သူျပန္ေရာက္ကတည္းက ႏွစ္အေတာ္ၾကာသူ မစားရတဲ႔ အစားအစာေတြကို လိုက္ေကၽြးရတာနဲ႔ ကိုယ္အလုပ္ရ သြားတယ္..။
ျမန္မာမုန္႔ေတြကိုၾကိဳက္တဲ႔ သူ႔ကို 48လမ္းကေရႊရည္ကိုပို႔ေပးတယ္...။ အိႏၵယစာ စားခ်င္တယ္ဆိုလုိ႔ ေရႊျမိဳ႔ေတာ္မွာ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ ပူရီ တိုရွည္ အကုန္ေလွ်ာက္စားပစ္တယ္...။ ကိုယ္က နဂိုထဲက အစားသမားဆိုေတာ့ သူခန္႔အပ္တဲ႔အလုပ္မွာ တာ၀န္ကို ေက်ေနေရာပဲ...။ စားစားျပီးႏွစ္ေယာက္သား ဗိုက္ပြတ္အိမ္ျပန္ရတာ ရက္ဆက္လာေတာ့ ၀ိတ္တက္ဖို႔ လမ္းျမင္ေနတယ္..။ တရုတ္တန္းမွာ ၀က္သားတုတ္ထိုး ဆန္ျပဳတ္ ဖက္ထုပ္ေပါင္း ေကာက္ညွင္းထုပ္ ပဲေပါင္း စံုေနေရာပဲ ...။ (သူျပန္မေရာက္ခင္က ကိုယ့္ဘာသာနဲ႔ကိုယ္တစ္လေနမွ တစ္ခါသြားမစားျဖစ္ဘူး..) ဒီၾကားထဲ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စားပစ္တာလဲ ပါေသးတယ္..။ သူကေတာ့ စားခါနီးေမးတတ္ပါတယ္...။ “တကယ္စားခ်င္လို႔စားတာလား စိတ္ညစ္လို႔ စားတာလား”တဲ႔...။ ကိုယ္ကေတာ့ “စားခ်င္လို႔ စိတ္ညစ္လို႔ကိုစားတာ... စားမွာသားစားစမ္းပါကြယ္ မစပ္စုစမ္းပါနဲ႔”လို႔ သူမရိပ္မိေအာင္ အျပံဳစစနဲ႔ ျပန္ေျပာရေသးတယ္..။ ဒါေပမယ့္လဲကြယ္... သူန႔ဲကိုယ္ဆုိတာ ဟိုးး ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္လို ေနလာခဲ႔တာ ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ သူမသိဘဲ ေနပါ့မလား..။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ တစ္ခုခုစာတိုင္း လိုက္လိုက္ ေမးေနေတာ့တာေပါ့..။
တကယ္ဆို သူ႔ေမေမက သူ႔ကို ရန္ကုန္မွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္္ပဲေနျပီး ျပင္ဦးလြင္ကို ခ်က္ခ်င္းတက္ခိုင္းထားတာ..။ သူက ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပ နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ေနဦးမယ္လို႔ ေျပာထားလိုက္တယ္..။ ကဲ... ဒီဆယ္ရက္မွာ ကို္ယ္တို႔သာေန႔တုိင္း အျပင္ထြက္စားရရင္ မခက္ပါလား..။ ႏွစ္ေယာက္သား ၀တုတ္ၾကီးေတြျဖစ္ေနေတာ့မွာ...။ ညဘက္ဆိုလဲ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ သြားထိုင္ၾကတာ ဆိုင္လဲ ေတာ္ေတာ္ဆံုေနျပီ...။ ႏွစ္ေယာက္ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အလြမ္းေျပ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြကို စားျမံဳျပန္ရတာလဲ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲေလ...။ ကိုယ္ျဖင့္ သူ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္ျပီး သူေျပာျပတဲ႔ သူ႔ရဲ႔ ဆယ္ႏွစ္တာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္နဲ႔ ျမည္းစမ္းရတာျဖင့္ အရသာရွိခ်က္...။ ျပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္၀ၾကီး ထုိင္ၾကည့္ရတာေလ..။ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေတြ႔ဆံုျခင္းက ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုး မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရတာလဲအေမာေလ...။
ကုိယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားလည္မႈ သံေယာဇဥ္ အၾကင္နာေတြ ျပည့္စံုပါလ်က္နဲ႔ ပြင့္လင္းမႈမရွိၾကလို႔သာ ခုလိုအေျခအေနျဖစ္ေနတာလို႔ေတာ့ ကိုယ္ထင္တယ္...။ ဆယ္ရက္အတြင္းမွာ ကိုယ္တုိ႔လွဴေနက် မိဘမဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားတယ္...။ ဘုရားအစံုဖူးျဖစ္တယ္...။ တခ်ိဳ႔ေနေတြက်ေတာ့ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး သူစားခ်င္တဲ႔ ဟင္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကၽြးတယ္...။ သူၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ၾကက္သားနဲ႔ေက်ာက္ဖရံုသီးဟင္း ဆီလည္ေရလည္ရယ္... ငါးပိေထာင္း တို႔စရာအစံုရယ္နဲ႔ေပါ့...။ “ငါ့ညီမေလး လက္ရာကေတာ့ အရင္တိုင္းပဲဗ်ိဳ႔.... တကယ္ဂြတ္တယ္ဗ်ာ.. ကိုယ္ဒီလုိထမင္းဟင္းကိုယ္ ေန႔တိုင္းစားခ်င္ပါတယ္” လို႔ေျပာျပီး သူ႔စကားရပ္သြား ပါတယ္..။ ကိုယ္လဲ ခ်က္ေကၽြးခ်င္တာေပါ့ကြယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ကိုယ့္ဘက္မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ႔ပါဘူး...။
သူ႔ကို ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔တယ္...ဒီေန႔။ သူျပန္အလာတုန္းကလဲ ကိုယ္သြားၾကိဳခဲ႔တာပဲ..။ သြားၾကိဳရတာနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔ရတဲ႔ ခံစားခ်က္က တကယ္ဆန႔္က်င္ဘက္ပါပဲလားေနာ္.. သြားၾကိဳတုန္းကေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္္ခ်က္န႔ဲ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ...။ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့လဲ ေပြ႔ဖက္ဆီးၾကိဳရတာ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာတာေလးေတြကို ခုျပန္လုိက္ပို႔ ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီၾကည္ႏူးမႈေတြကို အကုန္ႏႈတ္ယူ သိမ္းဆည္းသြားတဲ႔အျပင္ ရင္ထဲဟာတာတာ က်န္ခဲ႔တာ...။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္လွတဲ႔ ဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳးကို ကိုယ္တစ္သက္လံုး သယ္ေဆာင္သြားရေတာ့မွာပါလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိမယံုခ်င္ေပမယ့္လည္း ယံုရေတာ့မယ္..။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သူဘာေတြေျပာ ဘာေတြမွာေနလဲ ကိုယ္ဘာမွမၾကားေတာ့ဘူး အေတြးေတြကလြင့္ေနတယ္.. အာရံုေတြေထြျပားေနတယ္...။ ေျခအစံုလဲ ေျမနဲ႔မထိ လူက ၀ါဂြမ္းစိုင္လိုေပါ့ျပီး အခြံသက္သက္ၾကီး ခံစားေနရတယ္...။
အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ကားသာေမာင္းေနရတာ အာရံုကမရဘ့ူး..။ သူ႔ဆီက ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရတဲ႔ မွာတမ္းက အိမ္အျပန္ကို ကားဂရုစိုက္ေမာင္းပါ ကိုယ္မရွိရင္လဲ အစားကို မွန္မွန္စားပါးလို႔ ကတိေပးရမယ္ အဲဒါပဲ...ကိုယ္မွတ္မိလိုက္တယ္..။ ဘုရားေရ.... ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြပါလား...။ ျမင္ကြင္းေတြေ၀၀ါးလာလို႔ ကားကို လမ္းေဘးခဏထိုးရပ္လိုက္တယ္..။ ကိုယ္ဘာလုိ႔ငိုရမလဲ...။ ခုေနသာ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ သူရွိိေနရင္ “မငိုပါနဲ႔ ညီမေလးရယ္...”လို႔ ေျပာျပီး ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြကို သူ႔လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ညင္ညင္သာသာ သုတ္ေပးမွာေသခ်ာတယ္..။ အို... ကိုယ္ဘာလို႔ သူ႔ကိုေတာင္းတေနမလဲ...။ ကိုယ့္ဆီဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့မယ့္ သူကို ဘာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမလဲ...။ ကုိယ္ဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္တဲ႔ အရည္အခ်င္း မရွိဘူးလို႔သူတြက္ဆထားခဲ႔လို႔ တျခားမိန္းကေလးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာလား...။ ဒါဆို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက သံေယာဇဥ္ဆိုတာအလကားေပါ့...။
ေတာ္ျပီကြယ္...။ ဒီလိုနာက်င္မႈမ်ိဳးကို ထမ္းပိုးျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ခက္ခဲလိမ႔္မယ္..။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ကစျပီး ဒီ၀န္ထုပ္ေတြကိုတေျဖးေျဖး ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ပဲ ကိုယ္ၾကိဳးစားရေတာ့မယ္..။ ရုတ္တရက္ မိုးခ်ိန္းသံေၾကာင့္ ကိုယ္တုန္လႈပ္သြားတယ္..။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တိ္မ္ညိဳေတြ ေလနင္ရာ လြင့္ေမ်ာေနၾကတယ္...။ ေကာင္းကင္ၾကီးကေတာင္ ကိုယ့္ေ၀ဒနာကို သိလို႔ စာနာစြာရြာခ် လိုက္တယ္...။ ေဆာင္းရာသီမွာ... မိုးေတြကို...သည္းလို႔ေလ....။
မိုးေငြ႔
6 comments:
သံေယာဇဥ္မိုး....ဖြဲဖြဲ ဆိုေပမယ္႔
ရႊဲရႊဲစိုသြားခဲ႔တာ...ကိုယ္႔ႏွလံုးသားေလပဲလား။
တစ္ဖက္သတ္ဆိုတာ တစ္ဖက္တည္းကို သတ္ပစ္လိုက္သလဲပါပဲ... ပြင့္လင္းမႈ မရွိခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ႏွလံုးသည္းပြတ္ ပြင့္ထြက္မတတ္ ပါပဲ.. ေလာင္ကၽြမ္းမႈေတြ ပြက္ပြက္ဆူလို႕ မ်က္ရည္ပူေတြ လွ်ံတက္ကုန္တာမ်ားလား... ေဆာင္းရဲ႕ အကူ မိုးနဲ႕ အတူ ေအးပါေစသား...
ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ႔မဲ႕လူကို သတိရလြမ္းဆြတ္ေနမိတာဟာ
၀ဋ္ေၾကြးတစ္မ်ိဳးနဲ႔ တူပါတယ္..
တကယ္ခံစားခဲ့ရတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက်လိုပါပဲ။ စကားေျပကေတာ့ ႏိုင္ေနတုန္းပါပဲ။
အို...ဝမ္း ဂိုး
တူး ကမ္း..
သရီး ဝိတ္..
ဖိုး အပလီကိတ္တဲ့....
အမွန္ကေတာ့ မပြင့္လင္းတာမဟုပ္ဘူး။ ေရွ့ ့့မတိုးတာ။
ဒီလိုလူေတြ အတြက္ စိတ္ထဲက အတတ္နိုင္ဆုံး ေျဖာက္ျပစ္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္စိတ္ကို နာက်င္ခံစားတဲ့ ေဝဒနာေအာက္မွာ မထားပါႏွင့္။
Post a Comment