ပလာတူးငါးႏွုင့္မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ဆလပ္

ယိုးဒယား သေရစာေလးတစ္မ်ိဳးပါ....။ က်မတို႔နယ္စပ္မွာဆို ေန႔လည္ဘက္ ထမင္းစားျပီး သေရစာအျဖစ္ လုပ္စားတတ္ၾကပါတယ္...။ ျမန္မာေတြ မုန႔္ဟင္းခါးသုပ္္လုပ္စားသလိုေပါ့...။

ဒီပံုကေတာ့ ေစ်းထဲက၀ယ္လာတဲ႔ ငါးေသတၱာငါးလို႔ေခၚတဲ႔ ပလာတူးငါးကို အူေတြထုတ္ေရစင္စင္ေဆးျပီး ဇကာထဲထည့္ထားတာပါ

ျပီးရင္ ဆားမ်ားမ်ားခတ္ထားတဲ႔ ေရဆူဆူအိုးထဲကို ငါးေတြကိုနစ္ခ်လိုက္တယ္... ငါးက်က္ျပီလို႔ထင္တဲ႔အထိ နစ္ထားျပီး ျပန္ဆယ္ထုတ္လိုက္ပါ...။ ေရစစ္ရင္ ဆီပူပူထဲ ထည့္ေၾကာ္လိုက္...။ ငါးေၾကာ္အရသာေလးက ငံက်ိက်ိနဲ႔ က်မတို႔ငါးဆားနယ္လို႔အရသာမ်ိဳးပါပဲ

အဲဒီငါးေၾကာ္ေလးကိုႏြင္ျပီး ဆလပ္ရြက္ေပၚမွာ မုန္႔ဖတ္တစ္လုတ္စာထည့္ ငါးေၾကာ္ထည့္ အခ်ဥ္ရည္စမ္းျပီး ထုပ္စားလိုက္ရံုပဲ...။ ရန္ကုန္မွာ ပဲျပားအစာသြတ္တို႔ ငါးဖယ္အစာသြတ္တို႔ုလုပ္စားသလိုေပါ႔..။

ပံုမွာပါတဲ႔အတိုင္း အားလံုးထည့္ျပီး ဆလပ္ရြက္ကိုထုပ္လိုက္ ျပီးရင္ပါးစပ္ေလး ခပ္က်ယ္က်ယ္ဟျပီး ထည့္လိုက္..။ အိုး အရသာကေတာ့ ဂြတ္မွ ဂြတ္ပဲဗ်ိဳ႔...။ ေအာ္ အခ်ဥ္ရည္လုပ္နည္းေလးေျပာျပဦးမယ္...။ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ႏုတ္ႏုတ္စင္း... ငရုတ္သီးစိမ္းပါးပါးလီွး...။ ယိုးဒယားၾကက္ဖတံဆိပ္ ငရုတ္အခ်ိဳရည္ ဆမ္းလိုက္.. ပုဇြန္ထမ္းငံျပာရည္နည္းနည္းထည့္ သံပုရာသီးညစ္ျပီး နံနံပင္ျဖဴးလိုက္ရင္ျပီးျပီ...။ အဓိကကေတာ့ ငါးေၾကာ္နဲ႔ အခ်ဥ္ရည္အရသာပါပဲ...။ စားလိုက္ေတာ့ ခ်ဥ္ငံစပ္ကေလးေပါ့...။ တစ္လုတ္စားျပီးရင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆက္ဆက္ျပီးစားခ်င္ေနေရာ....။ မယံုရင္ လုပ္စားၾကည့္ၾကပါ...။ ရွမ္းလိုေတာ့ အဲဒီမုန္႔ကို “ေခါက္ဆင့္ပါထူး”လို႔ေခၚတယ္...။ “ေခါက္ဆင္”့ဆိုတာက မုန္႔ဖတ္ကိုေခၚတာ.. “ပါထူး”ကေတာ့ ပါလာတူးငါးကိုေျပာတာေပါ့..။

ေႏြရာသီးေနပူပူျပင္းျပင္းမွာ ထမင္းစားမေကာင္းၾကေတာ့ ခုလို သေရစာေလးပဲခံတြင္းေတြ႔ေအာင္ လုပ္စားၾကတာေပါ့....။


မိုးေငြ႔

King & Queen

တကၠသိုလ္မေရာက္ခင္က စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေက်ာင္းတက္ရတဲ႔အရသာကို သိပ္ျပီးျမည္းစမ္းခ်င္ခဲ့တာ...။ တကၠသို္လ္မွာ Fresher Welcome လို႔ေခၚတဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကိုလဲ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ဘယ္လုိမ်ိဳးပါလိမ္႔လို႔ စိတ္၀င္တစားရွိခဲ႔တယ္...။ က်မတို႔ပထမႏွစ္ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ က်မက လမ္းမေတာ္လိပ္စာနဲ႔မို႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္(RC 3) မွာတက္ရပါတယ္...။ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမ(RC1)၊ လိွႈင္နယ္ေျမ(RC2) စသျဖင့္ ကိုယ္ေနတဲ႔ ျမိဳ႔နယ္အသီးသီးကေနခြဲျပီးက်တဲ႔ ေက်ာင္းမွာတက္ရတယ္...။ အဓိပတိလမ္းမနဲ႔ ကံ႔ေကာ္ေတာ၊ ဂ်က္ဆင္နဲ႔ ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆိုင္၊ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးနဲ႔ မာလာေဆာင္၊ အင္းလ်ားေဆာင္တို႔ရွိရာျဖစ္တဲ႔ ရန္ကုန္ပင္မတကၠသိုလ္ၾကီးကေတာ့ နယ္ေျမခြဲတကၠသိုလ္ကေန ဒုတိယႏွစ္ေျဖျပီးမွ တတိယႏွစ္နဲ႔ေနာက္ဆံုးႏွစ္သမားေတြ ဒါမွမဟုတ္ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဂုဏ္ထူးပါတဲ႔သူေတြ၊ တတိယႏွစ္မွာ Q ၀င္တဲ႔သူေတြမွ အဲဒီမွာ ဆက္တက္ခြင့္ရတာပါ...။ ပထမႏွစ္မွာ က်မစိတ္၀င္စားတဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲၾကီးကို ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္မွာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္း ကိုိယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ အတန္းထဲကသူေတြ King နဲ႔ Queen ကိုေရြးခ်ယ္ၾကပါတယ္...။ (ေလွာ္ကားကိုေရြးရေၾကာင္းကေတာ့ က်မတို႔ေမဂ်ာက Zoology ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အဲဒီက ေဘးမဲ႔ထားတဲ႔ အေကာင္ပေလာင္ေတြကို ေလ့လာလို႔ရေအာင္ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ....) အရင္ က်မတို႔ေက်ာင္းမတက္ခင္ က်မတို႔စီနီယာေတြေခတ္မွာေတာ့ အဲဒီ King နဲ႔ Queen ကို တရား၀င္ကို ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ၾကတာပါ...။ အဲဒီတုန္းက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က အီကိုကြင္းဆိုရင္ႏွစ္တိုင္း ေပၚျပဴလာျဖစ္တယ္....။ အီကိုကြင္းေခ်ာလို႔လွလို႔ ဆိုျပီး ေက်ာင္းတိုု္င္းက ေယာက္က်ားေလးေတြက စိတ္၀င္တစား အငမ္းမရလာလာၾကည့္ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္..။ King နဲ႔ Queen ဆိုတာ ကို္ယ့္အတန္းထဲက အလွဆံုးအေခ်ာဆံုး ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကိုေရြးရတယ္လို႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္...။ တကယ္တမ္း ေရြးလိုက္ေတာ့လဲ က်မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ႔သလို မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္ျပီး တကယ့္ရုပ္အဆိုးဆံုးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို King အျဖစ္ေရြးလိုက္ၾကတယ္...။ Queen အျဖစ္ေရြးခံထားရတဲ႔ ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ... မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္း ဆံပင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းကေလးနဲ႔...။ အဲဒီေကာင္မေလး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက က်မနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းထဲ..။ စဥ္းစားသာၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့ဗ်ာ... ဒါတမင္သက္သက္ ေကာင္မေလးကိုေခ်ာက္တြန္းသလို ျဖစ္မေနဘူးလား...။ သူနဲ႔တြဲ႔ဖက္ျပီး လူစိတ္၀င္စားခံရမယ့္ King ကအသားမဲမဲ သားေခါေခါနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာေတာင္ ေက်ာက္ေပါက္ပါေသး.... ေသေရာဗ်ာ..။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႔ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲၾကီးက ရယ္စရာေလးနဲ႔ ပြဲသိမ္းသြားခဲ႔တယ္...။ ေနာက္ေန႔ေတြေက်ာင္းတက္ေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ Zool King ၾကီးက လူတကာစိတ္၀င္တစား လာၾကည့္မွာကို ၾကိဳတင္တြက္ဆထားပံုရပါတယ္...။ အ၀တ္အစား စတိုင္ေတာင္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္...။ ခါတိုင္း၀တ္တဲ႔ ရွပ္အက်ီီၤေတြအစား ေရာင္စံု စပို႔စ္ရွပ္ေတြ၀တ္လာပါတယ္....။ အဲဒီလိုေပါ့ေနာ္...ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ရာကေရြးလိုက္တာ သူ႔အတြက္ေတာ့အခက္ေတြ႔သြားတာေပါ့...။ အဲဒီတုန္းက Physic ေမဂ်ာက Queen က အဆိုေတာ္ မဒီေပါ့...သူတို႔ေမဂ်ာက King လဲေခ်ာတယ္....။ ေနာက္ Botany က Queen လဲ ခ်စ္စရာေလး ဆံပင္ေလးေတြက ညိဳညိဳေလးနဲ႔ ေျဖာင့္စင္းေနေရာ....သူလဲက်မတို႔လသာ(၂)ကပဲ ။ မပိုး(ပိုးဒါလီသိန္းတန္)တို႔က်ေတာ့ က်မတို႔ပထမႏွစ္တက္တာနဲ႔ သူကတတိယႏွစ္ကို မိန္းထဲေျပာင္းသြားရျပီ...။ က်မတို႔ ေက်ာင္းက အေတာ္အသင့္ေတာ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ရွိၾကတယ္...။ ေက်ာင္းေတာ္ဆီက ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြအေၾကာင္းကို က်မဆက္ေရးပါဦးမယ္... ။ ခုေတာ့ King&Queen ဆိုတဲ႔ အျမည္းေလးနဲ႔ပဲ က်မရဲ႔ စကားျဖဴပန္းေတြ၊ စိန္ပန္းေတြပြင့္တဲ႔ တစ္ခါတုန္းကတကၠသိုလ္က တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေရးလိုက္ပါတယ္...။

မိုးေငြ႔

ပင္လယ္ငါးက်ည္းေျခာက္ဆီပူထိုး

ေငြေဆာင္ကမ္းေျခက ျပန္ေရာက္ကတည္းက ညီမပန္းခင္ေလးအတြက္ ဘာမုန္႔မွမ၀ယ္ခဲ႔ရလို႔ ပင္လယ္ငါးက်ည္းေျခာက္ေၾကာ္ လုပ္ျပီးေပးလိုက္မယ္လို႔ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာသြားေအာ္ထားတယ္...။ အဲဒါေလးေၾကာ္တဲ႔ဆီကို ခရီးကမေရာက္ေသးဘူး...။ စီေဘာက္မွာ ပန္းခင္းေလးသတိလာေပးေတာ့မွ ဟုတ္ေပသားပဲ... ငါေတာ့ ပံုေျပာသလိုျဖစ္ေနျပီမျဖစ္ဘူးဆိုျပီး... သၾကၤန္ရံုးပိတ္ရက္ကေလးမွာ ရံုးျပန္ဖြင့္ရင္စားရေအာင္လို႔ အမီလုပ္ထားေပးလိုက္တယ္...။ ပန္းခင္းေလးနဲ႔ က်မတိို႔က အရင္က တစ္ရံုးထဲ အလုပ္အတူလုပ္ၾကတာ ခုမွ ညီမေလးက စက္ရံုဘက္ေျပာင္းသြားတာ....။

ေငြေဆာင္ရြာထဲ ထမင္းစားထြက္ၾကတုန္းက က်မတို႔စားတဲ႔ ပင္လယ္စာဆိုင္တစ္ခုက ၀ယ္ခဲ႔တာပါ...။ အဲဒီငါးေျခာက္က ဆိုင္တိုင္းမွာမေတြ႔ရဘူး ရွားတယ္ေျပာပါတယ္...။ အစိတ္သားတစ္ထုပ္ကို ေလးေထာင္ေပးရတယ္...။ သူက ေရခ်ိဳငါးက်ည္းေလာက္အေရာင္မမည္းဘူး...။ မီးခိုးေရာင္ေလးပဲ...။ ငါးေျခာက္တို႔ထံုးစံ နည္းနည္းေတာ့ အငံဓါတ္ရွိတာေပါ့..။

ငါးက်ည္းေျခာက္ဆီပူထိုးလုပ္ရတာလြယ္ပါတယ္...တျခားငါးေျခာက္နဲ႔ ငါးခူ ဆီပူထိုးေတြလုပ္တဲ႔ အတိုင္းပါပဲ...။
ပထမဦးစြာ ငါးေျခာက္ေတြကို ဆီနဲ႔အရင္ေၾကာ္ထားရပါမယ္...။ ျပီးရင္ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလီွးထားတာကို ေၾကာ္ျပီး ဆယ္ထားပါ...။ ဆီအသန္႔ျပန္ထည့္ျပီး ေထာင္းထားတဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ေရႊေရာင္သန္းလာတဲ႔အထိေၾကာ္ျပီး ငရုတ္သီးအၾကမ္းမႈန္႔ကို ၾကိဳက္သေလာက္ထည့္ေၾကာ္ပါ.......။ ငါးေျခာက္ကငံျပီးသားမို႔ ဆား၊ ငံျပာရည္ထည့္္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး...။ အခ်ိဳမႈန္႔ကေလးနည္းနည္းထည့္ျပီး ေစာေစာက ေဘးဖယ္ထားတဲ႔ ငါးေျခာက္နဲ႔ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္တို႔ကို ထည့္ျပီး သမေအာင္ေမႊလိုက္ရင္ ပင္လယ္ငါးက်ည္းေျခာက္ ဆီပူထိုးဟင္းေလး တစ္ခြက္ရသြားပါျပီ...။

ကဲ...ညီမေလးပန္းခင္းေလးေရ... ရံုးမွာ ရွဴးရွဴးွရဲွရွဲနဲ႔ ငါးက်ည္းေျခာက္ဆီပူထိုးေလးကို ထမင္းပူပူေလးနဲ႔စားရင္ ျမိန္သြားပါျပီ..ေန႔လည္စာအတြက္ေတာ့...ဟုတ္ျပီလား...။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ငါးေျခာက္မရွိခဲ႔ရင္ ငါးအစိမ္းနဲ႔လည္း ေျခာက္ေျခာက္ေၾကာ္ျပီး ဆီပူထိုးဟင္းေလးခ်က္စားႏိုင္ၾကပါတယ္....။

မိုးေငြ႔

အေတြးစမ်ား

ဒီသၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ ပို႔စ္မ်ားမ်ားတင္ဖို႔အတြက္ စာေတြေရးႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားခဲ႔တာ...။ တကယ္တမ္း အင္တာနက္အဆင္မေျပတာနဲ႔ ေခါင္းထဲ ဘာမွထြက္မလာတာနဲ႔... ေရေရရာရာ ဘာမွမေရးျဖစ္ခဲ႔ဘူး...။ က်မ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲေရာက္တဲ႔ သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွာ... ေရးထားခဲ႔သမွ်ျပန္ျပီး သံုးသပ္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့...ဘာမွသိပ္အားရစရာမရွိခဲ႔ဘူး...။ ဘယ္လိုအားနည္းခ်က္ေတြမ်ားရွိေနသလဲလို႔ ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့... အဓိက ကက်မစာဖတ္သူေတြကို ဦးစားေပးလိုက္တာပါပဲ...။ က်မ ဘေလာ့ဂ္ေရးတိုင္း ႏိုင္းႏိုင္းစေနတို႔လို ဘေလာ႔ဂ္ဂါၾကီးေတြကို သိပ္အားက်ျပီး သူတို႔လိုျဖစ္ခ်င္တာလဲပါခဲ႔တယ္...။ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႔မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားပံုစံကို ကူးခ်သလိုျဖစ္ေနတယ္...။ ဥပမာဗ်ာ.... က်မဘေလာ့ထဲကို ၀င္လာဖတ္ရင္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ရသလို က႑စံုစံုလင္လင္ပါေစခ်င္တယ္...။ ဘာသာျပန္၊ ၀တၳဳ၊ လူမႈေရးရာ၊ ဘာသာေရး၊ ေဆာင္းပါး၊ ဟင္းခ်က္နည္း စသျဖင့္ အစံုေရးခ်င္ေနတယ္...။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာကို အားသန္သလဲဆိုတာကို သတိမမူမိဘူး...။ အစံုုတင္ခ်င္တာပဲရွိေနတယ္...။ “ပံုရိပ္မ်ားအခင္းအက်င္း” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာဆိုရင္ က်မအားနည္းခ်က္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္ၾကပါလိမ္႔မယ္...။ ဓါတ္ပံုပညာပိုင္း ညံ့ဖ်င္းတာရယ္... ဓါတ္ပံုတခိ်ဳ႔ကိုဘာသာျပန္တာေတြမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္...။ ဒီေတာ့ က်မဘာကို အားသန္သလဲ က်မဘာကိုေရးခ်င္ေနသလဲ... ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ က်မဘာကို ေရးခ်င္ပါလိ္မ္႔..။ အဲဒါပဲ လူဆိုတာ မေသခင္အခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားဖို႔လိုတယ္တဲ႔...။ ေသလြန္သြားသည္အထိ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းမသိ ဘာလိုခ်င္မွန္းမသိ ကိုယ့္ကို္ယ္ကို ရွာမေတြ႔တဲ႔ သူေတြမ်ား ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ...။ အဲဒီစာရင္းထဲ က်မပါမသြားခ်င္ဘူး အမွန္းတို္င္း၀န္ခံရရင္...။ ဒီေတာ့ ပိတ္ရက္အတြင္းမွာ အလုပ္မရွိေတာ့ အိပ္လိုက္စားလိုက္ တီဗီၾကည့္လိုက္နဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ Movie 5 နဲ႔ MRTV4 အစီအစဥ္ေတြၾကည့္ရင္း ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း ရဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေလးကို သြားၾကည့္လိုက္မိတယ္..။ အင္တာဗ်ဴး၀ါးရဲ႔ေမးခြန္းတိုင္းက သိပ္ေကာင္းသလို ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းျပန္ေျဖနဲ႔ အေျဖေတြကလဲ သိပ္ကိုလွပါတယ္..။ အေမရိကားမွာ တင္ဆက္တဲ႔ Britney Spear ရဲ႔ Concert ကိုသြားၾကည့္ခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အဆိုေတာ္ဘ၀အေၾကာင္းေတြ ဘာစီးရီးေတြလုပ္ေနသလဲ စတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြပါ...။ ေနာက္ စင္ေပၚမွာ တင္ဆက္ရတဲ႔ Performer ေတြျဖစ္တဲ႔ အေလွ်ာက္ Performence အပိုင္းေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴရဲ႔ ထူးျခားတဲ႔ costume design ေတြအေၾကာင္းေပါ့...။ အႏုပညာရွင္ဆိုတာ ကိုယ့္၀ိဥာဥ္မွာ ဆည္းပူးေနတဲ႔ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္၀ါသနာပါရာ တတ္ေျမာက္တဲ႔ အႏုပညာကို တြန္႔ဆုတ္မႈမရိွ အတုိက္အခိုက္ အခက္ခဲၾကားက ရဲရဲ၀႔ံ၀ံ႔ခ်ျပရမယ္....ဒါမွ အႏုပညာရွင္ပီသမယ္။ အဲဒီမွာ က်မၾကိဳက္တဲ႔ စကားေလးတစ္ခုက ျဖဴျဖဴေျပာသြားတာ “သူဟာပရိတ္သတ္အၾကိဳက္ကုို ဘယ္ေတာ့မွ ဦးစားမေပးဘူး...သူၾကိဳက္တာကိုပဲ သူလုပ္လိုက္တယ္... အဲဒီအေပၚမွာ ပရိတ္သတ္နဲ႔ သူနဲ႔ ရင္ခုန္သံခ်င္း ထပ္တူညီသြားတယ္” ဆိုတာပဲ....။ ဒီလိုပဲ က်မတို႔ စာေရးသူ(စာေရး၀ါသနာပါသူ) အေနနဲ႔လည္း ကိုယ္အားသန္ရာ ရင္ဘတ္ထဲကထြက္လာတဲ႔ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ႔စာကိုပဲ ေရးခ်ေဖာ္ျပသင့္ပါတယ္...။ မခင္ဦးေမရဲ႔ review ဆိုတဲ႔ပို႔စ္မွာ ေျပာသြားသလိုေပါ့ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာတာကိုပဲ ေရးေတာ့မယ္ ... စာဖတ္သူေတြ ၾကိဳက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ၾကိဳက္...။ တစ္ခါတစ္ခါ ကြန္မန္႔ေတြေမွ်ာ္ရတာလဲ ကုိယ္ကိုယ္ကို ရွက္လာသလို...။ ႏိုင္းႏိုင္းစေနဆိုရင္ ဘာသာျပန္ေတြပဲတင္လြန္းအားၾကီးလို႔ စာဖတ္သူတခ်ိဳ႔ ျပစ္တင္ရႈံ႔ခ် တုိက္ခိုက္တာကို မၾကာခဏလိုလိုခံရပါတယ္...။ သူေျပာသလိုပဲ သူသည္ ဘာသာျပန္ကိုပဲ အားသန္သည္... အျခား ကဗ်ာေတြ ခံစားမႈပိုင္းေတြကို သူမေရးတတ္ဘူး...။ အဲဒီလိုိ အၾကိမ္ၾကိမ္၀န္ခံထားခဲ့လည္းပဲ...ေျပာခံေနရဆဲပါပဲ...။ ဒါကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳရတဲ႔ ျပႆနာတစ္ခုပါပဲ...။ စီေဘာက္မွာ မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြလာေရးမယ္... ဆဲဆိုခ်င္ဆိုသြားမယ္... ခနဲ႔တဲ႔တဲ႔ေရးသြားမယ္... အစံုေပါ့ဗ်ာ...။ တခ်ိဳ႔ က်မရဲ႔သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာေတြဆို သူတို႔ကဗ်ာေတြ အကူးခ်ခံရတာေတြရွိေသးရဲ႔...။ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ စာေရးရတာကို အေသအေၾက ၀ါသနာပါလြန္းလို႔သာ အခ်ိန္အကုန္ခံ ေငြကုန္ခံ လိုင္းမေကာင္းရတဲ႔ၾကားထဲက (က်မတို႔ျမန္မာျပည္ကဘေလာ႔ဂ္ဂါေတြေျပာပါတယ္)ညမုိးပဲခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ စြန္႔စားျပီး ေရးေနၾကရတာပါ...။ ေရးတယ္ဆိုတာကလဲ အလကားသက္သက္ ကီးဘုတ္ေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေရာက္တာနဲ႔ စာေတြ သူ႔အလုိလို ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးေလ...။ ေခါင္းထဲက ထြက္လာတဲ႔စာကို ထြက္လာတဲ႔ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ကိုယ္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ေရာက္တာနဲ႔လည္း တိုက္ဆိုင္ဦးမွ....။ က်မတို႔ဆီမွာက လက္ေတာ့ကိုယ္စီနဲ႔ အင္တာနက္လိုင္းကို ဘံုးေပါလေအာ သံုးခြင့္ရၾကတာမွမဟုတ္ဘဲ...။ အဲေလ...ေျပာရင္းနဲ႔ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္လည္းမသိဘူး...။ အေတြးေတြလည္းေခ်ာ္ကုန္ျပီ...။ ေအာ္...ေျပာရဦးမယ္...က်မ ဘေလာက္ေရးတဲ႔ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ေတာ့ တဂ္ပို႔စ္တစ္ခါမွ ေရးခိုင္းတာမခံရေသးဘူး...။ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ က်မအဲဒါကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ (သူမ်ားေတြကိုေတာ့ တဂ္ဖူးတယ္) ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မသူတို႔ေရးခိုင္းတာ မေရးႏုိင္မွာ သိပ္စုိးရိမ္ပါတယ္...။ အင္းးး...အေတြးစေတြဆြဲထုတ္တာ နဲနဲရွည္သြားတယ္...သီးခံေပးၾကပါလို႔ မေျပာလုိေတာ့ပါဘူး...။ က်မ ဒီေန႔ထိ ကို္ယ္၀ါသနာပါရာ စာေရးျခင္းကို ခုလို ဘေလာ့ဂ္ေပၚတင္ႏိုင္ေအာင္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ ဖန္တီးေပးခဲ႔တဲ႔ ေမာ္စကုိက က်မေမာင္ေလးကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ႔ပါဘူး...။ မိုးေငြ႔

အတာေရပူပူေလး

က်မတို႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းပိတ္ခါနီးေတာ့ ဧျပီလမွာျဖစ္တယ္...။ က်မတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ အဲဒီတစ္ခါေလးပဲ ေက်ာင္းသၾကၤန္က်ဖူးတာပါ...။ အဟဲ... သၾကၤန္မွာ သူမ်ားေတြ ကိုယ္စီ သၾကၤန္အလြမ္းဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေရးျပီးတင္ၾကတာေတြ႔တယ္။ မိုးေငြ႔လဲ သၾကၤန္အေၾကာင္းေလးေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးရလာတယ္...။ ဒါေပမယ့္ ၀တၳဳတိုေလးေရးဖုိ႔လည္း ကုိယ့္မွာ ကုန္ၾကမ္းကမရွိဖူးခဲ႔ေတာ့ ...ရွိခဲ႔ဖူးတာေလးကိုပဲ ေရးျဖစ္လိုက္ပါတယ္...။ အမွန္ေတာ့ က်မဒီ “တစ္ခါတုန္းကတကၠသိုလ္မွာ” ဆိုတဲ႔ေခါင္းစဥ္ေအာက္က က်မေက်ာင္းစတက္တဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႔ေတြ တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးစရာရွိပါတယ္...။ ခုသၾကၤန္အေၾကာင္းေလးေရးခ်င္တာနဲ႔ အဲဒါေတြကို ေက်ာ္ခြလိုက္တယ္...။ ေနာက္မွ က်မေရးျပီး တင္ပါ့မယ္..။ ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ေက်ာင္းသၾကၤန္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ တစ္ခါမွမၾကံဳဖူးတဲ႔ က်မအတြက္ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားခဲ႔တာေပါ့...။ ဘာမွထူးထူးျခားျခားမဟုတ္ပါဘူး...။ ေက်ာင္းမွာ ဒီလုိပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ေရသန္႔ဗူးေလးေတြကုိင္ျပီး ကို္ယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကိုလိုက္ေလာင္းတာပါပဲ...။ အထင္သိပ္မၾကီးၾကနဲ႔ က်မကို ေရလိုက္ေလာင္းသူ သိပ္မရွိဘူးဗ်...။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တိုင္ကြမ္ဒိုခါးပတ္နက္က က်မရဲ႔ အနီးကပ္ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွဴးျဖစ္ျဖစ္ေနလို႔ေလ...။ မ်က္ႏွာက အျမဲထန္ေနေလေတာ့ ေကာင္ေလးေတြက အနားမကပ္ရဲဘူး...။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာတယ္ “နင္ေတာ့ သြားျပီး ဘယ္သူမွ နင့္ကိုေရလာ ပက္ရဲမွာမဟုတ္ဘူး နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ျပံဳးထားေလ ေရလာပက္ခ်င္ေအာင္”တဲ႔..။ ဘုရားေရ... က်မကပဲ ေကာင္ေလးေတြေရလာပက္ခ်င္ေအာင္လို႔ ညဳတုတု ခရာတာတာ အဲလိုအိုက္တင္ဖမ္းရမယ္...။ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္တာဗ်ိဳ႔...။ ရာဇ၀င္မွာကိုမရွိတာ...။ ေရမေလာင္းခံရတာ ၀မ္းနည္းစရာမွမဟုတ္ဘဲေနာ္...။ ၾကယ္သီးခပ္ဆန္းဆန္းကေလးေတြနဲ႔ ေရာင္စံုရင္ဖံုးအက်ီၤေတြကို အျမဲ၀တ္ျပီးေက်ာင္းတက္တတ္တဲ႔ က်မကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားစိတ္၀င္စားၾကေပမယ့္ ခုနကေျပာခဲ႔သလိုေပါ့ က်မရဲ႔ ခါးပတ္နက္ကို လန္႔တတ္ၾကတာ...။ က်မလည္း ဘာမွမလုပ္ပါဘူး ဘယ္သူ႔ကိုမွ...။ ဒါေပမယ့္ အလိုလိုေနရင္း လူရွိန္တာခံေနရတာေပါ့...။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းထဲကထြက္လာေတာ့ ေက်ာင္းဆင္၀င္ေအာက္ကအေက်ာ္ ဂိတ္၀နားမေရာက္ခင္ ပုဏၰရိပ္ပင္နားမွာ လူတစ္ေယာက္က်မေရွ႔ကို ရပ္ျပီးတားလိုက္တယ္...။ အရပ္ကရွည္ေတာ့ က်မေမာ့ၾကည့္လိုက္ရတယ္...။ ဘယ္သူမ်ားလည္းလို႔ က်မတုိ႔ Zool အတန္းေရွ့ Botany အတန္းက “စည္သူ”(အခုရုပ္ရွင္မင္းသားညီနႏၵ(ေခၚ)နႏၵပါ) ဆိုတဲ႔ ေကာင္ေလးပါ..။ သူကက်မထက္တစ္ႏွစ္ငယ္တယ္ ခုမွ ပထမႏွစ္စတက္တာ...။ လက္ထဲမွာလဲေရဗူးနဲ႔....ဘာမေျပာညာမေျပာ က်မကိုယ္ေပၚေလာင္းခ်လိုက္တာ...အားပါးပါး...ေရေတြက ေရေႏြးေတြဗ်...။ က်မကလဲလက္သြက္ျပီးသားမို႔... အသင့္ကိုင္ထားတဲ႔ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ သူ႔လက္ကို ထုိးလိုက္တာ...။ ေသြးထြက္မထြက္ေတာ့မသိဘူး...။ “နင္ကလဲ ဒီေလာက္ေလးေရပက္တာ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ထုိးစရာလား”တဲ႔...။ ေအာ္...ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ရွင့္ေရေတြကိုလဲ ျပန္စမ္းၾကည့္ဦး ေရအပူေတြနဲ႔ေလ...။ က်မေျပာေတာ့ သူ႔ဘာသာသူျပန္ေလာင္းၾကည့္တယ္...။ ဟုတ္သားပဲ ေဆာရီးေနာ္တဲ႔...။ ကဲ... ေရေလာင္းတဲ႔သူေရာ...အေလာင္းခံရတဲ႔သူေရာ... အဲဒီေရေႏြးေၾကာင့္ သၾကၤန္အရသာေလး ပ်က္ကုန္ပါေရာေလ...။ ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ကန္တင္းမွာ ဘယ္သူကမ်ား ေခ်ာက္ခ်ျပီး ေရေႏြးျဖည့္ေပးလဲမွမသိဘဲ...။ က်မတစ္သက္တာမွာေတာ့ သၾကၤန္ကို အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္ကကားနဲ႔ေရပက္ခံထြက္တာပဲရွိတယ္...။ မ႑တ္ထိုင္ျဖစ္တာကေတာ့ တစ္ခါပဲ ပိုင္ေဇတို႔ (ပိုင္ေဇရဲထြန္း) အင္ယားလမ္းမွာ မ႑တ္လုပ္ျဖစ္တုန္းက တစ္ခါပဲရွိတယ္...။ ပိုင္ေဇနဲ႔က တုိက္ကြမ္ဒိုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တာရယ္ စင္ေပၚမွာလည္း သင္တန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုနဲ႔မို႔ သြားထုိင္ျဖစ္တာပါ...။ ဒီလုိပါပဲ အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..။ က်မအတြက္ေတာ့ သၾကၤန္ဆိုတာ သိပ္ၾကီးေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔တယ္ မရွိပါဘူး...။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ မန္းမွာ သၾကၤန္ေလးငါးႏွစ္ ဆက္တုိက္က်ဖူးတယ္...။အဲဒီတုန္းက ရုပ္ရွင္မင္းသား၀င္းဦး ေငြငန္းသၾကၤန္ကားၾကီးေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုေတာ့ မန္းေတာင္ေျခမွာ သြားၾကည့္ၾကေသးတယ္...။ 2002 ဘြဲ႔မရခင္ကေတာ့ မဟာစည္မွာ သီလရွင္၀တ္ျဖစ္တယ္...။ ေႏြရာသီ ပူကလည္းပူ လူမ်ားေတာ့ ေနရာမရတာနဲ႔ က်မတို႔သီလရွင္ ေလးပါးက သက္ၾကီးေဆာင္မွာသြားေနရတယ္...။ ညဘက္ အဖြားၾကီးေတြစကားမ်ားလို႔ အိပ္မရခဲ႔ဘူး...။ မနက္က်ေတာ့ သံုးနာရီဆိုထရတယ္... မနက္တရားထုိင္ရတာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ အိပ္ငိုက္လြန္းလို႔ ျခင္ကလဲ ကိုက္ခံရေသးတယ္ေလ...။ အဲဒီတုန္းက အက္ဆစ္အဖြဲ႔စျပီးနာမည္ၾကီးတဲ႔ အခ်ိန္...။ က်မတို႔ တရားထုိင္ေတာ့... ျမရိပ္ညိဳက ညဘက္စတိတ္ရိဳွးလုပ္ေတာ့ အက္ဆစ္က Hip Hop အသံေတြၾကားေနရတယ္...။ ပထမတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ တရားထုိင္ေတာ့ စိတ္ကိုမနည္းစုရတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ က်င့္သားရသြားပါတယ္..။ တကယ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ စိတ္က်င့္စဥ္တစ္ခုပါ...။ သၾကၤန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အရာေတြထဲမွာ ပိေတာက္က အဓိကဇာတ္ေဆာင္ဆိုေပမယ့္ က်မက ပန္းမၾကိဳက္တတ္လို႔ ပိေတာက္ပန္းလဲ မပန္ခဲ႔ပါဘူး...။ အဲ...မုန္႔လံုးေရေပၚေတာ့ သိပ္ၾကိဳက္ေပါ့...။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ေတာ့ မိုးေငြ႔တို႔ဘာမွလုပ္စရာမရွိပါ... ။ အိမ္တြင္းေအာင္းျပီး မုန္႔လုပ္စားမယ္... စာဖတ္မယ္...။ နက္ရရင္ စာေတြေရးမယ္..။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔က်ရင္ အဖြားကို ေခါင္းသြားေလွ်ာ္ေပး လက္သည္းေျခသည္း သြားညွပ္ေပးမယ္...။ အျပင္ထြက္လည္ဖုိ႔ေတာ့ လံုးလံုးစိတ္ကူးမရွိပါေၾကာင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္...။

မိုးေငြ႔

ပင္လယ္ညေန

က်မနဲ႔အတူ အလြမ္းေတြကို မ်ိဳခ်ေနရတဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ေနလံုးၾကီး အထဲကုိ ၀င္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ... အံု႔ မိွဳင္း ေ၀ သီ လို႔...။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အနာခံျပီး လိွဳင္းလံုးပုတ္တာကို ခံေနၾကတဲ႔ သူတခ်ိဳ႔ကို က်မ နားမလည္စြာ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္..။ အေရွ႔ပိုင္းမွာလည္း က်မကိုယ္တိုင္ပဲ လိွဳင္းပုတ္တာခံခဲ႔ရျပီးပါျပီ...။ ဒါေၾကာင့္ ေရမႊန္းတဲ႔ ဒဏ္၊ အာေခါင္ထဲထိ၀င္သြားတဲ႔ ငံတူးခါးသက္တဲ႔ အရသာေတြကို မခံစားႏိုင္လြန္းလို႔...။ လိွဳင္းျဖဴျဖဴေတြက က်မေျခေထာက္ဆန္႔ထားရာဆီ...ေျပး၀င္လာ တိုးေ၀ွ႔လိုက္... ျပန္ထြက္သြားလိုက္နဲ႔...မေမာတမ္းပါပဲ..။ က်မလက္ဖေနာက္နဲ႔ ေသာင္ျပင္ကိုေထာက္ထားျပီး ေရစို၀တ္ၾကီးနဲ႔ ေနအ၀င္ကိုေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္..။ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ စကားေျပာေနၾကတဲ႔ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အေရွ႔ကျဖတ္သြားတယ္...။ ခ်ဴသံတခၽြင္ခၽြင္ၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္းစီးေနတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္းထိန္းက ေဘးနားကလိုက္ထိန္းေပးေနတယ္..။ က်မေျခေထာက္ကို အရာ၀တၳဳတစ္ခုလာထိသလိုခံစားလိုက္ရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပလပ္စတစ္ Max အခ်ိဳရည္ပုလင္းေလးတစ္လံုး...။ ခုေနမ်ား ပုလင္းထဲ မက္ေဆ့ေလးတစ္ခု ေရးထည့္ျပီး ပင္လယ္ထဲ ပစ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေရာက္သြားႏုိင္မလဲ...။ စိတ္ကူးကလဲ ခ်က္ခ်င္းယဥ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္..။ ေအာ္...ငါေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ပါလားလို႔ က်မကိုယ္က်မ စိတ္ကူးသမားမွန္း သိသိလ်က္နဲ႔ ပုလင္းကေလးကိုၾကည့္ျပီး တစ္ခ်က္ျပံဳးမိသြားတယ္...။ ပုလင္းေလးကို ပင္လယ္ရွိရာဆီ က်မလက္လြဲပစ္လိုက္တယ္...။ ေနလံုးၾကီးကေတာ့ တအိအိ ပဲ႔ဆင္းေနဆဲပဲ..။ က်မနဲနဲေနာက္ဆုတ္ျပီး လိပ္ပံုေလးေဖာ္ဖို႔ သဲေတြကုိလက္ခုတ္နဲ႔စုလိုက္တယ္...။ က်မနားကို ကေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး လိပ္ပံုေလးေပၚလာမွာကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္..။ က်မတိို႔အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္ဗီဒီယိုကင္မရာနဲ႔ လာရိုက္သြားလိုက္ေသးတယ္..။ လိပ္ခြံကို အကြက္ေဖာ္ဖို႔ က်မတုတ္တစ္ေခ်ာင္း လိုက္ရွာတာမေတြ႔ဘူး..။ ဒါနဲ႔ ေရစုပ္တဲ႔ပိုက္တံေလး တစ္ေခ်ာင္းေတြ႔လို႔ ေကာက္လာလိုက္တယ္..။ ပိုက္ကုိထက္ပိုင္းခ်ိဳးကိုင္ျပီး လိပ္ေက်ာကံုးခြံကို စိမ္ေျပနေျပ အကြက္ဆြဲလုိက္တယ္..။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ က်မခဏေမ႔ထားလိုက္တယ္...။ က်မနားကို လူႏွစ္ေယာက္စ သံုးေယာက္စ အလ်ွဳိလွ်ိဳလာထိုင္ၾကတယ္..။ ဟာ....လိွဳင္းေတြတက္လာျပီး လို႔ သူတို႔ေအာ္ၾကျပီး က်မလိပ္ကေလးကို ေရတိုက္စားသြားတယ္..။ ေစာေစာက က်မပစ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိဳရည္ပုလင္းေလးကလဲ ကမ္းေပၚျပန္ေရာက္လို႔...။ သဲပံုမို႔မို႔ကေလးသာ က်န္ရစ္ေတာ့တဲ႔ လိပ္ကေလးကို က်မႏွေျမာတသစြာ ၾကည့္ရင္းမွ သတိထားလိုက္မိတယ္..။ က်မလိပ္ကေလးက အမွန္တကယ္ဆို ပင္လယ္လိပ္ျဖစ္ရမွာ...ေရွ႔လက္ႏွစ္ဘက္ ခပ္ျပားျပားရွည္ေျမာေျမာနဲ႔ေလ...။ ခုက ဘုရားမွာ လူေတြအစာေကၽြးေလ့ရွိတဲ႔ ေရခ်ိဳလိပ္ကေလး တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ေနလံုးၾကီးကိုု ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးေရာင္တိမ္တိုက္ထဲ နစ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္လုေနျပီ...။ က်မအေဆာင္ရွိရာ ေရခ်ိဳးျပန္ဖို႔ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္..။ ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႔ က်မ တီရွပ္စတစ္ကာကို ၾကည့္ျပီး ကိြစိကြစိနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္..။ အင္းေလ... ခပ္ၾကီးၾကီး ေရႊေရာင္ေအာစတားဖိနပ္တစ္ဘက္က ထင္းခနဲေလ... ရင္ဘတ္မွာ..။ ကေလးဆန္လုိက္တာလို႔ သူတို႔ထင္ေကာင္းထင္သြားၾကမယ္...။ မတတ္ႏိုင္ဘူး...။ ဒီအက်ီၤေလးကို ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ စ၀ယ္ကတည္းက beach မွာ၀တ္ဖို႔ကို ရည္ရြယ္ျပီး ၀ယ္ထားတာ..။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူကၽြန္းကလဲ ဆိတျ္ငိမ္ျပီး ငိုက္ျမည္းစျပဳေနသေလာက္.... ခ်စ္သူကၽြန္းေရွ႔တည့္တည့္က ေသာင္ျပင္မွာေတာ့ 10ႏွစ္ေျမာက္ေငြေဆာင္ကမ္းေျခ အတြက္ Miss ေရြးပြဲက်င္းပဖုိ႔ စတိတ္စင္ၾကီးဆီက DJ ရဲ႔ အသံစမ္းသံကိုၾကားေနရတယ္...။ ေရစို၀တ္နဲ႔မို႔ တစ္ကုိယ္လံုးေလးလံရတဲ႔ၾကား... ေျခေထာက္ေတြက သဲထဲ နစ္၀င္ေနလို႔ မနည္းရုန္းျပီး ေလွ်ာက္ေနရတယ္...။ အိပ္တန္းျပန္ငွက္တစ္အုပ္ ေကာင္းကင္ထဲ၀ဲပ်ံလို႔...။ လိွဳင္းပုတ္သံေတြကေတာ့ ဆူညံေနဆဲ...။ ေနလံုးၾကီးလံုး၀ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ...။ က်မတို႔လဲ တစ္ေန႔တာအတြက္ ေန၀င္သြားၾကျပီလား...။ က်မကိုယ္က်မ တစ္ဏအတြင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ခံစားလိုက္မိတယ္..။ ေျခလွမ္းေတြက သဲေသာင္ျပင္နဲ႔ မထိေတာ့ဘူး..။ ဒီအခ်ိန္မွာ I believe I can fly ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးကိုၾကားေယာင္ေနမိတယ္...။ တခဏေလးပဲ ေစာေစာက ပ်ံေနတဲ႔ ငွက္အုပ္နား က်မေရာက္သြားတယ္..။ အိုးး.... က်မတကယ္ အျမင့္ၾကီးကုိေရာက္ေနတာပဲ..။ ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္ေတြ မွိတ္တုတ္မွတ္တုတ္လင္းေနတာ ...။ လရဲ႔အလင္းေရာင္ေအာက္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြဆီ ေသာင္ျပင္ေတြဆီ ေျပးလာရိုက္ခတ္တဲ႔လိွဳင္းေတြကို ေဖြးခနဲ ေဖြးခနဲျမင္လိုက္ရတယ္....။ က်မကုိယ္က အျဖဴေရာင္အ၀တ္စေတြ ေလထဲ၀ဲလႊင့္လို႔....။ မနက္ျဖန္မွာျပည့္ေတာ့မယ့္လကလဲ ထိန္ထိန္သာလို႔...။ က်မလက္ကိုဆတ္ခနဲ ေစာင့္ဆြဲတာခံလိုက္ရတယ္...။ အင္အားၾကီးတဲ႔ လက္နဲ႔မို႔ က်မလက္ေမာင္းေတြ နာက်င္သြားတယ္...။

“မင္း ဘယ္ခ်ိန္ထိဒီေရပန္းေအာက္က ထြက္မလဲလို႔ကိုယ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ နာရီ၀က္ရွိေတာ့မယ္ ေရျမန္ျမန္သြားခ်ိဳးျပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနလိုက္ပါ... မဟုတ္ရင္ မင္းဖ်ားလိမ္႔မယ္”တဲ႔...

ေရမႈန္ေတြေအာက္က က်မၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထက္ေခါင္းတစ္လံုးေလာက္အရပ္ျမင့္တဲ႔ က်မကို အျဖဴေရာင္ေမြးပြတဘက္တစ္ထည္ လာျခံဳေပးေနတဲ႔ က်မ မသိတဲ႔ သူစိမ္းေယာက္က်ားတစ္ေယာက္...။ အ၀ါေရာင္မီးေအာက္မွာ က်မသူ႔မ်က္ႏွာကို မွိန္ျပျပျမင္ေနရတယ္...။ က်မကိုမ်ား မင္းနဲ႔ကိုယ္နဲ႔လာေျပာေနတယ္... သူက်မထက္ငယ္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္...။ ၾကည့္ဦး...က်မကိုယ္မွာ ေပက်ံေနတဲ႔သဲေတြကို အေဆာင္ေရွ႔ ေရပန္းေအာက္မွာေဆးရင္း စိတ္ကူးလြန္သြား မိတာကိုး...။ 

မိုးေငြ႔