သားလံုးရဲ႔ ဂရုစိုက္မႈ ခ်စ္ခင္မႈကိုခံခဲ႔ရတာေပါ့...။
က်မအရြယ္ေရာက္စမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ တက်က္က်က္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္တာပဲ...။ တစ္ခါတစ္ခါ က်မကို ေရးခ်ိဳးေပးရင္း ေမေမ မ်က္ရည္က်ေနတတ္တဲ႔ အခါမ်ိဳးလဲရိွတတ္တယ္...။ ေဖေဖက က်မအသက္ ႏွစ္ႏွစ္သမီးအထိ ေမာ္လျမိဳင္စစ္တပ္တစ္ခုမွာ ေနာက္ဆံုးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ျခင္းပဲ...။ စစ္ထဲက ထြက္လိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းက ဖိုးဖိုးျပန္ေခၚလိုက္ျခင္းပါပဲ...။ မိသားစုနဲ႔အေ၀းၾကီးမွာ သြားမေနရေအာင္တဲ႔...။ ဖိုးဖိုးက ေဖေဖ႔ကို အိမ္မွာပဲ စီးပြားလုပ္ေစခ်င္တယ္...။ ေဖေဖက စစ္ထဲကထြက္ျပီး စစ္မႈထမ္းေဟာင္းအရက္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္...။ အရက္ဆိုင္မွာလုပ္ျပီဆိုကတည္းက အေသာက္အစားကမကင္းေတာ့ဘူးေလ...။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လဲ ေမေမနဲ႔ ရန္ခဏခဏျဖစ္တတ္တာျဖစ္မယ္...။ ေဖေဖဟာ အေပါင္းအသင္း ပတ္၀န္းက်င္မွားခဲ႔တာပါ...။ အဲဒါေၾကာင့္နဲ႔ပဲ ေဖေဖ့ဘ၀ အသက္ဆံုးသည္အထိ အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားခဲ႔တာေပါ့...။
က်မ..ေဖေဖ့ကို....သိပ္ခ်စ္တယ္...။ ဒီလိုစကားကို ေဖေဖအသက္ရွင္စဥ္က က်မေျပာခဲ႔ဖူးသလား က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...။ ေဖေဖဆံုးေတာ့ က်မအသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္...။ က်မေပါက္စနကေလးထဲက ဖြားဖြားတို႔က ႏွာအျမဲေစးတတ္တဲ႔ က်မကို အုန္းဆီလိမ္းေပးတာ ေဖေဖကမၾကိဳက္ဖူးတဲ႔..။ ကေလးေခါင္းေတြ နံကုန္မယ္တဲ႔...။ က်မကို နာမွာစိုးလို႔ဆိုျပီး နားေပါက္မေဖာက္ေပးခဲ႔လို႔ ခုထိ က်မ....နားေပါက္မရွိဘူး....။ ေဖေဖက အဲေလာက္ခ်စ္တာ သူ႔သမီးေလးကို...။ ေဖေဖဟာ အလုပ္လုပ္တာသိပ္ေတာ္သလို ဟင္းခ်က္လဲသိပ္ေကာင္းတာ...။ က်မအေဒၚေတြဆို ေဖေဖခ်က္တဲ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္ကို သိပ္ၾကိဳက္ၾကလို႔ ခ်က္နည္းေတာင္သင္ထားၾကတာ...။ ဒီေန႔ထိ အေဒၚေတြက ခရမ္းသီးႏွပ္ခ်က္စားတုိင္း သူတို႔ခဲအိုကို သတိတရနဲ႔ ေျပာတတ္ၾကတုန္းပဲ...။ ေဖေဖ ကခ်င္(၅)တပ္ထဲမွာ ေနေနတုန္းကဆို ရိကၡာရတဲ႔ ကုလားမျခင္းဆြဲႏိုဆီဗူးကို အိမ္မွာ ႏို႔ဆီေၾကာ္လုပ္ေကၽြးတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ...။ ႏို႔ဆီေတြက မလိုင္လံုးေတြလို အလံုးလိုက္ျဖစ္သြားျပီး စားလုိက္ရင္ ခ်ိဳဆိမ္႔ေနေရာ...။
က်မတို႔ အ.လ.က ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ပြဲလုပ္တုန္းကဆို ေဖေဖက သူ၀ယ္ထားတဲ႔ ဂက္စ္အိုးထဲကို သြပ္စေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ညွပ္ထည့္ျပီး ပူေဖါင္းေတြကို အိုးႏႈတ္ခမ္း၀မွာစြတ္ထား ခလုပ္ကေလးလွည့္လိုက္တာနဲ႔ မိုးပ်ံပူေဖါင္းတစ္လုံုးရေရာ...။ က်မတို႔အိမ္ေနာက္ေဖး သရက္ပင္ေအာက္မွာ ေဖေဖ ဂက္စ္ေတြထည့္လို႔ ရလာတဲ႔ ပူေဖါင္းေလးေတြကို ခ်ည္ၾကိဳးေလးနဲ႔ခ်ီျပီး က်မက စုကိုင္ထားတာ...။ အလံုးႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ေလာက္ရရင္ က်မက ပြဲထဲမွာ သြားေရာင္းရတယ္...။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္...။ က်မ....ေစ်းဘယ္ေလာက္ေရာင္းခ်င္သလဲဆိုရင္ ပြဲတစ္ခုမွာ အိမ္ကလူၾကီးေတြမသိေအာင္ က်မတို႔ ဗြီဒီယိုရံုမွာ ေရာင္းတဲ႔ ေနၾကာေစ႔၊ အခ်ဥ္ထုပ္၊ ဒုတ္ထိုးသၾကားလံုး၊ ပီေကစတဲ႔ မုန္႔မ်ိဳးစံုကုိ မိုးကာတစ္ထည္မွာ စုထည့္ျပီး ပြဲခင္းထဲသြားထိုင္ေရာင္းတာ လူၾကီးေတြသိသြားေတာ့ ျပန္လာခဲ႔သြားခဲ႔ရတယ္...။
ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖက တာခ်ီလိတ္ျမိဳ႔က ရဲေဘာ္ေဟာင္းအရက္ဆိုင္ကို ေျပာင္းရေတာ့ ေမေမနဲ႔ နဂိုထဲက တက်က္က်က္ျဖစ္ေနတာ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့...။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကြဲေတာ့ က်မအသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္ထင္တယ္...။ ေမေမနဲ႔ကြဲျပီး သူ႔အစ္ကိုရွိတဲ႔ ေက်ာက္ဆည္မွာ ကုန္ကားသြားေမာင္းတယ္...။ ေဖေဖနဲ႔ကြဲသြားလို႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ေမေမေရာ ဖိုးဖိုး ဖြာဖြားေရာ ဦးေလး အေဒၚေတြပါ စံုစံုလင္လင္ရွိေတာ့ ေဖေဖ့ကို သတိရေကာင္းမွန္း လြမ္းရေကာင္းမွန္းလဲမသိခဲ႔ဘူး...။ နဂိုထဲက လူေၾကာက္တတ္တဲ႔ က်မက ေဖေဖထြက္သြားတဲ႔ သံုးေလးငါးႏွစ္မွာ ေဖေဖ႔ကို ေတာ္ေတာ္စိမ္းသြားတာ...။ က်မတို႔ဆီ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဖေဖ႔ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး...။ ငွက္ဖ်ားအခံကလဲရွိသလို ေဆးလိပ္ေတြအရမ္းေသာက္ထားလို႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတယ္...။ အဆုတ္လဲ သိပ္ေကာင္းပံုမရေတာ့ဘူး...။
ညေန ညေနဆုိရင္ က်မတို႔အိမ္မွာ ဗီဒီယိုျပတဲ႔အခ်ိန္ ေဖေဖေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္...။ “သမီးေရ...ေဖေဖ႔ နားကိုလာပါဦး” လို႔ ေဖေဖလက္ႏွစ္ဘက္ဆန္႔ျပီးေခၚရင္ က်မက ေနာက္ကိုတြန္႔ဆုတ္ျပီး မသြားရဲခဲ႔ဘူး...။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက သြက္တယ္ က်မလို လူလဲမေၾကာက္တတ္ဘူး...။ ေဖေဖ့ဆီကို သူသြားရဲတယ္...။ ေဖေဖက သူ႔ကိုေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ရြာတစ္ပတ္ပတ္ျပီးတင္စီးလဲ သူလိုက္ရဲတယ္...။ ဖိုးဖိုးကေတာ့ ေမေမ႔ကို ေဖေဖနဲ႔ျပန္ေပါင္းဖို႔ေဖ်ာင္းဖ်ရွာေပမယ့္ ေခါင္းမာတဲ႔ေမေမကေတာ့ လံုး၀လက္မခံခဲ႔ဘူး..။ ေမေမစိတ္ေတာ္ေတာ္နာေအာင္ ေဖေဖအျပစ္တစ္ခုခုလုပ္ခဲ႔တာမ်ားလား...။ အဲဒီတုန္းက က်မသိပ္နားမလည္ခဲ႔ဘူး...။ ဒီေန႔ထိအဲဒီေမးခြန္းကိုေမးလဲ ေမေမ႔မွာ အေျဖရွိမေနခဲ႔ဘူး...။
ေဖေဖ႔ က်န္းမာေရး တစတစဆိုးရြားလာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္...။ အစအစအရာရာ ဖိုးဖိုးကပဲ တာ၀န္ယူေပးတယ္...။ ေဖေဖ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေဖေဖသိပ္ခ်စ္တဲ႔ သမီးေလးက ေဖေဖ့နားမွာ ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး...။ အေဖေသတာေတာင္မသြားတဲ႔သမီးဆိုျပီး ရြာကလူေတြက၀ိုင္းျပီးအျပစ္တင္ၾကတယ္...။ က်မ...က်မ စိတ္မာလို႔ သံေယာဇဥ္မရွိလို႔ စိမ္းပ်က္ရက္စက္ႏုိင္လို႔ လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္ၾကလိမ္႔မယ္...။ တကယ္တမ္းေတာ့ က်မက ေၾကာက္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ မသြားခဲ႔တာ... က်မကို ဘယ္သူမွ နားလည္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး...။ က်မကို္ယ္က်မလဲ လူေၾကာက္တတ္တဲ႔စိတ္ကို အသက္ရြယ္ရလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ယူခဲ႔ရတယ္...က်မေနာင္တထပ္မရခ်င္ေတာ့ဘူး...။ ေဖေဖဆံုးေတာ့ ငွက္ဖ်ားေဆးဒဏ္ေၾကာင့္ နားေတြလဲမၾကားရေတာ့ဘူး... မ်က္စိေတြလဲ ကြယ္ကုန္တယ္...။ ေဖေဖ...သိပ္...ကို သနားစေကာင္းပါတယ္...။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေဖေဖအသက္ထြက္သြားတဲ႔အထိ အနားမွာ ရွိေနခဲ့တယ္...သူအဲဒီတုန္းက အသက္ေျခာက္ႏွစ္ကေလးရယ္...။ က်မထက္စာရင္ ေမာင္ေလးကမွ ေဖေဖ႔ဆႏၵကိုျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္..။
စကားခ်ပ္။ ။ ဒီစာကိုေရးေနတုန္းမွာပဲ အရမ္း၀မ္းနည္းလာလို႔ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြလိုက္ဖတ္ေနလိုက္တာ တုိက္္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏိုင္းႏိုင္းစေနကလဲ “ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တဲ႔သမီးငယ္” ဆိုျပီး စာဖတ္သူညီမငယ္ေလး “အိ” အတြက္ ပို႔စ္အသစ္တင္ထားပါတယ္...။
ေဖေဖ့ အသုဘကို ဖိုးဖိုးပဲ အားလံုးစီစဥ္တာ၀န္ယူလုပ္ေပးခဲ႔တယ္...။ က်မ ေဖေဖဆံုးေတာ့ မ်က္ရည္တစ္စက္ကေလးမွ မက်ခဲ႔ဘူး...။ က်မကို လူေတြ ပက္ပက္စက္စက္ ေ၀ဖန္တာခံခဲ႔ရတယ္...။ တကယ္ေတာ့ က်မငိုေနခဲ႔ပါတယ္...ဘယ္သူမွ.....မျမင္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ က်မ...မ်က္ရည္ေတြ က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ မျမင္ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ....ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကို သြန္းျဖိဳသြားခဲ႔ျပီ......။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္...ဆံုးပါးသြားျပီျဖစ္ေသာ ေဖေဖ႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္ေသာ အားျဖင့္ ဒီပို႔စ္ကိုေရးသားပါသည္...။ ေဖေဖေကာင္းရာ သုဂတိဘံုကိုေရာက္ရွိပါေစ....။
မိုးငွေ့
က်မအရြယ္ေရာက္စမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ တက်က္က်က္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္တာပဲ...။ တစ္ခါတစ္ခါ က်မကို ေရးခ်ိဳးေပးရင္း ေမေမ မ်က္ရည္က်ေနတတ္တဲ႔ အခါမ်ိဳးလဲရိွတတ္တယ္...။ ေဖေဖက က်မအသက္ ႏွစ္ႏွစ္သမီးအထိ ေမာ္လျမိဳင္စစ္တပ္တစ္ခုမွာ ေနာက္ဆံုးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ျခင္းပဲ...။ စစ္ထဲက ထြက္လိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းက ဖိုးဖိုးျပန္ေခၚလိုက္ျခင္းပါပဲ...။ မိသားစုနဲ႔အေ၀းၾကီးမွာ သြားမေနရေအာင္တဲ႔...။ ဖိုးဖိုးက ေဖေဖ႔ကို အိမ္မွာပဲ စီးပြားလုပ္ေစခ်င္တယ္...။ ေဖေဖက စစ္ထဲကထြက္ျပီး စစ္မႈထမ္းေဟာင္းအရက္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္...။ အရက္ဆိုင္မွာလုပ္ျပီဆိုကတည္းက အေသာက္အစားကမကင္းေတာ့ဘူးေလ...။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လဲ ေမေမနဲ႔ ရန္ခဏခဏျဖစ္တတ္တာျဖစ္မယ္...။ ေဖေဖဟာ အေပါင္းအသင္း ပတ္၀န္းက်င္မွားခဲ႔တာပါ...။ အဲဒါေၾကာင့္နဲ႔ပဲ ေဖေဖ့ဘ၀ အသက္ဆံုးသည္အထိ အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားခဲ႔တာေပါ့...။
က်မ..ေဖေဖ့ကို....သိပ္ခ်စ္တယ္...။ ဒီလိုစကားကို ေဖေဖအသက္ရွင္စဥ္က က်မေျပာခဲ႔ဖူးသလား က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...။ ေဖေဖဆံုးေတာ့ က်မအသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္...။ က်မေပါက္စနကေလးထဲက ဖြားဖြားတို႔က ႏွာအျမဲေစးတတ္တဲ႔ က်မကို အုန္းဆီလိမ္းေပးတာ ေဖေဖကမၾကိဳက္ဖူးတဲ႔..။ ကေလးေခါင္းေတြ နံကုန္မယ္တဲ႔...။ က်မကို နာမွာစိုးလို႔ဆိုျပီး နားေပါက္မေဖာက္ေပးခဲ႔လို႔ ခုထိ က်မ....နားေပါက္မရွိဘူး....။ ေဖေဖက အဲေလာက္ခ်စ္တာ သူ႔သမီးေလးကို...။ ေဖေဖဟာ အလုပ္လုပ္တာသိပ္ေတာ္သလို ဟင္းခ်က္လဲသိပ္ေကာင္းတာ...။ က်မအေဒၚေတြဆို ေဖေဖခ်က္တဲ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္ကို သိပ္ၾကိဳက္ၾကလို႔ ခ်က္နည္းေတာင္သင္ထားၾကတာ...။ ဒီေန႔ထိ အေဒၚေတြက ခရမ္းသီးႏွပ္ခ်က္စားတုိင္း သူတို႔ခဲအိုကို သတိတရနဲ႔ ေျပာတတ္ၾကတုန္းပဲ...။ ေဖေဖ ကခ်င္(၅)တပ္ထဲမွာ ေနေနတုန္းကဆို ရိကၡာရတဲ႔ ကုလားမျခင္းဆြဲႏိုဆီဗူးကို အိမ္မွာ ႏို႔ဆီေၾကာ္လုပ္ေကၽြးတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ...။ ႏို႔ဆီေတြက မလိုင္လံုးေတြလို အလံုးလိုက္ျဖစ္သြားျပီး စားလုိက္ရင္ ခ်ိဳဆိမ္႔ေနေရာ...။
က်မတို႔ အ.လ.က ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ပြဲလုပ္တုန္းကဆို ေဖေဖက သူ၀ယ္ထားတဲ႔ ဂက္စ္အိုးထဲကို သြပ္စေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ညွပ္ထည့္ျပီး ပူေဖါင္းေတြကို အိုးႏႈတ္ခမ္း၀မွာစြတ္ထား ခလုပ္ကေလးလွည့္လိုက္တာနဲ႔ မိုးပ်ံပူေဖါင္းတစ္လုံုးရေရာ...။ က်မတို႔အိမ္ေနာက္ေဖး သရက္ပင္ေအာက္မွာ ေဖေဖ ဂက္စ္ေတြထည့္လို႔ ရလာတဲ႔ ပူေဖါင္းေလးေတြကို ခ်ည္ၾကိဳးေလးနဲ႔ခ်ီျပီး က်မက စုကိုင္ထားတာ...။ အလံုးႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ေလာက္ရရင္ က်မက ပြဲထဲမွာ သြားေရာင္းရတယ္...။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္...။ က်မ....ေစ်းဘယ္ေလာက္ေရာင္းခ်င္သလဲဆိုရင္ ပြဲတစ္ခုမွာ အိမ္ကလူၾကီးေတြမသိေအာင္ က်မတို႔ ဗြီဒီယိုရံုမွာ ေရာင္းတဲ႔ ေနၾကာေစ႔၊ အခ်ဥ္ထုပ္၊ ဒုတ္ထိုးသၾကားလံုး၊ ပီေကစတဲ႔ မုန္႔မ်ိဳးစံုကုိ မိုးကာတစ္ထည္မွာ စုထည့္ျပီး ပြဲခင္းထဲသြားထိုင္ေရာင္းတာ လူၾကီးေတြသိသြားေတာ့ ျပန္လာခဲ႔သြားခဲ႔ရတယ္...။
ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖက တာခ်ီလိတ္ျမိဳ႔က ရဲေဘာ္ေဟာင္းအရက္ဆိုင္ကို ေျပာင္းရေတာ့ ေမေမနဲ႔ နဂိုထဲက တက်က္က်က္ျဖစ္ေနတာ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့...။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကြဲေတာ့ က်မအသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္ထင္တယ္...။ ေမေမနဲ႔ကြဲျပီး သူ႔အစ္ကိုရွိတဲ႔ ေက်ာက္ဆည္မွာ ကုန္ကားသြားေမာင္းတယ္...။ ေဖေဖနဲ႔ကြဲသြားလို႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ေမေမေရာ ဖိုးဖိုး ဖြာဖြားေရာ ဦးေလး အေဒၚေတြပါ စံုစံုလင္လင္ရွိေတာ့ ေဖေဖ့ကို သတိရေကာင္းမွန္း လြမ္းရေကာင္းမွန္းလဲမသိခဲ႔ဘူး...။ နဂိုထဲက လူေၾကာက္တတ္တဲ႔ က်မက ေဖေဖထြက္သြားတဲ႔ သံုးေလးငါးႏွစ္မွာ ေဖေဖ႔ကို ေတာ္ေတာ္စိမ္းသြားတာ...။ က်မတို႔ဆီ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဖေဖ႔ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး...။ ငွက္ဖ်ားအခံကလဲရွိသလို ေဆးလိပ္ေတြအရမ္းေသာက္ထားလို႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတယ္...။ အဆုတ္လဲ သိပ္ေကာင္းပံုမရေတာ့ဘူး...။
ညေန ညေနဆုိရင္ က်မတို႔အိမ္မွာ ဗီဒီယိုျပတဲ႔အခ်ိန္ ေဖေဖေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္...။ “သမီးေရ...ေဖေဖ႔ နားကိုလာပါဦး” လို႔ ေဖေဖလက္ႏွစ္ဘက္ဆန္႔ျပီးေခၚရင္ က်မက ေနာက္ကိုတြန္႔ဆုတ္ျပီး မသြားရဲခဲ႔ဘူး...။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက သြက္တယ္ က်မလို လူလဲမေၾကာက္တတ္ဘူး...။ ေဖေဖ့ဆီကို သူသြားရဲတယ္...။ ေဖေဖက သူ႔ကိုေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ရြာတစ္ပတ္ပတ္ျပီးတင္စီးလဲ သူလိုက္ရဲတယ္...။ ဖိုးဖိုးကေတာ့ ေမေမ႔ကို ေဖေဖနဲ႔ျပန္ေပါင္းဖို႔ေဖ်ာင္းဖ်ရွာေပမယ့္ ေခါင္းမာတဲ႔ေမေမကေတာ့ လံုး၀လက္မခံခဲ႔ဘူး..။ ေမေမစိတ္ေတာ္ေတာ္နာေအာင္ ေဖေဖအျပစ္တစ္ခုခုလုပ္ခဲ႔တာမ်ားလား...။ အဲဒီတုန္းက က်မသိပ္နားမလည္ခဲ႔ဘူး...။ ဒီေန႔ထိအဲဒီေမးခြန္းကိုေမးလဲ ေမေမ႔မွာ အေျဖရွိမေနခဲ႔ဘူး...။
ေဖေဖ႔ က်န္းမာေရး တစတစဆိုးရြားလာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္...။ အစအစအရာရာ ဖိုးဖိုးကပဲ တာ၀န္ယူေပးတယ္...။ ေဖေဖ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေဖေဖသိပ္ခ်စ္တဲ႔ သမီးေလးက ေဖေဖ့နားမွာ ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး...။ အေဖေသတာေတာင္မသြားတဲ႔သမီးဆိုျပီး ရြာကလူေတြက၀ိုင္းျပီးအျပစ္တင္ၾကတယ္...။ က်မ...က်မ စိတ္မာလို႔ သံေယာဇဥ္မရွိလို႔ စိမ္းပ်က္ရက္စက္ႏုိင္လို႔ လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္ၾကလိမ္႔မယ္...။ တကယ္တမ္းေတာ့ က်မက ေၾကာက္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ မသြားခဲ႔တာ... က်မကို ဘယ္သူမွ နားလည္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး...။ က်မကို္ယ္က်မလဲ လူေၾကာက္တတ္တဲ႔စိတ္ကို အသက္ရြယ္ရလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ယူခဲ႔ရတယ္...က်မေနာင္တထပ္မရခ်င္ေတာ့ဘူး...။ ေဖေဖဆံုးေတာ့ ငွက္ဖ်ားေဆးဒဏ္ေၾကာင့္ နားေတြလဲမၾကားရေတာ့ဘူး... မ်က္စိေတြလဲ ကြယ္ကုန္တယ္...။ ေဖေဖ...သိပ္...ကို သနားစေကာင္းပါတယ္...။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေဖေဖအသက္ထြက္သြားတဲ႔အထိ အနားမွာ ရွိေနခဲ့တယ္...သူအဲဒီတုန္းက အသက္ေျခာက္ႏွစ္ကေလးရယ္...။ က်မထက္စာရင္ ေမာင္ေလးကမွ ေဖေဖ႔ဆႏၵကိုျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္..။
စကားခ်ပ္။ ။ ဒီစာကိုေရးေနတုန္းမွာပဲ အရမ္း၀မ္းနည္းလာလို႔ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြလိုက္ဖတ္ေနလိုက္တာ တုိက္္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏိုင္းႏိုင္းစေနကလဲ “ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တဲ႔သမီးငယ္” ဆိုျပီး စာဖတ္သူညီမငယ္ေလး “အိ” အတြက္ ပို႔စ္အသစ္တင္ထားပါတယ္...။
ေဖေဖ့ အသုဘကို ဖိုးဖိုးပဲ အားလံုးစီစဥ္တာ၀န္ယူလုပ္ေပးခဲ႔တယ္...။ က်မ ေဖေဖဆံုးေတာ့ မ်က္ရည္တစ္စက္ကေလးမွ မက်ခဲ႔ဘူး...။ က်မကို လူေတြ ပက္ပက္စက္စက္ ေ၀ဖန္တာခံခဲ႔ရတယ္...။ တကယ္ေတာ့ က်မငိုေနခဲ႔ပါတယ္...ဘယ္သူမွ.....မျမင္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ က်မ...မ်က္ရည္ေတြ က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ မျမင္ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ....ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကို သြန္းျဖိဳသြားခဲ႔ျပီ......။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္...ဆံုးပါးသြားျပီျဖစ္ေသာ ေဖေဖ႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္ေသာ အားျဖင့္ ဒီပို႔စ္ကိုေရးသားပါသည္...။ ေဖေဖေကာင္းရာ သုဂတိဘံုကိုေရာက္ရွိပါေစ....။
မိုးငွေ့
5 comments:
မမေရ တကယ္ခံစားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ . . . . ေပ်ာ္ရြင္ပါေစ မမ
မမိုးေရ....
ဒီစာေလးကိုဖတ္ၿပီး... မမိုးရဲ႕ ေဖေဖကိုလည္းသနားတယ္...။ မမိုးအတြက္လည္းစိတ္မေကာင္းဘူး...။
ၿပီးေတာ့ အိမ္ကေဖေဖ့ကိုလည္း...သတိရမိတယ္...
(တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္... ဒီေန႔ပဲ သူနဲ႔ ဖုန္းေျပာေသးတယ္ေလ...)
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
အစ္မမိုးေငြ႔ရယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာဗ်ာ...
ဘာေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ႔ဘူး..
စိတ္မေကာင္းဘူး
ေကာင္ရာ သုဂတိ ဘံုကေန
သိပ္ေတာ္တာေတြ သူသိမွာပါ
သိပ္ခ်စ္တာေတြ သူသိမွာပါ
ႏွေမ်ာ တသ ေနတာေတြ သူသိမွာပါ
ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့တာေတြလည္း သူၾကားမွာပါ
ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားခဲ့ပါေသာ
ဘ
Post a Comment