ဂူဂယ္ကယူထားတာ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ပံုနာမည္ေလးကလဲ choosing your rose တဲ႔
အဲဒီညက…. သူကိုေစာင့္ေနရလို႔ က်မစူစူေအာင့္ေအာင့္နဲ႔အုတ္ခံုနိမ္႔နိမ္႔ေလးမွာထိုင္ေနခဲ႔တာ…..။ ဘုရားဖူးလာတဲ႔ သူေတြတိုင္းက က်မေရွ႔ကျဖတ္ျဖတ္သြားျပီး ၾကည့္သြားၾကတယ္…။ က်မဘာပံုေပါက္ေနလို႔လဲ ဒီလိုပဲ က်မေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ႔သူေတြျဖင့္အမ်ားၾကီးကို….။ က်မဆီကို အရိပ္တစ္ခုနီးကပ္လာေနျပီဆိုတာ က်မမၾကည့္ေပမယ့္ ျမင္ကြင္းရဲ႔ ဘယ္ဖက္ေဒါင့္ကေန တရိပ္ရိပ္နဲ႔နီးကပ္လာေနတာကို ခံစားသိရွိေနရတယ္…။
“ကိုယ့္ကိုေစာင့္ရတာၾကာလို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာမဟုတ္လား ဟိုးး အေ၀းကတည္းကျမင္ေနရတယ္ ႏႈတ္ခမ္းစူေနတာ…”
ေစာေစာက လည္ပင္းမွာ တစ္ေနတဲ႔ ေဒါသခါးခါးေတြကို ျမိဳခ်ပစ္ရင္း က်မအေရွ႔ဘယ္ဖက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ႔သူ႔ အက်ီၤလက္ရွည္အဖ်ားကို ဆြဲျပီးထလိုက္တယ္….။ သူက က်မကို ျပဳံးစစနဲ႔ၾကည့္ေနတုန္း…..။
မျပည့္ေသးတဲ႔လက တိမ္တိုက္ၾကားကေနအလင္းေရာင္ကို ထုိးေဖာက္လင္းေနတယ္….။ ၾကယ္ကေလးေတြကို က်မမရွာမိေတာ့ဘူး….။
က်မဘုရားရိွခိုးေတာ့ သူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထုိင္ေစာင့္ေပးတယ္……။
အဲဒီညရဲ႔ လေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္က က်မတို႔ ညစာအတူစားတဲ႔ စာပြဲေလးဆီကိုေတာ့ မီးေမာင္းေလးတစ္ခုလို သိသိသာသာျဖာက်ေနခဲ႔တယ္…..။ ဆိုင္ရဲ႔ အျပင္ေဒါင့္ဆံုးစားပြဲကေလးေဘးမွာ အလွစိုက္၀ါးပင္ေလးေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ၀ါးရြက္ေတြၾကားက ျဖာဆင္းက်လာတဲ႔ လေရာင္က သူ႔လက္ေပၚမွာတည့္တည့္ပဲ…..။
သူနဲ႔အတူရွိေနခ်ိန္မွာ ပလက္ေဖာင္းေပၚကလမ္းသြားလမ္းလာေတြ လမ္းမေပၚကကားသံေတြကအစ အသံေတြ တိုးလ် အရုပ္ေတြမွိန္ေဖ်ာ့သြားၾကျပီး… က်မျမင္ကြင္းအာရံုထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ထင္ရွားၾကည္လင္စြာေပၚလြင္ေနတယ္….။
က်မတို႔စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခဲ႔ၾကတယ္….။ ဒီကမၻာမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဆံုေတြခ်ိန္မွာ အနာဂတ္အေၾကာင္း မေျပာသူေတြ မရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္….။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အနာဂတ္အေၾကာင္းကို မေျပာၾကဘူး….။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အနာဂတ္ဆိုတာ မရွိလို႔ပဲျဖစ္တယ္…။
ေျမာက္ျပန္ေလအေ၀ွ႔မွာ ဖြာလန္က်ဲသြားတဲ႔ သူ႔ဆံပင္ေတြကို က်မသပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္..။ က်မအေတြးကိုပဲသူသိသြားလို႔လားမသိ မ်က္ႏွာတျခမ္းအုပ္သြားတဲ႔ က်မဆံႏြယ္ေတြကိုသာသူ သပ္သင္ေပးလိုက္တယ္….။
ဒီလုိနဲ႔ က်မတို႔စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ “လူျဖစ္ရတာ ဒုကၡတစ္ခုပါ က်မေတာ့ လူမျဖစ္ခ်င္ပါဘူးလို႔” ညည္းလိုက္မိေတာ့ သူက ဒါျဖင့္ လူမျဖစ္ခ်င္ရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ တိရစာၦန္ထဲမွာဆို ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဆင္လား က်ားလား ငွက္ကေလးလား တဲ႔…။ က်မက တိရစာၦန္ေတာ့မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး… ပန္းပဲျဖစ္ခ်င္တာလို႔ေျဖေတာ့…။
ကဲ…ဘာပန္းျဖစ္ခ်င္တာလဲ တဲ႔…။
“ႏွင္းဆီပန္း”လို႔… က်မေျဖလိုက္တယ္…။
“တကယ္” … သူအံ့ၾသသြားပံုပါပဲ…။
“တကယ္ေပါ့ ႏွင္းဆီပန္းေလး တစ္ပြင့္ျဖစ္ခ်င္တယ္”
လေရာင္ေအာက္မွာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြေတာက္ပလာျပီး တေျဖးေျဖးျပဳံးလာတယ္…။
“ ဘာအေရာင္ႏွင္းဆီပန္းျဖစ္ခ်င္လဲ” လို႔ သူကဆက္ေမးတယ္….။ ၾကည့္စမ္း က်မျဖစ္ခ်င္တာကို သူကတကယ္စိတ္၀င္တစားျဖစ္ပံုမ်ား…။
“ပန္းႏုေရာင္”…
“တကယ္ေျပာေနတာလား” လို႔သူကေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးတယ္…။
က်မေခါင္းသာ ညိတ္ျပလိုက္မိတယ္….။ ဟုတ္တယ္ က်မႏွင္းဆီပန္းေတြထဲမွာ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို အခ်စ္ဆံုး..။ သူက ကိုယ္ကိုကိုင္းျပီး က်မေရွ႔နားကို တုိးတိုးကေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္…။
“ဒါျဖင့္ မင္း..ဆႏၵျပည့္ေအာင္ ကိုယ္ကူညီႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္” တဲ႔….။
သူေနာက္ေနတယ္လို႔ပဲထင္ရေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေနာက္ေျပာင္လိုတဲ႔ အမူအရာမ်ိဳးမေတြ႔ရ…။ ေႏြးေထြးတဲ႔ အျပံဳးသာေတြ႔ရတယ္…။ ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ …
“တျခားႏွင္းဆီပန္းအေရာင္ေတြျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေလးျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ကို္ယ္တာ၀န္ယူပါတယ္” တဲ႔…။
“တကယ္ေျပာေနတာလား…ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ခြင့္ရွိမွာလဲဟင္”
“ဒီညပဲ ဟုတ္တယ္ ဒီညမွာပဲ မင္း ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီျဖစ္ခြင့္ရမယ္”
“မင္းတျခားမွာ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီျဖစ္ခြင့္မရဘူး ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ျဖစ္ခြင့္ရွိတယ္ ၾကားလား..ဒါေၾကာင့္ မင္းကိုယ့္အိမ္ကိုလိုက္ခဲ႔ရမယ္” …။
အဲဒါဘာအဓိပါယ္ပါလိမ္႔…။ က်မရင္ထဲ ေႏြးခနဲတုန္ရီလႈပ္ရွားသြားတယ္…။ သူကမ္းေပးတဲ႔လက္ကို အားကိုးတၾကီးဆုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္သဲ႔သဲ႔ျပံဳးေနမိတယ္…။
သူ႔အခန္းက သိပ္မက်ယ္လွပါဘူး….။ ပရိေဘာဂပစၥည္းသိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိ…. ။ အိပ္ခန္းဖြဲ႔ထားတဲ႔နံရံျဖဴျဖဴတစ္ခုဆီကို သူေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္…။ ေနာက္ေတာ့ သူက မီးကိုမွိန္ေဖ်ာ့ခ်လိုက္တယ္…….။ ပရိုဂ်က္တာစက္ကေလးကေန အလင္းတန္းက နံရံျဖဴျဖဴေပၚကိုက်သြားတယ္…။
အိုးးး ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီပန္းခင္းၾကီး လွလိုက္တာ……။ က်မတစ္သက္မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီခင္းၾကီးကို မျမင္ဖူးခဲ႔တာေသခ်ာပါတယ္….။ တကယ္ကိုယ္တိုင္ ႏွင္းဆီဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲ ကို ေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္…..။
ေမႊးပ်ံ႔ထံုသင္းတဲ႔ ႏွင္းဆီရနံ႔ေလးေတြကိုေတာင္ရလာသလိုလို…။
ၾကည့္ပါဦး လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ပ်ံ၀ဲလာျပီ……။ အေတာင္ပံမွာအ၀ါေဖ်ာ့နဲ႔အနက္စပ္က်ားေလး….။
“ပန္းခင္းေလးဆီကိုေတာ့ ေရာက္ပါျပီ မင္းကဘယ္ပန္းပြင့္ကေလးလဲ” သူက က်မေဘးကေန အဲလိုေမးလိုက္ေတာ့မွ ဟုတ္ပါရဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီေလးျဖစ္ေနတဲ႔ က်မက ဘယ္မွာလဲ… က်မႏွင္းဆီအဖူး အငံု အပြင့္ေတြၾကားထဲကိုယ့္ကိုယ္ကုိရွွာၾကည့္လုိက္တယ္…။
ေဟာ…ေတြ႔ျပီ….ဟို…အပြင့္ၾကီးၾကီးႏွင္းဆီရဲ႔ အေနာက္က ဖူးပြင့္ခါနီးပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီေလး……။
က်မ သူ႔ကိုလက္ညိဳးထုိးျပလိုက္တယ္……။ တဆက္တည္းမွာပဲ ေစာေစာက လိပ္ျပာကေလး ဘယ္အပြင့္မွာ နားမလဲလို႔ စိတ္၀င္တစားၾကည့္လိုက္တယ္….။ ၾကည့္စမ္း သူက လည္တယ္ အၾကီးဆံုးနဲ႔အလွဆံုးႏွင္းဆီပန္းေပၚမွာ နားလိုက္တယ္……။
က်မသိခ်င္စိတ္နဲ႔….
“အဲဒီလိပ္ျပာေလးက ခုနကေရြးထားတဲ႔အပြင့္ေလးေပၚကိုနားမွာလားဟင္… ဒါရွင္ကိုယ္တိုင္သြားရိုက္ထားတာဆိုေတာ့ နားမနား ရွင္ၾကိဳသိေနမွာေပါ့”
“ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး..”
“ဟင္…”
က်မ နည္းနည္း စိတ္ကထိကေအာက္ျဖစ္သြားတယ္..။ လိပ္ျပာေလးကိုလဲ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္…။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ရဲ႔ အေတာင္ပံဟာ ဒီေလာက္ခမ္းနားစြာ ၾကည့္ေကာင္းေနလိမ္႔မယ္လို႔ ဟိုတုန္းက က်မဘာေၾကာင့္ သတိမထားခဲ႔မိပါလိမ္႔…။ အဲဒီအေတာင္ပံေတြရဲ႔ ထိတို႔လႈပ္ခတ္မႈကို မခံစားရရင္ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႔ အလွဟာ ဘယ္လိုမ်ား အဓိပါယ္ရွိႏိုင္ပါ့မလဲ…။
“မင္းက လာေစခ်င္လို႔လား”
က်မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္…။ သူရယ္ေမာလိုက္မယ္လို႔ က်မထင္ခဲ႔ေပမယ့္ သူ႔ရယ္သံကိုမၾကားရဘူး..။ သူျပံဳးေနလိမ္႔မလားမသိ..။
“မင္းလာေစခ်င္ရင္ သူလာမွာေပါ့”
ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားကြယ္…။ သူ႔မွာ ေရြးစရာပန္းေတြ အလွဆံုးပန္းေတြမွအမ်ားၾကီး။ က်မရုတ္တရက္၀မ္းနည္း အားငယ္မိသြားတယ္…။ သူခံစားမိသြားေလမလား…။ က်မ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ လိပ္ျပာကေလးက က်မဆီကိုတကယ္ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္…။ က်မေပ်ာ္သြားသလား…။ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာထက္ ရန္ခုန္စြာ မိန္းေမာသြားတာပါ…။
သူကိုယ္တိုင္ရိုက္ယူထားတဲ႔ပန္းခင္းေလးကို ၾကည့္အျပီးမွာ…က်မကို သူလိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္…။ က်မလက္ေကာက္၀တ္ကနာရီကိုတခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္….။ မိုးခ်ဳပ္လွျပီ က်မအိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္…..။
“ကိုယ္ျပန္ပို႔ေပးပါ့မယ္”
သူက်မထိုင္တဲ႔ ၾကိမ္ခံု၀ိုင္းေလးေရွ႔မွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္။ က်မလက္ထဲက ဖန္ခြက္အလြတ္ကေလးကို ယူျပီး အေနာက္ဖက္စားပြဲ၀ိုင္းေပၚကိုလွမ္းတင္လိုက္တယ္...။ သူမ်က္ႏွာနဲ႔ က်မနီးနီးကပ္ကပ္ေလးျဖစ္သြားတယ္....။ က်မမ်က္လံုးတည့္တည့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔သူ႔အၾကည့္ထဲမွ ဆဲြငင္မႈတစ္ခုခုေပ်ာ္၀င္ေနတယ္….။
“မင္းမ်က္လံုးေတြက သိပ္အင္အားၾကီးတာပဲ.. အဲဒီမ်က္လံုးေတြ အနည္ထုိင္ျပီး ၾကည္လင္ေနျပီးသား ေရျပင္တစ္ခုကို ဂယက္ထျပီး ေနာက္က်ိသြားေအာင္ ေမႊေႏွာက္ပစ္ႏိုင္တယ္…၊ ျငိမ္ေနတဲ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို လႈပ္ခတ္သြားေအာင္ ခါယမ္းပစ္ႏိုင္တယ္.. အဲဒါမင္းသိရဲ႔လားဟင္”
က်မတစ္ခ်က္ရယ္ျပီး ကိုယ္ကိုက်ံဳ႔ပစ္လိုက္မိတယ္…။
“ဒါဆို မၾကည့္နဲ႔ေတာ့ေပါ့”
“မရေတာ့ဘူးေလ…ေနာက္က်သြားျပီ”
သူ႔အျပဳံးက မေသမသပ္ တစ္ခုခုစြန္းထင္ေနသလိုလို….။ က်မ သူ႔ရင္ဘတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာတြန္းလိုက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚသူထိုင္လ်က္ေလးျဖစ္သြားတယ္...။ က်မတံခါး၀ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့တယ္…။
လက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စီးလာတဲ႔ ကားကေလးေနာက္ကေန မျမင္ရေပမယ့္ တရိပ္ရိပ္ထပ္က်ပ္လိုက္ပါလာခဲ႔တယ္…..။
က်မကို သူအိမ္ေရွ႔ထိလိုက္ပို႔ခဲ႔တယ္…။ ေဆာင္းညကတိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလို႔….အိမ္ေရွ႔ခ်ံဳပင္ကေလးက အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေတြ ပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္ေနၾကတယ္….။
ဂြတ္ႏိုက္... ဒီညေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္....။
မိုးေငြ႔
၀န္ခံခ်က္။ ။ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႔ “ခ်စ္သူေရးေသာကၽြန္မ၏ည” စာအုပ္ကိုျပန္ဖတ္ျပီး က်မစိတ္ကူးေလးနဲ႔ ရီမစ္လုပ္ျပီးေရးထားပါတယ္....။
