မွေးရပ်မြေသို့ (၁)

 

 ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဧျပီ (၂၇) ညေန သံုးနာရီခြဲေလာက္မွာ ဖုန္း၀င္လာခဲ႔တယ္ အဖိုးဆံုးျပီတဲ႔….။

ကၽြန္မ မတုန္လႈပ္မိခဲ႔ဘူး…။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဖိုးဟာ ေလျဖတ္ျပီး အိပ္ယာထဲလဲေနခဲ႔တာ ခုႏွစ္ႏွစ္ရွိေနခဲ႔ျပီ…။ ပင္ပန္းစြာနဲ(ေသမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတဲ႔ ၀ဋ္ဒုကၡကေန ကၽြတ္လြတ္သြားတာပဲ..။ လူဆိုတာ ေသေန႔နဲ႔နီးနီးလာၾကသူေတြခ်ည္းပဲမဟုတ္လား…။ သံေ၀ဂေတြကေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ ရေနတာခ်ည္းပဲ..။ အသက္ (၉၂) ဆိုတာ လူ႔ဘ၀မွာ အမ်ိဳးစံုျဖတ္သန္းခဲ႔ရျပီးျပီ…။ ကၽြန္မဆိုရင္ေတာ့ အဲေလာက္အသက္မရွည္ခ်င္ဘူး…။ ျပီးေတာ့ ေမြးရပ္ေျမကိုလည္း မျပန္ျဖစ္ခဲ႔တာ (၁၅)ႏွစ္တာရွိခဲ႔ျပီ…။ အဖိုးဆီကို အေမနဲ႔အေဒၚေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ေပမယ့္လည္း အဲအထဲ ကၽြန္မပါမသြားခဲ႔ပါဘူး…။ အခ်ိန္မရတာနဲ႔ အလုပ္မ်ားတာနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး ေစ်းၾကီးတာနဲ႔ တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္သက္သက္ေတြပဲ…။ လူ႔အသက္ထက္ ဘာမွအေရးမၾကီးပါဘူး…….။ စိတ္ထဲမွာလည္း ငါ့ေမြးရပ္ကို အဖိုးေသမွပဲေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႔လို႔ ေတြးခဲ႔တာဟာ အၾကိဳနိမိတ္လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ ေခါင္းစဥ္မတပ္၀ံ႔ပါဘူး..။ ျပီးေတာ့ခုခ်ိန္မွာ ငယ္တုန္းက အဖိုး ကၽြန္မတို႔အေပၚ ဘယ္လိုေႏြးေထြးခဲ႔တယ္ဆိုတာေတြကို လြမ္းတမျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး…။

အဖိုးသတင္းၾကားတဲ႔ညေနဟာ တနဂၤေႏြညေနျဖစ္ေနခဲ႔လို႔ ေနာက္ေန႔မနက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔က ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ အေမနဲ႔အေဒၚတစ္ေယာက္ကို (၂၈)မနက္ေစာေစာ ေလဆိပ္ဆင္းျပီး ဂိုးရိႈးအစီးခိုင္းရတယ္…။ က်န္တဲ႔ အဖိုးရဲ႔ သားသမီးမ်ားကိုလည္းအေၾကာင္းၾကားရတယ္…။ ကၽြန္မနဲ႔ အေဒၚတစ္ေယာက္ရယ္ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ရယ္က (၂၉)မနက္ေလယာဥ္နဲ႔လိုက္သြားရတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ အဖိုးကို ငါးရက္ထားျပီးမွပဲ ေျမခ်ၾကရတယ္…။ ပထမဦးဆံုး ေလယာဥ္စီးတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေလး ေျပာျပ ခ်င္ေသးတယ္…။ ကၽြန္မတို႔စီးတဲ႔ေလယာဥ္က တိုက္ရိုက္တာခ်ီလိတ္ကို သြားတာမဟုတ္ပါဘူး …။ ကၽြန္းပတ္လို႔ေခၚတဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီးသလိုပဲ ဟိုဂိတ္ဆင္း ဒီဂိတ္ဆင္းေပါ့…။ အဲယားရန္ကုန္ေလယာဥ္နဲ႔ မနက္ (၁၁)နာရီတိတိမွာေလယာဥ္တက္ပါတယ္… ေလယာဥ္သာေျပာတယ္ အထဲမွာ ေလွ်ာက္လမ္းက လူတစ္ေယာက္စာ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ေလးေပါ့…။ အေဒၚက တပ္ထဲကဆိုေတာ့ ဗီအိုင္ပီနဲ႔အရင္ဦးဆံုး ခရီးသည္ေတြမတက္ခင္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ရတယ္…။ ေနာက္မွာ ခရီးသည္ေတြတဖြဲဖြဲတက္လာၾကတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရုတ္ေတြအမ်ားဆံုး ျပီးေတာ့ မူစလင္ကုလားေတြပါတယ္…။ သူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ဘုရားတမိသြားတယ္…။ ဘုရား ဘုရား ခုတေလာ တရုတ္ေတြ ကုလားေတြပါတဲ႔ ေလယာဥ္ေတြက ပ်က္က်တတ္တာနဲ႔ ငါေတာ့ ေရာေရာင္ပါေတာ့မယ္ေပါ့ေလ…။ ေလယာဥ္အားလံုးထဲမွာ ဒီေလယာဥ္က သက္တမ္းၾကာျပီတဲ႔ တခါတေလ မိုးရြာရင္ေတာင္ မိုးယိုတယ္လို႔ၾကားဖူးထားေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့…။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေရြးစရာမရွိေတာ့ဘူး ဒီေန႔ေရာက္မွျဖစ္မွာမို႔ ေလယာဥ္ေရြးစီးခြင့္လည္းမရွိေတာ့ဘူး…။ ကံပါလာရင္ေတာ့ ဘာစီးစီးျဖစ္မွာပါေလလို႔ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္…။ ေလယာဥ္က အတက္ၾကမ္းအဆင္းၾကမ္း ေလယာဥ္ေမာင္းပဲမညင္သာတာလား စက္ပဲမေကာင္းတာလား မေျပာတတ္ပါဘူး…။ ေ၀ဟင္ေပၚမွာ ေလယာဥ္တစ္ခါ လႈပ္ခါတိုင္း ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မအေဒၚကေတာ့ မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ဘုရားစာရြတ္တာပဲ…။ ေလယာဥ္ေပၚက်န္တဲ႔သူေတြက တရုတ္ေတြကေတာ့ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔စကားမ်ားသူမ်ားေပါ့…။ လားရိႈးကိုေရာက္ေတာ့ ရာသီဥတုက အဆိုးၾကီးမဟုတ္ပါဘူး…။ လားရိႈးကေန မႏၱေလးဆက္သြားျပီး ဆင္းေတာ့မွပဲ မိုးသည္းျပီး ေလျပင္းေတြ တိုက္တာမ်ား ေျမျပင္ေပၚရပ္ထားတဲ႔ေလယာဥ္ကို ေလတိုးတာ ယိမ္းထိုးေနပါေရာ…။ ေလယာဥ္ တက္မရေတာ့ အဲမွာတင္ မိုးမတိတ္မခ်င္းေစာင့္ရတာ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္…။ စဥ္းစားသာၾကည့္ ေလယာဥ္ကစက္မႏိႈးထားေတာ့ ေလေအးစက္ကမရ လူမ်ားေတာ့ ပိတ္ေလွာင္ျပီး ကေလးေတြက အသက္ရႈက်ပ္လို႔ငို… ေလယာဥ္ေမာင္ေတြက မိုးထဲေလထဲေျပးလႊားျပီး ကြင္းထဲက အမိႈက္ေတြ သစ္ကိုင္းေတြေျပးေကာက္ရ…။ 

မိုးတိတ္ေတာ့ မန္းကေန တာခ်ီလိတ္ကိုအပ်ံမွာ ကိုယ္ေတြကေမာသြားျပီ တေရးအိပ္ျပီးလိုက္သြားလိုက္တာ ႏိုးလဲႏိုးေရာ တာခ်ီလိတ္ကြင္းကိုေရာက္ပါျပီတဲ႔…။ အဲခ်ိန္မွာ ေလးနာရီခြဲရွိေနျပီ တကယ္တမ္း သံုးနာရီခြဲေလာက္ဆင္းရမယ့္ဟာ ၾကံ့ၾကာသြားခဲ႔ရတာ မန္းက ေလျပင္းမိုးေၾကာင့္ေပါ့…။ တာခ်ီလိတ္က ဦးေလးအိမ္မွာ ခဏ၀င္နား တေနကုန္ထမင္းမစားထားရေတာ့ ဗိုက္ကစပယ္ရွယ္ကိုဆာေနျပီ…။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရန္ကုန္ကစတက္တုန္းက ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔သံုးမ်ိဳး…ကြင္းတစ္ခုေရာက္ျပီး ျပန္တက္တိုင္း အေအးသို႔မဟုတ္ ေကာ္ဖီထပ္တိုက္ေသးတယ္…။ ထမင္းမဟုတ္ေတာ့ မတင္းတိမ္ဘူးေလ…။ မနက္စာကိုလည္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာေကာက္ညွင္းထုပ္ေလးပဲ စားထားတာ.. ကားကပိတ္ေတာ့ ကြင္းဆင္း ေနာက္က်မွာစိုးလို႔ ကိုးနာရီခြဲကတည္းက တကၠစီေခၚထားခဲ႔တာဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာဘယ္မွာ သြားစားရေတာ့မလဲေလ…။

 

သစ္သီးေတြတင္ထားတာေတြ႔တယ္…။ အဖိုးကိုအေမႊးတိုင္ထြန္းေပးျပီး ေကာင္းမြန္ရာဘံုဘ၀ေရာက္ဖို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္…။ ေနာက္ေန႔ဧည့္သည္ေတြကိုေကၽြးေမြးဖို႔ ေနာက္ေဖးမွာ အိုးၾကီးအိုးငယ္ေတြနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကျပီ…။ နယ္မွာ အလွူေတြ နာေရးေတြမွာ ဒီလိုပဲလာကူျပီးခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ႔ အဖြဲ႔ေတြရွိၾကတယ္…။ ရွမ္းလိုေတာ့ မယ္ခိုးလို႔ေခၚတယ္…။ ရွမ္း၀တ္စံုေတြကို ဆင္တူ၀တ္ထားၾကတယ္…။ ကာလသားေတြကေတာ့ ဟိုတစုဒီတစု ဖဲ၀ိုင္းေတြနဲ႔ ကစားေနၾကျပီ…။ အဖိုးက ဗီယက္နမ္ေပမယ့္ ရွမ္းျပည္မွာအေနၾကာလာေတာ့ ရွမ္းထံုးစံကိုပဲယူလိုက္ေတာ့တယ္ တကယ္ဆို ဗီယက္နမ္ထံုးစံက တရုတ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္လို႔ဆိုၾကတယ္…။ ဒါေပမယ့္ တတ္သိနားလည္သူမရွိေတာ့ ရွမ္းထံုးစံကိုပဲယူလိုက္တယ္.. အုတ္ဂူကေတာ့ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ကတည္းက အဖိုး၀ယ္ထားတဲ႔ တစ္ဧကနီးပါးရွိတဲ႔ ျခံမွာပဲ အဖိုးက သူေသရင္ ဂူသြင္းဖို႔ အဆင္သင့္ေဆာက္ထားျပီးသား…။ အုတ္ဂူကေတာ့ ဗီယက္နမ္ပံုလို႔ေျပာတယ္…။ ဦးေလးက အဖိုးအေခါင္းမသြင္းခင္က ရိုက္ထားတဲ႔ ဓါတ္ပံုလာျပတယ္…။ အဖိုးမွဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိသြားေလာက္ေအာင္ အဖိုးရုပ္က လံုး၀အရိုးေပၚအေရတင္ အဖိုးလို႔မွတ္မိေစတာ အဖိုးႏွာေခါင္းတစ္ခုပဲရွိတယ္….။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္က အဖိုး ဗီယက္နမ္သြားလည္တုန္းက ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳး ခုနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး….။ ဓါတ္ပံုၾကည့္ျပီးမွ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ငိုမိတယ္….။

 

မိုးေငြ႔