အိမ္လုပ္ပလာတာ.....

ဒီတပတ္ပိတ္ရက္ေလးမွာလုပ္စားႏိုင္ဖို႔ လြယ္ကူျမန္ဆန္တဲ႔ အိမ္လုပ္ ပလာတာေလးရဲ႔လုပ္နည္းေလးကိုေျပာျပပါမယ္...

ဂ်ံဳ ႏွစ္ခြက္၊ ၾကက္ဥတစ္လံုး၊ ဆီ ခြက္တစ္၀က္၊ ဆားလက္ဖက္ရည္ဇြန္း တစ္၀က္၊ ေရလိုသေလာက္နဲ႔ နယ္ေပးပါ..။ မုန္႔သားေခ်ာမြတ္လာတဲ႔အထိနယ္ေပးရပါမယ္...။ (မုန္႔ကိုအထပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေအာင္ဆီပိုထည့္နယ္လို႔ရပါတယ္)

ရလာတဲ႔မုန္႔သားကို ေရစို၀တ္နဲ႔နာရီ၀က္အုပ္ျပီး ႏွပ္ထားေပးပါ...။

နာရီ၀က္ၾကာရင္ မုန္႔သားကိုထပ္နယ္ေပးျပီး ခုႏွစ္ပိုင္းပိုင္းထားပါ...။ မုန္႔အလံုးေလးေတြကို ဒလိမ္႔နဲ႔ ပါးႏိုင္သမွ်ပါးေအာင္လိွမ္႔ေပးပါ...။

 ဆိုင္မွာလို ပါးလႊာေနေအာင္ရိုက္မယ့္ေနရာမရွိရင္ ဒီလုိနည္းေလးနဲ႔အိမ္မွာပလာတာလုပ္လို႔ရပါတယ္ ဂ်ံဳမုန္႔ျပားကိုပံုထဲကအတိုင္းလိတ္လိုက္ပါ

လိတ္ျပီးသားဂ်ံဳကိုျပန္ေခြေပးပါ

ေၾကာ္ခါနီးက် ေခြထားတဲ႔မုန္႔သားကို ဒလိမ္႔နဲ႔ ျပားေအာင္ျပန္လိမ့္ျပီးေၾကာ္ပါေလ...

သၾကားနဲ႔ျဖဴးစားစား အာလူးဟင္း ပဲဟင္းနဲ႔ပဲစားစား ၾကိဳက္ရာနဲ႔စားသံုးႏိုင္ပါတယ္

ကၽြန္မက သၾကားထက္ႏို႔ဆီဆမ္းစားရတာၾကိဳက္တယ္...

 ျမန္မာဆိုေတာ့ ျမန္မာလက္ဖက္ရည္ၾကိဳက္တာေပါ့ ရိြဳင္ရယ္တီးမစ္နဲ႔ေသာက္ပါတယ္...

.....Happy Weekend.....

မိုးေငြ႔

ကျွန်မ၏ကော်ဖီခွက်နှင့် မောင်၏မျက်နှာစာမျက်နှာ.....

 

ကျွန်မအလုပ်သည် ရုံးထိုင်ဖြစ်၍ ကွန်ပြူတာ အင်တာနက်တို့ ဂျီမေးလ် ဖေ့ဘုတ်တို့နှင့်မစိမ်းပါ…။ သို့သော် တောက်လျှောက်ဈေးကွက်ဆင်းသော အလုပ်လုပ်ခဲ့ရသည့်မောင်သည် ယခုအလုပ်မှာ ခရီးမများရတော့ဘဲ တနေရာတည်းမှာ အငြိမ်ထိုင်လုပ်ရသည့် ရုံးထိုင်အလုပ်ဖြစ်၍ မောင်နှင့်ကွန်ပြူတာ အွန်လိုင်းတို့မှာ တပူးတွဲထဲဖြစ်လာတော့သည်…။ ကျွန်မကတော့ အွန်လိုင်းပါးဝနေပြီဖြစ်သူမို့ ဒီနေရာမှာ မောင့်ကိုအစစအရာရာ ဆရာမကြီးလုပ်ခွင့်ရတော့သည်…။ မောင်က ဒါဘယ်လိုဝင်ရလည်း ဘယ်လိုတင်ရလဲ စသဖြင့် ကျွန်မ မှတဆင့် တစ်နေ့ကိုတစ်မျိုးနှစ်မျိုးသင်ယူပါသည်…။ ဉာဏ်ကောင်းသူမို့ မောင်ဟာ ဘယ်လောက်မှမသင်ယူရဘဲ တတ်လွယ်သူဖြစ်သည်…။ ခုဆိုလျှင် မောင်ဟာ မျက်နှာစာမျက်နှာကို တော်တော်လေးပင် သုံးတတ်နေပြီဖြစ်သည်…။

ကျွန်မတို့မိန်းမတွေလို မောင်ကတော့ ဟိုပုံကလေးတွေတင် ဒီစာလေးတွေရေးတော့မလုပ်ဘဲ… သူစိတ်ဝင်စားသော စာမျက်နှာများ သတင်းများကို အင်္ဂလိပ်စာအသုံးအနှုံးများကို လိုက်ခ်လုပ်ထားသည်…။ မနက်မိုးလင်းသည်နှင့် မျက်နှာမသစ်သေးဘဲ ဖုံးတစ်လုံးနှင့် ညက ဘယ်အသင်းက ဘယ်နှစ်ဂိုးသွင်းသွားသည် ဆိုသည့် ဘောလုံးသတင်းကို စတင်ဖတ်ပါတော့သည်…။ အဲဒါ မိုးလင်းတစ်ခါ မိုးချုပ်အိမ်ပြန်ရောက်လျှင်တစ်ခါ ကြည့်လွန်းလို့ ရေချိုးဖို့ကို မချိန်မလင့်အောင်မနည်းတွန်းနေရသည်…။ ကိုယ့်ဘာသာကို သင်ပေးလိုက်မိတာ မှားသွားပြီလားလို့ နောင်တရချင်ချင်ဖြစ်မိသည်..။

ဒီနေ့လည်း မောင်ကရုံးမှာ Supplier နိုင်ငံခြားသားတွေအလည်ရောက်လာပြီး လက်ဆောင်ပေးသွားလို့ဆိုပြီး ဖဘကနေကျွန်မကိုလှမ်းကြွားလေသည်..။ ဘာများရသလဲဆိုတော့ ကော်ဖီခွက်လေးတဲ့…။ ကော်ဖီကြိုက်သည့် ကျွန်မအတွက် ကော်ဖီခွက်လို့အသံကြားလိုက်သည်နှင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သွားသည်…။ ဒါနဲ့ မောင့်ကိုဆက်မေးရသည် ခွက်ကလေးက ဘာအရောင်လဲ ဘယ်လိုပုံမျိုးလေးလည်း အတော်ပဲ အဲဒီခွက်လေးနဲ့ ကော်ကော်သောက်ရမယ်လို့ ကျွန်မက ဝမ်းသာအားရပြန်ပြောလိုက်သောအခါမောင်က..“သောက်ပါ အဲဒါသည်းလေးအတွက်ပဲလေ..” တဲ့…။ ကြည့်စမ်း ဖဘသုံးပြီး မောင်အဲလိုတွေသုံးနှုံးခေါ်ဝေါ်တတ်နေပြီ…။ ကျွန်မက အနီရောင်အသည်းလေးကိုင်ထားသည့် အဖြူရောင်မွှေးပွခွေးရုပ် စတစ်ကာလေးပြန်ပို့လိုက်သည်…။ တီးတိုင်းမ်ဆို မောင်နှင့်ကျွန်မ အဲလိုပဲ ဖဘက စတစ်ကာလေးတွေကို အပြန်လှန်ပို့နေကျ…။ အိမ်ထောင်သက်ငါးနှစ်ကျော် ကလေးလည်းမရှိသည့် ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ဖဘမှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကလေးပြန်လုပ်တမ်း ကစားနေကြသည်ဟု ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်သာတွေ့လျှင် ဝေဖန်ပြောဆိုခံရမည်မလွဲပါ..။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ဖဘဒီလောက်သုံးတတ်နေသောမောင့်ကို ကျွန်မတဆိတ်တော့ စိတ်မချချင်တော့…။

တဖန် GSM ဖုန်းများကို ကဒ်ဖုန်းများသို့ပြောင်းလေရာ… မောင်က သူ့ဖုန်းလေးကို ရုံးမှသွားဆောင်ရသည်မှာ အလုပ်ရှုပ်ပါသည်ဟု ဆင်ခြေပေးလျက် ကဒ်ဖုန်းသို့ သူ့ဘာသာလေ့လာ ဖုန်းမက်ဆေ့လေးဖြင့် ကဒ်ဖုန်းပြောင်းလိုက်လေသည်…။ အမှန်တော့ တစ်လတစ်လဖုန်းခကုန်သည်ဟု ကျွန်မပွစိပွစိလုပ်သည်ကို မခံချင်စိတ်ဖြင့်ပြောင်းလိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်…။ ဖုန်းကိုရုံးမှဆောင်သည်မှာလည်း ကိုယ်တိုင်သွားဆောင်ရသည် မဟုတ်ပါ…။ ကျွန်မနာမည်နှင့် ဖွင့်ထားသော ဘဏ်စာရင်းမှ ဖုန်းအခွန်များကို လစဉ်ဘဏ်မှဝန်ဆောင်မှုဖြင့် ဆောင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်..။ ထိုသို့ပြောင်းလိုက်သော အချိန်မှစ၍ မောင့်မှာ တစ်နာရီတစ်ကြိမ် ငွေလက်ကျန်ကို ဖွင့်ဖွင့်ကြည့်ရတာအမော…။ ထို့ပြင် တစ်သောင်းတန်ငွေကဒ်ထည့်ထားပြီး တစ်လနှင့်လောက်အောင်သုံးမည်ဟု ဟစ်ကြွေးကာ မနက်မိုးလင်းလျှင် အရင်လို ဖုန်းဖြင့် အွန်လိုင်းဝင် ဟိုကြည့်ဒီကြည့်သိပ်မလုပ်တော့သည်ကို သတိထားလိုက်မိသည်…။ တွေ့လား မောင်ဟာလေ ကပ်စေးနဲလေး..။

မောင်တို့ရုံးမှ လစဉ်ဖုန်းကဒ်ဖိုးပေးဆောင်ခြင်းမရှိသည်ကို သိနေသဖြင့် နောက်ဆုံးတော့လည်း ကျွန်မပဲမနေနိုင်မထိုင်နိုင် “ကဲပါလေ… မောင်ပုံမှန်အတိုင်းပဲ အွန်လိုင်းမှာ ကြည့်ချင်တာကြည့်ပါ မီ”တစ်လကိုတစ်သောင်းကဒ်တစ်ကဒ်ဖြည့်ပေးပါ့မယ်..”ဟုပြောလေမှ မျက်နှာလေး လင်းပလာတော့သည်။ မောင်က လစာများကို လမ်းစရိတ်နှင့် သုံးစရာနည်းနည်းပါးပါးယူထားသည်မှလွဲပြီး ကျန်ငွေများကို ကျွန်မဆီအကုန်အပ်ထားတတ်သည်…။ တခါတလေ ရုံးမှ ဟိုပွဲဒီပွဲများရှိလျှင် ဝတ်စရာများဝယ်ရန် ရှော့ပင်ထွက်လျှင်လည်း ကျွန်မကသာ မောင့်ဒီဇိုင်နာလုပ်ပေးရသည် ဝယ်ခြမ်းပေးရသည်…။

တအောင့်နေတော့ မောင်က ဖုန်းကဒ်ဖြည့်ပေးမည့် ကျွန်မကိုမျက်နှာလုပ်ကာ လက်ဆောင်ရထားသော လက်ကိုင်ပါသည့်ကြွေမတ်ခွက်အနက်လေးနှင့် ကျွန်မကြိုက်နှစ်သက်တတ်သောအရသာမျိုးဖြစ်သည့် ဆိမ့်ခါးလေးဖျော်ကာ ယူလာပေးသည်…။ ကော်ဖီခွက်လေးလှမ်းယူရင်း မောင့်ပါးကို အသည်းယားစွာ ဆွဲလိမ်လိုက်သည်..။ အသားဖြူတော့ မောင့်ပါးပြင်တွေ ပန်းရောင်သမ်းသွားသည်..။ “ အို… မောင် သိပ်နာသွားပြီလား ဟင်… ဥုံဖွ ဥုံဖွ” ပါးကိုလက်ဖဝါးနှင့်ပွတ်သပ်ကာ ရှုံ့မဲ့သွားသော မောင့်မျက်နှာဟာ ခုတော့လည်း အစ်မတစ်ယောက်ကို မုန့်ဖိုးရလို့ လာဖားနေသော မောင်ငယ်လေးနှင့်သာ တူနေတော့သည်…။

ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းသောလူလဲ…။ အငွေ့တထောင်းထောင်းထလျက်ရှိသော မောင်ဖျော်လာပေးသော ကော်ဖီနံ့လေးဟာ နှာဝသို့ ကလူကျီစယ်နေ၍ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ချက်ချင်း မော့သောက်ချင်လာတော့သည်…။ ကျွန်မကိုကြည့်ပြီး မောင်ကတစ်ချက်အသံထွက်ရယ်လျက်… ကျွန်မနားလာထိုင်ပြီး ကော်ဖီခွက်ကို ယူကာ မြန်မြန်အေးအောင် မှုတ်ပေးတော့သည်…။ ကျွန်မရဲ့မောင်က အဲသလိုကြင်နာတတ်သူလေး…။ ယုယတတ်သူလေး….။

“ရော့ ရပြီ…ခပ်နွေးနွေးလေးဖြစ်သွားပြီ ကော်ဖီသရဲမလေး သောက်တော့…” တဲ့..။

ကျွန်မဘေးမှာ ထိုင်နေသည့်မောင့်မျက်နှာလေးကို တဝကြည့်ရင်း ကော်ဖီခွက်လေးကို တကြိုက်ချင်းသောက်နေမိသည်…။

“ဘာကြည့်တာလဲ…လူကိုမမြင်ဖူးတာကျလို့” ..။

“ဘာလို့ကြည့်လဲ သိချင်လား…”

“အင်း…”

“လာခဲ့ ဒီနားကို….”

ကျွန်မနားကိုသူတိုးကပ်လာတော့…သူ့နားနားကို ခပ်တိုးတိုး ရွတ်လိုက်သည်..။

“ချစ်ဖို့ကောင်းလို့..”  မောင်က ဟက်ခနဲရယ်ရင်း ကျွန်မပခုံးကိုသိုင်းဖက်လိုက်ကာ ကျွန်မနဖူးပေါ်ဝဲကျနေသည့် ဆံစကိုငုံ့နမ်းလိုက်လေသည်…။

ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်၏ ကော်ဖီခွက်နှင့် မျက်နှာစာမျက်နှာအဆုံးသတ်မှာ ချိုမြိန်သော မောင့်အနမ်းပွင့်များသာ ဖြစ်တော့သည်...။

မိုးငွေ့

အလွမ်းသင့်ပန်းချီ....

ကိုယ့်ကိုမောင်ထားသွားခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ကျော်ကာလဟာ သိပ်ကိုမြန်ဆန်လွန်းပါတယ် မျက်စိတမှိတ် လျှပ်တပြတ်လိုပါပဲ...။

ကိုယ့်စကားအသုံးနှုန်းကို မောင်ဖတ်မိရင်တော့ ခါးသီးတဲ့အပြုံးနဲ့ပြောလေမလားပဲ တကယ်တော့ ကိုယ်က ကျန်ရစ်ခဲ့သူမဟုတ်ဘဲ ထားရစ်ခဲ့သူပါ .....။

“ကိုယ်တို့ ဒီလိုလေးပဲဆက်နေသွားလည်းဖြစ်တာပဲ”လို့ ကိုယ်ပြောတုန်းက မောင့်မျက်ဝန်းတွေဆီက မျက်ရည်တချို့ စိမ့်အိုင်လာခဲ့တာ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားခဲ့တဲ့မောင့်မျက်နှာကို ကိုယ်ဘယ်တော့မှ မေ့မှာမဟုတ်ဘူး...။ပြီးတော့ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ ကိုယ့်ကိုကျောခိုင်း လှည့်ထွက် သွားခဲ့တာ... ကိုယ်ဘယ်လိုတားတားမရတော့တာ...။

“ ဇော်...မိုးအရမ်းချုပ်နေပြီ မမ ကားငှားပေးမယ် တက်စီနဲ့ပဲအိမ်ပြန်နော်..”

မောင့်လက်မောင်းကိုကိုင်ထားတဲ့ ကိုယ့်လက်တွေကို မောင်ကခါချပစ်ခဲ့လိုက်တယ်...။

“မလိုပါဘူး မလိုပါဘူးဗျာ...ခင်ဗျားကားငှားပေးမှ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်တတ်တာမဟုတ်ဘူး ကျွန်တော့်အိမ်ကို ကျွန်တော်လမ်းလျှောက်ပြန်မယ် ဘာကားမှငှားပေးစရာမလိုဘူး...”

မောင်နေတဲ့မြို့နယ်နဲ့ ကိုယ်တို့မြို့နယ်က ဧရိယာခြင်းဆက်စပ်တယ်ဆိုပေမယ့် လမ်းလျှောက်ပြန်ရတဲ့အထိတော့မနီးပါဘူး...။ တက်စီငှားပြန်ရင်တောင် ထောင့်ငါးရာ နှစ်ထောင်လောက်  ပေးရတဲ့နေရာပါ...။ 

အဲညတုန်းက မောင်ကိစ္စတစ်ခုခုကြောင့်နဲ့ စိတ်ညစ်ပြီး ကိုယ့်ဆီကို ညကိုးနာရီခွဲကျော် အချိန်ကြီးရောက်လာခဲ့တာ......။ အိမ်နားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ခဏထိုင်ပြီးစကားပြော ကြရင်းကဖြစ်သွားတာ..။ မောင် ကိုယ့်ကို အကြိမ်ကြိမ် လက်ထပ်ခွင့်တောင်းထားခဲ့ပေမယ့် အင်းအဲမလုပ်တဲ့ ကိုယ့်ကို မောင်ကသူ့ကို မယုံကြည်လို့ အားကိုးနိုင်လောက်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက် မဟုတ်လို့ မမလောက်မတော်လို့လို့ အမျိုးမျိုးစွပ်စွဲခဲ့တယ်။ 

ခုတော့လဲ ကိုယ်တို့တွေ့ဆုံလာခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်ကျော်မှာ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း တိတ်တဆိတ်ကလေးခေါ် တတ်တဲ့“မောင်”ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းကိုတောင်မှ မောင်က နားနဲ့စပ်စပ်မကြားခဲ့လိုက်ရဘူး...။ မောင့်ကို ကိုယ်ချစ်ပါတယ်....။ ဒါကိုလည်းမောင်အသိဆုံးပါ....။ ဒါပေမယ့်...မောင် ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ဟာ လက်ထပ်လိုက်ရတဲ့အထိ အသက်အရွယ်တွေက သိပ်ကိုကွာခြားလွန်းပါတယ်..။ ကိုယ့်ထက်အသက်ဆယ့်တစ်နှစ်လောက် ငယ်တဲ့ မောင့်ကို မောင့်အသိုင်းအဝိုင်းမှာရော ကိုယ့်အသိုင်းဝိုင်းမှာရော ကိုယ်ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရပါ့မလဲ......။ 

အချစ်မှာအကြောင်းပြချက်မလိုဘူးတဲ့ ကိုယ်ကြားဖူးတယ်မောင်……။ 

ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အတွက်မဟုတ်ခဲ့ဘူး…။

“မမက ကျွန်တော့်ကို တကယ်ချစ်တာမှမဟုတ်ဘဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပဲဂရုစိုက်တာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပဲ မမချစ်တာ...”

@@@@@

ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်တယ်လို့ နှုတ်ကဖွင့် မပြောခဲ့ဖူးဘူး....။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်တို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သံယောဇဉ်တွေရစ်ပတ်နွယ်ငင်နေကြတာဟာ အချစ်တစ်ခုလို့ အလိုလိုသိနားလည်နေကြတာပါ...။

မောင်နဲ့ကမ်းခြေမှာ ဆုံပြီး လအတော်ကြာကိုယ်တို့ရင်းနှီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်တို့အွန်လိုင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ဘလော့လေးတစ်ခုဖွင့်ခဲ့ကြတယ်...။ အဲဒီဘလော့လေးဟာ မောင်နဲ့ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်တည်းသာ သီးသန့်ဖတ်ခွင့်ရှိတဲ့ နေရာလေးပေါ့..။ တကယ်ဘလော့မှာ စာတိုစာစလေးတွေ ခံစားမှုလေးတွေ အက်ဆေးအပိုင်းစလေးတွေကိုရေးသူက ကိုယ်ပေါ့....။ မောင်ကစာဖတ်သူ သက်သက်...။ မောင်စာလာဝင်ဖတ်ရင်တော့ စီဘောက်လေးထဲမှာ တခုခုရေးသွားတတ်တယ်...။ ခုတော့ ကိုယ်တို့ဘလော့မှာ ဖတ်သူရေးသူကိုယ့်တစ်ယောက်တည်းပေါ့...။ စီဘောက်မှာ နောက်ဆုံး မောင်မှတ်ချက်ရေးခဲ့တဲ့ နေ့စွဲက လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်ရှစ်လလောက်ကနေ့စွဲ...။ အဲနောက်ပိုင်း မောင်ရောက်မလာခဲ့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား... ဒါမှမဟုတ် မောင်ဆိုင်းလန့်ရီတာ တစ်ယောက်အနေနဲ့ လာဖတ်ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား...။

မောင်နဲ့စဆုံခဲ့တဲ့ကမ်းခြေကို နှစ်တိုင်း အဲဒီအချိန်မှာ ကိုယ်အရောက်သွားဖြစ်ခဲ့တယ်.....။ ခုတစ်ခါက လေးကြိမ်မြှောက်....။ မြူမှုန်ဝိုးတဝါး နေခြည်နုနု သောင်ပြင်ဖွေးဖွေးနဲ့ ရေလိုင်းပြာပြာတို့က သူ့တို့တာဝန်အတိုင်း အလိုက်သင့်လေးစီးမျောနေကြပေမယ့် အပြောင်းလဲကြီး ပြောင်းလဲသွားတာကတော့ ကိုယ်တို့ပေါ့...မောင်...။ မောင်နဲ့ပထမဆုံးဒီနေရာလေးမှာ ဆုံဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့် ဒီနေရာလေးဆီကို ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ အထီးကျန်စွာ နှစ်စဉ်ရောက်လာခဲ့ပေမယ့် ဒီတစ်ခါရောက်ရှိခြင်းကတော့ ပိုပြီး နာကျင်ခံခက်လွန်းပါတယ်...။ ခါတိုင်းနှစ်တွေမှာ မောင်မပါပေမယ့် မောင့်အလွမ်းတွေနဲ့ ကိုယ်နွေးထွေးခွင့်ရှိသေးတယ်... မောင်အသံတွေကို ဖုန်းကတဆင့်ကြားခွင့်ရှိသေးတယ်...။ ခုနေ ကိုယ်ဖုန်းခေါ်လိုက်ရင် မောင်ဘယ်လိုပြန်ဆက်ဆံမလဲ... ကိုယ့်ကို နာကျည်းစွာပြောဆိုပြီး ဖုန်းချလိုက်မလား..။ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ကို သူစိမ်းဆန်ဆန်နဲ့ စကားပြန်ပြောလေမလား...။ ခုမှဘာလို့ဖုန်းဆက်ရလဲလို့ ကိုယ့်ကို စိတ်ကောက်ဖို့မေ့လျော့ပြီး အားမလိုအားမရ မကျေနပ်တဲ့လေသံနဲ့ ပြောမလား......။ 

အို...မောင့်ကို ကိုယ်စိတ်ကူးယဉ်ခွင့်တောင်မရှိတော့ဘူးလား...။

“ကျွန်တော် မမကို ချစ်တာ စိတ်ကူးယဉ်ဖို့သက်သက်မဟုတ်ဘူး... မမနဲ့အတူနေချင်တာ မမကို ဘဝဖော်အဖြစ်လက်ထပ်ချင်တာ..”...။ 

ဟုတ်တယ်မောင်...မောင်ပြောတာမှန်တယ် ကိုယ်ကသာ မောင့်ကို စိတ်ကူးသက်သက်နဲ့ချစ်ခဲ့တာ... တကယ့်လက်တွေ့မှာ ကိုယ်သတ္တိတွေရှိမနေခဲ့ဘူး...။ ဒါဟာ မောင့်အပေါ်ချစ်တဲ့ ကိုယ့်အချစ်တွေ အစစ်အမှန်မဟုတ်ဘူးလို့ မောင်ယုံမှား သံသယဖြစ်စရာပဲလေ...။ ဒါပေမယ့်မောင်ရယ်... ထားလိုက်ပါတော့..။ ကိုယ့်ခံစားမှုကို မောင်ဒီတစ်သက် ဘယ်တော့မှလည်း နားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး..။ မောင်နားလည်ဖို့လည်း ကိုယ်ဘယ်တော့မှ ကြိုးစားဖြစ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး.....။

မောင့်ကို ဖုန်းမဆက်ဖြစ်ပေမယ့် မောင့်ဆီ တစ်နှစ်ကို နှစ်ကြိမ်တော့ ကိုယ်ဖုန်းမက်ဆေ့ ပို့ဖြစ်ပါတယ်...။ မောင့်မွေးနေ့နဲ့ဒီဇင်ဘာ(၁)ရက်နေ့မှာလေ....။ နောက်ထပ်ရောက်လာမယ့် မောင့်မွေးနေ့တွေ ဒီဇင်ဘာ(၁)ရက်နေ့တွေကို ကိုယ်မက်ဆေ့ဆက်ပို့နေလို့ သင့်လျော်ပါဦးမလား…။ ကိုယ်နဲ့အချိန်အကြာကြီးဝေးကွာသွားပြီဖြစ်တဲ့ မောင့်ဘေးမှာ မောင့်ကိုနားလည်ခွင့်လွတ်တဲ့ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့

မောင့်ကိုချစ်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိမလာဘူးလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်လဲ…။ အဲဒီအခါ ကိုယ်ပို့တဲ့မက်ဆေ့ချ်တွေဟာ မောင့်အတွက် မောင်တို့အတွက် အနှောက်ယှက်တစ်ခုဖြစ်သွားမှာ စိုးမိတယ်…။  မောင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ကိုယ်အလွမ်းပြေလုပ်နိုင်မယ့် အလုပ်တစ်ခု ထပ်ပြီးလျော့သွားပါလားလို့ တွေးမိတဲ့အခါ ရင်ထဲဆစ်ခနဲနာကျင်သွားရတယ်….။ ကိုယ့်အတွက် မောင့်ကို အလွမ်းဖြေစရာ ကိုယ့်ခံစားချက်တွေကို ချရေးဖြစ်နေတဲ့နေရာ ဘလော့တစ်ခုပဲ ကျန်ခဲ့တော့တယ်…။ ဒါလေးတစ်ခုတော့ ထာဝရတစ်သက်သာ လက်ဆောင်တစ်ခုအဖြစ် ထားခဲ့ပေးပါမောင်…။

ဒီနှစ်ကစပြီး ကိုယ် ….မောင့်ကို မက်ဆေ့ချ်တွေမပို့တော့ပါဘူး….။ ဒါပေမယ့်မောင်… ကိုယ်..မောင့်အပေါ်ဘယ်လောက်လွမ်းဆွတ်တသနေသလဲလို့ သိချင်တဲ့အခါ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဘလော့လေးဆီကိုလာခဲ့ပါ…..။ ကိုယ်မသိအောင်မောင်တိတ်တဆိတ်လာလည်နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ခံစားချက်တွေကို လာကြည့်နိုင်ပါတယ်….။ မျက်ရည်တွေနဲ့သီထားတဲ့ စကားလုံးတွေ အလွမ်းကဗျာတွေ ညွှတ်နူးကျွမ်းမြေ့စရာအက်ဆေးလေးတွေကို မောင်လာဖတ်လှည့်ပါ…..။ သူတို့ဟာ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အတိတ်ပန်းချီကားချပ်တစ်ချပ်ပါ….။ 

အထူးသဖြင့် ကိုယ့်အတွက် အလွမ်းဒဏ်တွေသင့်နေတဲ့ ပန်းချီကားလေးတစ်ချပ်ပါမောင်…….။

မိုးငွေ့

နွေဦး (၄) .....

တရံတခါဆီက ဖေဖော်ဝါရီလို့ပြန်တမ်းတရတာကလွဲလို့ ကိုယ့်မှာ စကားလုံးခြေရာတွေပဲချန်ထားနိုင်ခဲ့တာပါ...။ ဖေဖော်ဝါရီလရဲ့ လှပတဲ့နေ့တစ်ခုမှာ ဆုံမှတ်တစ်ခု အမှတ်တရရှိခဲ့တယ်....။ စိုင်းစိုင်းသီချင်းထဲကလို ဖေဖော်ဝါရီ ကိုးရက်တော့မဟုတ်ဘူးပေါ့...။

အဲဒီနေ့က သဲသောင်မွမွဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ကိုယ်လမ်းလျှောက်ခဲ့ဖူးတယ်......။

ရေပြာပြာလှိုင်းလုံးဖွေးဖွေးတွေကို ငေးမောကြည့်ခဲ့ဖူးတယ်...။

ကောင်းကင်ပြာပြာအုပ်မိုး နေခြည်နုနုအောက် အညိုရင့်ရောင်ဆံနွယ်တချို့...လေထဲလွင့်ဝဲနေခဲ့ကြလိမ့်မယ်..။

အမြင်အေးအေး အဖြူရောင်လွင့်လွင့်ကလေး ကိုယ့်ဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်လာခဲ့ဖူးတယ်..။ အဲဒီနေ့ ဖေဖော်ဝါရီဆယ့်နှစ်ရက်နေ့...စနေနေ့....။ သူအတောင်ပံတွေကို ဝှက်ထားခဲ့ပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ အိန်ဂျယ်ဆိုတာ ကိုယ်အလိုလိုသိနေခဲ့တယ်...။ ကောင်းကင်ကနေ ဆင်းသက်လာခဲ့တဲ့ အိန်ဂျယ်ဆိုတာ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းပဲ သိခဲ့တယ်...။

သူ့မှာ ကြယ်ကလေးတွေလို လင်းလက်တဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံရှိတယ်... ထူထဲရွှန်းစိုတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံရှိတယ်...။ ချိုမြဝါညက်တဲ့ အသံလည်းရှိတယ်...။ အားအင်ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့ နွေးထွေးတဲ့လက်တစ်စုံရှိတယ်...။ ဘယ်သူမှမမြင်နိုင်တဲ့ ကိုယ့်ကိုအမြဲအုပ်မိုးထားပေးတဲ့ အဖြူရောင်အတောင်ပံတွေရှိတယ်...။

တမ်းတရတာပဲရှိတာပါလေ.....။ တကယ်တော့ ကိုယ်ပြောခဲ့တဲ့ အရာတွေအားလုံးဟာ ဒဏ္ဍာရီထဲ ပုံပြင်ထဲက ဇာတ်လမ်းလေးဖြစ်နေပါပြီ.....။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ အရာတွေနဲ့... ဘယ်တော့မှ ပြန်ရောက်မလာတော့မယ့် မင်းကို တမ်းတလွမ်းဆွတ်ရတာဟာ..... ခါးသက်တဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုသောက်ရတာနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်တူတယ်...။

ဘယ်တော့မှလဲ မရိုးအီနိုင်စွာ.... နွေဦးလေပြေက မြူခိုးတွေကြားထဲကနေ တိုးဝှေ့ပြီး ကိုယ့်ဆီကို တစ်နှစ်တစ်ကြိမ်တော့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာစမြဲပဲ.......။

ကိုယ်မမေ့ပါဘူး...... ကိုယ်ဘယ်တော့မှမမေ့ပါဘူး..........နွေဦးရယ်........။

မိုးငွေ့

ပန်းရိုင်းလေးရဲ့ကော်ဖီခွက်.....

ကျွန်မတို့ ဒီလွင်ပြင်ကျယ်ကြီးမှာ လာလာထိုင်စကားပြောဖြစ်ကြတာကြာပြီ...။ ခုတလော သူအလုပ်ရှုပ်နေလို့ထင်ရဲ့... စမ်းချောင်းလေးရဲ့ တခါတရံခပ်ကြမ်းကြမ်းစီးဆင်းသံ တခါတရံနူးညံ့ညင်သာစွာ ရေသံလေးကြားရုံလောက်စီးဆင်းနေသံကို ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း နားထောင်ခဲ့ရတာပါ...။ ကျွန်မတို့အတူထိုင်ဖြစ်တဲ့ ဒီမြက်ခင်းစိမ်းလွင်ပြင်ကြီးရဲ့ ဟိုးးအောက်ဖက် ခပ်စောက်စောက်မှာ စမ်းချောင်းလေးကစီးဆင်းနေတာ....။ မြက်ခင်းပြင်ပေါ်ထိုင်နေပေမယ့် ကျွန်မရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံး ကကမ်းအောက်မှာတွဲလောင်းချထားတော့...ကြည့်ရတာ အသည်းယားစရာပေါ့...။ စမ်းချောင်းလေးထဲဘာတွေ စီးမျောပါလာမလဲလို့ ကျွန်မကငုံ့ကြည့်မိတိုင်း သူက အသည်းယားစွာကျွန်မလက်ကိုကိုင်ထားမြဲ...။ 

“သတိထားပါ မနှင်းဆီ ...ခင်ဗျားသာပြုတ်ကျသွားရင် ကျွန်တော်ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့”တဲ့...။ 

သူကဘာကြောင့် ကျွန်မပြုတ်ကျတာနဲ့ ရင်ကျိုးရတာလဲ...။ ကျွန်မဆိုတာ... သူ့အတွက် ပန်းတစ်ပွင့်မျှသာပဲလေ...။ ပန်းဆိုတာ အချိန်တန်ရင် ကြွေလွင့်ရမှာပဲ ညှိုးနွမ်းရမှာပဲမဟုတ်လား....။

“ကျွန်တော်က ကျွန်တော်သိပ်မြတ်နိုးတဲ့ နှင်းဆီတစ်ပွင့်ကို ဆူးစူးခံပြီး ဆုတ်ကိုင်ထားတာဗျ”တဲ့...။

သူမို့လက်အနာခံပြီး နှင်းဆီစူးခံကိုင်ထားတယ်လို့ ကျွန်မ မစာမနာတွေးပစ်လိုက်တယ်...။ ဒါက ကျွန်မဝသီပဲလေ...ကျွန်မကို မချစ်တတ်တဲ့ မိန်းမလို့ သမုတ်ချင်လဲဖြစ်တယ်...။

တခါတလေ သူဆုတ်ကိုင်ထားလို့ ပန်းကလေးမွှန်းကျပ်နေမှာပဲလို့ သူတွေးတတ်တန်ကောင်းပါရဲ့...။

ဆောင်းကုန်ခါနီး မြူခိုးခပ်ပါးပါးနဲ့ နေခြည်နုနုထိတွေ့ချိန်လေးမှာ ဒီနေရာဟာ သိပ်သာယာတာပဲ...။ သူသာ ကျွန်မဘေးမှာ ရှိနေရင် သိပ်သဘောကျမှာပဲလို့ မသိမသာ သူ့ကို သတိရမိသွားခဲ့တယ်...။ ဘာငှက်မှန်းမသိတဲ့ အဝါရောင်ငှက်ကလေးတွေလေးငါးကောင်လောက် ဟိုပျံဒီဝဲနဲ့ စိန်လိုက်တန်းကစားနေကြတယ်...။ 

စမ်းချောင်းစီးသံလေး ညင်သာလွန်းလို့ ကျွန်မတစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်...။

အို...လှလိုက်တာ...။ စမ်းချောင်းထဲကို အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးတွေ အများကြီးမျောလာကြတယ် ဘယ်သူကများကျဲလိုက်တာပါလိမ့်လို့ ကျွန်မစမ်းချောင်းစီးလာရာ လမ်းကြောင်းကို မျှော်ကြည့် လိုက်မိတယ်...။ အစိမ်းရင့်ရောင်အပင်ကြီးတွေ အုပ်ဆိုင်းထားလို့ ဘာမှမမြင်ရပါဘူး...။ ချောက်ကမ်းပါးအောက်ထိ ဆင်းပြီး ပန်းလေးတွေသွားဆယ်ရင်ကောင်းမလား...။ သူရှိရင်တော့ ကျွန်မကိုသွားခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး...။ ကံကောင်းရင် သူစိတ်ကောင်းဝင်ခဲ့ရင် သူကိုယ်တိုင် ပန်းကလေးတွေကို သွားဆယ်ပေးလိမ့်မယ်ထင်တယ်...။ နေပါဦး ကျွန်မက ဒီပန်းကလေးတွေကိုဆယ်ပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ...။ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာမသိပေမယ့်.. ပန်းကလေးတွေ ဘယ်အထိစီးမျောပြီး ဘယ်လို ခရီးကြမ်းတွေနှင်နေမလဲဆိုတာ ကျွန်မစိုးရိမ်နေသလိုပဲ...။ ဒါဖြင့် ဆယ်ပြီး ကျွန်မလက်ထဲ တစ်ရက်ထဲနဲ့ပန်းကလေးတွေ ညိုးနွမ်းသွေ့ကုန်မှာပဲလေ....။ ဒီတိုင်းလေး သူ့အတိုင်းရေစီးအတိုင်းမျောပါပါစေလေ...လို့ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း သက်ပြင်းလေးချပြီး နေလိုက်တယ်...။

အဲချိန်မှာ ကျွန်မနောက်ကျောကနေ ‌ကော်ဖီနံ့လေးမွှေးပျံ့စွာရလိုက်တယ်...။ ကျွန်မလှည့်ကြည့်လိုက်ရမလား...။ ကျွန်မနောက်ကျောမှာ သူရောက်နေတာကို ကျွန်မမသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ဦးမယ်...။ ကျွန်မနားကနေ ရက်တော်တော်ကြာပျောက်သွားလို့ ဒဏ်ခတ်တဲ့အနေနဲ့ပေါ့...။ 

ကျွန်မက မသိသလို လေတချက်ချွန်ပြီးနေလိုက်သေးတယ်...။ နောက်တော့ ကျွန်မရှေ့ကို ကော်ဖီခွက်လေးရောက်လာတယ်...။ အဖြူခံကြွေခွက်လုံးလုံးပေါ်မှာ နှင်းဆီပန်းခက်တွေနဲ့..။ ကျွန်မကိုသူက မနှင်းဆီလို့ခေါ်တတ်တဲ့အပြင် ကျွန်မနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းလေးတွကအစ နှင်းဆီပန်းပါတာလေးတွေကိုသုံးလေ့ရှိတယ်...။

ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်ပါလျက်နဲ့သူက ရိုမန့်စ်တော့သိပ်ဆန်တယ်...။ ကျွန်မနဲ့ပတ်သက်တဲ့အခါမှပါလေ...။

တခြားချိန်မှာဆို သူဟာ ထင်ရာစိုင်းတတ်တဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်လည်းဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာပေါ့...။

အမြင့်ကြောက်တတ်တဲ့ သူက ကျွန်မဘေးမှာထိုင်လိုက်ပေမယ့် ကျွန်မလိုတော့ ကမ်းပါးအောက်ကိုခြေတွဲလဲချမထိုင်ပါဘူး......။ ကော်ဖီလေးတကြိုက်မော့ရင်း ကျွန်မရောသူရော စမ်းချောင်းတဖက်ကမ်းက မြက်ပြင်စိမ်းနဲ့မိုးပြာနုရောင်မိုးသားတို့ထိစပ်ရာ  မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းဆီကို တိတ်တဆိတ် ငေးမောကြည့်နေကြတယ်...။ နောက်တော့သူက ကျွန်မကိုရည်ရွယ်ပြီး စပ်ထားခဲ့ဖူးတဲ့ နှင်းဆီကဗျာကိုးပုဒ်ထဲက ကျွန်မအနှစ်သက်ဆုံး တစ်ပုဒ်ဖြစ်တဲ့နံပါတ်(၉)တစ်ပုဒ်ကို ခပ်တိုးတိုးရွတ်ဆိုနေတယ်.....။

ကျွန်မဟာ ခုချိန်ထိ သူ့အတွက် အဆူးခက်တွေပြည့်နှက်နေတဲ့ နှင်းဆီပန်းရိုင်းလေးတစ်ပွင့်ဖြစ်နေဆဲလား..။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်....ကျွန်မသူ့ရင်ထဲက ခံစားမှုတွေကို ကူးယူဖို့မကြိုးစားတော့သလို သူလဲသူ့လက်ထဲက နှင်းဆီပန်းတစ်ပွင့်ကို သူ့ကဗျာစာအုပ်ထဲမှာပဲ တစ်သက်လုံးသိမ်းဆည်းထားလိုက်မယ်ဆိုတာ သူမပြောဘဲ ကျွန်မအလိုလိုသိလိုက်ပါတယ်...။

မိုးငွေ့

ကၽြန္မခ်က္ေသာ ၾကက္ဆီထမင္း.....

ၾကက္ဆီထမင္းက ဟိုးး ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဒၚ့အိမ္ကိုအလည္လာခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရွမ္းျပည္က အသိတစ္ေယာက္ခ်က္ျပသြားတဲ႔ နည္းေလးနဲ႔ ျပန္ခ်က္ၾကည့္တာပါ...။ အေဒၚခ်က္တာလဲၾကည့္ထားဖူးလို႔ အဲခ်က္နည္းေလးကလြယ္လည္းလြယ္ စားလို႔လည္းေကာင္းတယ္..။ ၾကက္ဆီထမင္းဆို ၾကက္ကင္ေတြ ၾကက္ေၾကာ္ေတြနဲ႔စားတာထက္ ၾကက္ေပါင္းနဲ႔အျဖဴတည္ေလးစားတာကိုပုိၾကိဳက္တယ္...။ ကၽြန္မက ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္တိုင္း cp ၾကက္ကိုလံုး၀မသံုးပါဘူး...။ ဗမာၾကက္ခပ္၀၀ အဆီမ်ားတာကိုေရြး၀ယ္တယ္..။

ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္ရန္

အဆီမ်ားတဲ႔ဗမာၾကက္ တစ္ေကာင္

ဆန္(ၾကိဳက္ရာ)    4 ဗူး

ဂ်င္း တစ္တက္

သၾကား ထမင္းစားတစ္ဇြန္း

ဆားအနည္းငယ္

ဆီ အနည္းငယ္

တြဲဖက္စားရန္

သခြားသီးအေသး 3လံုး

နံနံပင္

မုန္လာဥနီ          1လံုး (မထည့္လဲရ)

ၾကက္/ဘဲဥ         2လံုး (မထည့္လဲရ)

ခရမ္းခ်ဥ္သီး        2လံုး(အလွဆင္ရန္)

ၾကက္သြန္ျဖဴ       5မႊာ

ငရုတ္သီးစိမ္း       3ေတာင့္

ပထမဦးစြာဆန္ကိုေရေဆးျပီး ေသခ်ာစစ္ထားတယ္...။ သန္႔စင္ျပီးသား ေလးစိပ္စိပ္ထားတဲ႔ ၾကက္တစ္ေကာင္နဲ႔အသဲျမစ္ေတြကို ဂ်င္းဓါးျပားရိုက္ထည့္ထားတဲ႔ ေရဆူအိုးထဲထည့္ျပဳတ္ထားမယ္...။ ဖယ္ထုတ္ထားတဲ႔ ၾကက္အဆီေတြကို အဆီထြက္လာေအာင္ေၾကာ္ေပးမယ္...။ ၾကက္ဆီရရင္ သၾကားထည့္ ဂ်င္းဓါးျပားရိုက္ထည့္ျပီးေမႊးေနေအာင္ေၾကာ္မယ္...။ ညိဳေရာင္သန္းလာျပီဆို ေရစစ္ထားတဲ႔ ဆန္ထည့္ေလွာ္ေပးမယ္....။ ဆားနဲနဲ နဲ႔ ထည့္မယ္..။ ဆန္ေရေျခာက္သြားတာနဲ႔ ေပါင္းအိုးထဲကို ဆန္ထည့္လိုက္ပါ..။ ေစာေစာက ျပဳတ္ထားတဲ႔ၾကက္သားေတြရရင္ ဆယ္ထားျပီး အဲဒီကၾကက္ျပဳတ္ရည္နဲ႔ ဆန္ကို ခါတိုင္းထမင္းခ်က္သလိုပဲ ၾကက္ျပဳတ္ရည္ထည့္ခ်က္မယ္...။ ၾကက္သားျပဳတ္ေတြကို အရိုးႏြင္ အသဲျမစ္လွီးထား ၾကက္ရိုးေတြအိုးထဲျပန္ထည့္ျပီး မုန္လာဥနီတံုးနဲ႔ က်န္မခ်ိဳင္ထည့္ျပဳတ္ အေပါ့ငံျမည္း ေသာက္ခါနီး ငရုတ္ေကာင္းေလးျဖဴးေပးပါ...။ 

အမွန္တကယ္ေတာ့ သူနဲ႔တြဲဖက္စားရမယ့္အခ်ဥ္က ပဲငပိခ်ဥ္ပါ..။ ရယ္ဒီမိတ္ပဲငါးပိပုလင္းထဲက ပဲငါးပိကို ၾကက္သြန္ျဖဴ ငရုတ္သီးစိမ္း ႏုတ္ႏုတ္စင္းကိုဆီသတ္ျပီး ပဲငါးပိထည့္ခ်က္ရတာမ်ိဳးနဲ႔ တြဲစားရတာပိုေကာင္းပါတယ္...။ အခုက ပဲငါးပိ၀ယ္ထားတာအဆင္သင့္မရွိလို႔ ဘိတ္ခ်ဥ္ကိုပဲအလြယ္တကူလုပ္လိုက္ရပါတယ္...။ ဘိတ္ခ်ဥ္က ၾကက္သြန္ျဖဴပါးပါးလွီး ငရုတ္သီးစိမ္းကုိ အစိမ္းလိုက္မထည့္ဘဲ နဲနဲကင္ျပီးမွထည့္ထားပါတယ္...။

ၾကက္ဆီထမင္းရခါနီးက် အထက္ေအာက္နဲနဲလွန္ျပီးေမႊေပးပါ ျပီးရင္ ခဏျပန္ႏွပ္ေပးပါ...။ ၾကက္ဆီအစစ္နဲ႔ခ်က္တာမို႔ ေမႊးပ်ံ႔ျပီး ဆန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ခ်က္ပါ ဒါမွ ဆန္လံုးတြကေကာ့ျပီး ႏူးအိေနမွာ..။ ထမင္းရျပီဆို ၾကက္သားျပဳတ္နဲ႔ ၾကက္ရိုးက်န္မဆိုင္ဟင္းခ်ိဳ သခြားသီး နံနံပင္ ဘိတ္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔တြဲဖက္စားသံုးႏိုင္ပါျပီ...။

မိုးေငြ႔

Dare to Dream... Dare to Imagine....

 

2014 ရဲ႔ ပထမဦးဆံုးတဂ္ပို႔စ္ကို ဒီမနက္ဖဘဖြင့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလးေရႊျဖဴရဲ႔ note ေလးကို ညီမေအရီရယ္သူက mention ျပန္လုပ္ထားတာေတြ႔လို႔သြားဖတ္လိုက္တာ... ေရႊျဖဴဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ဘယ္သူမွန္းမသိလိုက္ဘူး...။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႔တိုင္းမ္လိုင္းမွာသြားၾကည့္ေတာ့မွပဲ ညီမ sweety snow မွန္းသိရတယ္..တကယ္တမ္းသူ႔ဘေလာ့က My Green Life ပါ..။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဘေလာ့ဂါေဒးတုန္းက ဘေလာ့ဂါအသစ္ကေလးေတြကိုမိတ္ဆက္တုန္းက ညီမေလး စႏိုးပါတယ္...။ ေက်းဇူးပါညီမေလးေရ... တဂ္ပို႔စ္ေလးေရးခြင့္ရလို႔ေလ...။

ပထမဦးစြာ ေခါင္းစဥ္ေပးျဖစ္ပံုေလးေျပာျပခ်င္ပါတယ္...။ ညီမစႏိုးက 2014မွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ အိပ္မက္မို႔ Dreams လို႔ေပးထားပံုရပါတယ္...။ ကိုယ္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ဆရာၾကီး လူထုဦးစိန္၀င္းဆီမွာ အဂၤလိပ္စာအတန္းတက္ခဲ႔တုန္းက ေန႔စဥ္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဆရာၾကီးေရးထားတဲ႔ စာသားတခ်ိဳ႔ထဲက ဒီစာသားေလးကို ယေန႔တုိင္ မွတ္မွတ္ရရေလးရွိေနတာပဲ..။ လူဆိုတာ အိပ္မက္မက္ရဲရတယ္ စိတ္ကူးယဥ္ရဲရတယ္တဲ႔...။ ကိုယ္က မိန္ရာသီဖြား အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ႔သူတစ္ေယာက္...။ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ အျမဲ ရုိမန္႔ျဖစ္မွၾကိဳက္တတ္တဲ႔သူမ်ိဳးေပါ့...။ အဲစိတ္ကူးတိုင္းကိုသာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရင္ သေဌးျဖစ္ေလာက္ပါတယ္...။ 2014မွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြ အေကာင္ထည္ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနပါတယ္..။

ပညာလိုအိုသည္မရွိဆိုသလို ...ကိုယ္တို႔အသက္အရြယ္မွာ ပညာေရးနဲ႔မသက္ဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ တထစ္ခ်မေျပာေစခ်င္ပါဘူး..။ သင္တန္းတခုခု ေက်ာင္းတခုခုမတက္ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္လည္း အြန္လိုင္းကေန ကိုယ္လုိခ်င္ေနတဲ႔ကိုယ္သိခ်င္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ေလ့လာဆည္းပူးေနပါတယ္ ဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဆံုးခန္းတိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး...။

မိသားစုအေရးကေတာ့ ျပည့္စံုေနျပီဆိုေပမယ့္လည္း တေနရာမဟုတ္ တေနရာေတာ့လိုအပ္ေနတတ္တာ မဟုတ္လား...။ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္မွာ ကိုယ္က အၾကီးဆံုးမို႔ အငယ္ေတြရဲ႔လိုအပ္ခ်က္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးေနရဦးမွာပဲေလ...။ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္လည္း အသက္ရွင္ေနေသးတဲ႔ အေမ့ကို ျပဳစုရင္း ေမာင္ႏွမေတြကို ၾကည့္ရႈရင္းနဲ႔လည္း မိဘေက်းဇူးကိုဆပ္ေနပါတယ္...။

စီးပြားေရးအေနနဲ႔ကေတာ့ 2014 အစ ျပီးခဲ႔တဲ႔လကတည္းက ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔စပ္တူ အေသးေလးတစ္ခုလုပ္ထားတယ္...။ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ရဦးမယ္...။ အဲဒီကတိုးပြားလာမွပဲ ကိုယ္တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ စီးပြားေရးေလးကို လုပ္မယ္လို႔ရည္ရြယ္ထားတယ္...။ ကိုယ္တကယ္လုပ္ခ်င္တာက စာအုပ္ဆိုင္ေလးတြဲလ်က္နဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဖြင့္ခ်င္တာ ...။ အဲဒီအိပ္မက္က လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပါ...။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႔ဆိုတာ အရင္းႏွီးၾကီးၾကီးလိုတယ္ေလ...။ ကိုယ္ကာ္ဖီဆိုင္အတြက္စိတ္ကူးထဲက  အိုင္ဒီယာေတြ အျပင္မွာသူမ်ားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာေတြ႔ေနရျပီ...။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ရဲေနဆဲ အိပ္မက္မက္ရဲေနဆဲဆိုပါေတာ့...။

လူမႈေရးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီႏွစ္ကစျပီး ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔ အျပင္မွာသိပ္မေတြ႔ေတာ့ဘူးလားလို႔ (((ဟမ္)))..။

ေနာက္တာပါ...။ အဲလိုအျပင္မွာ ေျပာေျပာေနၾကတာၾကားလို႔ပါ...။ ဘေလာ့ဂါေတြျပန္ေရာက္တုိင္း ပင္တုိင္လာေတြ႔တဲ႔အထဲမွာ မိုးေငြ႔က ထိပ္ဆံုးကဆိုပဲ... နာမည္ၾကီးထမင္းငတ္ပါ...။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မသိကၽြမ္းမခင္မင္တဲ႔သူေတြကို မေတြ႔ေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္တာပါ...။ တခါတေလ ကိုယ္နဲ႔လိုင္းေပၚမွာလည္းမသိ အျပင္မွာလည္းမျမင္ဖူးေပမယ့္ တျခားဘေလာ့ဂါ အစ္ကိုအစ္မေတြက ဘယ္သူဘယ္၀ွာေရာက္ေနပါတယ္ ဆံုၾကမယ္လို႔ေခၚတတ္တယ္ေလ...။ အဲလိုလူမ်ိဳးဆို ကိုယ္မေတြ႔ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ညီအစ္မအရင္းေတြလိုခ်စ္ခင္တဲ႔ သူေတြေလာက္ပဲေတြ႔ဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္..။ လူေရြးတယ္လို႔မဆိုေစခ်င္ပါဘူး... တကယ္လို႔ ကိုယ္တကယ္မအားလို႔ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားရွိခဲ႔ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔...။ ေၾသာ္.... ေတာ္ေတာ္ၾကီးက်ယ္တဲ႔လူမႈေရးကိစၥလို႔ ဆိုၾကဦးမလားပဲ..။ တကယ္တမ္း ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုႏွစ္သက္တဲ႔သူ...။ အသိုင္းအ၀ိုင္းအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စိမ္းသူပါ...။

ဘာသာေရးဆိုလို႔..... ကိုယ္သေသခ်ာခ်ာ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္းဆြမ္းမျပတ္ေလာင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္...။ ဒါေတာင္ျပီးခဲ႔တဲ႔ပတ္က တရုတ္ႏွစ္ကူး သြားကူေနလို႔ မေလာင္းလိုက္ရပါဘူး..။ ရံုးကညီမေတြေတာ့ သစ္သီးေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္ေျပာတယ္...။ ကုိယ္မလွဴႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႔လုပ္လက္စအလုပ္ကေလး မျပတ္ေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္းလွဴေပးတဲ႔အတြက္ တကယ္၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိပါတယ္...။ ဘာသာေရးကို ေလးေလးနက္နက္လိုက္စားဖို႔ စိတ္ကူးရွိတယ္ ..။ ကိုယ့္မွာ စိတ္စြမ္းအင္တစ္ခုရွိတယ္...။ ေရွ႔ၾကိဳျဖစ္မယ့္အရာကို အိပ္မက္မက္တတ္တယ္ ျပီးရင္ အိပ္မက္ထဲကအတိုင္း အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး...။ အဲဒီစြမ္းအားတက္လာေအာင္ ဘာသာေရးကိုေသခ်ာလုပ္မွရမယ္...။ တရားထုိင္ရမယ္ က်င့္ရမယ္ေပါ့..။ ကိုယ္က ဒီေလာကီထဲက မရံုးထြက္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ့ ေ၀းဦးမယ္ထင္တယ္...။ ငယ္တုန္းက ကိုယ့္မွာေလးဖက္နာလိုမိ်ဳးအဆစ္ျမစ္ ကိုက္တာျဖစ္ဖူးတယ္...။ အဲဒါကို ကိုယ္တရားထုိင္ျပီးစိတ္နဲ႔ကုခဲ႔တာ ေပ်ာက္သြားတယ္...။ ခုမွသာ တေန႔တေန႔ထိုင္လို႔ အေညာင္းမိျပီး အဲဒီေရာဂါျပန္ျဖစ္ခ်င္ေနတာ...။ ခုေန အဲဒီတုန္းကလိုမ်ိဳး စိတ္စြမ္းအားနဲ႔ ကုလို႔ေပ်ာက္ပါဦးမလား...။

၀ါသနာတဲ႔.....။ ဘာေျပာစရာလိုေသးလဲ စာေရးတာေလ...။ ျပီးေတာ့ ခ်က္မယ္ျပဳတ္မယ္ ဒါကိုယ့္၀ါသနာပဲ။ ဒီမွာပဲကိုယ္စာေရးေတာ့မလား စာအုပ္မထုတ္ေတာ့ဘူးလားလို႔ေမးမယ္...။ တကယ္ဆို ကိုယ့္အက္ေဆးေတြကို ကိုယ့္ရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကိုယ္တိုင္ စာအုပ္ထုတ္ပါလားလို႔ ေတာင္းဆိုဖူးခဲ႔တယ္...။ ကိုယ္ထုတ္ျဖစ္မွာပါ.... တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အိန္ဂ်ယ့္အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ဖို႔ေပါ့....။

အခ်စ္ေရးတဲ႔.......။ 

ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာက မအပ္စပ္ေတာ့ပါဘူး....။

ျပီးေတာ့ ေရးစရာလဲမရွိဘူးေလ...။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းႏုႏုလွလွေလးေတြကို အခြင့္သင့္သလိုေတာ့ ေရးျဖစ္ေနဦးမွာပါ...။

ဒီေလာက္ပါပဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ရွည္သြားျပီ...။ 2014 ရဲ႔ပထမဦးဆံုးတဂ္ပို႔စ္ေလးကို တဂ္ေပးတဲ႔ ညီမေလးစႏိုးကို ေက်းဇူးအထူးပဲတင္ပါတယ္...း)  လဆန္းပိုင္းအလုပ္ေတြမ်ားမလာခင္ အျမန္ေရးလိုက္ပါတယ္...။

2014မွာ က်န္တဲ႔ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးလည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵမ်ား အေကာင္ထည္ေဖာ္လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႔...ဆုမြန္ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...။

မိုးေငြ႔

မင်းမရှိတဲ့နောက်.....

ကိုယ်တို့ မနှစ်က ဆောင်းဦးပေါက်မှာနောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ကြတုန်းက “မမ ဆံပင်ကလဲ ဘာပုံကြီးမှန်းလည်း မသိဘူး”လို့ စတပ်အထပ်လေးတွေ ပခုံးကျော်ကျော်ညှပ်ထားတဲ့ကိုယ့်ကို မင်းက မနှစ်သက်တဲ့ဟန်နဲ့ ရှုံ့မဲ့မဲ့လေးပြောခဲ့တယ်…။

အခု ကိုယ့်ဆံပင်တွေ တော်တော်ရှည်နေပြီ အိန်ဂျယ်…။ အဲကတည်းက ကိုယ်လုံးဝမညှပ်ဘဲ အရှည်ထားခဲ့တာ..။ ကိုယ့်ရဲ့ဆံနွယ်ခွေတွေ ကျောလည်ကျော်ကျော်လောက် ရှည်နေကြပြီ…။ 

ခုတော့လည်း……….. 

ကိုယ့်ဆံနွယ်တွေကို လက်ချောင်းနဲ့ခွေပြီး ဆော့ကစားမယ့်သူ မင်းမရှိ…. 

ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းထူထူတွေကို အသည်းယားလို့ လက်နဲ့တို့ကြည့် ကစားမယ့်သူ မင်းမရှိ….

ကိုယ့်မျက်တောင်ကော့ကော့တွေကို တမေ့တမော ငေးမောကြည့်မယ့်သူ မင်းမရှိ…..

ကြမ်းနေတတ်တဲ့ ကိုယ့်လက်ချောင်းတွေကို နူးညံ့သွားအောင် လက်လိမ်းခရင်မ်တွေနဲ့ စိတ်လက်ရှည်စွာ လိမ်းကျံဆုတ်နယ်ပေးမယ့်သူ မင်းမရှိ….

လမ်းလျှောက်တိုင်း ကိုယ့်ဘေးနားကနေ ကိုယ့်လက်တွေကို ဆုတ်ကိုင်အတူလျှောက်မယ့်သူ မင်းမရှိ….

ရုပ်ရှင်သွားကြည့်တဲ့အခါ ကိုယ့်ညာဖက်မှာ မှီတွယ်စရာ ပခုံးတစ်စုံမရှိ…..

ကော်ဖီဆိုင်ရောက်တဲ့အခါ ကိုယ့်ရှေ့ခုံမှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့အတူသောက်မယ့်သူ မင်းမရှိ…..

ကိုယ့်ဘေးမှာ မင်းမရှိတဲ့အခါ လောကကြီးဟာ ဘယ်လိုမှနေပျော်စရာမကောင်းခဲ့ဘူး…..။ ဒါပေမယ့်လည်း ဒီလိုပဲ လျှောက်လှမ်းရတာပါပဲလေ…ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ…….။ ကိုယ့်ဆီပြန်လာခဲ့ပါလို့ မင်းကို ကိုယ်မတမ်းတတော့ပါဘူး…..။ ကိုယ့်အတွက်နဲ့ မင်းစိတ်ပင်ပန်းစေမယ့် လုပ်ရပ်မျိုး ကိုယ်ဘယ်တော့မှ လုပ်ဖြစ်မှာမဟုတ်လို့လေ….။ 

ရပါတယ် ကိုယ်နေတတ်ပါတယ်…….။ အလွမ်းတွေ ကော်ဖီတွေ အက်ဆေးတွေက ကိုယ့်ကို တစ်သက်သာလုံးအဖော်ပြုပေးသွားကြမှာပါ  မင်းမရှိလည်းပဲလေ…….။ 

“မမက ကျွန်တော်ဘေးမှာမရှိလည်းဘဲ ဘဝကိုတစ်ယောက်တည်း ဆက်လျှောက်ဖို့သတ္တိရှိနေတာပဲ… ကျွန်တော်က လူပိုတစ်ယောက်ပါ..”ဆိုတဲ့ မင်းစကားတွေက ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကို ထွင်းဖောက်မြင်နိုင်နေပါလျက်နဲ့ ကိုယ့်ကို တမင်သက်သက်ပြောလိုက်မှန်း ကိုယ်သိပါတယ်…။ 

ကိုယ်က ဒဏ်ရာတွေကိုမှ ပွေ့ပိုက်ချင်သူလေ……။ အလွမ်းတွေကို ကော်ဖီလိုသောက်ချင်သူ….။ မျက်ရည်တွေကို စမ်းချောင်းတစ်ခုလို စီးဆင်းစေလိုသူ…..။

မင်းမရှိတဲ့နောက်……. မင်းကိုယ်ပွားလေးအဖြစ် ကိုယ့်စကားလုံးတွေကတော့ ဆက်လက်ရှင်သန်နေဆဲပါ…….။

မိုးငွေ့