မမေမြးျပီးလွ်င္ ျပီးခ်င္း ေမေမေသဆံုးသြားသည္ဟု ေျပာပါသည္..။ မမကိုေမြးသည့္အခ်ိန္၌ အေမ႔အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရွိျပီဟု ေျပာသည္..။ အေမ၏ သမီးအၾကီးဆံုး မမၾကီးႏွင့္ အေမ၏ သမီးအငယ္ဆံုး မမ၏ၾကားတြင္ ေယာက်ာၤးကေလး ႏွစ္ေယာက္ေမြးခဲ႔ေသးေသာ္လည္း အဖတ္မတင္ဘူးဟု အေဖျပန္ေျပာဖူးသည္..။ အေမက ကေလးျခားလွသျဖင့္ မမၾကီးႏွင့္ မမသည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ကြာျခားသည္ ဟုေျပာပါသည္။
မမသိတတ္ခါစအရြယ္ အသက္ သံုးႏွစ္သမီးအရြယ္မွာ အေဖသည္ ရြာသစ္ကေလးႏွင့္ ေရနံေခ်ာင္းျမစ္ဆိပ္သို႔ အသြားအျပန္ ကူးတို႔လိုက္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေရနံေခ်ာင္းႏွင့္ က်မ္းကိုင္ကၽြန္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဖရဲကၽြန္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ ရြာသစ္ၾကီး လူရလွ်င္ ရသလို အေဖေလွလိုက္ခဲ႔၏။ အေဖ႔ေလွဦးတြင္ ထိုင္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ေရျပင္ တစ္ေလွ်ာက္ ကူးတို႔လိုက္ရျခင္းကို မမေပ်ာ္သည္။ အေဖ႔ေလွကိုစီးေသာ ခရီးသည္မ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ဟင္းရြက္ ကုန္စိမ္းသည္မ်ားျဖစ္ၾက၏။
နံနက္ေ၀လီေ၀လင္း သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီေလာက္တြင္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္စည္းမ်ား၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းမ်ား၊ ခရမ္းသီးေတာင္းမ်ားကို စုထုပ္ပိုးလ်က္ ေခါင္းမွာရြက္ကာ အေဖ႔ေလွဆီသို႔ သူတို႔ေရာက္လာၾကျပီ။ သူတို႔ေရာက္လာလွ်င္ ေရဆိပ္သည္ ၾကြက္ၾကြက္ညံ ေအာင္ဆူေနေတာ့သည္။
“အမေလး ကိုေအးေသာင္း က်ဳပ္ခရမ္းခ်ဥ္သီးေပၚအတင္ပါနဲ႔ေတာ္.. ဟုိဘက္မွာတင္စမ္းပါ”
“မခင္မႈန္ႏွယ္...က်ဳပ္က ေတာင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ တင္တာပါ”
“ အို...မရဘူး..မရဘူး၊ က်ဳပ္တို႔မွာ တစ္ေတာင္းမွ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ရတာေတာ္ေရ..၊ ေလးငါးလံုးပ်က္သြားလဲ မနည္းဘူး၊ ေတာ့္လို ေလွပို္င္မရွိေတာ့ တစ္ခါစုန္ဆင္းရံုနဲ႔ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ မရဘူးေတာ့... သိလား”
“ ေၾသာ္ ..ခက္ပါေပါ့လား ”
အေဖက ကြမး္စားလြန္း၍ နီရဲေနေသာသြားမ်ားေပၚေအာင္ ျပံဳးရယ္ ေနတတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အေဖသည္ ေလွကို အျမဲ စုန္ဆင္း၍ မရေပ။ ေစ်းသြား ေနာက္က်မည္ဟု သူတို႔ေလာေဆာ္သည့္အခါ၊ ေလမလာ၍ရြက္အားကိုး၍ မရသည့္အခါမ်ားတြင္ အဆန္ခရီးျဖစ္ျဖစ္ အစုန္ခရီး ျဖစ္ျဖစ္ အေဖလက္ေမာင္းေတာင့္ေအာင္ ေလွာ္ရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ မႏိုင္၍ လူငယ္အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ကို အကူေခၚရသည္။ မမက အေဖ႔ေလွေပၚတြင္ အလကားလိုက္ရသည္က နည္း၏။ ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ၀င္ေနေသာ ေရမ်ားကိုခြက္ျဖင့္ မနားတမ္းခပ္ထုတ္ေပးေနရသည္..။
“ သမီးေလး ရေသးတယ္ ခဏနားလိုက္ဦး။ လိုေတာ့ အေဖ ေျပာမယ္၊ ဒီေလာက္ေရနဲ႔ ေလွေတာင္ ျငိမ္ေသးတယ္၊ဘာမွမျဖစ္ဘူး”
အေဖက သမီးငယ္ေလး၏ လက္ကေလးကို ကိုင္ၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။
“ ကိုေအးေသာင္းသမီးေလးကျဖင့္ လွခ်က္ေတာ္ မ်က္လံုးကေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္လို႔၊ ညည္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ”
“မမ”
“အလိုေတာ္..နာမည္က အဆန္းပါလား ”
မမနာမည္သည္ သူတို႔အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ကာ ရယ္ၾကသည္။
“က်ဳပ္သမီးၾကီးေပးထားတဲ႔ နာမည္ဗ်ာ၊ က်ဴပ္ကၾကာသပေတးသမီးမို႔ ျမျမသန္းလို႔ေပးတာ၊ အဲဒါ ...သူ႔အစ္မက နာမည္ၾကီးက တံုးသတဲ႔...မမတဲ႔။ ကဲ...သမီး ဘယ္နာမည္ကိုၾကိဳက္သလဲ၊ မမကိုၾကိဳက္လား ...ျမျမသန္းကိုၾကိဳက္လား”
“မမ...”
“အမယ္...အလည္ကေလးေတာ့ ”
မမသည္ အေဖ႔ကိုလည္းခ်စ္သည္။ အေဖ႔ေလွကိုစီးေသာ ခရီးသည္မိန္းမမ်ားကိုလည္းခ်စ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ေလွအတူစီးရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သူတို႔သည္ အျပန္တြင္ ျမိဳ႔မွ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္တို႔ကို ၀ယ္လာခဲ႔ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေရာင္းရသည့္ ဟင္းရြက္ဘိုးႏွင့္ ျပန္၀ယ္ရသည့္ ပစၥည္းဖိုး မေလာက္မငျဖင့္လွ်င္ အေဖ့ကူးတုိ႔ခကို အျပည့္မေပးႏိုင္။
“ကိုေအးေသာင္းေရ...ေရာ့ႏွစ္က်ပ္ပဲယူထားဦး၊ မနက္ျဖန္ ခရမ္းသီးတစ္ေတာင္းစာရွိေသးတယ္..။ အဲဒီက်မွ ေပါင္းယူေတာ္”
“ရတယ္...ရတယ္ ”
မမသည္ မမၾကီးကိုအလြန္ခ်စ္ေသာ္လည္း မမၾကီးေယာက်ာၤးကိုေတာ့ ခ်စ္၍မရေခ်။ သူက ေရနံေခ်ာင္းမွာဆန္ပြဲရံုလုပ္ငန္းလုပ္ေသာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအေတာ္ရွိသည္ဟု အေဖကေျပာသည္။ မမၾကီးတို႔အိမ္သည္ အေဖ့အိမ္လို ၀ါးၾကမ္းခင္း ေျခတံရွည္အိမ္မဟုတ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္ပ်ဥ္ခင္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေလသည္။ ေအာက္ထပ္မွာ ဆန္အိတ္မ်ားႏွင့္အလုပ္သမားမ်ားရိွျပီး အေပၚထပ္မွာမမၾကီးႏွင့္ အစ္ကိုၾကီးေနၾကသည္။ မမေက်ာင္းစတက္သည့္အရြယ္တြင္ မမၾကီးက သူ႔အိမ္မွေန၍ ျမိဳ႔ေက်ာင္းသို႔တက္ရန္ အေဖ႔ကို ေျပာသည္။ မမက အေဖ့အိမ္မွာပဲ ေနခ်င္သည္။
“အေဖ႔ဆီမွာေနရင္ ေရနံေခ်ာင္းကေက်ာင္းတက္လို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ဘုရားကုန္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရမွာေပါ့၊ မမၾကီးတို႔အိမ္က အက်ယ္ၾကီး၊ ညီမေလးအတြက္ အခန္းတစ္ခန္းေပးထားမယ္”
မမက အေဖ႔ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။
“အေဖေရာ...ေနမွာလား”
မမၾကီးက မ်က္ႏွာမေကာင္းေပ။ အေဖကေတာ့ ရယ္သည္။
“အေဖ႔မွာ ေလွရွိေသးတယ္။ ႏြားေတြရွိေသးတယ္...သမီးရဲ႔”
မမၾကီးက ဂါ၀န္လွလွကေလးမ်ား၊ ကစားစရာအရုပ္ကေလးမ်ားႏွင့္မွ်ားေခၚေတာ့ မမတစ္ေယာက္ ျမိဳ႔ေက်ာင္းမွာတက္ရန္ စိတ္ပါသြားသည္။ မမၾကီး အိမ္မွာ မမသည္ ဟင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ထမင္းစားရသည္။ ျမစ္ေရ မဟုတ္ဘဲ ေရစက္မွလာသည့္ေရကိုခ်ိဳးရသည္။ ညအိပ္လွ်င္ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚ ေမြ႔ယာထပ္ခင္း၍ ဇိမ္က်က်အိပ္ရသည္..။အေဖ႔အိမ္မွာ မၾကားရေသာ ေရဒီယိုသီခ်င္းကိုၾကားရသည္..။ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊားလွ်င္ အေဖ႔ၾကမ္းေပါက္မွာဆိုး၍ ခပ္ေျဖးေျဖး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရေသာမမသည္ မမၾကီး၏ ပ်ဥ္ခင္းၾကမ္းေပၚတြင္ ကၽြမ္းထိုး၍ ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ခြင့္ရခဲ႔သည္...။
သို႔ေသာ္ မမ မေပ်ာ္ခဲ႔ပါ..။
မမၾကီး၏ေယာက်ာၤးသည္ က်န္သည့္အခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာတည္ရံုသာျဖစ္ေသာလည္း အရက္မူးလာလွ်င္ မမၾကီးကို ရိုက္ႏွက္ႏိွပ္စက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မမၾကီးကို တစ္ခ်က္ရိုက္လွ်င္ မမသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရိုက္ႏွက္သလိုပင္ နာက်င္သြားတတ္သည္။ မမၾကီးၾကိတ္၍ ငိုေနျပီးဆိုလွ်င္ မမသည္ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကြယ္ပုန္းေခ်ာင္းၾကည့္ရင္းက မမၾကီးေယာက်ာၤးကို ထုရိုက္ကုတ္ဆြဲ ပစ္ခ်င္လာသည္။ သူ ေျပာေသာ မမၾကီး၏ အျပစ္မ်ားသည္ မမနားမလည္ ႏိုင္ေသာ္အျပစ္မ်ားျဖစ္၏။ ဥပမာ...ၾကက္သားကို အရိုးေတြခ်ည္းပဲ ခ်န္ထား၍ ဟူေသာ အျပစ္မ်ိဳး...။
“မဟုတ္ဘူး ကိုသိန္းရဲ႔..မနက္ကတည္း က အသားမွာ သိပ္မက်န္ေတာ့တာ...ခုဟာက..”
“တိတ္စမ္း ..”
သူ႔အသံအစ္ၾကီးႏွင့္ ေအာ္လိုက္လွ်င္ မမၾကီး က တုန္သြားျပီး မမကေတာ့ ေနစရာပင္ မရိွေတာ့ေခ်။ မမၾကီးက ေၾကာက္ရြ႔ံမႈေၾကာင့္ ပန္းကန္ေဆးရင္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ေလာက္ လြတ္က်သြားလွ်င္ သူက မမၾကီးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ပိတ္ကန္တတ္၏။
“ျမင့္ျမင့္..ငါ့ကိုေရတစ္ခြက္ေပးစမ္း”
မမၾကီးက ေရခြက္ကို ကမ္းေပးစဥ္ လက္တုန္ျပီး သူ႔အေပၚ ေရဖိတ္စဥ္သြားလွ်င္ ထိုေရခြက္ကုိ ၾကမ္းတမ္းစြာ ပုတ္ခ်ပစ္ျပီး ေနာက္တစ္ခြက္ သြားခပ္ခိုင္းတတ္္၏။ မမၾကီးေနရာမွာ မမဆိုလွ်င္ေတာ့ မမေတာ့ေသမွာပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတြးမိကာ ေတြးရံုမွ်ျဖင့္ ေၾကာက္ရြ႔ံတုန္လႈပ္ရသည္။
တစ္ခါ သူ႔ဟာသူ ပိုက္ဆံ ေနရာအထားမွား၍ အုပ္လိုက္ေပ်ာက္ေနသည့္အခါမ်ိဳးမွာ မမၾကီးကို မယံုသကာၤျဖင့္ တရားခံစစ္သလို ရိုက္စစ္သည္က ပို၍ မုန္းဖို႔ေကာင္းသည္။ “ျမင့္ျမင့္... နင္ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လင္ငယ္ကို ေပးဖို႔ ခိုးတာတုန္း... ဟင္းေျပာစမ္း” မမၾကီးကို လက္သီးျဖင့္ထိုးလိုက္၊ လက္ျဖင့္ ရိုက္လိုက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စစ္သည့္အခါ မမၾကီးသည္ သူ႔ကို ရွိခိုးေတာင္းပန္ရေလသည္။ “ကိုသိန္းရယ္ ကၽြန္မ...မခိုးပါဘူး၊ ကၽြန္မ...မယူပါဘူး၊ မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ ရွိခိုးပါရဲ႔” မမက ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အစာအုပ္ကိုငံု႔ၾကည့္ကာ စာက်က္ ဟန္ေဆာင္ရင္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်လ်က္ တိတ္ဆိတ္စြာ ငိုေၾကြးမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ မမၾကီးကို မမေမးဖူးသည္။
“မမၾကီးကို အစ္ကိုၾကီးက ဘာျဖစ္လို႔ ခဏခဏရိုက္ေနရတာလဲ”
မမၾကီးက အရိုက္ခံရသူမွာ သူ မဟုတ္သလိုပင္ ၾကည္လင္စြာျပံဳးရယ္၏။
“သူ စိတ္တိုေအာင္ မမၾကီးက သြားသြားလုပ္မိလို႔ေပ့ါ”
မမသေဘာမတူႏိုင္ပါ။
“ဟင္ မမၾကီးျဖင့္ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး၊ မမျမင္တာပဲ သူ႔ဟာသူ အရက္မူးျပီး ေဒါသေတြၾကီးေနတာပါ”
မမအလြန္သိခ်င္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးမိေသး၏။
“သူက မမၾကီးကို မခ်စ္ဘူးေနာ္”
“အို..မဟုတ္တာ သူ မမၾကီးကို အရမ္းခ်စ္တာပါ ကေလးရယ္”
“ဟင္...ဟုတ္ဘဲနဲ႔..”
မမၾကီးက မမ၏ ဆံပင္တိုကေလးမ်ားကိုဖြသပ္၍ ျပံဳးေနသည္။ တစ္ခါကေတာ့ သူ မမၾကီးကို ေကာ္ဖီပန္းကန္ျပားႏွင့္ ပစ္ေပါက္လိုက္တာ မမၾကီး၏ ႏႈတ္ခမ္းကြဲသြားျပီး ေသြးေတြ ျဖာခနဲထြက္သြားသည္..။ မမသည္ ပုန္းကြယ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ မမၾကီးထံ အေျပးအလႊား သြားဖက္မိ၏။
“မလုပ္နဲ႔...မမၾကီးကို မလုပ္ပါနဲ႔”
သူကေတာ့ မမၾကီး၏ ေသြးမ်ားကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ၾကမ္းျပင္ကို တဒုန္းဒုန္းနင္းကာ အိပ္ခန္းထဲ၀င္သြားသည္..။ မမၾကီး က ႏႈတိခမ္းကိုဖိလ်က္ နီးရာေဆးခန္းသို႔ ေျပးရသည္။ မမက လူၾကီးတူမလုပ္၍ မမၾကီးႏွင့္လိုက္သြားရသည္။
“ရွင့္ ေယာက်ာၤး ေတာ္ေတာ္ တရားလြန္ေနျပီေနာ္..ရွင္ရပ္ကြက္လူၾကီးဆီ တုိင္ပါလား”
မမၾကီးႏႈတ္ခမ္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ခ်ဳပ္ေပးေသာ ဆတရာ၀န္မက မခံမရပ္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္ ေျမွာက္ေပးသည္။
“အရင္တစ္ခါလဲ တိုင္ဖူးတယ္ ဆရာမရဲ႔ ဘာမွမထူးျခားဘူး..”
“ရွင္တို႔ကေလးမရဘူးမဟုတ္လား၊ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ကြာလိုက္၊ လိုအပ္ရင္ ကၽြန္္မ သက္ေသလိုက္ေျပာေပးမယ္၊ ရွင့္ဒဏ္ရာေတြကို ကၽြန္မကုေပးရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲ”
မမၾကီးက အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္ ျငိမ္ေန၏။
“ဘယ့္ႏွယ့္လဲဟင္...မျမင့္ ကြာမယ္မဟုတ္လား၊ သူ...ရွင့္ကိုႏိွပ္စက္ေနတာလြန္ေနျပီ”
“မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆရာမရယ္ ကၽြန္မသူနဲ႔ကြာရင္ ...ကၽြန္မဘာ လုပ္ကိုင္စားရမလဲ”
“အမေလး မျမင့္ရယ္...ပူပူပင္ပင္၊ မျမင့္ ေစ်းမေရာင္းတတ္ဘူးလား၊ ဆန္ေတာ့ ခ်င္တတ္မွာေပါ့၊ ဆန္ေရာင္းခ်င္ေရာင္း...ေလာကမွာ လုပ္စားးရာ တစ္ပံုၾကီး၊ ကၽြန္မ အရင္းထုတ္ေပးမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ”
ဆရာ၀န္မက အတည္လိုလို... စသလိုလိုေျပာေတာ့ မမၾကီးက စိတ္အားထက္သန္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္...ကၽြန္မသူ႔ကို ကြာမယ္”
“အဲလို လုပ္စမ္းပါ”
သို႔ေသာ္ မမၾကီးသည္ ေယာက်ာၤးႏွင့္ကြာသည့္အဆင့္သို႔ ဘယ့္ေတာ့မွ မေရာက္ခဲ႔ေပ..။အခ်ိ္န္တန္လွ်င္ အရက္မူးျပီး လင္ႏွိပ္စက္သည့္ ဒဏ္ကို ခံေနဆဲျဖစ္သည္..။
မမၾကီးအေပၚ မမ၏ သနားညွာတာမႈမ်ားသည သူ႔ေယာက်ာၤးအေပၚမုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈမ်ားအျဖစ္သို႔ အခ်ိဳးညီညီ ေျပာင္းလဲသြား၏။ စက္ဆုပ္ရံုမွ်မက ရြံရွာစိတ္ပါ ၀င္ခဲ႔ရသည္မွာ ထိုသူသည္ အရက္မူးလာလွ်င္ ညအိပ္သည့္အခါ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း မရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူ အရက္မူးျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေရးၾကီးသည္ျဖစ္ေစ မမသူတို႔အခန္းသို႔မသြားရဲ႔၊ ျဖတ္၍ေလွ်ာက္လွ်င္လည္း မ်က္လံုး ေ၀႔မၾကည့္ရဲေပ။ ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္အထိ အေဖႏွင့္အတူေနခဲ႔ေသာ မမသည္ ယခုလို ပိုးစိုး ပက္စက္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး၊ မၾကံဳဖူးခဲ႔ရေပ။ အေဖသည္ ဘယ္ေတာ့မွ အရက္မေသာက္၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္းကုိးယိုးကားယားမထုိင္၊ လံုခ်ည္ကို ဒူးဆစ္အထိ လွန္တင္တာပင္ တစ္ခါမွ မမ မျမင္ဖူးခဲ႔။ ယခုမွသာ မမသည္ စိတ္ပ်က္ရြံရွာစရာ အေနအထားမ်ားကို ျမင္ေနရေလသည္။
တစ္ညမွာေတာ့ အခန္းထဲမွာ ထုိုးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္သံ၊ မမၾကီး၏ ေအာ္သံတို႔ကိုၾကားရေသာေၾကာင့္ မမကမန္းကတန္း အခန္းေပါက္၀သို႔ သြားရပ္မိသည္။ ထိုအခါ အဆိုးရြားဆံုးေသာ ျမင္ကြင္းကို ထိတ္လန္႔တ႕ၾကား ျမင္ခဲ႔ရေလသည္။ မမသည္ ေဒါသလည္းထြက္၊ မုန္းလည္းမုန္းျပီး ရြံလည္းရြံကာ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ တုန္လႈပ္ေနခဲ႔၏။ မမၾကီးကိုလည္း သနားလွသည္။ ေနာက္ေနာ့ ၾကမ္းေပၚမွာ ဆန္နမူနာထုတ္ယူသည့္ သြပ္ကေတာ့ခၽြန္ေလးတစ္ခုကိုသြားေတြ႔၏။ မမ ကေတာ့ကိုေကာက္ယူျပီးး အခန္းထဲကို ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပး၀င္သြားမိသည္။
မမၾကီးကို ငါကယ္မွျဖစ္မယ္။
သို႔ေသာ္...မမၾကီးက မမကို ထိတ္လန္႔တၾကား ႏွင္ထုတ္၏။
“ညီမေလး..မလာနဲ႔၊ အို မလုပ္နဲ႔ေလ...မလုပ္ရဘူး..”
မမၾကီး၏ ေယာက်ာၤးက ျဗဳန္းခနဲလူးလဲထလာျပီး မမအား တစ္ခ်က္ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ခ်လိုက္၏။ ကေတာ့ခၽြန္ကေလး ေတာက္ခနဲလြတ္က်သြားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္တည္း မမၾကီး၏ အိမ္ေပၚမွ အျပီးအပိုင္ဆင္းကာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ အေဖ႔အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ႔ေလသည္..။
“မမ”ဆုိသည္မွာ ဆရာမဂ်ဴးေရးသားသည့္ “ကံၾကမၼာကို မယံုၾကည္ၾကသူမ်ား”၀တၳဳ၏ ဇာတ္ေကာင္ ငါးေယာက္အနက္မွ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္...။ ဆရာမ၏ ၀တၳဳရွည္ကို ဇာတ္ေကာင္ငါးေယာက္၏အေၾကာင္း အပုိဒ္ခြဲကာ ၀တၳဳတိုအျဖစ္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ ငယ္ဘ၀အရိပ္မဲ ေႏွာက္ယွက္ျခင္းကို အသက္အရြယ္ၾကီးသည္အထိ ခံစားတတ္ၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ မမလဲ အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ မိန္းမေတြကို အႏိုင္က်င့္စရာ ကစားစရာ အရုပ္တစ္ခုလို သေဘာထားတတ္ၾကေသာ ေယာက်ာၤးတခ်ိဳ႔အတြက္ ျပန္လည္ေတြးဆေစခ်င္ပါသည္။ အသက္ႏွင့္ရင္း၍ ရွင္တို႔ကိုေမြးထုတ္ေပးခဲ႔သည့္ မိခင္သည္လည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာ အျမဲတမ္း သတိတရရိွေနဖို႔ပင္။
No comments:
Post a Comment