ငါ့ကို စက္ရုပ္တစ္ရုပ္နဲ႔မင္းခိုင္းႏိႈင္းရင္ မင္းပိုမွန္လိမ္႔မယ္...။ ငါဟာ မင္းေျပာသလို ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္ မဟုတ္ပါဘူး...။ ေက်ာက္ရုပ္ဆိုတာ မာေက်ာတယ္ ဘာခံစားခ်က္မွရွိတဲ႔ အရာ၀တၳဳတစ္ခု...။ ငါကေတာ့ ပန္းေရာင္အသည္းႏွလံုးကို သံထည္၀တ္စံုနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားတဲ႔ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ပါ...။ အဲဒီအသည္းႏွလံုးရွိတဲ႔ အတြက္ ငါ.... ခံစားတတ္တယ္ .... ငါ.....နာက်င္တတ္တယ္... ငါ....ငိုတတ္တယ္.... ျပီးေတာ့ ငါ.... ခ်စ္တတ္တယ္...။ မင္းကေတာ့ ဘယ္ယံုပါ့မလဲ...။ သံထည္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္မွာ ခံစားတတ္တဲ႔ အသည္းႏွလံုးမရွိဘူးလို႔ မင္းတြက္ခ်က္ထားတာ မမွားပါဘူး...။
ငါ့ ငယ္စဥ္ဘ၀ဟာ အျပင္ပန္းကၾကည့္ရင္ သာမန္ကေလးေတြအတိုင္းလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ငါက သူမ်ားေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုခံစားတတ္တဲ႔ အသည္းႏွလံုးပါလာတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္လိမ္႔မယ္ ငါမထင္ဘူး...။ အသက္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ငါ...အေဖနဲ႔ ရွင္ကြဲကြဲခဲ႔ရတယ္...။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွာ အေဖနဲ႔ တဖန္ေသကြဲကြဲခဲ႔ရျပန္တယ္...။ သူမ်ားေတြထက္ ပိုခံစားေၾကကြဲလြယ္တတ္တဲ႔ ႏုနယ္တဲ႔ ငါ့အသည္းႏွလံုးေတြ ဘယ္လိုခံႏိုင္ရည္မ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရမလဲဆိုတာ မင္းေတြးၾကည့္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။ ျပီးေတာ့.... ငါ... ငါ့အေမ ငါ့ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ထပ္ျပီး ေ၀းကြာခဲ႔ ရျပန္တယ္...။ ႏွစ္ေတြ အၾကာ.........ၾကီးပဲ...။ ငါ့ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ပင္လယ္ေ၀ခဲ႔တာ နင္မသိပါဘူး...။
ဒီလိုနဲ႔ ဘ၀ကို မုန္တုန္းထန္တလွည့္ ေလေျပႏုေအးတလွည့္နဲ႔ ငါျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတယ္...။ အိုး.... ငါ ထပ္ေျပာျပရဦးမယ္... သံခ်ပ္ကာ၀တ္စံုေအာက္က ငါ့ရဲ႔ ပန္းေရာင္အသည္း ဘယ္ေတာ့မွ မထိခိုက္ႏိုင္ဘူးလို႔ မင္းထင္ေနဦးမွာေပါ့...။ ဟင့္အင္း... အဲဒီစူးရွတဲ႔ မ်က္၀န္းနက္နက္နက္ တေစၦတစ္ေကာင္ေပါ့... ငါမသိေအာင္ ငါ့အသည္းကို ခုိးယူသြားခဲ႔ဖူးတာ...။ ငါ့ကိုလည္း အခါခါငိုေအာင္ သူလုပ္ခဲ႔ဖူးတာ...။ ငါသူ႔အေၾကာင္းေတြးတိုင္း အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ငါခံစားေၾကကြဲေနခဲ႔ရတယ္...။ ဒီေလာက္သံထည္၀တ္ရံုေအာက္က ငါ့အသည္းကို အနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ႔သူ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ငါ႔လိုစက္ရုပ္ကို ဖမ္းစားႏိုင္တဲ႔ မာယာအျပည့္ရွိေသာသူ...။ ငါ့ရဲ႕ ပန္းေရာင္အသည္းေတြ နဂိုတိုင္း အေရာင္ေတာက္ပစြာ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခုန္ေနေလရဲ႔လို႔ နင္မထင္နဲ႔ဦး...။ ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႔ အမွတ္သည္းေျခမရွိ ခ်စ္တတ္ေနဆဲ အသည္းႏွလံုးအေဟာင္းၾကီးက ယဲ႔ယဲ႔ခုန္ေနဆဲေပါ့..။
ငါဟာ ခံစားမႈတိုင္းကို စကားလံုးေတြနဲ႔ စီျခယ္သိမ္းဆည္းထားတတ္ခဲ႔တာ ၾကာျပီေပါ့...။ ငါ့ရဲ႔ ႏွလံုးသားေျမျပင္ထက္မွာ စကားလံုးပ်ိဳးေစ့ေတြ က်ဲပက္လို႔ ခုဆို ငါ့ဥယ်ာဥ္မွာ ပန္းေရာင္စံုေတြ ဖူးပြင့္လို႔ပေါ့...။ ငါ, စက္ရုပ္ပ်ိဳးတဲ႔ ဒီဥယ်ာဥ္မွာ မင္းကို နားခိုရာစခန္းအျဖစ္ ငါဖိတ္ေခၚပါတယ္...။ ငါ့ခံစားမႈေတြကို ငါတိတ္တဆိတ္ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ကုစားေနသလား...? အၾကိမ္ၾကိမ္ မုသားသံုးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခုေတာ့ မင္းကို ငါ၀န္ခံပါတယ္..။ ငါေပ်ာ္တယ္... ငါကိုယ္တိုင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔တဲ႔ ငါ့ေနရာမွာ ငါေပ်ာ္ေနပါတယ္...။
တကယ္ေတာ့ မင္းေျပာသလို ငါဟာ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ပါဘူး.....
ငါဟာ ပန္းေရာင္အသည္းႏွလံုးနဲ႔ စက္ရုပ္ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ပါေလ......
မိုးေငြ႕
1 comment:
မာေက်ာျခင္းနဲ႔ ႏူးညံျခင္းကုိ အလွပဆုံးစကားလုံးေလးေတြနဲ႔
ယွဥ္တြဲၿပႏူိင္သြားတယ္..
စကားလုံးေလးေတြက အရမ္းႏူးညံ့လြန္းလုိ႔..အခုဖတ္ေနတာေတာင္
ျဖည္းျဖည္းေလးဖတ္ေနရတယ္ အမရဲ႔..
အားေပးပါတယ္..
ငုိနဲ႔ေနာ္..ဘယ္ေတာ့မွ :)
Post a Comment