အိမ္လုပ္ပလာတာ.....

ဒီတပတ္ပိတ္ရက္ေလးမွာလုပ္စားႏိုင္ဖို႔ လြယ္ကူျမန္ဆန္တဲ႔ အိမ္လုပ္ ပလာတာေလးရဲ႔လုပ္နည္းေလးကိုေျပာျပပါမယ္...

ဂ်ံဳ ႏွစ္ခြက္၊ ၾကက္ဥတစ္လံုး၊ ဆီ ခြက္တစ္၀က္၊ ဆားလက္ဖက္ရည္ဇြန္း တစ္၀က္၊ ေရလိုသေလာက္နဲ႔ နယ္ေပးပါ..။ မုန္႔သားေခ်ာမြတ္လာတဲ႔အထိနယ္ေပးရပါမယ္...။ (မုန္႔ကိုအထပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေအာင္ဆီပိုထည့္နယ္လို႔ရပါတယ္)

ရလာတဲ႔မုန္႔သားကို ေရစို၀တ္နဲ႔နာရီ၀က္အုပ္ျပီး ႏွပ္ထားေပးပါ...။

နာရီ၀က္ၾကာရင္ မုန္႔သားကိုထပ္နယ္ေပးျပီး ခုႏွစ္ပိုင္းပိုင္းထားပါ...။ မုန္႔အလံုးေလးေတြကို ဒလိမ္႔နဲ႔ ပါးႏိုင္သမွ်ပါးေအာင္လိွမ္႔ေပးပါ...။

 ဆိုင္မွာလို ပါးလႊာေနေအာင္ရိုက္မယ့္ေနရာမရွိရင္ ဒီလုိနည္းေလးနဲ႔အိမ္မွာပလာတာလုပ္လို႔ရပါတယ္ ဂ်ံဳမုန္႔ျပားကိုပံုထဲကအတိုင္းလိတ္လိုက္ပါ

လိတ္ျပီးသားဂ်ံဳကိုျပန္ေခြေပးပါ

ေၾကာ္ခါနီးက် ေခြထားတဲ႔မုန္႔သားကို ဒလိမ္႔နဲ႔ ျပားေအာင္ျပန္လိမ့္ျပီးေၾကာ္ပါေလ...

သၾကားနဲ႔ျဖဴးစားစား အာလူးဟင္း ပဲဟင္းနဲ႔ပဲစားစား ၾကိဳက္ရာနဲ႔စားသံုးႏိုင္ပါတယ္

ကၽြန္မက သၾကားထက္ႏို႔ဆီဆမ္းစားရတာၾကိဳက္တယ္...

 ျမန္မာဆိုေတာ့ ျမန္မာလက္ဖက္ရည္ၾကိဳက္တာေပါ့ ရိြဳင္ရယ္တီးမစ္နဲ႔ေသာက္ပါတယ္...

.....Happy Weekend.....

မိုးေငြ႔

ကၽြန္မ၏ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ ေမာင္၏မ်က္ႏွာစာမ်က္ႏွာ.....

 

ကၽြန္မအလုပ္သည္ ရံုးထိုင္ျဖစ္၍ ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္တို႔ ဂ်ီေမးလ္ ေဖ့ဘုတ္တို႔ႏွင့္မစိမ္းပါ…။ သို႔ေသာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေစ်းကြက္ဆင္းေသာ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ရသည့္ေမာင္သည္ ယခုအလုပ္မွာ ခရီးမမ်ားရေတာ့ဘဲ တေနရာတည္းမွာ အျငိမ္ထုိင္လုပ္ရသည့္ ရံုးထိုင္အလုပ္ျဖစ္၍ ေမာင္ႏွင့္ကြန္ျပဴတာ အြန္လိုင္းတို႔မွာ တပူးတြဲထဲျဖစ္လာေတာ့သည္…။ ကၽြန္မကေတာ့ အြန္လိုင္းပါး၀ေနျပီျဖစ္သူမို႔ ဒီေနရာမွာ ေမာင့္ကိုအစစအရာရာ ဆရာမၾကီးလုပ္ခြင့္ရေတာ့သည္…။ ေမာင္က ဒါဘယ္လို၀င္ရလည္း ဘယ္လိုတင္ရလဲ စသျဖင့္ ကၽြန္မ မွတဆင့္ တစ္ေန႔ကိုတစ္မ်ိဳးႏွစ္မ်ိဳးသင္ယူပါသည္…။ ဥာဏ္ေကာင္းသူမို႔ ေမာင္ဟာ ဘယ္ေလာက္မွမသင္ယူရဘဲ တတ္လြယ္သူျဖစ္သည္…။ ခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ဟာ မ်က္ႏွာစာမ်က္ႏွာကို ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ သံုးတတ္ေနျပီျဖစ္သည္…။

ကၽြန္မတို႔မိန္းမေတြလို ေမာင္ကေတာ့ ဟိုပံုကေလးေတြတင္ ဒီစာေလးေတြေရးေတာ့မလုပ္ဘဲ… သူစိတ္၀င္စားေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား သတင္းမ်ားကို အဂၤလိပ္စာအသံုးအႏႈံးမ်ားကို လိုက္ခ္လုပ္ထားသည္…။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာမသစ္ေသးဘဲ ဖံုးတစ္လံုးႏွင့္ ညက ဘယ္အသင္းက ဘယ္ႏွစ္ဂိုးသြင္းသြားသည္ ဆိုသည့္ ေဘာလံုးသတင္းကို စတင္ဖတ္ပါေတာ့သည္…။ အဲဒါ မိုးလင္းတစ္ခါ မိုးခ်ဳပ္အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္တစ္ခါ ၾကည့္လြန္းလို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ကို မခ်ိန္မလင့္ေအာင္မနည္းတြန္းေနရသည္…။ ကိုယ့္ဘာသာကို သင္ေပးလိုက္မိတာ မွားသြားျပီလားလို႔ ေနာင္တရခ်င္ခ်င္ျဖစ္မိသည္..။

ဒီေန႔လည္း ေမာင္ကရံုးမွာ Supplier ႏိုင္ငံျခားသားေတြအလည္ေရာက္လာျပီး လက္ေဆာင္ေပးသြားလို႔ဆိုျပီး ဖဘကေနကၽြန္မကိုလွမ္းၾကြားေလသည္..။ ဘာမ်ားရသလဲဆိုေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ေလးတဲ႔…။ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သည့္ ကၽြန္မအတြက္ ေကာ္ဖီခြက္လို႔အသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားသည္…။ ဒါနဲ႔ ေမာင့္ကိုဆက္ေမးရသည္ ခြက္ကေလးက ဘာအေရာင္လဲ ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးေလးလည္း အေတာ္ပဲ အဲဒီခြက္ေလးနဲ႔ ေကာ္ေကာ္ေသာက္ရမယ္လို႔ ကၽြန္မက ၀မ္းသာအားရျပန္ေျပာလိုက္ေသာအခါေမာင္က..“ေသာက္ပါ အဲဒါသည္းေလးအတြက္ပဲေလ..” တဲ႔…။ ၾကည့္စမ္း ဖဘသံုးျပီး ေမာင္အဲလိုေတြသံုးႏံႈးေခၚေ၀ၚတတ္ေနျပီ…။ ကၽြန္မက အနီေရာင္အသည္းေလးကိုင္ထားသည့္ အျဖဴေရာင္ေမႊးပြေခြးရုပ္ စတစ္ကာေလးျပန္ပို႔လိုက္သည္…။ တီးတိုင္းမ္ဆို ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ အဲလိုပဲ ဖဘက စတစ္ကာေလးေတြကို အျပန္လွန္ပို႔ေနက်…။ အိမ္ေထာင္သက္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ကေလးလည္းမရွိသည့္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖဘမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကေလးျပန္လုပ္တမ္း ကစားေနၾကသည္ဟု ေဘးနားမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သာေတြ႔လွ်င္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုခံရမည္မလြဲပါ..။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဖဘဒီေလာက္သံုးတတ္ေနေသာေမာင့္ကို ကၽြန္မတဆိတ္ေတာ့ စိတ္မခ်ခ်င္ေတာ့…။

တဖန္ GSM ဖုန္းမ်ားကို ကဒ္ဖုန္းမ်ားသို႔ေျပာင္းေလရာ… ေမာင္က သူ႔ဖုန္းေလးကို ရံုးမွသြားေဆာင္ရသည္မွာ အလုပ္ရႈပ္ပါသည္ဟု ဆင္ေျခေပးလ်က္ ကဒ္ဖုန္းသို႔ သူ႔ဘာသာေလ့လာ ဖုန္းမက္ေဆ့ေလးျဖင့္ ကဒ္ဖုန္းေျပာင္းလိုက္ေလသည္…။ အမွန္ေတာ့ တစ္လတစ္လဖုန္းခကုန္သည္ဟု ကၽြန္မပြစိပြစိလုပ္သည္ကို မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ေျပာင္းလိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္…။ ဖုန္းကိုရံုးမွေဆာင္သည္မွာလည္း ကိုယ္တိုင္သြားေဆာင္ရသည္ မဟုတ္ပါ…။ ကၽြန္မနာမည္ႏွင့္ ဖြင့္ထားေသာ ဘဏ္စာရင္းမွ ဖုန္းအခြန္မ်ားကို လစဥ္ဘဏ္မွ၀န္ေဆာင္မႈျဖင့္ ေဆာင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္..။ ထိုသို႔ေျပာင္းလိုက္ေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ေမာင့္မွာ တစ္နာရီတစ္ၾကိမ္ ေငြလက္က်န္ကို ဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္ရတာအေမာ…။ ထုိ႔ျပင္ တစ္ေသာင္းတန္ေငြကဒ္ထည့္ထားျပီး တစ္လႏွင့္ေလာက္ေအာင္သံုးမည္ဟု ဟစ္ေၾကြးကာ မနက္မုိးလင္းလွ်င္ အရင္လို ဖုန္းျဖင့္ အြန္လိုင္း၀င္ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္သိပ္မလုပ္ေတာ့သည္ကုိ သတိထားလိုက္မိသည္…။ ေတြ႔လား ေမာင္ဟာေလ ကပ္ေစးနဲေလး..။

ေမာင္တို႔ရံုးမွ လစဥ္ဖုန္းကဒ္ဖိုးေပးေဆာင္ျခင္းမရွိသည္ကို သိေနသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကၽြန္မပဲမေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ “ကဲပါေလ… ေမာင္ပံုမွန္အတိုင္းပဲ အြန္လိုင္းမွာ ၾကည့္ခ်င္တာၾကည့္ပါ မီ”တစ္လကိုတစ္ေသာင္းကဒ္တစ္ကဒ္ျဖည့္ေပးပါ့မယ္..”ဟုေျပာေလမွ မ်က္ႏွာေလး လင္းပလာေတာ့သည္။ ေမာင္က လစာမ်ားကို လမ္းစရိတ္ႏွင့္ သံုးစရာနည္းနည္းပါးပါးယူထားသည္မွလြဲျပီး က်န္ေငြမ်ားကို ကၽြန္မဆီအကုန္အပ္ထားတတ္သည္…။ တခါတေလ ရံုးမွ ဟိုပြဲဒီပြဲမ်ားရွိလွ်င္ ၀တ္စရာမ်ား၀ယ္ရန္ ေရွာ့ပင္ထြက္လွ်င္လည္း ကၽြန္မကသာ ေမာင့္ဒီဇုိင္နာလုပ္ေပးရသည္ ၀ယ္ျခမ္းေပးရသည္…။

တေအာင့္ေနေတာ့ ေမာင္က ဖုန္းကဒ္ျဖည့္ေပးမည့္ ကၽြန္မကိုမ်က္ႏွာလုပ္ကာ လက္ေဆာင္ရထားေသာ လက္ကိုင္ပါသည့္ေၾကြမတ္ခြက္အနက္ေလးႏွင့္ ကၽြန္မၾကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္ေသာအရသာမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဆိမ့္ခါးေလးေဖ်ာ္ကာ ယူလာေပးသည္…။ ေကာ္ဖီခြက္ေလးလွမ္းယူရင္း ေမာင့္ပါးကို အသည္းယားစြာ ဆြဲလိမ္လိုက္သည္..။ အသားျဖဴေတာ့ ေမာင့္ပါးျပင္ေတြ ပန္းေရာင္သမ္းသြားသည္..။ “ အို… ေမာင္ သိပ္နာသြားျပီလား ဟင္… ဥံဳဖြ ဥံဳဖြ” ပါးကိုလက္ဖ၀ါးႏွင့္ပြတ္သပ္ကာ ရံႈ႕မဲ႔သြားေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာဟာ ခုေတာ့လည္း အစ္မတစ္ေယာက္ကို မုန္႔ဖုိးရလို႔ လာဖားေနေသာ ေမာင္ငယ္ေလးႏွင့္သာ တူေနေတာ့သည္…။

ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာလူလဲ…။ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထလ်က္ရွိေသာ ေမာင္ေဖ်ာ္လာေပးေသာ ေကာ္ဖီနံ႔ေလးဟာ ႏွာ၀သို႔ ကလူက်ီစယ္ေန၍ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေမာ့ေသာက္ခ်င္လာေတာ့သည္…။ ကၽြန္မကိုၾကည့္ျပီး ေမာင္ကတစ္ခ်က္အသံထြက္ရယ္လ်က္… ကၽြန္မနားလာထိုင္ျပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို ယူကာ ျမန္ျမန္ေအးေအာင္ မႈတ္ေပးေတာ့သည္…။ ကၽြန္မရဲ႔ေမာင္က အဲသလိုၾကင္နာတတ္သူေလး…။ ယုယတတ္သူေလး….။

“ေရာ့ ရျပီ…ခပ္ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္သြားျပီ ေကာ္ဖီသရဲမေလး ေသာက္ေတာ့…” တဲ႔..။

ကၽြန္မေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္ေမာင့္မ်က္ႏွာေလးကို တ၀ၾကည့္ရင္း ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို တၾကိဳက္ခ်င္းေသာက္ေနမိသည္…။

“ဘာၾကည့္တာလဲ…လူကိုမျမင္ဖူးတာက်လို႔” ..။

“ဘာလို႔ၾကည့္လဲ သိခ်င္လား…”

“အင္း…”

“လာခဲ႔ ဒီနားကို….”

ကၽြန္မနားကိုသူတိုးကပ္လာေတာ့…သူ႔နားနားကို ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္သည္..။

“ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔..”  ေမာင္က ဟက္ခနဲရယ္ရင္း ကၽြန္မပခံုးကိုသိုင္းဖက္လိုက္ကာ ကၽြန္မနဖူးေပၚ၀ဲက်ေနသည့္ ဆံစကိုငံု႔နမ္းလိုက္ေလသည္…။
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာစာမ်က္ႏွာအဆံုးသတ္မွာ ခ်ိဳျမိန္ေသာ ေမာင့္အနမ္းပြင့္မ်ားသာ ျဖစ္ေတာ့သည္...။

မိုးေငြ႔

အလြမ္းသင့္ပန္းခ်ီ.....

ကိုယ့္ကိုေမာင္ထားသြားခဲ႔တဲ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလဟာ သိပ္ကိုျမန္ဆန္လြန္းပါတယ္ မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပတ္လိုပါပဲ...။

ကိုယ့္စကားအသံုးႏႈန္းကို ေမာင္ဖတ္မိရင္ေတာ့ ခါးသီးတဲ႔အျပံဳးနဲ႔ေျပာေလမလားပဲ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က က်န္ရစ္ခဲ႔သူမဟုတ္ဘဲ ထားရစ္ခဲ႔သူပါ .....။

“ကိုယ္တို႔ ဒီလိုေလးပဲဆက္ေနသြားလည္းျဖစ္တာပဲ”လို႔ ကိုယ္ေျပာတုန္းက ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြဆီက မ်က္ရည္တခ်ိဳ႔ စိမ့္အိုင္လာခဲ႔တာ အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ထားခဲ႔တဲ႔ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး...။ျပီးေတာ့ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုေက်ာခိုင္း လွည့္ထြက္ သြားခဲ႔တာ... ကိုယ္ဘယ္လိုတားတားမရေတာ့တာ...။

“ ေဇာ္...မိုးအရမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ မမ ကားငွားေပးမယ္ တက္စီနဲ႔ပဲအိမ္ျပန္ေနာ္..”

ေမာင့္လက္ေမာင္းကိုကိုင္ထားတဲ႔ ကိုယ့္လက္ေတြကို ေမာင္ကခါခ်ပစ္ခဲ႔လိုက္တယ္...။

“မလုိပါဘူး မလိုပါဘူးဗ်ာ...ခင္ဗ်ားကားငွားေပးမွ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္တတ္တာမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္အိ္မ္ကို ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္ ဘာကားမွငွားေပးစရာမလိုဘူး...”

ေမာင္ေနတဲ႔ျမိဳ႔နယ္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔နယ္က ဧရိယာျခင္းဆက္စပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတဲ႔အထိေတာ့မနီးပါဘူး...။ တက္စီငွားျပန္ရင္ေတာင္ ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္  ေပးရတဲ႔ေနရာပါ...။ 

အဲညတုန္းက ေမာင္ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္နဲ႔ စိတ္ညစ္ျပီး ကိုယ့္ဆီကို ညကိုးနာရီခြဲေက်ာ္ အခ်ိန္ၾကီးေရာက္လာခဲ႔တာ......။ အိမ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ျပီးစကားေျပာ ၾကရင္းကျဖစ္သြားတာ..။ ေမာင္ ကိုယ့္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားခဲ႔ေပမယ့္ အင္းအဲမလုပ္တဲ႔ ကိုယ့္ကို ေမာင္ကသူ႔ကို မယံုၾကည္လို႔ အားကိုးႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္လို႔ မမေလာက္မေတာ္လို႔လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြပ္စြဲခဲ႔တယ္။ 

ခုေတာ့လဲ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ဆံုလာခဲ႔တဲ႔ သံုးႏွစ္ေက်ာ္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ကေလးေခၚ တတ္တဲ႔“ေမာင္”ဆိုတဲ႔ အသံုးအႏႈန္းကိုေတာင္မွ ေမာင္က နားနဲ႔စပ္စပ္မၾကားခဲ႔လိုက္ရဘူး...။ ေမာင့္ကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္....။ ဒါကိုလည္းေမာင္အသိဆံုးပါ....။ ဒါေပမယ့္...ေမာင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ လက္ထပ္လိုက္ရတဲ႔အထိ အသက္အရြယ္ေတြက သိပ္ကိုကြာျခားလြန္းပါတယ္..။ ကိုယ့္ထက္အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္တဲ႔ ေမာင့္ကို ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေရာ ကိုယ့္အသိုင္း၀ိုင္းမွာေရာ ကိုယ္ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ......။ 

အခ်စ္မွာအေၾကာင္းျပခ်က္မလိုဘူးတဲ႔ ကိုယ္ၾကားဖူးတယ္ေမာင္……။ 

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူး…။

“မမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာမွမဟုတ္ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲဂရုစိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ မမခ်စ္တာ...”

@@@@@

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္လို႔ ႏႈတ္ကဖြင့္ မေျပာခဲ႔ဖူးဘူး....။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ေတြရစ္ပတ္ႏြယ္ငင္ေနၾကတာဟာ အခ်စ္တစ္ခုလို႔ အလိုလုိသိနားလည္ေနၾကတာပါ...။

ေမာင္နဲ႔ကမ္းေျခမွာ ဆံုျပီး လအေတာ္ၾကာကိုိယ္တို႔ရင္းႏွီးသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးတစ္ခုဖြင့္ခဲ႔ၾကတယ္...။ အဲဒီဘေလာ့ေလးဟာ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ သီီးသန္႔ဖတ္ခြင့္ရွိတဲ႔ ေနရာေလးေပါ့..။ တကယ္ဘေလာ့မွာ စာတိုစာစေလးေတြ ခံစားမႈေလးေတြ အက္ေဆးအပိုင္းစေလးေတြကိုေရးသူက ကိုယ္ေပါ့....။ ေမာင္ကစာဖတ္သူ သက္သက္...။ ေမာင္စာလာ၀င္ဖတ္ရင္ေတာ့ စီေဘာက္ေလးထဲမွာ တခုခုေရးသြားတတ္တယ္...။ ခုေတာ့ ကိုယ္တို႔ဘေလာ့မွာ ဖတ္သူေရးသူကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေပါ့...။ စီေဘာက္မွာ ေနာက္ဆံုး ေမာင္မွတ္ခ်က္ေရးခဲ႔တဲ႔ ေန႔စြဲက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ရွစ္လေလာက္ကေန႔စြဲ...။ အဲေနာက္ပိုင္း ေမာင္ေရာက္မလာခဲ႔ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား... ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ဆိုင္းလန္႔ရီတာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လာဖတ္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား...။

ေမာင္နဲ႔စဆံုခဲ႔တဲ႔ကမ္းေျခကို ႏွစ္တိုင္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ႔တယ္.....။ ခုတစ္ခါက ေလးၾကိမ္ေျမွာက္....။ ျမဴမႈန္၀ိုးတ၀ါး ေနျခည္ႏုႏု ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ေရလိုင္းျပာျပာတို႔က သူ႔တို႔တာ၀န္အတိုင္း အလို္က္သင့္ေလးစီးေမ်ာေနၾကေပမယ့္ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ ကိုယ္တို႔ေပါ့...ေမာင္...။ ေမာင္နဲ႔ပထမဆံုးဒီေနရာေလးမွာ ဆံုျဖစ္ခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီေနရာေလးဆီကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္စြာ ႏွစ္စဥ္ေရာက္လာခဲ႔ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေရာက္ရွိျခင္းကေတာ့ ပိုျပီး နာက်င္ခံခက္လြန္းပါတယ္...။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ေမာင္မပါေပမယ့္ ေမာင့္အလြမ္းေတြနဲ႔ ကိုုယ္ေႏြးေထြးခြင့္ရွိေသးတယ္... ေမာင္အသံေတြကို ဖုန္းကတဆင့္ၾကားခြင့္ရွိေသးတယ္...။ ခုေန ကိုယ္ဖုန္းေခၚလိုက္ရင္ ေမာင္ဘယ္လိုျပန္ဆက္ဆံမလဲ... ကိုယ့္ကို နာက်ည္းစြာေျပာဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္မလား..။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို သူစိမ္းဆန္ဆန္နဲ႔ စကားျပန္ေျပာေလမလား...။ ခုမွဘာလို႔ဖုန္းဆက္ရလဲလို႔ ကို္ယ့္ကို စိတ္ေကာက္ဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ျပီး အားမလိုအားမရ မေက်နပ္တဲ႔ေလသံနဲ႔ ေျပာမလား......။ 

အို...ေမာင့္ကို ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးလား...။

“ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တာ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔သက္သက္မဟုတ္ဘူး... မမနဲ႔အတူေနခ်င္တာ မမကို ဘ၀ေဖာ္အျဖစ္လက္ထပ္ခ်င္တာ..”...။ 

ဟုတ္တယ္ေမာင္...ေမာင္ေျပာတာမွန္တယ္ ကိုယ္ကသာ ေမာင့္ကို စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔ခ်စ္ခဲ႔တာ... တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ကိုယ္သတၱိေတြရွိမေနခဲ႔ဘူး...။ ဒါဟာ ေမာင့္အေပၚခ်စ္တဲ႔ ကုိယ့္အခ်စ္ေတြ အစစ္အမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေမာင္ယံုမွား သံသယျဖစ္စရာပဲေလ...။ ဒါေပမယ့္ေမာင္ရယ္... ထားလိုက္ပါေတာ့..။ ကိုယ့္ခံစားမႈကို ေမာင္ဒီတစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။ ေမာင္နားလည္ဖို႔လည္း ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ၾကိဳးစားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး.....။

ေမာင့္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင့္ဆီ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ၾကိမ္ေတာ့ ကိုယ္ဖုန္းမက္ေဆ့ ပို႔ျဖစ္ပါတယ္...။ ေမာင့္ေမြးေန႔နဲ႔ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔မွာေလ....။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာမယ့္ ေမာင့္ေမြးေန႔ေတြ ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ေတြကို ကိုယ္မက္ေဆ့ဆက္ပို႔ေနလို႔ သင့္ေလ်ာ္ပါဦးမလား…။ ကိုယ္နဲ႔အခ်ိန္အၾကာၾကီးေ၀းကြာသြားျပီျဖစ္တဲ႔ ေမာင့္ေဘးမွာ ေမာင့္ကိုနားလည္ခြင့္လြတ္တဲ႔ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ႔

ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိမလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ…။ အဲဒီအခါ ကိုယ္ပို႔တဲ႔မက္ေဆ့ခ်္ေတြဟာ ေမာင့္အတြက္ ေမာင္တို႔အတြက္ အေႏွာက္ယွက္တစ္ခုျဖစ္သြားမွာ စိုးမိတယ္…။  ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကိုယ္အလြမ္းေျပလုပ္ႏိုင္မယ့္ အလုပ္တစ္ခု ထပ္ျပီးေလ်ာ့သြားပါလားလို႔ ေတြးမိတ႔ဲအခါ ရင္ထဲဆစ္ခနဲနာက်င္သြားရတယ္….။ ကိုယ့္အတြက္ ေမာင့္ကို အလြမ္းေျဖစရာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ခ်ေရးျဖစ္ေနတဲ႔ေနရာ ဘေလာ့တစ္ခုပဲ က်န္ခဲ႔ေတာ့တယ္…။ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ထာ၀ရတစ္သက္သာ လက္ေဆာင္တစ္ခုအျဖစ္ ထားခဲ႔ေပးပါေမာင္…။

ဒီႏွစ္ကစျပီး ကိုယ္ ….ေမာင့္ကို မက္ေဆ့ခ်္ေတြမပို႔ေတာ့ပါဘူး….။ ဒါေပမယ့္ေမာင္… ကိုယ္..ေမာင့္အေပၚဘယ္ေလာက္လြမ္းဆြတ္တသေနသလဲလို႔ သိခ်င္တဲ႔အခါ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးဆီကိုလာခဲ႔ပါ…..။ ကိုယ္မသိေအာင္ေမာင္တိတ္တဆိတ္လာလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို လာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္….။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔သီထားတဲ႔ စကားလံုးေတြ အလြမ္းကဗ်ာေတြ ညႊတ္ႏူးကၽြမ္းေျမ႔စရာအက္ေဆးေလးေတြကို ေမာင္လာဖတ္လွည့္ပါ…..။ သူတို႔ဟာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အတိတ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ပါ….။ 

အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အတြက္ အလြမ္းဒဏ္ေတြသင့္ေနတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ပါေမာင္…….။

မိုးေငြ႔

နွေဦး (၄) .....

တရံတခါဆီက ေဖေဖာ္၀ါရီလို႔ျပန္တမ္းတရတာကလြဲလို႔ ကိုယ့္မွာ စကားလံုးေျခရာေတြပဲခ်န္ထားႏိုင္ခဲ႔တာပါ...။ ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႔ လွပတဲ႔ေန႔တစ္ခုမွာ ဆံုမွတ္တစ္ခု အမွတ္တရရွိခဲ႔တယ္....။ စိုင္းစိုင္းသီခ်င္းထဲကလို ေဖေဖာ္၀ါရီ ကိုးရက္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့...။

အဲဒီေန႔က သဲေသာင္မြမြျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးတယ္......။
ေရျပာျပာလိႈင္းလံုးေဖြးေဖြးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ခဲ႔ဖူးတယ္...။
ေကာင္းကင္ျပာျပာအုပ္မုိး ေနျခည္ႏုႏုေအာက္ အညိုရင့္ေရာင္ဆံႏြယ္တခိ်ဳ႔...ေလထဲလြင့္၀ဲေနခဲ႔ၾကလိမ္႔မယ္..။
အျမင္ေအးေအး အျဖဴေရာင္လြင့္လြင့္ကေလး ကိုယ့္ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္လာခဲ႔ဖူးတယ္..။ အဲဒီေန႔ ေဖေဖာ္၀ါရီဆယ့္ႏွစ္ရက္ေန႔...စေနေန႔....။ သူအေတာင္ပံေတြကို ၀ွက္ထားခဲ႔ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ဆိုတာ ကိုယ္အလိုလိုသိေနခဲ႔တယ္...။ ေကာင္းကင္ကေန ဆင္းသက္လာခဲ႔တဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ဆိုတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ သိခဲ႔တယ္...။

သူ႔မွာ ၾကယ္ကေလးေတြလို လင္းလက္တဲ႔မ်က္၀န္းတစ္စံုရွိတယ္... ထူထဲရႊန္းစိုတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုရိွတယ္...။ ခ်ိဳျမ၀ါညက္တဲ႔ အသံလည္းရွိတယ္...။ အားအင္ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔လက္တစ္စံုရိွတယ္...။ ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္တဲ႔ ကိုယ့္ကိုအျမဲအုပ္မိုးထားေပးတဲ႔ အျဖဴေရာင္အေတာင္ပံေတြရွိတယ္...။

တမ္းတရတာပဲရွိတာပါေလ.....။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာခဲ႔တဲ႔ အရာေတြအားလံုးဟာ ဒ႑ာရီထဲ ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ေနပါျပီ.....။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုိင္ေတာ့တဲ႔ အရာေတြနဲ႔... ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့မယ့္ မင္းကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ရတာဟာ..... ခါးသက္တဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုေသာက္ရတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္...။

ဘယ္ေတာ့မွလဲ မရိုးအိီႏိုင္စြာ.... ေႏြဦးေလေျပက ျမဴခိုးေတြၾကားထဲကေန တိုးေ၀ွ႔ျပီး ကိုယ့္ဆီကို တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာစျမဲပဲ.......။

ကိုယ္မေမ့ပါဘူး...... ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွမေမ႔ပါဘူး..........ေႏြဦးရယ္........။

ေႏြဦး
ေႏြဦး(၂)
ေႏြဦး(၃)

မိုးေငြ႔

ပန်းရိုင်းလေးရဲ့ကော်ဖီခွက်.....

ကၽြန္မတို႔ ဒီလြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးမွာ လာလာထုိင္စကားေျပာျဖစ္ၾကတာၾကာျပီ...။ ခုတေလာ သူအလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ထင္ရဲ႔... စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႔ တခါတရံခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစီးဆင္းသံ တခါတရံႏူးညံ့ညင္သာစြာ ေရသံေလးၾကားရံုေလာက္စီးဆင္းေနသံကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း နားေထာင္ခဲ႔ရတာပါ...။ ကၽြန္မတို႔အတူထုိင္ျဖစ္တဲ႔ ဒီျမက္ခင္းစိမ္းလြင္ျပင္ၾကီးရဲ႔ ဟိုးးေအာက္ဖက္ ခပ္ေစာက္ေစာက္မွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးကစီးဆင္းေနတာ....။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚထိုင္ေနေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုး ကကမ္းေအာက္မွာတြဲေလာင္းခ်ထားေတာ့...ၾကည့္ရတာ အသည္းယားစရာေပါ့...။ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲဘာေတြ စီးေမ်ာပါလာမလဲလို႔ ကၽြန္မကငံု႔ၾကည့္မိတိုင္း သူက အသည္းယားစြာကၽြန္မလက္ကိုကိုင္ထားျမဲ...။ 

“သတိထားပါ မႏွင္းဆီ ...ခင္ဗ်ားသာျပဳတ္က်သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႔”တဲ႔...။ 

သူကဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မျပဳတ္က်တာနဲ႔ ရင္က်ိဳးရတာလဲ...။ ကၽြန္မဆိုတာ... သူ႔အတြက္ ပန္းတစ္ပြင့္မွ်သာပဲေလ...။ ပန္းဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ေၾကြလြင့္ရမွာပဲ ညိွဳးႏြမ္းရမွာပဲမဟုတ္လား....။

“ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို ဆူးစူးခံျပီး ဆုတ္ကိုင္ထားတာဗ်”တဲ႔...။

သူမို႔လက္အနာခံျပီး ႏွင္းဆီစူးခံကိုင္ထားတယ္လို႔ ကၽြန္မ မစာမနာေတြးပစ္လိုက္တယ္...။ ဒါက ကၽြန္မ၀သီပဲေလ...ကၽြန္မကို မခ်စ္တတ္တဲ႔ မိန္းမလို႔ သမုတ္ခ်င္လဲျဖစ္တယ္...။

တခါတေလ သူဆုတ္ကိုင္ထားလို႔ ပန္းကေလးမႊန္းက်ပ္ေနမွာပဲလို႔ သူေတြးတတ္တန္ေကာင္းပါရဲ႔...။

ေဆာင္းကုန္ခါနီး ျမဴခိုးခပ္ပါးပါးနဲ႔ ေနျခည္ႏုႏုထိေတြ႔ခ်ိန္ေလးမွာ ဒီေနရာဟာ သိပ္သာယာတာပဲ...။ သူသာ ကၽြန္မေဘးမွာ ရွိေနရင္ သိပ္သေဘာက်မွာပဲလို႔ မသိမသာ သူ႔ကို သတိရမိသြားခဲ႔တယ္...။ ဘာငွက္မွန္းမသိတဲ႔ အ၀ါေရာင္ငွက္ကေလးေတြေလးငါးေကာင္ေလာက္ ဟိုပ်ံဒီ၀ဲနဲ႔ စိန္လိုက္တန္းကစားေနၾကတယ္...။ 

စမ္းေခ်ာင္းစီးသံေလး ညင္သာလြန္းလို႔ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္...။

အို...လွလိုက္တာ...။ စမ္းေခ်ာင္းထဲကို အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးေမ်ာလာၾကတယ္ ဘယ္သူကမ်ားက်ဲလိုက္တာပါလိမ္႔လို႔ ကၽြန္မစမ္းေခ်ာင္းစီးလာရာ လမ္းေၾကာင္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္မိတယ္...။ အစိမ္းရင့္ေရာင္အပင္ၾကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းထားလို႔ ဘာမွမျမင္ရပါဘူး...။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္ထိ ဆင္းျပီး ပန္းေလးေတြသြားဆယ္ရင္ေကာင္းမလား...။ သူရွိရင္ေတာ့ ကၽြန္မကိုသြားခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး...။ ကံေကာင္းရင္ သူစိတ္ေကာင္း၀င္ခဲ႔ရင္ သူကို္ယ္တိုင္ ပန္းကေလးေတြကို သြားဆယ္ေပးလိမ္႔မယ္ထင္တယ္...။ ေနပါဦး ကၽြန္မက ဒီပန္းကေလးေတြကိုဆယ္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ...။ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာမသိေပမယ့္.. ပန္းကေလးေတြ ဘယ္အထိစီးေမ်ာျပီး ဘယ္လို ခရီးၾကမ္းေတြႏွင္ေနမလဲဆိုတာ ကၽြန္မစိုးရိမ္ေနသလိုပဲ...။ ဒါျဖင့္ ဆယ္ျပီး ကၽြန္မလက္ထဲ တစ္ရက္ထဲနဲ႔ပန္းကေလးေတြ ညိဳးႏြမ္းေသြ႔ကုန္မွာပဲေလ....။ ဒီတိုင္းေလး သူ႔အတိုင္းေရစီးအတိုင္းေမ်ာပါပါေစေလ...လို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း သက္ျပင္းေလးခ်ျပီး ေနလိုက္တယ္...။

အဲခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေနာက္ေက်ာကေန ‌ေကာ္ဖီနံ႔ေလးေမႊးပ်ံ႕စြာရလိုက္တယ္...။ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္ရမလား...။ ကၽြန္မေနာက္ေက်ာမွာ သူေရာက္ေနတာကို ကၽြန္မမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ဦးမယ္...။ ကၽြန္မနားကေန ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာေပ်ာက္သြားလို႔ ဒဏ္ခတ္တဲ႔အေနနဲ႔ေပါ့...။ 

ကၽြန္မက မသိသလို ေလတခ်က္ခၽြန္ျပီးေနလိုက္ေသးတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မေရွ႔ကို ေကာ္ဖီခြက္ေလးေရာက္လာတယ္...။ အျဖဴခံေၾကြခြက္လံုးလံုးေပၚမွာ ႏွင္းဆီပန္းခက္ေတြနဲ႔..။ ကၽြန္မကိုသူက မႏွင္းဆီလို႔ေခၚတတ္တဲ႔အျပင္ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေလးတြကအစ ႏွင္းဆီပန္းပါတာေလးေတြကိုသံုးေလ့ရွိတယ္...။

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔သူက ရိုမန္႔စ္ေတာ့သိပ္ဆန္တယ္...။ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အခါမွပါေလ...။

တျခားခ်ိန္မွာဆို သူဟာ ထင္ရာစိုင္းတတ္တဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့...။

အျမင့္ေၾကာက္တတ္တဲ႔ သူက ကၽြန္မေဘးမွာထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္မလိုေတာ့ ကမ္းပါးေအာက္ကိုေျခတြဲလဲခ်မထိုင္ပါဘူး......။ ေကာ္ဖီေလးတၾကိဳက္ေမာ့ရင္း ကၽြန္မေရာသူေရာ စမ္းေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းက ျမက္ျပင္စိမ္းနဲ႔မိုးျပာႏုေရာင္မိုးသားတို႔ထိစပ္ရာ  မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဆီကို တိတ္တဆိတ္ ေငးေမာၾကည့္ေနၾကတယ္...။ ေနာက္ေတာ့သူက ကၽြန္မကိုရည္ရြယ္ျပီး စပ္ထားခဲ့ဖူးတဲ႔ ႏွင္းဆီကဗ်ာကိုးပုဒ္ထဲက ကၽြန္မအနွစ္သက္ဆံုး တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔နံပါတ္(၉)တစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးရြတ္ဆိုေနတယ္.....။

ကၽြန္မဟာ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အတြက္ အဆူးခက္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းရိုင္းေလးတစ္ပြင့္ျဖစ္ေနဆဲလား..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....ကၽြန္မသူ႔ရင္ထဲက ခံစားမႈေတြကို ကူးယူဖို႔မၾကိဳးစားေတာ့သလို သူလဲသူ႔လက္ထဲက ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ကို သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးသိမ္းဆည္းထားလိုက္မယ္ဆိုတာ သူမေျပာဘဲ ကၽြန္မအလိုလိုသိလိုက္ပါတယ္...။

မိုးေငြ့

ကၽြန္မခ်က္ေသာ ၾကက္ဆီထမင္း.....

ၾကက္ဆီထမင္းက ဟိုးး ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဒၚ့အိမ္ကိုအလည္လာခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရွမ္းျပည္က အသိတစ္ေယာက္ခ်က္ျပသြားတဲ႔ နည္းေလးနဲ႔ ျပန္ခ်က္ၾကည့္တာပါ...။ အေဒၚခ်က္တာလဲၾကည့္ထားဖူးလို႔ အဲခ်က္နည္းေလးကလြယ္လည္းလြယ္ စားလို႔လည္းေကာင္းတယ္..။ ၾကက္ဆီထမင္းဆို ၾကက္ကင္ေတြ ၾကက္ေၾကာ္ေတြနဲ႔စားတာထက္ ၾကက္ေပါင္းနဲ႔အျဖဴတည္ေလးစားတာကိုပုိၾကိဳက္တယ္...။ ကၽြန္မက ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္တိုင္း cp ၾကက္ကိုလံုး၀မသံုးပါဘူး...။ ဗမာၾကက္ခပ္၀၀ အဆီမ်ားတာကိုေရြး၀ယ္တယ္..။

ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္ရန္

အဆီမ်ားတဲ႔ဗမာၾကက္ တစ္ေကာင္

ဆန္(ၾကိဳက္ရာ)    4 ဗူး

ဂ်င္း တစ္တက္

သၾကား ထမင္းစားတစ္ဇြန္း

ဆားအနည္းငယ္

ဆီ အနည္းငယ္

တြဲဖက္စားရန္

သခြားသီးအေသး 3လံုး

နံနံပင္

မုန္လာဥနီ          1လံုး (မထည့္လဲရ)

ၾကက္/ဘဲဥ         2လံုး (မထည့္လဲရ)

ခရမ္းခ်ဥ္သီး        2လံုး(အလွဆင္ရန္)

ၾကက္သြန္ျဖဴ       5မႊာ

ငရုတ္သီးစိမ္း       3ေတာင့္

ပထမဦးစြာဆန္ကိုေရေဆးျပီး ေသခ်ာစစ္ထားတယ္...။ သန္႔စင္ျပီးသား ေလးစိပ္စိပ္ထားတဲ႔ ၾကက္တစ္ေကာင္နဲ႔အသဲျမစ္ေတြကို ဂ်င္းဓါးျပားရိုက္ထည့္ထားတဲ႔ ေရဆူအိုးထဲထည့္ျပဳတ္ထားမယ္...။ ဖယ္ထုတ္ထားတဲ႔ ၾကက္အဆီေတြကို အဆီထြက္လာေအာင္ေၾကာ္ေပးမယ္...။ ၾကက္ဆီရရင္ သၾကားထည့္ ဂ်င္းဓါးျပားရိုက္ထည့္ျပီးေမႊးေနေအာင္ေၾကာ္မယ္...။ ညိဳေရာင္သန္းလာျပီဆို ေရစစ္ထားတဲ႔ ဆန္ထည့္ေလွာ္ေပးမယ္....။ ဆားနဲနဲ နဲ႔ ထည့္မယ္..။ ဆန္ေရေျခာက္သြားတာနဲ႔ ေပါင္းအိုးထဲကို ဆန္ထည့္လိုက္ပါ..။ ေစာေစာက ျပဳတ္ထားတဲ႔ၾကက္သားေတြရရင္ ဆယ္ထားျပီး အဲဒီကၾကက္ျပဳတ္ရည္နဲ႔ ဆန္ကို ခါတိုင္းထမင္းခ်က္သလိုပဲ ၾကက္ျပဳတ္ရည္ထည့္ခ်က္မယ္...။ ၾကက္သားျပဳတ္ေတြကို အရိုးႏြင္ အသဲျမစ္လွီးထား ၾကက္ရိုးေတြအိုးထဲျပန္ထည့္ျပီး မုန္လာဥနီတံုးနဲ႔ က်န္မခ်ိဳင္ထည့္ျပဳတ္ အေပါ့ငံျမည္း ေသာက္ခါနီး ငရုတ္ေကာင္းေလးျဖဴးေပးပါ...။ 

အမွန္တကယ္ေတာ့ သူနဲ႔တြဲဖက္စားရမယ့္အခ်ဥ္က ပဲငပိခ်ဥ္ပါ..။ ရယ္ဒီမိတ္ပဲငါးပိပုလင္းထဲက ပဲငါးပိကို ၾကက္သြန္ျဖဴ ငရုတ္သီးစိမ္း ႏုတ္ႏုတ္စင္းကိုဆီသတ္ျပီး ပဲငါးပိထည့္ခ်က္ရတာမ်ိဳးနဲ႔ တြဲစားရတာပိုေကာင္းပါတယ္...။ အခုက ပဲငါးပိ၀ယ္ထားတာအဆင္သင့္မရွိလို႔ ဘိတ္ခ်ဥ္ကိုပဲအလြယ္တကူလုပ္လိုက္ရပါတယ္...။ ဘိတ္ခ်ဥ္က ၾကက္သြန္ျဖဴပါးပါးလွီး ငရုတ္သီးစိမ္းကုိ အစိမ္းလိုက္မထည့္ဘဲ နဲနဲကင္ျပီးမွထည့္ထားပါတယ္...။

ၾကက္ဆီထမင္းရခါနီးက် အထက္ေအာက္နဲနဲလွန္ျပီးေမႊေပးပါ ျပီးရင္ ခဏျပန္ႏွပ္ေပးပါ...။ ၾကက္ဆီအစစ္နဲ႔ခ်က္တာမို႔ ေမႊးပ်ံ႔ျပီး ဆန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ခ်က္ပါ ဒါမွ ဆန္လံုးတြကေကာ့ျပီး ႏူးအိေနမွာ..။ ထမင္းရျပီဆို ၾကက္သားျပဳတ္နဲ႔ ၾကက္ရိုးက်န္မဆိုင္ဟင္းခ်ိဳ သခြားသီး နံနံပင္ ဘိတ္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔တြဲဖက္စားသံုးႏိုင္ပါျပီ...။

မိုးေငြ႔

Dare to Dream... Dare to Imagine....

 

2014 ရဲ႔ ပထမဦးဆံုးတဂ္ပို႔စ္ကို ဒီမနက္ဖဘဖြင့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလးေရႊျဖဴရဲ႔ note ေလးကို ညီမေအရီရယ္သူက mention ျပန္လုပ္ထားတာေတြ႔လို႔သြားဖတ္လိုက္တာ... ေရႊျဖဴဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ဘယ္သူမွန္းမသိလိုက္ဘူး...။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႔တိုင္းမ္လိုင္းမွာသြားၾကည့္ေတာ့မွပဲ ညီမ sweety snow မွန္းသိရတယ္..တကယ္တမ္းသူ႔ဘေလာ့က My Green Life ပါ..။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဘေလာ့ဂါေဒးတုန္းက ဘေလာ့ဂါအသစ္ကေလးေတြကိုမိတ္ဆက္တုန္းက ညီမေလး စႏိုးပါတယ္...။ ေက်းဇူးပါညီမေလးေရ... တဂ္ပို႔စ္ေလးေရးခြင့္ရလို႔ေလ...။

ပထမဦးစြာ ေခါင္းစဥ္ေပးျဖစ္ပံုေလးေျပာျပခ်င္ပါတယ္...။ ညီမစႏိုးက 2014မွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ အိပ္မက္မို႔ Dreams လို႔ေပးထားပံုရပါတယ္...။ ကိုယ္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ဆရာၾကီး လူထုဦးစိန္၀င္းဆီမွာ အဂၤလိပ္စာအတန္းတက္ခဲ႔တုန္းက ေန႔စဥ္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဆရာၾကီးေရးထားတဲ႔ စာသားတခ်ိဳ႔ထဲက ဒီစာသားေလးကို ယေန႔တုိင္ မွတ္မွတ္ရရေလးရွိေနတာပဲ..။ လူဆိုတာ အိပ္မက္မက္ရဲရတယ္ စိတ္ကူးယဥ္ရဲရတယ္တဲ႔...။ ကိုယ္က မိန္ရာသီဖြား အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ႔သူတစ္ေယာက္...။ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ အျမဲ ရုိမန္႔ျဖစ္မွၾကိဳက္တတ္တဲ႔သူမ်ိဳးေပါ့...။ အဲစိတ္ကူးတိုင္းကိုသာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရင္ သေဌးျဖစ္ေလာက္ပါတယ္...။ 2014မွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြ အေကာင္ထည္ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနပါတယ္..။

ပညာလိုအိုသည္မရွိဆိုသလို ...ကိုယ္တို႔အသက္အရြယ္မွာ ပညာေရးနဲ႔မသက္ဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ တထစ္ခ်မေျပာေစခ်င္ပါဘူး..။ သင္တန္းတခုခု ေက်ာင္းတခုခုမတက္ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္လည္း အြန္လိုင္းကေန ကိုယ္လုိခ်င္ေနတဲ႔ကိုယ္သိခ်င္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ေလ့လာဆည္းပူးေနပါတယ္ ဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဆံုးခန္းတိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး...။

မိသားစုအေရးကေတာ့ ျပည့္စံုေနျပီဆိုေပမယ့္လည္း တေနရာမဟုတ္ တေနရာေတာ့လိုအပ္ေနတတ္တာ မဟုတ္လား...။ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္မွာ ကိုယ္က အၾကီးဆံုးမို႔ အငယ္ေတြရဲ႔လိုအပ္ခ်က္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးေနရဦးမွာပဲေလ...။ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္လည္း အသက္ရွင္ေနေသးတဲ႔ အေမ့ကို ျပဳစုရင္း ေမာင္ႏွမေတြကို ၾကည့္ရႈရင္းနဲ႔လည္း မိဘေက်းဇူးကိုဆပ္ေနပါတယ္...။

စီးပြားေရးအေနနဲ႔ကေတာ့ 2014 အစ ျပီးခဲ႔တဲ႔လကတည္းက ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔စပ္တူ အေသးေလးတစ္ခုလုပ္ထားတယ္...။ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ရဦးမယ္...။ အဲဒီကတိုးပြားလာမွပဲ ကိုယ္တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ စီးပြားေရးေလးကို လုပ္မယ္လို႔ရည္ရြယ္ထားတယ္...။ ကိုယ္တကယ္လုပ္ခ်င္တာက စာအုပ္ဆိုင္ေလးတြဲလ်က္နဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဖြင့္ခ်င္တာ ...။ အဲဒီအိပ္မက္က လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပါ...။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႔ဆိုတာ အရင္းႏွီးၾကီးၾကီးလိုတယ္ေလ...။ ကိုယ္ကာ္ဖီဆိုင္အတြက္စိတ္ကူးထဲက  အိုင္ဒီယာေတြ အျပင္မွာသူမ်ားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာေတြ႔ေနရျပီ...။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ရဲေနဆဲ အိပ္မက္မက္ရဲေနဆဲဆိုပါေတာ့...။

လူမႈေရးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီႏွစ္ကစျပီး ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔ အျပင္မွာသိပ္မေတြ႔ေတာ့ဘူးလားလို႔ (((ဟမ္)))..။

ေနာက္တာပါ...။ အဲလိုအျပင္မွာ ေျပာေျပာေနၾကတာၾကားလို႔ပါ...။ ဘေလာ့ဂါေတြျပန္ေရာက္တုိင္း ပင္တုိင္လာေတြ႔တဲ႔အထဲမွာ မိုးေငြ႔က ထိပ္ဆံုးကဆိုပဲ... နာမည္ၾကီးထမင္းငတ္ပါ...။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မသိကၽြမ္းမခင္မင္တဲ႔သူေတြကို မေတြ႔ေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္တာပါ...။ တခါတေလ ကိုယ္နဲ႔လိုင္းေပၚမွာလည္းမသိ အျပင္မွာလည္းမျမင္ဖူးေပမယ့္ တျခားဘေလာ့ဂါ အစ္ကိုအစ္မေတြက ဘယ္သူဘယ္၀ွာေရာက္ေနပါတယ္ ဆံုၾကမယ္လို႔ေခၚတတ္တယ္ေလ...။ အဲလိုလူမ်ိဳးဆို ကိုယ္မေတြ႔ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ညီအစ္မအရင္းေတြလိုခ်စ္ခင္တဲ႔ သူေတြေလာက္ပဲေတြ႔ဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္..။ လူေရြးတယ္လို႔မဆိုေစခ်င္ပါဘူး... တကယ္လို႔ ကိုယ္တကယ္မအားလို႔ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားရွိခဲ႔ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔...။ ေၾသာ္.... ေတာ္ေတာ္ၾကီးက်ယ္တဲ႔လူမႈေရးကိစၥလို႔ ဆိုၾကဦးမလားပဲ..။ တကယ္တမ္း ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုႏွစ္သက္တဲ႔သူ...။ အသိုင္းအ၀ိုင္းအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စိမ္းသူပါ...။

ဘာသာေရးဆိုလို႔..... ကိုယ္သေသခ်ာခ်ာ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္းဆြမ္းမျပတ္ေလာင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္...။ ဒါေတာင္ျပီးခဲ႔တဲ႔ပတ္က တရုတ္ႏွစ္ကူး သြားကူေနလို႔ မေလာင္းလိုက္ရပါဘူး..။ ရံုးကညီမေတြေတာ့ သစ္သီးေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္ေျပာတယ္...။ ကုိယ္မလွဴႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႔လုပ္လက္စအလုပ္ကေလး မျပတ္ေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္းလွဴေပးတဲ႔အတြက္ တကယ္၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိပါတယ္...။ ဘာသာေရးကို ေလးေလးနက္နက္လိုက္စားဖို႔ စိတ္ကူးရွိတယ္ ..။ ကိုယ့္မွာ စိတ္စြမ္းအင္တစ္ခုရွိတယ္...။ ေရွ႔ၾကိဳျဖစ္မယ့္အရာကို အိပ္မက္မက္တတ္တယ္ ျပီးရင္ အိပ္မက္ထဲကအတိုင္း အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး...။ အဲဒီစြမ္းအားတက္လာေအာင္ ဘာသာေရးကိုေသခ်ာလုပ္မွရမယ္...။ တရားထုိင္ရမယ္ က်င့္ရမယ္ေပါ့..။ ကိုယ္က ဒီေလာကီထဲက မရံုးထြက္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ့ ေ၀းဦးမယ္ထင္တယ္...။ ငယ္တုန္းက ကိုယ့္မွာေလးဖက္နာလိုမိ်ဳးအဆစ္ျမစ္ ကိုက္တာျဖစ္ဖူးတယ္...။ အဲဒါကို ကိုယ္တရားထုိင္ျပီးစိတ္နဲ႔ကုခဲ႔တာ ေပ်ာက္သြားတယ္...။ ခုမွသာ တေန႔တေန႔ထိုင္လို႔ အေညာင္းမိျပီး အဲဒီေရာဂါျပန္ျဖစ္ခ်င္ေနတာ...။ ခုေန အဲဒီတုန္းကလိုမ်ိဳး စိတ္စြမ္းအားနဲ႔ ကုလို႔ေပ်ာက္ပါဦးမလား...။

၀ါသနာတဲ႔.....။ ဘာေျပာစရာလိုေသးလဲ စာေရးတာေလ...။ ျပီးေတာ့ ခ်က္မယ္ျပဳတ္မယ္ ဒါကိုယ့္၀ါသနာပဲ။ ဒီမွာပဲကိုယ္စာေရးေတာ့မလား စာအုပ္မထုတ္ေတာ့ဘူးလားလို႔ေမးမယ္...။ တကယ္ဆို ကိုယ့္အက္ေဆးေတြကို ကိုယ့္ရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကိုယ္တိုင္ စာအုပ္ထုတ္ပါလားလို႔ ေတာင္းဆိုဖူးခဲ႔တယ္...။ ကိုယ္ထုတ္ျဖစ္မွာပါ.... တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အိန္ဂ်ယ့္အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ဖို႔ေပါ့....။

အခ်စ္ေရးတဲ႔.......။ 

ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာက မအပ္စပ္ေတာ့ပါဘူး....။

ျပီးေတာ့ ေရးစရာလဲမရွိဘူးေလ...။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းႏုႏုလွလွေလးေတြကို အခြင့္သင့္သလိုေတာ့ ေရးျဖစ္ေနဦးမွာပါ...။

ဒီေလာက္ပါပဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ရွည္သြားျပီ...။ 2014 ရဲ႔ပထမဦးဆံုးတဂ္ပို႔စ္ေလးကို တဂ္ေပးတဲ႔ ညီမေလးစႏိုးကို ေက်းဇူးအထူးပဲတင္ပါတယ္...း)  လဆန္းပိုင္းအလုပ္ေတြမ်ားမလာခင္ အျမန္ေရးလိုက္ပါတယ္...။

2014မွာ က်န္တဲ႔ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးလည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵမ်ား အေကာင္ထည္ေဖာ္လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႔...ဆုမြန္ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...။

မိုးေငြ႔

မင်းမရှိတဲ့နောက်.....

ကိုယ္တို႔ မႏွစ္က ေဆာင္းဦးေပါက္မွာေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ႔ၾကတုန္းက “မမ ဆံပင္ကလဲ ဘာပံုၾကီးမွန္းလည္း မသိဘူး”လို႔ စတပ္အထပ္ေလးေတြ ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ညွပ္ထားတဲ႔ကိုယ့္ကို မင္းက မႏွစ္သက္တဲ႔ဟန္နဲ႔ ရံႈ႔မဲ႔မဲ႔ေလးေျပာခဲ႔တယ္…။

အခု ကိုယ့္ဆံပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီ အိန္ဂ်ယ္…။ အဲကတည္းက ကိုယ္လံုး၀မညွပ္ဘဲ အရွည္ထားခဲ႔တာ..။ ကိုယ့္ရဲ႔ဆံႏြယ္ေခြေတြ ေက်ာလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွည္ေနၾကျပီ…။ 

ခုေတာ့လည္း……….. 

ကိုယ့္ဆံႏြယ္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ေခြျပီး ေဆာ့ကစားမယ့္သူ မင္းမရွိ…. 

ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြကို အသည္းယားလို႔ လက္နဲ႔တို႔ၾကည့္ ကစားမယ့္သူ မင္းမရွိ….

ကိုယ့္မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေတြကို တေမ့တေမာ ေငးေမာၾကည့္မယ့္သူ မင္းမရွိ…..

ၾကမ္းေနတတ္တဲ႔ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို ႏူးည့ံသြားေအာင္ လက္လိမ္းခရင္မ္ေတြနဲ႔ စိတ္လက္ရွည္စြာ လိမ္းက်ံဆုတ္နယ္ေပးမယ့္သူ မင္းမရွိ….

လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း ကိုယ့္ေဘးနားကေန ကိုယ့္လက္ေတြကို ဆုတ္ကိုင္အတူေလွ်ာက္မယ့္သူ မင္းမရွိ….

ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တဲ႔အခါ ကိုယ့္ညာဖက္မွာ မွီတြယ္စရာ ပခံုးတစ္စံုမရွိ…..

ေကာ္ဖီဆိုင္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ေရွ႔ခံုမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔အတူေသာက္မယ့္သူ မင္းမရွိ…..

ကိုယ့္ေဘးမွာ မင္းမရွိတဲ႔အခါ ေလာကၾကီးဟာ ဘယ္လိုမွေနေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ႔ဘူး…..။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရတာပါပဲေလ…ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ…….။ ကိုယ့္ဆီျပန္လာခဲ႔ပါလို႔ မင္းကို ကိုယ္မတမ္းတေတာ့ပါဘူး…..။ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ မင္းစိတ္ပင္ပန္းေစမယ့္ လုပ္ရပ္မ်ိဳး ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္လို႔ေလ….။ 

ရပါတယ္ ကိုယ္ေနတတ္ပါတယ္…….။ အလြမ္းေတြ ေကာ္ဖီေတြ အက္ေဆးေတြက ကိုယ့္ကို တစ္သက္သာလံုးအေဖာ္ျပဳေပးသြားၾကမွာပါ  မင္းမရွိလည္းပဲေလ…….။ 

“မမက ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာမရွိလည္းဘဲ ဘ၀ကိုတစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔သတိၱရွိေနတာပဲ… ကၽြန္ေတာ္က လူပိုတစ္ေယာက္ပါ..”ဆိုတဲ႔ မင္းစကားေတြက ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို ထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္ေနပါလ်က္နဲ႔ ကုိယ့္ကို တမင္သက္သက္ေျပာလိုက္မွန္း ကိုယ္သိပါတယ္…။ 

ကိုယ္က ဒဏ္ရာေတြကိုမွ ေပြ႔ပိုက္ခ်င္သူေလ……။ အလြမ္းေတြကို ေကာ္ဖီလိုေသာက္ခ်င္သူ….။ မ်က္ရည္ေတြကို စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုလို စီးဆင္းေစလိုသူ…..။

မင္းမရွိတဲ႔ေနာက္……. မင္းကိုယ္ပြားေလးအျဖစ္ ကိုယ့္စကားလံုးေတြကေတာ့ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဆဲပါ…….။

မိုးေငြ႔