ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ...အိန္ဂ်ယ္

ရာသီဥတုက မႈန္မိႈင္းေအးစက္လို႔..... ေနရာတိုင္း မီးခိုးေရာင္ ႏွင္းျမဴခိုးေတြထေနတယ္...။ ကိုယ့္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ တံျမက္စည္းပင္ရွည္ေတြက ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ရြယ္တူ... တခ်ိဳ႔အပင္ေတြက ကိုယ္ထက္ေတာင္ရွည္ေနပါေသးတယ္...။ ေလေအး တစ္ခ်က္ေ၀့လိုက္တိုင္း...ႏွင္းစက္မႈန္ေလးေတြက ကုိယ့္ပါးျပင္ကို စူးခနဲလာထိမွန္ၾကတယ္...။ ဒီလိုအေရာင္...ဒီလိုေအးစိမ္႔မႈ... ဒီလိုေနရာေလးကို ေရာက္လာတာ...ဟိုးးး ငယ္စဥ္တုန္းက အခ်ိန္ကို ျပန္ျပီး အမွတ္ရေစတယ္..။ အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းေတြပိန္းပိတ္ေနေအာင္က်တုန္းက... ဒီလိုမီးခိုးေရာင္မွိန္မိွန္ေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူလွတယ္...။

ဂါ၀န္ဖါးဖါးနဲ႔ အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္တည္း... ေခါင္းကိုေတာ့ ပု၀ါျခံဳထားရင္း... ေျခလွမ္းေတြ ေရွ႔ဆက္သြား ေနၾကတယ္..။ လမ္းတေလွ်ာက္ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြနဲ႔ တံျမက္စည္းပင္အဖ်ားေတြက ေလတိုက္တိုင္း ကိုယ့္ကိုလာျပီး ကလူက်ီစယ္ေနၾကတယ္...။ တံျမက္စည္းပြင့္ေတြမွာ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ပန္းေသြးေရာင္ေလးပါေနသလိုပဲ...။ ဒါေပမယ့္လည္း ပန္းေရာင္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ေငြမွင္ေရာင္ေလးမွာ ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္ေလးေရာစပ္ထားတဲ႔ အေရာင္မ်ိဳး...။ ကိုယ္အဲဒီအေရာင္မ်ိဳးကို သိပ္ၾကိဳက္တာ...။ ခု...ကိုယ္၀တ္ထားတဲ႔ ခ်ည္ဂါ၀န္အေရာင္ေလးနဲ႔ မသိမ္းမယိမ္းပဲ...။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းေတြအရမ္းက်ေနလို႔လား တိမ္ေတြကိုလည္း မျမင္ရပါဘူး...။ တခါတခါ... ႏွင္းပြင့္ကေလးေတြ လင္းခနဲ လက္ခနဲ အေရာင္ေတြကိုေတာ့ ျမင္ေနရသလိုလို...။ ကိုယ္စီးထားတဲ႔ ပိတ္ဖိနပ္ေလးန႔ဲ ဂါ၀န္အနားစေတြက ႏွင္းေတြနဲ႔စိုထိုင္းစျပဳေနျပီ...။ အင္းေလ.... ဒီေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ကိုယ္ဘယ္တုန္းကတည္းက ခရီးႏွင္ခဲ႔သလဲ??? ဟင့္အင္း.... ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး....။ ျပီးေတာ့ ... ကိုယ္အခု...ဘယ္ကိုသြားေနသလဲ????

ေဟာ....ေရွ႔နားမွာေရစီးသံေတြ တေ၀ါေ၀ါၾကားေနရတယ္...။ ဂါ၀န္ေလးမျပီး အေျပးတစ္ပိုင္း ကိုယ္သြားလိုက္တယ္...။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးရဲ႔ ဟိုးးး ေအာက္ဘက္မွာ ေရေတြစီးေနလိုက္တာ ေဖြးလက္လို႔...။ ေစာေစာကအသံၾကားရံုနဲ႔တင္ ေရစီး ဘယ္ေလာက္သန္မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိတယ္...။ ခု...တကယ္ျမင္ရခ်ိန္မွာ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ေသခ်ာသြားတယ္...။ ဒါေခ်ာင္းတစ္ခုလား....။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး....။ ေပသံုးဆယ္ အက်ယ္ေလာက္သာ ရွိေပမယ့္ ဒီလိုေရစီးမ်ိဳးနဲ႔ ျမစ္တစ္ဆင္းပဲျဖစ္မွာပါ...။ တစ္ဘက္ကမ္းကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လူတစ္ရပ္စာနီးပါး ျမင့္ေနတဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ေတြက စိမ္းစိုလို႔....။ အဲဒီၾကားထဲ ဘာပန္းမွန္းမသိတဲ႔ အ၀ါေရာင္အပြင့္ေသးေသးေတြ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ပြင့္ေနၾကတယ္...။ ခုမွ...ကိုယ္သတိထားၾကည့္မိတယ္...။ ေရခဲျမစ္ရဲ႔ ဟိုမွာဘက္ကမ္း မ်က္စိတဆံုးက ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေတြခ်ည္းပဲ...။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ႔ ဒီဘက္ကမ္းမွာေတာ့ ေငြမွင္ေရာင္ေဖ်ာ့ေလးေတြ လႈပ္ရမ္းေနတဲ႔ တံျမက္စည္းပင္ေတြခ်ည္းရယ္.....။ အစိမ္းေရာင္မ်ဥ္းနဲ႔ ေငြမွင္ေရာင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားမွာ စီးဆင္းေနတဲ႔ ေရေဖြးေဖြးေတြ.....။

ေလၾကမ္း တစ္ခ်က္တိုးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက...ျခံဳပု၀ါ အျဖဴေရာင္ေလး.... ေလနဲ႔အတူ လြင့္သြားတယ္....။ ကိုယ္လိုက္ဖမ္းဖို႔မမီွေတာ့ဘူး....။ သူက ေလအရွိန္နဲ႔ တစ္ဘက္ကမ္းက ျမက္ပင္ရွည္ေတြဆီ လြင့္သြားေနတယ္....။ ပု၀ါေလးကို ကိုယ္မမွိတ္မတုန္ လိုက္ၾကည့္တဲ႔ခ်ိန္မွာပဲ... ပု၀ါအျဖဴေလးက .... ျမက္ပင္စိမ္းေတြၾကားထဲက ဘယ္ခ်ိန္ကထြက္ေပၚလာမွန္းမသိတဲ႔ အျဖဴေရာင္အရာ၀တၳဳ တစ္ခုေပၚကို အုပ္မိုးက်သြားတယ္....။ မဟုတ္ဘူး.... ပု၀ါေလးက ဖမ္းဆုပ္ခံလိုက္ရတာပါ...။ လွႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ဟာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုမဟုတ္ဘဲ ... သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာပါ....။ ကိုယ္က လိုက္ၾကည့္လိုက္ ျမဴခိုးတိုက္ေတြက ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ကြယ္သြားလိုက္နဲ႔....။ အျဖဴေရာင္ကေတာ့ ကိုယ့္ပု၀ါေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ခပ္စိမ္းစိမ္းျပန္လွမ္းၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေသခ်ာမျမင္ရေပမယ့္ ကိုယ္ခံစားမိေနတယ္....။ ခဏၾကာေတာ့.... ျမင္ကြင္းေတြျပန္လည္ ၾကည္လင္လာတယ္...။ အိုးးး သူ.... သူက ကိုယ့္ရဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ေလးပဲ....။ ဟုတ္ျပီ.... ကို္ုယ္မွတ္မိျပီ...။ ဒီခရီးကိုထြက္လာခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကို ရွာပံုေတာ္ထြက္လာခဲ႔တာပဲ...။ ကုိယ္တစ္ခ်က္ျပံဳးျပျပီး.... သူ႔ကို လက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပလိုက္တယ္.....။ ကိုယ့္အျပံဳးေတြေဖ်ာ့ေတာ့ေနမလားပဲ...။ ဒါေပမယ့္ သူခံစားသိရွိႏိုင္မွာပါ....။

သူကေတာ့ ကိုယ့္ကိုမသိတဲ႔ သူတစ္ေယာက္လို ခပ္စိမ္းစိမ္း ၾကည့္ျမဲၾကည့္ေနဆဲပါပဲ....။ ကိုယ္....လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို အုပ္ျပီး... “အိန္ဂ်ယ္....ေရ”လို႔ ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္...။ ကိုယ့္အသံေတြလည္ေခ်ာင္းထဲကေနေတာင္ ထြက္မလာၾကဘူး...။ ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ အုပ္လိုက္မိတယ္...။ ဘုရားေရ.... ကိုယ့္အသံေတြဘယ္ေပ်ာက္ ကုန္ျပီလဲ...။ ကိုယ္ထပ္ျပီး ၾကိဳးစားေခၚၾကည့္တယ္....။ ႏိုးးး.. အသံေတြက ထြက္မလာျပန္ဘူး...။ ပါးျပင္ေပၚမွာ ေႏြးခနဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ ကိုယ္လွမ္းၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ အိန္ဂ်ယ္က ကိုယ့္ပု၀ါအျဖဴေလးနဲ႔အတူ ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားထဲကေနကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္...။ ဟုိဘက္ကမ္းကို ကိုယ္ဘယ္လိုကူးသြားရမလဲ တံတားမ်ားရွိမလားလို႔ အေမာတေကာနဲ႔ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္...။ ဟင့္အင္းး...ဘာတံတားမွမရွိဘူး... ဘာႏြယ္ၾကိဳးမွ်င္မွလဲ မေတြ႔ရဘူး...။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လား တေျဖးေျဖးအသက္ရွဴရတာ ၾကပ္လာတယ္..။ အာေခါင္ေတြလဲေျခာက္လာတယ္....။ ျပီးေတာ့…ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္ထုေတြဖံုးလႊမ္းသြားခဲ႔တယ္...။

မိုးေငြ႔