ဆရာမေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႔
ႏွင္းဆီေမြ႔ယာ ဆိုတဲ႔ ၀တၱဳတို ၃၅ ပုဒ္ပါ၀င္တဲ႔ ဒီစာအုပ္ထဲက မ်က္ႏွာဖံုးေခါင္းစီးေလးျဖစ္တဲ႔
ႏွင္းဆီေမြ႔ယာကို အရမ္းႏွစ္သက္မိလို႔ ဒီ၀တၱဳေလးထဲက အေၾကာင္းအရာေလးကို
နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ခဲ႔မိတယ္…။ ဇာတ္လမ္းေလးကရိုးစင္းျပီး ရႈခင္းေလးေတြကို
မ်က္လံုးထဲေပၚလာေအာင္ ေရးျပႏိုင္ခဲ႔တဲ႔
ဆရာမရဲ႕အေရးအသားကို ဘယ္လိုမွမခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ႔ဘူး…။ ျပီးေတာ့ နဂိုကတည္းက
ရိုမန္႔အခ်စ္ဇာတ္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္ရူးသြပ္ခဲ႔သူပီပီ
ႏွင္းဆီေမြ႔ယာကိုလည္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သြားတာ မဆန္းပါဘူး…။
ဇာတ္လမ္းအစက
မ်က္လံုးကြယ္ေနတဲ႔ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေကာင္ေလးကို စာသင္ေပးဖို႔ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔
ဆရာမေလးနဲ႔စတာပါ…။ တကယ္ေတာ့ ဆရာမက မ်က္မျမင္စာကိုသင္တတ္တဲ႔
သူတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး..။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မ်က္စိမျမင္ခဲ႔တဲ႔ ညီညီဆိုတဲ႔
ေကာင္ေလးကို ပံုျပင္ေျပာျပတဲ႔အခါ အစပိုင္းမွာေတာ္ေတာ္ေလးအခက္ေတြ႔ခဲ႔ပါတယ္…။
သူေျပာတဲ႔ သာမန္ပံုျပင္ေလးထဲက ပုံသ႑ာန္ေတြ အေရာင္အဆင္းေတြကို ညီညီက
ဘယ္လိုမွနားမလည္လို႔ပါပဲ…။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာမဟာ ညီညီနားလည္ေအာင္ ၀တၱဳဖတ္ျပရမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ျပင္ဆင္ျပီးဖတ္ျပရတယ္…။ ႏူးညံ့ျခင္း၊ ၾကမ္းျခင္း၊ ေမႊးျခင္း၊ နံျခင္း၊ အသံသာျခင္း၊
မသာျခင္းတို႔နဲ႔ ပံု၀တၳဳေတြကို တန္ဆာဆင္ရတယ္…။ ဥၾသသံၾကားရင္
ေႏြးဦးေပါက္ခ်ိန္ေရာက္ျပီဆိုတာ ညီညီ သေဘာေပါက္လာတယ္…။ အရင္ကလို ညီညီ့ဦးေႏွာက္ေတြ ေသြ႔ေျခာက္ျပီး
ဟင္းလင္းျဖစ္မေနေတာ့ဘဲ ပန္းပြင့္ေတြ ရနံ႔ေတြ စမ္းေခ်ာင္း ေတာအုပ္ ငွက္ကေလးေတြ
အသံနဲ႔ စိုေျပရႊင္လန္းလာခဲ႔တယ္…။ ေနာက္ႏွစ္ေဆာင္းဦးေပါက္ရင္လည္း
ကရမက္နံ႔ေလးေတြရတာနဲ႔ သူကမွတ္မိေနတတ္ျပီ..။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမရဲ႔
သင္ၾကားမႈေအာက္မွာေနခဲ႔ရတဲ႔ ညီညီ အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေရာက္ေတာ့… သူကိုယ္တိုင္ႏႈတ္ကေရးတဲ႔
၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို တစ္ေန႔မွာ ဆရာမကလိုက္ေရးျပီး ညီညီ မိသားစုမ်ားကို ဖတ္ျပရပါတယ္…။
အဲဒီ၀တၱဳေလးကိုပဲ ကၽြန္မေရးျပခ်င္တာပါ….။ အစအဆံုးကိုေတာ့
စာအုပ္ေလး၀ယ္ဖတ္လိုက္ပါေနာ္…း)
@@@@
ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ခရီးလမ္းစဥ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး…။ ဘယ္မွာဘာရွိတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့
ဘယ္ကိုမွလည္းမသြားခ်င္ဘူး..။
ကၽြန္ေတာ့္အနီးမွာ
ေရစီးသံေတြ ၾကားေနရေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ
ေသခ်ာသိပါတယ္..။ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ခုရဲ႔ပင္စည္ကို မီွေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေပၚ
သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြက်ေနတယ္..။ ေလကလည္း ခပ္ေျဖးေျဖး တုိက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသားေတြဟာ
ေအးေနတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္
ေျခသံတစ္ခုကိုၾကားရတယ္..။ ေလထဲမွာလည္း ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔ဟာ ဆုပ္ၾကဲလိုက္သလို
တစ္ျပိဳင္နက္ ေမႊးလာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေအးသြားတာပဲ။ အေမႊးနံ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ
ရႊင္လာေအာင္ လုပ္ေပးတယ္..။ ေျခသံရွင္ဟာ ဒီႏွင္းဆီနံ႔ကို ယူလာတယ္ထင္ပါရဲ႔…။
“ကၽြန္ေတာ့္နားကိုလာေနတယ္
ဘယ္သူပါလဲဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ရင္ပဲ
အသံတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ့္အနားကေပးလာတယ္..။ သူ႕႔အသံက ဥၾသငွက္သံထက္သာယာပါတယ္ဗ်ာ..။
ေအးျပီးေတာ့ အသံဟာႏြဲ႔လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေမာလိႈက္သြားတာပဲ..။
“ကၽြန္မ
မႏွင္းဆီပါ..”
“မႏွင္းဆီ အင္း
ႏွင္းဆီ ရနံ႔ေတြကလည္း သိပ္ေမႊးတာပဲ”
“ဟုတ္တယ္
ကၽြန္မရဲ႔ တဘက္က ႏွင္းဆီပြင့္ရ႔ဲ ပြင့္ဖတ္ေတြကို ဆက္ျပီး ခ်ဳပ္ထားတာေပါ့..။
ရွင္တစ္ေယာက္တည္းဘာလုပ္ေနတာလဲ မိုးခ်ဳပ္လွျပီ”
“မိုးခ်ဳပ္တာကိုေတာ့
မေျပာပါနဲ႔ကြယ္.. ကိုယ့္ေလာကမွာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ မိုးလင္းတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး..”
သူ႔အသံဟာ
တိတ္သြားျပီး အသက္ရွႈသံျပင္းျပင္းကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရျပန္တယ္…။
“ရွင္က
မ်က္စိမျမင္ပဲကိုး ဒီမွာပဲေနရစ္မွာလား”
“ ကၽြန္ေတာ္က
ဘယ္ကုိသြားရမွာလဲ”
“လိုက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့
စမ္းေခ်ာင္ကို ျဖတ္ျပီး ဟိုေတာအုပ္ဘက္ကို ကၽြန္မသြားမလုိ႔ အတူလိုက္ႏိုင္ပါတယ္..”
“အတူ”
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ
သိပ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အသံကိုႏွစ္သက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္က အေမႊးနံ႔မွာလည္း
ၾကည္ႏူးမိတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုး သတိျပဳမိတာကေတာ့ သူ႔ေနာက္ကုိ
သိပ္လိုက္ခ်င္တာပဲ..။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုတြဲေခၚရင္ေတာ့
ခင္ဗ်ားေနာက္ကိုလိုက္ပါရေစ..”
“လာပါေလ ကၽြန္မ
တြဲေခၚပါ့မယ္”
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို
လာထိတဲ႔ အေတြ႔ကျဖင့္ ႏူးည့ံလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လိႈင္းခတ္သြားတာပဲ။
ပန္းပြင့္ဖတ္ထက္ႏူးည့ံပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္သူေခၚရာကို
လိုက္ရင္း ေျခေထာက္နဲ႔ ေရနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခါ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ျဖတ္ေနျပီဆိုတာ
သိပါတယ္…။ ေခ်ာင္းဟုိဖက္ကို ေရာက္ျပီး ေလွ်ာက္လာိုက္တာ ေရစီးသံေတြ မၾကားရေတာ့ဘူး။
အေ၀းကေန သစ္ရြက္ကိုေလတိုးသံေတြၾကားရေတာ့ ေတာအုပ္က တျဖည္းျဖည္းနီးလာျပီလို႔
သိပါတယ္။
“မင္းတို႔အိမ္
ေရာက္ျပီလားကြယ္”
“ကၽြန္မမွာ
အိမ္မရွိဘူး ဒီေတာစပ္မွာေနတယ္”
“မင္းမွာ
အိမ္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အိမ္ဆိုတာဘာမွန္းလည္းမသိဘူး”လို႔ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတယ္…။
“ရွင္ေမာရင္
ဒီမွာနားဦးေပါ့ ေတာစပ္လည္းေရာက္ျပီ”
ကၽြန္ေတာ္ေျမၾကီးေပၚမွာ
ခဏထိုင္ေနတုန္း လက္ထဲကို ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးေရာက္လာတယ္။ သူေပးတာပဲ ထင္ပါရဲ႔။ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ႔ အရသာဟာ အေမေပးထာတက္
ေကာင္းပါကလားလို႔ စိတ္ထဲမွာထင္မိတယ္..။ သူ႔ေျခသံကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ
ၾကားေနရတာပဲ…။
“ကၽြန္မ တဘက္ကို
ခင္းေပးမယ္ ဒီအေပၚမွာ ရွင္အိပ္ေနာ္”
သူဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ကိုတြဲေခၚျပီး အိပ္ခိုင္းတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္လွဲလိုက္ေတာ့ သူ႔တဘက္ေလးဟာ
ပန္းေမြ႔ယာေလးျဖစ္သြားတယ္..။ ေလကလည္း ေအး ပန္းရနံ႔ကေလည္းေမႊး ႏူးည့ံနဲ႔ စိတ္ဟာ
သိပ္ျပီး သာယာတာပဲ…။
ဘုရား….ဘုရား
သူ႔ေျခသံကို ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ မၾကားရေတာ့ဘူး… သူဘယ္ေရာက္သြားတာပါလိမ္႔..။
ပန္းဖတ္ေလးေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔
ေမြ႔ယာကလည္း ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္..။ ဆူးေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသားကို စူးလာတယ္..။
ႏွင္းဆီရဲ႔ သတၱိကို ျပဳၾကပါပေကာလား…။ ေမႊးတယ္ ႏူးည့ံတယ္ ဆူးလည္းရွိတယ္ အမယ္ေလး
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေနရာကိုမွေရြ႔လို႔မရဘူး…။ ဟာ ဆူးေတြစူးလားတယ္…။
“မႏွင္းဆီ
မႏွင္းဆီ”
ကၽြန္ေတာ္အသံကုန္ဟစ္ေပမယ့္
သူ႔အသံဟာ မၾကားရေတာ့ဘူး…။ ေတာဘက္က ျပန္လာတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသံၾကီးကိုသာ
ျပန္ၾကားရတယ္…။ ေလေတြကလည္းတိုက္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ လြင့္သြားမတတ္ပဲ..။
ေအးလာလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူလာေခၚပါ့မလဲ..။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွကိုလည္းမသြားတတ္ဘူး။
ခုမွကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုလြမ္းတယ္…။ အေမ့ကိုသတိရတယ္…။ ရင္ထဲမွာလည္းေမာလာတယ္…။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚတဲ႔
သစ္ပင္ရင္းမွာပဲ ထားခဲ႔ပါေတာ့”
ကၽြန္ေတာ္ဟစ္ေအာ္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သစ္ပင္ေတြ ေလတိုးသံေတြကလြဲလို႔ သည့္ျပင္ ဘာအသံမွာ မၾကားရေတာ့ဘူး….
@@@@
ႏွင္းဆီေမြ႔ယာ
၀တၱဳထဲက မ်က္မျမင္ညီညီႏႈတ္နဲ႔ေရးတဲ႔ ၀တၱဳေလးက ဒါပါပဲ….။
ႏွင္းဆီေမ႔ြယာ
၀တၱဳေလးဖတ္ျပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ႏွင္းဆီနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အက္ေဆးေလးေတြ ေရးဖို႔
အိုင္ဒီယာရလာခဲ႔တယ္…။ ကၽြန္မရဲ႔ ႏွင္းဆီအက္ေဆးေလးေတြကို
ေမွ်ာ္လင့္ဖတ္ရႈအားေပးပါဦးလို႔ေျပာပါရေစ….။
မိုးေငြ႔
2 comments:
မိုးေငြ႔ေရးတာနဲ႔တင္ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္လာျပီ
ဖတ္ဖို႔ အားခဲလ်က္ပါ မမိုး...
ခ်စ္တဲ့
သဒၶါ
Post a Comment