အောက်တိုဘာဇာပဝါ.....

ဒီေန႔မနက္ေနေရာင္ဟာ ခါတိုင္းလို ပူျပင္းရွတမေနဘဲ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပါးပါးလႊင့္လႊင့္နဲ႔ ေလေအးၾကားမွာ ယိမ္းထိုးကခုန္ေနေလရဲ႔....။ ဒါဟာ မိုးကုန္ခါနီး ေဆာင္းဦးကို ကူးဖို႔ လကၡဏာမ်ားလား......။ အခါတိုင္း ဒီလမ္းၾကားေလးဆီကို ေလွ်ာက္လာတာနဲ႔ နဖူးမွာ ေခၽြးစို႔ေနေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ေလေအးနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းေနတယ္...။

မင္းဘယ္ဆီမွာလဲ အိန္ဂ်ယ္.........လို႔  မင္းကိုမတျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ... ရက္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေရာေပါ့...။ မင္းကို အားလံုးေမ့ေပ်ာက္ကုန္ၾကျပီလားလို႔ ကိုယ္စိုးရိမ္တၾကီးရွိလိုက္ရတာ... သူတို႔ေတြက မင္းကို မေမ့ၾကေသးဘူးတဲ႔..။

မင္းကေတာ့ တိတ္တဆိတ္စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔လာျပီး ကိုယ့္ကို စိတ္ထဲကေန
“ဒီတစ္ခါလဲ အိန္ဂ်ယ္ေသသြားျပီေနာ္”လို႔ ရြတ္ဆိုသြားခဲ႔ဦးမလားပဲ...။

မင္းသိလား ဒီမနက္ ကိုယ္အဲဒီလမ္းၾကားေလးထဲကျဖတ္လာေတာ့ ေနေရာင္ေတြက လဲပင္ရြက္ၾကားထဲကေန ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကားထိုးေတာ့ မင္းကို သတိရျပန္တယ္...။ မင္းနဲ႔အတူ ဒီလမ္းထဲကိုေလွ်ာက္ဖူးခဲ႔ၾကတုန္းက ေနေရာင္အစားလေရာင္ေတြျဖစ္ခဲ႔တာေပါ့...။

အိန္ဂ်ယ္..မင္းေရာ ခုဘယ္ေတြေရာက္လို႔ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ...။ ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာသိမ္းထားတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ပံုနဲ႔ မင္းနံပါတ္ကို တေလာက ဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္ေနေသးတယ္...။ ခု ကိုယ္မင္းဆီကို ဖုန္းေခၚရင္ မင္းကိုယ့္ကိုေတာင္ မွတ္မိေနေသးပ့ါမလား.....။ ရက္ေပါင္း တစ္ေထာင့္သံုးရာရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ျပီပဲ....။

မင္းကေတာ့ ကိုယ့္ဆီမွာ အျမဲတမ္းေပ်ာက္ျပယ္သြားျခင္းမရွိတဲ႔....... အိန္ဂ်ယ္တစ္ပါး...။

ေအာက္တိုဘာဟာ ဇာပ၀ါပါေလး လစ္ဟဖြင့္ျပီးၾကိဳဆိုေနျပီ...။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မင္းကိုယ့္ကို ထားသြားခဲ႔တဲ႔ ႏို၀င္ဘာ....ျပီးေတာ့ မင္းအတြက္ ခ်ိဳျမိန္တဲ႔စကားလံုးေတြနဲ႔လက္ေဆာင္ေပးဦးမယ့္ ဒီဇင္ဘာေရာက္လာၾကေတာ့မွာ.......။

ႏွစ္လရာသီေတြအလီလီေျပာင္း ကိုယ္ကေတာ့မေျပာင္းမလဲ မင္းကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ဆဲေပါ့ အိန္ဂ်ယ္..။


မိုးေငြ႔