မိုးကေတာ့
သူ႔၀တၱရားအတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆးကို ရြာေနလိုက္တာ မနက္ကတည္းကေန ညေနထိပါပဲ…။
သည္းသည္းမဲမဲမဟုတ္ေပမယ့္ ရြာေနတဲ႔အခ်ိန္ၾကာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းလမ္းေပၚမွာ
ေရေတြလွ်ံတဲ႔ေနရာ လွ်ံေပါ့…။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြဆို ေရေတာင္ၾကီးတယ္တဲ႔…။ အိမ္ေရာက္ခါနီး
လမ္းေလးထဲကို ခ်ိဳးေကြ႔ ၀င္လိုက္ရင္ဆိုပဲ… ကိုယ့္လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းေလးကို
ဆြဲယူလိုက္တာခံရေတာ့ ထစ္ခနဲျဖစ္သြားတဲ႔စိတ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္တာ…။
“မမကို
ကၽြန္ေတာ္ဒီလမ္းကေစာင့္ေနတာ သံုးရက္ရွိျပီ ခုမွပဲေတြ႔ရေတာ့တယ္”…
ကိုယ္မင္းကို ဘာေျပာရမွန္းမသိ
စကၠန္႔ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ျပန္ျပီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္….။
“ဘာ..ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ
…လာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ ေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္..” ဆိုျပီး မင္းကထီးကိုင္ထားတဲ႔လက္နဲ႔
ျခင္းေတာင္းကိုပါကိုင္ျပီး က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုယ့္လက္ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္…။
မင္းလက္ေတြက မိုးေရေတြစိုရႊဲလို႔…။
အို….
ကိုယ္အိပ္မက္မက္ေနတာလား…။ တကယ္… အိပ္မက္ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္…။
ေကာ္ဖီဆိုင္ကလမ္းမၾကီးဖက္မွာမို႔လို႔
ကိုယ္တို႔ လမ္းေလးထဲကိုမ၀င္ေတာ့ဘဲ လာရာလမ္းဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကတယ္…။
မင္းက
ကိုယ္မိုးေရမစိုေအာင္ ထီးကို ကိုယ့္ဖက္ငဲ႔ျပီးေစာင္းေပးလို႔ မင္းပခံုးတစ္ဖက္
မိုးေတြစိုကုန္တယ္…။ မိုးထဲမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔မင္းကို လက္တြဲျပီး ထီးတစ္ခုထဲေအာက္မွာ အတူလမ္းေလွ်ာက္ရလိမ့္မယ္လို႔
အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးခဲ႔ဘူး ကိုယ္ျဖင့္ေပ်ာ္လိုက္တာ…။ မိုးထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ္တို႔ ဘာစကားမွ
မေျပာျဖစ္ၾကဘူး…။ မင္း …ဘာေတြေတြးေနမလဲ ကိုယ္မသိေပမယ့္… ကိုယ္ကေတာ့
အိပ္မက္ေယာင္ေနသူ တစ္ေယာက္လို ခုအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔
စိတ္ထဲၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ ၾကိတ္ျပီး ဆုေတာင္းေနတာ ေကာ္ဖီဆိုင္မေရာက္မခ်င္းပါပဲ…။
ေတာ္ေသးတယ္
ေကာ္ဖီဆိုင္္ေလးမွာ ခံုလြတ္ေတြရွိေနေသးလို႔…။ ကိုယ္တို႔ေနရာယူလိုက္ေတာ့ မင္းက
အေမရီကန္ႏိုအပူ ႏွစ္ခြက္နဲ႔ ခ်ိစ္ကိတ္မွာလိုက္တယ္…။ ခုခ်ိန္ထိမယံုႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ႔
ကိုယ့္ကိုမင္းက ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးရယ္ေနတယ္…။ မင္းအျပံဳးေတြက ခုခ်ိန္ထိ
ကိုယ့္ကို လတ္ဆတ္ေစျမဲပဲ သိလား..။ မင္းပါးျပင္ေပၚက ယွက္ႏြယ္ေနၾကတဲ႔
ခရမ္းေရာင္အစိမ္းေရာင္ေသြးေၾကာေလးေတြကို ကိုယ္လက္ညိဳးနဲ႔တို႔ၾကည့္လိုက္တယ္…။
မင္းအသားကို ထိလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ဒါအိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား အိန္ဂ်ယ္…။ မင္းက
ကိုယ့္လက္ကိုဆြဲယူဆုတ္ကိုင္လိုက္တယ္…။ ေစာေစာက မိုးစိုေနေပမယ့္ မင္းလက္ဖ၀ါးေတြက
ေႏြးေထြးလိုက္တာ…။
“အိပ္မက္ဆိုရင္
ကိုယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမႏိုးထခ်င္ေတာ့ဘူး…အိန္ဂ်ယ္… မင္းကိုယ့္အနားကေန ထပ္ျပီး
ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို ကိုယ္ေသမေလာက္ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ မင္းသိလား…”
ကိုယ့္အသံေတြ
တိုးလ်အက္ရွစြာထြက္လာခဲ႔တယ္…။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔
မိုးမတိတ္မခ်င္း ဒီမွာထိုင္ၾကမယ္…ေအးေဆးစကားေျပာၾကမယ္ေနာ္… မမနဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္တာ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေနျပီလဲ….”တဲ႔ ။
ကိုယ့္ကို
စိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ မတိုမရွည္မ်က္ေတာင္နက္နက္စိပ္စိပ္ေတြနဲ႔၀န္းရံထားတဲ႔ မင္းမ်က္၀န္းေတြက
တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ရႊန္းလက္ေတာက္ပလို႔….။ မင္းႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြက အခါတိုင္းလိုရႊန္းစိုနီရဲမေနဘဲ
မွိန္ေဖ်ာ့ေနၾကတယ္…။ မိုးစိုလို႔မင္းသိပ္ေအးေနလား အိန္ဂ်ယ္…။ ဒါေပမယ့္လည္း
မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြ ေႏြးေထြးသြားဖို႔ ကိုယ္ကစျပီး လုပ္ေပးပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး…။
အေငြ႔ေထာင္းေထာင္းထတဲ႔
ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ ကိုယ္တို႔ေရွ႔ကိုေရာက္လာတယ္…။ မင္းက ကိုယ့္ေကာ္ဖီခြက္ထဲကို သၾကားညိဳႏွစ္ခဲထည့္ျပီး
ႏို႔နဲ႔ေရာေမႊလိုက္တယ္…။ ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ခါးဆိမ္႔အရသာကို မင္းမေမ့ေသးဘူးပဲ…။ …
ေကာ္ဖီေငြ႔ေတြက ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ၀ိုး၀ါးကြယ္လိုက္ၾကတယ္…။ ဟင့္အင္း ခုခိ်န္မွာ
မင္းကို ကိုယ္မ်က္ေစ့ေအာက္ကေတာင္ အေပ်ာက္မခံႏိုင္ပါဘူး…။
ေကာ္ဖီခြက္ကို
ကိုင္ျပီးေသာက္ေနတဲ႔မင္းကို ဘာလို႔လဲမသိ ေကာဖီေငြ႔ေတြက ခပ္ပါးပါး ကြယ္ရာကေနျပီး…
တေျဖးေျဖးေမွာင္မိုက္ပိန္းပိတ္လာၾကတယ္…။ အိန္ဂ်ယ့္ကို
ကိုယ္ေယာင္မေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါနဲ႔ … ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္…။ ကိုယ့္အနားကေန ထပ္ျပီး
ေပ်ာက္ကြယ္မသြားပါနဲ႔…။
“အိန္ဂ်ယ္…အိန္ဂ်ယ္….အိန္ဂ်ယ္….”
ႏႈတ္ကရြတ္ဆိုျပီး ကိုယ္လန္႔ႏိုးလာေတာ့ အေမွာင္တိုက္ထဲမွာ…။ ဘယ္ခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ…
ဘာမွလဲမျမင္ရဘူး…။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္
အိပ္မက္မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ အခါခါညည္းညဴရြတ္ဆိုဆုေတာင္းေနခဲ႔ေပမယ့္
ကိုယ္ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ႔ဘူး…..။ အျပင္မွာ မိုးေတြတစက္စက္နဲ႔ရြာေနတုန္းပဲ….။ အိပ္မက္နဲ႔မတူတဲ႔
အိပ္မက္ထဲက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလးကို မေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ ကိုယ္ဘယ္လိုသိမ္းထားရပါ့မလဲ…။
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲဖတ္လို႔ရတဲ႔
ဒီေနရာေလးမွာပဲ မင္းအိပ္မက္ကို ကိုယ့္တစ္သက္တာအတြက္
အမွတ္တရသိမ္းဆည္းမယ္…မင္းသေဘာတူတယ္မဟုတ္လား…။
မိုးေငြ႔
