အဲဒီေန႔က ၾကာသပေတးေန႔ မနက္ 6:30 ... အေနာက္ဖက္ေဆာင္းတန္းမွာ ႏွင္းဆီျဖဴ ႏွစ္စည္း၀ယ္ျပီး ဘုရားေပၚတက္ခဲ႔တယ္...။ စက္ေလွခါးေတာင္မဖြင့္ေသးလို႔ ရိုးရိုးေလွခါးေလးအတိုင္း ခပ္ေျဖးေျဖး တက္ခဲ႔တယ္...။ အေနာက္မုဒ္ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဘယ္ဘက္ကိုခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ျပီး အလွဴ ခံမဒ႑တ္ေရွ႔က အုတ္ခံုေလး ဆင္ရုပ္နေဘးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္...။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ ေနရာမွားျပီး ေစာင့္မေနေလာက္ဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးကို ခပ္တင္းတင္းေပြ႔ထားမိတယ္..။ ဘုရားဖူးလာသူေတြကို ေလွ်ာက္ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။ ဟုတ္တယ္... ဒီေနရာေလးမွာ ကိုယ္ထိုင္ေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာ ရင္ထဲအသည္းထဲကေန သူအလြတ္ရေနပါျပီ...။ ဟိုတစ္ခါ ေျမာက္ဖက္မုဒ္မွာ သူမွားျပီးထိုင္ေစာင့္လို႔ ေျမာက္ဖက္ကေနပတ္လာရင္ ကိုယ္ထုိင္တဲ႔ေနရာရဲ႔ ဘယ္ဖက္ကေနသူေရာက္လာခဲ႔တယ္...။ ဒီေန႔ေတာ့ သူတည္းတဲ႔ေနရာက အေရွ႔ဖက္မုဒ္နဲ႔နီးေတာ့ အေရွ႔မုဒ္ကေန တက္လာဟန္တူပါတယ္ သူေရာက္လာေတာ့ ကိုယ့္ညာဖက္ကေနျဖစ္တယ္...။ သူအသားျဖဴလာတယ္ ၀လည္းမလာဘူး ပိန္လည္းမသြားပါဘူး...။ သူ႔လက္ဆြဲေတာ္ ကင္မရာကေတာ့ လက္ထဲပါမလာဘူး...။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဖုန္းတစ္လံုးပဲေတြ႔တယ္...။ သူ႔အျပံဳးေတြက ပ်ိဳမွ်စ္လတ္ဆတ္ဆဲပဲ..။ ဒါေပမယ့္ မ်က္၀န္းတစ္စံုမွာေတာ့ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္ရိပ္ေတြ ခိုတြဲေနတာေတြ႔ရတယ္...။ သူက အလိုက္တသိ ကိုယ့္လက္ထဲက ႏွင္းဆီပန္းစည္းေတြကိုယူျပီး ကိုယ္တုိ႔ အေရွ႔မွာရွိတဲ႔... ၾကာသပေတးေဒါင့္မွာ ဘုရား၀တ္ျပဳဖို႔ ႏွစ္ေယာက္သားဒူးတုတ္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္...။ သူကိုယ့္ကို ႏွင္းဆီပန္း တစ္စည္း ကမ္းေပးတယ္...။ သူနဲ႔ကိုယ္ ဒီေနရာေလးမွာ ႏွင္းဆီပန္းျဖဴဴ ျဖဴ ေလးေတြ ကပ္ဖူးတာ ဒီတစ္ခါ သံုးၾကိမ္ေျမာက္မို႔ သူလည္းအသားတက်ရွိေနျပီ...။ ဘုရားကန္ေတာ့...ဆုေတာင္းျပီး ကိုယ့္လက္ထဲက ပန္းစည္းကိုသူယူျပီး ၾကာသပေတးျဂိဳဟ္တိုင္က ပန္းအိုးမွာထိုးစိုက္ရင္း ေရသပၸါယ္ေနတယ္...။ ၾကာသပေတးဟာ သူ႔ေမြးနံမို႔ သူနဲ႔အတူ ဘုရားကန္ေတာ့တာပါ...။ ႏွင္းဆီဆိုတာ သူနဲ႔ကိုယ္တို႔ ေတြ႔ဆံုမႈရဲ႔ အမွတ္တရ တေကၤတတစ္ခု မဟုတ္လား....။ အျဖဴ ေရာင္ကေတာ့ ၾကာသပေတးမို႔လို႔ သူနဲ႔ဆံုတိုင္း ဘုရားဖူး ျဖစ္တိုင္း ႏွင္းဆီျဖဴ ျဖဴ ကိုပဲ၀ယ္ကပ္ျဖစ္ခဲ႔တာပါ..။
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏွင္းဆီေရာင္စံုေတြနဲ႔ဆက္ႏြယ္မႈရွိခဲ႔ၾကတယ္...။ ကိုယ့္ကိုသူစေတြ႔ေတာ့ ႏွင္းဆီ အနီရဲရဲကိုးပြင့္နဲ႔ ကဗ်ာသီေပးခဲ႔ဖူးတယ္...။ ကိုယ္ပထမဦးဆံုးရဖူးတဲ႔ ႏွင္းဆီအနီရဲရဲပန္းစည္းေလးက သူဆီကေပါ့...။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္အျဖစ္ သိပ္လွတဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ႏွင္းဆီေတြနဲ႔လည္း အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြေရးေပးခဲ႔ဖူးတယ္...။ အျဖဴ ေရာင္ႏွင္းဆီေတြကေတာ့ သူနဲ႔ကိုယ္တို႔ၾကားက အျဖဴ ေရာင္သံေယာဇဥ္ေတြလို႔ဆိုလို႔ရပါတယ္....။ ကိုုယ့္ဆံႏြယ္မွာလည္း သူစိတ္ကူးနဲ႔ ႏွင္းဆီပြင့္ျဖဴ ျဖဴ ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္ေတာင္ပန္ေပးခဲ႔ျပီးျပီလဲ...။ ဘုရားဖူးျပီး ဘုရားနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔ ျမန္မာမုန္႔ေတြအစံုရတဲ႔ မနက္စာဆိုင္ေလးဆီကိုဆက္သြားၾကတယ္...။ ဆိုင္အတြင္းဖက္ နံရံနားက စားပြဲေလးမွာ ကိုယ္တို႔ေနရာယူလိုက္တယ္...။ ကိုယ္က မုန္႔နဲ႔ ႏြားႏို႔နဲ႔ေဖ်ာ္တဲ႔ ေမျမိဳ႔လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္မွာတယ္...။သူက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ။
ကိုယ္ခြက္ထဲအခါးရည္ထည့္ေတာ့ သူကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ခပ္ေငးေငးေလးၾကည့္ေနတယ္...။ ဘာလို႔လဲ...။ သူ႔အၾကည့္ေတြမွာ အလြမ္းေငြ႔ေတြဆြတ္ပ်႕ံေနတာကို ျမင္လိုက္မိတယ္...။ ဆံုေနရက္နဲ႔လြမ္းေလျခင္းကြယ္....။
ကိုယ့္နားကို သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးေလး ေျပးေဆာ့ေနတယ္ သူ႔အေဖျဖစ္ဟန္တူတဲ႔လူက “သားေလး ပန္းေတြမကိုင္ရဘူးေနာ္”လို႔လွမ္းေျပာေတာ့မွ... ဆင္ရုပ္ေလးေဘးမွာ မီွထားတဲ႔ ႏွင္းဆီျဖဴ ျဖဴ ပန္းစည္းေလးကို သတိရသြားခဲ႔တယ္...။ ကိုယ္အေတြးမ်ားသြားျပီကြယ္...။ ပန္းစည္းေလးကို ကိုင္ျပီး ကိုယ္ျပံဳးလိုက္မိတယ္...။ ေၾသာ္...ခုေတာ့လဲ အလြမ္းႏွင္းဆီျဖဴ ျဖဴ ေတြကို ဘယ္သူ ဆြတ္ခူးလို႔ေပးပါ့မလဲ...။
မိုးေငြ႔
No comments:
Post a Comment